Τσιγάρα σέρτικα
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Στράτος :P αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 1,183 μηνύματα.
16-03-18
12:46
Όλοι μπορούν να ενταχθούν αν το επιτρέψουν στον εαυτό τους το οποίο από όσο έχω δει είναι και το πιο δύσκολο γιατί οι ηθικές της κοινωνίας, της θρησκείας κλπ έχουν βαθειά ριζώσει.
στην ένταξη στις τάξεις μακάριων που ξέρουν για ποιό σκοπό υπάρχουν αναφερόμουν πάντως. Του να είναι δλδ ευτυχισμένοι και να περνάνε καλά. Όντως είναι ανέφικτο σχεδόν γι' αυτούς που με αυτήν την φιλοσοφία φρίττουν, αν και καμιά σχέση με τους προειρηθέντες λόγους.
Μιά και σε α' πρόσωπο αναφέρεστε, να σχολιάσω κωλύομαι. Σεβαστή κάθε προσωπική επιλογή. Μιά παρατήρηση μόνο:Μια διευκρίνιση. Αν κάποιος τρόπος ζωής ή κάποια ηθική μού αποδειχτεί στη ζωή μου σωστή και καλή για μένα, θα την ακολουθήσω. Οπότε δεν αποποιούμαι όλες τις ηθικές. Μόνο αυτές με τις οποίες διαφωνώ και μού επιβάλλεται να ακολουθήσω γιατί ... γιατί έτσι! Το γιατί έτσι δε μού κάνει ως απάντηση. Το πίστευε και μη ερεύνα δε φτιάχτηκε για μένα
Το πίστευε και μη ερεύνα δε φτιάχτηκε για μένα.
το μη πίστευε αλλά και μη ερεύνα όμως;
Δεν είναι μόνο θέμα γούστου. Αν ήταν τέτοιο, δε θα συζητούσα καν. Έχω πει πολλές φορές, ο καθένας ας κάνει ό,τι θέλει. Αλλά όταν ένας άνθρωπος με ηθική έρχεται συνέχεια τελευταίος και ριγμένος και αδικημένος και ο άλλος ο ανήθικος κερδίζει σε όλους τους τομείς της ζωής, εκεί έρχεσαι κι αναρωτιέσαι, βρε μήπως να γίνω κι εγώ τέτοιος;
Και η ηθική σου σε τραβάει πίσω... (όχι εσένα, γενικά).
Αυτή η υποτίμηση του κύρους γούστων τώρα; Ενώ αυτά κυρίως μας υποκινούν; Είτε σε θετικά είτε σε καταστροφικά κατορθώματα; Τε σπα, πάμ' παρακάτω. Το δίλημμα που αναφέρετε σίγουρα έχει απασχολήσει πάμπολλες φορές όσους τις ηθικές αναστολές (δικές τους ή φορετές) σαν τροχοπέδες και βαρίδια στις ΠΔΚνημικές τους τις βιώνουν. Από την άλλη, όπως ακριβώς ου παντός πλειν εις Κόρινθον, ωσαύτως ου παντός στο τσαταλιάζειν ηθικήν εντρυφείν, χρειάζεται ταλέντο και σκιλλάκια ζόρικα γι' αυτό. Γενικά μιλώντας ομοίως
Γιατί δεν το κλείνουν το ρημάδι. Το αφήνουν ανοιχτό και βρίσκουν τρόπους να μαζεύουν κόσμο. Ανασφάλεια, ανάγκη να ανήκουν κάπου, αμυαλοσύνη - οι λόγοι που μαζεύεται εκεί ο κόσμος ο πολύς. Μην παρεξηγηθείς. Υπάρχουν και κάποιοι που το κάνουν για άλλους λόγους τους οποίους σέβομαι. Μιλούσα όμως για τους πολλούς. Οτι υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις το δέχομαι.
Το μένος υπάρχει γιατί αυτοί οι κατασκευαστές δεν αφήνουν περιθώρια σε μένα να μην τους ακολουθήσω. Ο κόσμος περιμένει τόσο πολύ οτι θα ανήκεις στο μπούγιο ώστε όταν μένεις απ' έξω γίνεσαι περιθωριακός, περίεργος, ανώμαλος, αφύσικος, σνομπ, τρελός.
αν κατά τα γούστα του παράγει ο εργοστασιάρχης και παρ' όλ' αυτά, βασιζόμενος στο πι αρ του πουλάει κι επιβιώνει δημιουργώντας εκβιαστικές πλασματικές ανάγκες στους πελάτες του, φοβάμαι πως είμαστε λίγο οφφ τόπικ και πρέπει να μεταφερθούμε στο νήμα με τις άκυρες αγορές που μετανιώσαμε.
