Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Όλα ξεκινούν απ' το ...μυαλό μας, εκτός από το θάνατο! Γι' αυτό και είναι ο "έσχατος εχθρός του ανθρώπου"...Το άλυτο, μέχρι στιγμής, πρόβλημα για το "ανθρωπινο μυαλό" είναι, το αν έχει καταγωγή/αφετηρία κι ο θάνατος ή απλά είναι ένα "φυσικό φαινόμενο", όπως "και το μυαλό μας"... Ο νοών νοείτω...
Το "άλυτο", για άλλους έχει σχέση με τον "απωλεσθέντα λόγο" και για άλλους, με την "καθαρότητα του νου" μας!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
...
"Η διεθνής κοινότητα με την υποστήριξη της G8 έχει θέσει ως φιλόδοξο στόχο την πρόληψη και ουσιαστικά τη θεραπεία του Αλτσχάιμερ έως το 2025..." λέει ένα δημοσίευμα εδώ στη "Δύση", που συνήθως αυτοαποκαλείται και "διεθνής κοινότητα", κατα τις επιταγές και των γεωστρατηγικών της ονειρώξεων!
Ο νους θα νικήσει τον θάνατο άλλη μία φορά, μα θά 'ναι η τελευταία!
Αθανασία! Ίσως, πνευματική ονείρωξη του μεταβαρβαρικού ανθρώπου, ίσως όμως και πληροφορία από την αφετηρία, από της εμφανίσεως δλδ, αυτού καθεαυτού του ανθρώπου. Εκείνου, που ο πολιτισμός πάντα θέλει να γίνουμε, αλλά ίσως και εκείνου, που "ήμασταν", εκείνου, που πρωτοεμφανίστηκε στον πλανήτη.(Εκτιμάται, πριν από 10 εκ. χρ....).
Η ραγδαία εξάπλωση των "ανοιακών νόσων"("Αλτζχάιμερ κλπ), απ' ακρη σ' άκρη της ανθρωπότητας, είναι προάγγελος, αφενός του αφανισμού ενός πολιτισμού, που δεν έχει τελειωμό στις απαιτήσεις του, στα "πρέπει" του και αφετέρου, της εμφάνισης μίας γενιάς παιδιών, η υποδοχή των οποίων από τη συγκυριακή τους ανθρωπότητα θα κρίνει, την επιβίωση ή μη του ανθρωπινου είδους, από διάφορα επερχόμενα και "μετρήσιμα"(ακόμη!) δεινά, αλλά πάνω απ' όλα ...από τον "ανταγωνισμό των πολυεθνικών φαρμακοβιομηχανιών"(ασύμμετρα 100% τα δεινά!).
Τα παιδιά, σε ηλικία 3-6 ετών, θα εκδηλώσουν διάνοια, που πέρα από τα τετριμένα(απορόφηση πληροφοριών και εκδήλωση γνωστικών και αντιληπτικών ικανοτήτων σε επίπεδου μέσου συγκυριακού τους εφήβου),(θα) εκδηλώνουν αυτοθεραπευτικές δυνατότητες, χωρίς να εκδηλώνουν σχετική "προσπάθεια". Εκει ακριβώς, τουλάχιστον η παρούσα ανθρωπότητά (μας), θα εκδήλωνε τα πλέον κτηνώδη ένστικτά της, όχι επειδή "ο άνθρωπος είναι κακός", αλλά επειδή, έτσι θα το θέλει το "Σύστημα". Κι όλα τα συστήματα, για να είναι τέτοια, πρέπει να πληρούν μία και μόνον αρχή: Δεν κάνουν ποτέ λάθος. Γι' αυτό, κι "Αυτό", για να μη διαψευστεί, θέλει να έχει και τον έλεγχο περιβάλλοντος. Λέγεται, ότι επειδή αναμένεται η "άφιξη" αυτής της γενιάς(παιδιών), θα αρχίσει να γίνεται "κωδικοποίηση"(προφανώς "ηλεκτρονικά"...) όλων των νεογνών, που (θα; ) γεννιούνται, σε "νόμιμα μαιευτήρια"(κρατικά ή ιδιωτικά). Και έλα τώρα, να δεις πίσω απ' αυτό κάποιον επίδοξο "Ηρώδη". Θα σε πουν τρελό, αλλά τέτοιος, Ηρώδης δλδ, θα μπορεί να γίνει κι ο μπαμπάς ενός "τέτοιου παιδιού", στέλνοντάς το πχ στο Χάρβαρτ! Φυσικά, αν έτσι γίνει η "υποδοχή", θα χαθεί η "τελευταία ευκαιρία". Η ευκαιρία να ξαναγίνει ο άνθρωπος, όπως πρωτοεμφανίστηκε στον πλανήτη και να ...σωθεί!( Αρκεί να μη γίνουν ...Επιστήμονες!) Ο νοών νοείτω...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Η σκέψη σκοτώνει…
...Το περπάτημα είναι μία δράση απόδρασης, είναι μάλλον, μία καθεαυτής απόδραση.: απόδραση της αβεβαιότητας! Τι είναι εκείνο όμως, που τη διαβεβαιώνει; Μήπως η «αλήθεια»;
Γιατί η Ανατολή θα νικήσει τη Δύση
Η διαπάλη ανάμεσα σε "Βορρά" και "Νότο", γεωστρατηγικα όσο και ανθρωπολογικά, στο βαθμό που εξυφαίνεται κάτι τέτοιο, αφορά κύρια (κι ακόμη) την Ευρώπη, από τον βράχο του Γιβραλτάρ και μέχρι τα όρια "Ουκρανών " και "Ρωσόφωνων". Αφορά την ήπειρο του... Αλτσχάιμερ(Γερμανού Επιστήμονα), τη ήπειρο του Χίτλερ κι όλων των μετέπειτα ...Δημοκρατών . Εκείνη όμως που αφορά τη λεγόμενη Παγκοσμιοποίηση, δλδ όλο τον γήινου κόσμο, τεκτένεται μεταξύ "Ανατολής" και "Δύσης". Στην παρούσα φάση, αρχής γενομένης το 1991 με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και την επίθεση των ΗΠΑ εναντίον του Ιράκ, η διαπάλη αυτή επικεντρώνεται στο γεωστρατηγικό πλέγμα της λεγόμενης "Ευρασίας".
