WhiteDrum
Διάσημο μέλος
Η Κατίγκω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Γιατρός και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 2,786 μηνύματα.
03-12-08
13:26
Και κάτι για να ευθυμίσουμε...
Πέρισυ, στο διπλανό διαμέρισμα της κολλητής μου έμεναν 2 φοιτητές. Δεν είχαν ώρες κοινής ησυχίας αυτοί... Ακούγαμε μονίμως γκαρίδες τύπου : "
ΠΟΟΟΟΡΝΕΕΕΣ!!!" "ΓΚΟΟΟΛ!! Μ@Λ@Κ@ ΔΕΣ ΓΚΟΛΑΡΑ! Α ΡΕ ΜΑΝΑ! ΤΑΑΑΚΗ ΜΠΥΡΕΕΕΣ!!" και μετά τις 02.00 (!!) τύπου : "ΕΙΠΕΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΜΑΡΙΑ ΝΑ ΕΡΘΕΙ; ΠΟΥ ΣΚ@Τ@ ΕΒΑΛΑ ΤΙΣ Κ@Π..ΕΣ??"
Κάθε απόγευμα δε μεράκλωναν και έβαζαν τσιφτετέλια και μπουζουκέρλια στη διαπασών...
Ε, είπαμε και εμείς απ το να χάσουμε τον ύπνο μας... να κερδίσουμε χαβαλέ.Μας είχαν που μας είχαν κάνει τις ωοθήκες ζέπελιν..
1.Ανά διαστήματα -έτσι από βαρεμάρα- βγαίναμε παγανιά με πυτζάμες και άρβυλα στην πολυκατοικία και τους κολλούσαμε προειδοποιητικά/κοροϊδευτικά χαρτάκια στην πόρτα.Γελούσαμε πριν καν τα κολλήσουμε, μιλάμε για καλλιτεχνικό οίστρο..!
2.Βάζαμε Overkill
στη διαπασών (σε ώρες ΜΗ κοινής ησυχίας) και τραγουδούσαμε ενώ μαγειρεύαμε , και όταν γκάριζαν τα ξημερώματα βγαίναμε στο μπαλκόνι και κάναμε ένα συρτό "ΑΑΑΑΑ! ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΘΑ ΦΕΡΩ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΙ"
Ε , μετά από 4 μήνες ψυχολογικού πολέμου με τις παραπάνω μεθόδους και καλό παλιό thrash metal ησύχασαν πολύ.
Στην δική μου πολυκατοικία πάλι εγώ είμαι πλέον η μόνη φασαριόζα, μιας και οι από πάνω σνομπαρίες συμφοιτήτριες ξεκουμπήστηκαν.Μόνο η μουσική και η ηλεκτρική μου σκούπα ίσως να ενοχλούν αλλά είμαι και καθαρή ένοικος και στις ώρες κοινής ησυχίας το ράβω.-
Οι από πάνω μου πέρισυ σήκωναν την πολυκατοικία στο πόδι με μουσική και γκαρίδες, και πήγα και τους χτύπησα την πόρτα με πυτζάμες και κάλτσες μόνο σε περίοδο εξεταστικής...
Και κάτι απ το παρελθόν...
Τρίτη λυκείου τώρα εγώ, με την πίεση και την κατάντια μιας μαθήτριας που παλεύει για Ιατρική... Μονοκατοικίες.. Οι από πίσω είχαν σοβαρά οικογενειακά προβλήματα. Ο μικρός γιος (12-13) έβριζε μάνα και αδερφή μεσημεριάτικα " ΑΣΙ ΜΙ ΡΙ ΠΟΡΝ! ΘΑ ΠΑΡΟΥ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΚΙ ΘΑ ΤΑ ΚΑΝΟΥ Κ*ΛΟΠΑΝΑ ΝΑ Χ#$Ω ΣΤΟ ΜΠΑΝΙΟ!" , η μάνα (μητριά) έσπαγε στο ξύλο την κόρη (18-19) η οποία σπάραζε στο κλάμα κάθε 02.00-03.00 το πρωί, έφευγε κλαίγοντας και τσιρίζοντας απ το σπίτι με το αυτοκίνητο του αγοριού της. Όταν έλειπαν οι γονείς απ το σπίτι, ο μικρός κοιμόταν στο μπαλκόνι (!!) και 2/3 φορές έβγαινε από μέσα η κοπελιά κλαίγοντας και με τον άλλον από πίσω να της πετάει αντικείμενα φωνάζοντας "ΑΣΕ ΜΕ ΡΕ Μ@Λ@Κ@, ΠΟΣΑ ΧΑΠΙΑ ΠΗΡΕΣ ΣΗΜΕΡΑ Ε? ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΘΑ ΦΩΝΑΞΩ". Και η διπλανή τους τύγχανε να είναι γνωστή της μάνας μου και είπε ότι άλλαξε δωμάτιο στα μικρά για να μην ακούνε τα όργια και τα κλάματα της μικρής μουρλής...