Κι αν ό,τι ξενίζει κάποιον, επικρίνει τον φέροντα σαν τον σαλό του μαχαλά; Σόου γουάτ; Εσείς δεν έχετε πιο πάνω δηλώσει που τις έχετε γραμμένες του κοινωνικού περίγυρου τις απόψεις; Και μιά και προσωπικές απόψεις εκθέτετε, ας ακολουθήσω κι εγώ. Τους μισούς και παραπάνω λοιπόν από τους παραπάνω χαρακτηρισμούς, όταν τους απευθύνουν του εν λόγω εργοστασιάρχη τα πελατάκια, μόνο σαν φιλοφρονήσεις μπορώ να τους εισπράξω, αφού την μη ταύτιση με τους εκφράζοντες τους χαρακτηρισμούς αυτούς δηλώνουν. Οπότε ποιός ο λόγος να παρεξηγηθώ; Εξαπεναντίας θα πω!
μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι. Το βλέπω να συμβαίνει, ναι.
ειλικρινά εκπλήσσομαι. Ξέροντας πως στο φαίνεσθαι δεν μασάτε. Τι να πω; Πως σε παράλληλα σύμπαντα κινούμαστε;
Έχεις δίκιο. Εννοούσα, απαγορευμένα - δελεαστικά σύμφωνα με την ηθική των πολλών. Δε μιλούσα για τη δική μου ηθική.
Ποιο αντίτιμο πρέπει να πληρώσεις όταν κάνεις κάτι απαγορευμένο σύμφωνα με την ηθική των άλλων αλλά επιτρεπτό σύμφωνα με τη δική σου; Και ποιος θα είναι ο δικαστής; Να μια καλή ερώτηση που ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να απαντήσουμε.
Αν πάει κανείς με τον σταυρό στο χέρι, αυτό το αντίτιμο που θα ορίσει ο δικαστής ο διορισμένος από την πλειονότητα που η ηθική της ορίζει το επιθυμητό σαν απαγορευμένο φαντάζομαι. Αν πάλι, οι ηθικές αναστολές των εν λόγω αλυσίδες στα ποδάρια των γούστων μας δεν αποτελούν, εδώ εμπλέκονται τα προαναφερθέντα σκιλλσ και η φαντασία η εφαρμόσιμη η ευρηματική η όφφστρημ. Απλή μου φαίνεται η απάντηση θεωρώ. Και οι επιλογές
Και ξαναλέω, ο καθένας μπορεί να επιτρέψει στον εαυτό του τα πάντα. Αν αφαιρέσει από τη ζωή του την ηθική των άλλων και προσθέσει τη δική του. Αλλά είναι δύσκολο.
Μιά τέχνη με τις τεχνικές της είναι κι αυτή θα πω. Όπως της αγάπης. Ή των σχέσεων. Όποιος στ' αλήθεια νοιάζεται, και τα εγχειρίδια θα βρει και τον δάσκαλο. Αν δάσκαλο και μαθητεία παραδέχεται δλδ, και πως θα τον καλουπώσουν με την γνώση τους δεν φοβάται και πως η ελευθερία του με την μάθηση δεν απειλείται
Εμένα με ηρεμεί η σκέψη οτι έχω αποκούμπι. Και δε βλέπω το λόγο να υποβάλω τον εαυτό μου στην άσκηση να μην έχω ανάγκη αποκούμπια. Μήπως τελικά τα κάγκελα που βάζουμε εμείς στον εαυτό μας είναι πιο γερά από αυτά που βάζουν οι άλλοι σε μας; Είναι κι αυτή μια σκέψη.
Πως θα μπορούσα τα προσωπικά σας γούστα να σχολιάσω; Ή την συγκριτική κιγκλιδωμάτων αντοχή; Όταν προσωπικά απορρίπτω και την υποψία καγκελακίου όπως προείπα; Αλλά πως να αναλυθεί εδώ πως η φαινομενικά απόλυτη ανασφάλεια του να υπάρχει κανείς χωρίς αποκούμπια και κάγκελα αποτελεί τελικά την απόλυτη ελευθερία αλλά και ασφάλεια;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Τσιγάρα σέρτικα
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Στράτος :P αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 1,183 μηνύματα.
