Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
29-05-10
23:13
Να σου δίνει την εντύπωση ότι μπορεί να σου παρέχει ασφάλεια είπες;
Νομίζω πως δεν μπορείς να δείξεις εμπιστοσύνη με βάση απλά τις εντυπώσεις. Εμπιστοσύνη δείχνεις μόνο σε κάποιον που έχει ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ ότι την αξίζει, μέσα από δύσκολες καταστάσεις που πραγματικά θα δοκιμάζουν την αξιοπιστία του. Ίσως λόγω αυτής της λανθασμένης αντίληψης, να της πατάς τόσο συχνά, όσο λες.
Νομίζω πως δεν μπορείς να δείξεις εμπιστοσύνη με βάση απλά τις εντυπώσεις. Εμπιστοσύνη δείχνεις μόνο σε κάποιον που έχει ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ ότι την αξίζει, μέσα από δύσκολες καταστάσεις που πραγματικά θα δοκιμάζουν την αξιοπιστία του. Ίσως λόγω αυτής της λανθασμένης αντίληψης, να της πατάς τόσο συχνά, όσο λες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
31-05-08
13:21
Ναι, όμως κάθε πρόβλεψη εμπεριέχει ένα ρίσκο αποτυχίας. Όλα βρίσκονται πάντα στην κόψη του ξυραφιού...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
30-05-08
22:13
Έτσι κι εγώ δεν έχω εμπιστοσύνη σε τίποτε. Έχω όμως πίστη στο παν...
Θα μπορουσες να εξηγησεις λιγο την διαφορα αναμεσα στα 2 ;
Καθόλου εύκολο θα έλεγα, άλλωστε αυτό προέρχεται από τα βιώματά μου και η ζωή είναι συχνά αντιφατική. Ακριβώς αυτό είναι και το σημείο εστίασης. Τα πάντα ρέουν ακατάπαυστα, όλοι και όλα αλλάζουν, με τρόπο που δεν ελέγχεται από την αντίληψη κανενός από εμάς. Αυτός που εμπιστεύομαι σήμερα, ακόμη κι αν έχει κάθε καλή διάθεση, να είναι έμπιστος μ' όλη του την ψυχή, δεν είναι βέβαιο πως θα είναι έτσι κι αύριο. Μπορεί να κάνει λάθος και τα λάθη είναι ανθρώπινα. Μπορεί η εμπιστοσύνη μου να συγκρουστεί με κάποια υπέρτερη δική του ανάγκη και να ηττηθεί. Μπορεί απλά να καταλάβει πως η υπόσχεση που μου έδωσε ήταν λανθασμένη, ότι αισθάνεται δυστυχισμένος κοντά μου ή αδύναμος ν' ανταποκριθεί στις προσδοκίες μου και η αδυναμία είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό, όπως και η μετάνοια ανθρώπινο δικαίωμα. Ας κοιτάξουμε καλά τον εαυτό μας στον καθρέφτη, ας δούμε πόσο απίστευτα αντιφατικοί είμαστε στην καθημερινότητά μας, παρά την ορθολογιστική παιδεία μας κι ας αναλογιστούμε κατά πόσο μπορούμε να εμπιστευτούμε τον εαυτό μας, για να μπορούμε να εμπιστευτούμε κι έναν άλλο.
Αυτό που θεωρώ αρκετά βάσιμο ώστε να στηριχτώ επάνω του, αύριο μπορεί να αποδειχθεί χίμαιρα. Μπορεί να είναι ένα από τα χιλιάδες ψέματα που κατά καιρούς προσκυνήσαμε ως θεϊκές αλήθειες. Ένας ακόμη πύργος που χτίζαμε στην άμμο, ένα ακόμη είδωλο που προσκυνήσαμε. Ο καθένας ακολουθεί τον προσωπικό του δρόμο και κάποτε μπορεί μοιραία οι δρόμοι να χωρίσουν, δίχως να κοιτάζουν τη δική μας μελαγχολία. Συνεπώς, ακόμη κι αν στηρίζομαι σε κάποιον ή σε κάτι, γνωρίζω μέσα μου βαθιά πως δεν μπορώ να εμπιστευτώ τυφλά και κυρίως όχι για πάντα. Άλλωστε, η Ζωή, ο Έρωτας, η Φιλία, η Εμπιστοσύνη, κρατάνε μόνο για μια μέρα κι αύριο ίσως νά 'ναι αργά.
Από την άλλη πλευρά, ο κόσμος των φαινομένων είναι πλασματικός. Ό,τι το εκδηλωμένο, απέχει από το Αληθές, αφού για να εκδηλωθεί πρέπει ν' αναμετρηθεί με την ατέλεια των όντων. Ο Τροχός μας διδάσκει ν' αφήνουμε τα φαινόμενα να περιδινίζονται γύρω μας, ενώ εμείς πρέπει να κρατούμε σταθερό το κέντρο του, δηλαδή να επικεντρωνόμαστε στο βαθύτερο Θέλημά μας. Έτσι, έχω την πίστη (και η πίστη δεν στηρίζεται στη λογική, αλλά ίσως στο βίωμα ή στην ανάγκη), ότι με κάθε λάθος, κάθε απόρριψη, κάθε προδοσία, κάθε αποτυχία, κάθε κύκλο του Τροχού, είτε αυτός με φέρνει επάνω, είτε κάτω, στην πραγματικότητα το Μέγα Χάος με πηγαίνει ένα βήμα πιο κοντά στο βαθύτερό μου Θέλημα. Μ' αυτόν τον τρόπο, ενώ δεν έχω εμπιστοσύνη, μπορώ να δίνομαι σε ανθρώπους και καταστάσεις, χωρίς να με δηλητηριάζει ο φόβος, η κακοπιστία, η δυσπιστία ή η καχυποψία, που μας καταδικάζουν στη μοναξιά και στην δυστυχία.
Μπορεί κάποιος που πετάει, να εμπιστευτεί ότι δεν θα πέσει ποτέ; Κι όμως, το να πετάς είναι που αξίζει τον κόπο. Μπορεί κανείς ν' αγαπήσει χωρίς τον κίνδυνο να πληγωθεί; Κι όμως, το ν' αγαπάς είναι το παν. Καμμία σιγουριά, καμμιά ασφάλεια, καμμία παραμυθεία. Μόνο ο ίλιγγος της πτήσης, ο ρυθμός που σκιρτάει σε κάθε πράξη, η έκσταση του να είσαι ζωντανός σερφάροντας σαν ψαραετός στα κύματα της Θάλασσας του Χάους.
"Δεν έχω εμπιστοσύνη σε τίποτε. Έχω όμως πίστη στο παν."
Μόνο μια φράση, ήθελε ένα σεντόνι απλά για να την προσεγγίσουμε ακροθιγώς. Καλά λένε λοιπόν, ότι "Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν". Μη λέτε όμως μετά, ότι γράφω σεντόνια από διαστροφή και κόλλημα...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.