WildCherry
Νεοφερμένος
Η WildCherry αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 99 μηνύματα.
08-02-09
11:43
Δίχως ἀγάπη
ὅλη ἡ λατρεία εἶναι ἕνα ἀσήκωτο βάρος,
ὁ χορός ἀγγαρεία,
ἡ μουσική θόρυβος.
Ναί, ὅλη ἡ βροχή τ' οὐρανοῦ πέφτει στή θάλασσα
μά δίχως ἀγάπη
οὔτε μιά σταγόνα δέν γίνεται μαργαριτάρι.
**
Ἀπρόσμενα χτές βράδυ
ἐμφανίστηκε ὁ Ἐραστής.
Εἶπα στή νύχτα
"Μήν τοῦ πῆς τά μυστικά μου".
Κι ἡ νύχτα ἀπάντησε
"Ξέρει τά πάντα,
τί μυστικά νά κρύψη τό σκοτάδι ἀπ΄ τό φῶς;"
**
Γιά νά ἑνωθῆς μ' Ἐκεῖνον
πρέπει νά ξεκόψης ἀπ' τόν ἴδιο σου τόν ἑαυτό.
Πρέπει νά σωπάσης ὁλότελα.
Ἄκου,
Τώρα σοῦ μιλάει Αὐτός.
Ὅ,τι κι ἄν βλέπης εἶναι τό σημάδι Του
Ὅ,τι κι ἄν ἀκοῦς εἶναι ἡ φωνή Του
**
Θέλεις λοιπόν τήν Ἕνωση;
Ἡ Ἔνωση δέν εἶναι κάτι πού βρίσκεται στή γῆ,
οὔτε στήν ἀγορά πουλιέται.
Τήν Ἕνωση μέ τή ζωή σου τήν πληρώνεις
ἀλλιῶς θά τήν κατάφερνε ὁ καθένας.
**
Ὑπάρχει μέσα σου μιά δύναμη πού σοῦ δίνει ζωή.
Αὐτήν ψάξε.
Ὑπάρχει στό σῶμα σου ἕνα ἀνεκτίμητο πετράδι.
Αὐτό ψάξε.
Ὦ, περιπλανώμενε Σούφι
ἄν θέλης νά βρῆς τόν μεγαλύτερο θησαυρό
μή κοιτᾶς ἔξω,
κοίταξε μέσα σου
κι αὐτό ψάξε.
**
Εἶμαι ὁ ἀπέραντος ὠκεανός
κι ὄχι μόνο μία σταγόνα.
Εἶμαι ὁ καθένας
κι ὄχι μόνο αὐτός πού βλέπετε.
Κάθε λεπτό, ἡ κάθε σταγόνα τοῦ ὠκεανοῦ
ἐπαναλαμβάνει τά ἴδια λόγια
"Δέν εἶμαι τίποτ' ἄλλο παρά μία σταγόνα".
Τυχαία ἐπιλογή ἀπό τόν "Ἀγαπημένο" τοῦ Τζελ. Ρουμί, ἐκδ. Ἁρμός, ἀπόδοση Καδιῶς Κολύμβα]ὅλη ἡ λατρεία εἶναι ἕνα ἀσήκωτο βάρος,
ὁ χορός ἀγγαρεία,
ἡ μουσική θόρυβος.
Ναί, ὅλη ἡ βροχή τ' οὐρανοῦ πέφτει στή θάλασσα
μά δίχως ἀγάπη
οὔτε μιά σταγόνα δέν γίνεται μαργαριτάρι.
**
Ἀπρόσμενα χτές βράδυ
ἐμφανίστηκε ὁ Ἐραστής.
Εἶπα στή νύχτα
"Μήν τοῦ πῆς τά μυστικά μου".
Κι ἡ νύχτα ἀπάντησε
"Ξέρει τά πάντα,
τί μυστικά νά κρύψη τό σκοτάδι ἀπ΄ τό φῶς;"
**
Γιά νά ἑνωθῆς μ' Ἐκεῖνον
πρέπει νά ξεκόψης ἀπ' τόν ἴδιο σου τόν ἑαυτό.