Όλ' αυτά, σε τελική ανάλυση, είναι ζητήματα: "...νόων νοήματα και προσανατολισμένων προσανατολισμοί...". Για την ώρα, εδώ στη "Δύση", απροσανατόλιστοι παραμένουν, οι "λαϊκές μάζες" και οι ασθενούντες με ...Αλτσχάιμερ( κάτι "χρυσαυγήτες", κάτι "Ουκρανοί"). Ενώ στην "Ανατολή", οι ¨λαϊκές μάζες έπιασαν απ' τα παλιά το "νόημα"(του Καπιταλισμού): πολέμα και πούλα κι άσε τους άλλους να καταναλώνουν!
" ston kapitalismo kerdizoun panta, ekeinoi pou poulane!!!". Αρχαίο μαρξιστικό ρητό, που μέχρι σήμερα, εδώ στην "Ανατολή"(προνόμιο ελλαδίτικο στη "Δύση"!), δεν το κατάλαβαν οι κάτοικοι του Περισσού και της Β. Κορέας: κλασική περίπτωση σκιών με νου, όπως περίπου οι λεγόμενοι "Καταναλωτές" της "Δύσης"(Β. Αμερική και Ευρώπη πλην Ρωσίας). Ευτυχώς όμως, για την ιστορία και(ενδεχόμενα) για το ανθρώπινο είδος, το κατάλαβαν καλά οι "Κινέζοι Κομμουνιστές": κάτι σαν ...σκιά των "Ρώσων Κομμουνιστών"!!!
"Η διεθνής κοινότητα με την υποστήριξη της G8 έχει θέσει ως φιλόδοξο στόχο την πρόληψη και ουσιαστικά τη θεραπεία του Αλτσχάιμερ έως το 2025..." λέει ένα δημοσίευμα εδώ στη "Δύση", που συνήθως αυτοαποκαλείται και "διεθνής κοινότητα", κατα τις επιταγές και των γεωστρατηγικών της ονειρώξεων!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 9 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Η σκέψη σκοτώνει ό,τι γεννιέται. Εδώ, η γέννηση συντελείται, με το κόψιμο του ομφάλιου(λώρου). Το κόψιμο ακριβώς του ομφάλιου είναι, όπως το πάτημα ενός κουμπιού, για να πυροδοτηθεί ο εγκέφαλος και να πάρει μπρος η σκέψη: η φωτιά μες στο κρανίο!
Τυπικά πρόκειται για το αρχικό και τελικό νευρωνικό φαινόμενο, μεταξύ εκείνων που εκδηλώνονται μόνο μετά την πλήρη κοπή του ομφάλιου και συνολικά ορίζονται ως ζωή, μίας (και κάθε! )συγκεκριμένης έμβιας ύπαρξης. Προφανώς, η σκέψη είναι κβαντικό φαινόμενο. Τη συνθέτουν στιγμές του χωροχρόνου, παλινδρομούσες μεταξύ δράσης και…απόδρασης, ώσπου πεθαίνουν . Απ’ το θανατικό τους ακριβώς, επέρχεται κι ο θάνατος του φορέα τους. Η νεκρή σκέψη, μία καταγραμμένη πληροφορία στο σκληρό σου δίσκο, είναι το δηλητήριο. Νεκρό είναι το σώμα, όταν καταλήγει να γίνει νεκροταφείο και της τελευταίας σκέψης!
Ο άνθρωπος γεννιέται για να περπατάει. Το περπάτημα είναι ζωή, για τον άνθρωπο. Αυτό το ξέρουν πως ισχύει, ακόμη και τα αφεντικά των φυλακών, αυτών των νεκροτομείων αρχαιόθεν των ανθρώπινων ψυχών. (Γιατί, τι είναι η ψυχή, αν όχι ένα κανάλι που ενώνει το πνεύμα με το σώμα; Αλλά το πνεύμα είναι ελεύθερο, είναι η ίδια η ελευθερία και κάθε φυλακή, εμπόδιό του! )
Πήρε τη φωτιά, λένε, για να ψήσει το φαγητό του. Αλλά αληθέστερο διαφαίνεται, να την πήρε αρχικά, για να περπατάει, ακόμη και μες στα σκοτάδια. Είναι κοντόφθαλμος κι αργοκίνητος. Τροχό έφτιαξε μ’ αυτήν, για να γυρίσει στις σπηλιές, ως σπηλαιολόγος. Το περπάτημα του ανθρώπου είναι ένα διαρκές κυνηγητό των σκέψεών του. Η λεγόμενη Περιπατητική (Σχολή της αρχαίας Αθήνας) μας το είπε. Αλίμονο όμως, η ίδια μας δίδαξε, πως ο βίος είναι σύντομος, αν θέλει κανείς να προλάβει τις σκέψεις του. Είναι πρόβλημα ταχύτητας. Ο άνθρωπος έχει πρόβλημα ταχύτητας, επειδή ακριβώς γεννιέται για να περπατάει κι όχι πχ να κολυμπάει ή να πετάει. Αν πετούσε, μάλλον δε θα χρειαζόταν να μετρήσει …την ταχύτητα του φωτός!
Ακόμη και στον Άρη να προσεδαφιστεί ο άνθρωπος, το πρώτο πράγμα που θα αποπειραθεί, για την αλήθεια του γεγονότος, θα ‘ναι να περπατήσει, όπως ακριβώς έγινε και στη Σελήνη. Το περπάτημα είναι μία δράση απόδρασης, είναι μάλλον, μία καθεαυτής απόδραση.: απόδραση της αβεβαιότητας! Τι είναι εκείνο όμως, που τη διαβεβαιώνει; Μήπως η «αλήθεια»;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
... Η εποχή της «δια πίστεως πατρότητας» πήρε μαζί της και κάθε μύθο περί παρθενικότητας και... του Χρήματος!
