Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
16-07-07
13:44
Πού 'ναι το Χάος; Το Μέγα Χάος είναι πάντα εδώ, ακόμη και όταν έχει πολλές μέρες να επισκεφτεί το στέκι. Η απουσία μου ήταν αναγκαστική, όμως όπως είχα εκ των προτέρων υπολογίσει, πέρασα μόλις την μεγαλύτερη μέχρι στιγμής μύησή μου, η οποία ακόμη συνεχίζεται. Το ταξίδι με τις κάρτες στο οποίο έχουμε εμπλακεί είναι πιο αληθινό απ' ότι νομίζουμε, έχει και υλική υπόσταση και τελικά κανείς απ' όσους ανέβηκαν στο καράβι δεν θα αποφύγει τις συνέπειες. Προειδοποιώ όλους τους συνταξιδιώτες, όπως έχω κάνει και άλλες φορές μέχρι σήμερα, ότι αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία να κατεβείτε από το καράβι. Δεν νομίζω ότι θα δοθεί άλλη ευκαιρία για ξεκούραση.
Ίσως το θέμα της Λίλιθ ν' ανοίχτηκε για μένα, ίσως από την άλλη ένας προσεκτικός αναγνώστης να προσέξει ότι εγώ το άνοιξα εν τη απουσία της Πρωθιέρειάς μας. Το σίγουρο ωστόσο είναι ότι εγώ μόλις αντιμετώπισα πολεμικά (was it polemically sent... γεια σου φίλε Λόρυ, αυτό το τραγούδι τραγουδούσα όλες αυτές τις ημέρες, το έχουμε παίξει και μαζί με τον bisbi) τη σκοτεινότερη Λίλιθ που γνώρισα μέχρι σήμερα. Η μάχη είναι σκληρότερη απ' ότι υπολόγιζα και θα υπάρξουν απώλειες.
Ο άντρας είναι ο καλλιεργητής, ενώ η γυναίκα ο κήπος. Η Λίλιθ είναι το μαύρο αλλά και πιο γόνιμο χώμα το οποίο ο κηπουρός πρέπει να οργώσει και να σπείρει. Η ικανοποίηση του άντρα είναι να θαυμάζει το έργο του, να οσμίζεται το άρωμα των λουλουδιών και να γεύεται τη γλύκα των καρπών που αυτός καλλιέργησε με αγάπη, φαντασία και πολύ μεράκι. Αυτό είναι που τον θεώνει, μαζί με το γεγονός ότι κατάφερε να επιβιώσει από την αδηφάγο γυναικεία βαθύτερη φύση, που συμβολίζεται από τη Λίλιθ.
Γιατί οι άντρες φοβούνται;
Ποιος δεν φοβάται μια θύελλα; Ποιος δεν τρέμει μπροστά σ' έναν σεισμό; Πώς μπορεί κανείς να σταθεί με γενναιότητα απέναντι σ' ένα φυσικό φαινόμενο; Ποιος δεν νιώθει δέος μπροστά σε μια θεομηνία (= οργή του Θεού) ;
Η Λίλιθ πρέπει να δωθεί, όχι να υποταχθεί.
Η τεράστια φυσική δύναμη της απελευθερωμένης θηλυκής σεξουαλικότητας, αυτή που οφείλει ο κηπουρός να αναδείξει προκειμένου να επιτύχει στο έργο του, εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους. Από τη μια πλευρά θα πρέπει να προσέξει να μην εξαπολύσει στον κόσμο μια φυσική καταστροφή, από την άλλη κινδυνεύει διαρκώς να καταβροχθισθεί από την σκοτεινή της πείνα.
Όπως σε όλους τους Μύθους, ο μαθητής όταν αισθανθεί αρκετά δυνατός, προδίδει ή/και σκοτώνει το Διδάσκαλό του. Ακριβώς με την ίδια συμπαντική μυθική συμμετρία, η Λίλιθ αναπότρεπτα δοκιμάζει να καταπιεί τον καλλιεργητή της. Οι γυναίκες της παρέας μας θα πρέπει να είναι μεν περήφανες για τη Λίλιθ που κρύβουν μέσα τους, όμως θα πρέπει να είναι πιο σεμνές απέναντι στους καλλιεργητές τους. Ο άντρας είναι ατελές ον και χρειάζεται επιβράβευση κι αναγνώριση για το έργο του. Κανείς δεν θα σταθεί δίπλα στη γυναίκα αν δεν τον πείσει ότι δεν θα τον καταστρέψει, πράγμα που όσο κι αν εκ πρώτης όψεως είναι δύσκολο, αφού ο καλλιεργητής μιας Λίλιθ πρέπει εξ ορισμού να είναι δυνατός, στην πραγματικότητα είναι πολύ εύκολο, άρα και πιθανό. Είναι χαρακτηριστική η αντίθεση ανάμεσα στον τρόπο που αντιμετώπισε το θέμα ο Δόκτωρας, όλως δικαιολογημένα από τη μεριά του, και στον τρόπο που το είδαν η Lillith (η συνταξιδιώτισα, όχι το αρχέτυπο) και η Πύλη, οι οποίες φαίνεται να ανακαλύπτουν με έκσταση τη βαθύτερη φύση τους.
Στο ταξίδι αυτό θα στοχεύσουμε στη σύγκλιση αυτών των αντιθέσεων, έτσι ώστε στο τέλος να έχουμε προσφέρει ουσιαστικές υπηρεσίες σε όσους αντέξουν. Αυτό που έχω εγώ να καταθέσω, μέσα από τις πρόσφατες δυνατές εμπειρίες μου, είναι ότι ακόμη κι αν ο κήπος που καλλιεργούσα θέλησε να με θάψει στα μαύρα του χώματα ενώ είμαι ακόμη ζωντανός, κι αφού μπόρεσα να επιβιώσω, ο Δρόμος της προσφοράς με οδήγησε ένα βήμα πιο κοντά στην συνειδητότητα.
"Σκλάβος είναι αυτός που φοβάται"
Διογένης ο Κυνικός.
