@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
05-10-08
21:53
Περί Κόλασεως
Η εντολή "αγαπάτε και τους εχθρούς σας" πρόκειται στην ουσία για υπέρβαση μιας "δικαιοσύνης" του τύπου οφθαλμός αντί οφθαλμού, ώστε να μη μείνουμε όλοι χωρίς μάτια. Κι ο Ιησούς ζήτησε μια τέτοια αγάπη από εμάς τους ανθρώπους (το κατά πόσο δύναται να εφαρμοστεί αυτή είναι άλλο… μεγάλο θέμα. Άραγε οι πρώτοι χριστιανοί αγαπούσαν πραγματικά τους εχθρούς - καταπιεστές τους, ή ίδρωναν καθώς το έλεγαν; ). Φανταστείτε τώρα τι γίνεται όταν μιλάμε για την αγάπη ποιου; Του Θεού!! Εάν δηλαδή πρόκειται για μια άπειρη αγάπη, τότε αυτή θα σπάει κάθε όριο! Εμείς δεν μπορούμε νʼ αγαπήσουμε έναν Χίτλερ – ο Θεός μπορεί…άνετα.
Τώρα, βέβαια, θα πει κάποιος αυθόρμητα: "Ε, όχι να πάνε στον παράδεισο ακόμα και οι αμετανόητοι εγκληματίες!" – τους οποίους μας ζητείται να τους αγαπάμε βεβαίως… μέχρι να πεθάνουν και να τιμωρηθούν όπως τους πρέπει…. Κι έτσι επιμένουμε στην, κατά τη γνώμη μου, φαντασίωση της κολάσεως. Απʼ την άλλη πλευρά, όμως, θελήσαμε να προσδώσουμε άπειρη αγάπη στο Θεό. Φαντάσου Αυτός πόσο αγαπάει ακόμα και τους πιο κακούς ανθρώπους… και πάλι μέχρι αυτοί να τιμωρηθούν όπως τους πρέπει με "δικιά τους ευθύνη" βεβαίως, αφού "οι ίδιοι επέλεξαν να πάνε στην κόλαση", να "ζήσουν δηλαδή μακριά απʼ την αγάπη Του για πάντα."
Ας δούμε τι γράφεται γιʼ αυτούς σʼ ένα ενδιαφέρον απόσπασμα απʼ το μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι "Αδελφοί Καραμαζώφ" (κεφ: "Από τις ομιλίες και διδαχές του Πάτερ Ζοσίμα")
Ένας τέτοιος άνθρωπος, όταν φύγει πια από τη γη, βλέπει και τους κόλπους του Αβραάμ και κουβεντιάζει με τον Αβραάμ, όπως μας λέει η παραβολή για τον πλούσιο και το Λάζαρο και ατενίζει τον παράδεισο και μπορεί να πλησιάζει και στον Κύριο, μα ακριβώς αυτό είναι το μαρτύριό του ότι πηγαίνει στο Θεό χωρίς να έχει αγαπήσει, πως έρχεται σε επαφή με ανθρώπους που τον αγαπήσανε και που περιφρόνησε την αγάπη τους. Γιατί βλέπει καθαρά και λέει πια ο ίδιος στον εαυτό του: «Τώρα πια κατέχω τη γνώση και μόλο που διψώ για αγάπη, δε θα υπάρχει πια κανένας άθλος στην αγάπη μου, ούτε θα υπάρχει και θυσία, γιατί η επίγεια ζωή μου έχει τελειώσει και δε θα έρθει ο Αβραάμ να μου δώσει έστω και μια σταγόνα του ζώντος ύδατος, (δηλαδή να μου ξαναδώσει την πρώην επίγεια δραστήρια ζωή μου), για να δροσίσει τη φλόγα της δίψας μου για την πνευματική αγάπη, που με φλογίζει τώρα και που την έχω περιφρονήσει στη γη. Όχι δε θα υπάρξει πια ζωή και χρόνος για μένα! Έστω κι αν θα έδινα τη ζωή μου πρόθυμα για τους άλλους, αυτό δεν είναι πια δυνατό, γιατί πέρασε πια εκείνη η ζωή, που μπορούσε να τη θυσιάσει κανείς στην αγάπη και μια άβυσσος χωρίζει τώρα εκείνη τη ζωή από τη σημερινή μου ύπαρξη».
