Άλλα μηνύματα του μέλους telis08 σε αυτό το thread

Θα προσπαθησω με απλό λόγο να σας εξηγήσω το αυτονόητο.
1. Πόσο λογική μπορεί να φαντάζει η άποψη ότι υπάρχει Θεός Χριστός για τον αναζητητή - ερευνητή;

2. Αν δεν φαντάζει λογική η ύπαρξη του Θεού τότε γιατί αναζητείται ο Χριστός Θεός μέσα στην ιστορία, εφόσον εκ των προτέρων, και δηλαδή πριν τα αποτελέσματα της αναζήτησης απορρίπτεται βάση της «λογικής»; Τι θα αποδείξει παραπάνω η ιστορία στην νόηση κάποιου ο οποίος πριν αναζητήσει Τον Θεό, θεωρεί ότι δεν είναι «λογικό» να πιστεύει σε ένα Θεό ο οποίος μάλιστα νίκησε τον θάνατο και αναστήθηκε; Δηλαδή αν Τον βρει ιστορικά τότε τι μέλει γενέσθαι; Θα καταργηθεί η «λογική» του και θα «πιστέψει» στην ανάσταση μέσω της ιστορίας; αν είναι τότε να καταργήσει την «λογική» Του τότε γιατί τα Ευαγγέλια δεν του φτάνουν τόσο ως ιστορική μαρτυρία όσο και ως σοφία λόγων Ενός και του Αυτού Θεανθρώπου, εφόσον αυτά πρώτα διδάσκουν την ύπαρξη του Θεού Χριστού και την Ανάστασή Του; Με αυτά τα Ευαγγέλια ήδη δεν θα πρέπει να καταργήσει την «λογική» του ο ερευνητής εφόσον επιθυμεί να βρει τον Θεό ή περιμένει και άλλες πολυποίκιλες μαρτυρίες; Πόσες μαρτυρίες δηλαδή πρέπει να είναι αρκετές για να αποδεχτεί τον Σωτήρα; Αλλά και πολλές να είναι ποια η διαφορά; Τι 10, τι 40, τι 50, αφού το ζητούμενο είναι πάντα το ίδιο; δηλαδή με άλλα λόγια η αποδοχή του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού και της νίκης Του πάνω στον θάνατο της Σάρκας; Φυσικά οι νεοΕθνικοί έχουν βάλει το χεράκι τους εδώ και αρνησάμενοι τον Κύριο οιοδήποτε μαρτυρία και αν υπάρχει υπέρ Αυτού κατηγορείται είτε ως «Εβραϊκή» είτε ως «Χριστιανική». Οιοσδήποτε ιστορικός αν ανάφερε ως αυτόπτης μάρτυς την Ανάσταση του Χριστού είναι σίγουρο ότι θα χαρακτηρίζονταν από αυτούς που δεν παραδέχονται τα Ευαγγέλια ως «τρελλός» ή «Ιουδαίος» κ.α. Ποία η διαφορά λοιπόν; Ιωάννου Α Δ' 5 «Αυτοί εκ του κόσμου τούτου είναι δια τούτο εκ του κόσμου λαλούσι, και ο κόσμος αυτούς ακούει 6. Ημείς εκ του Θεού είμεθα, όστις γνωρίζει τον Θεό ακούει ημάς, όστις δεν είναι εκ του Θεού δεν ακούει ημάς. Εκ τούτου γνωρίζωμεν το πνεύμα της αληθείας και το πνεύμα της πλάνης»

