@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
19-01-09
20:25
Με την λογικη που λεει οτι οταν κοβεις το αυτι σου χανεις αιμα και κινδηνευει να παιθανεις και οτι αν εισαι στο τρελοκομειο πιστευοντας οτι εισαι ποντικι οτι ειναι μαλλον κακο.
Και οι ανθρωποι αυτοι πονανε.
Ερχομαι απο οικογενεια με καλιτεχνες που εχουν καταθλιψη πιστεψε με το να υποφερει ο ανθρωπος (παροτι δημιουργικος) ειναι ΚΑΚΟ
Κατ' αρχάς μια διευκρίνηση: επ ουδενί δεν θα συμφωνούσα με την άποψη ότι ο πόνος είναι η αποκλειστική πηγή της δημιουργίας, και ότι ένας καλλιτέχνης ή οποιοσδήποτε δημιουργός θα πρέπει να τον επιζητεί για να είναι δημιουργικός. Εγώ θα χαρακτήριζα τον πόνο "κακό", εάν η επίδραση που είχε ήταν μονάχα βλαπτική και αυτό ήταν αδιαμφισβήτητο. Από κει και πέρα...και ειδικά για τις περιπτώσεις που εξετάζουμε....το πράγμα περιπλέκεται. Σε πολλές περιπτώσεις τέτοιων σπουδαίων ανθρώπων, ίσως να ήταν καλύτερο να αποφεύγουμε να χαρακτηρίζουμε τον πόνο τους ως "καλό" ή "κακό" και να τον βλέπουμε ως κομμάτι της ζωής τους, το οποίο χειρίστηκαν όπως αυτοί έκριναν.
Και κάτι ακόμα:
Αποκλείεται ένας άνθρωπος που δεν υποφέρει να είναι προβληματικός;;
Ένας καλοπροσαρμοσμένος κομφορμιστής, π.χ, μπορεί κάλλιστα να φαίνεται "μια χαρά άνθρωπος"...και να νιώθει κι έτσι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
14-01-09
18:20
Κοίταξε... αν αρχίσουμε να βλέπουμε την κάθε περίπτωση ξεχωριστα, αν και θα είχε ενδιαφέρον, (...θα με ενδιέφεραν απόψεις για τον Βαν Γκογκ και τον Νίτσε) ωστόσο ενδέχεται να βγούμε off. Σε γενικές γραμμές δεχόμαστε ότι η ζωή αυτών των ατόμων χαρακτηριζόταν κι από έντονο ψυχολογικό πόνο. Μπορούμε όμως να χαρακτηρίζουμε έναν τέτοιο έντονο πόνο αμιγώς ως "προβληματικό", όταν μάλιστα προκύπτουν από αυτόν αριστουργήματα;; Πώς γίνεται από κάτι "προβληματικό" να προκύπτει κάτι τόσο δημιουργικό;; Και δε λέω ότι ένας έντονος πόνος μπορεί να επιδρούσε μονάχα δημιουργικά. Μοιραία, φαντάζομαι, θα υπάρχουν και οι παθολογικές εκδηλώσεις του.... Νομίζω απλώς ότι σε ορισμένες περιπτώσεις ανθρώπων η δημιουργική "εκμετάλλευση" του πόνου υπερισχύει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
14-01-09
00:17
Ο Βαν Γκογκ, ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ, ο Νίτσε….είχαν ψυχολογικά προβλήματα;;
Αλλά ακόμα κι αν είχαν, μπορεί αυτό να τους χαρακτηρίσει "προβληματικούς";
Κι αν κάποιοι άνθρωποι (π.χ καλλιτέχνες) μπορούν να μετατρέψουν την "παρέκκλισή" τους σε διαμάντι, τότε τι έχει μεγαλύτερη σημασία; Η "απόκλιση" του προβληματικού από το φυσιολογικό ή ο ωφελιμιστικός χαρακτήρας της "απόκλισης";;
Τα παραπάνω τα ανέφερα έχοντας στο μυαλό κυρίως παραδείγματα που έχω ακούσει από το χώρο της τέχνης και της φιλοσοφίας, αλλά, όπως και ναʼ χει, δεν μπορεί να δοθεί αντικειμενικός ορισμός του ψυχολογικού προβλήματος, γιατί η λέξη πρόβλημα είναι αρκετά σχετική. Αυτό δε σημαίνει ότι θα πρέπει να οδηγηθούμε και στον άκρατο σχετικισμό, ωστόσο είναι αδύνατον να υπάρξει μια αντικειμενική οριοθέτηση του "φυσιολογικού" έτσι, ώστε η οποιαδήποτε απόκλιση από αυτή να συνεπάγεται το "προβληματικό".
Τα όρια ανάμεσα στο "παράλογο" και στο "λογικό", ανάμεσα στο "φυσιολογικό" και το "αφύσικο" δεν είναι δυνατόν να είναι συγχρόνως αντικειμενικά, σαφώς διακριτά, κοινώς αποδεκτά και αμετάβλητα. Εάν συνέβαινε αυτό, δεν θα ήμασταν άνθρωποι, αλλά ρομπότ!!
Σημείωση Editor: Το θέμα προήλθε από split του θέματος: Ορισμός του Ψυχολογικού προβλήματος
Αλλά ακόμα κι αν είχαν, μπορεί αυτό να τους χαρακτηρίσει "προβληματικούς";
Κι αν κάποιοι άνθρωποι (π.χ καλλιτέχνες) μπορούν να μετατρέψουν την "παρέκκλισή" τους σε διαμάντι, τότε τι έχει μεγαλύτερη σημασία; Η "απόκλιση" του προβληματικού από το φυσιολογικό ή ο ωφελιμιστικός χαρακτήρας της "απόκλισης";;
Τα παραπάνω τα ανέφερα έχοντας στο μυαλό κυρίως παραδείγματα που έχω ακούσει από το χώρο της τέχνης και της φιλοσοφίας, αλλά, όπως και ναʼ χει, δεν μπορεί να δοθεί αντικειμενικός ορισμός του ψυχολογικού προβλήματος, γιατί η λέξη πρόβλημα είναι αρκετά σχετική. Αυτό δε σημαίνει ότι θα πρέπει να οδηγηθούμε και στον άκρατο σχετικισμό, ωστόσο είναι αδύνατον να υπάρξει μια αντικειμενική οριοθέτηση του "φυσιολογικού" έτσι, ώστε η οποιαδήποτε απόκλιση από αυτή να συνεπάγεται το "προβληματικό".
Τα όρια ανάμεσα στο "παράλογο" και στο "λογικό", ανάμεσα στο "φυσιολογικό" και το "αφύσικο" δεν είναι δυνατόν να είναι συγχρόνως αντικειμενικά, σαφώς διακριτά, κοινώς αποδεκτά και αμετάβλητα. Εάν συνέβαινε αυτό, δεν θα ήμασταν άνθρωποι, αλλά ρομπότ!!
Σημείωση Editor: Το θέμα προήλθε από split του θέματος: Ορισμός του Ψυχολογικού προβλήματος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.