Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
07-07-08
15:23
Αλλωστε οταν καποιος εξομολογειται πραγματα σε καποιον, φανταζομαι οτι δεν περιμενει να τον κρινουν...παρα μονο να τον ακουσουν....γιατι πραγματικα ο χειροτερος κριτης μας, ειναι ο ιδιος μας ο εαυτος, οταν πεφτουμε το βραδυ στο κρεββατι πριν μας παρει ο υπνος...
Το σιγουρο ειναι οτι δεν ειναι κατι το υπερανθρωπο ή απανθρωπο....εχω βρει τις ισορροπιες μου..
Αγαπητή μου Νεράιδα, δεν είναι καθόλου άδικα ή αστοιχείωτα αυτά που λες. Πραγματικά, η δυνατότητα να συζητήσεις με τον εαυτό σου, θέτοντας τη σκέψη σου σε μια σχετική απόσταση από αυτά που σε απασχολούν, είναι μια από τις κυριότερες μεθόδους αυτοβελτίωσης. Το ν' αντικρίζεις τη συνείδησή σου κατάματα, είναι ίσως από τα δυσκολότερα πράγματα που μπορεί ν' αντέξει κανείς. Όποιος το τολμήσει και το καταφέρει, είναι πάντα κερδισμένος.
Θα μπορούσα κι εγώ να πω ότι σε πλείστες περιπτώσεις ανακάλυψα ότι ήμουν εξ αρχής ο αυστηρότερος κριτής του εαυτού μου. Αυτό όμως δεν μπορεί κανείς να το ισχυριστεί αβασάνιστα, γιατί τότε θα μπορούσε κάποιος τρίτος να υποθέσει ότι όλη μας η προσπάθεια ήταν να βγάλουμε λάδι τον εαυτό μας και να τα φορτώσουμε όλα στους άλλους. Το ότι κάποιος από εμάς παρατήρησε ότι τελικά εκείνος υπήρξε ο αυστηρότερος κριτής του εαυτού του, οφείλεται στην αλληλεπίδρασή του με τους άλλους, όποτε αποδείχτηκε ότι εκείνοι τον έκριναν με μεγαλύτερη επιείκεια απ' ότι αυτός ο ίδιος. Θέλω να πω ότι αν δεν τσεκάρουμε τ' αποτελέσματα της εσωτερικής μας Εργασίας σε συσχέτιση με τους άλλους γύρω μας, ποτέ δεν μπορούμε να ισχυριστούμε πως ήμασταν αρκετά αυστηροί με τον εαυτό μας.
Από βιωματικής απόψεως, έχω να πω τα εξής: Κάποτε αντιμετώπιζα μια πολύ δύσκολη και μπερδεμένη συναισθηματική κατάσταση. Κατά το μεγαλύτερο ποσοστό την πέρασα μόνος μου, με τη μέθοδο που αναφέρεις. Έκρινα πολύ αυστηρά (και δίκαια τελικά) τον εαυτό μου, όμως δεν μπορούσα να βρω διέξοδο, ούτε τις απαιτούμενες απαντήσεις που έψαχνα. Μέχρι που "εξομολογήθηκα" το πρόβλημά μου σε δύο φίλους μου, άσχετους τον έναν από τον άλλο. Όταν άκουσα και τους δύο να μου λένε το ίδιο πράγμα, χωρίς να υπάρχει καμμία αλληλεπίδραση μεταξύ τους, κλονίστηκα. Στην πραγματικότητα, εκείνο που μου είπαν αμφότεροι το είχα σκεφτεί κι εγώ προηγουμένως. Ωστόσο, μου φάνηκε απίθανο και είχα πει "Αποκλείεται να ισχύει αυτό". Οι φίλοι μου, όχι μόνο επιβεβαίωσαν μια μειοψηφική σκέψη, αλλά μου έδωσαν και τα κατάλληλα επιχειρήματα, ώστε να τη δεχτώ ευκολότερα. Η παραδοχή αυτή, ήταν η αρχή του τέλους της ανισορροπίας μου.
