21-03-18
13:27
Η Ουκρανία βρίσκεται σε περίοδο ανισορροπίας από την στιγμή που ο εκλεγμένος πρόεδρός της Βίκτορ Γιανουκόβιτς αρνήθηκε να υπογράψει την συμφωνία σύνδεσης της χώρας με την ΕΕ στις 21 Νοεμβρίου 2013. Αυτήν την άρνηση ακολούθησε ένα κύμα διαδηλώσεων, το οποίο βρήκε υποστήριξη από τα κόμματα της Ουκρανικής αντιπολίτευσης και χώρες της δύσης, ιδιαίτερα τις ΗΠΑ. Υπό την απειλή κατά της ζωής του ο Πρόεδρος Γιανουκόβιτς, αναγκάστηκε να απομακρυνθεί από το Κίεβο, κάτι που είχε αποτέλεσμα η βουλή να τον κηρύξει έκπτωτο και να τοποθετήσει νέο πρόεδρο και νέα κυβέρνηση η οποία ήταν φιλοδυτική. Σε αυτή την κυβέρνηση λαμβάνει μέρος το ακροδεξιό κόμμα Δεξιός Τομέας. Η νέα κυβέρνηση υπέγραψε τη σύνδεση της χώρας με την ΕΕ και προσπάθησε να λάβει μέτρα καταπίεσης των μειονοτήτων. Μερικά από αυτά ήταν η προσπάθεια απαγόρευσης της Ρωσικής γλώσσας από επίσημη γλώσσα σε περιφερειακό επίπεδο, και η προσπάθεια απαγόρευσης του Κουμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας. Οι κάτοικοι των ανατολικών νοτίων επαρχιών της Ουκρανίας, που είναι σε μεγάλο μέρος τους Ρωσόφωνες, αντέδρασαν στην επιβολή της νέας κυβέρνησης και στα μέτρα τα οποία αυτή προσπάθησε να επιβάλει. Έντονες διαδηλώσεις ξέσπασαν σε αυτές τις περιοχές για αλλαγή πολιτικής υπέρ της Ρωσίας.
Κριμαία, από τις 26 Φεβρουαρίου 2014, ρωσόφωνοι κάτοικοι προχωρούν σε καταλήψεις κυβερνητικών κτιρίων και αναρτούν ρωσικές σημαίες. Σταδιακά, οπλισμένοι άνδρες με παραστρατιωτικές στολές και στρατιωτική οργάνωση, αναλαμβάνουν τον έλεγχο της περιοχής και το τοπικό κοινοβούλιο ψηφίζει την ένωση με τη «μητέρα» Ρωσία και αποφασίζει τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Εικάζεται ότι στους ένοπλους παραστρατιωτικούς άνδρες που κατέλαβαν την εξουσία στην Κριμαία περιλαμβάνεται προσωπικό επίλεκτων μονάδων του ρωσικού στρατού που στάθμευαν στο ναύσταθμο της Σεβαστούπολης, είτε εισήλθαν στη χώρα από τη γειτονική Ρωσία. Στις 16 Μαρτίου, διεξήχθησαν οι διεθνώς μη αναγνωρισμένο δημοψήφισμα (με το ερώτημα της ένωσης με τη Ρωσία) και το τοπικό κοινοβούλιο ανακοίνωσε την αποδοχή, με ποσοστό 97%, της πρότασης. Η Ρωσία έκανε αποδεκτή την αίτηση του τοπικού κοινοβουλίου της Κριμαίας, στις 18 Μαρτίου, κηρύσσοντας την περιοχή ως τμήμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Από τη στιγμή αυτή τίθεται σταδιακά σε εφαρμογή η διαδικασία επιβολής κυρώσεων από τις δυτικές χώρες (ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ένωση) κατά της Ρωσίας.
Στις 07 Απριλίου 2014, ξεσπούν ταραχές υποκινούμενες από ρωσόφωνους κατοίκους και στις πόλεις Donetsk και Luhansk που σύντομα επεκτάθηκαν σε μεγάλο μέρος της Ανατολικής Ουκρανίας. Εντός του Απριλίου, σημαντική έκταση των δύο επαρχιών πέρασε στα χέρια των αυτονομιστών που προχώρησαν σε δημοψήφισμα για την ανακήρυξη αυτονομίας στις 11 Μαΐου. Το δημοψήφισμα κρίθηκε παράνομο και αντισυνταγματικό από την ουκρανική κυβέρνηση αλλά και από τη διεθνή κοινότητα. Παρά ταύτα, οι αυτονομιστές, επικαλούμενοι τη λαϊκή θετική ψήφο και έγκριση στο παράνομο δημοψήφισμα, προχώρησαν στην ίδρυση δύο αυτόνομων περιοχών των Donetsk People’s Republic and Luhansk People’s Republic (DPR και LPR αντίστοιχα) εγκαθιδρύοντας «de facto» κρατικούς μηχανισμούς.