Το νόημα και η βασιλεία των νοημάτων
Αν η ζωή νοηματοδοτείται από τον άνθρωπο, τότε η ανθρωπότητα δοκιμάζει την ύπαρξη της, όποτε δεν έχει να προτείνει νοήματα ζωής, σε κάθε ξεχωριστό άνθρωπο. Δεν υπάρχει πιο τραγική απόδειξη από την αυτοχειρία, για την εκρηκτική ισχύ, που έχει το νόημα ζωής, απλά και μόνο με την απουσία του. Η σχέση του νοήματος με τη ζωή της κάθε ανθρώπινης ύπαρξης είναι επαναστατική στη φύσης της. Γι’ αυτό και η κάθε ανθρώπινη ύπαρξη ρέπει (και προάγεται) προς (και με) την αμαρτία(αστοχία). Αυτή καθεαυτή η μετάνοια νοείται πάντα, ως πρόοδος.
Η προοδευτικότητα δεν είναι χαρακτηριστικό της ίδιας της ζωής. Αλλά χωρίς αυτό το προτέρημα(χαρακτηριστικό) η νοηματοδότησή της, από τον άνθρωπο, καταλήγει αναγκαστικά θανατοκεντρική. Μία ανθρωπότητα αποστεωμένη νοημάτων ζωής, δε μπορεί παρά να καταλήγει στην «αποθέωση» του θανάτου, έστω και με την εύηχη «ευθανασία». Το νόημα έχει βασιλική αξία, για την ανθρώπινη ζωή. Χωρίς αυτή την αξία οριστικά δικαιωμένη, η ανθρωπότητα δε θα μπορέσει ποτέ να θεωρηθεί, ως «βασιλεία νοημάτων»: όπου το κάθε νόημα έχει και τη μοναδικότητά του. Γιατί τελικά, η κοινή αξία όλων των νοημάτων έγκειται ακριβώς στη μοναδικότητα της καθεμίας.
Στη διανυόμενη φάση της η ανθρωπότητα παγκοσμιοποιείται, με τη συρρίκνωση ακριβώς του «βασιλείου των νοημάτων», σ’ ένα και μόνον ένα νόημα: εκείνο του χρήματος. Το χρήμα διαφαίνεται ιστορικά να επισκιάζει ακόμη και… τους ουρανούς, στα πεδία των «βασιλειών». Στη σκιά του, ακόμη κι ο Θεός φαίνεται, «άνευ νοήματος»!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο νους του «μέσου άντρα»( ως στατιστικό δεδομένο!) έχει δύο έδρες: στη μία βρίσκεις τις σκέψεις του και στην άλλη, απλά τις χάνει. Αντίθετα η φύση θέλησε τη γυναίκα, με ένα κεφάλι. Υπ’ αυτή την έννοια, ο νους της γυναίκας έχει το πλεονέκτημα της σταθερής βάσης, της αδιάλειπτης σκέψης και της ικανότητας, να μεταδίδει σκέψη, κι εκεί που δεν υπάρχει!
Από διανοητική, άρα και μνημονική, άποψη λοιπόν, άντρας και γυναίκα τυπικά θα ανήκουν, κατά το εγγύς (ψηφιακό!) μέλλον, σε δύο διαφορετικά είδη: σ’ εκείνα που έχουν ένα κεφάλι και σ’ εκείνα που έχουν τουλάχιστον δύο. Το δεύτερο είδος από πολιτισμική άποψη θα αναλογεί, μ’ ένα PC εκτός Διαδικτύου, ενώ το πρώτο, θα παραμείνει το «ανθρώπινο δίκτυο»!
Η παρθενικότητα, στον «κόσμο της πίστης» και στο πνεύμα («του»), τιμήθηκε ανδροπρεπώς, κατά τα 4000 τουλάχιστον χρόνια, από τα χρόνια του Χαμουραμπί μέχρι και την εποχή του σεβασμού της κάθε… ιδιοτροπίας. «Νεοφιλελευθερισμού» γαρ, η πίστη δοξάστηκε με την αποθέωση του μονογενούς υιού της, του Χρήματος και η παρθενικότητα ανδρός τε και γυναικός υποτιμάται, με «δύο το πολύ τεστ DNA». Το προνόμιο της γυναίκας όμως, να μη χρειάζεται «τεστ DNA» για την πίστη της αναφορικά με το «σπλάχνο» της, της δίνει ένα παράθυρο ελευθερίας, απ’ το οποίο εξαρτάται, αν το «ανθρώπινο γένος» θα ορίζεται, ως φορέας ελευθερίας επί της Γης ή η ιστορική αποτυχία δύο ειδών του Πλανήτη να συνυπάρξουν ως «γένος». Γιατί, εκείνο που δεν ανέχεται το Χρήμα, είναι η ελευθερία: το κάνει «ασταθές», σχεδόν( πορνικόν. Και άνθρωπος, που χάνει την ελευθερία του χάρη του χρήματος, δυστυχώς, αρχαιόθεν είναι πόρνος!
Η κατάληξη της διανοητικής ανδροπρέπειας, από τα χρόνια του «κώδικα του Χαμουραμπί» και μέχρι πρόσφατα, ήταν να φτάσει αυτή, η ανδροπρέπεια, στο σημείο αυτοαναίρεσης των εξουσιών της, με την επιστημονική αντικειμενικότητα ενός «τεστ DNA». Η εποχή της «δια πίστεως πατρότητας» πήρε μαζί της και κάθε μύθο περί παρθενικότητας και... του Χρήματος!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
... Η ευτυχία είναι μπροστά στα μάτια μας και δε τη βλέπουμε.
....:
Η μωρία και τα μωρά
Τα μωρά δεν έχουν συνείδηση του εγώ τους. Άρα έχουν και μηδενική υποψία, για «δεύτερο εαυτό». Τα μωρά είναι αθώα, όσο κι όλη η υπόλοιπη φύση, τουλάχιστον: είναι σίγουρα μονοπρόσωπη!
Τα μωρά είναι πρόσωπα, αφ’ ης στιγμής κλάψουν ή χαμογελάσουν: έχουν στην πρόσοψή τους, ή σκοτάδι ή φως. Είναι στιγμές, που αρχίζει η πορεία της μωρίας τους, η πορεία στον κόσμο τους!
