Ρεγγίνα
Νεοφερμένος
Η Μαρία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 36 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 17 μηνύματα.
08-08-08
01:28
Να εύχεσαι νά 'ναι μακρύς ο δρόμος.
Αυτή ειδικά τη φράση την ακούω και τη λέω πολύ συχνά τελευταία... Μόλις πριν λίγο το σκεφτόμουνα και μετά άνοιξα ένα βιβλίο... Πριν καν διαβάσω την αφιέρωση, γύρισα να διαβάσω την τελευταία σελίδα... Δε διορθώνομαι με τίποτα...
Το ταξίδι φυσικά και το απολαμβάνω... Και θα συνεχίσω μέχρι τέλους... Και θα προσπαθήσω να μη ρωτάω συνέχεια αν φτάνουμε...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ρεγγίνα
Νεοφερμένος
Η Μαρία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 36 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 17 μηνύματα.
06-08-08
22:22
Μου πήρε μέρες να διαβάσω αυτό το θέμα... Όλο έλεγα να τελειώσει να απαντήσω επιτέλους κι όλο φοβόμουνα ότι θα'ρθει η ώρα να απαντήσω και δε θα'χω καταλάβει τίποτα... Κι ήταν τόσο μεγάλος αυτός ο φόβος, που από την ώρα που πάτησα το κουμπάκι που λέει απάντηση, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ, είναι πως όταν ήμουν μικρή... Ήθελα να με υιοθετήσει η Ζήνα... Και μετά θυμήθηκα τι μου αρέσει περισσότερο σ'αυτό το θέμα και έστειλα τη Ζήνα να δείρει τον Άρη για να απαντήσω επιτέλους...
Αυτό που μου αρέσει είναι ότι ακόμα και κάποιος τόσο άσχετος που συζητάτε όσο εγώ, μπορεί να ταυτίσει όσα διαβάζει, με πράγματα που του έχουν συμβεί.
Για παράδειγμα, εγώ δεν είχα ιδέα για το ποιοι είναι ο Χόρονζον ή οι Δαίμονες της Σκόνης... Ξέρω όμως μια μικρή φωνίτσα που ζούσε πάντα μέσα μου, σαν παράσιτο. Που το έθρεψα και μεγάλωσε. Έγινε θεριό που πάντα στεκόταν απέναντί μου και με κοίταζε κοροϊδευτικά. Κι όταν με ρώταγε για παράδειγμα κάποιος καθηγητής, γιατί χαραμίζομαι αφού είμαι τόσο έξυπνη, εκείνη τον κοίταζε και απαντούσε: "Ναι, δε βλέπεις? Ο Αϊνστάιν μπροστά της, είναι Μογγολάκι..." Κι εγώ αντί να τη βρίσω, γέλαγα γιατί την έβρισκα αστεία... Είχα φτάσει στο σημείο να πιστεύω, όχι απλά ότι δεν ήταν εχθρός μου, αλλά ότι μου ήταν απαραίτητη κι έπρεπε πάντα να την ακούω, γιατί χωρίς αυτή να με συνεφέρνει, θα ψωνιστώ και δε θα με αντέχει κανείς. Ούτε εγώ η ίδια δε θα με αντέχω... Με ήξερε καλά και μπορούσε κάθε φορά να με χτυπάει εκεί που πονάω, η Σκύλα και η Χάρυβδη σε συσκευασία ενός...
Έτσι κάθε φορά που άκουγα ή έλεγα κάτι θετικό για μένα, γύριζα κατευθείαν να την κοιτάξω για να με διαψεύσει και να ρθω στα συγκαλά μου... Και μια μέρα, δε θυμάμαι πότε, κάτι μου είπε υπερβολικό... Και της είπα, λες ψέμματα! Αγρίεψε αμέσως και το διόρθωσα... Της είπα, υπερβάλλεις! Κι αντί να μου απαντήσει, απλά με ρώτησε γιατί το λέω αυτό... Και της απάντησα... Ανοίξαμε τότε ένα διάλογο. Και πίστεψα ότι δεν ήταν το αφεντικό μου... Ότι ήμασταν ισάξιες. Από τότε άρχισα να βλέπω ότι μερικές φορές έκανε λάθη... Ότι με υποτιμούσε κι εξαιτίας της υποτιμούσα κι εγώ τον εαυτό μου. Και κάθε φορά που το έβλεπα αυτό, άνοιγα έναν εποικοδομητικό διάλογο. Και σιγά σιγά ο διάλογος έγινε εντολή. Κι αυτή άρχισε να χάνει την υπόσταση που της είχα επιτρέψει να έχει κι έγινε ξανά μια φωνίτσα τόση δα... Τώρα πια, απλά της λέω, "Σκάσε!!!" και κάνει τουμπεκί. Ψιλοκομμένο κιόλας. Αμ πώς!