Συγχρόνως στις προεδρικές εκλογές της 25 Μαΐου 2014 στην Ουκρανία (δεν έλαβαν χώρα στις αυτονομηθείσες περιοχές), Πρόεδρος εκλέχτηκε ο δυτικόφιλος μετριοπαθής Petro Poroshenko ενώ οι συγκρούσεις χαμηλής έντασης συνεχίζονταν για τον έλεγχο των περιοχών. Ο νέος Πρόεδρος προτείνει στις 20 Ιουνίου ένα ειρηνευτικό σχέδιο 15 σημείων κηρύσσοντας μονομερώς ανακωχή αλλά οι συνομιλίες διακόπτονται μετά την πολύνεκρη κατάρριψη ενός ουκρανικού ελικοπτέρου. Αρχές Ιουλίου, ο ουκρανικός στρατός εξαπολύει αντεπίθεση που απωθεί σημαντικά τις δυνάμεις των ανταρτών. Οι μάχες γίνονται σφοδρές και αμφότερες πλευρές αλληλοκατηγορούνται για προσπάθειες εθνοκάθαρσης. Το Κίεβο κατηγορεί τη Μόσχα για ενίσχυση των ανταρτών με ρωσικό στρατιωτικό υλικό. Στις 17 Ιουλίου, επιβατικό αεροσκάφος των Μαλαισιανών αερογραμμών (πτήση ΜΗ17) καταρρίπτεται από ρωσικής κατασκευής Κ/Β SA-17 Grizzly (Buk) πάνω από περιοχή που ελέγχεται από αντάρτες χωρίς μέχρι σήμερα να έχει αδιάσειστα αποδειχθεί ο υπεύθυνος της εκτόξευσης.
Οι μάχες συνεχίζονται με σφοδρότητα και στα τέλη Αυγούστου οι αυτονομιστές εξαπολύουν αντεπίθεση νοτιότερα προς τη Μαριούπολη και αναγκάζουν τον ουκρανικό στρατό να υποχωρήσει. Η αντεπίθεση των αυτονομιστών είναι γεγονός ότι ενισχύθηκε από την παράδοση σημαντικού ρωσικού πολεμικού υλικού αλλά υπάρχουν και ενδείξεις για μερική εμπλοκή και ρωσικών τακτικών στρατευμάτων στις συγκρούσεις. Στις 05 Σεπτεμβρίου και με τη διεθνή μεσολάβηση (Γαλλία, Γερμανία, Ρωσία) υπογράφεται μεταξύ της ουκρανικής κυβέρνησης, των αυτονομιστών και του Οργανισμού για τη Ασφάλεια και Συνεργασία στην Ευρώπη(ΟΑΣΕ-OSCE) το Πρωτόκολλο του Μινσκ (γνωστό και ως Minsk Protocol I).
Στις 26 Οκτωβρίου διεξάγονται βουλευτικές εκλογές στην Ουκρανία με τους φιλοδυτικούς υποψήφιους να υπερισχύουν. Σε αντίστοιχες –μη διεθνώς αναγνωρισμένες- εκλογές στις δύο αποσχισθείσες επαρχίες οι φιλορώσοι υποψήφιοι δηλώνουν την επικράτηση τους. Οι συγκρούσεις σύντομα αναζωπυρώνονται και στα τέλη του Ιανουαρίου 2015 ο έλεγχος του κατεστραμμένου πλέον αεροδρομίου του Donetsk περνάει στα χέρια των αυτονομιστών. Νέα συμφωνία κατάπαυσης του πυρός στις αρχές Φεβρουαρίου καταρρέει και εντείνονται οι μάχες για την κατάληψη της στρατηγικής πόλεως Debaltseve που ελέγχει τον βασικό άξονα που συνδέει τις δύο αποσχισθείσες περιοχές. Συγχρόνως επαναλαμβάνονται οι ειρηνευτικές συνομιλίες στο Μινσκ που οδηγούν στις 12 Φεβρουαρίου 2015 στην υπογραφή του Πρωτοκόλλου Μινσκ ΙΙ με έναρξη εφαρμογής της εκεχειρίας από 15 Φεβρουαρίου.
Σημαία Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ
Σημαία Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ.
Σημαία Ομοσπονδιακής Πολιτείας της Νέας Ρωσίας.
