Ηρώ
Διακεκριμένο μέλος
Η Μαρούλι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 39 ετών και επαγγέλεται Αρχιτέκτονας. Έχει γράψει 6,569 μηνύματα.
13-11-08
10:02
Ντάξει είναι θέμα γούστου. Εγώ προτιμώ τις ταινίες ρεαλιστικής απόδοσης έτσι κι αλλιώς και επειδή αυτό είχα διαβάσει και για αυτή, ήταν ακριβώς ό,τι περίμενα
Τέλος πάντων, ένιωσα ότι ήταν μία ταινία τελείως φλατ, που παρουσίαζε τι πραγματικά συμβαίνει, την κατάσταση δηλαδή ως έχει, και άρχιζε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο τελείωνε- καμία διακύμανση whatsoever. Σαν να έλεγε κάποιος, θα μπω σε μία αίθουσα σχολείου από αύριο μέχρι την επόμενη Παρασκευή και θα καταγράψω όλα όσα συμβαίνουν σε αυτή.
Γέλασα γιατί πήγα με παρέα να τη δω και στο διάλειμμα, ενώ δηλαδή είχε περάσει η μία ώρα της ταινίας, ρώτησα κάποιον που δεν τον ενθουσιάζουν αυτού του είδους οι ταινίες:
-"Πως σου φαίνεται ως εδώ;"
-"Περιμένω να δω που θα το πάει"
-"Μα δε θα το πάει πουθενά"
Χωρίς φυσικά η ταινία να είναι ντοκιμαντέρ, δε θα μπορούσε να δώσει λύσεις, μιας και σε όλη της την έκταση ο σκηνοθέτης δεν παίρνει θέση για το ποιος έχει δίκιο. Σκοπός του είναι να καταφέρεις να μπεις στη θέση των χαρακτήρων. Και το πέτυχε άψογα. Πολλές φορές με έβαλε σε σκέψεις κατά τη διάρκεια, για το τι θα έκανα αν εγώ ήμουν στη θέση του καθηγητή ή καποιου από τους μαθητές. Και ενώ σε όλη τη διάρκεια μου θύμιζε σε πολλά σημεία τη σωκρατική μέθοδο, με ένα ωραίο τέχνασμα στο τέλος της ταινίας αναφερόμενο στην "Πολιτεία" με έκανε να πω από μέσα μου: ω ναι!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.