Τσιγάρα σέρτικα
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Στράτος :P αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 1,183 μηνύματα.
16-03-18
12:46
Όλοι μπορούν να ενταχθούν αν το επιτρέψουν στον εαυτό τους το οποίο από όσο έχω δει είναι και το πιο δύσκολο γιατί οι ηθικές της κοινωνίας, της θρησκείας κλπ έχουν βαθειά ριζώσει.
στην ένταξη στις τάξεις μακάριων που ξέρουν για ποιό σκοπό υπάρχουν αναφερόμουν πάντως. Του να είναι δλδ ευτυχισμένοι και να περνάνε καλά. Όντως είναι ανέφικτο σχεδόν γι' αυτούς που με αυτήν την φιλοσοφία φρίττουν, αν και καμιά σχέση με τους προειρηθέντες λόγους.
Μιά και σε α' πρόσωπο αναφέρεστε, να σχολιάσω κωλύομαι. Σεβαστή κάθε προσωπική επιλογή. Μιά παρατήρηση μόνο:Μια διευκρίνιση. Αν κάποιος τρόπος ζωής ή κάποια ηθική μού αποδειχτεί στη ζωή μου σωστή και καλή για μένα, θα την ακολουθήσω. Οπότε δεν αποποιούμαι όλες τις ηθικές. Μόνο αυτές με τις οποίες διαφωνώ και μού επιβάλλεται να ακολουθήσω γιατί ... γιατί έτσι! Το γιατί έτσι δε μού κάνει ως απάντηση. Το πίστευε και μη ερεύνα δε φτιάχτηκε για μένα
Το πίστευε και μη ερεύνα δε φτιάχτηκε για μένα.
το μη πίστευε αλλά και μη ερεύνα όμως;
Δεν είναι μόνο θέμα γούστου. Αν ήταν τέτοιο, δε θα συζητούσα καν. Έχω πει πολλές φορές, ο καθένας ας κάνει ό,τι θέλει. Αλλά όταν ένας άνθρωπος με ηθική έρχεται συνέχεια τελευταίος και ριγμένος και αδικημένος και ο άλλος ο ανήθικος κερδίζει σε όλους τους τομείς της ζωής, εκεί έρχεσαι κι αναρωτιέσαι, βρε μήπως να γίνω κι εγώ τέτοιος;
Και η ηθική σου σε τραβάει πίσω... (όχι εσένα, γενικά).
Αυτή η υποτίμηση του κύρους γούστων τώρα; Ενώ αυτά κυρίως μας υποκινούν; Είτε σε θετικά είτε σε καταστροφικά κατορθώματα; Τε σπα, πάμ' παρακάτω. Το δίλημμα που αναφέρετε σίγουρα έχει απασχολήσει πάμπολλες φορές όσους τις ηθικές αναστολές (δικές τους ή φορετές) σαν τροχοπέδες και βαρίδια στις ΠΔΚνημικές τους τις βιώνουν. Από την άλλη, όπως ακριβώς ου παντός πλειν εις Κόρινθον, ωσαύτως ου παντός στο τσαταλιάζειν ηθικήν εντρυφείν, χρειάζεται ταλέντο και σκιλλάκια ζόρικα γι' αυτό. Γενικά μιλώντας ομοίως
Γιατί δεν το κλείνουν το ρημάδι. Το αφήνουν ανοιχτό και βρίσκουν τρόπους να μαζεύουν κόσμο. Ανασφάλεια, ανάγκη να ανήκουν κάπου, αμυαλοσύνη - οι λόγοι που μαζεύεται εκεί ο κόσμος ο πολύς. Μην παρεξηγηθείς. Υπάρχουν και κάποιοι που το κάνουν για άλλους λόγους τους οποίους σέβομαι. Μιλούσα όμως για τους πολλούς. Οτι υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις το δέχομαι.
Το μένος υπάρχει γιατί αυτοί οι κατασκευαστές δεν αφήνουν περιθώρια σε μένα να μην τους ακολουθήσω. Ο κόσμος περιμένει τόσο πολύ οτι θα ανήκεις στο μπούγιο ώστε όταν μένεις απ' έξω γίνεσαι περιθωριακός, περίεργος, ανώμαλος, αφύσικος, σνομπ, τρελός.
αν κατά τα γούστα του παράγει ο εργοστασιάρχης και παρ' όλ' αυτά, βασιζόμενος στο πι αρ του πουλάει κι επιβιώνει δημιουργώντας εκβιαστικές πλασματικές ανάγκες στους πελάτες του, φοβάμαι πως είμαστε λίγο οφφ τόπικ και πρέπει να μεταφερθούμε στο νήμα με τις άκυρες αγορές που μετανιώσαμε.
Κι αν ό,τι ξενίζει κάποιον, επικρίνει τον φέροντα σαν τον σαλό του μαχαλά; Σόου γουάτ; Εσείς δεν έχετε πιο πάνω δηλώσει που τις έχετε γραμμένες του κοινωνικού περίγυρου τις απόψεις; Και μιά και προσωπικές απόψεις εκθέτετε, ας ακολουθήσω κι εγώ. Τους μισούς και παραπάνω λοιπόν από τους παραπάνω χαρακτηρισμούς, όταν τους απευθύνουν του εν λόγω εργοστασιάρχη τα πελατάκια, μόνο σαν φιλοφρονήσεις μπορώ να τους εισπράξω, αφού την μη ταύτιση με τους εκφράζοντες τους χαρακτηρισμούς αυτούς δηλώνουν. Οπότε ποιός ο λόγος να παρεξηγηθώ; Εξαπεναντίας θα πω!
μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι. Το βλέπω να συμβαίνει, ναι.
ειλικρινά εκπλήσσομαι. Ξέροντας πως στο φαίνεσθαι δεν μασάτε. Τι να πω; Πως σε παράλληλα σύμπαντα κινούμαστε;
Έχεις δίκιο. Εννοούσα, απαγορευμένα - δελεαστικά σύμφωνα με την ηθική των πολλών. Δε μιλούσα για τη δική μου ηθική.
Ποιο αντίτιμο πρέπει να πληρώσεις όταν κάνεις κάτι απαγορευμένο σύμφωνα με την ηθική των άλλων αλλά επιτρεπτό σύμφωνα με τη δική σου; Και ποιος θα είναι ο δικαστής; Να μια καλή ερώτηση που ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να απαντήσουμε.
Αν πάει κανείς με τον σταυρό στο χέρι, αυτό το αντίτιμο που θα ορίσει ο δικαστής ο διορισμένος από την πλειονότητα που η ηθική της ορίζει το επιθυμητό σαν απαγορευμένο φαντάζομαι. Αν πάλι, οι ηθικές αναστολές των εν λόγω αλυσίδες στα ποδάρια των γούστων μας δεν αποτελούν, εδώ εμπλέκονται τα προαναφερθέντα σκιλλσ και η φαντασία η εφαρμόσιμη η ευρηματική η όφφστρημ. Απλή μου φαίνεται η απάντηση θεωρώ. Και οι επιλογές
Και ξαναλέω, ο καθένας μπορεί να επιτρέψει στον εαυτό του τα πάντα. Αν αφαιρέσει από τη ζωή του την ηθική των άλλων και προσθέσει τη δική του. Αλλά είναι δύσκολο.
Μιά τέχνη με τις τεχνικές της είναι κι αυτή θα πω. Όπως της αγάπης. Ή των σχέσεων. Όποιος στ' αλήθεια νοιάζεται, και τα εγχειρίδια θα βρει και τον δάσκαλο. Αν δάσκαλο και μαθητεία παραδέχεται δλδ, και πως θα τον καλουπώσουν με την γνώση τους δεν φοβάται και πως η ελευθερία του με την μάθηση δεν απειλείται
Εμένα με ηρεμεί η σκέψη οτι έχω αποκούμπι. Και δε βλέπω το λόγο να υποβάλω τον εαυτό μου στην άσκηση να μην έχω ανάγκη αποκούμπια. Μήπως τελικά τα κάγκελα που βάζουμε εμείς στον εαυτό μας είναι πιο γερά από αυτά που βάζουν οι άλλοι σε μας; Είναι κι αυτή μια σκέψη.
Πως θα μπορούσα τα προσωπικά σας γούστα να σχολιάσω; Ή την συγκριτική κιγκλιδωμάτων αντοχή; Όταν προσωπικά απορρίπτω και την υποψία καγκελακίου όπως προείπα; Αλλά πως να αναλυθεί εδώ πως η φαινομενικά απόλυτη ανασφάλεια του να υπάρχει κανείς χωρίς αποκούμπια και κάγκελα αποτελεί τελικά την απόλυτη ελευθερία αλλά και ασφάλεια;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Τσιγάρα σέρτικα
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Στράτος :P αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 1,183 μηνύματα.
16-03-18
07:21
αν αλήθεια ξέρεις γιατί υπάρχουμε και ζούμε, ειλικρινά σε ζηλεύω. Το να ευτυχήσουμε, ακούγεται πειστικό για πολλούς υποθέτω. Καθένας βέβαια προσδιορίζει την ευτυχία με διαφορετικό τρόπο. Την εμπλοκή της ηθικής -και των αρχών που προκύπτουν επί ασπασμού της- σαν αυτοσκοπό ύπαρξης δεν καταλαβαίνω. Ίσως διδάχτηκα λαθεμένα πως το πλαίσιο ηθικών κανόνων αποτελεί απλά ένα μέσο, μπορεί να φταίει κι αυτό.Δεν ήρθαμε σε αυτή τη ζωή για να είμαστε ηθικοί. Ήρθαμε για να είμαστε ευτυχισμένοι. Η ηθική έχει κατασκευαστεί απ' τους ανθρώπους και την κοινωνία κι όλοι ξέρουμε καλά πόσο γραμμένη την έχω την κοινωνία. Άλλωστε χωρίς λίγη ανηθικότητα τι θα απογίνουμε; Πού θα βρούμε αλλού να γευτούμε τη γλύκα του απαγορευμένου; Είναι κι οι βάρβαροι μια κάποια λύση...
(έξτρα απορίες: 1/ γιατί πρέπει ντε και καλά και συλλήβδην να καταδικάζουμε όλα τα κατασκευάσματα των άλλων; 2/ γιατί κάτι μόνο και μόνο επειδή είναι απαγορευμένο να είναι και δελεαστικό; Ακόμα κι αν είναι έξω από τα γούστα μας. 3/ ίσως πάλι όλες οι παραπάνω απορίες να είναι άκυρες, αν ο φόβος των βαρβάρων και η, εν αναμονή έλευσής τους, κατάλυση κάθε κανόνα, αποτελούν λύση ικανοποιητική)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.