Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
26-07-12
03:05
Εμένα βασικά με έχει στιγματήσει η περιβόητη στροφή από την "Ελένη" του Σεφέρη...
"Τόσα κορμιά ριγμένα
στα σαγόνια της θάλασσας στα σαγόνια της γης
τόσες ψυχές
δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι.
Κι οι ποταμοί φουσκώναν μες στη λάσπη το αίμα
για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη
μιας πεταλούδας τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου
για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη..."
κι εμένα με έχει σφυροκοπήσει () το περιβόητο ποίημα παραλλαγής
από την καυλωμένη Ελένη (τι ποια Ελένη? ) and it goes like this:
τόσα κονσερβοκούτια ριγμένα
στα σαγόνια του καρχαρία νο3,
τόσες ψυχές
πεταμένες στα βράχια, σαν οκτάπους,
Κι οι μπαταχτσήδες φουσκώναν τα μπαλόνια,
για ένα καλαμπόκι στα κάρβουνα χωρίς βούτυρο,
για ένα loooolipaaap,
μιας κουμπαρομπεμπέκας το τίναγμα του πέους
την λέγανε Βαγγέλη,
για ένα τιραμισού γεμάτο δάκρυα,
για μια ξαπλώστρα.
κι ο αχινός...
..τέλος.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
25-07-12
23:49
Σου τον αρπάζω, τοκ
Σου τον ξαναρπάζω, τοκ
Τον κρεμάω στο κρεμαστάρι
Τον ξεκρεμάω
Τον ξανακρεμάω
Τον ξαναξεκρεμάω
Τον βάζω στο τραπέζι, τον μαζεύω και
Τον σκάω.
Τον βρωμίζω, τον πνίγω.
Συνέρχεται
Τον ξεπλένω,
τον τεντώνω
τον τρίβω,
τον σφίγγω,
τον συμμαζεύω,
τον ρίχνω στο ποτήρι μου
εχς ξεφύγ' ?
μισό μισό, ο Μισό στο ποίημα αυτό παίζει να είχε ανακατέψει
αψέντι με μπαρούτι και να το κατάπιε σα σφηνάκι, ένα πράμα.
α, επίσης ξέχασε να γράψει
στον αρμέγω
και τέλος
στον
πιπώνω με τρέλα
Απλοί στίχοι
Ένα σπίτι για να γεννηθείς
ένα δέντρο για ν’ ανασάνεις
ένας στίχος για να κρυφτείς
ένας κόσμος για να πεθάνεις.
Τάσος Λειβαδίτης.
απλά stinky:
ένα σπίτι για να λουστείς
ένα δέντρο για να ξυστείς
ένας στίχος για να χαρείς
ένας κόσμος για να χεστείς.
the poop artist.
senario 2:
ένα kitty για να ξεχαστείς
ένα μέτρο να μετρηθείς
ένας βήχας για να χλεμπονιαστείς
ένας δρόμος για να κάνεις το ίδιο με το βήχα.
3:
ένα σπίτι για να παίξεις το παιχνίδι με τις φιγούρες μπροστά από τον καθρέφτη
φορώντας τα φτερά ενός γιούζερ που γράφει στο στέκι αλλα πριτς δε τον λέω.
ένα δέντρο για να πεθάνεις στη σκιά του χωρίς περιττές εκπυρσοκροτήσεις
ένας στίχος για να δώσει ένα μάθημα στο αστοιχείωτο εγώ σου,
ένας κόσμος άκομψος για να ...ούτε και ξέρω.
Σημείωση: Τα μηνύματα #40-#41 προήλθαν από το θέμα "Μοιραζόμαστε ποιήματα".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
22-06-09
00:56
Θα ήθελα να σημειώσω ότι το παραπάνω δίστιχο που σ αυτό το ποστ αναφέρεται από το μέλος obscura είναι από το μπλογκ poetry's lover (kyriaz.blogspot.com) ιδιοκτήτης του οποίου είμαι εγώ και το έχω γράψει εδώ και πολύν καιρό.
Για να μη δημιουργούνται συγχύσεις αυτό...
Ευχαριστώ.
