16-09-08
03:03
Προσωπικά αυτό κατάλαβα ότι εννοούσες. Δε μου πέρασε από το μυαλό ότι ήθελες να τους δείξει το δρομο. Οπότε η απάντησή μου μένει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
15-09-08
15:40
Δηλαδή αν ο μαντράχαλος είναι όντως ενας μαντράχαλος παιδαράς που χαμογελαει και δείχνει γεμάτος αυτοπεποιθηση δεν θα σου κάνει καθολου κλικ οτι δεν έφερε τους γονείς του αυτός αλλα ήρθαν όλοι μαζί επέιδή αγαπιουνται και είναι μια σημαντική στιγμή στη ζωή όλων; Και ότι ίσως, ίσως λεω, η αυτοπεποίθησή του, να οφείλεται και λιγάκι στο ότι μεγάλωσε με τόση αγάπη;
Συγνώμη αλλά εδώ θα αντιδράσω. Καταλαβαίνω γιατί είναι γλυκιά σκέψη, ωστόσο για μένα το μέλι πρέπει να σταματάει κάπου.
Η πρώτη μέρα στο Πανεπιστήμιο είναι μία σοβαρή μέρα, που ξεκινάει αλλού με μία γενική ομιλία από τον Πρύτανη, αλλού κατ' ευθείαν με μαθήματα (όπως σε εμάς), κι αλλού σπανιότερα με αγιασμό... Για μένα ένας ενήλικας -πλέον- πρέπει να παραστεί με σοβαρότητα και έτοιμος να ξεκινήσει τη νέα αυτή ζωή. Θα μου πείτε, πώς αναιρεί κάτι από αυτό, το ότι είναι ο μπαμπάς, η μαμά, η θεία Μαρία και ο παππούς στη γωνία;
Αναιρεί συναισθηματικά, γιατί η επιτυχία του παιδιού κορυφώνεται στη μέρα όπου πήρε τα αποτελέσματα, ότι πέρασε στη σχολή... και μετά πια τη μέρα που κουνάει το πτυχία μπροστά στην κάμερα. Τότε ναι, ας το γιορτάσει όλη η οικογένεια, όλος ο μαχαλάς αν θέλει.
Ό,τι άλλο είναι στυγνό, είναι ένας τυπικός εορτασμός, και το ότι το καμάρι μας περνάει για πρώτη φορά την πύλη του πανεπιστημίου είναι απλά μία όμορφη -χαζοχαρούμενη- σκέψη, αλλά μία στιγμή δική του, την οποία θέλω να αφήσω στο δικό του συρτάρι με εμπειρίες και αναμνήσεις. Κι είναι ακριβώς πιο μοναδική, γιατί είναι ένα από τα πρώτα ατομικά επιτεύγματα του νέου, η αρχή της προσωπικής του πορείας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.