Πρέπει νά σωπάσης ὁλότελα.
Ἄκου,
Τώρα σοῦ μιλάει Αὐτός.
Ὅ,τι κι ἄν βλέπης εἶναι τό σημάδι Του
Ὅ,τι κι ἄν ἀκοῦς εἶναι ἡ φωνή Του
**
Θέλεις λοιπόν τήν Ἕνωση;
Ἡ Ἔνωση δέν εἶναι κάτι πού βρίσκεται στή γῆ,
οὔτε στήν ἀγορά πουλιέται.
Τήν Ἕνωση μέ τή ζωή σου τήν πληρώνεις
ἀλλιῶς θά τήν κατάφερνε ὁ καθένας.
**
Ὑπάρχει μέσα σου μιά δύναμη πού σοῦ δίνει ζωή.
Αὐτήν ψάξε.
Ὑπάρχει στό σῶμα σου ἕνα ἀνεκτίμητο πετράδι.
Αὐτό ψάξε.
Ὦ, περιπλανώμενε Σούφι
ἄν θέλης νά βρῆς τόν μεγαλύτερο θησαυρό
μή κοιτᾶς ἔξω,
κοίταξε μέσα σου
κι αὐτό ψάξε.
**
Εἶμαι ὁ ἀπέραντος ὠκεανός
κι ὄχι μόνο μία σταγόνα.
Εἶμαι ὁ καθένας
κι ὄχι μόνο αὐτός πού βλέπετε.
Κάθε λεπτό, ἡ κάθε σταγόνα τοῦ ὠκεανοῦ
ἐπαναλαμβάνει τά ἴδια λόγια
"Δέν εἶμαι τίποτ' ἄλλο παρά μία σταγόνα".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
WildCherry
Νεοφερμένος
Η WildCherry αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 99 μηνύματα.
18-12-08
20:24
Στοχασμοί
Πώς μπορέσαμε και θάψαμε τόσους νεκρούς...
Με τόσες ανοιξιάτικες ευωδιές
πού βρήκαμε την αντοχή να διώξουμε τα περιστέρια...
Σε αυτό το μεγάλο σπίτι-τον Κόσμο-
η κουρελού ψυχή μας συνεπαίρνεται από τα λόγια
τα μικρά και τα μεγάλα
και γεννοβολά μνημες θλιβερές...
Έτσι όπως τα όνειρα των πεινασμένων
βούλιαξαν με το καράβι των αιμάτων
στα χιονισμένα βουνά αμέτρητων πατρίδων
ή στις φλεγόμενες εστίες τους,
έτσι όπως τα υποκριτικά χαμόγελά μας
σκόρπισαν στον διάβα τους άτιτλους τάφους,
αναζητώ μέσα στην παγωμένη ερημιά
μια ελάχιστη λουρίδα φωτός
που θα σκάψει το μέσα μου
ίσαμε το τελευταίο κύτταρο της βιολογικής μου σύνθεσης,
για να μπορέσω να ζυγώσω την αλήθεια....
Και να συλλογιέμαι..
ποιος άνοιξε τις χιλιάδες αυτές μικρές τρύπες
στην ανθοβολούσα ψυχή μου,
που πολύ πονάνε, ποιος και γιατί έσκαψε αναρίθμητους τάφους για τα αδέρφια μου,τους ανθρώπους,
ποιος βασίλεψε τα ωραία παιδικά μάτια...
Όταν η ευτυχία λιποτακτεί από τα ωραίο γειτονικό σπίτι
δεν έχω το δικαίωμα να ευτυχώ
όταν΄κάθε πέτρα του σπιτιού σου είναι βουτηγμένη στην Δυστυχία,
δεν είμαι άξιος να καυχιέμαι για τις δικές μου χαρές.
Γιατί η ζωή και ο θάνατος παραμένουν τα πελώρια ερωτηματικά,
που χλευάζουν τις μικρές μας συνειδήσεις...