Επικριτικός κατά των δυτικών ενεργειών εμφανίζεται και ο διακεκριμένος αναλυτής και συγγραφέας John J. Mearsheimer και σε κείμενο του στις 17 Νοεμβρίου 2014 (3) σχετικά με την ουκρανική κρίση όπου αναφέρει:
«Η κύρια ρίζα τού προβλήματος είναι η διεύρυνση του ΝΑΤΟ, το κεντρικό στοιχείο μιας ευρύτερης στρατηγικής για να μετακινήσει την Ουκρανία έξω από την τροχιά της Ρωσίας και να την ενσωματώσει στην Δύση. Την ίδια στιγμή, η επέκταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς ανατολάς και η δυτική υποστήριξη στο κίνημα υπέρ της δημοκρατίας στην Ουκρανία – αρχίζοντας με την Πορτοκαλί Επανάσταση το 2004 – ήταν κρίσιμα στοιχεία, επίσης….. Η αντίδραση του Πούτιν δεν θα πρέπει να αποτελεί έκπληξη. Στο κάτω-κάτω, η Δύση έχει προχωρήσει στο κατώφλι της Ρωσίας και απειλεί βασικά στρατηγικά συμφέροντά της, ένα σημείο που ο Πούτιν υπογράμμισε κατηγορηματικά και επανειλημμένα. Οι ελίτ στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη έχουν τυφλωθεί από τα γεγονότα απλώς επειδή υποτάσσονται σε μια λανθασμένη άποψη της διεθνούς πολιτικής. Έχουν την τάση να πιστεύουν ότι η λογική του ρεαλισμού έχει μικρή σημασία στον 21ο αιώνα και ότι η Ευρώπη μπορεί να παραμένει ακέραιη και ελεύθερη στην βάση φιλελεύθερων αρχών όπως το κράτος δικαίου, η οικονομική αλληλεξάρτηση και η δημοκρατία.».
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
20-03-18
14:42
Πριν κρινετε το φαινομενο Πουτιν, για το αν μαγειρευει τις εκλογες, αν ελεγχει τα παντα, αν ειναι δικτατορας και τα λοιπα, πρεπει να αναλογιστειτε οτι η Ρωσια δεν ειχε ποτε δημοκρατια και κατα τη γνωμη μου δεν την αντεχει κιολας. Απο την απολυταρχια του Τσαρου, περασε στην απολυταρχια της ΕΣΣΔ και τωρα στην απολυταρχια του Πουτιν. Η διαφορα με τα δυο προηγουμενα καθεστωτα ειναι οτι αυτη τη φορα υπαρχει μια ελαφρως μεγαλυτερη δυνατοτητα για εξασφαλιση ενος καλυτερου επιπεδου διαβιωσης, γιατι δημιουργηθηκε μια μεσαια ταξη. Αυτο για τους Ρωσους ειναι αρκετο. Παρα τις τεραστιες ανισοτητες, παρα τον απολυταρχικο τροπο διακυβερνησης, παρα, παρα, παρα.
Δεν αποκλειεται η Ρωσια να βυθιστει στο χαος οταν πεθανει ή αποσυρθει ο Πουτιν. Επι ΕΣΣΔ, εφτασαν αρκετες φορες ενα βημα πριν το γκρεμο αλλα παντα υπηρχε μια μπετοναρισμενη κρατικη μηχανη, το κομμα, που κρατουσε τη χωρα. Αυτη τη στιγμη, δεν υπαρχει τιποτα τετοιο. Ειναι ο Πουτιν και μετα το χαος. Νταξει το παιζει νταης στην Ουκρανια και στη Γεωργια επειδη τον παιρνει, αλλα στην πραγματικοτητα δεν ειναι τοσο δυνατος οσο αφηνει προς τα εξω να βγει. Κι οσο κραταει μια ευφλεκτη περιοχη σε μια σχετικη σταθεροτητα, οι Δυτικοι δεν εχουν λογο να χαλαστουν. Κατι αντιστοιχο ισχυει και με την Κινα. Δεν ειναι ιεραποστολοι της δημοκρατιας οι Αγγλοσαξονες, ουτε οι Γερμανοι. Απο το να γινουν πουτανα ολα στη Ρωσια, προτιμουν να την εχει με λουρι ο Πουτιν.
Δεν νομίζω να διαλυθεί η Ρωσία αφού δεν διαλύθηκε όταν κατέρρευσε η ΕΣΣΔ ... εξ άλλου οι Αγγλοσάξονες δεν νομίζω να αγαπούν τον Πούτιν δες παραμονές εκλογών (λίγες μέρες πριν ψηφίσουν οι Ρώσοι) του έσκασαν την υπόθεση με την απόπειρα δολοφονίας του διπλού κατασκόπου Σεργκέι Σκριπάλ και της κόρης του στην Αγγλία. Ζούμε τρομακτικές καταστάσεις απλά δεν το καταλαβαίνουμε διότι περιστρεφόμαστε μέσα στα γεγονότα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
19-03-18
18:19
Τον Αύγουστο του 1999, ορίστηκε Πρωθυπουργός από τον Πρόεδρο Μπορίς Γιέλτσιν και τον Ιανουάριο του 2000, μετά από το ξαφνικό διάγγελμα παραίτησης του Γιέλτσιν, ορίστηκε προσωρινός Πρόεδρος ο Βλαντίμιρ Πούτιν.
Αυτό το ξαφνικό με τον Γιέλσιν δες με τι συνδιάζεται....
-13 Σεπτεμβρίου 1999: 118 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από βομβιστική επίθεση σε κτήριο στη νοτιοανατολική Μόσχα. Άλλες πέντε επιθέσεις στο διάστημα 31 Αυγούστου - 16 Σεπτεμβρίου στοίχισαν τη ζωή σε 293 άτομα.