Η μωρία δεν είναι χαρακτηριστικό του νοός κάποιου ανθρώπου, αλλά σύνδρομο της σχέσης που πλάθει, με τον «δεύτερο εαυτό» του. Τον πλάθει βέβαια μέσα στον νου του, με υλικά όμως, που βολεύουν και στην καρδιά του. Η μωρία μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στην ακαρδία, αλλά, και στην απάθεια! Κάτι σαν «Σούπερμαν» χολυγουντιανό, ή έστω έναν κάποιον, αληθινό εν Ιησού Χριστώ και ζώντα Άγιο!
Νωεύς
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
«Φωτιά», λέω στην τετράχρονη κόρη μου, να γράψει στη γραφομηχανή και μου λέει, καθώς αναζητεί και κτυπάει τα γράμμα στο πληκτρολόγιο: « ο πυρετός της φύσης». Και συμπλήρωσα μες στο νου μου: « Του πολιτισμού, σίγουρα…». Μα δεν της το ξεστόμισα τότε, γιατί θα έπρεπε να της διερμηνεύσω και τι είναι πολιτισμός.
Αναμφίβολα, κάποιες εποχές, οι άνθρωποι χρειάστηκε να ζήσουν μέσα σε σπηλιές. Αν όχι για να προστατευθούν από άλλα θηρία, σίγουρα, για να προστατευθούν από τις παγωνιές και τις Παγετώδεις, που αντιμετώπισαν κατά τη διάρκεια των τελευταίων 500.000 ετών, με τελευταία εκείνη που κατέληξε, περί το 25.000 πΧ. Εκείνο που διακρίνει στις σπηλιές την παρουσία των ανθρώπινων ιχνών, από εκείνα των υπόλοιπων τυχόν θηλαστικών, είναι τα κάρβουνα, κατά τις αρχαιότερες αναφορές της σύγχρονης επιστημονικής έρευνας περί του ανθρώπου. Το κάρβουνο είναι πρωτογενές ιστορικό τεκμήριο και κριτήριο πολιτισμού, έκτοτε. Κόκκαλα ανθρώπινα, δίπλα σε κάρβουνα, αποτελούν τις δύο μαρτυρίες, που… απαιτεί ο νόμος.
Η ρόδα, ήρθε πολύ αργότερα, καθώς δείχνουν τα ραδιοϊσότοπα του …κάρβουνου. Αλλά όπως κι αν έχει, ήταν ένα ξεκάθαρο πολιτισμικό άλμα απομάκρυνσης, από το επίπεδο της τεχνητής θέρμανσης και του ψημένου κρέατος. Το άλμα συνεχίζεται, αλλά η σύγχρονη «οικολογική ευαισθησία», όλα πια τα μετράει, με «θερμίδες»!
Η κάθε ανθρώπινη ζωντανή ύπαρξη πλέον, φορέας ίσων δικαιωμάτων στην επιδίωξη της αθανασίας της, έχει σήμερα στοιχειώδη ατομική ευθύνη, ως μέτοχος των οργανωμένων κοινωνιών και του πολιτισμού των, να πολιτεύεται, διεκδικώντας τις απαραίτητες θερμίδες της (τροφή- κίνηση- επικοινωνία- υγεία- χαρά), προκειμένου να διασφαλιστεί, κατά το ατομικό μέτρο της, από τον κίνδυνο του θανάτου της!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ένα «ηθικό» ζήτημα, που τίθεται στους οπαδούς και θιασώτες της λεγόμενης «τεχνητής νοημοσύνης», είναι το ζήτημα της Συνείδησης.
Αν ως συνείδηση θεωρηθεί το φάσμα αντίληψης και επίγνωσης, που διαμορφώνει κάθε ζωντανή ύπαρξη, για την ατομικότητά της και τη σχέση της με τον περιβάλλοντα κόσμο, βάσιμα μπορούμε να ισχυριστούμε, ότι αυτή προηγείται της εκδήλωσης κάθε είδους νοημοσύνης. Οντολογικά λοιπόν, ως εκκίνηση εκδήλωσης της συνείδησης, θα μπορούσε να θεωρηθεί το βιολογικό φαινόμενο της σύλληψης κάθε ξεχωριστής ατομικότητας, ως προσανατολισμό ανάκτησης της ελευθερίας της, από την τυχαιότητα ή τη βούληση μίας οποιασδήποτε θεότητας.
Εκείνο που δεν μπορεί να υπερβεί η ζώσα νοημοσύνη, είναι η άμεση συνάρτησή της, με τη συνείδηση και τη συνειδητότητα, που επιδεικνύει ο φορέας της, κατά την επιδίωξη ανάκτησης της ελευθερίας του . Η λογική της κινείται μεταξύ του ( 0 ) και του (1 ). Στα όρια αυτά, αρχίζουν και τελειώνουν ερωτήματα του τύπου «ποιος είμαι; τι είμαι;» και παρόμοια, που μόνο στα «βάθη της συνείδησής» της, κάθε ζωντανή ατομικότητα μπορεί να συναντήσει. Η δυνατότητα αυτή, προϋποθέτει μεν ανάλογη νοημοσύνη, αλλά πρωτίστως την ελευθερία, να μην λέει απαραίτητα και μόνον : ή «ναι» ή «όχι»! Μπορεί η «τεχνητή νοημοσύνη» να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις πχ της ανθρώπινης πονηρίας, χωρίς να οδηγηθεί σε ανεξέλεγκτο παραλογισμό και ακύρωση της αυτοσυνείδησης; Διαφορετικά, όσο περισσότερο κυριαρχεί πάνω σε οποιαδήποτε ανθρώπινη ύπαρξη, απλά τη μετατρέπει, σε «ζώο με νοημοσύνη»: ενδεχόμενα και κβαντικής ισχύος!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Η ανθρώπινη παράνοια σχηματοποιείται με εξαιρετική αντοχή στο χρόνο, χάρη των "μεταφυσικών" προεκτάσεων της αδυναμίας των ανθρώπων να αυτο-ορισθούν, έξω και πάνω από τις φοβικές συνδρομές της "μακροπρόθεσμης μνήμης" τους. Έτσι, όλες σχεδόν οι λατρευτικές ροπές και εκδηλώσεις των ανθρώπινων υπάρξεων, δεν είναι παρά γεννήματα μίας κάποιας σκιάς, στο ημίφως του παρελθόντα χρόνου. Ίσως δε η ισχυρότερη και δραστικότερη απ' αυτές, να 'ναι η αταβιστική θεουργία, που σύμφωνα (και) με τον Φώυερμπαχ: πλάθει ο καθένας τον θεό του!