Λένε πως η φλόγα της Κόλασης είναι υλική. [...] μα σκέπτομαι πως και να ήταν υλική αυτή η φλόγα, θα χαιρόμουνα πραγματικά γιʼ αυτό, γιατί ποθώ να πιστέψω ότι τα σωματικά μαρτύρια θα μʼ έκαναν να ξεχάσω έστω και για μια στιγμή το ψυχικό μαρτύριο, που είναι το τρομερότερο. Και είναι αδύνατο να απαλλάξεις τους κολασμένους απʼ αυτό το ψυχικό μαρτύριο, γιατί δεν είναι εξωτερικό, αλλά το έχουν μέσα τους. Και πιστεύω πως κι αν ακόμα μπορούσε να τους το πάρει κανείς, θα τους έκανε μʼαυτό ακόμα πιο πικρά δυστυχισμένους. Γιατί κι αν ακόμα τους συγχωρούσαν οι δίκαιοι από τον Παράδεισο βλέποντας τα μαρτύριά τους και μέσα στην απέραντη αγάπη τους τούς καλούσαν κοντά τους, θα αύξαναν μʼαυτό ακόμα πιο πολύ τα μαρτύριά τους, γιατί θα ξυπνούσαν μέσα τους μια ακόμα μεγαλύτερη φλόγα της δίψας τους για ανταπόδοση, που είναι αδύνατη πια. Μέσα στην ταπεινότητα της καρδιάς μου πιστεύω όμως πως η ίδια αυτή η συνειδητοποίηση, που είναι αδύνατη, θα τους ξαλάφρωνε κάπως τελικά, γιατί, όταν δεχτούν την αγάπη των δικαίων χωρίς να έχουν την δυνατότητα να την ανταποδώσουν μέσα στην υποταγή τους και την έμπρακτη αυτή ταπείνωσή τους, θα αποκτήσουν τελικά κάποιο ομοίωμα της μορφής της ενεργητικής αυτής αγάπης, που περιφρόνησαν στη γη και μιας πράξης που να μοιάζει κάπως μʼ αυτή…
Λυπάμαι, αδελφοί και φίλοι μου, που δεν μπορώ να εκφραστώ πιο καθαρά. Αλίμονο όμως σʼ εκείνους που αυτοκαταστράφηκαν στη γη, αλίμονο σʼ αυτούς που αυτοκτόνησαν! Πιστεύω, πως δε θα μπορούν να υπάρξουν πλάσματα πιο δυστυχισμένα απʼ αυτούς. Μας λένε πως είναι αμαρτία να προσευχόμαστε γιʼ αυτούς και η Εκκλησία δείχνει να τους αποκρούσει, πιστεύω όμως μυστικά, μες στην ψυχή μου, πως θα μπορούσε κανείς να προσευχηθεί και γιʼ αυτούς. Δε θα θυμώσει ο Χριστός για ένα δείγμα αγάπης. Για κάτι τέτοιους προσευχόμουν σʼ όλη μου την ζωή από μέσα μου, σας το εξομολογούμαι αυτό, πατέρες και δάσκαλοι, μα και σήμερα ακόμα κάθε μέρα προσεύχομαι. Ω! υπάρχουν στην Κόλαση άνθρωποι αλαζονικοί και θηριώδεις, παρʼ όλη την αδιαφιλονίκητη γνώση τους και την ενατένιση της αναντίρρητης αλήθειας. Υπάρχουν άνθρωποι τρομεροί, που προσχώρησαν ολοκληρωτικά στο Σατανά και το αλαζονικό του πνεύμα. Αυτοί θέλανε μόνοι τους να πάνε στην Κόλαση και δεν μπορούν να τη χορτάσουν. Αυτοί πια είναι μάρτυρες εθελοντικοί. Γιατί καταράστηκαν μόνοι τους τον εαυτό τους, όταν καταράστηκαν το Θεό και τη ζωή. Τρέφονται από την άγρια αλαζονεία τους, όπως ένας πεινασμένος