Αυτό το ξαφνικό με τον Γιέλσιν δες με τι συνδιάζεται....
-13 Σεπτεμβρίου 1999: 118 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από βομβιστική επίθεση σε κτήριο στη νοτιοανατολική Μόσχα. Άλλες πέντε επιθέσεις στο διάστημα 31 Αυγούστου - 16 Σεπτεμβρίου στοίχισαν τη ζωή σε 293 άτομα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
19-03-18
16:13
Ξέρεις τι σκέπτομαι ο άνθρωπος αυτός πήρε στις πλάτες του την κατεστραμμένη Ρωσία μετά την χρεοκοπία της ΕΣΣΔ, την έφτιαξε οικονομικά, αλλά κυρίως διεξήγαγε 4 νικηφόρους πολέμους.... είναι αυτό που πάει να αντιγράψει ο Ερτογάν.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
19-03-18
15:20
Ο Βλαντίμιρ Πούτιν επανεκλέγεται στην προεδρία της Ρωσικής Ομοσπονδίας συγκεντρώνοντας το 76,65% των ψήφων, με το 99% των εκλογικών τμημάτων να έχει ενσωματωθεί, γνωστοποίησε σήμερα η ρωσική εκλογική επιτροπή.
Τον ψήφισαν σχεδόν 55,5 εκατομμύρια Ρώσοι.
Ο κομμουνιστής υποψήφιος Πάβελ Γκρουντίνιν έλαβε το 11,82% των ψήφων, ο επικεφαλής του Φιλελεύθερου Δημοκρατικού Κόμματος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Ζιρινόφσκι συγκέντρωσε το 5,67%, ενώ η υποψήφια της Πρωτοβουλίας Πολιτών Ξένια Σόμπτσακ έλαβε το 1,67% των ψήφων, ανέφερε η Κεντρική Εκλογική Επιτροπή.
Ο Γκριγκόρι Γιαβλίνσκι, συνιδρυτής του κόμματος Γιάμπλοκο, έλαβε το 1,04% των ψήφων, ο Μπαρίς Τίτοφ το 0,76%, ο έτερος κομμουνιστής υποψήφιος Μαξίμ Σουράικιν 0,68% και ο Σεργκέι Μπαμπούριν 0,65%.
Το 2012, ο Βλαντίμιρ Πούτιν είχε κερδίσει τις προεδρικές εκλογές συγκεντρώνοντας το 63,6% των ψήφων.
Ο Βλαντίμιρ Πούτιν, ευχαρίστησε τους ψηφοφόρους για την υποστήριξή τους κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης στη Μόσχα και διαβεβαίωσε ότι η Ρωσία έχει ένα μεγάλο μέλλον μπροστά της υπό την προϋπόθεση ότι ο λαός της θα παραμείνει ενωμένος.
Μιλώντας από εξέδρα δίπλα στην Κόκκινη Πλατεία μπροστά σε ένα ενθουσιασμένο πλήθος, δήλωσε ότι το εκλογικό αποτέλεσμα είναι η αναγνώριση όσων έχουν επιτευχθεί τα τελευταία χρόνια, παρά τις δύσκολες συνθήκες.
Αναφερόμενος στην κρίση των σχέσεων με το Ηνωμένο Βασίλειο, δήλωσε ότι οι κατηγορίες ότι η Ρωσία έκανε κάτι τέτοιο είναι «ανοησίες», η Ρωσία δεν διαθέτει τέτοια όπλα και ότι εάν η επίθεση είχε γίνει με τέτοιο νευροτοξικό παράγοντα θα είχαν πεθάνει πολλοί άνθρωποι. Πρόσθεσε ότι είναι έτοιμος να συνεργασθεί με τις βρετανικές αρχές.
Στην εξουσία από το 2000
Πρώην αξιωματικός της KGB, ο Βλαντίμιρ Πούτιν, 65 ετών, ανέλαβε το 2000 την εξουσία μίας χώρας με αποσταθεροποιημένη ηγεσία και παραπαίουσα οικονομία. Για πλήθος συμπατριωτών του είναι ο άνθρωπος της σταθερότητας και μίας νέας ευημερίας χάρη στην εκμετάλλευση του πετρελαϊκού μπουμ επί σειρά ετών, αλλά για άλλους ευθύνεται για τη σαφή υποχώρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ελευθεριών στη χώρα του.
Στη διεθνή σκηνή, αυτός που χαρακτήρισε τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης «τη μεγαλύτερη γεωπολιτική καταστροφή του 20ού αιώνα», έβαλε ως στόχο να επαναφέρει την επιρροή της Ρωσίας στον κόσμο μετά τη διάλυση την πτώση της ΕΣΣΔ και τα χαώδη χρόνια της περιόδου Γέλτσιν που ακολούθησαν.
Η μέθοδός του, ένας εμμονικός και υπομονετικός αγώνας, παρακολούθηση των σημείων αδυναμίας του αντιπάλου, εξηγούσε το 2013 ο κάτοχος οκτώ νταν στο τζούντο, απαντώντας σε έναν Ρώσο που του ζητούσε να κάνει τα πάντα «για να φτάσει και να ξεπεράσει την Αμερική», ένα παλιό σύνθημα της σοβιετικής εποχής.