Σε γενικές γραμμές, ακόμη και στην εποχή μας, όλοι οι ανθρωπόμορφοι διακρινόμαστε, στο ζήτημα του αυτο-ορισμού μας, σε τρεις βασικές ομάδες:
-σ΄εκείνους που θεωρούν, ότι σε γενικές γραμμές είναι άνθρωποι, επειδή τους επέλεξε κάποιος θεός,
-σ' εκείνους που θεωρούν, ότι σε γενικές γραμμές είναι άνθρωποι, επειδή έτσι λένε οι "επιστήμες" και
-σ' εκείνους που θέλουν να είναι άνθρωποι, αρκεί να τους το αναγνωρίζουν όλοι οι υπόλοιποι.
Οι τελευταίοι, στους υπόλοιπους, συνήθως συμπεριλαμβάνουν και τον ...άγνωστο θεό, αρκεί εκείνος "να αγαπάει όλους τους ανθρώπους"!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Σε άρθρο αναφέρονται τα εξής...
"....Είναι καλό να σκεφτόµαστε, αλλά όχι πολύ, λένε οι επιστήµονες. Έρευνα του Πανεπιστηµίου του Στίρλινγκ στη Σκοτία κατέληξε στο συµπέρασµα ότι όσο περισσότερο σκεφτόµαστε τόσο πιο δύσκολη κάνουµε τη ζωή µας, αφού, όπως ισχυρίζονται οι ειδικοί, η πολλή σκέψη κάνει κακό τόσο στην ψυχολογία όσο και στη νοητική µας λειτουργία.
Κι αυτό επειδή, σύµφωνα µε τα πορίσµατα της έρευνας, όσο πιο πολύ µας προβληµατίζουν υπαρξιακά ερωτήµατα και άλλες πιο σοβαρές αναζητήσεις τόσο αυξάνουµε τις πιθανότητες για κατάθλιψη, ενώ παράλληλα αδυνατίζει και η µνήµη µας!..."
πηγή
Να προσέχεις το λογισμό σου....εσύ, εγώ, αυτός, αυτή.....εμείς, εσείς, αυτοί, αυτές ...όλοι!
Σοφία: η διαχείριση της παράνοιας
Οι περισσότερες ανοησίες που έχουν ειπωθεί και γραφτεί, από την «Αναγέννηση» και μέχρι σήμερα στον Πλανήτη, αφορούν το ζήτημα των «Εφτά Σοφών (της Ελλάδας)» και της σοφίας εν γένει. Όλες δε αυτές ξεκινούν από τη λεγόμενη «παραμυθία».
Η παραμυθία, κατά τη μετά Χριστού περίοδο, υπήρξε όρος απολογητικός, χρήσιμος για όλους τους ομολογητές της «νέας πίστης», τους Χριστιανούς, στην προσπάθειά τους να κάνουν διακριτή τη διαφορά τους, από τους «Ιουδαίους τε και Έλληνες». Μέχρι και τους διωγμούς του Διοκλητιανού η παραμυθία, τους ήταν άχρηστη: η «διαφορά» δεν υπήρχε. Η διάκριση βέβαια μεταξύ διώκτη και διωκόμενου, δεν είναι «διαφορά», αλλά, «αντίθεση». Αργότερα προέκυψε και η «διαφορά», όταν ο Χριστιανισμός υπερίσχυσε αριθμητικά των «Ιουδαίων». Από την αρχή ακόμη της «νέας εποχής»(325 μΧ) και σταδιακά, η «πατερική παραμυθία» διαμόρφωσε όλες τις προϋποθέσεις εκείνες στο «πνεύμα» του «δυτικού ανθρώπου», ώστε από την «Αναγέννηση» και μετά, να «μπορεί» να κάνει διάκριση, ανάμεσα στο «μύθο» και την «αλήθεια».
Η παραμυθία, κατʼ αυτή την έννοια, είχε σαν έργο, με τη διάκριση της «διαφοράς»(ποσοτική έννοια), να αποκρύψει την «ιστορική αντίθεση»: το «πρόβλημα», παρέμεναν οι «Έλληνες»( κι όλοι οι «εθνικοί»)!
«Να μην αντισταθείτε στον πονηρό!», είναι λόγος «δίστομος ως μάχαιρα». Είναι ο λόγος που γεννάει ανθρώπους, πχ σαν τον «θείο Γκάντι». Ο λόγος που θα έπειθε τον ήδη νεκρό Ελληνισμό, να «αναστηθεί». Οι φιλότιμες όμως προσπάθειες των νεοπλατωνικών Πατέρων της πρώιμης ακόμη «ιστορικής Εκκλησίας», δεν επαρκούσαν, ώστε να μη χρειαστούν και τα σπαθιά, εναντίον των «Ελλήνων»: την εποχή εκείνη έτσι αποκαλούσαν τους «φιλοσοφούντες»(ακόμη και Χριστιανούς!).
Χρειάστηκαν τόσοι αιώνες για έναν «Μεσαίωνα» (που δεν λέει να τελειώνει, κατά τον Ν. Μπερδιάεφ!), μέχρι να έρθει η «Αναγέννηση». Στο διάστημα αυτό, η «παραμυθία» έγινε παραμύθι και η ιστορική μνήμη, μύθος και σύμβολα(ευτυχώς!). Πρώτα εμφανίστηκαν τα «έθνη» και οι «εθνικοί» και στο τέλος, πάλι οι «Έλληνες». Η νέα «νέα εποχή» , ως συνέχιση του μπερδιαεφικού Μεσαίωνα, θα άρχιζε, μόλις το 1948, με την ίδρυση του κράτους «Ισραήλ» και του ΝΑΤΟ. Τελική αποστολή του τελευταίου: η εγγύηση της προσδοκίας, για την εμφάνιση και της «Νέας Ιερουσαλήμ»!