Βέβαια, μερικές φορές βρίσκει ένα αδύναμο σημείο και με χτυπάει εκεί. Μου θυμίζει μια αποτυχία μου, μου δείχνει κάτι που δεν μπορώ να καταφέρω, πάντως κάποιο τρόπο βρίσκει για να πλήξει την αυτοπεποίθησή μου κι εκεί την πατάω... Μεγαλώνει πάλι αυτή κι εγώ μικραίνω... Και κάποια στιγμή, λίγο πριν γίνει μεγαλύτερη από'μένα, πάλι της λέω "Όπως και να'χει, ΣΚΑΣΕ!!! Δε με ενδιαφέρει καν η άποψή σου! Δε θα κάτσω να συζητήσω μαζί σου! Ηλίθια!"... Και ξαναφεύγει, αφήνοντας πίσω της τις αμφιβολίες που ήδη έχει φυτέψει μέσα μου... Και μετά πρέπει να παλέψω μαζί τους, μέχρι να αισθανθώ σίγουρη για τον εαυτό μου... Τελευταία τα καταφέρνω...
Αυτό που μου αρέσει είναι ότι ακόμα και κάποιος τόσο άσχετος που συζητάτε όσο εγώ, μπορεί να ταυτίσει όσα διαβάζει, με πράγματα που του έχουν συμβεί.
Για παράδειγμα, εγώ δεν είχα ιδέα για το ποιοι είναι ο Χόρονζον ή οι Δαίμονες της Σκόνης... Ξέρω όμως μια μικρή φωνίτσα που ζούσε πάντα μέσα μου, σαν παράσιτο. Που το έθρεψα και μεγάλωσε. Έγινε θεριό που πάντα στεκόταν απέναντί μου και με κοίταζε κοροϊδευτικά. Κι όταν με ρώταγε για παράδειγμα κάποιος καθηγητής, γιατί χαραμίζομαι αφού είμαι τόσο έξυπνη, εκείνη τον κοίταζε και απαντούσε: "Ναι, δε βλέπεις? Ο Αϊνστάιν μπροστά της, είναι Μογγολάκι..." Κι εγώ αντί να τη βρίσω, γέλαγα γιατί την έβρισκα αστεία... Είχα φτάσει στο σημείο να πιστεύω, όχι απλά ότι δεν ήταν εχθρός μου, αλλά ότι μου ήταν απαραίτητη κι έπρεπε πάντα να την ακούω, γιατί χωρίς αυτή να με συνεφέρνει, θα ψωνιστώ και δε θα με αντέχει κανείς. Ούτε εγώ η ίδια δε θα με αντέχω... Με ήξερε καλά και μπορούσε κάθε φορά να με χτυπάει εκεί που πονάω, η Σκύλα και η Χάρυβδη σε συσκευασία ενός...
Έτσι κάθε φορά που άκουγα ή έλεγα κάτι θετικό για μένα, γύριζα κατευθείαν να την κοιτάξω για να με διαψεύσει και να ρθω στα συγκαλά μου... Και μια μέρα, δε θυμάμαι πότε, κάτι μου είπε υπερβολικό... Και της είπα, λες ψέμματα! Αγρίεψε αμέσως και το διόρθωσα... Της είπα, υπερβάλλεις! Κι αντί να μου απαντήσει, απλά με ρώτησε γιατί το λέω αυτό... Και της απάντησα... Ανοίξαμε τότε ένα διάλογο. Και πίστεψα ότι δεν ήταν το αφεντικό μου... Ότι ήμασταν ισάξιες. Από τότε άρχισα να βλέπω ότι μερικές φορές έκανε λάθη... Ότι με υποτιμούσε κι εξαιτίας της υποτιμούσα κι εγώ τον εαυτό μου. Και κάθε φορά που το έβλεπα αυτό, άνοιγα έναν εποικοδομητικό διάλογο. Και σιγά σιγά ο διάλογος έγινε εντολή. Κι αυτή άρχισε να χάνει την υπόσταση που της είχα επιτρέψει να έχει κι έγινε ξανά μια φωνίτσα τόση δα... Τώρα πια, απλά της λέω, "Σκάσε!!!" και κάνει τουμπεκί. Ψιλοκομμένο κιόλας. Αμ πώς!
Βέβαια, μερικές φορές βρίσκει ένα αδύναμο σημείο και με χτυπάει εκεί. Μου θυμίζει μια αποτυχία μου, μου δείχνει κάτι που δεν μπορώ να καταφέρω, πάντως κάποιο τρόπο βρίσκει για να πλήξει την αυτοπεποίθησή μου κι εκεί την πατάω... Μεγαλώνει πάλι αυτή κι εγώ μικραίνω... Και κάποια στιγμή, λίγο πριν γίνει μεγαλύτερη από'μένα, πάλι της λέω "Όπως και να'χει, ΣΚΑΣΕ!!! Δε με ενδιαφέρει καν η άποψή σου! Δε θα κάτσω να συζητήσω μαζί σου! Ηλίθια!"... Και ξαναφεύγει, αφήνοντας πίσω της τις αμφιβολίες που ήδη έχει φυτέψει μέσα μου... Και μετά πρέπει να παλέψω μαζί τους, μέχρι να αισθανθώ σίγουρη για τον εαυτό μου... Τελευταία τα καταφέρνω...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.