Ίσως το θέμα της Λίλιθ ν' ανοίχτηκε για μένα, ίσως από την άλλη ένας προσεκτικός αναγνώστης να προσέξει ότι εγώ το άνοιξα εν τη απουσία της Πρωθιέρειάς μας. Το σίγουρο ωστόσο είναι ότι εγώ μόλις αντιμετώπισα πολεμικά (was it polemically sent... γεια σου φίλε Λόρυ, αυτό το τραγούδι τραγουδούσα όλες αυτές τις ημέρες, το έχουμε παίξει και μαζί με τον bisbi) τη σκοτεινότερη Λίλιθ που γνώρισα μέχρι σήμερα. Η μάχη είναι σκληρότερη απ' ότι υπολόγιζα και θα υπάρξουν απώλειες.
Ο άντρας είναι ο καλλιεργητής, ενώ η γυναίκα ο κήπος. Η Λίλιθ είναι το μαύρο αλλά και πιο γόνιμο χώμα το οποίο ο κηπουρός πρέπει να οργώσει και να σπείρει. Η ικανοποίηση του άντρα είναι να θαυμάζει το έργο του, να οσμίζεται το άρωμα των λουλουδιών και να γεύεται τη γλύκα των καρπών που αυτός καλλιέργησε με αγάπη, φαντασία και πολύ μεράκι. Αυτό είναι που τον θεώνει, μαζί με το γεγονός ότι κατάφερε να επιβιώσει από την αδηφάγο γυναικεία βαθύτερη φύση, που συμβολίζεται από τη Λίλιθ.
Γιατί οι άντρες φοβούνται;
Ποιος δεν φοβάται μια θύελλα; Ποιος δεν τρέμει μπροστά σ' έναν σεισμό; Πώς μπορεί κανείς να σταθεί με γενναιότητα απέναντι σ' ένα φυσικό φαινόμενο; Ποιος δεν νιώθει δέος μπροστά σε μια θεομηνία (= οργή του Θεού) ;
Η Λίλιθ πρέπει να δωθεί, όχι να υποταχθεί.
Η τεράστια φυσική δύναμη της απελευθερωμένης θηλυκής σεξουαλικότητας, αυτή που οφείλει ο κηπουρός να αναδείξει προκειμένου να επιτύχει στο έργο του, εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους. Από τη μια πλευρά θα πρέπει να προσέξει να μην εξαπολύσει στον κόσμο μια φυσική καταστροφή, από την άλλη κινδυνεύει διαρκώς να καταβροχθισθεί από την σκοτεινή της πείνα.
Όπως σε όλους τους Μύθους, ο μαθητής όταν αισθανθεί αρκετά δυνατός, προδίδει ή/και σκοτώνει το Διδάσκαλό του. Ακριβώς με την ίδια συμπαντική μυθική συμμετρία, η Λίλιθ αναπότρεπτα δοκιμάζει να καταπιεί τον καλλιεργητή της. Οι γυναίκες της παρέας μας θα πρέπει να είναι μεν περήφανες για τη Λίλιθ που κρύβουν μέσα τους, όμως θα πρέπει να είναι πιο σεμνές απέναντι στους καλλιεργητές τους. Ο άντρας είναι ατελές ον και χρειάζεται επιβράβευση κι αναγνώριση για το έργο του. Κανείς δεν θα σταθεί δίπλα στη γυναίκα αν δεν τον πείσει ότι δεν θα τον καταστρέψει, πράγμα που όσο κι αν εκ πρώτης όψεως είναι δύσκολο, αφού ο καλλιεργητής μιας Λίλιθ πρέπει εξ ορισμού να είναι δυνατός, στην πραγματικότητα είναι πολύ εύκολο, άρα και πιθανό. Είναι χαρακτηριστική η αντίθεση ανάμεσα στον τρόπο που αντιμετώπισε το θέμα ο Δόκτωρας, όλως δικαιολογημένα από τη μεριά του, και στον τρόπο που το είδαν η Lillith (η συνταξιδιώτισα, όχι το αρχέτυπο) και η Πύλη, οι οποίες φαίνεται να ανακαλύπτουν με έκσταση τη βαθύτερη φύση τους.
Στο ταξίδι αυτό θα στοχεύσουμε στη σύγκλιση αυτών των αντιθέσεων, έτσι ώστε στο τέλος να έχουμε προσφέρει ουσιαστικές υπηρεσίες σε όσους αντέξουν. Αυτό που έχω εγώ να καταθέσω, μέσα από τις πρόσφατες δυνατές εμπειρίες μου, είναι ότι ακόμη κι αν ο κήπος που καλλιεργούσα θέλησε να με θάψει στα μαύρα του χώματα ενώ είμαι ακόμη ζωντανός, κι αφού μπόρεσα να επιβιώσω, ο Δρόμος της προσφοράς με οδήγησε ένα βήμα πιο κοντά στην συνειδητότητα.
"Σκλάβος είναι αυτός που φοβάται"
Διογένης ο Κυνικός.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
05-07-07
19:18
Επειδή το θέμα της Λίλιθ έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον, επειδή φαίνεται πως ο καθένας μας ξέρει άλλα γι' αυτήν (ίσως) κι επειδή κάποιοι δήλωσαν ότι δεν μπορούν να καταλάβουν, θα κάνω μια αρχή εγώ.