Πέρα από την κεφαλαιώδη συνέπεια αυτής της «νοητικής μετάλλαξης» («μεταστροφής» ακόμη, αν δεν έπεται στο μέλλον και η ενσωμάτωση κάποιου «μικροτσίπ»!) που ζούμε σαν «κατοικήσιμος πλανήτης», εκείνο που ξανακρίνεται πράγματι σήμερα, είναι η ίδια η ιστορία: φυσικά του ανθρώπου!
Η «μαγική» αυτή «μετουσίωση» του ιστορικού σε «μυθικό», όπως πχ μεταξύ του Μίνωα και του Αβραάμ, μπορεί κάτω από το πρίσμα της «εικονικής πραγματικότητας» να εξηγείται, αλλά κάτω από το «πνεύμα της αληθείας» διαφαίνεται «οξύμωρο».
«Αναγέννηση» θεωρείται το ιστορικό φαινόμενο, που παρατηρήθηκε στην Ευρώπη του 16ου μΧ αιώνα, κατά το οποίο οι άνθρωποι της βιοπάλης και του μόχθου άρχισαν να διακρίνουν τη διαφορά των «μαγισσών», από τη μαγεία: είναι μάλλον η μοναδική «εύλογη» συνέπεια της Ιεράς Εξέτασης!
Ο νεογνωστικισμός, γρήγορα πράγματι έδωσε διέξοδο σε μία όψη, τουλάχιστον, του «χαμένου ελληνισμού»: στην «Επιστήμη». Αλλά η «σοφία» ήταν πανάκριβη, λόγω σπανιότητας. Η φιλοσοφία αργούσε να αναστήσει τον τελευταίο «Μεγάλο», τον Αριστοτέλη. Ο Έκο, ως «σημειολόγος» της χαράς, θα παραμείνει αξεπέραστος, επειδή ακριβώς φώτισε τη χαρά, ως «σημείο σκότους»!
(συνεχίζεται)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
, ...Είναι ή δεν είναι και ...γιατί;
Κανείς; !
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
...
Ο νους χάνει τη συνείδηση του, τις αξίες του, την χαρά του, τα συναισθήματα του και γεμίζει από σκιές από μια ζωή που θα ήθελε να ζήσει αλλά δεν μπορεί ή δεν τολμά... γεγονός είναι ότι στη σημερινή εποχή ο νους μας κατακλύζεται από τόσες πολλές σκέψεις και ερωτηματικά που πελαγώνει ο εαυτός μας και γεμίζει με άγχη...
," Τι σκέφτεσαι;" ρώτησε ο Πήρυ έναν από τους Εσκιμώους οδηγούς του.
" Δεν έχω τίποτα να σκεφτώ. Έχω άφθονο κρέας" απάντησε εκείνος. Το να μη σκεφτώμαστε, εφ' όσον δεν υπάρχει κάτι, που να μας κάνει να σκεφτώμαστε, αυτό δεν είναι αληθινή σοφία;
καταλήγει ο Γουήλ Ντιουράν, σε σχετικό συγγραφικό του εδάφιο. Και κοντά τώρα 37 χρόνια, αφότου το πρωτοδιάβασα(Φθινόπωρο 1974), δεν είμαι ικανός να του δώσω μία απάντηση... εν πνεύματι και αληθεία!
Εσείς μπορείτε;. Είναι ή δεν είναι και ...γιατί;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Το εγώ, είναι διαπίστωση, είναι ονοματοδότηση του "είμαι".
...
: Μου αρέσει αυτός ο ορισμός της "συνείδησης"!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ας την εννοήσουμε, ως στοιχειώδη εκδήλωση, για να νοηθεί η ύπαρξη του νου. Χωρίς σκέψη, δεν νοείται νους, όπως και χωρίς σώμα ζωή, για τον άνθρωπο. Αυτή την αλήθεια θαρρώ, πως με λίγα λόγια λέει ο Ιησούς Χριστός. Η φιλοσοφία επιβραβεύεται από την ιστορική επίγνωση, για την ομολογία και παραδοχή της, ότι ο νους υπάρχει. Στη βάση αυτή υπηρέτησε τη σκέψη, στον εγκόσμιο βίο της, με «θρησκευτική ευλάβεια» μέχρι και «αθεΐας». Αλλά ποτέ στα σοβαρά δεν τόλμησε να θέσει το ερώτημα «τι είναι η σκέψη;», για να το απαντήσει. Χρειάζεται να πεις «Εγώ είμαι η ζωή», για να είναι αληθινός κάθε ορισμός, που θα της δώσεις. Καθαρή τρέλα δηλαδή, από φιλοσοφική οπτική!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Από την έκθεση "Ο υπνος της λογικής γεννά τέρατα"
...
Κάθε άνθρωπος ξεχωρίζει απο το νου του, το μυαλό του, το χαρακτήρα του, την ψυχή του....
...
Αν είμαι off topic μην με μαλώσετε......
Για να το μόνο που θα μπορούσα να σε ...μαλώσω, είναι που ...μπήκες στο νου μου και τον αναστάτωσες! Σ' ευχαριστώ!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Όλα τα εγώ είναι όμοια, επειδή το καθένα του είναι μοναδικό. Ο Ένας μπορεί να είναι ο καθένας, επειδή ο καθένας είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος. Εκεί όπου εμφιλοχωρεί το εγώ, η κλωνοποίηση υποχρεώνεται να περιοριστεί στην εικονική πραγματικότητα, ακόμη κι αν αυτή εκδηλώνεται με την πλέον απτή υλικότητα.
Κάθε ύπαρξη νοείται με σκοπό, αλλιώς δεν νοείται παρά ως θεός, ως α-τελής δηλαδή έννοια, για το εγώ. Για παίγνιο κάθε διάνοιας τίθεται το ερώτημα: ποιο προηγείται υπαρκτικά; Το εγώ ή το είμαι; Η μεταξύ της προέκτασης αμφοτέρων απόσταση, αποτελεί τη χωρική παρουσία του νου. Αυτός εννοιολογεί μονολογώντας, αλλά και κρυφακούγοντας. Κι ο νους ακόμη, χωρίς τους υπόλοιπους νόες, θα ήταν ανόητος και «χωρίς νόημα».