στην έρημο, που βυζαίνει το ίδιο του το αίμα. Μα είναι αχόρταγοι στους αιώνες των αιώνων και απαρνιούνται τη σωτηρία τους και καταριούνται το Θεό που τους καλεί. Δεν μπορούν να ατενίσουν το ζώντα Θεό δίχως μίσος και απαιτούν να μην υπάρχει Θεός της ζωής, απαιτούν να καταστρέψει ο Θεός τον Εαυτό του και όλη τη δημιουργία Του. Και θα φλέγονται αιώνια μέσα στη φλόγα της οργής τους και θα λαχταρούν το θάνατο και την ανυπαρξία. Μα δε θα λάβουν το θάνατο…
Έχουν ενδιαφέρον οι συλλογισμοί του "πάτερ", αλλά στέκομαι στις τελευταίες του σκέψεις. Εντάξει, αυτοί "θα λαχταρούν το θάνατο και την ανυπαρξία", αλλά δεν θα έπρεπε να γίνει κάτι έστω κι αν αυτό θα ήταν να λάβουν την απόλυτη ανυπαρξία;; Να βασανίζονται δηλαδή - έστω κι αυτοί οι "κάκιστοι" άνθρωποι - εις το διηνεκές;; Και θα άντεχε ο πανάγαθος να τους βλέπει να βασανίζονται για πάντα;; Έχουμε ποτέ αναρωτηθεί πόσο αμείλικτο είναι αυτό το ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!! (βέβαια, εδώ, εκτός των άλλων, φανταζόμαστε και το χρόνο να κυλάει στην άλλη ζωή όπως ακριβώς και στην τωρινή, ωστόσο ακόμα κι έτσι δε σηματοδοτείται καμία παύση βασανιστηρίων). Θα το έκανε αυτό κάποιος που είναι παντοδύναμος και διαθέτει μάλιστα άπειρη αγάπη;;
Θεωρώ πως η ιδέα της κολάσεως στον χριστιανισμό αποτελεί απλώς μια ανθρώπινη επιθυμία ώστε να αμειφθούν οι καλοί και να τιμωρηθούν οι κακοί, κι έτσι να αποκατασταθεί η ηθική τάξη και το δίκαιο. Είναι τόσο έντονη αυτή η επιθυμία (ιδιαίτερα εκείνων που έχουν αδικηθεί, καταπιεστεί…) ώστε να αξιώνουμε απʼ το ίδιο το σύμπαν να λειτουργήσει έτσι ώστε να την ικανοποιήσει, αφού δε γίνεται αλλιώς. Η μεταφυσική δημιουργείται και απ' τον πόνο των αδικημένων. Μπορούμε να μειώνουμε την αδικία πάνω στη γη;; Για την άλλη ζωή δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι.
Η εντολή "αγαπάτε και τους εχθρούς σας" πρόκειται στην ουσία για υπέρβαση μιας "δικαιοσύνης" του τύπου οφθαλμός αντί οφθαλμού, ώστε να μη μείνουμε όλοι χωρίς μάτια. Κι ο Ιησούς ζήτησε μια τέτοια αγάπη από εμάς τους ανθρώπους (το κατά πόσο δύναται να εφαρμοστεί αυτή είναι άλλο… μεγάλο θέμα. Άραγε οι πρώτοι χριστιανοί αγαπούσαν πραγματικά τους εχθρούς - καταπιεστές τους, ή ίδρωναν καθώς το έλεγαν; ). Φανταστείτε τώρα τι γίνεται όταν μιλάμε για την αγάπη ποιου; Του Θεού!! Εάν δηλαδή πρόκειται για μια άπειρη αγάπη, τότε αυτή θα σπάει κάθε όριο! Εμείς δεν μπορούμε νʼ αγαπήσουμε έναν Χίτλερ – ο Θεός μπορεί…άνετα.