3. Αν πάλι φαντάζει λογική η ύπαρξη του Θεού μέσα στην Ιστορία τότε γιατί ο ερευνητής - αναζητητής ψάχνει την ιστορία και δεν αναζητεί Τον Ίδιο τον Θεό - Χριστό, εφόσον ο Θεός δεν αλλάζει κατάσταση και παραμένει Θεός στο πέρασμα του Χρόνου; Ή μήπως υποστηρίζει κανείς ότι ο Θεός Χριστός υπήρξε τον «καιρό εκείνο» και σήμερα εξαφανίστηκε; Μήπως κανείς θωρεί ότι ο Θεός είναι σαν τους θνητούς που εφόσον υπήρξαν μια φορά ιστορικά, σταμάτησαν να υπάρχουν έπειτα από τον θάνατό τους; Πόσο λογικό είναι να υποστηριχθεί κάτι ανάλογο για τον Θεό; Αν υποστηριχθεί ότι ο Θεός σήμερα αλλά και στο μέλλον δεν υπάρχει και δεν θα υπάρχει τότε γιατί Τον αναζητούμε; Ένεκα χάρη της έρευνας; Και αν δεν Υπάρχει Εκείνους (ου μη γένοιτο) προς ποία χάρη η ύπαρξη της Εκκλησίας μας;
και συνεχίζω να αναφέρω τις ιστορικες πηγές εκτός καινής διαθήκης
Παρά όμως τις σπάνιες μη χριστιανικές μαρτυρίες για την ιστορική ύπαρξη του Ιησού αυτές επαρκούν για την ιστορική βεβαίωσή της.


1.


Έτσι αν αφαιρέσουμε ακόμη και χωρίο του Ιουδαίου ιστορικού Φλάβιου Ιωσήπου (1 αιώνας μ.Χ) περί του Ιησού (Ιουδ. Αρχ. XVΙΙΙ 3.3) πάλι υπάρχουν δύο χωρία τα οποία επικυρώνουν τα λεγόμενα των Ευαγγελίων, το 1ο αναφέρεται στον θάνατο του Ιωάννη του Ευαγγελιστή (XVIII 3.3) και το 2ον στον θάνατο του Ιακώβου του αδελφού του «Ιησού του λεγόμενου Χριστού» (XX, 9, 1). Από το έργο του «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία» γράφει για το Χριστό «Γίνεται δε κατά τούτον τον χρόνον Ιησούς, σοφός ανή, [ει γε άνδρα αυτόν λέγει Χρη] {ην γαρ παραδόξων ποιητής} [διδάσκαλος ανθρώπων των ηδονή ταληθεί δεχόμενων] και πολλούς μεν Ιουδαίους, πολλού δε και τον Ελληνικού επηγάγετο το Χρστός ούτος ήν, και αυτόν, ενδείξει των πρώτων ανδρών παρʽ ημίν σταυρώ επιτετιμηκότος Πιλάτου ουκ επαύσαντο οι το πρώτον αυτόν αγαπήσαντες. [εφάνη γαρ αυτούς τρίτην έχων ημέρα πάλιν ζώων, των θείων προφητών ταύτα τε και άλλα μύρια θαυμάσια περί αυτών ειρηκότων], εισέτι τε νων των χριστιανών τούδε ωνομασμένων ουκ επέλιη το φύλον». Υπό αμφισβήτηση σαν δικές του όμως βρίσκονται οι φράσεις μέσα σε αγκύλες.
2


Εξ άλλου στο Ταλμούδ, γίνεται λόγος περί θαυμαστών ιάσεων επί ονόματος Ιησού Χριστού και που πραγματοποίησε Χριστιανός που ονομάζονταν Ιάκωβος τον οποίο γνώριζε ο ραβίνος Ελιέζερ (90-110 μ.Χ.) καθώς και για ορισμένους λόγους του Ιησού που μαρτύρησε Χριστιανός δικαστής στον Γαμαλιήλ τον Βʼ (130 μ.Χ.). Ακόμη το Ταλμούδ αναφέρεται στην σταύρωση Του μόνο που για χώρο της σταύρωσης αναφέρει την Λύδδη που βρίσκεται στα ΝΔ της Παλαιστίνης.
3.