[FONT="]Γιʼ αυτό είναι ανοησία να ειπωθεί, πως μπορεί να υπάρχει κάποιος Νους, που γεννάει, αναπαράγει και αναπαράγεται σε νόες. Ο Θεός δεν είναι Νους, αλλά, Πνεύμα. Συνεπώς ένας τέτοιος Νους ανήκει στην πραγματικότητα των εννοιών, άρα είναι και Επιστητός. Εδώ εγκυμονεί, κοντά τώρα δύο χιλιετίες, η ειδωλολατρική εκτροπή κάθε μονοθεϊσμού. Η αχίλλειος φτέρνα του νου είναι, που αν και μπορεί να είναι επώνυμος, ενεργεί πάντα ως ανώνυμος. Το ερώτημα που θέλει να τον ορίσει, απαντιέται μόνον από τον ίδιο. Γιʼ αυτό και το ερώτημα «τι είναι ο νους;», έχει την πολυτέλεια να συναγωνίζεται σε απαντήσεις, το ερώτημα « τι είναι ο Θεός;». Η διαφαινόμενη αυτή αοριστία του νου είναι ταυτόχρονα και η αδυναμία του. Γιατί, όποτε ένας συγκεκριμένος ( ως επώνυμος) νους παραγκωνίζει την ανωνυμία του, ανοίγει θύρα, για «νουθεσίες». Νουθεσία όμως γίνεται, όταν σε κάποιον νου εισέρχεται ένας άλλος νους. Αυτός που υπόσχεται, το τέλος της αοριστίας. Συνήθως θεωρείται θεϊκός, αλλά σπάνια παραμένει ως τέτοιος![/FONT]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Πολλά πράγματα και πολλές καταστάσεις φαντάζουν μερικές φορές, πως δεν χωράνε σε κάποιου τον νου. Άρα ο νους είναι χωρικός.
Κοσμολογικά, για τα μαθηματικά και τον άνθρωπο, υπάρχει ένας Κόσμος, που συμπεριλαμβάνει (ή είναι διαλυμένος σε) πολλούς έως και αμέτρητους κόσμους, ένα κοσμικό υπερσύνολο. Από τη σκοπιά πάντως των ανθρώπων, αυτοί οι κόσμοι είναι πάντοτε, τουλάχιστον όσοι και οι ζωντανοί κάθε στιγμή άνθρωποι. Αυτό βέβαια, υπό την αναγκαία όσο και ικανή συνθήκη, ότι κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, αφʼ ης στιγμή έχει νου, είναι μοναδική. Η μοναδικότητα είναι προνόμιο κοινό όλων των κόσμων, που τους προσομοιάζει με τον έναν και μοναδικό Κόσμο.
[FONT="]Η μοναδικότητα του Κόσμου ενέχει το προνόμιο να παίρνει φως, από τον Δημιουργό του. Αυτό το φως, κατά τη μονοθεϊστική κοσμοαντίληψη, κάνει τον νου των ανθρώπων να υπάρχει, ως διαφορετικός των υπολοίπων υπάρξεων των κόσμων τους. Ο Ιησούς Χριστός πάνω στο σταυρικό του ικρίωμα, θέλει να «ενωθούν τα διεστώτα», για να ιδρυθεί η λεγόμενη «Βασιλεία του Θεού». Αυτό δεν γίνεται, εφόσον κι «εκείνα» δεν το θελήσουν. Αυτό είναι το παγκόσμιο δράμα της «Έλξης και Άπωσης». Νόμο, το είπαν![/FONT]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
QUO VANTIS ΚΟΣΜΕ;
Τί είμαστε άραγε; Όλα τελειώνουν τοσο ασήμαντα και άδοξα για εμάς. Γιατί δε μπορούμε να ζήσουμε ειρηνικά σε κάποιο λιβάδι και ο κάθε ένας από εμάς να κάνει αυτό που πραγματικά θέλει; Το ξέρω πως από την αρχαιότητα όλοι μιλούν για την ιδανική κατάσταση ζωής, ατομικές ελευθερίες, δικαιώματα ζωής κλπ αλλά αυτοί δεν έζησαν στο τώρα. Κανείς δεν έζησε όχι μονο στο τώρα αλλά και στην κατάσταση την οποία διασχίζω εγώ την δεδομένη αυτή χρονική στιγμή. Αυτό γιατί αφʼενός οι καταστάσεις, η κοινωνιά, τα δεδομένα, οι συνθήκες, η ζήτηση, οι επιθυμίες, τα πάντα μεταβάλλονται συνεχώς εις τους αιώνας των αιώνων και αφʼ ετέρου γιατί το υποκείμενό μου, έχει ζήσει και σκεφτεί εντελώς διαφορετικά από τον οιονδήποτε, όπως και ο οιονδήποτε από τον οιονδήποτε για να μην παρεξηγούμεθα. Κι εμένα δε μʼαρέσει αυτό που βλέπω γύρω μου. Πολέμοι, διαβάσματα, διπλώματα, κακίες, ρουσφέτια, μίζες, αλλάξοκωλιές, παγκόσμια αγορά, εμπόριο σκατά… σκατά… σε κάνουν να παραλληρείς να πεθαίνεις μέσα σου 100 φορές. Να νιώθεις την Ψυχή σου να σφίγγεται… με θλιψη αλλά και φόβο ξεκινάς αυτό το αβέβαιο ταξίδι στη ζωή. Σε μία ζωη. Κι αυτή δεν είναι τόσο μεγάλη ωστε να χωρέσει όλες τις αυτοδημιούργητες με καταστροφική μανία καταστάσεις ιντερνετ τηλέφωνο, δουλειές, λύπη, σκοτωμοί κλπ… Δεν έχουμε χρόνο για όλα αυτά. Πρέπει να είμαστε ψύχραιμοι απέναντι σε όλα όσα συμβαίνουν; Η πρέπει να το σκεφτούμε και να καταρρεύσουμε πλήρως; Σουρχεται να φλιπάρεις! Όλη η ανθρωπότητα βασίζεται σττον κωλοδυτικό πολιτισμό σε μία αηδία, μια τεχνιτή βλακεία του μυαλού τους… σκατά κοκακολίτσες πίτσι πίτσι μαλακιούλες, παιχνίδια βιομηχανικά, τσίχλες, πισίνες, αηδίες που σου προκαλούν βδελυγμία. Σκατά που μεγαλώνοντας ενσωματώνονται και γίνονται μέρος του εαυτού μας, δίχως αυτά η επιβίωσή μας είναι μάλλον απίθανη… Μακάρι τα πράγματα να ήταν λίγο διαφορετικά. Μακάρι να μην ήταν τόσο επιθετικά, τόσο επιβλητικά, τόσο δύσκολα, τόσο διεστραμμένα, τόσο τεχνητά και ψεύτικα. Μακάρι κάθε φορά που σκεφτόμουν τη ζωή πάνω σε αυτόν τον πλανήτη να μη γερνούσε το πρόσωπό μου κατά δέκα χρόνια. Μακάρι να άστραφτε από νεότητα, χαρά, ευτυχία, να ξεχύλιζε από ελπίδα και να ακτινοβολούσε αισιοδοξία… το τραγικό συνίσταται στην καθαρήη αλήθεια της παρακάτω πρότασης: χαμογέλα… αύριο τα πράγματα θα είναι χ ε ι ρ ό τ ε ρ α !!!