Κύριε Κυριαζή,
ως άλλος απολογητής της θεωρίας του Ένγκελς προβήκατε σε εξωτερίκευση της ατομικής σας συνείδησης προς παράθεση πηγής ότι είστε ο ιδιοκτήτης ενός διστίχου.
Σας χρωστώ τους τόκους μαζί με το κεφάλαιο
Σας προτρέπω να ψαχουλέψετε την αριστοτελική (ευφυέστατη) διάκριση μεταξύ δύο βασικών δραστηριοτήτων του ανθρώπου - την πράξη και την ποίηση (με την αρχαία σημασία του όρου, δηλ κάθε κατασκευαστική ενέργεια που καταλήγει στην παραγωγή ενός προϊόντος).
Ως προς την πράξη, αυτή δεν μπορεί να αξιολογηθεί ανεξάρτητα από το φορέα της, το πρόσωπο που την τέλεσε.
Μια πράξη φόνου, για παράδειγμα, μπορεί ασφαλώς να είναι μια αποτρόπαια πράξη, αλλά είναι δυνατόν επίσης να εκτιμηθεί διαφορετικά, ανάλογα με το ποιος και υπό ποιες συνθήκες τη διέπραξε.
Δεν μπορούμε, ας πούμε, να αξιολογήσουμε με τον ίδιο τρόπο μια στυγερή δολοφονία που κάνει κάποιος, για να εκδικηθεί ένα συνάνθρωπό του, και το φόνο που διαπράττει κάποιος, εν καιρώ πολέμου, για να υπερασπιστεί την πατρίδα του.
Αντίθετα στην περίπτωση της ποίησης, ο ποιητής, ο δημιουργός δεν είναι ανάγκη να παρίσταται στο κατασκεύασμά του, προκειμένου να εκτιμηθεί αυτό σωστά. Μπορούμε να κρίνουμε την αξία ενός λυρικού ποιήματος χωρίς να είναι ανάγκη να γνωρίζουμε το συγγραφέα του ή τις συνθήκες υπό τις οποίες το συνέθεσε.
Πόσα ποιήματα -καθώς επίσης και λογοτεχνικά κείμενα, εικαστικά ή μουσικά έργα κτλ.- δεν τα θαυμάζουμε, ενώ αγνοούμε εντελώς το δημιουργό τους; Η ύπαρξη του ποιήματος, του κατασκευάσματος, του δημιουργήματος, του καλλιτεχνήματος είναι αυτάρκης.
Το γεγονός αυτό προκαλεί στον ποιητή ή το δημιουργό του κατασκευάσματος - είτε πρόκειται για καλλιτεχνικό δημιούργημα είτε για αντικείμενο πρακτικής χρήσης- το αίσθημα της αποξένωσης.
Του δημιουργείται η αίσθηση πως, φεύγοντας το προϊον του ποιητικού μόχθου του από τα χέρια του, δε θα υπάρχει πλέον καμιά χρεία αναφοράς σε εκείνον και ότι το πιθανότερο μάλιστα είναι να μην το ξαναδεί ποτέ (εκτός από την ανάρτηση σε ένα blogaki of his own property, σνιφ, κλαψ).
Ο Μαρξ προσέδωσε και ηθικό βάθος στη διάσταση αυτή που υπάρχει μεταξύ του ποιητή και του ποιήματος..μα πάει μακρύτερα από όσο χρειάζεται...
Θέλετε να καταργηθούν οι δομές της κοινωνίας για να έχετε τη δυνατότητα να απολαμβάνετε τα προϊόντα σας και μόνος σας;
Σε ανάλογη περίσταση σε διάφορα φόρα (2-3 στον αριθμό) που μου κοπιάραν σκέψεις, και ποστ ολόκληρα έστειλα τις βαθειές μου ευχαριστίες.
Είναι ένα άλλο είδος τιμής, ξέρετε. Απλώς χωρίς τα φώτα.
Πολύς ο θόρυβος κύριε Κυριαζή μου. Φουτουρισμός του σήμερα, να υποθέσω;
Δεν αποκλείεται να γνωριζόμαστε ,λοιπόν...
Γνωριζόμαστε.
Η εκτίμηση μου δεδομένη.