Από τους Εθνικούς ο συγγραφεύς ο Τάκιτος.), κατά πολλούς ο σημαντικότερος και πιο αξιόπιστος ρωμαίος ιστορικός, στα «Χρονικά του» (Αννάλια) 115 - 177 μ.Χ. μιλώντας για την πυρκαγιά της ρώμης από τον Νέρωνα 30 μόλις χρόνια μ.Χ. μας λέει ότι οι Χριστιανοί πήραν το όνομά τους από τον ιδρυτή τους Χριστό ο οποίος θανατώθηκε επί αυτοκράτορα Τιβερίου και του πραίτορα Ποντίου Πιλάτου. «Έτσι λοιπόν για να καταπνίξει τη φήμη (της πυρκαγιάς), ο Νέρωνας κατηγόρησε και τιμώρησε με τον πιο σκληρό τρόπο, μια τάξη ανθρώπων, που ήσαν μισητοί για τα ελαττώματα τους, τους οποίους το πλήθος ονόμαζε Χριστιανούς.. Ο Χριστός από τον οποίο προήλθε το όνομά θανατώθηκε επί Τιβερίου αυτοκράτορα και Ποντίου Πιλάτου επάρχου. Η ολέθρια αυτή δεισιδαιμονία, στην αρχή ελεγχόταν, για να ξεσπάσει ολόφρεσκη, όχι στην Ιουδαία, την πατρίδα της επιδημίας αυτής αλλά στην ίδια την Ρώμη, όπου όλα τα τρομερά κι αισχρά πράγματα του κόσμου μαζεύονται και βρίσκουν πατρίδα» (Tacit. Annal. XV, 38, 44).

Μερικοί αμφισβήτησαν αυτή την μαρτυρία του Τάκιτου, με γνωστότερο τον Gordon Stein, ο οποίος υποστήριξε πως η φράση με τον έπαρχο Πόντιο Πίλάτο ήταν μεταγενέστερη προσθήκη κάποιων Χριστιανών, επειδή ο Πόντιος Πιλάτος δεν ήταν έπαρχος αλλά πραίτορας, αλλά αυτό δεν είναι σε τίποτα απόλυτο μα μήτε και αποδείξιμο.

Η πιο σοβαρή αμφιβολία γιʼ αυτή την μαρτυρία οφείλεται στο ότι ο Τάκιτος επειδή δεν ήταν Ιουδαίος θα έπρεπε να αναφέρει τον Χριστό ως Ιησού, αν είχε ανατρέξει στα Ρωμαϊκά αρχεία. Αλλά αυτή η αμφιβολία δεν έχει να κάνει με την επέμβαση ή όχι χριστιανών εις την μαρτυρία του Τάκιτου αλλά με τις πηγές του ιδίου του Τάκιτου.
4.


Ο δε Γάιος Σουετώνιος Τράνκυλλος (75 -169 μ.Χ.) έγραψε έργα όπως το «De Viris Illustribus» και το «Βίοι Καισάρων». Σε δύο μέρη αναφέρει το Χριστό και τους Χριστιανούς. Στο βίοι Κλαυδίου 25/4 ( Vita Claud. XXV/4) μας λέει για τις καθημερινές έριδες και ταραχές εξ αιτίας του Χριστού (Chresto) επί Κλαύδιου και η οποία αναφορά επικυρώνεται στις «Πράξεις των Αποστόλων» όπου περιγράφεται και με τα κατάλληλα χωρία ποιος είναι ο Χριστός. Κάνοντας λοιπόν μνεία του διατάγματος της εκδίωξης των Εβραίων από τη Ρώμη το 53 μ.Χ., γράφει: «Τους Ιουδαίους, με υποκίνηση του Χριστού (impulsore Chresto) που θορυβούσαν τους έξωσε από την Ρώμη». Ενώ μιλώντας και αυτός για την πυρπόληση της Ρώμης λέει : «... υπέστησαν τιμωρίες οι Χριστιανοί, άνθρωποι νέας και κακοποιού δεισιδαιμονίας (supertitionis novae et maleficae)» (Βίος Νέρωνα, 16/2).

Θα μπορούσε βέβαια αυτός ο Χριστός να είναι και άλλο πρόσωπο με παρόμοιο όνομα που εκδιώχθηκε μαζί με τους Εβραίους της Ρώμης από αυτή την πόλη και όχι ο Χριστός των Ευαγγελίων της Ναζαρέτ και της Ιουδαίας.
5.


Η επιστολή του Πλινίου εις τον Τραϊανό (Epist. X, XCVI) επιβεβαιώνει όχι μόνο την τρομερή διάδοση του Χριστιανισμού αλλά και την φοβερή πίστη των ανθρώπων εις τον Χριστό τα πρώτα εκείνα χρόνια της διαδόσεως της νέας πίστης.
6.