Σύμφωνα με κάποια εσωτερική παράδοση, ο Θεός στον Παράδεισο, αφού έφτιαξε τον Αδάμ, πήρε καινούριο υλικό (άλλοι λένε χώμα και νερό, όπως τον Αδάμ, άλλοι μιλούν γι' ακαθαρσίες) και έπλασε από την αρχή μια γυναίκα, τη Λίλιθ. Όμως οι δυο τους δεν ήταν ομοούσιοι, ίσως η Λίλιθ να τον κέρδιζε και στο τάβλι, κι έτσι δεν μπορούσαν να συνενοηθούν με τίποτε. Ο Αδάμ δεν παιρνούσε καθόλου καλά και παρακάλεσε το Θεό να του δώσει άλλη γυναίκα (το διαζύγιο βγήκε λοιπόν απ' τον Παράδεισο, ή μήπως αυτά τα διαδίδουν οι μεγαλοδικηγόροι για ν' αποφύγουν την αιώνια καταδίκη; ). Ο Θεός τότε τον λυπήθηκε κι έπλασε την Εύα απ' το πλευρό του, ώστε να συνεννοούνται και να ταιριάζουν καλύτερα. Φυσικά, επειδή ο καλός Θεούλης δεν γουστάρει το μαλλιοτράβηγμα, έπρεπε να διώξει την Λίλιθ απ' τον Παράδεισο. Ωστόσο αναγνώριζε ότι Αυτός την είχε πλάσει έτσι και αυτή δεν παρέβη καμία απ' τις εντολές του (όπως αργότερα ο Αδάμ με την Εύα), ούτε έφταιγε σε τίποτε για να την καταστρέψει. Έτσι επέτρεψε στη Λίλιθ να διατηρήσει την αθανασία της και της έδωσε την άδεια να πάει όπου αυτή επιλέξει. Τελικά αυτή, αφού περιπλανήθηκε στον κόσμο, επέλεξε να πάει μαζί με τους πεπτοκότες αγγέλους κι έτσι έγινε η "Παναγία της Κόλασης". Επειδή όμως έχει ακόμη την ελεύθερη επιλογή, μπορεί κανείς και σήμερα να τη δει να κυκλοφορεί ανάμεσά μας...
Αυτά γνωρίζω εγώ, όποιος άλλος θέλει μπορεί να συμπληρώσει. Σας θυμίζω μόνο πως το θέμα της Λίλιθ δεν θα πρέπει να μονοπωλήσει τη συζήτησή μας. Θεωρώ επίσης πολύ σημαντική τη συζήτηση περί του ταξιδιού και των αναμενόμενων αποτελεσμάτων του. Πάντως, κάθε συζήτηση περί της πραγματικής φύσης των αντρών και των γυναικών είναι απολύτως σχετική με την επόμενη κάρτα και με όλα τα παρακάτω ίσως...
Βλέπω ότι πολλοί από τους συνταξιδιώτες μας έχουν διάθεση για δάκρυα. Με πρώτον και καλύτερον εμένα, μόλις ξεκίνησε το ταξίδι, φτάνουμε ως την Πύλη. Τι γίνεται παιδιά, θα ήθελα να σχολιαστεί το θέμα από κάποιον...
Σύμφωνα με κάποια εσωτερική παράδοση, ο Θεός στον Παράδεισο, αφού έφτιαξε τον Αδάμ, πήρε καινούριο υλικό (άλλοι λένε χώμα και νερό, όπως τον Αδάμ, άλλοι μιλούν γι' ακαθαρσίες) και έπλασε από την αρχή μια γυναίκα, τη Λίλιθ. Όμως οι δυο τους δεν ήταν ομοούσιοι, ίσως η Λίλιθ να τον κέρδιζε και στο τάβλι, κι έτσι δεν μπορούσαν να συνενοηθούν με τίποτε. Ο Αδάμ δεν παιρνούσε καθόλου καλά και παρακάλεσε το Θεό να του δώσει άλλη γυναίκα (το διαζύγιο βγήκε λοιπόν απ' τον Παράδεισο, ή μήπως αυτά τα διαδίδουν οι μεγαλοδικηγόροι για ν' αποφύγουν την αιώνια καταδίκη; ). Ο Θεός τότε τον λυπήθηκε κι έπλασε την Εύα απ' το πλευρό του, ώστε να συνεννοούνται και να ταιριάζουν καλύτερα. Φυσικά, επειδή ο καλός Θεούλης δεν γουστάρει το μαλλιοτράβηγμα, έπρεπε να διώξει την Λίλιθ απ' τον Παράδεισο. Ωστόσο αναγνώριζε ότι Αυτός την είχε πλάσει έτσι και αυτή δεν παρέβη καμία απ' τις εντολές του (όπως αργότερα ο Αδάμ με την Εύα), ούτε έφταιγε σε τίποτε για να την καταστρέψει. Έτσι επέτρεψε στη Λίλιθ να διατηρήσει την αθανασία της και της έδωσε την άδεια να πάει όπου αυτή επιλέξει. Τελικά αυτή, αφού περιπλανήθηκε στον κόσμο, επέλεξε να πάει μαζί με τους πεπτοκότες αγγέλους κι έτσι έγινε η "Παναγία της Κόλασης". Επειδή όμως έχει ακόμη την ελεύθερη επιλογή, μπορεί κανείς και σήμερα να τη δει να κυκλοφορεί ανάμεσά μας...
Αυτά γνωρίζω εγώ, όποιος άλλος θέλει μπορεί να συμπληρώσει. Σας θυμίζω μόνο πως το θέμα της Λίλιθ δεν θα πρέπει να μονοπωλήσει τη συζήτησή μας. Θεωρώ επίσης πολύ σημαντική τη συζήτηση περί του ταξιδιού και των αναμενόμενων αποτελεσμάτων του. Πάντως, κάθε συζήτηση περί της πραγματικής φύσης των αντρών και των γυναικών είναι απολύτως σχετική με την επόμενη κάρτα και με όλα τα παρακάτω ίσως...
Βλέπω ότι πολλοί από τους συνταξιδιώτες μας έχουν διάθεση για δάκρυα. Με πρώτον και καλύτερον εμένα, μόλις ξεκίνησε το ταξίδι, φτάνουμε ως την Πύλη. Τι γίνεται παιδιά, θα ήθελα να σχολιαστεί το θέμα από κάποιον...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
04-07-07
17:44
Εγώ πάλι, συνεχίζω να βλέπω το πρότυπο της Λίλιθ ή της Πόρνης ως τη σκοτεινή πλευρά κάθε πραγματικής γυναικείας φύσης. Όσο για τα πατριαρχικά πρότυπα, δεν αναφερόμουν σ' εσένα Δόκτωρ, κάθε άλλο. Είναι ιδιαίτερα γόνιμο να διαφωνούμε, αν δεν κάνω λάθος είναι και η πρώτη φορά.
