Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
30-11-08
17:35
Δεν έχω απαντήσει, επειδή δεν έχω αποκρυσταλλωμένη άποψη. Σας παρακολουθώ όμως με ενδιαφέρον και διαβάζω τις απαντήσεις σας.
Στην εποχή μας, ποιος "γεννά" και ποιος "τίκτει" δεν είναι τόσο ξεκάθαρο όσο μπορεί να ήταν παλαιότερα... Σήμερα, έχουμε την εξωσωματική, το θεσμό της παρένθετης μητέρας, τις τράπεζες σπέρματος...
Τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις; Πόσο λιγότερο γονιός είναι αυτός που γεννά με τη βοήθεια γεννετικού υλικού που δεν είναι δικό του;
Πόσο λιγότερο "φτιαγμένος για το ρόλο", είναι αυτός που αναγκάζεται να καταφύγει στην εξωσωματική γονιμοποίηση;
Πως καταλαβαίνει κάποιος ότι "το έχει"; Με ποιο τρόπο καθορίζονται αυτοί που είναι γεννημένοι να παίξουν αυτό το ρόλο; Θα 'ρθει άραγε η στιγμή που από τη γονιδιακή δομή θα μπορούν οι επιστήμονες να μας πουν αν θα γίνουμε καλοί γονείς ή όχι; (Κάπου είχαμε ένα σχετικό θέμα, θα ψάξω να το βρω και θα παραθέσω link).
EDIT (το link βρέθηκε και είναι εδώ: Άδεια πατρότητας/μητρότητας).
Γιατί έρχεται στο μυαλό μου το Minority Report και το Gattaka;
(OK, αυτή την ερώτηση δεν περιμένω να μου την απαντήσετε! )
Μπορεί να πρόκειται μεν για την εννοιολογική εξήγηση των λέξεων, ξεκινώντας όμως με αυτήν το κείμενό σου, λες σε κάθε θετό γονιό, πως τυπικά θα είναι πάντα ένα σκαλι "πιο κάτω" από το βιολογικό γονέα.
Όταν υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που μεγαλώνουν "ξένα" παιδιά που οι γονείς τους "πέταξαν" λόγω κάποιος γεννετικής ανωμαλίας νιώθω πως είναι κοινωνικά (και όχι εννοιολογικά) άδικος αυτός ο διαχωρισμός.
Ο λόγος που επιμένω σε αυτό, έχει να κάνει με τα ποσοστά ανθρώπων που στρέφονται στις τεχνητές μεθόδους γονιμοποίησης αντί της υιοθεσίας με την υποσυνείδητη σκέψη ότι θα είναι λιγότερο γονείς (ή απλοί...κηδεμόνες; ) εφ' όσον δεν καταφέρουν να γεννήσουν ένα δικό τους παιδί.
Προσωπικά επιλέγω να μην ενισχύω αυτήν την άποψη.
Στην εποχή μας, ποιος "γεννά" και ποιος "τίκτει" δεν είναι τόσο ξεκάθαρο όσο μπορεί να ήταν παλαιότερα... Σήμερα, έχουμε την εξωσωματική, το θεσμό της παρένθετης μητέρας, τις τράπεζες σπέρματος...
Τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις; Πόσο λιγότερο γονιός είναι αυτός που γεννά με τη βοήθεια γεννετικού υλικού που δεν είναι δικό του;
Πόσο λιγότερο "φτιαγμένος για το ρόλο", είναι αυτός που αναγκάζεται να καταφύγει στην εξωσωματική γονιμοποίηση;
Σεβαστή η άποψη, θα ήθελες όμως να την αιτιολογήσεις;Αρχική Δημοσίευση από Κακή Επιρροή:Πάντα μιλάω για το τι πιστεύω και ναι, για μένα το να είναι κάποιος καλός γονιός/κηδεμόνας είναι θέμα γονιδίου... ή το έχεις, ή δεν το έχεις
Κάποιοι άνθρωποι είναι γεννημένοι για να παίξουν αυτόν και μόνο το ρόλο
Πως καταλαβαίνει κάποιος ότι "το έχει"; Με ποιο τρόπο καθορίζονται αυτοί που είναι γεννημένοι να παίξουν αυτό το ρόλο; Θα 'ρθει άραγε η στιγμή που από τη γονιδιακή δομή θα μπορούν οι επιστήμονες να μας πουν αν θα γίνουμε καλοί γονείς ή όχι; (Κάπου είχαμε ένα σχετικό θέμα, θα ψάξω να το βρω και θα παραθέσω link).
EDIT (το link βρέθηκε και είναι εδώ: Άδεια πατρότητας/μητρότητας).