Ο Αλεξανδρινός Ιουδαίος Φίλων αναφέρει όχι τον Χριστό αλλά πλήθος περιστατικών της Καινής Διαθήκης.
και συνεχίζω για αυτούς που δεν πείστηκαν :
Οι αρνούμενοι την ύπαρξη του Χριστού παραμερίζουν αυθαίρετα τα Ευαγγέλια. Αυτά μπορεί να συγγράφτηκαν για θρησκευτικούς σκοπούς αλλά στήριζαν το σκοπό αυτό με γεγονότα πραγματικά και ιστορικά. Μόνο εις το προοίμιο του Λουκά αν κοιτάξει κανείς, πείθεται ότι αυτός συγγράφει με πνεύμα αυστηρά ιστορικό και δεν υπερβάλει καθόλου ο Hettinger όταν αναφέρει ότι το προοίμιο αυτό είναι σχεδόν ίδιο με αυτό του Θουκυδίδη. Αν πάλι σκεφτεί κανείς ότι τα Ευαγγέλια συγγράφηκαν τον 1 αιώνα μ.Χ. και περίπου το 80 όπου και παραλείφθηκαν από πολλά χέρια σύγχρονα του Ιησού μαρτυρώντας τον πρωτότυπο χαραχτήρα του δύναται να συμπεράνει κανείς την ιστορικότητά του.

Η εικόνα που δίνουν τα Ευαγγέλια για τον Ιησού είναι καταπληκτική αλλά υπερβαίνει κατά πολύ την ανθρώπινη σύλληψη και επινόηση. Όλα τα αριστουργήματα της ανθρώπινη συλλήψεως οφείλονται σε προικισμένα πρόσωπα με εξαιρετικό πνεύμα, έτσι αν ο Ιησούς είναι επινόηση θα πρέπει να αποτελεί δημιουργία προσώπων εξαιρετικής μεγαλοφυΐας και ηθικής έξαρσης.

Η δυσκολία όμως της επινόησης είναι ανυπέρβλητη καθόσον όχι ένας αλλά περισσότεροι έγραψαν για τον Ιησού και ο καθένας πλούτιζε την εικόνα αυτού με ιδιαίτερα χαραχτηριστικά. Γιʼ αυτό διατηρεί μέχρι σήμερα την αξία της η γνώμη του Ρουσσώ «Φίλε μου δεν επινοούν κατά αυτόν τον τρόπο. Θα ήταν περισσότερο ακατανόητο το να συμφωνήσουν πολλοί άνθρωποι για να κατασκευάσουν το βιβλίο αυτό, παρά να υπάρξει πραγματικά ένας που να παράσχει με τον βίο του το αντικείμενο της συγγραφής του βιβλίου αυτού. Ποτέ συγγραφείς Ιουδαίοι δεν ήταν δυνατό να επινοήσουν την ηθική αυτή. Το Ευαγγέλιο δεν έχει χαραχτήρες αληθείας τόσο μεγάλους και αμίμητους, ώστε ο επινοητής θα εξέπληττε περισσότερο από τον ήρωα, ο οποίος θα επιτελούσε τα γραφώμενα στο Ευαγγέλιο» (Emile IV)

Η μαρτυρία του Παύλου, που και αυτή παρεξηγείται και παρακάμπτεται από τους αρνούμενους την ύπαρξη του Ιησού, είναι ιδιαιτέρου σοβαρότητας και βάρους καθόσον ο Παύλος ήταν από τους φανατικούς Φαρισαίους και διώκτες του Χριστιανισμού που μεταπήδησε στην τάξη των μαρτύρων του Ιησού. Οι 4 μεγάλες επιστολές του αποτελούν γραπτά μνημεία αδιαφιλονίκητης γνησιότητας (αναφορά στην γέννηση, γενεαλογικού δένδρου, θάνατος, τριήμερη ταφή, θεία ευχαριστία, ανάσταση και φανέρωση σε διάφορα πρόσωπα.)

