Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
22-12-08
05:52
Λατινικά είναι.
Προεόρτια αλτσχάϊμερ, άραγε;
Ευτυχώς που με επαναφέρεις στην πραγματικότητα.
Μα τα χίλια ντόμινο, βρε αγάπη μου, ξαναρωτώ (μήπως τη πρώτη φορά δε σε βόλεψε να απαντήσεις ενώ τώρα σε βολεύει)...
"σε τι διαφέρει η ετυμολογία αφέντης από το κυρίαρχος";
Εκτός και μας μάρανε η λατινική ετυμολογία από την αγγλική που αποτελεί απόρροια της λατινικής. (ζμπόινγκ καπάκι στο καπάκι)
Δηλ. οι Εγγλεζούληδες είπαν dominant κι εννοούσαν άλλο από το dominus;
< Latin dominatus, pp. of dominari (“ʽto rule, be lordʼ”) < dominus (“ʽlord, masterʼ”); see dominus.
https://en.wiktionary.org/wiki/dominate ()
Έλεος αν πίστεψες ότι πίστεψα πως το dominus δεν είναι λατινικό. Το ότι ανέλυσα ετυμολογία από κοινής ρίζας λέξη (στην αγγλική) δεν το καθιστά σφάλμα αλλά προς χάριν εντυπωσιασμού είπες να σουλατσάρεις με τη λατινική ετυμολογία της.
Ψάξτην και στα δομινικανά μήπως βρούμε παρελπίδα, ότι "dominus" μπορεί να σημαίνει και Δομινικανός υπήκοος.
Μα από κοινή ρίζα κοινά είναι τα νοήματα.
Τι μου παραθέτεις λατινικούς τύπους; Λατινικά στα λατινικά;
Και επιμένω.
Δεν λέω dominus. Λέω (όχι μόνος μου) deo κι όχι για να στη σπάσω αλλά γιατί δεν είναι επίδειξη αθεϊας μα ούτε και αναλφαβητισμού.
Αντίθετα, με το να προσπαθείς να με πείσεις για ερμηνείες λέξεων που φέρνεις διαιωνίζοντας το τίποτα για να το κάνεις "κάτι" παρασύρεσαι στην υπόδυση ρόλων που καθόλου δε ταιριάζουν σε έναν non-latin.
Αν το deo σου χαλάει την αισθητική κάνε συστάσεις στον Εξάντα, 1996 για το βιβλίο"Die frοhliche Wissenschaft" και ειδικότερα στην μεταφράστρια Λίλα Τρουλινού που τόλμησε να (αντι)γράψει "Requiem aeternam deo" δίχως καθόλου να λογαριάσει τις επιταγές σου περί του "D" κεφαλαίου...
Προφανώς η κα Τρουλινού ήξερε ολιγότερα. Δεν αντιλήφθηκε την ωκεάνια τρύπα της σύνδεσης του Απουλήιου με του Νίτσε λεχθέντα κι έπεσε μέσα. (ζμπόϊνγκ στο τρικάπακο)
Πάντως, αν το deo είναι λάθος, μόλις ξεπέρασες έναν αλήστου μνήμης φιλόσοφο και μια μεταφράστρια (που λόγο και σκοπό δεν έχει να αποδίδει κατά γράμμα ό,τι περιέχεται σε ένα βιβλίο μα να το αποδώσει στα μέτρα ενός ορθού νοήματος και σωστά συνταγμένο).
Ίσως, ακόμα και η παραμονή σου σε άλλα πεδία και επιστήμες να σε αδικούν...
Ποιός νομίζεις έφερε τον Απουλήιο στον 18ο αιώνα;
Ο Κωστέτσος Βασίλειος;
...θα επανέρθω στο θέμα του Απουλήιου γιατί είσαι "piece of inaccurate"...
pisi. σ'αγαπώ
Είπες:
Κανένας εκκλησιαστικός αντιγραφέας δεν θα σημείωνε ως Deus το deus Socratico.
Εννοώντας:
εκκλησιαστικός αντιγραφέας = Απουλήιος.
Χμμμ..
