27-07-20
23:45
Κοίτα, τώρα κάνουμε μία στροφή προς την πολιτική προέκταση του ζητήματος, νομίζω πως ξεφεύγουμε από το αρχικό μας θέμα, εκτός αν θεωρήσουμε πως η ευτυχία του ατόμου προκύπτει (και) από την "εικόνα" μίας ευτυχισμένης κοινότητας, τοπικής- εθνικής- διεθνούς.Συμφωνώ, είναι, όμως, όντως σημαντικό να μετρήσουμε τι είναι η ευτυχία για το κάθε άτομο; Μήπως έχει περισσότερη αξία να αφιερώσουμε περισσότερη δουλειά στο να δώσουμε σε όλα τα άτομα τις συνθήκες για να κυνηγούν την ευτυχία τους όπως θέλουν; Εννοώ, μήπως χάνουμε το δέντρο έτι μία φορά ως ανθρωπότητα;
Αλλά δεν θέλω να βγω εκτός θέματος σε αυτό το σημείο.
Αυτό το ζήτημα μπορεί να αποτελέσει ανεξάρτητο thread.
Τώρα, βάσει του αρχικού τίτλου, θα μπορούσε να σχολιαστεί το αν το νόημα της ζωής μας τοποθετείται ήδη ή πρέπει να τοποθετείται στο ζήτημα που θίγεις.
27-07-20
05:14
Έκανα μία κριτική πάνω στην υστεροφημία, αν κάποιος την θεωρεί ως μέσον απολαβής ευτυχίας δεν μπορώ να του το απαγορεύσω.Στο δια ταύτα, τώρα, η ευτυχία κάθε ανθρώπου είναι εν πολλοίς εσωτερική υπόθεση. Αν νιώθει καλά με αυτό, δε νομίζω ότι θα χάσει την «πραγματική» ευτυχία - βέβαια, δεν τυχαίνει να γνωρίζω τέτοιο άνθρωπο, είναι καθαρά θεωρητικά όσα λέμε.
@spsj94n Μα, το point είναι ότι ένα τέτοιο άτομο βιώνει ως ευτυχία ακριβώς την ιδέα του να το αναγνωρίζουν στο μέλλον - βιώνει, με άλλα λόγια πολύ έντονα κάτι στο φαντασιακό του. Αυτό που για άλλα άτομα δεν είναι «βίωμα» για εκείνο μπορεί να είναι. Το ότι δράσεις που αποσκοπούν στην υστεροφημία είναι πιο συχνές, ενδεχομένως, σε θρησκευόμενα άτομα δεν απαγορεύει το να υπάρχουν και τα άλλα και να «το ζουν» εξίσου έντονα και ευτυχισμένα.
Το πρόβλημα με την υστεροφημία είναι το γεγονός ότι η "ευτυχία" που λαμβάνεται δια της υστεροφημίας δεν έχει την ίδια "άξια" με την βιωματική.
Πάρε το εξής παράδειγμα:
Βγαίνεις από το εξεταστικό των πανελληνίων όπου έγραψες μαθηματικά και θεωρείς βγαίνοντας πως έχεις πάρει 20.
Παρότι νιώθεις κάποια ψυχική ευφορία σχετικά με αυτό, παράλληλα διατηρείς ενδοιασμούς σχετικά με το αν πράγματι έγραψες καλά. Όταν λοιπόν πας σπίτι, ανοίξεις το PC, δεις τις λύσεις και αντιληφθείς ότι πράγματι πήρες 20 ή τελοσπάντων κοντά στο 20, ξεσπάς σε εκδηλώσεις ανεκδιήγητης χαράς.
Ε, αυτή είναι η διαφορά υστεροφημίας και "χειροπιαστής" ευτυχίας, η αβεβαιότητα που αφενώς απουσιάζει από την δεύτερη, αλλά είναι παρούσα στην πρώτη και δεν επιτρέπει να απολαύσεις στο 100% ένα επίτευγμά σου.
Γιατί πάντα στην υστεροφημία δεν θα μάθεις το αντίκρυσμα που άφησες πίσω, όταν δεν πιστεύεις σε μεταθανάτια ύπαρξη. Αυτός που πιστεύει (δεν ισχύει για κάθε είδος μεταθανάτιας ζωής) θα δει τα αποτελέσματα των πράξεών του και θα ευτυχήσει ξέγνοιαστα για αυτά. Και η δεύτερη περίπτωση έχει μεγαλύτερη "αξία" από την πρώτη- αν και πάλι εισέρχεται η αβεβαιότητα γιατί δεν ξέρεις για πόσο και αν θα εκτιμηθείς ή εν τέλει θα σου γυρίσει (μελλοντικά) μπούμερανγκ- γιατί βιώνεις τα αποτελέσματα των πράξεών σου και για πολλούς θα "άξιζε" το ρίσκο.
Ενάντια στην υστεροφημία προτάσσω τη ζωή για το σήμερα και τη ρεαλιστική ευτυχία.
Μεγάλες καινοτομίες μπορούν να γίνουν και χωρίς αυτήν, μόνο και μόνο από την αστείρευτη απορία μερικών/αρκετών ανθρώπων και την θέλησή τους για την επικράτηση του δικού τους "φαντασιακού".
Θα ήταν καλή ερώτηση αν ο ορισμός της "αξίας" που δίνω είναι σωστός και επαρκής.
Μου φαίνεται καλός, αλλά δεν έχω ερευνήσει επιστημονικά το θέμα.