Κάποτε ο Οδυσσέας πρέπει να φύγει, σύμφωνα με το μύθο, απ' τη γη των λωτοφάγων, όπως και να γλιτώσει από τη μαγεία της Κίρκης που μεταμορφώνει τους άντρες σε γουρούνια. Ο Οδυσσέας νίκησε τη σκοτεινή μάγισσα με το σπαθί του κολλημένο στο λαιμό της, όπως και ο Μεγαλέξανδρος έλυσε το γόρδιο δεσμό. Μετά τη νίκησε με τη δύναμη του κορμιού και του μυαλού του. Πριν φύγει από εκεί, ο ταξιδευτής των κόσμων έπρεπε να περάσει από τον Άδη και να ποτίσει με αίμα τις ψυχές των νεκρών. Οι σύντροφοι του Οδυσσέα πέθαναν από δικό τους λάθος "...σαν έφαγαν οι άμυαλοι του ουρανοδρόμου ήλιου τα βόδια και τους στέρησε του γυρισμού τη μέρα". Ας είναι προσεκτικοί όλοι οι συνταξιδιώτες.
Κάποτε ο Οδυσσέας πρέπει να φύγει, σύμφωνα με το μύθο, απ' τη γη των λωτοφάγων, όπως και να γλιτώσει από τη μαγεία της Κίρκης που μεταμορφώνει τους άντρες σε γουρούνια. Ο Οδυσσέας νίκησε τη σκοτεινή μάγισσα με το σπαθί του κολλημένο στο λαιμό της, όπως και ο Μεγαλέξανδρος έλυσε το γόρδιο δεσμό. Μετά τη νίκησε με τη δύναμη του κορμιού και του μυαλού του. Πριν φύγει από εκεί, ο ταξιδευτής των κόσμων έπρεπε να περάσει από τον Άδη και να ποτίσει με αίμα τις ψυχές των νεκρών. Οι σύντροφοι του Οδυσσέα πέθαναν από δικό τους λάθος "...σαν έφαγαν οι άμυαλοι του ουρανοδρόμου ήλιου τα βόδια και τους στέρησε του γυρισμού τη μέρα". Ας είναι προσεκτικοί όλοι οι συνταξιδιώτες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
04-07-07
14:03
Είναι χαρακτηριστικό ότι στην εσωτερική παράδοση δεν υπάρχει αντίστοιχος τύπος σκοτεινού Αδάμ. Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Μήπως είναι προπαγάνδα των Πατριαρχικών δυνάμεων εναντίον των Μητριαρχικών; Μα ούτε και στις Μητριαρχικές παραδόσεις υπάρχει τέτοιο πρότυπο. Αντίθετα το πρότυπο της Λίλιθ, υπάρχει από την εποχή της Μητριαρχίας. Ο τρόπος που το βλέπει ο Δόκτωρ και προφανώς και ο Κυνόφιλος (δίκιο έχεις αγαπητέ, ομαδική ψυχανάλυση κάνουμε εδώ) είναι προϊόν της Πατριαρχικής προπαγάνδας.
Μήπως η σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου είναι πάντα Θηλυκή; Αυτό υπονοείται και από την κάρτα της Αρχιέρειας και όσα γράφω κι εγώ γι' αυτήν.
Το αρσενικό είναι στην πραγματικότητα μια προσαρμογή του θηλυκού, τουλάχιστον έτσι πιστεύει η εξελικτική βιολογία. Απόδειξη γι' αυτό είναι για παράδειγμα τα υπολειματικά μας στήθη με τις ρώγες που δεν έχουν καμία βιολογική χρησιμότητα, όπως και η ορμόνη προλακτίνη που εκρίνεται από την αντρική υπόφυση, όπως και από τη γυναικεία, όμως δεν έχει βρεθεί κάποια βιολογική της σημασία στον άντρα. Ο άντρας είναι ατελές ον και για να υπάρχει πρέπει να γίνουν κάποιες παραδοχές. Εκείνος είναι υποχρεωμένος να αποδείξει ότι είναι άντρας, ενώ η γυναίκα είναι αυθύπαρκτη και αυτάρκης.
Οι γυναίκες λατρεύουν να τους δίνεται γη και ύδωρ, όμως το παράδοξο είναι ότι προηγουμένως ο άντρας θα πρέπει να τις κατακτήσει και να τους χαρίσει κατόπιν το βασίλειό του. Είναι αδικία απέναντι στους άντρες αυτό, όμως επειδή πιστεύω ότι αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων και δεν είναι κοινωνικώς κατευθυνόμενο κάτι τέτοιο (όσο κι αν στις μέρες μας οι κοινωνικές συνθήκες έχουν δημιουργήσει ανισορροπία μεταξύ γυναικείου και αντρικού προτύπου), είμαστε υποχρεωμένοι να το δεχτούμε. Ίσως και να μην είναι τελικά άδικο, αφού και αυτές μας χαρίζουν έναν ολόκληρο κόσμο, την ψυχή και το κορμί τους.
Όλοι οι μεγάλοι Μύστες (ή σχεδόν όλοι), σύμφωνα με τα Αιγυπτιακά και τα Ελευσίνια μυστήρια, πέθαναν, έμειναν 3 συνήθως ημέρες στον Άδη (ή και χώρο των ιδεών κατά κάποιους) και μετά αναστήθηκαν. Ο Ιωνάς έμεινε αντιστοίχως στην κοιλιά του κτήνους Λεβιάθαν. Ο Οδυσσέας, ο πρώτος Ευρωπαίος άντρας κατά πολλούς, επίσης, στον Άδη αλλά και στη σπηλιά του Κύκλωπα.
Ο Ιησούς είχε δίπλα του μια Πόρνη. Είπε μάλιστα "Η βασιλεία των ουρανών ανήκει στις Πόρνες...". Τι ήθελε άραγε να πει ο Κύριος;
Σε κάποιο είδος αράχνης, το αρσενικό για ν' αποφύγει την καταβρόχθισή του κατά την αναπαραγωγή, δένει με γερούς ιστούς το θηλυκό στο έδαφος και μετά το γονιμοποιεί. Ίσως αυτό να είναι μια απάντηση σ' αυτά που λέει ο Δόκτωρ.