Με τα παραπάνω κατάλαβα στην πράξη, ότι όσο καλή κι αν είναι η αυτοανάλυση, όσο τίμιος κι αν είσαι με τον εαυτό σου, η ανταλλαγή των απόψεων και η αλληλεπίδραση με τους άλλους είναι συχνά χρήσιμη ή και απαραίτητη για να σε οδηγήσει στη λύση των προβλημάτων σου. Πόσο μάλλον αν απέναντί σου έχεις κάποιον που εκτιμάς για την ηθική του στάση, τις γνώσεις του, την ευθυκρισία του και την κατανόησή του, με λίγα λόγια για τη "Σοφία" του. Αυτό θα έπρεπε να αντιπροσωπεύει ένας Πνευματικός, ώστε ν' ανταποκρίνεται επάξια στον ίδιο του τον τίτλο.
Για να μην αναφερω οτι οσοι(οι τριτοι) ειναι εξω απο το χορο πολλα τραγουδια λενε, ενω ο αμεσα ενδιαφερομενος γνωριζει το καθε τι πολυ καλυτερα....
Το ότι γνωρίζουμε τα πάντα, όσα σχετίζονται με τη ζωή και τον εαυτό μας, πολύ καλύτερα από τον οποιονδήποτε άλλον, είναι για μένα δεδομένο και δεν το αμφισβητώ σε καμμία περίπτωση. Ωστόσο, αυτό για το οποίο είμαι πεπεισμένος ότι δεν ισχύει είναι το αν πάντοτε έχουμε την απαιτούμενη θέληση και το θάρρος να δούμε αυτά που γνωρίζουμε. Πολλές φορές ο τρίτος έχει πιο καθαρή ματιά, με την έννοια ότι δεν σχετίζεται άμεσα με το θέμα και έτσι τον χαρακτηρίζει ουδετερότητα, εφόσον βέβαια του έχουμε εμπιστοσύνη.
Αρχική Δημοσίευση από Neraida:Κια νομιζω οτι μιλαμε παντα για ισορροπημενους ανθρωπους και οχι με προβληματα ψυχολογικα...Οταν εχουμε μαθει να αγαπαμε τον εαυτο μας, ξερουμε και ποιο ειναι το καλυτερο και ποιο το χειροτερο για μας, καλυτερα απο τον καθενα....Ασχετα με το εαν εθελοτυφλουμε πολλες φορες, οπου και αυτο το αντιλαμβανομαστε οταν το κανουμε...
Κατ' αρχήν η έννοια της ισορροπίας είναι ξεκάθαρα δυναμική κι όχι στατική, όπως συμβαίνει σε όλα τα "ζωντανά" συστήματα. Οπότε, ας μην παίρνουμε όρκο για το πότε είμαστε ισορροπημένοι και πότε όχι. Η διατήρηση της ισορροπίας είναι μια συνεχής διαδικασία, με κύκλους διατάραξης και προσαρμογής να εναλλάσσονται. Όσο για το τελευταίο; Όταν εθελοτυφλούμε σαφώς και το ξέρουμε κατά βάθος. Για να το κάνουμε όμως θα πει πως κάπου μας βολεύει. Πολύ συχνά, για να φτάσουμε να το αντιληφθούμε (θεωρώ ότι εννοείς "συνειδητά"), χρειάζεται να φάμε ένα πολύ ισχυρό χαστούκι για να μας ταρακουνήσει και να μας αναγκάσει να σταματήσουμε ν' αποστρέφουμε το βλέμμα από το προφανές. Ίσως μια εξομολόγηση μας βοηθά ν' αποφύγουμε το χαστούκι και να σταματήσουμε έγκαιρα την εθελοτυφλία, πριν χρειαστεί ν' αντιμετωπίσουμε τις αναπόφευκτες συνέπειές της.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
03-07-08
00:06
(και ποιος ειναι ο Καλλινικος του Πειραια που ειναι τρεντυ να εισαι πνευματικο του εγγονι?!)
Από τότε που βγήκε ο Χριστόδουλος και πήραν σβάρνα οι παπάδες τα κανάλια, από πίσω τους κι οι θεολόγοι, όλα να τα περιμένεις.