1. Στο Χρυσό Γάϊδαρο του Απουλήιου (Metamorphoseon Libri XI: Asinus Aureus) που γράφτηκε γύρω στο 160 μ.Χ. (ένα από τα πρώτα λογοτεχνικά έργα που ασχολούνται αποκλειστικά με τη μαγεία και το οποίο βρίθει μαγικών συμβολισμών) γίνονται συχνές αναφορές από τον "εκκλησιαστικό αντιγραφέα" Λούκιο () στη μαγική τέχνη των ιερέων της Ίσιδας.
2. Στο χρυσό γάϊδαρο, λοιπόν, ο Λούκιος φτάνει στην Υπάτη της Θεσσαλίας, την ξακουστή πόλη της μαγείας, όπου η περιέργεια και ο πόθος του για τη γνώση τον βάζουν σε περιπέτειες, καθώς επιχειρεί με κάποιο μαγικό φίλτρο να γίνει πουλί και να πετάξει, αλλά από κάποιο λάθος γίνεται γάϊδαρος.
Μεταμορφωμένος σε γάϊδαρο, ο Λούκιος βλέπει τη ζωή με τα μάτια ενός γαϊδάρου, μια ζωή που δεν θα ζούσε ποτέ λόγω της καταγωγής και της λαμπρής μόρφωσής του, μια ζωή σκληρή, χυδαία, άδικη, κωμική, εφιαλτική, επικίνδυνη.
Περνάει μέσα από απίστευτες περιπέτεις και κακουχίες, ώσπου στο τέλος η Ίσιδα (παρακαλώ)- κι όχι κάποιος εκκλησιαστικός Θεός- με τη σωτήρια παρέμβασή της, του ξαναδίνει την ανθρώπινη μορφή του και μαζί την αυτογνωσία και την πληρότητα, υπο το φώς της οποίας, η μεταμόρφωση και οι περιπέτειές του ήταν μια ολόκληρη διαδικασία μύησης στον ανώτερο εαυτό.
Γκούγκλ Ίσιδα.
Δεν ξέρω πολλούς εκκλησιαστικούς αντιγραφείς να έγραψαν αριστουργήματα του Φανταστικού με αιγυπτιακές θεότητες που έκαναν μαγικά τερτίπια.
3. Ο Απουλήιος δικάστηκε για μαγεία, στα Σάβαθρα της Τριπολίτιδας το 158 μ.Χ.
Ιστορικό εν συντομία: ο Απουλήιος είχε επισκεφτεί στην Οία της Λιβύης, τον Σικήνιο Ποντιανό, φίλο και συσπουδαστή του στη Ρώμη, και απ'αυτον γνώρισε και τελικά παντρεύτηκε την πλούσια χήρα μητέρα του (που έπασχε από κατάθλιψη), την Πουδεντίλλη.
Λίγο αργότερα όμως, ο Ποντιανός πέθανε και οι συγγενείς του κατηγόρησαν τον Απουλήιο (που είχε φήμη μάγου) ότι τον δολοφόνησε με μαγεία κι ότι χρησιμοποίησε τη μαγεία για να σαγηνεύσει την Πουδεντίλλη.
Την υπεράσπιση του εαυτού του την βάσισε στο διαχωρισμό της μαγείας από την αγυρτεία και τάυτιση της (ενν:μαγείας) με τη μελέτη και τη φιλοσοφία, στην Απολογία του (σ'αυτήν τη δίκη) όπου σώζεται με τον τίτλο Pro se de Magia Liber ή απλώς De Magia.
Όπως διευκρινίζει, ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για εκείνο το είδος μαγείας το οποίο περιφρονεί ως χυδαία αγυρτεία με σκοπό το Κακό.
Αντίθετα, δέχεται ότι ασκεί, ως φιλοσοφική, επιστημονική και θρησκευτική δραστηριότητα την Υψηλότερη Μαγεία, που ο ίδιος ονομάζει θεουργία, που ανυψώνει το ανθρώπινο πνεύμα ως την κατανόηση της θείας δύναμης και της ποικιλότροπης έκφρασής της στα μυστικά της Φύσης.
Αν κάποιος αντέγραψε κάποιον, ήταν οι Εκκλησίες τον Απουλήιο κι όχι το αντίστροφο..
Αθωώθηκε παμψηφεί από το δικαστήριο.