Κανείς άντρας δεν μπορεί να βιώσει τον απόλυτο ερωτισμό αν δεν αφεθεί να τον καταπιεί η Λίλιθ. Αυτός που είναι άξιος να επιβιώσει ανασταίνεται μετά από "3 ημέρες" ως ένας μικρός Θεός. Η φυσική επιλογή είναι αμείλικτη. Το αρσενικό περνά συνέχεια από αυτήν τη Δαμόκλειο Σπάθη. Ακόμη και η λειτουργία της γονιμοποίησης, με εκατοντάδες εκατομμύρια σπερματοζωάρια ν' ανταγωνίζονται σαν Χαϊλάντερ (στο τέλος θα μείνει μόνο ένας) για την πρόσβαση στο μοναδικό ωάριο που περιμένει καρτερικά, είναι μια διαδικασία φυσικής επιλογής.
Σύμφωνα με κάποιο μυητικό πρότυπο, ο άντρας είναι ο κηπουρός, ενώ η γυναίκα είναι ο κήπος, δηλαδή η μητέρα γη. Αυτός πρέπει να την καλλιεργήσει, να αφαιρέσει τ' αγκάθια και να κάνει να φυτρώσουν πολύχρωμα και μοσχοβολιστά άνθη. Όσο καλός όμως και νά 'ναι ο κηπουρός, όταν πεθάνει, θα θαφτεί κάτω από το πρώτο δέντρο που φύτεψε, όταν μπήκε στον κήπο. Ο κήπος είναι αιώνιος, ο Παράδεισος είναι μέσα μας και κανείς δεν φεύγει όταν φτάσει μέχρι εκεί. Όποιος μεμψιμοιρεί για τις κακουχίες του ταξιδιού κάθεται στα μαλακά του μαξιλάρια, ή γονατίζει και πεθαίνει. Όποιος βγαίνει στον Δρόμο είναι υποχρεωμένος να δεχθεί με ευγνωμοσύνη τα δώρα που Αυτός του φέρνει. Να εύχεσαι νά 'ναι μακρύς ο δρόμος...
Τέλος για τα σημάδια θα ήθελα να πω ότι οι ενστάσεις του Lory είναι σωστές και πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπόψιν. Πολλές φορές πρόκειται γι' απλές συμπτώσεις χωρίς ιδιαίτερο νόημα (λευκός θόρυβος), άλλες πάλι πρόκειται για ευσεβείς πόθους (wishfull thinking). Δεν πρέπει να παρασυρόμαστε από τα σημάδια, αλλά να τ' αντιμετωπίζουμε με σύνεση και περίσκεψη. Κάποιες φορές τα σημάδια αποτελούν σειρές γεγονότων, τα οποία έχουν τέτοια πόλωση (bias) που σου δείχνει προς κάποια κατεύθυνση. Έτσι μερικές φορές αποφεύγεις το κακό ή προχωράς προς τα εκεί που μέσα σου βαθιά θέλεις πραγματικά να πας. Ο έμπειρος ναυτικός μπορεί να είναι πολύ δεισιδαίμων, όμως από την άλλη ξέρει να διαβάζει τα σημάδια του καιρού και της θάλασσας. Αλήθεια έχετε παρατηρήσει ότι οι ναυτικοί αντιμετωπίζουν τη θάλασσα ως Λίλιθ; Μήπως γι' αυτό θεωρείται από παλιά γρουσουζιά να έχεις γυναίκες πάνω στο καράβι, για να μην ζηλέψει Αυτή;
Μήπως η σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου είναι πάντα Θηλυκή; Αυτό υπονοείται και από την κάρτα της Αρχιέρειας και όσα γράφω κι εγώ γι' αυτήν.
Το αρσενικό είναι στην πραγματικότητα μια προσαρμογή του θηλυκού, τουλάχιστον έτσι πιστεύει η εξελικτική βιολογία. Απόδειξη γι' αυτό είναι για παράδειγμα τα υπολειματικά μας στήθη με τις ρώγες που δεν έχουν καμία βιολογική χρησιμότητα, όπως και η ορμόνη προλακτίνη που εκρίνεται από την αντρική υπόφυση, όπως και από τη γυναικεία, όμως δεν έχει βρεθεί κάποια βιολογική της σημασία στον άντρα. Ο άντρας είναι ατελές ον και για να υπάρχει πρέπει να γίνουν κάποιες παραδοχές. Εκείνος είναι υποχρεωμένος να αποδείξει ότι είναι άντρας, ενώ η γυναίκα είναι αυθύπαρκτη και αυτάρκης.
Οι γυναίκες λατρεύουν να τους δίνεται γη και ύδωρ, όμως το παράδοξο είναι ότι προηγουμένως ο άντρας θα πρέπει να τις κατακτήσει και να τους χαρίσει κατόπιν το βασίλειό του. Είναι αδικία απέναντι στους άντρες αυτό, όμως επειδή πιστεύω ότι αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων και δεν είναι κοινωνικώς κατευθυνόμενο κάτι τέτοιο (όσο κι αν στις μέρες μας οι κοινωνικές συνθήκες έχουν δημιουργήσει ανισορροπία μεταξύ γυναικείου και αντρικού προτύπου), είμαστε υποχρεωμένοι να το δεχτούμε. Ίσως και να μην είναι τελικά άδικο, αφού και αυτές μας χαρίζουν έναν ολόκληρο κόσμο, την ψυχή και το κορμί τους.
Όλοι οι μεγάλοι Μύστες (ή σχεδόν όλοι), σύμφωνα με τα Αιγυπτιακά και τα Ελευσίνια μυστήρια, πέθαναν, έμειναν 3 συνήθως ημέρες στον Άδη (ή και χώρο των ιδεών κατά κάποιους) και μετά αναστήθηκαν. Ο Ιωνάς έμεινε αντιστοίχως στην κοιλιά του κτήνους Λεβιάθαν. Ο Οδυσσέας, ο πρώτος Ευρωπαίος άντρας κατά πολλούς, επίσης, στον Άδη αλλά και στη σπηλιά του Κύκλωπα.