...και την ένοιωσα τόσο κοντά μου!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Από εκεί που πηγάζει η φαντασία εισέρχεται στο νου και η ελευθερία. Γʼ αυτό η ελευθερία παραμένει πάντα ένα υπονοούμενο της φαντασίας. Κάθε επόμενη φαντασίωση είναι όλο και πιο κοντά στην εκάστοτε φανέρωση της πραγματικότητας, που επιτρέπει το μέτρο της ελευθερίας. Γιατί η πραγματικότητα, εδώ στη Γη όπως και σε κάθε άλλο αντικείμενο που αιωρείται στον ουρανό(Διάστημα), είναι σφαιρική και με πολλές όψεις. «Το μυαλό του παίρνει στροφές», λέει ο λαός για κάποιον που θεωρεί έξυπνο. Έτσι είναι ή πρόκειται για λαϊκή φαντασία; Ο νους περιδινείται; Μήπως είναι η ρομφαία η φλόγινη και περιστρεφομένη, που λένε και κάποιες γραφές;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Τι είναι η φαντασία; Είναι μία πραγματικότητα, από εκείνες που δεν έχουν εισέτι φανερωθεί; Η απλά, μία παραχάραξη της κάθε πραγματικότητας; Γιατί και πως όμως, ο νους γίνεται παραχαράκτης; Αφού φυσικά η φαντασία, ως πραγματικότητα, πηγάζει από την πραγματικότητα του νου. Ο οποιοσδήποτε έλεγχος του νου, εκούσιος ή ακούσιος(!) στοχεύει εξ αρχής στη διεκδίκηση της κερκόπορτάς του αυτής: στην πηγή της φαντασίας. «Ο νους φαντάζει πάντα, όταν φαντάζεται», έλεγε ένα αρχαίο ρητό, που μεταξύ άλλων το αξιοποίησαν εν πολλοίς και οι ανά τον κόσμο …Αθίγγανοι. Ένας νους όμως «ευφάνταστος», έλεγαν συνήθως και οι γηραιότεροι των Αθιγγάνων, «για να μην κάνει πολλά λάθη…», πρέπει να την ξέρει και να την αναγνωρίζει: με απόλυτο σεβασμό. Οι Έλληνες το είχαν ερμηνεύσει δε, με τη σχέση «σοφίας» και του «δις εξαμαρτείν»!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Ο νους λοιπόν, ως ορίζουσα των πραγμάτων πραγματικότητα, κινείται, γιατί δεν υπάρχει πραγματικότητα ακίνητη, μηδέ εξαιρουμένου και του Δημιουργού τους. Κινείται και μάλιστα με ταχύτητα κατά πολύ μεγαλύτερη εκείνης του φωτός: πολλαπλάσιό του, «φανερωμένο μυστικό» ήδη, σε ερευνητικά εργαστήρια. Και επειδή ακριβώς κινείται, ελέγχεται. Ελέγχεται, για την ενδεχόμενη ….στασιμότητά του. Εκεί ελλοχεύει, η …αχίλλειος φτέρνα του!
Ως στασιμότητα του νου θεωρείται εδώ, η πραγματική εκείνη κατάσταση πραγμάτων, όπου ο νους ελέγχεται: γιατί «Ο νους ελέγχεται μόνον από νου». Αρχή μαγικής αρχαιότητας, με ορίζοντα φημιζόμενης δυνατότητας, «ενσαρκώσεων».
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Νωεύς
Τιμώμενο Μέλος
Αν ως πραγματικότητα εννοούμε την κατάσταση των πραγμάτων, τότε τα πράγματα είναι υπόχρεα σε μία πραγματικότητα, που τα φανερώνει. Πρόκειται για την πραγματικότητα του νου, μία πραγματικότητα που δεν νοείται ως κατάσταση πράγματος τινός φανερωμένου, αλλά η απουσία της θα συνεπαγόταν αυτόματα και την αφάνεια των πραγμάτων εν γένει.
Ο νους δεν είναι εκ του κόσμου των φανερωμένων πραγμάτων, όπως δεν είναι και ο λόγος. Ανήκει όμως σε κόσμο πραγματικό, ήτοι κόσμο που «έχει νόημα», εφόσον, αυτόν συναντάει ο λόγος και γεννάει τις έννοιες, μέσω των οποίων η φανέρωση των πραγμάτων πιστώνεται ως πραγματικότητα, στον κόσμο των ανθρώπων.
Ο κόσμος των ανθρώπων είναι μία πραγματικότητα περιπαιχτικών διαθέσεων των πραγμάτων, καθώς επιχειρούμε να μεταβάλλουμε την αδιάλειπτη μεταβολή τους, τον θάνατο. Η κατάληξη στην κβαντική θεώρηση της πραγματικότητας δεν θα γινόταν, αν ο ανθρώπινος νους, μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια( περί τις 10-12.000) εμπαιγμού του, δεν συλλάμβανε, ότι το παίγνιο των πραγμάτων, τελικά, είναι η μοναδική σταθερή εγγύηση, κάθε φανερής πραγματικότητας:. παίγνιο βεβαιοτήτων ή, αλλιώς, «ρίσκο»....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.