Η τεχνική αυτή εφαρμόστηκε με επιτυχία στη Συρία, όπου η στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας από το 2015 για την υποστήριξη του καθεστώτος της Δαμασκού άλλαξε την πορεία του πολέμου και επέτρεψε στον Μπασάρ αλ Ασαντ να παραμείνει στην εξουσία, προς μεγάλη δυσαρέσκεια της Δύσης που παραμερίστηκε.
Τον περασμένο χρόνο, ο Βλαντίμιρ Πούτιν έβαλε τον μανδύα του ανορθωτή της μεγάλης Ρωσίας με την προσάρτηση της ουκρανικής χερσονήσου της Κριμαίας, μετά την επέμβαση των ρωσικών δυνάμεων και ένα δημοψήφισμα που κρίθηκε παράνομο τόσο από το Κίεβο, όσο και από τις δυτικές χώρες.
Η επιχείρηση αυτή αύξησε το κύρος του στο εσωτερικό, αλλά έγινε η αιτία για την μεγαλύτερη κρίση ανάμεσα στη Ρωσία και τη Δύση από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου , σε συνδυασμό με την υποστήριξη της Μόσχας προς την αποσχιστική εξέγερση στην ανατολική Ουκρανία, την οποία διαψεύδει το Κρεμλίνο.
Στις εντάσεις ως προς τη Συρία και την Ουκρανία προστέθηκαν μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ οι κατηγορίες για ανάμειξη της Μόσχας στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές και πιο πρόσφατα η κρίση στις σχέσεις Λονδίνου -Μόσχας μετά την δηλητηρίαση του πρώην ρώσου διπλού πράκτορα Σεργκέι Σκριπάλ και της κόρης του στο βρετανικό έδαφος.
Παθιασμένος με τα σπορ, ο Πούτιν θέλησε να επιβάλει τη χώρα του και ως αθλητική δύναμη. Το 2014, η Ρωσία οργάνωσε τους ακριβότερους χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες της ιστορίας στο Σότσι. Αλλά το όνειρα του Κρεμλίνου σκιάστηκαν από τις κατηγορίες για θεσμοποιημένο ντόπινγκ - το οποίο επίσης διαψεύδει - μετά την δημοσίευση της έκθεσης ΜακΛάρεν το 2016.
«Χτύπα πρώτος»
Γεννημένος στις 7 Οκτωβρίου 1952 σε οικογένεια εργατών που έμενε σε διαμέρισμα του ενός δωματίου σε εργατική πολυκατοικία του Λένιγκραντ, ο Βλαντίμιρ Πούτιν δεν προοριζόταν για το Κρεμλίνο.
Από την νεανική του ζωή στους δρόμους του Λένιγκραντ, όπως δήλωσε το 2015, έμαθε ένα πράγμα: «Εάν ο καυγάς είναι αναπόφευκτος, χτύπα πρώτος».
Εφοδιασμένος με πτυχίο Νομικής, μπαίνει στην KGB, όπου γίνεται εξωτερικός πράκτορας. Θα σταλεί σε ένα ταπεινό πόστο στη Δρέσδη της Ανατολικής Γερμανίας από το 1985 μέχρι το 1990.
Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, ο πράκτορας της KGB μεταλλάσσεται σε σύμβουλο για τις εξωτερικές σχέσεις του τότε φιλελεύθερου δημάρχου της Αγίας Πετρούπολης Ανατόλι Σαμπτσάκ. Από εκεί αρχίζει η θεαματική άνοδός του.
Το 1996 καλείται να εργαστεί στο Κρεμλίνο. Το 1998 ορίζεται αρχηγός της FSB, διαδόχου της KGB, και μόλις έναν χρόνο αργότερα, ορίζεται πρωθυπουργός από τον Μπορίς Γέλτσιν.
Ο Γέλτσιν και το περιβάλλον του είχαν γοητευτεί από «τη διακριτικότητα και την αποτελεσματικότητα» του άνδρα αυτού με το γυμνό μέτωπο και το διαπεραστικό βλέμμα. Ορισμένοι συνεργάτες του Γέλτσιν θεωρούν τότε ότι θα μπορέσουν να τον χειραγωγήσουν εύκολα. Ο Πούτιν όμως ξεκινά μια επιχείρηση ανασύστασης μιάς ισχυρής και συγκεντρωτικής κρατικής εξουσίας και ενίσχυσης των προεδρικών εξουσιών.
Καλλιεργώντας ήδη την εικόνα του σκληρού, την 1η Οκτωβρίου 1999, έπειτα από ένα κύμα επιθέσεων, ξεκινά τον δεύτερο πόλεμο της Τσετσενίας, έναν αιματηρό πόλεμο που σημαδεύεται από τις ωμότητες του ρωσικού στρατού και τον τυφλό βομβαρδισμό του Γκρόζνι.