Ο Ιησούς είχε δίπλα του μια Πόρνη. Είπε μάλιστα "Η βασιλεία των ουρανών ανήκει στις Πόρνες...". Τι ήθελε άραγε να πει ο Κύριος;
Σε κάποιο είδος αράχνης, το αρσενικό για ν' αποφύγει την καταβρόχθισή του κατά την αναπαραγωγή, δένει με γερούς ιστούς το θηλυκό στο έδαφος και μετά το γονιμοποιεί. Ίσως αυτό να είναι μια απάντηση σ' αυτά που λέει ο Δόκτωρ.
Κανείς άντρας δεν μπορεί να βιώσει τον απόλυτο ερωτισμό αν δεν αφεθεί να τον καταπιεί η Λίλιθ. Αυτός που είναι άξιος να επιβιώσει ανασταίνεται μετά από "3 ημέρες" ως ένας μικρός Θεός. Η φυσική επιλογή είναι αμείλικτη. Το αρσενικό περνά συνέχεια από αυτήν τη Δαμόκλειο Σπάθη. Ακόμη και η λειτουργία της γονιμοποίησης, με εκατοντάδες εκατομμύρια σπερματοζωάρια ν' ανταγωνίζονται σαν Χαϊλάντερ (στο τέλος θα μείνει μόνο ένας) για την πρόσβαση στο μοναδικό ωάριο που περιμένει καρτερικά, είναι μια διαδικασία φυσικής επιλογής.
Σύμφωνα με κάποιο μυητικό πρότυπο, ο άντρας είναι ο κηπουρός, ενώ η γυναίκα είναι ο κήπος, δηλαδή η μητέρα γη. Αυτός πρέπει να την καλλιεργήσει, να αφαιρέσει τ' αγκάθια και να κάνει να φυτρώσουν πολύχρωμα και μοσχοβολιστά άνθη. Όσο καλός όμως και νά 'ναι ο κηπουρός, όταν πεθάνει, θα θαφτεί κάτω από το πρώτο δέντρο που φύτεψε, όταν μπήκε στον κήπο. Ο κήπος είναι αιώνιος, ο Παράδεισος είναι μέσα μας και κανείς δεν φεύγει όταν φτάσει μέχρι εκεί. Όποιος μεμψιμοιρεί για τις κακουχίες του ταξιδιού κάθεται στα μαλακά του μαξιλάρια, ή γονατίζει και πεθαίνει. Όποιος βγαίνει στον Δρόμο είναι υποχρεωμένος να δεχθεί με ευγνωμοσύνη τα δώρα που Αυτός του φέρνει. Να εύχεσαι νά 'ναι μακρύς ο δρόμος...
Τέλος για τα σημάδια θα ήθελα να πω ότι οι ενστάσεις του Lory είναι σωστές και πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπόψιν. Πολλές φορές πρόκειται γι' απλές συμπτώσεις χωρίς ιδιαίτερο νόημα (λευκός θόρυβος), άλλες πάλι πρόκειται για ευσεβείς πόθους (wishfull thinking). Δεν πρέπει να παρασυρόμαστε από τα σημάδια, αλλά να τ' αντιμετωπίζουμε με σύνεση και περίσκεψη. Κάποιες φορές τα σημάδια αποτελούν σειρές γεγονότων, τα οποία έχουν τέτοια πόλωση (bias) που σου δείχνει προς κάποια κατεύθυνση. Έτσι μερικές φορές αποφεύγεις το κακό ή προχωράς προς τα εκεί που μέσα σου βαθιά θέλεις πραγματικά να πας. Ο έμπειρος ναυτικός μπορεί να είναι πολύ δεισιδαίμων, όμως από την άλλη ξέρει να διαβάζει τα σημάδια του καιρού και της θάλασσας. Αλήθεια έχετε παρατηρήσει ότι οι ναυτικοί αντιμετωπίζουν τη θάλασσα ως Λίλιθ; Μήπως γι' αυτό θεωρείται από παλιά γρουσουζιά να έχεις γυναίκες πάνω στο καράβι, για να μην ζηλέψει Αυτή;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
03-07-07
12:43
Επικινδυνο πραγμα η αναγκη. Αν ψαχνουμε εντονα δασκαλο, μπορει να βρουμε λαθος δασκαλο. Ακριβως αυτο που λες, υπαρχουν επικινδυνοι ανθρωποι (ασχετα αν το ξερουν και οι ιδιοι οτι ειναι).Δεν ειναι λοιπον καλυτερα να μην βασιζομαστε σε "αναγκη" και να μην επιθυμουμε πολυ κατι τετοιο, αλλά να ανοιγουμε τα αυτια μας ρουφοντας πληροφοριες που θα περναμε μεσα απο το φιλτρο της κρισης και του ενστικτου ;
Όπως πολύ σωστά αναφέρθηκε και παραπάνω, ο Ιεροφάντης είναι αυτός που στέκει ανάμεσα σε δύο κολόνες, σε δύο κόσμους, σε δύο καταστάσεις, σε δύο ανθρώπους. Είναι αυτός που γεφυρώνει τα αντίθετα και τα διαφορετικά.
Η σοφία του είναι ανεκτίμητη και η προσφυγή μας σ΄ αυτόν, αναγκαστική...
Από το πως θα πλησιάσουμε αυτόν τον μεγάλο δάσκαλο, εξαρτάται το αν θα έχουμε να κερδίσουμε..., ή όχι.
Εάν τον πλησιάσουμε με ειλικρίνεια, σύνεση και ταπεινότητα, θα αποκομίσουμε ανεκτίμητα ωφέλη..., εάν όμως τον πλησιάσουμε με απερισκεψία και με κουτοπονηριά..., τότε η λάμψη του είναι ικανή να μας τρελάνει...
Ανάλογα δηλαδή, με την ηθική υπόσταση του καθενός μας, θα είναι και η ευλογία ή η τιμωρία..., που θα υποστούμε.
Είναι Αυτός που γεφυρώνει τον εξωτερικό κόσμο των αισθήσεων με τον εσωτερικό κόσμο του πνεύματος.
