Ariana2018
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Ariana2018 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 37 ετών. Έχει γράψει 1,488 μηνύματα.
09-01-22
00:57
Επανέρχομαι. Όσο μεγαλώνουν τα παιδια μου, μου φευγουν οι τυψεις που εργάζομαι
Καταρχάς έχω δική μου τσέπη και τους παιρνω όσα θέλουν (και μπορώ ε) θέλω να πω δε στερούνται, παιδοτοπους ζητάνε παιχνιδια ζητάνε, ταξιδια ζητάνε, ταμπλέτες δεν ξέρω γω τι τους τα παρεχω
Επίσης όλη μέρα σπίτι εγώ προσωπικα χάνομαι, παθαινω υστερίες, με βαριουνται κι αυτά μη νομίζετε με θέλουν όλη την ώρα πάνω από το κεφάλι τους. Αυτό το έχω δουλειά τώρα ασε με το χω ακουσει αρκετές φορές, γενικά όλοι θέλουμε τον χώρο κ τον χρόνο μας και να κάνουμε πραγματα που μας ευχαριστουν
Άλλωστε εγώ εργάζομαι λίγες ώρες οπότε περναμε χρόνο μαζί γενικά, οπότε ποιος ο λόγος να κάτσω σπίτι. Ασε που δεν έχω μάθει να ζητάω κι από τους άλλους οπότε πως τώρα σε αυτή την ηλικία ξαφνικά θα ζητήσω από τοναντρα μου να τα αναλάβει όλα; δε μου κάθεται. Οχι μια χαρά. Κ μεγαλώνοντας οντως νιώθω καλυτερα. Σα μωρα με είχαν ανάγκη πιο πολυ. Πιστευω κάπου στην εφηβεία αυτό θα επανέλθει. Θα βρουμε την ακρη
Καταρχάς έχω δική μου τσέπη και τους παιρνω όσα θέλουν (και μπορώ ε) θέλω να πω δε στερούνται, παιδοτοπους ζητάνε παιχνιδια ζητάνε, ταξιδια ζητάνε, ταμπλέτες δεν ξέρω γω τι τους τα παρεχω
Επίσης όλη μέρα σπίτι εγώ προσωπικα χάνομαι, παθαινω υστερίες, με βαριουνται κι αυτά μη νομίζετε με θέλουν όλη την ώρα πάνω από το κεφάλι τους. Αυτό το έχω δουλειά τώρα ασε με το χω ακουσει αρκετές φορές, γενικά όλοι θέλουμε τον χώρο κ τον χρόνο μας και να κάνουμε πραγματα που μας ευχαριστουν
Άλλωστε εγώ εργάζομαι λίγες ώρες οπότε περναμε χρόνο μαζί γενικά, οπότε ποιος ο λόγος να κάτσω σπίτι. Ασε που δεν έχω μάθει να ζητάω κι από τους άλλους οπότε πως τώρα σε αυτή την ηλικία ξαφνικά θα ζητήσω από τοναντρα μου να τα αναλάβει όλα; δε μου κάθεται. Οχι μια χαρά. Κ μεγαλώνοντας οντως νιώθω καλυτερα. Σα μωρα με είχαν ανάγκη πιο πολυ. Πιστευω κάπου στην εφηβεία αυτό θα επανέλθει. Θα βρουμε την ακρη
Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:
Ωχ καλά. Σήμερα νιώθω κάπως αλλιώς μπορεί σε κανα δυο χρόνια να αλλάξω παλι. Είναι γιατί κουράζομαι τελευταία κ ειδικά το πιο μικρό μου έχει βγει παρα πολυ ζωηρό κ με έχει κυριολεκτικά ξεκανει. Βέβαια τώρα που θα αρχίσουν τα σχολεία παλι θα μου λείπουν. Τι να πειςΝαι συγκρούονται. Πάντα έχεις τύψεις και ενοχές είτε για το ένα είτε για το άλλο. Άμα κάνεις το ένα και δεν κάνεις το άλλο έχεις τύψεις Άμα κάνεις το άλλο και δεν κάνεις το ένα πάλι έχεις τύψεις. Όπως και να χει πάντα ανεπαρκής αισθάνεσαι. Και τα δύο να έχεις στη ζωή σου πάντα κάπου νιώθεις λίγη . Είναι η φύση της γυναίκας - μητέρας όσο δυνατή προσωπικότητα και αν είναι,ειναι στη φύση της η ανασφάλεια. Γιατί από αυτήν Εξαρτάται μία ζωή μπορεί και δύο ζωες μπορεί και Τρεις ζωές μπορεί Πολλές ζωές!
Κάπου πρέπει όμως να καταλήξεις. Εμείς οι γυναίκες πάντα προσπαθούμε να βρουμε αυτή την ισορροπία. Τελικά τι γίνεται? Μαθαίνεις να ζεις με όλα αυτά τα συναισθήματα τα αποδέχεσαι ότι υπάρχουν και προχωράς.