Τέλος πρέπει να λάβουμε υπʼ όψιν την τεράστια διάδοση του Χριστιανισμού και η οποία αποτελεί μοναδική εξαίρεση προς όλες τις άλλες θρησκείες των οποίων οι ιδρυτές μπορούν και να αγνοηθούν από τους πιστούς τους εφόσον στηρίζεται πλήρως στην ζωή και την δράση του Ιησού Χριστού. Άλλωστε αυτό είναι Χριστιανισμός, διδασκαλία και πίστης εις Αυτόν. Χωρίς Ιησού Χριστό ο Χριστιανισμός θα ήταν μηδέν. Αποτελεί ο Χριστός τον αιώνιο θεμέλιο λίθο της πίστης. Ο Couchould (που αρνείται την ύπαρξη του Χριστού) ομολογεί ότι «οι αναλογίες του Χριστού είναι εκτός κάθε συγκρίσεως και το μεγαλείο Του μόλις δύναται να κατανοηθεί. Η ιστορία της Δύσεως μέσα στο ρωμαϊκό κράτος διατάσσεται από ένα κεντρικό γεγονός: την περιληπτική αναπαράσταση του Χριστού και τον απολυτρωτικό θάνατό Του. Όλα όσα έγιναν στην Δύση για τους επόμενους 15 αιώνες γίνονται κάτω από την γιγαντιαία σκιά του σταυρού. Ο Ιησούς διαδέχθηκε τον Καίσαρα στην κυριαρχία του κόσμου. Η βασιλική Του όψης χαράσσεται έναντι εκείνης των αυτοκρατόρων στα νομίσματα του Βυζαντίου. Αυτός δίδει όλα τα στέμματα και όλες τις εξουσίες προέρχονται και επιστρέφουν σε Αυτόν. Κατέστη το Άλφα και το Ωμέγα, ο Πρώτος και ο Έσχατος εκ του στόματος Του οποίου εκπορεύεται ρομφαία δίστομος οξεία και ο Οποίος έχει τα κλειδιά του θανάτου και του Άδη. Γιʽ αυτό οικοδομήθηκε η Αγία Σοφία και ο καθεδρικός του Chartres. Ακόμη και σήμερα ο Ιησούς αποτελεί την ενδότερη σύνθεση των κοινωνιών της Δύσης. Πριν ακόμη γεννηθούν αφιερώνονται σε Αυτόν οι ψυχές. Τι να πει κανείς; Στην καρδιά του ανθρώπου ο Χριστός είναι πολύ μεγάλος. Διαφεύγει από όλα τα συνήθη μέτρα της Ιστορίας. Εκατό τόμοι δεν φτάνουν για να Τον περιγράψουν» (Couchould ενθ. Ανωτ. Σελ. 13-18)



Τα χριστιανικά ελληνικά μοναστήρια & εκκλησίες είναι εφάμιλλες αρχιτεκτονικά με τους αρχαίους ελληνικούς Εθνικούς ναούς





Όταν λάβει κανείς επίσης υπʼ όψιν του την κοινή παραδοχή ότι η ιστορική επίδραση του Ιησού και η ηθική κυριαρχία υπήρξε μοναδική και πρωτοφανής, είναι αδύνατο να παραδεχθεί ότι ο Ιησούς αποτελεί θρύλο και μύθο της φαντασίας δημιούργημα. Αυτή η άποψη όχι μόνο ξεφεύγει από τα όρια της λογικής και του πιθανού αλλά κατευθύνεται στα όρια του παράλογου και του ασύστατου. Ότι μπορεί να στηρίζεται επί του ψέματος και του μηδενός αποτελεί άποψη που καμιά σοβαρή διάνοια δεν δύναται να διανοηθεί. Ό ίδιος ξανά Couchould στο τέλος αναγκάζεται να παραδεχθεί και να ομολογήσει ότι «Ο βίος του Ιησού δεν είναι μύθος, ούτε σύμβολο, αλλά πνευματική πραγματικότητα, περισσότερο πραγματική στα μάτια των πνευματικών από οποιαδήποτε περιορισμένη (στα φυσικά όρια) ύπαρξη» (ενθ. Ανωτ. Σελ. 91)