Σε φυσικό - υλικό επίπεδο μπορεί να θεωρηθεί, ακόμα και ένας μεγάλος καταξιωμένος άνθρωπος, που θα μας δώσει τα φώτα του και θα μας φανεί χρήσιμος...
Θέλω ακόμα να προσθέσω ότι ο Ιεροφάντης, ως Αρχιερέας από πολλούς ταυτίζεται με τον Άμμωνα Δία, με τον Ορφέα, με τον Ιάσονα, με τον Ιησού, με τον Πάπα, αλλά και τον Αιήτη και τον Μελχισεδέκ κλπ.
Αγαπητέ Lory, η απάντηση της Λίλιθ νομίζω ότι καλύπτει εν πολλοίς τα ερωτήματά σου. Διάβασέ την προσεκτικά. Απλά παραθέτω τα σημεία που πιστεύω πως πρέπει να προσεχθούν.
Αυτό που έχω να πω εγώ είναι κάτι που το έχω ξαναπεί και θα το ξαναπώ για όσους δεν το πρόσεξαν. "Αυτός που δεν γνωρίζει τους κινδύνους των όπλων που κατέχει δεν είναι ικανός ούτε για τον πόλεμο, ούτε για την ειρήνη". Εάν ο Δάσκαλος δεν έχει φίλε μου συναίσθηση της επικινδυνοτητάς του, τότε δεν είναι Δάσκαλος.
Σύμφωνα και με αυτά που λέει η Λίλιθ εμείς διαλέγουμε κάποιον για Δάσκαλο, επειδή απλά διαισθανόμαστε ότι ο συγκεκριμένος θα μας περάσει απέναντι, στο σημείο που εμείς ποθούμε περισσότερο, μέσα μας βαθιά. Εάν διαλέγαμε τον Μαρκήσιο, θα ήταν επειδή κατά βάθος θα επιθυμούσαμε να φτάσουμε στην Ακολασία, η οποία θεωρητικά μπορεί και να μας ελευθέρωνε. Αν πάλι διαλέγαμε τον γέροντα Παΐσιο, θα ήταν γιατί την ψυχή μας θα έλκυε ο μοναχικός δρόμος της φώτισης μέσω της αποστασιοποίησης απ' τα πράγματα.
Εμείς επιλέγουμε το Δάσκαλο, γι' αυτό και εμείς είμαστε υπεύθυνοι για την έκβαση την μύησης. Ο σοφός Δάσκαλος απλά διαβάζει τις επιθυμίες της καρδιάς μας και μας οδηγεί προς τα εκεί. Γιατί; Επειδή γνωρίζει πως όσο κι αν οι άλλοι μπορεί να το βλέπουν ανήθικο, παράξενο, επικίνδυνο ή αποτρόπαιο, μόνο ο δρόμος της καρδιάς μας οδηγεί προς τη φώτιση, δηλαδή προς το Θείον.
Ο Πάπας, αναφέρεται και ως Ποντίφικας, δηλαδή γεφυροποιός στα Λατινικά, ακριβώς για τους λόγους που αναφέρεις αγαπητή μου Λίλιθ. Στο μόνο που κάπως διαφωνώ είναι στο "ένας μεγάλος καταξιωμένος άνθρωπος". Μπορεί και να είναι έτσι, γι' αυτό και χρησιμοποιείς την έκφραση "ακόμη και", όμως θέλω να τονίσω ότι τις περισσότερες φορές είναι κάποιος αφανής και ταπεινός.
(Τ' όνομά σου προκαλεί σεβασμό, όπως και νά 'χει. Το έχω γράψει απ' την αρχή ότι δεν μπορεί η Σελήνη ν' αρνηθεί τη σκοτεινή της πλευρά, όπως και μια γυναίκα δεν μπορεί ν' αρνηθεί τη Λίλιθ. Οι ποιότητες που εκφράζει αυτό το αρχέτυπο είναι Θείες, γοητευτικές και πανίσχυρες, έχουν όμως κακοποιηθεί απ' τους εξουσιαστές που τρέμουν τον επαναστατικό τους και ανυπότακτο χαρακτήρα. Αλήθεια, φοβούνται οι άντρες όταν τους κοιτάς στα μάτια; Δεν μιλάω για ομορφιά φυσικά, μιλάω για δύναμη).
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
28-06-07
14:12
Για λόγους που δεν μπορώ να εξηγήσω, δεν μου επιτρέπεται να σχολιάσω αυτήν την κάρτα. Θα παραθέσω μόνο το τρίτο ποίημα που έγραψα πέρισυ (μάλλον τα έγραψα και με τη σωστή σειρά). Περιέχει μια σύνοψη αυτών που είδαμε ως εδώ, αλλά και μια σύνοψη του μυητικού δρόμου. Παρακαλώ να διαβαστεί με προσοχή και ενόραση. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι μέχρι σήμερα αρκετοί έκρουσαν την πόρτα του Ναού, όμως όταν η πόρτα άνοιξε, δεν στεκόταν κανένας στο κατώφλι. Το κατώφλι, όπως έχω γράψει και στα άλλα μου ποιήματα, είναι δύσκολο, γιατί δεν έχει γυρισμό.
Ξένε, ταξιδευτή και τυχοδιώκτη, ποια ανάγκη σε οδήγησε μπροστά στην πύλη του Ναού μου; Ποια δύναμη όρθωσε το χέρι σου το ρόπτρο το βαρύ δειλά να κρούσεις; Θα στέκεσαι ακόμη εκεί, όταν βήματα βαριά θʼ ακούγονται αργά να πλησιάζουν; Απογυμνώσου! Στο εσώτερο θα μπεις λεύτερος από κάθε προσδοκία, απαλλαγμένος από κάθε βεβαιότητα, χωρίς ασφάλεια, σιγουριά ή παραμυθία, δίχως τη λάγνα θαλπωρή του απατηλού της λογικής χιτώνα. Σʼ αυτόν τον κόσμο κυβερνά τʼ απροσδιόριστο κι είνʼ ασαφή τα όρια της ζωής και του θανάτου. Στο κοιμητήριο θα βρεις τον τάφο κάθε ουτοπίας και τις δικές σου με οδύνη θα κηδέψεις.