Τώρα, βέβαια, θα πει κάποιος αυθόρμητα: "Ε, όχι να πάνε στον παράδεισο ακόμα και οι αμετανόητοι εγκληματίες!" – τους οποίους μας ζητείται να τους αγαπάμε βεβαίως… μέχρι να πεθάνουν και να τιμωρηθούν όπως τους πρέπει…. Κι έτσι επιμένουμε στην, κατά τη γνώμη μου, φαντασίωση της κολάσεως. Απʼ την άλλη πλευρά, όμως, θελήσαμε να προσδώσουμε άπειρη αγάπη στο Θεό. Φαντάσου Αυτός πόσο αγαπάει ακόμα και τους πιο κακούς ανθρώπους… και πάλι μέχρι αυτοί να τιμωρηθούν όπως τους πρέπει με "δικιά τους ευθύνη" βεβαίως, αφού "οι ίδιοι επέλεξαν να πάνε στην κόλαση", να "ζήσουν δηλαδή μακριά απʼ την αγάπη Του για πάντα."
Ας δούμε τι γράφεται γιʼ αυτούς σʼ ένα ενδιαφέρον απόσπασμα απʼ το μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι "Αδελφοί Καραμαζώφ" (κεφ: "Από τις ομιλίες και διδαχές του Πάτερ Ζοσίμα")
Ένας τέτοιος άνθρωπος, όταν φύγει πια από τη γη, βλέπει και τους κόλπους του Αβραάμ και κουβεντιάζει με τον Αβραάμ, όπως μας λέει η παραβολή για τον πλούσιο και το Λάζαρο και ατενίζει τον παράδεισο και μπορεί να πλησιάζει και στον Κύριο, μα ακριβώς αυτό είναι το μαρτύριό του ότι πηγαίνει στο Θεό χωρίς να έχει αγαπήσει, πως έρχεται σε επαφή με ανθρώπους που τον αγαπήσανε και που περιφρόνησε την αγάπη τους. Γιατί βλέπει καθαρά και λέει πια ο ίδιος στον εαυτό του: «Τώρα πια κατέχω τη γνώση και μόλο που διψώ για αγάπη, δε θα υπάρχει πια κανένας άθλος στην αγάπη μου, ούτε θα υπάρχει και θυσία, γιατί η επίγεια ζωή μου έχει τελειώσει και δε θα έρθει ο Αβραάμ να μου δώσει έστω και μια σταγόνα του ζώντος ύδατος, (δηλαδή να μου ξαναδώσει την πρώην επίγεια δραστήρια ζωή μου), για να δροσίσει τη φλόγα της δίψας μου για την πνευματική αγάπη, που με φλογίζει τώρα και που την έχω περιφρονήσει στη γη. Όχι δε θα υπάρξει πια ζωή και χρόνος για μένα! Έστω κι αν θα έδινα τη ζωή μου πρόθυμα για τους άλλους, αυτό δεν είναι πια δυνατό, γιατί πέρασε πια εκείνη η ζωή, που μπορούσε να τη θυσιάσει κανείς στην αγάπη και μια άβυσσος χωρίζει τώρα εκείνη τη ζωή από τη σημερινή μου ύπαρξη».
Λένε πως η φλόγα της Κόλασης είναι υλική. [...] μα σκέπτομαι πως και να ήταν υλική αυτή η φλόγα, θα χαιρόμουνα πραγματικά γιʼ αυτό, γιατί ποθώ να πιστέψω ότι τα σωματικά μαρτύρια θα μʼ έκαναν να ξεχάσω έστω και για μια στιγμή το ψυχικό μαρτύριο, που είναι το τρομερότερο. Και είναι αδύνατο να απαλλάξεις τους κολασμένους απʼ αυτό το ψυχικό μαρτύριο, γιατί δεν είναι εξωτερικό, αλλά το έχουν μέσα τους. Και πιστεύω πως κι αν ακόμα μπορούσε να τους το πάρει κανείς, θα τους έκανε μʼαυτό ακόμα πιο πικρά δυστυχισμένους. Γιατί κι αν ακόμα τους συγχωρούσαν οι δίκαιοι από τον Παράδεισο βλέποντας τα μαρτύριά τους και μέσα στην απέραντη αγάπη τους τούς καλούσαν κοντά τους, θα αύξαναν μʼαυτό ακόμα πιο πολύ τα μαρτύριά τους, γιατί θα ξυπνούσαν μέσα τους μια ακόμα μεγαλύτερη φλόγα της δίψας τους για ανταπόδοση, που είναι