Οι τάφοι είναι ανώνυμοι.
Είναι ο σβώλος της γης που σκεπάζει τις χρυσές οδοντοτοιχίες
(που συνήθως τις κλέβουν οι νεκροθάφτες)
Το χώμα κρύβει όλη την αλήθεια...
Είναι ο βορριάς, είναι και ο νοτιάς που λυσσομανούν
στο μέσα μου τοπίο
και ξεριζώνουν τα αγκάθια και τα πάθη μου.
Είναι και ένας χρόνος αμείλικτος, θανατερός,
ένα μόριο του αιώνιου Χρόνου, που σημαδεύει καρτερικά την ανάσα μας...
Ποιος μπόρεσε να περιμαζέψει τα πικρά μου όνειρα
και πόσο θαυμαστά φιλίωσαν μεταξύ τους οι αντίρροπες δυνάμεις,
η γελούμενη Ζωή και η αγέλαστη Άνοιξη...
Γιάννης Σκαλόπουλος
Πώς μπορέσαμε και θάψαμε τόσους νεκρούς...
Με τόσες ανοιξιάτικες ευωδιές
πού βρήκαμε την αντοχή να διώξουμε τα περιστέρια...
Σε αυτό το μεγάλο σπίτι-τον Κόσμο-
η κουρελού ψυχή μας συνεπαίρνεται από τα λόγια
τα μικρά και τα μεγάλα
και γεννοβολά μνημες θλιβερές...
Έτσι όπως τα όνειρα των πεινασμένων
βούλιαξαν με το καράβι των αιμάτων
στα χιονισμένα βουνά αμέτρητων πατρίδων
ή στις φλεγόμενες εστίες τους,
έτσι όπως τα υποκριτικά χαμόγελά μας
σκόρπισαν στον διάβα τους άτιτλους τάφους,
αναζητώ μέσα στην παγωμένη ερημιά
μια ελάχιστη λουρίδα φωτός
που θα σκάψει το μέσα μου
ίσαμε το τελευταίο κύτταρο της βιολογικής μου σύνθεσης,
για να μπορέσω να ζυγώσω την αλήθεια....
Και να συλλογιέμαι..
ποιος άνοιξε τις χιλιάδες αυτές μικρές τρύπες
στην ανθοβολούσα ψυχή μου,
που πολύ πονάνε, ποιος και γιατί έσκαψε αναρίθμητους τάφους για τα αδέρφια μου,τους ανθρώπους,
ποιος βασίλεψε τα ωραία παιδικά μάτια...
Όταν η ευτυχία λιποτακτεί από τα ωραίο γειτονικό σπίτι
δεν έχω το δικαίωμα να ευτυχώ
όταν΄κάθε πέτρα του σπιτιού σου είναι βουτηγμένη στην Δυστυχία,
δεν είμαι άξιος να καυχιέμαι για τις δικές μου χαρές.
Γιατί η ζωή και ο θάνατος παραμένουν τα πελώρια ερωτηματικά,
που χλευάζουν τις μικρές μας συνειδήσεις...
Οι τάφοι είναι ανώνυμοι.
Είναι ο σβώλος της γης που σκεπάζει τις χρυσές οδοντοτοιχίες
(που συνήθως τις κλέβουν οι νεκροθάφτες)
Το χώμα κρύβει όλη την αλήθεια...
Είναι ο βορριάς, είναι και ο νοτιάς που λυσσομανούν
στο μέσα μου τοπίο
και ξεριζώνουν τα αγκάθια και τα πάθη μου.
Είναι και ένας χρόνος αμείλικτος, θανατερός,
ένα μόριο του αιώνιου Χρόνου, που σημαδεύει καρτερικά την ανάσα μας...
Ποιος μπόρεσε να περιμαζέψει τα πικρά μου όνειρα
και πόσο θαυμαστά φιλίωσαν μεταξύ τους οι αντίρροπες δυνάμεις,
η γελούμενη Ζωή και η αγέλαστη Άνοιξη...
Γιάννης Σκαλόπουλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.