16-03-18
08:59
ευτυχώς, για τις ανάγκες διερεύνησης δλδ, που δεν είστε μαζί μου προκατειλημμένη θα πω . Στο από πάνω για παράδειγμα, όχι μόνο δεν διαφωνώ αλλά ταυτίζομαι. Οκ, σχεδόν ταυτίζομαι, μην λέμε κι ό,τι θέμε . Αν μπορούσα να ενταχτώ κιόλας λέει...δεν θα σας απηύθυνα την ζηλιάρα απορία κανΞέρω ότι ο σκοπός της ευτυχίας είναι γενικός και διαφορετικός για τον καθένα και γι'αυτό τον επέλεξα ως σκοπό ζωής. Γιατί δε θεωρώ πως υπάρχει ανιδιοτέλεια στις πράξεις μας. Ακόμα και αυτός που αφιερώνει τη ζωή του στο καλό των άλλων, για τη δική του ικανοποίηση, ευτυχία και ψυχική ηρεμία ενδιαφέρεται. Οπότε κατά την άποψή μου το να αναζητά ο άνθρωπος την ευτυχία του, όπως εκείνος την εννοεί, δεν τον κάνει στα μάτια μου ένα εγωιστικό κατακριτέο γουρούνι.Νομίζω σου απάντησα σε όλα και ξέρω ότι διαφωνείς με όλα.
An se αυτήν την ηθική αναφέρεστε και αυτήν αποποιείστε, μάλλον και πάλι εν πολλοίς συμφωνώ. Με κάποιες ενστάσεις αναφορικά με την φιλοσοφική ηθική, την οποία κρίνω αρκετά χρηστική αποσπασματικά. Αλλά και την θρησκευτική ηθική επίσης, όχι απαραίτητα την χριστιανική όπως εκφράζεται από τους λειτουργούς της τουλάχιστον, της οποίας τα όρια με την φιλοσοφική τοιαύτη, συχνά είναι δυσδιάκριταΗ ηθική εμπλέκεται από εξωτερικούς παράγοντες που ενδεχομένως θέλουν να ελέγξουν - χαλιναγωγήσουν τον άνθρωπο για δικούς τους σκοπούς. Παράδειγμα η θρησκεία, η πολιτική, η φιλοσοφία. Δεν θα αναλύσω ούτε και γνωρίζω τους σκοπούς του καθενός.
Η ηθική δεν είναι κακή εν τή γεννεσει της. Δηλαδή ο σκοπός της είναι καλός όταν ένας άνθρωπος αποφασίζει μόνος του για την ηθική του. Το κακό ξεκινάει όταν ο καθένας έχει διαφορετική ηθική, εκεί αρχίζουν οι κατακρισεις και οι αδικίες. Έτσι αρχίζω και σκέφτομαι μήπως τελικά είναι καλύτερα να ζούμε χωρίς ηθική. Όλα αυτά είναι σκέψεις φυσικά. Δεν είμαι τόσο δυνατή ώστε να πετάξω όλες τις"ηθικές" μου στα σκουπίδια. Κάποιες φορές το έχω κάνει όπως όλοι μας. Όχι χωρίς επιπτώσεις.
Δυσκολεύομαι να χαρακτηρίσω ένα μέσο καλό ή κακό. Είτε εν τη γενέσει, είτε εν τη αποβιώσει και εξαλείψει του. Κατάλληλο ή μη λειτουργικό, ναι. Καλό ή κακό, δεν.
Και για να δανειστώ μιά από τις παρομοιώσεις σας, '' Το κακό ξεκινάει όταν ο καθένας έχει διαφορετική ηθική, εκεί αρχίζουν οι κατακρισεις και οι αδικίες. Έτσι αρχίζω και σκέφτομαι μήπως τελικά είναι καλύτερα να ζούμε χωρίς ηθική. ''. Αν δλδ εσείς κάνετε κέφι τις στρητάδικες τις καγκούρικες και εγώ τις ταξιδιάρικες ψευτοεντούρο, λύση θα ήταν να ζούμε χωρίς μοτόρια επειδή διαφορετικά γούστα κουβαλάμε; Και ίσως επειδή ο καθένας μας τονίζει τα μειονεκτήματα της επιλογής του άλλου;
Τα κατασκευάσματα των άλλων είναι πολύ καλά για τους ίδιους τους κατασκευαστές τους. Δεν μπορώ να ενδυθω ένα ρούχο φτιαγμένο για άλλον όπως κι εγώ δεν υποχρεωνω κανέναν να ακολουθεί τη δική μου οπτική και τρόπο ζωής.