Εφιστώ επίσης την προσοχή στα εξής:
1. Η μεγαλομανία λιγότερο απ΄τα σιγαρέτα, βλάπτει σοβαρά την υγεία!
2. Με τα λόγια του Κίρκεγκωρ: “To πείραμα [η ιδανική για τον Κίρκεγκωρ σχέση συγγραφέα-αναγνώστη] είναι η συνειδητή, κοροϊδευτική ανάκληση της μετάδοσης των συνήθων αφιερωματικών πρακτικών, πράγμα που πάντοτε έχει σπουδαιότητα για έναν υπάρχοντα που γράφει για υπάρχοντες, για να μην αλλάξει η σχέση σʼ έναν παπαγάλο που γράφει για παπαγάλους.”
3. Πρέπει να χαιρόμαστε τα μακρά, διεισδυτικά σχόλια που επισημαίνουν -με εξανλητικό αλλά ποτέ ανούσιο τρόπο- τις βλαβερές συνέπειες της κομψευόμενης, ποιητικίζουσας γραφομανίας. . Φανερώνουν σίγουρη και δοκιμασμένη γνώση του αντικειμένου.
Προτείνω από τούτο το θέμα να περιλαμβάνονται και σχολιασμοί περί αναφοράς των πηγών και των ιαμάτων κάποιων ποιηταράδων μαζί με τα υπόλοιπα άξια ποιήματα των άξιων ποιητών/ποιητριών μας. Να μετατραπούμε από "τι θέλει να πει το ποιητή" σε "ποιώ τη νήσσα".
Θα παίξω εγώ το ρόλο του πάπιου
4. Κρίμα η µατιά σας αντί να τρυπάει τον Καιρό, να περνάει διαμέσου δύο ματόκουμπων μόνο τα ρηχά ενός δίστιχου...
Φιλούθκια.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
21-12-08
00:48
- Όνειρο -
Απόψε στον ύπνο μου ήρθε ένα τρένο να με πάρει,
τα χέρια μου ήταν άδεια καθότι ο σταθμάρχης
είχε επιτάξει τα υπάρχοντά μου τις βαλίτσες μου
και το μικρό καλάθι με τα μοβ αγριολούλουδα.
Η αμαξοστοιχία παλιά με παιχνιδιάρικα χρώματα
μπουκωμένη με γαλάζιους καπνούς
κι οι ράγες δυο συρμάτινα καλώδια να στήνουν
πάνω τους το μπαλκόνι τους οι γερανοί.
Ταξίδι οργής…χωρίς επιβάτες
μόνο εγώ κι ο μηχανοδηγός
ένας άνδρας χλωμός χωρίς πηλίκιο που μασούσε
διαρκώς γαλάζια κουφετάκια
και με μια απόχη περιμάζευε τυφλά πουλιά και
τα περιέθαλπε σε ένα πρόχειρα στημένο ιατρείο.
Τον παρακολουθούσα – κενό κεφαλής – πίσω
απ τον ξηλωμένο μανδύα του σκοτωμένου
εισπράκτορα!
Δεν με αντελήφθη, ήταν αόμματος.
Όταν κατέβηκα στην αποβάθρα αντίκρισα
τον σταθμάρχη με ένα ματσάκι μοβ αγριολούλουδα
στο χέρι να υποδέχεται την αγαπημένη του.
Δεν μίλησα, είναι βουβά τα όνειρα…
Απόψε στον ύπνο μου ήρθε ένα τρένο να με πάρει,
τα χέρια μου ήταν άδεια καθότι ο σταθμάρχης
είχε επιτάξει τα υπάρχοντά μου τις βαλίτσες μου
και το μικρό καλάθι με τα μοβ αγριολούλουδα.
Η αμαξοστοιχία παλιά με παιχνιδιάρικα χρώματα
μπουκωμένη με γαλάζιους καπνούς
κι οι ράγες δυο συρμάτινα καλώδια να στήνουν
πάνω τους το μπαλκόνι τους οι γερανοί.