Ο πόλεμος αυτός θα γίνει το θεμέλιο της δημοφιλίας του στη Ρωσία και η βάση της εικόνας του ως ανθρώπου με σιδηρά πυγμή που δεν φοβάται τις δύσκολες αποφάσεις.
Οταν ο Μπορίς Γέλτσιν παραιτείται στο τέλος του 1999 και ορίζει διάδοχό του τον πρωθυπουργό του, ο Βαντίμιρ Πούτιν έχει ήδη γίνει ο ισχυρός άνδρας της Ρωσίας.
Εκλέγεται εύκολα το 2000 και επιταχύνει την εδραίωση της εξουσίας του βασιζόμενος στους κρατικούς θεσμούς ισχύος, τις μυστικές υπηρεσίες, την αστυνομία και τον στρατό, και στους ανθρώπους του στην Αγία Πετρούπολη.
Κύμα αμφισβήτησης
Στρέφεται προς τους ολιγάρχες, τους επιχειρηματίες που έκαναν περιουσίες εκμεταλλευόμενοι τις αδιαφανείς ιδιωτικοποιήσεις της δεκαετίας του ΄90 , τους αποκλείει από το πολιτικό παιγνίδι και καταδιώκει και φυλακίζει τους μη συνεργάσιμους, όπως ο Μιχαήλ Χοντορκόφσκι, της Iuko.
Το Κρεμλίνο θέτει υπό έλεγχο τα ρωσικά τηλεοπτικά δίκτυα, αφού η ελευθερία του τόνου που έχουν αποκτήσει κατά τη δεκαετία του '90 ενοχλεί. Πλέον, η τηλεόραση βρίσκεται στην υπηρεσία του Βλαντίμιρ Πούτιν.
Το 2008, περιορισμένος από το ρωσικό Σύνταγμα που προβλέπει δύο μόνο συνεχείς προεδρικές θητείες, ο Πούτιν αναθέτει προσωρινά την προεδρία στον Ντμίτρι Μεντβέντεφ και κρατά για τον εαυτό του το πόστο του πρωθυπουργού. Η ανακοίνωση το 2011 την πρόθεσής του να επανέλθει στην προεδρία και για εξαετή θητεία προκαλεί πρωτοφανές κύμα λαϊκής διαμαρτυρίας, το οποίο θα καταπέσει μετά την εύκολη επανεκλογή του την άνοιξη 2012. Θα ακολουθήσει η υιοθέτηση σειράς νόμων που περιορίζουν τις ελευθερίες και η ισχυρή και συστηματική καταστολή κάθε μορφής αμφισβήτησης.
Εξαιρετικά διακριτικός ως προς την ιδιωτική του ζωή, ο Βλαντίμιρ Πούτιν, έχει δύο κόρες από την πρώην σύζυγό του, με την οποία πήρε διαζύγιο το 2013. Θέλει να καλλιεργεί την εικόνα του ανθρώπου με λιτή και «κανονική» ζωή, που αγαπά «τα ιστορικά μυθιστορήματα και την κλασική μουσική».
Του αρέσει επίσης να σκηνοθετεί τον εαυτό του κάνοντας επιδείξεις τζούντο, κάνοντας ιππασία γυμνός από τη μέση και πάνω, σβήνοντας πυρκαγιές ως κυβερνήτης πυροσβεστικού αεροπλάνου.
https://www.zougla.gr/kosmos/article/alos-enas-eklogikos-8riamvos-tou-poutin
Το θέμα αυτό δεν το βάζω σαν είδηση αλλά, σαν ένα γεγονός προς προβληματισμό.
Τον ψήφισαν σχεδόν 55,5 εκατομμύρια Ρώσοι.
Ο κομμουνιστής υποψήφιος Πάβελ Γκρουντίνιν έλαβε το 11,82% των ψήφων, ο επικεφαλής του Φιλελεύθερου Δημοκρατικού Κόμματος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Ζιρινόφσκι συγκέντρωσε το 5,67%, ενώ η υποψήφια της Πρωτοβουλίας Πολιτών Ξένια Σόμπτσακ έλαβε το 1,67% των ψήφων, ανέφερε η Κεντρική Εκλογική Επιτροπή.
Ο Γκριγκόρι Γιαβλίνσκι, συνιδρυτής του κόμματος Γιάμπλοκο, έλαβε το 1,04% των ψήφων, ο Μπαρίς Τίτοφ το 0,76%, ο έτερος κομμουνιστής υποψήφιος Μαξίμ Σουράικιν 0,68% και ο Σεργκέι Μπαμπούριν 0,65%.
Το 2012, ο Βλαντίμιρ Πούτιν είχε κερδίσει τις προεδρικές εκλογές συγκεντρώνοντας το 63,6% των ψήφων.
Ο Βλαντίμιρ Πούτιν, ευχαρίστησε τους ψηφοφόρους για την υποστήριξή τους κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης στη Μόσχα και διαβεβαίωσε ότι η Ρωσία έχει ένα μεγάλο μέλλον μπροστά της υπό την προϋπόθεση ότι ο λαός της θα παραμείνει ενωμένος.
