Neraida
Επιφανές μέλος
Αλλα βρε αχρηστα Στεκο-κορμια, πως σνομπαρατε ετσι το σονγκ μου?!!!!
Χαμενα!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Wenn du lachst - Juli
ενας ενας, μη σπρωχνεστε
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Ευχαριστω
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Kαι έλεγα δε θα το πεί κανείς...
εσενα ειδικα δε σε ρωτησε κανενας......
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Τωρα αυτη ειχα...αυτη σας εβαλα...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Μου αρεσει πολυ η "εντεχνη" ελληνικη μουσικη, το ροκ, η κλασσικη, η τζαζ, και ο,τιδηποτε ατμοσφαιρικο...απο μπαλαντα μεχρι κελτικη μουσικη...
Σας παραθετω το αγαπημενο μου τραγουδι εβερ....τον "Αυγουστο" του Νικου Παπαζογλου
Ενας απο τους καλυτερους τραγουδοποιους και ερμηνευτες της ελληνικης μουσικης σκηνης...
Ειναι ενα τραγουδι που ακουσα για πρωτη φορα πριν απο 13 χρονια και δε με εχει αγγιξει απο τοτε κανενα αλλο στο σημειο που αυτο τα εχει καταφερει....
Ειναι ενα απιστευτα συναισθηματικο τραγουδι που βγαζει εναν αστειρευτο ερωτισμο και σε αγγιζει βαθεια....
Ο λυγμος δε του Παπαζογλου σε ανατριχιαζει....
Απολαυστε το.....
Μα γιατί το τραγούδι να ʽναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απʼ την καρδιά μου ξέκοψε
Κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και μʼ έπνιξε
Φυλάξου για το τέλος θα μου πεις
Σʼ αγαπάω, μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτός είναι ένας καημός αβάσταχτος
Λιώνω στον πόνο, γιατί νιώθω κι εγώ
Ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
Κουράγιο θα περάσει, θα μου πεις
Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράκτης έλουζε
Καθώς έσκυβε επάνω μου, χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
Θα πάω, κι ας μου βγει και σε κακό
Σε ποιάν έκσταση απάνω, σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
Από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως
που μες στα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το ʼχει δει
Μες στο βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτει, συννεφιάζει, αναδιπλώνεται
Μα σαν πέφτει η νύχτα, πλημμυρίζει με φως
φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή
Πώς μπορώ να ξεχάσω...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.