Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
08-04-08
00:37
Από ένα blog:
Ούτε το νερό χάνεται στο χώμα όταν σκύβει να πιει, ούτε τα κλαδιά τα παίρνει ο αέρας όταν απλώνει το χέρι του να κόψει τους καρπούς τους. Πίνει και τρωει ώσπου να χορτάσει, μα το επόμενο κιόλας λεπτό ξαναπεινάει και ξαναδιψάει. Η τιμωρία του είναι να χάνει το χρόνο του ικανοποιώντας ορέξεις οι οποίες αναζωπυρώνονται αμέσως. Ο Τάνταλος είναι ο Σίσυφος και ο δικός του βράχος είναι η επιθυμία.
Η εκδοχή του μύθου που παρατίθεται εδώ, αλλάζει κατά τη γνώμη μου τα πράγματα. Το μαρτύριο τώρα δεν μπορεί να ξεπεραστεί, όπως σκέφτηκα εγώ αρχικά. Ούτε ποτέ θα έβαζε κανείς το Διογένη σε τέτοια δοκιμασία, αφού ουσιαστικά δεν θα είχε αντικείμενο.
Ο Σίσυφος μπορεί λέει να φτάσει στην ευτυχία, παίζοντας με το βράχο του. Χάνοντας την επίγνωσή του. Κάποιος άλλος είπε πως θ' αλλοτριωθεί και θα λειτουργεί μηχανικά, οπότε δεν θα έχει συναίσθηση της κατάστασής του. Αυτό είναι και η τρομερότερη τιμωρία κατά τη γνώμη μου, η αλλοτρίωση. Από την άλλη πλευρά, θα μπορούσε και ο Τάνταλος να χάσει τη μνήμη του, να μη θυμάται πως μόλις πριν από λίγο είχε παλέψει να ικανοποιήσει την επιθυμία του και να χαίρεται με το κυνήγι της ικανοποίησης, σαν να ήταν η πρώτη φορά. Όπως ακριβώς ένα χρυσόψαρο δεν κατανοεί το στενάχωρο εγκλεισμό του, ούτε παθαίνει κατάθλιψη από την αέναη επανάληψη του περιβάλλοντός του, απλά γιατί η μνήμη του κρατάει μόλις για τρία δευτερόλεπτα. Πολλοί άνθρωποι και στην πραγματική ζωή, ζουν ευτυχισμένοι, απλά εφαρμόζοντας τη "μνήμη χρυσόψαρου". ("We are two lost souls, swimming in a fish bole, year after year. Running over the same old grounds, what have we found? Same old fears, Wish you were here"...Pink Floyd).
Όσο και να σκεφτεί κανείς, τι θα ήταν αυτό που θα επαναλαμβανόταν επ' άπειρον και δεν θα ήταν αβάσταχτο, δεν μπορεί να φτάσει σε καμμία απάντηση. Φαίνεται πως η ουσιαστική τιμωρία είναι η ίδια η αιωνιότητα της τιμωρίας. Το τι ακριβώς είναι αυτό που επαναλαμβάνεται, μάλλον έχει συμβολικό χαρακτήρα, σε σχέση με το ίδιο το έγκλημα που έχει διαπραχθεί. Πρόκειται μάλλον για παραδειγματισμό προς τους υπολοίπους. Ακόμη και η ίδια η αιώνια ζωή, εγκλωβισμένη σε αυτήν τη διάσταση, θεωρείται ως το ίδιο σκληρή τιμωρία, που επιφυλάσσουν οι Θεοί μόνο για τους πλέον περιβόητους εγκληματίες, όπως έγραψα παραπάνω. Το βαθύτερο νόημα είναι η στέρηση της εξέλιξης, η οποία είναι όπως φαίνεται, σημαντικότατος παράγοντας για τον ορισμό της ζωής.
Συνεπώς, μετά από πολλή σκέψη, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι οι δύο τιμωρίες ήταν εξίσου βαριές, αφού δεν υπήρχε πρόβλεψη άρσης τους, όταν ο τιμωρούμενος κατανοούσε το σφάλμα του ή ξεπερνούσε την έπαρσή του απέναντι στους Θεούς, ή έστω συγχώρεση, όπως στην περίπτωση του Προμηθέα.
Το πιο ενδιαφέρον όμως από την πολύ καλή έως τώρα συζήτηση (που σκιάζουν κατά τη γνώμη μου κάποιες αρνητικές ψήφοι χωρίς τεκμηρίωση. Ας μην ξεχνάμε πως είμαστε στο φιλοσοφικό φόρουμ και πως εδώ η αντίρρηση έχει τη δική της αξία όταν εκφράζεται) είναι το εξής: Μπροστά σε ένα ισοδύναμο δίλημμα, δηλαδή μεταξύ δυο επιλογών που είναι το ίδιο κακές, εμείς όλοι εκφράσαμε τους μύχιους φόβους μας. Κάποιοι δεν μπήκαν καν στον κόπο να επενδύσουν την επιλογή τους με φιλοσοφικό μανδύα, αφού μάλλον κατάλαβαν ότι η επιλογή μας έγινε με βάση ένα και μόνο κριτήριο: Τι είναι αυτό που μας τρομάζει περισσότερο στη ζωή μας. Μέσω ενός φιλοσοφικού ερωτήματος, εκδηλώσαμε ένα τμήμα του υποσυνειδήτου μας...
Οι δύο τιμωρημένοι βρίσκονται στον Άδη, ή Άιδη ή Χώρο των Ιδεών και του Ανεκδήλωτου. Οι αιώνιες τιμωρίες είναι κι αυτές κάτοικοί του, οι οποίοι υπάρχουν ως συμβολισμοί, για να σηματοδοτήσουν κάποιες καταστάσεις της πραγματικής ζωής των ανθρώπων. Κάποιος είπε πως αυτά συμβαίνουν κάθε φορά που κυνηγούμε την ευτυχία. Κάποιος άλλος πως ο συνήθης εργάτης βιώνει το μαρτύριο του Σίσυφου στην καθημερινότητά του. Άλλος ίσως σκεφτεί το γάμο του, χωρίς να τ' ομολογήσει. Το ηθικό δίδαγμα είναι πως η συνεχής επανάληψη, η ασφάλεια, η σιγουριά και σε τελική ανάλυση η έλλειψη εξέλιξης, είναι μαρτυρικά για τον άνθρωπο.
Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να ξεφύγει κανείς από το μαρτύριο: Η Τρέλα. Μόνο ο Τρελός (με τον αρχετυπικό τρόπο που παρουσιάζεται και στις κάρτες των Ταρώ) μπορεί να αψηφήσει το θέλημα των Θεών και τον προκαθορισμό του. Άλλωστε, "Δεν υπάρχει μοίρα που να μη νικιέται με την περιφρόνηση", αλλά και δεν υπάρχει κανείς, πέρα απ' τον Τρελό, που να μπορεί να περιφρονήσει τη Μοίρα του...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.