Όταν ένας πολιτισμός παρακμάζει, τότε ξεφυτρώ*νουν σαν μανιτάρια οι δεισιδαιμονίες, οι αιρέσεις, οι αρρωστημένοι μυστικισμοί. Όταν ένας πολιτισμός απαρνείται τις αξίες πού τον στήριξαν και παραμερίζει τη φωτισμένη χριστιανική πίστη, αποπροσανατο*λίζεται και χάνεται στα σκοτεινά μονοπάτια του αθεϊσμού. Αυτοί πού δυσκολεύονται νά πιστέψουν στον αληθινό Θεό, δίνουν με την πιο μεγάλη ευκολία την εμπιστοσύνη τους σε γελοιότητες ή άφελότητες, στους «βέβηλους και γραώδεις μύθους», του σκοτα*δισμού. Ισχύει εκείνο πού έγραφε ο Πασκάλ: «Άπι*στοι οι πιο εύπιστοι».(Από την "ΖΩΗ")
Υπάρχουν και άθεοι.Εί*ναι νεκρική πομπή αρνητών που πορεύεται με στι*γματισμένο μέτωπο, για να θάψει τη νεκρή της πί*στη. Φθάνουν στην είκόνα του Χριστου, τη φτύ*νουν και βγαίνουν έξω ζωντανοί. Ζωντανοί, άλλα νεκροί Αυτό δεν καταργεί την παγκοσμιότητα τής θρησκείας. Το ότι υπάρχουν τυφλοί δεν σημαίνει, πώς τα μάτια δεν είναι έμφυτα στον άνθρωπο. Και επειδή υπάρχουν άπιστοι δεν σημαίνει, πώς δεν υπάρχει Θεός. Ή ψυχή στην φυσική της κατάσταση στρέφεται στον Θεό, όπως ή μαγνητική βελόνα στον βορά. Ή βλάβη τής βελόνας δεν καταργεί τον βορά, όπως ή τύφλωση μερικών δεν καταργεί την όραση των υγειών.
Κάποτε σε μία πόλη υπήρχε κάποιος πού καυχιόταν για την επιστήμη του. Έλεγε ότι είναι άθεος και προσπαθούσε νά κάνη κι άλλους άθεους. Ένας νεα*ρός, πού εργαζόταν κοντά του άλλά δεν παραδεχόταν τις ιδέες του αφεντικού του, για να απόδειξη τη βλακεία της αθε*ΐας τι μηχανεύθηκε ο ευφυής αυτός νέ*ος; Πήγε σʼ ένα κατάστημα, πού πουλούσε σχολικά είδη και παιχνίδια, και πήρε μία υδρόγειο σφαίρα από 'κείνες πού κατασκευάζουν τα εργοστάσια για σχολι*κή χρίση. Την πήρε και την τοποθέτησε πάνω στο γραφείο του άθεου αφεντικού του εν απουσία του. Όταν ο άθεος πήγε στο γραφείο του και είδε την υδρόγειο σφαίρα, απόρησε και θέλησε νά μάθη ποιος την έβαλε εκεί.

—Κανένας, είπε ο νεαρός. Μόνη της έγινε.—Κανένας! Μα είναι δυνατόν; είπε ο άθεος.—Κανένας, σου λέω! επέμενε ο νεα*ρός.—Αϊ, τότε δεν εί*σαι στα καλά σου. Πρέπει νά σε εξέ*ταση ψυχίατρος.Και ο νεαρός του απάντησε-
—Αν εγώ, πού λέω ότι αυτή ή υ*δρόγειος σφαίρα έ*τσι παρουσιάστηκε, πρέπει νά εξετασθώ από ψυχίατρο, τότε εσύ, πού τολμάς και λες ότι όλος ο κόσμος έγινε έτσι, θα έ*πρεπε προ πολλού νά είχες κλεισθεί σε φρενοκομείο.
όλα τα video που παρουσιάζετε όλοι εσείς με σκοπό την βλασφημία στο πρόσωπο του Χριστού αποδεικνύετε με τον πιο περίτρανο τρόπο την ανυπαρξία πνευματικότητος και κριτικής σκέψης αφού δέχεσθε αβίαστα τις ανηθικότητες που πρεσβεύουν και αππορίπτετε a priori τον ορθό λόγο του Χριστού :αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, άγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