Προσωπικα το δοκιμασα μια φορα, και η διαδικασια στεφθηκε απο απολυτη αποτυχια, αφου ειχα απεναντι μου εναν παπα ξεχασμενο δεκαετιες πισω, που με ρωτουσε αν εχω αγγιξει (..) ποτε αγορι, αν εχω φιληθει και τα λοιπα, και τα λοιπα. Κατα ποσο θα μπορουσα να βγαλω τα σωψυχα μου σ'εναν ανθρωπο που μου συνεστησε να μην αλλαξω *συντροφο* γιατι τωρα ειναι αργα και δεν εκανα τα κουμαντα μου να σκεφτω οτι απαγορευονται οι προγαμιαιες σχεσεις ειναι αλλουνου παπα ευαγγελιο.
Όταν η μαμά μου ήταν στο νοσοκομείο, έπεσε στα χέρια μου ένα φυλλάδιο, το οποίο είχε μοιράσει κάποια εκκλησιαστική οργάνωση και μιλούσε για εξομολόγηση, σύμφωνα με τα τυπικά της εκκλησίας. Το τι έλεγε εκεί μέσα δεν περιγράφεται, σχεδόν με εξόργισε. Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά, είναι πως πριν πάμε λέει να εξομολογηθούμε, έπρεπε ν' αναλογιστούμε τις αμαρτίες που κάναμε. Μία απ' αυτές (από τις ουκ ολίγες), ήταν "αν παρακούσαμε τις εντολές κάποιου ανώτερου ή του αφεντικού μας"!!!
Από την άλλη πλευρά, έχω ακούσει από το στόμα ανθρώπων όχι θρησκόληπτων, αν και χριστιανοί, ότι υπάρχουν πνευματικοί που τιμούν τον τίτλο τους. Με κατανόηση, βαθιά αγάπη προς τον άνθρωπο και χωρίς ηθικολογία. Αυτοί για τους οποίους μιλάει η Σκότς Μπράιτ (σόρρυ αλλά δεν αντέχω τα πτώματα, νταξ; ) θεωρούνται ότι "έχουν χαλάσει το όνομα της εξομολόγησης".
Κάποιος γνωστός μου, όχι απόλυτα ισορροπημένος ψυχικά θα έλεγα, πήγαινε τακτικά σε πνευματικό. Κάποια στιγμή υπέπεσε στην αντίληψή μου ένα τετράδιο στο οποίο έγραφε όσα του ζητούσε ο πνευματικός του. Διαβάζοντας το τετράδιο διαπίστωσα ότι ο πνευματικός χρησιμοποιούσε ψυχολογικές τεχνικές, τις οποίες επένδυε με θρησκευτικό χαρακτήρα. Πράγματι, πιστεύω ότι η συνεισφορά του στη διατήρηση της ισορροπίας του γνωστού μου, ήταν σημαντική, απ' όσο μας έλεγε και ο ίδιος. Ας μην ισοπεδώνουμε, δεν είναι όλοι το ίδιο.
Εξομολογουμαι στους φιλους μου, και την οικογενεια μου τακτικα ωστοσο, κι αυτο με ελαφραινει πολυ περισσοτερο.
Αν σου βάλει όμως κάποιος από την οικογένειά σου κάποιο "επιτίμιο" για να ξεπληρώσεις κάποιο σου λάθος, θα το δεχτείς;
Πολυ συντομα να παρατηρησω οτι ειναι κατι που ποτε δε θα εκανα...
Δε με αφορα καθολου εαν καποιοι το θεωρουν λυτρωτικο ή καποιοι αλλοι πιστευουν οτι ειναι της μοδος...
Η κουβεντα που κανω με τον εαυτο μου ειναι ο,τι καλυτερο...
Δε με "φοβαμαι", δε μου "κρυβομαι", δε με "ντρεπομαι" και εν ολιγοις τα βρισκουμε μεταξυ μας....
Αυτο μου ειναι περα απο αρκετο...
Ο εαυτός μου, ο εαυτός μου, ο εαυτός μου. Ο μόνος μου ακροατής κι ο υπέρτατος κριτής μου. Καλή η αυτάρκεια, όμως αυτό που διαβάζω μου φαίνεται από υπεράνθρωπο μέχρι απάνθρωπο.