αδύνατη πια. Μέσα στην ταπεινότητα της καρδιάς μου πιστεύω όμως πως η ίδια αυτή η συνειδητοποίηση, που είναι αδύνατη, θα τους ξαλάφρωνε κάπως τελικά, γιατί, όταν δεχτούν την αγάπη των δικαίων χωρίς να έχουν την δυνατότητα να την ανταποδώσουν μέσα στην υποταγή τους και την έμπρακτη αυτή ταπείνωσή τους, θα αποκτήσουν τελικά κάποιο ομοίωμα της μορφής της ενεργητικής αυτής αγάπης, που περιφρόνησαν στη γη και μιας πράξης που να μοιάζει κάπως μʼ αυτή…
Λυπάμαι, αδελφοί και φίλοι μου, που δεν μπορώ να εκφραστώ πιο καθαρά. Αλίμονο όμως σʼ εκείνους που αυτοκαταστράφηκαν στη γη, αλίμονο σʼ αυτούς που αυτοκτόνησαν! Πιστεύω, πως δε θα μπορούν να υπάρξουν πλάσματα πιο δυστυχισμένα απʼ αυτούς. Μας λένε πως είναι αμαρτία να προσευχόμαστε γιʼ αυτούς και η Εκκλησία δείχνει να τους αποκρούσει, πιστεύω όμως μυστικά, μες στην ψυχή μου, πως θα μπορούσε κανείς να προσευχηθεί και γιʼ αυτούς. Δε θα θυμώσει ο Χριστός για ένα δείγμα αγάπης. Για κάτι τέτοιους προσευχόμουν σʼ όλη μου την ζωή από μέσα μου, σας το εξομολογούμαι αυτό, πατέρες και δάσκαλοι, μα και σήμερα ακόμα κάθε μέρα προσεύχομαι. Ω! υπάρχουν στην Κόλαση άνθρωποι αλαζονικοί και θηριώδεις, παρʼ όλη την αδιαφιλονίκητη γνώση τους και την ενατένιση της αναντίρρητης αλήθειας. Υπάρχουν άνθρωποι τρομεροί, που προσχώρησαν ολοκληρωτικά στο Σατανά και το αλαζονικό του πνεύμα. Αυτοί θέλανε μόνοι τους να πάνε στην Κόλαση και δεν μπορούν να τη χορτάσουν. Αυτοί πια είναι μάρτυρες εθελοντικοί. Γιατί καταράστηκαν μόνοι τους τον εαυτό τους, όταν καταράστηκαν το Θεό και τη ζωή. Τρέφονται από την άγρια αλαζονεία τους, όπως ένας πεινασμένος στην έρημο, που βυζαίνει το ίδιο του το αίμα. Μα είναι αχόρταγοι στους αιώνες των αιώνων και απαρνιούνται τη σωτηρία τους και καταριούνται το Θεό που τους καλεί. Δεν μπορούν να ατενίσουν το ζώντα Θεό δίχως μίσος και απαιτούν να μην υπάρχει Θεός της ζωής, απαιτούν να καταστρέψει ο Θεός τον Εαυτό του και όλη τη δημιουργία Του. Και θα φλέγονται αιώνια μέσα στη φλόγα της οργής τους και θα λαχταρούν το θάνατο και την ανυπαρξία. Μα δε θα λάβουν το θάνατο…
Έχουν ενδιαφέρον οι συλλογισμοί του "πάτερ", αλλά στέκομαι στις τελευταίες του σκέψεις. Εντάξει, αυτοί "θα λαχταρούν το θάνατο και την ανυπαρξία", αλλά δεν θα έπρεπε να γίνει κάτι έστω κι αν αυτό θα ήταν να λάβουν την απόλυτη ανυπαρξία;; Να βασανίζονται δηλαδή - έστω κι αυτοί οι "κάκιστοι" άνθρωποι - εις το διηνεκές;; Και θα άντεχε ο πανάγαθος να τους βλέπει να βασανίζονται για πάντα;; Έχουμε ποτέ αναρωτηθεί πόσο αμείλικτο είναι αυτό το ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!! (βέβαια, εδώ, εκτός των άλλων, φανταζόμαστε και το χρόνο να κυλάει στην άλλη ζωή όπως ακριβώς και στην τωρινή, ωστόσο ακόμα κι έτσι δε σηματοδοτείται καμία παύση βασανιστηρίων). Θα το έκανε αυτό κάποιος που είναι παντοδύναμος και διαθέτει μάλιστα άπειρη αγάπη;;
