Άλλα μηνύματα του μέλους ευεπίφορος στο lifestyle σε αυτό το thread

Παρακολουθώ τη διένεξη που πραγματοποιείται άνωθεν και θα ήθελα να θίξω και εγώ κάποια ζητήματα που έχουν θιχτεί και πρότερα. Να τονίσω ότι δεν έχω πάει φαντάρος και οι απόψεις μου στηρίζονται καθαρά σε μαρτυρίες και στην προσωπική μου κρίση.

Κατ' αρχάς επικρατεί η αντίληψη ότι ο στρατός είναι το ηθικοπλαστικό όργανο μίας κοινωνίας, δηλαδή ότι σου μαθαίνει πειθαρχία. Και θέλω να θέσω το εξής ερώτημα : ''Ποιό είναι το μορφωτικό και παιδευτικό επίπεδο αυτών που σου μαθαίνουν να πειθαρχείς σωστά;''. Και θα ήθελα να γίνει σαφής ο διαχωρισμός ανάμεσα στις λέξεις 'παιδεία' και μόρφωση'. Είναι δηλαδή αυτοί οι τόσο ξεχωριστές προσωπικότητες και άμεμπτοι χαρακτήρες που επωμίζονται την ευθύνη να διδάξουν πειθαρχία σε ολόκληρο το λαό ενός έθνους,απ΄τη στιγμή που είναι υποχρεωτικό για όλους; (αν τέλος πάντων αυτή είναι η λειτουργία του στρατού) Γιατί από περιστατικά και ιστορίες που ακούγονται διαρκώς από την εποχή του πατέρα μου μέχρι σήμερα δε δείχνουν κάτι τέτοιο. Και όσο και αν υπάρχουν εξαιρέσεις - που πάντα υπάρχουν - ο κανόνας επιβεβαιώνει το αυτό, γεγονός που δεν τιμά ιδιαίτερα την αξία αυτού του θεσμού.

Αναφορικά με τη δημοκρατικότητα του θεσμού η απάντηση είναι μάλλον προφανής. Σαφώς και δεν πρόκειται για ένα όργανο που λειτουργεί δημοκρατικά στο εσωτερικό του. Οι αποφάσεις παίρνονται από τα ανώτερα στελέχη και οι κατώτεροι υπακούουν χωρίς αντιρρήσεις. Όμως διαφορετικά δε θα μπορούσε να λειτουργήσει σωστά κάτω από τις συνθήκες για τις οποίες υπάρχει. Σε περίοδο ειρήνης ένα νομοσχέδιο ή μία μεταρρύθμιση έχει τον απαραίτητο, μέχρι και περίσσο, χρόνο για να συζητηθεί και να ψηφιστεί. Σε περίοδο πολέμου όμως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Οι αποφάσεις πρέπει να παίρνονται γρήγορα και δυστυχώς όπου λαλούν πολλοί κοκόροι...Οπότε αποφαίνονται οι λίγοι και οι πολλοί εκτελούν. Δυστυχώς με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί και το κράτος, όσο δημοκρατικό και αν είναι, κάτω από καθεστώς πολέμου (στρατιωτικός νόμος, επιστράτευση κλπ). Και κατ' ανάγκην, αφού για ένα τέτοιο ενδεχόμενο προετοιμάζεται ο στρατός και η εκπαίδευση εντός αυτού είναι βασισμένη σε αυτή τη λογική. Το θέμα που θίγεται τώρα είναι : είναι όλοι ικανοί σωματικά και πνευματικά να αντεπεξέλθουν σε αυτές τις συνθήκες;

Και σε αυτό το σημείο εγείρεται το καίριο ερώτημα: ''Τελικά είμαστε όλοι ίσοι;'' Σίγουρα είμαστε όλοι άνθρωποι, αλλά κατά βάση νοημοσύνης υπάρχουν έξυπνοι, λιγότερο έξυπνοι και ιδιοφυΐες. Κατά βάση αντοχών υπό ψυχολογικής πίεσης υπάρχουν οι δυνατοί, οι αδύναμοι και οι 'βράχοι'. Το λάθος που γίνεται στο στρατό, όπως και σε άλλους θεσμούς, είναι ότι όλοι αντιμετωπίζονται ίδιοι. Πιθανότατα έτσι να είναι το σωστό. Όχι όμως για κάτι που είναι υποχρεωτικό για όλους. Το να πας σε μία εταιρία ως εργαζόμενος και να μην αρέσκεσαι στη στρατηγική της ή στο περιβάλλον εργασίας είναι κάτι που ενδεχομένως δεν ενδιαφέρει την εταιρία. Στην τελική, εσύ επέλεξες να πας να δουλέψεις εκεί. Και αν θες να το αλλάξεις είναι στο χέρι σου να το αλλάξεις. Απλά παραιτείσαι. Το να μην αρέσκεσαι στον τρόπο λειτουργίας ενός θεσμού ή στο περιβάλλον του είναι κάτι που θα έπρεπε να ενδιαφέρει τους αρμόδιους, απ'τη στιγμή που αναπόδραστα θα πρέπει όλοι, ανεξαρτήτως αντοχών, δυνατοτήτων και αναγκών να υποστούν. Απο αυτή την άποψη το να τίθεται θέμα υποχρεωτικής ομοιομορφίας για όλους είναι τουλάχιστον απαράδεκτο. Είναι σαν να έχει την απαίτηση το υπουργείο παιδείας παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες να παρακολουθούν και να ακολουθούν ίδια στάδια εκπαίδευσης με τα υπόλοιπα παιδιά. Και έτσι ακολουθούν ψυχολογικά προβλήματα με τους αυτόχειρες ως την πιο ακραία μορφή αυτών.
Σ' αυτό το σημείο θα ήθελα να κάνω και μία μικρή παράθεση για τους 'μαμάκηδες'.Κατ' αντιστοιχία, το να πάει ένας 'μαμάκιας' στο στρατό είναι σα να στέλνεις κάποιον που δεν έχει ξανακολυμπήσει ποτέ του στη μέση της μεσογείου και να του λες ότι θέλεις να φτάσει στο Dubai κολυμπώντας!

Συνοψίζοντας θα ήθελα να εκφράσω την άποψη μου,ότι ο στρατός με τη σημερινή του μορφή είναι απαρχαιωμένος και πεπαλαιωμένος θεσμός. Αυτό που σίγουρα χρειάζεται είναι εξέλιξη. Είτε αυτό σημαίνει εκσυγχρονισμό των εγκαταστάσεων και εξοπλισμού του, είτε στον τρόπο λειτουργίας του (εθελοντικός, μισθοφορικός κοκ). Είτε και στα δύο στην τελική.

Για το μόνο λόγο που θα μπορούσα να δικαιολογήσω τις κυβερνήσεις για το ότι αφήνουν το στρατό σε αυτή την κατάσταση είναι γιατί ίσως φοβούνται ότι αν οργανωθεί και λειτουργεί άρτια ως θεσμός θα αποτελεί ξανά ελλοχεύων κίνδυνο για πραξικόπημα. Για μένα όμως χρειάζονται μερικές επιπλέον και καλύτερες δικαιόλογιες για όλες τις χαμένες μέρες/εργατοώρες/ένσημα/κομμάτια ζωης κατά τη διάρκεια της θητείας όλων.