Λες αυτοί που τον αθώωσαν να ήταν θεούσοι;
4. Κι ερχόμαστε στο De deo Socratiiiiiiiiiiis (Περί του Θεού του Σωκράτη) το οποίο κατ'εμέ παρουσιάζει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον και αποτελεί ουσιαστικά μια μελέτη της Δαιμονολογίας, το πιο αμφιλεγόμενο ίσως σημείο της πλατωνικής φιλοσοφίας, που είχε προκαλέσει και το θερμό ενδιαφέρον ακόμη και του Πλούταρχου.
Κι εδώ έχουμε μια τεράστια παρεξήγηση, ρεμπεσκάκι μου, που κρατά για αιώνες (οι αρχαίοι φιλόσοφοι με τον όρο δαίμων εννοούσαν "θεός", ενώ σήμερα ο ίδιος όρος σημαίνει "διαβολική οντότητα", γιατί το νέο χριστιανικό ιερατείο διαβολοποίησε τους αρχαίους θεούς): πώς δηλαδή η δαιμονολογία, από πλατωνική μαγική φιλοσοφία εξελίχτηκε στις "δαιμονολογίες" του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης (π.χ. βλέπε τη Δαιμονολογία του Ρεμίνγκιους, του Τριθέμιου, του Κολίν ντε Πλανσί κλπ.)
Στο έργο του, ο Απουλήιος ερμηνεύει το "δαιμόνιο" (δηλ. το "θεόνιο") του Σωκράτη ως παρουσία μιας προσωπικής θεότητας και θεωρεί τους πλατωνικούς δαίμονες ως μαγικές οντότητες (κάτι σαν τους σημερινούς (αρχ)αγγέλους) που κατοικούν μεταξύ ουρανού και Γης και διαμεσολαβούν μεταξύ θεών και ανθρώπων, μεταβιβάζοντας στους θεούς τις προσευχές των ανθρώπων (κάτι που μοιάζει πάρα πολύ με αυτό που η νεότερη δυτική μυστική παράδοση ονομάζει Επίκληση του Φύλακα Αγγέλου).
Παρουσιάζει έτσι τις διαβαθμίσεις, του Θείου σύμφωνα με την πλατωνική διδασκαλία (κι όχι αντιγράφωντάς την από θεολογικά κείμενα της εποχής όπως άφησες να εννοηθεί!!!!) και επιδιώκει -όπως άλλωστε κι ο Πλούταρχος- να θεμελιώσει τη λαϊκή μαγική πίστη για την ευεργετική παρουσία κάποιας υπερβατικής θεότητας.
Το πιο ενδιαφέρον και πρωτότυπο στο έργο του Απουλήιου, είναι ότι προσπαθώντας να δώσει μια μαγική και συγκρητιστική θρησκευτική ερμηνεία της πραγματικότητας, αντιλαμβάνεται τη φιλοσοφία ως εμπειρία του Θείου, μια μυστικιστική αντίληψη που θα βρει αργότερα τη βαθύτερη έκφρασή της στον Πλωτίνο και στον Ιάμβλιχο και στους υπόλοιπους νεοπλατωνικούς φιλοσόφους, για να πάρει έπειτα το δρόμο της και να καταλήξει σ'αυτό που στην Ελλάδα σήμερα ονομάζουμε εκλαϊκευμένα "εσωτερισμό".
5. ίσως ο Σωκράτης ουσιαστικά καταδικάστηκε για μαγεία (ότι εισήγαγε με δόλιο τρόπο "καινά δαιμόνια"), μην καταφέρνοντας -ή μη θέλοντας- να πείσει το δικαστήριο όπως ο Απουλήιος, ότι αυτό που έκανε ήταν θεουργική φιλοσοφία...
6.Το σίγουρο ομως είναι ότι οι δίκες των μαγισσών του Μεσσαίωνα, βασίζονταν στις ίδιες κατηγορίες με αυτές που είχαν αποδοθεί στον Σωκράτη και στον Απουλήιο, και όλες ήταν στη φύση τους καθαρά θεολογικές και σχετίζονταν με τη δαιμονολογία, ένα ζήτημα που άλλαξε πρόσωπο μέσα στους αιώνες...