Θεωρώ πως η ιδέα της κολάσεως στον χριστιανισμό αποτελεί απλώς μια ανθρώπινη επιθυμία ώστε να αμειφθούν οι καλοί και να τιμωρηθούν οι κακοί, κι έτσι να αποκατασταθεί η ηθική τάξη και το δίκαιο. Είναι τόσο έντονη αυτή η επιθυμία (ιδιαίτερα εκείνων που έχουν αδικηθεί, καταπιεστεί…) ώστε να αξιώνουμε απʼ το ίδιο το σύμπαν να λειτουργήσει έτσι ώστε να την ικανοποιήσει, αφού δε γίνεται αλλιώς. Η μεταφυσική δημιουργείται και απ' τον πόνο των αδικημένων. Μπορούμε να μειώνουμε την αδικία πάνω στη γη;; Για την άλλη ζωή δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
28-09-08
17:41
Ξεκινά η μεγαλύτερη έρευνα για τις επιθανάτιες εμπειρίες
«Αντίθετα με την κρατούσα αντίληψη, ο θάνατος δεν έρχεται σε μια στιγμή»
Η μεγαλύτερη μέχρι σήμερα μελέτη για τις λειτουργίες της συνείδησης στα όρια του θανάτου ξεκινά σε επιλεγμένα ευρωπαϊκά και αμερικανικά νοσοκομεία.
Προηγούμενες έρευνες έχουν δείξει ότι το 10% έως 20% των ανθρώπων που επιστρέφουν στη ζωή έπειτα από μια καρδιακή ανακοπή, η οποία τους έφερε πέρα από τα όρια του κλινικού θανάτου, αναφέρουν διαυγείς, δομημένες σκέψεις και συχνά λεπτομερείς αναμνήσεις. Η νέα μελέτη AWARE (AWAreness during REsuscitation, Συναίσθηση κατά την Ανάνηψη) συντονίζεται από το Πρόγραμμα Ανθρώπινης Συνείδησης, μια διεθνή συνεργασία για τη μελέτη του εγκεφάλου, της συνείδησης και του θανάτου, με επικεφαλής το Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον στη Βρετανία.
Έπειτα από μια αρχική φάση 18 μηνών σε επιλεγμένα βρετανικά νοσοκομεία, η μελέτη τώρα επεκτείνεται στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ.
Ανακοινώνοντας την έναρξη της μελέτης σε συνέδριο που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη στα Ηνωμένα Έθνη, οι ερευνητές περιορίστηκαν στην επιστημονική πλευρά του θέματος και δεν συνέδεσαν τις επιθανάτιες εμπειρίες με θρησκευτικές απόψεις για τη μεταθανάτια ζωή.
«Αντίθετα με την κρατούσα αντίληψη, ο θάνατος δεν είναι μια συγκεκριμένη στιγμή. Είναι μια διαδικασία που αρχίζει, όταν η καρδιά σταματά να κτυπά και οι πνεύμονες και ο εγκέφαλος παύουν να λειτουργούν - μια ιατρική κατάσταση που ονομάζεται καρδιακή ανακοπή και η οποία, από βιολογική άποψη, είναι συνώνυμη του κλινικού θανάτου» δήλωσε ο δρ Σαμ Πάρνια, ειδικός στο θέμα και επικεφαλής των πειραμάτων.
«Στη διάρκεια της καρδιακής ανακοπής, και τα τρία κριτήρια του θανάτου είναι παρόντα. Στη συνέχεια ακολουθεί μια χρονική περίοδος, που μπορεί να διαρκέσει από λίγα δευτερόλεπτα μέχρι μια ώρα ή και παραπάνω, στη διάρκεια της οποίας η επείγουσα ιατρική βοήθεια μπορεί να πετύχει να θέσει ξανά την καρδιά σε λειτουργία κι έτσι να αναστρέψει την διαδικασία του θανάτου. Αυτό που οι άνθρωποι βιώνουν στη διάρκεια αυτής ακριβώς της περιόδου ανακοπής, προσφέρει ένα μοναδικό παράθυρο για να κατανοήσουμε τι είναι πιθανό να βιώσουμε όλοι μας όταν πεθάνουμε» εξήγησε.