Ενδιαφέρον ζήτημα για έρευνα, στο πλαίσιο φυσικά που μπορεί να γίνει πάνω σε έννοιες όπως η ευτυχία, το ευ ζην, κλπ.
26-07-20
18:25
Η υστεροφημία δε χρειάζεται κάποιο μεταφυσικό υπόβαθρο. Μπορεί να μου αρέσει το ότι θα με θυμούνται οι μελλοντικές γενιές για την Χ πράξη μου τώρα, στο παρόν και να δρέπω σήμερα τα όσα θεωρώ ότι θα συμβούν στο μέλλον. Μπορώ, λοιπόν, να δρω με γνώμονα αυτό κι ας μην πιστεύω σε τίποτα άλλο πέρα από τα αισθητηριακά δεδομένα της αντίληψής μου.
Ευχαριστώ για την παρατήρηση.
Καθαυτή η υστεροφημία δεν απαιτεί μεταφυσική θεμελίωση, αλλά για να αποκτήσει πραγματική αξία θεωρώ πως ναι.
Διότι, το να λέω ότι μου αρέσει η εκτίμηση που θα λάβω μελλοντικά για το X επίτευγμα, πως μπορεί να θεωρηθεί αυτό ευχαρίστηση για την οποία αξίζει κάποιος να καταβάλει ενέργεια και να ρυθμίσει τη ζωή του βάση αυτής; Γιατί άλλο να σε επευφημούν, ας πούμε εφημερίδες και να διαβάζεις τα εγκωμιαστικά τους λόγια και να βλέπεις τα αποτελέσματα της επιτυχίας σου αυτής και άλλο να ελπίζεις μελλοντικά στα ίδια αποτελέσματα.
Πώς συγκρίνεται η ευτυχία που βιώνεται, με την αβίωτη;
Αυτομάτως η υστεροφημία όταν αποκτά μεταφυσικό υπόβαθρο κερδίζει μεγαλύτερη αξία, μιας και έχεις την δυνατότητα να δεις και να χαρείς τα αποτελέσματα των πράξεών σου.
Αυτός που κάνει την X πράξη και έχει θεμελιώσει μεταφυσικά την υστεροφημία, υποθέτει πως όταν η ψυχή του θα διαχωριστεί με το σώμα του θα μπορεί ακόμα να δει το τι κατάφερε και να ευτυχίσει από αυτό. Όποιος όμως δεν πιστεύει στη μετά θάνατον ζωή, δεν έχει αυτή τη δυνατότητα και έτσι υποθετεί ότι μελλοντικά οι πράξεις του θα χαίρουν εκτίμησης.
Άλλο όμως να βλέπεις πραγματικά πως εκτιμήθηκαν οι πράξεις και άλλο να υποθέτεις πως θα συμβεί αυτό. Η ευτυχία στην πρώτη περίπτωση είναι ρεαλιστική και στην δεύτερη υποθετική.
Και πέραν αυτού επιδιώκοντας την υστεροφημία ζεις για τους άλλους και τοποθετείς σε δεύτερη μοίρα τις επιθυμίες σου.
Θεωρώ πως δεν αξίζει το ρίσκο και θα έπρεπε να εστιάζουμε στο σήμερα και στο τι μπορούμε να κάνουμε τώρα, παρά να ελπίζουμε στην μελλοντική ανταπόκριση των πεπραγμένων μας.
Γενικά δεν ξέρω κατά πόσο μπορούμε να προβλέψουμε τον αντίκτυπο των ιδεών μας και το για πόσο αυτές θα εκτιμούνται, εκτός αν μιλάμε για μαθηματικές αποδείξεις οι οποίες μένουν πράγματι στην αιωνιότητα (όσο υπάρχουν όντα με ανθρώπινη ή πιο εξελιγμένη νοημοσύνη), αλλά και πάλι το πόσο θα εκτιμηθούν παραμένει άγνωστο.
Οπότε εδώ υπεσέρχεται και η αβεβαιότητα του να ρυθμίζεις το πράττειν σου γύρω από την υστεροφημία, αναγκαστικά λοιπόν η ευτυχία της υστεροφημίας κινδυνεύει να επισκιαστεί από την αδυναμία πρόβλεψης του μέλλοντος.
26-07-20
15:41
Η υστεροφημία απαιτεί θεολογική/θρησκευτική θεμελίωση, προϋποθέτει πως μετά τον θάνατο το ανθρώπινο πνεύμα εξακολουθεί να υπάρχει και έτσι δύναται να απολαύσει την εκτίμηση των άλλων ως προς το πρόσωπο και τα επιτεύγματά του.Μάλλον είναι η υστεροφημία... Μόνο αυτό μένει όταν πεθάνεις...
Ωστόσο αυτό είναι αυθαίρετο, συνεπώς η αυτοθυσία, ο αλτρουισμός και η οποιαδήποτε ενέργεια που σκοπεύει πρωταρχικά στην απόκτηση υστεροφημίας είναι απερίσκεπτη πράξη (δεν πρέπει η υστεροφημία να λαμβάνεται υπόψην στις αποφάσεις κάποιου).
Γιατί αν αποδεχτούμε πως με τον θάνατο ο άνθρωπος παύει να υπάρχει πνευματικά, οι έννοιες της αιώνιας φήμης και δόξας είναι παράλογες, καθώς με τον θάνατο ο χρόνος σαν έννοια παύει να υπάρχει για τον νεκρό.
Όταν ο θάνατος είναι παρών για το άτομο, το άτομο δεν υπάρχει.