Κανένα φως δεν διαταράσσει τη γαλήνη του Ναού. Μόνο σαν μπεις ένα κερί πρέπει νʼ ανάψεις. Έξω απʼ την αύρα του κεριού χίλιοι εχθροί καραδοκούν, έρποντες φόβοι σε κοιτούν πίσω απʼ τους κίονες, χίλιες ζωές που εξόδεψες μέχρις εδώ να φτάσεις και χίλια ψέματα που πίστεψες για αιώνιες αλήθειες. Τέτοιους εχθρούς δεν διαπερνάει το σπαθί. Αν τους αγγίξεις ρέουν σα μελωδίες των ξωτικών. Αν τους νικήσεις ανορθώνονται και σε περιγελούν. Όμως αυτόν που δε νικάει ο θάνατος, μπορεί να τον νικήσει η Αγάπη. Οι δαίμονες γίνονται άγγελοι, όταν βρεθεί αγκαλιά να τους χωρέσει. Γονάτισε μπροστά στον σκοτεινό καθρέφτη. Ψάξε να βρεις τους λόγους τον υπέρτατό σου αντίπαλο, τον εαυτό σου νʼ αγαπήσεις και ζήτα ταπεινά συγχώρεση για όσα έχει από σένα υποφέρει. Έτσι τελειώνει μόνο η μάχη του για πάντα και ακούγονται από μακριά, τʼ απόκοσμο τραγούδι τους να ψάλουν, οι θεϊκά πανώριες κι αποτρόπαιες Βαλκυρίες. Τότε οι πολεμιστές ρίχνουν τα όπλα και υψώνουν τα ποτήρια στο συμπόσιο των Θεών, στην ιερή υπερβόρεια Βαλχάλα.
Στο τέλος του διαδρόμου όταν φτάσεις κι αν το κερί σου είνʼ ακόμη αναμμένο, τʼ άβατον του ιερού θε νʼ αντικρίσεις. Την πόρτα προστατεύει Δράκος μέγας. Τα μάτια του είναι πάντοτε ανοικτά κι όμως δεν βλέπει το καλό απʼ το κακό. Τ' αυτιά του δεν γροικάν προσχήματα, οιμωγές, φιλοσοφίες. Στάσου μπροστά με το κερί σου να φωτίζει και κοίτα τον βαθιά μέσα στα μάτια. Αν να περάσεις θέλεις πιο πολύ, απʼ όσο αυτός ποθεί να σʼ εμποδίσει, θα σου αφήσει χώρο για να μπεις και πίσω σου την πόρτα θα σφαλίσει. Μεσʼ στου ναού το άδυτο, ένας Θεός κοιμάται από αιώνες ξεχασμένος. Όταν βρεις την πίστη, την τρέλα και τον έρωτα, θαʼ χεις τη δύναμη να τον καλέσεις απʼ την Άβυσσο της Λήθης. Και τότε Αυτός θʼ ανυψωθεί απʼ τη Νεκροθάλασσα και θα φορά εκτυφλωτικό το Φωτοστέφανο του Αμόρφου.
Άβατον
Κανένα φως δεν διαταράσσει τη γαλήνη του Ναού. Μόνο σαν μπεις ένα κερί πρέπει νʼ ανάψεις. Έξω απʼ την αύρα του κεριού χίλιοι εχθροί καραδοκούν, έρποντες φόβοι σε κοιτούν πίσω απʼ τους κίονες, χίλιες ζωές που εξόδεψες μέχρις εδώ να φτάσεις και χίλια ψέματα που πίστεψες για αιώνιες αλήθειες. Τέτοιους εχθρούς δεν διαπερνάει το σπαθί. Αν τους αγγίξεις ρέουν σα μελωδίες των ξωτικών. Αν τους νικήσεις ανορθώνονται και σε περιγελούν. Όμως αυτόν που δε νικάει ο θάνατος, μπορεί να τον νικήσει η Αγάπη. Οι δαίμονες γίνονται άγγελοι, όταν βρεθεί αγκαλιά να τους χωρέσει. Γονάτισε μπροστά στον σκοτεινό καθρέφτη. Ψάξε να βρεις τους λόγους τον υπέρτατό σου αντίπαλο, τον εαυτό σου νʼ αγαπήσεις και ζήτα ταπεινά συγχώρεση για όσα έχει από σένα υποφέρει. Έτσι τελειώνει μόνο η μάχη του για πάντα και ακούγονται από μακριά, τʼ απόκοσμο τραγούδι τους να ψάλουν, οι θεϊκά πανώριες κι αποτρόπαιες Βαλκυρίες. Τότε οι πολεμιστές ρίχνουν τα όπλα και υψώνουν τα ποτήρια στο συμπόσιο των Θεών, στην ιερή υπερβόρεια Βαλχάλα.
Στο τέλος του διαδρόμου όταν φτάσεις κι αν το κερί σου είνʼ ακόμη αναμμένο, τʼ άβατον του ιερού θε νʼ αντικρίσεις. Την πόρτα προστατεύει Δράκος μέγας. Τα μάτια του είναι πάντοτε ανοικτά κι όμως δεν βλέπει το καλό απʼ το κακό. Τ' αυτιά του δεν γροικάν προσχήματα, οιμωγές, φιλοσοφίες. Στάσου μπροστά με το κερί σου να φωτίζει και κοίτα τον βαθιά μέσα στα μάτια. Αν να περάσεις θέλεις πιο πολύ, απʼ όσο αυτός ποθεί να σʼ εμποδίσει, θα σου αφήσει χώρο για να μπεις και πίσω σου την πόρτα θα σφαλίσει. Μεσʼ στου ναού το άδυτο, ένας Θεός κοιμάται από αιώνες ξεχασμένος. Όταν βρεις την πίστη, την τρέλα και τον έρωτα, θαʼ χεις τη δύναμη να τον καλέσεις απʼ την Άβυσσο της Λήθης. Και τότε Αυτός θʼ ανυψωθεί απʼ τη Νεκροθάλασσα και θα φορά εκτυφλωτικό το Φωτοστέφανο του Αμόρφου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.