Είναι δυνατόν να μη νιώθει κανείς την ανάγκη να μιλήσει σε κάποιον γι' αυτά που κουβαλάει μες στην ψυχή του;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
01-07-08
23:37
Η τάση να εμπιστεύεται και να εξομολογείται κανείς τα εσώτερα του εαυτού του, εκείνα που δεν ομολογεί ούτε μπροστά στον καθρέφτη, κάτω από συνθήκες απορρήτου, θεωρείται από ψυχολογικής και κοινωνιολογικής άποψης ως ο ακρογωνιαίος λίθος της ψυχικής ισορροπίας. Αυτός είναι και ο λόγος που τη συναντάμε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης, από καταβολής κόσμου. Μια εκ βαθέων αποκάλυψη συγκεντρώνει πολλές ευεργετικές παραμέτρους για τον εξομολογούμενο:
1. Προσφέρει στον εαυτό του την "πολυτέλεια" να βρεθεί ενώπιος ενωπίω με τα πραγματικά του συναισθήματα και να τα επεξεργαστεί με ηρεμία.
2. Δομεί μια σχέση ουσιαστικής εμπιστοσύνης με τον άνθρωπο που τον ακούει, πράγμα που τον αποσπά από το συνεχή εσωτερικό διάλογο (καταστροφικό κατά τους Τολτέκους Μάγους του Καστανέντα) και από την απομόνωση εντός του εαυτού του.
3. Αφήνει έστω και για λίγο, την ευθύνη του εαυτού του σε κάποιον άλλον, πράγμα που είναι εξόχως λυτρωτικό.
4. Μαθαίνει να συγχωρεί τα λάθη του και ν' αναλαμβάνει την ευθύνη τους, πληρώνοντας το αναγκαίο τίμημα, τα λεγόμενα "επιτίμια".
5. Φεύγει με την αίσθηση της κάθαρσης, της απενοχοποίησης, έτοιμος να "μετανοήσει" (με την έννοια του "αλλάζω τρόπο σκέψης", δηλαδή μαθαίνω γιατί και πώς δεν πρέπει να επαναλάβω το ίδιο λάθος).
6. Το κυριότερο, είναι πως μαθαίνει να είναι μεγαλόψυχος με τον εαυτό του, όπως διδάσκει τον Κοέλιο ο οδηγός του, στο "Ημερολόγιο ενός Μάγου".
Στη σύγχρονη Ελλάδα, η τάση προς την αναζήτηση ενός πνευματικού πατέρα, γίνεται όλο και ισχυρότερη. Η παρουσία του μοιάζει να έχει εδραιωθεί μέσα στη συνείδηση του μέσου ανθρώπου. Ωστόσο, όλα τα νομίσματα έχουν δύο όψεις. Έχω ακούσει, μέσα σε συζητήσεις, πράγματα όπως: "Ο πνευματικός είναι must φίλε μου. Δεν στέκεσαι πλέον σε αξιόλογη παρέα, αν δεν είσαι πνευματικό παιδί κάποιου και μάλιστα επώνυμου! Εγώ είμαι του πατέρα Πέτρου, που είναι πνευματικό παιδί του Καλλίνικου Πειραιώς".
Αυτό με βάζει σε σκέψεις. Μήπως ο πνευματικός είναι τελικά μόδα, προϊόν ενός αδηφάγου κοινωνικού γίγνεσθαι; Μήπως οι άνθρωποι του καιρού μας, αγανακτισμένοι από τα θεσμικά, ιδεολογικά και προσωπικά αδιέξοδα, στράφηκαν προς την "Ανώτερη Δύναμη", με την ελπίδα ν' αντιμετωπίσουν μια σαρωτικά ισοπεδωτική πραγματικότητα; Μήπως κάνουν απλά ό,τι κάνει και ο διπλανός, για να νιώσουν έτσι ότι ανήκουν κάπου; Μήπως καταναλώνουν "πνευματικότητα" για να καλύψουν έτσι τ' ανομήματά τους;
Για πολλούς από εμάς, το ρόλο του εξομολόγου, συχνά παίζουν άλλοι άνθρωποι και όχι κάποιοι ιερωμένοι. Πρόκειται για ψυχαναλυτές, γκουρού και διδασκάλους εσωτερισμού, ή ακόμη και για τους πιο αγαπημένους μας φίλους.