Γιατί έρχεται στο μυαλό μου το Minority Report και το Gattaka;
(OK, αυτή την ερώτηση δεν περιμένω να μου την απαντήσετε! )
Καταλαβαίνω με ποιο σκεπτικό το γράφεις, όμως προσωπικά, αυτό, σε κοινωνική και ηθική βάση, μου ακούγεται ρατσιστικό ίσως επειδή δεν δέχομαι να καθορίζει την ηθική μου το λεξικό...Αρχική Δημοσίευση από Κακή Επιρροή:Γονιός (γονεύς) είναι αυτός ο οποίος γεννάει το παιδί
Αυτοί που μεγαλώνουν ένα παιδί... είναι κηδεμόνες
Μπορεί να πρόκειται μεν για την εννοιολογική εξήγηση των λέξεων, ξεκινώντας όμως με αυτήν το κείμενό σου, λες σε κάθε θετό γονιό, πως τυπικά θα είναι πάντα ένα σκαλι "πιο κάτω" από το βιολογικό γονέα.
Όταν υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που μεγαλώνουν "ξένα" παιδιά που οι γονείς τους "πέταξαν" λόγω κάποιος γεννετικής ανωμαλίας νιώθω πως είναι κοινωνικά (και όχι εννοιολογικά) άδικος αυτός ο διαχωρισμός.
Ο λόγος που επιμένω σε αυτό, έχει να κάνει με τα ποσοστά ανθρώπων που στρέφονται στις τεχνητές μεθόδους γονιμοποίησης αντί της υιοθεσίας με την υποσυνείδητη σκέψη ότι θα είναι λιγότερο γονείς (ή απλοί...κηδεμόνες; ) εφ' όσον δεν καταφέρουν να γεννήσουν ένα δικό τους παιδί.
Προσωπικά επιλέγω να μην ενισχύω αυτήν την άποψη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
19-11-08
11:23
Το θεατρικό του Μπέρτολ Μπρεχτ, «Ο Κύκλος με την Κιμωλία» είναι η ιστορία μιας φτωχής υπηρέτριας, της Γκρούσα, που αναγκάζεται να σώσει το μικρό διάδοχο του θρόνου, τον οποίο παρατάει η μητέρα του στη βιασύνη της να γλιτώσει από τους επαναστάτες που σκότωσαν τον άντρα της.
Το έργο αφηγείται τη φυγή της Γκρούσα προς τα βουνά, για να σώσει τη ζωή του μικρού πρίγκιπα, που στην αρχή της είναι βάρος, αλλά σιγά σιγά μαθαίνει να τον αγαπάει σαν πραγματική μητέρα του.
Το έργο αφηγείται πώς ο πρώην κλεφτοκοτάς και έπειτα δικαστής, Αζντάκ, με τη βοήθεια του κύκλου με την κιμωλία έκρινε, αν ο μικρός πρίγκιπας ανήκε στην πραγματική του ή στη θετή του μητέρα, την Γκρούσα:
Σαν άλλος Σολομώντας, έβαλε το παιδί στο κέντρο του κύκλου με απλωμένα σε έκταση τα δυο του χέρια. Διέταξε να πιάσει η κάθε μάνα ένα χέρι και να προσπαθήσει να τραβήξει το παιδί έξω από τον κύκλο προς τη μεριά της.
Στην περίπτωση του Μπρεχτ, η Γκρούσα, αρνείται να κάνει κακό στο παιδί κι αφήνει να το πάρει η άλλη γυναίκα, η βιολογική του μητέρα. Φυσικά ο δικαστής αποφαίνεται πως η Γκρούσα είναι η πραγματική του μάνα.
Το έργο αφηγείται τη φυγή της Γκρούσα προς τα βουνά, για να σώσει τη ζωή του μικρού πρίγκιπα, που στην αρχή της είναι βάρος, αλλά σιγά σιγά μαθαίνει να τον αγαπάει σαν πραγματική μητέρα του.
Το έργο αφηγείται πώς ο πρώην κλεφτοκοτάς και έπειτα δικαστής, Αζντάκ, με τη βοήθεια του κύκλου με την κιμωλία έκρινε, αν ο μικρός πρίγκιπας ανήκε στην πραγματική του ή στη θετή του μητέρα, την Γκρούσα:
Σαν άλλος Σολομώντας, έβαλε το παιδί στο κέντρο του κύκλου με απλωμένα σε έκταση τα δυο του χέρια. Διέταξε να πιάσει η κάθε μάνα ένα χέρι και να προσπαθήσει να τραβήξει το παιδί έξω από τον κύκλο προς τη μεριά της.
Στην περίπτωση του Μπρεχτ, η Γκρούσα, αρνείται να κάνει κακό στο παιδί κι αφήνει να το πάρει η άλλη γυναίκα, η βιολογική του μητέρα. Φυσικά ο δικαστής αποφαίνεται πως η Γκρούσα είναι η πραγματική του μάνα.
- Μάνα (ή πατέρας) είναι αυτή/ος που σε γεννά ή αυτή/ος που σε μεγαλώνει;
- Πόσο αληθινή είναι η ρήση που λέει «το αίμα νερό δε γίνεται»;
- Είναι θέμα βιολογίας ο καλός γονιός;
- Στις μέρες μας, αν η πραγματική μάνα βρεθεί και αναζητήσει το παιδί της, έχει ηθικό δικαίωμα να το απομακρύνει από αυτήν που το μεγάλωνε όσο εκείνη δεν ήταν στη ζωή του;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.