Μιλώντας από εξέδρα δίπλα στην Κόκκινη Πλατεία μπροστά σε ένα ενθουσιασμένο πλήθος, δήλωσε ότι το εκλογικό αποτέλεσμα είναι η αναγνώριση όσων έχουν επιτευχθεί τα τελευταία χρόνια, παρά τις δύσκολες συνθήκες.
Αναφερόμενος στην κρίση των σχέσεων με το Ηνωμένο Βασίλειο, δήλωσε ότι οι κατηγορίες ότι η Ρωσία έκανε κάτι τέτοιο είναι «ανοησίες», η Ρωσία δεν διαθέτει τέτοια όπλα και ότι εάν η επίθεση είχε γίνει με τέτοιο νευροτοξικό παράγοντα θα είχαν πεθάνει πολλοί άνθρωποι. Πρόσθεσε ότι είναι έτοιμος να συνεργασθεί με τις βρετανικές αρχές.
Στην εξουσία από το 2000
Στη διεθνή σκηνή, αυτός που χαρακτήρισε τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης «τη μεγαλύτερη γεωπολιτική καταστροφή του 20ού αιώνα», έβαλε ως στόχο να επαναφέρει την επιρροή της Ρωσίας στον κόσμο μετά τη διάλυση την πτώση της ΕΣΣΔ και τα χαώδη χρόνια της περιόδου Γέλτσιν που ακολούθησαν.
Η μέθοδός του, ένας εμμονικός και υπομονετικός αγώνας, παρακολούθηση των σημείων αδυναμίας του αντιπάλου, εξηγούσε το 2013 ο κάτοχος οκτώ νταν στο τζούντο, απαντώντας σε έναν Ρώσο που του ζητούσε να κάνει τα πάντα «για να φτάσει και να ξεπεράσει την Αμερική», ένα παλιό σύνθημα της σοβιετικής εποχής.
Η τεχνική αυτή εφαρμόστηκε με επιτυχία στη Συρία, όπου η στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας από το 2015 για την υποστήριξη του καθεστώτος της Δαμασκού άλλαξε την πορεία του πολέμου και επέτρεψε στον Μπασάρ αλ Ασαντ να παραμείνει στην εξουσία, προς μεγάλη δυσαρέσκεια της Δύσης που παραμερίστηκε.
Τον περασμένο χρόνο, ο Βλαντίμιρ Πούτιν έβαλε τον μανδύα του ανορθωτή της μεγάλης Ρωσίας με την προσάρτηση της ουκρανικής χερσονήσου της Κριμαίας, μετά την επέμβαση των ρωσικών δυνάμεων και ένα δημοψήφισμα που κρίθηκε παράνομο τόσο από το Κίεβο, όσο και από τις δυτικές χώρες.
Η επιχείρηση αυτή αύξησε το κύρος του στο εσωτερικό, αλλά έγινε η αιτία για την μεγαλύτερη κρίση ανάμεσα στη Ρωσία και τη Δύση από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου , σε συνδυασμό με την υποστήριξη της Μόσχας προς την αποσχιστική εξέγερση στην ανατολική Ουκρανία, την οποία διαψεύδει το Κρεμλίνο.
Στις εντάσεις ως προς τη Συρία και την Ουκρανία προστέθηκαν μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ οι κατηγορίες για ανάμειξη της Μόσχας στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές και πιο πρόσφατα η κρίση στις σχέσεις Λονδίνου -Μόσχας μετά την δηλητηρίαση του πρώην ρώσου διπλού πράκτορα Σεργκέι Σκριπάλ και της κόρης του στο βρετανικό έδαφος.
Παθιασμένος με τα σπορ, ο Πούτιν θέλησε να επιβάλει τη χώρα του και ως αθλητική δύναμη. Το 2014, η Ρωσία οργάνωσε τους ακριβότερους χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες της ιστορίας στο Σότσι. Αλλά το όνειρα του Κρεμλίνου σκιάστηκαν από τις κατηγορίες για θεσμοποιημένο ντόπινγκ - το οποίο επίσης διαψεύδει - μετά την δημοσίευση της έκθεσης ΜακΛάρεν το 2016.
«Χτύπα πρώτος»
Γεννημένος στις 7 Οκτωβρίου 1952 σε οικογένεια εργατών που έμενε σε διαμέρισμα του ενός δωματίου σε εργατική πολυκατοικία του Λένιγκραντ, ο Βλαντίμιρ Πούτιν δεν προοριζόταν για το Κρεμλίνο.
Από την νεανική του ζωή στους δρόμους του Λένιγκραντ, όπως δήλωσε το 2015, έμαθε ένα πράγμα: «Εάν ο καυγάς είναι αναπόφευκτος, χτύπα πρώτος».