αν οι κατασκευαστές όμως κατασκευάζουν χωρίς έρευνα αγοράς για αυτό που αρέσει σε 'σας και σε 'μένα, τότε, μη πουλώντας, οσονούπω το κλείνουν το καπηλειό οπότε τι μας κόφτει και γιατί με τόσο μένος τους επικαλούμαστε;
Αλλά οι άνθρωποι νιώθουν ασφάλεια μέσα στο "μπουγιο", να νιώθουν ότι ανήκουν κάπου, ότι οι αποφάσεις τους είναι προαποφασισμένες και εκείνοι δε χρειάζεται να βασανίσουν το μυαλό τους. Εγώ ακολουθώ τους κανόνες που υπάρχουν όταν χρειάζεται για να ευχαριστήσω τους αγαπημένους μου και τους δικούς μου για να ευχαριστήσω εμένα.
Το πιστεύετε αλήθεια αυτό; Λέω πως, αν ίσχυε όντως, θα ημάστανε περικυκλωμένοι από ανθρώπους που θα έσκαγαν από ευτυχία. Αληθινά ευτυχισμένους όμως, όχι λόγοις για να ξορκίσουν και αποκοιμίσουν το δαίμονα. Το βλέπετε να συμβαίνει;
(την ατομική σας επιλογή επιτρέψτε μου να μην σχολιάσω, ούτε θα βοηθούσε σε κάτι ούτε κρίνεται επιτρεπτό).
Συνήθως το απαγορευμένο είναι το δελεαστικο. Όχι πάντα αλλά κατά πλειοψηφία. Ίσως γιατί το κακό - ανήθικο - παράνομο κρίθηκε ως απαγορευμένο και ο άνθρωπος θέλει αυτό που δεν μπορεί να έχει.
εδώ όμως θα διαφωνήσω, όντως. (Πιο πάνω, ή εν μέρει συμφωνούσα ή περαιτέρω αναρωτιόμανα, αν υποθέσουμε δλδ πως την ελάχιστη σημασία έχει η ταύτισή μας ή όχι)
Δελεαστικό είναι αυτό που η δομή που έχουμε χτίσει αναφορικά με την ατομική μας φιλοσοφία και γούστα, το κρίνει ως τέτοιο. Μπορεί να είναι απαγορευμένο, μπορεί και όχι. Όταν ακούει κανείς πως κάποιος ασπάζεται το τσιτάτο ότι ''το απαγορευμένο είναι το δελεαστικό'', αναρωτιέται πόσο αυτόν που το πιστεύει τον έχει διαβρώσει η ηθική των γύρω του την οποία μετά βδελυγμίας στα λόγια απορρίπτει η οποία όντως κάτι τέτοια κηρύττει. Και η αμέσως επόμενη πρότασή σας φαίνεται επ' αυτού να υπερθεματίζει. Αλλά ακόμα κι αν κάποιος τέτοιο καημό κουβαλάει για αυτά που του έχουν επιβάλλει σαν απαγορευμένα μόνο και μόνο επειδή αυτοπαγιδεύτηκε στου απαγορευμένου την ας πούμε ψευτογοητεία, και το κακό και το ανήθικο και το παράνομο μπορεί να έχει. Αν είναι διατεθειμένος να πληρώσει το αντίτιμο, όπως και σε κάθε τι μη απαγορευμένο άλλως τε
Οι βάρβαροι για μένα είναι ένα αποκουμπι. Είναι το βάζο με τη μαρμελάδα που ξέρεις ότι υπάρχει στο πάνω ράφι αλλά απαγορεύεται να φας. Σου δίνει όμως μια γαργαλιστικη ελπίδα ότι μια μέρα θα το ανοίξεις και θα το φας, ακόμα κι αν δε γίνει ποτέ.
Σεβαστό το αποκούμπι σας. Προσωπικό γούστο και σεβαστό. Ίσως φταίει που σιχαίνομαι την ζάχαρη γιατί την θεωρώ παρακμή και ναρκωτικό στρουθοκαμηλίζον, ίσως φταίει που δεν πιστεύω στα αποκούμπια αλλά στην εκπαίδευση και κυρίως την άσκηση να μην έχουμε ανάγκη αποκούμπια γιατί όντως δεν υπάρχουν, αλλά συχωρέστε με που εξακολουθώ να σας ζηλεύω και εδώ. Πέραν της αρχικής ζήλιας δλδ που ξέρετε, για εσάς τουλάχιστον, γιατί σε αυτήν την ζωή υπάρχετε και τι σκοπό έχετε
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.