Στο πλαίσιο της μελέτης, οι ερευνητές θα χρησιμοποιήσουν εξελιγμένες τεχνολογίες για να μελετήσουν τον εγκέφαλο και τη συνείδηση σε φάσεις κλινικού θανάτου.
Παράλληλα, θα ελέγξουν την ισχύ των ισχυρισμών για τις λεγόμενες «εξωσωματικές εμπειρίες» και τις αναφορές ορισμένων ασθενών ότι μπορούσαν να δουν και να ακούσουν στη διάρκεια του κλινικού θανάτου τους.
ΠΗΓΗ (...και σχετικά άρθρα)
«Αντίθετα με την κρατούσα αντίληψη, ο θάνατος δεν έρχεται σε μια στιγμή»
Η μεγαλύτερη μέχρι σήμερα μελέτη για τις λειτουργίες της συνείδησης στα όρια του θανάτου ξεκινά σε επιλεγμένα ευρωπαϊκά και αμερικανικά νοσοκομεία.
Προηγούμενες έρευνες έχουν δείξει ότι το 10% έως 20% των ανθρώπων που επιστρέφουν στη ζωή έπειτα από μια καρδιακή ανακοπή, η οποία τους έφερε πέρα από τα όρια του κλινικού θανάτου, αναφέρουν διαυγείς, δομημένες σκέψεις και συχνά λεπτομερείς αναμνήσεις. Η νέα μελέτη AWARE (AWAreness during REsuscitation, Συναίσθηση κατά την Ανάνηψη) συντονίζεται από το Πρόγραμμα Ανθρώπινης Συνείδησης, μια διεθνή συνεργασία για τη μελέτη του εγκεφάλου, της συνείδησης και του θανάτου, με επικεφαλής το Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον στη Βρετανία.
Έπειτα από μια αρχική φάση 18 μηνών σε επιλεγμένα βρετανικά νοσοκομεία, η μελέτη τώρα επεκτείνεται στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ.
Ανακοινώνοντας την έναρξη της μελέτης σε συνέδριο που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη στα Ηνωμένα Έθνη, οι ερευνητές περιορίστηκαν στην επιστημονική πλευρά του θέματος και δεν συνέδεσαν τις επιθανάτιες εμπειρίες με θρησκευτικές απόψεις για τη μεταθανάτια ζωή.
«Αντίθετα με την κρατούσα αντίληψη, ο θάνατος δεν είναι μια συγκεκριμένη στιγμή. Είναι μια διαδικασία που αρχίζει, όταν η καρδιά σταματά να κτυπά και οι πνεύμονες και ο εγκέφαλος παύουν να λειτουργούν - μια ιατρική κατάσταση που ονομάζεται καρδιακή ανακοπή και η οποία, από βιολογική άποψη, είναι συνώνυμη του κλινικού θανάτου» δήλωσε ο δρ Σαμ Πάρνια, ειδικός στο θέμα και επικεφαλής των πειραμάτων.
«Στη διάρκεια της καρδιακής ανακοπής, και τα τρία κριτήρια του θανάτου είναι παρόντα. Στη συνέχεια ακολουθεί μια χρονική περίοδος, που μπορεί να διαρκέσει από λίγα δευτερόλεπτα μέχρι μια ώρα ή και παραπάνω, στη διάρκεια της οποίας η επείγουσα ιατρική βοήθεια μπορεί να πετύχει να θέσει ξανά την καρδιά σε λειτουργία κι έτσι να αναστρέψει την διαδικασία του θανάτου. Αυτό που οι άνθρωποι βιώνουν στη διάρκεια αυτής ακριβώς της περιόδου ανακοπής, προσφέρει ένα μοναδικό παράθυρο για να κατανοήσουμε τι είναι πιθανό να βιώσουμε όλοι μας όταν πεθάνουμε» εξήγησε.