Εφοδιασμένος με πτυχίο Νομικής, μπαίνει στην KGB, όπου γίνεται εξωτερικός πράκτορας. Θα σταλεί σε ένα ταπεινό πόστο στη Δρέσδη της Ανατολικής Γερμανίας από το 1985 μέχρι το 1990.
Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, ο πράκτορας της KGB μεταλλάσσεται σε σύμβουλο για τις εξωτερικές σχέσεις του τότε φιλελεύθερου δημάρχου της Αγίας Πετρούπολης Ανατόλι Σαμπτσάκ. Από εκεί αρχίζει η θεαματική άνοδός του.
Το 1996 καλείται να εργαστεί στο Κρεμλίνο. Το 1998 ορίζεται αρχηγός της FSB, διαδόχου της KGB, και μόλις έναν χρόνο αργότερα, ορίζεται πρωθυπουργός από τον Μπορίς Γέλτσιν.
Ο Γέλτσιν και το περιβάλλον του είχαν γοητευτεί από «τη διακριτικότητα και την αποτελεσματικότητα» του άνδρα αυτού με το γυμνό μέτωπο και το διαπεραστικό βλέμμα. Ορισμένοι συνεργάτες του Γέλτσιν θεωρούν τότε ότι θα μπορέσουν να τον χειραγωγήσουν εύκολα. Ο Πούτιν όμως ξεκινά μια επιχείρηση ανασύστασης μιάς ισχυρής και συγκεντρωτικής κρατικής εξουσίας και ενίσχυσης των προεδρικών εξουσιών.
Καλλιεργώντας ήδη την εικόνα του σκληρού, την 1η Οκτωβρίου 1999, έπειτα από ένα κύμα επιθέσεων, ξεκινά τον δεύτερο πόλεμο της Τσετσενίας, έναν αιματηρό πόλεμο που σημαδεύεται από τις ωμότητες του ρωσικού στρατού και τον τυφλό βομβαρδισμό του Γκρόζνι.
Ο πόλεμος αυτός θα γίνει το θεμέλιο της δημοφιλίας του στη Ρωσία και η βάση της εικόνας του ως ανθρώπου με σιδηρά πυγμή που δεν φοβάται τις δύσκολες αποφάσεις.
Οταν ο Μπορίς Γέλτσιν παραιτείται στο τέλος του 1999 και ορίζει διάδοχό του τον πρωθυπουργό του, ο Βαντίμιρ Πούτιν έχει ήδη γίνει ο ισχυρός άνδρας της Ρωσίας.
Εκλέγεται εύκολα το 2000 και επιταχύνει την εδραίωση της εξουσίας του βασιζόμενος στους κρατικούς θεσμούς ισχύος, τις μυστικές υπηρεσίες, την αστυνομία και τον στρατό, και στους ανθρώπους του στην Αγία Πετρούπολη.
Κύμα αμφισβήτησης
Το Κρεμλίνο θέτει υπό έλεγχο τα ρωσικά τηλεοπτικά δίκτυα, αφού η ελευθερία του τόνου που έχουν αποκτήσει κατά τη δεκαετία του '90 ενοχλεί. Πλέον, η τηλεόραση βρίσκεται στην υπηρεσία του Βλαντίμιρ Πούτιν.
Το 2008, περιορισμένος από το ρωσικό Σύνταγμα που προβλέπει δύο μόνο συνεχείς προεδρικές θητείες, ο Πούτιν αναθέτει προσωρινά την προεδρία στον Ντμίτρι Μεντβέντεφ και κρατά για τον εαυτό του το πόστο του πρωθυπουργού. Η ανακοίνωση το 2011 την πρόθεσής του να επανέλθει στην προεδρία και για εξαετή θητεία προκαλεί πρωτοφανές κύμα λαϊκής διαμαρτυρίας, το οποίο θα καταπέσει μετά την εύκολη επανεκλογή του την άνοιξη 2012. Θα ακολουθήσει η υιοθέτηση σειράς νόμων που περιορίζουν τις ελευθερίες και η ισχυρή και συστηματική καταστολή κάθε μορφής αμφισβήτησης.
Εξαιρετικά διακριτικός ως προς την ιδιωτική του ζωή, ο Βλαντίμιρ Πούτιν, έχει δύο κόρες από την πρώην σύζυγό του, με την οποία πήρε διαζύγιο το 2013. Θέλει να καλλιεργεί την εικόνα του ανθρώπου με λιτή και «κανονική» ζωή, που αγαπά «τα ιστορικά μυθιστορήματα και την κλασική μουσική».
Του αρέσει επίσης να σκηνοθετεί τον εαυτό του κάνοντας επιδείξεις τζούντο, κάνοντας ιππασία γυμνός από τη μέση και πάνω, σβήνοντας πυρκαγιές ως κυβερνήτης πυροσβεστικού αεροπλάνου.
https://www.zougla.gr/kosmos/article/alos-enas-eklogikos-8riamvos-tou-poutin
Το θέμα αυτό δεν το βάζω σαν είδηση αλλά, σαν ένα γεγονός προς προβληματισμό.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 6 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.