7. Η δαιμονολογία του Πλάτωνα και του Απουλήιου μεταλλάχθηκε σύντομα σε απόκρυφη επιστήμη την οποία προωθούσαν οι ίδιοι οι "δαίμονες", δηλαδή οι απαγορευμένοι θεοί του παρελθόντος, δηλαδή οι Εκπεσόντες Άγγελοι και ο αρχηγός τους ο "Εωσφόρος" (που άλλωστε ως ελληνικό όνομα προέρχεται από τον Προμηθέα και τον Απόλλωνα). Έτσι η θεουργία και η θαυματουργία του ελληνορωμαϊκού Παγανισμού, ήταν το προσωπείο της δαιμονικής μαγείας.
8. Ακόμη κι αν οι παγανιστές δεν είχαν συνειδητοποιήσει πως χρησιμοποιούσαν τη βοήθεια και τις διδασκαλίες των πνευμάτων του Κακού επί της Γης, πολλοί χριστιανοί συγραφείς και μελετητές -και ανάμεσα τους μια σημαντικη φιγούρα σε σχέση με όλα αυτά, ο Άγιος Αυγουστίνος- (354-430)- μπόρεσαν εύκολα να διακρίνουν σε όλα αυτά την ανάμιξη των δαιμόνων (στις συνηθισμένες μαγικές διεργασίες με σύμβολα, σφραγίδες, επικλήσεις και κώδικες)
Αυτά και άλλα είναι τα σημαντικότερα θέματα στο κλασσικό βιβλίο του Αυγουστίνου Η Πολιτεία του Θεού. Το κύρος του Αυγουστίνου στη μεσαιωνική κουλτούρα ήταν τεράστιο.
Κι ερωτώ:
Επειδή ο Αυγουστίνος έκανε αναφορές σε μαγικές πρακτικές αυτόν τον καθιστά μάγο ή μήπως αντιγραφέα του Clavicula Salomonis;
Παρόμοια λογική αποδεικτικής χρησιμοποίησες για να καταδείξεις ότι ο Απουλήιος αντέγραψε εκκλησιαστικά κείμενα ή...ήταν θεούσος..
Μόνο επειδή έκανε λόγο για θεουργία..
Αν αύριο πω πως είμαι ερωτευμένος με τη τζουτζούκα του τζουτζούκου, είμαι και φαν του ορού της αλήθειας, ας πούμε;
Ποιός νομίζεις έφερε τον Απουλήιο στον 18ο αιώνα;
(...και από εκεί,
βρήκε το δρόμο του,
στο μαγευτικό ίντερνετ)
Τα σωσμένα του κείμενα και..
..η αναγνωστική δίψα των ανθρώπων
Μη μπερδεύεις τον Λούκιο με το "κατά Λουκά"...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Δεσμώτης
Περιβόητο μέλος
Ο Δεσμώτης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 45 ετών. Έχει γράψει 4,605 μηνύματα.
21-12-08
20:31
τότε θα έγραφες dominus.
..και στον Αλλάχ δε πιστεύω αλλά μπορώ και γράφω Αλλάχ.
Όσο για το dominus, σημαίνει "κυρίαρχος".
Αλλά, άλλο κυρίαρχος κι άλλο θεός μιας και θεός είναι ο κυρίαρχος των κυρίαρχων κι αυτό δεν είναι παρά υπόθεση.
Επιπλέον, ο θεός δεν είναι κύριο όνομα εκτός και τον λένε Μπάμπη.
Είναι εμφανώς κατακριτέο να αποδίδουν πιστοί και μη ως κύριο (και κυρίαρχο) όνομα την λέξη θεός/deo.
..κι όχι απόδειξη σφάλματος όπως προσπαθείς να με πείσεις.
Πρόκειται για γραμματικό κανόνα ή για θέμα απόδοσης τιμών ανεξαιρέτως;
Με προβλημάτισες τώρα...
σημ.: σε πολλά λατινικά συγγράματα το λήμμα "deo" είναι γραμμένο με "d".
Λ.χ. De deo Socratis (ο Θεός του Σωκράτη / Λούκιος Απουλήιος) κ.α. (βικιπαίδεια)
αλλά και Soli Deo gloria: Δόξα μόνο στο Θεό (του προτεσταντισμού).
Πες μου ότι έγινες θεούσος.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.