Στο πλαίσιο της μελέτης, οι ερευνητές θα χρησιμοποιήσουν εξελιγμένες τεχνολογίες για να μελετήσουν τον εγκέφαλο και τη συνείδηση σε φάσεις κλινικού θανάτου.
Παράλληλα, θα ελέγξουν την ισχύ των ισχυρισμών για τις λεγόμενες «εξωσωματικές εμπειρίες» και τις αναφορές ορισμένων ασθενών ότι μπορούσαν να δουν και να ακούσουν στη διάρκεια του κλινικού θανάτου τους.
ΠΗΓΗ (...και σχετικά άρθρα)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
27-09-08
18:35
Θα έχουμε τουλάχιστον κάποια συνείδηση του εαυτού μας κατά το διασκορπισμό μας εις το περιβάλλον;; Και τι σόι ενέργεια είναι αυτή;; Δεν πιστεύω να έχει σχέση με new age αντιλήψεις, διότι μερικοί καχύποπτοι σκεπτικιστές εκφράζουν τις αντιρρήσεις τους…[URL="https://www.skepdic.gr/Entries/Epsilon/energeia.htm"]εδώ...........
Δεν έχω την ίδια άποψη ούτε για την ύπαρξη της ψυχής με τον πολύ τον κόσμο, μιας και θεωρώ ότι το μόνο που υπάρχει πέραν του σώματος είναι ενέργεια. Έτσι με τον θάνατο η ενέργεια μας διαχέεται στο περιβάλλον.
........................................
(δεν έχω κοιτάξει και καλά το site τους...ίσως κάποια σημεία της γενικότερης θεματολογίας του να αντανακλούν και μια δογματική οπτική ...τέλος πάντων...)
[/URL]
DreamsRevenge
όλοι φαντάζομαι έχουμε ακούσει για ανθρώπους που υποβλήθηκαν σε ύπνωση και άρχισαν να διηγούνται εμπειρίες που (υποτίθεται) έχουν ζήσει αιώνες πριν, αλλά το πιο εντυπωσιακό είναι ότι κάποιοι απ' αυτούς μιλούσαν ξένες (ή και αρχαίες;;!!) γλώσσες που ποτέ δεν έμαθαν στην τωρινή τους ζωή. Είναι όμως αξιόπιστες οι παρουσιάσεις τέτοιων γεγονότων; Μπορεί να είναι εντυπωσιακά, αλλά έχω την αίσθηση ότι οι μελετητές (π.χ ψυχαναλυτές κ.α...) δεν τα παίρνουν και πολύ στα σοβαρά… Δεν επιμένω κι όλας γιατί δεν τοʼ χω ψάξει και πολύ…. Πάντως, γενικότερα η ιδέα της μετενσάρκωσης δε με συγκινεί και τόσο…
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
24-09-08
03:04
Το ενδιαφέρον ωστόσο είναι ότι η θεωρία της μετενσάρκωσης λύνει σε μεγάλο βαθμό τόσο το πρόβλημα της μέλλουσας ζωής όσο και της παρούσας.
..........................................................................................
[Άλλωστε τί εξήγηση έχουμε για όλες τις φαινομενικά αδικίες που συμβαίνουν στη ζωή μας? Γιατί κάποιοι είναι τόσο ευνοημένοι και κάποιοι άλλοι στα τάρταρα? Ο νόμος των πιθανοτήτων? ή κάποιος άλλος? Σύμφωνοι. Και δε μου λέτε? Μήπως ο νόμος προϋποθέτει την ύπαρξη νομοθέτη?]
Το ότι επιθυμούμε έντονα την παύση αυτών των αδικιών δε σημαίνει εξ ορισμού ότι το σύμπαν λειτουργεί με τέτοιο τρόπο ώστε αυτές να εξαλείφονται (μέσω της μετενσάρκωσης κτλ). Δεν αποκλείεται δηλαδή το σύμπαν να μας έχει...γραμμένους. Επίσης, είναι θεμιτό ένας αδικημένος άνθρωπος να παρηγοριέται με την ιδέα ότι στην επόμενη ζωή του θα έρθουν καλύτερα τα πράγματα;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.