Ταξίδι οργής…χωρίς επιβάτες
μόνο εγώ κι ο μηχανοδηγός
ένας άνδρας χλωμός χωρίς πηλίκιο που μασούσε
διαρκώς γαλάζια κουφετάκια
και με μια απόχη περιμάζευε τυφλά πουλιά και
τα περιέθαλπε σε ένα πρόχειρα στημένο ιατρείο.
Τον παρακολουθούσα – κενό κεφαλής – πίσω
απ τον ξηλωμένο μανδύα του σκοτωμένου
εισπράκτορα!
Δεν με αντελήφθη, ήταν αόμματος.
Όταν κατέβηκα στην αποβάθρα αντίκρισα
τον σταθμάρχη με ένα ματσάκι μοβ αγριολούλουδα
στο χέρι να υποδέχεται την αγαπημένη του.
Δεν μίλησα, είναι βουβά τα όνειρα…
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
05-12-08
02:24
«Μήπως-διερωτώμαι-θα ήταν καλύτερα αν τοποθετούσαμε όλα τα ποιήματα στο ίδιο ράφι, αναγνωρίζοντας πως πρωτεύει η συγκίνηση που δυνητικά μπορούν να προκαλέσουν στον άνθρωπο εντός του ευρέος χωροχρόνου και όχι η όποια συγκυριακή, υψηλή ή χαμηλή δημοτικότητά τους;»
Θυμήθηκα ένα απόσπασμα απ’ τον αγαπημένο μου ποιητή,-το αντιγράφω:
«…μοναδικό μας κριτήριο απέναντι σε κάθε δημιούργημα έφτασε να ‘ναι η «συγκίνηση» και μόνον. Είναι όμως έτσι;Αυτό είναι το σωστό;
Προσωπικά δεν θυμάμαι ποτέ να δοκίμασα συγκίνηση απέναντι στον Παρθενώνα ή την Ιλιάδα, στις ψηφιδογραφίες της Ραβέννας ή τον Σολωμό. Δόνηση, ναι. Δέος, ναι-αν όχι και απορία:πώς γίνεται, πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος τόσο από τη φύση του υ π ό, να φτάσει σ’ ένα τέτοιο υ π έ ρ. Να ευθειάσει ή να καμπυλώσει τις γραμμές στο μάρμαρο, στη γλώσσα, στους ήχους, με τόση ακρίβεια που να υπακούουν και να μας παραδίδονται τα στοιχεία του κόσμου όπως θα θέλαμε να είναι, όπως τα ζητά η ψυχή μας, και όπως όλες οι πιθανότητες δείχνουν ότι θα μπορούσαν να είναι. Αλλά το ίδιο, υπό τον όρο της υψηλής ποιότητας, παρατηρούμε και σε πιο μικρή κλίμακα:στ’ αρχαϊκά ειδώλια και τον Αρχίλοχο, στις λαϊκές Βαϊφόρους και τον Θεόφιλο, στην Παραπορτιανή και το Ρόδον το Αμάραντον.
Πνεύμα που για να το εισδεχθείς πρέπει να κάνεις άλμα πάνω από τη συγκίνηση. Και να ‘χεις την ψυχή σου στα δάχτυλα, στα μάτια, στα ρουθούνια, στα χείλη. Από κει μιλάει ο κόσμος. Από κει βρίσκεις την ιδιωτική σου οδό….»
Οδυσσέας Ελύτης, Ιδιωτική Οδός, σελ.33
Ίσως γιατί κατά βάθος είσαι παιδί του σουρεαλισμού.
Ο Paul Valery -όχι άδικα- έγραψε: Η πολιτική είναι η τέχνη της αποτροπής των ανθρώπων από το να συμμετέχουν σε θέματα που συνήθως τους αφορούν.
Το να'σαι απολιτική, κάτω από το πρίσμα του Πωλ, θα πει απλώς ότι δεν γίνεσαι δόλωμα απατεώνων. Έχεις πάρει πρέφα την απάτη, καιρό τώρα.
Οι λέξεις σε βαραίνουν γιατί είσαι της αποφατικής ποιητικής θεολογίας, των ακτίστων ενεργειών και της θεώσεως (με βάση τα "ψυχικά" που μας γράφεις ), αλλά σε πρόλαβαν τα Ράσακόμπανυ των ημερών που περιήλθαν εις σάρκαν μίαν με την πολιτική που αποποιείσαι.