Εσείς εξομολογείστε ή δεν νιώθετε την ανάγκη; Έχετε κάποιον "Πνευματικό Πατέρα", ή προτιμάτε τον ψυχαναλυτή, το γκουρού ή το φίλο σας; Πιστεύετε πως η τάση που αναπτύσσεται εδώ και λίγα χρόνια στην ελληνική κοινωνία είναι αποτέλεσμα εσωτερικής ανάγκης ή επιταγή της μόδας;
Παρακαλώ, τις απόψεις σας...
1. Προσφέρει στον εαυτό του την "πολυτέλεια" να βρεθεί ενώπιος ενωπίω με τα πραγματικά του συναισθήματα και να τα επεξεργαστεί με ηρεμία.
2. Δομεί μια σχέση ουσιαστικής εμπιστοσύνης με τον άνθρωπο που τον ακούει, πράγμα που τον αποσπά από το συνεχή εσωτερικό διάλογο (καταστροφικό κατά τους Τολτέκους Μάγους του Καστανέντα) και από την απομόνωση εντός του εαυτού του.
3. Αφήνει έστω και για λίγο, την ευθύνη του εαυτού του σε κάποιον άλλον, πράγμα που είναι εξόχως λυτρωτικό.
4. Μαθαίνει να συγχωρεί τα λάθη του και ν' αναλαμβάνει την ευθύνη τους, πληρώνοντας το αναγκαίο τίμημα, τα λεγόμενα "επιτίμια".
5. Φεύγει με την αίσθηση της κάθαρσης, της απενοχοποίησης, έτοιμος να "μετανοήσει" (με την έννοια του "αλλάζω τρόπο σκέψης", δηλαδή μαθαίνω γιατί και πώς δεν πρέπει να επαναλάβω το ίδιο λάθος).
6. Το κυριότερο, είναι πως μαθαίνει να είναι μεγαλόψυχος με τον εαυτό του, όπως διδάσκει τον Κοέλιο ο οδηγός του, στο "Ημερολόγιο ενός Μάγου".
Στη σύγχρονη Ελλάδα, η τάση προς την αναζήτηση ενός πνευματικού πατέρα, γίνεται όλο και ισχυρότερη. Η παρουσία του μοιάζει να έχει εδραιωθεί μέσα στη συνείδηση του μέσου ανθρώπου. Ωστόσο, όλα τα νομίσματα έχουν δύο όψεις. Έχω ακούσει, μέσα σε συζητήσεις, πράγματα όπως: "Ο πνευματικός είναι must φίλε μου. Δεν στέκεσαι πλέον σε αξιόλογη παρέα, αν δεν είσαι πνευματικό παιδί κάποιου και μάλιστα επώνυμου! Εγώ είμαι του πατέρα Πέτρου, που είναι πνευματικό παιδί του Καλλίνικου Πειραιώς".
Αυτό με βάζει σε σκέψεις. Μήπως ο πνευματικός είναι τελικά μόδα, προϊόν ενός αδηφάγου κοινωνικού γίγνεσθαι; Μήπως οι άνθρωποι του καιρού μας, αγανακτισμένοι από τα θεσμικά, ιδεολογικά και προσωπικά αδιέξοδα, στράφηκαν προς την "Ανώτερη Δύναμη", με την ελπίδα ν' αντιμετωπίσουν μια σαρωτικά ισοπεδωτική πραγματικότητα; Μήπως κάνουν απλά ό,τι κάνει και ο διπλανός, για να νιώσουν έτσι ότι ανήκουν κάπου; Μήπως καταναλώνουν "πνευματικότητα" για να καλύψουν έτσι τ' ανομήματά τους;
Για πολλούς από εμάς, το ρόλο του εξομολόγου, συχνά παίζουν άλλοι άνθρωποι και όχι κάποιοι ιερωμένοι. Πρόκειται για ψυχαναλυτές, γκουρού και διδασκάλους εσωτερισμού, ή ακόμη και για τους πιο αγαπημένους μας φίλους.
Εσείς εξομολογείστε ή δεν νιώθετε την ανάγκη; Έχετε κάποιον "Πνευματικό Πατέρα", ή προτιμάτε τον ψυχαναλυτή, το γκουρού ή το φίλο σας; Πιστεύετε πως η τάση που αναπτύσσεται εδώ και λίγα χρόνια στην ελληνική κοινωνία είναι αποτέλεσμα εσωτερικής ανάγκης ή επιταγή της μόδας;
Παρακαλώ, τις απόψεις σας...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.