Η απολιτική σου συμπεριφορά δεν βγάζει εγώ, σβήνει εγώ γι αυτό ζεί…
Είσαι απολιτική, μα όχι απολίτιστη.
υ.γ. εξάλλου, από παντού μπορούν να βγούν εξουσίες.
Ακόμα και από το κορίτσι που διαβάζει στο λιακωτό, με το φουστάνι μισοσηκωμένο, Ελύτη…
Θυμήθηκα ένα απόσπασμα απ’ τον αγαπημένο μου ποιητή,-το αντιγράφω:
«…μοναδικό μας κριτήριο απέναντι σε κάθε δημιούργημα έφτασε να ‘ναι η «συγκίνηση» και μόνον. Είναι όμως έτσι;Αυτό είναι το σωστό;
Προσωπικά δεν θυμάμαι ποτέ να δοκίμασα συγκίνηση απέναντι στον Παρθενώνα ή την Ιλιάδα, στις ψηφιδογραφίες της Ραβέννας ή τον Σολωμό. Δόνηση, ναι. Δέος, ναι-αν όχι και απορία:πώς γίνεται, πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος τόσο από τη φύση του υ π ό, να φτάσει σ’ ένα τέτοιο υ π έ ρ. Να ευθειάσει ή να καμπυλώσει τις γραμμές στο μάρμαρο, στη γλώσσα, στους ήχους, με τόση ακρίβεια που να υπακούουν και να μας παραδίδονται τα στοιχεία του κόσμου όπως θα θέλαμε να είναι, όπως τα ζητά η ψυχή μας, και όπως όλες οι πιθανότητες δείχνουν ότι θα μπορούσαν να είναι. Αλλά το ίδιο, υπό τον όρο της υψηλής ποιότητας, παρατηρούμε και σε πιο μικρή κλίμακα:στ’ αρχαϊκά ειδώλια και τον Αρχίλοχο, στις λαϊκές Βαϊφόρους και τον Θεόφιλο, στην Παραπορτιανή και το Ρόδον το Αμάραντον.
Πνεύμα που για να το εισδεχθείς πρέπει να κάνεις άλμα πάνω από τη συγκίνηση. Και να ‘χεις την ψυχή σου στα δάχτυλα, στα μάτια, στα ρουθούνια, στα χείλη. Από κει μιλάει ο κόσμος. Από κει βρίσκεις την ιδιωτική σου οδό….»
Οδυσσέας Ελύτης, Ιδιωτική Οδός, σελ.33
Επέλεξα να είμαι απολίτικος άνθρωπος και έκτοτε αισθάνομαι πολύ πιο ανάλαφρα. Γιατί όμως με βαραίνουν αυτές οι λέξεις;
Ίσως γιατί κατά βάθος είσαι παιδί του σουρεαλισμού.
Ο Paul Valery -όχι άδικα- έγραψε: Η πολιτική είναι η τέχνη της αποτροπής των ανθρώπων από το να συμμετέχουν σε θέματα που συνήθως τους αφορούν.
Το να'σαι απολιτική, κάτω από το πρίσμα του Πωλ, θα πει απλώς ότι δεν γίνεσαι δόλωμα απατεώνων. Έχεις πάρει πρέφα την απάτη, καιρό τώρα.
Οι λέξεις σε βαραίνουν γιατί είσαι της αποφατικής ποιητικής θεολογίας, των ακτίστων ενεργειών και της θεώσεως (με βάση τα "ψυχικά" που μας γράφεις ), αλλά σε πρόλαβαν τα Ράσακόμπανυ των ημερών που περιήλθαν εις σάρκαν μίαν με την πολιτική που αποποιείσαι.
Η απολιτική σου συμπεριφορά δεν βγάζει εγώ, σβήνει εγώ γι αυτό ζεί…
Είσαι απολιτική, μα όχι απολίτιστη.
υ.γ. εξάλλου, από παντού μπορούν να βγούν εξουσίες.
Ακόμα και από το κορίτσι που διαβάζει στο λιακωτό, με το φουστάνι μισοσηκωμένο, Ελύτη…
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.