Ο κόμπος όμως έφτασε στο χτένι όταν σε περίοδο εξετάσεων (την επομένη θα έδινα μαθ.κατ.) είχαν βάλει τόσο δυνατά τη μουσική που έτριζαν τα τζάμια του δωματίου μου... Μην έχοντας το κουράγιο να κάνω νταϊλίκια, είπα στη μάνα μου να ρίξει ένα φωνήεν μπας και την χαμηλώσουν, αναφέροντας και το λόγο βέβαια, που δεν ήταν αμελητέος... Απάντηση στη μάνα μου απ την μικρή τσουτσούρδω.. "ΔΕ ΜΑΣ Χ#ΖΕΙΣ ΜΩΡΗ ΚΙ ΕΣΥ; Ο,ΤΙ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΘΑ ΚΑΝΩ". Επειδή ως οικογένεια είχαν και ιστορικό ναρκωτικών είπε η μάνα μου να το αφήσει το θέμα...
Πέρισυ, στο διπλανό διαμέρισμα της κολλητής μου έμεναν 2 φοιτητές. Δεν είχαν ώρες κοινής ησυχίας αυτοί... Ακούγαμε μονίμως γκαρίδες τύπου : "
ΠΟΟΟΟΡΝΕΕΕΣ!!!" "ΓΚΟΟΟΛ!! Μ@Λ@Κ@ ΔΕΣ ΓΚΟΛΑΡΑ! Α ΡΕ ΜΑΝΑ! ΤΑΑΑΚΗ ΜΠΥΡΕΕΕΣ!!" και μετά τις 02.00 (!!) τύπου : "ΕΙΠΕΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΜΑΡΙΑ ΝΑ ΕΡΘΕΙ; ΠΟΥ ΣΚ@Τ@ ΕΒΑΛΑ ΤΙΣ Κ@Π..ΕΣ??"
Κάθε απόγευμα δε μεράκλωναν και έβαζαν τσιφτετέλια και μπουζουκέρλια στη διαπασών...
Ε, είπαμε και εμείς απ το να χάσουμε τον ύπνο μας... να κερδίσουμε χαβαλέ.Μας είχαν που μας είχαν κάνει τις ωοθήκες ζέπελιν..
1.Ανά διαστήματα -έτσι από βαρεμάρα- βγαίναμε παγανιά με πυτζάμες και άρβυλα στην πολυκατοικία και τους κολλούσαμε προειδοποιητικά/κοροϊδευτικά χαρτάκια στην πόρτα.Γελούσαμε πριν καν τα κολλήσουμε, μιλάμε για καλλιτεχνικό οίστρο..!
2.Βάζαμε Overkill
στη διαπασών (σε ώρες ΜΗ κοινής ησυχίας) και τραγουδούσαμε ενώ μαγειρεύαμε , και όταν γκάριζαν τα ξημερώματα βγαίναμε στο μπαλκόνι και κάναμε ένα συρτό "ΑΑΑΑΑ! ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΘΑ ΦΕΡΩ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΙ"
Ε , μετά από 4 μήνες ψυχολογικού πολέμου με τις παραπάνω μεθόδους και καλό παλιό thrash metal ησύχασαν πολύ.
Στην δική μου πολυκατοικία πάλι εγώ είμαι πλέον η μόνη φασαριόζα, μιας και οι από πάνω σνομπαρίες συμφοιτήτριες ξεκουμπήστηκαν.Μόνο η μουσική και η ηλεκτρική μου σκούπα ίσως να ενοχλούν αλλά είμαι και καθαρή ένοικος και στις ώρες κοινής ησυχίας το ράβω.-
Οι από πάνω μου πέρισυ σήκωναν την πολυκατοικία στο πόδι με μουσική και γκαρίδες, και πήγα και τους χτύπησα την πόρτα με πυτζάμες και κάλτσες μόνο σε περίοδο εξεταστικής...
Και κάτι απ το παρελθόν...
Τρίτη λυκείου τώρα εγώ, με την πίεση και την κατάντια μιας μαθήτριας που παλεύει για Ιατρική... Μονοκατοικίες.. Οι από πίσω είχαν σοβαρά οικογενειακά προβλήματα. Ο μικρός γιος (12-13) έβριζε μάνα και αδερφή μεσημεριάτικα " ΑΣΙ ΜΙ ΡΙ ΠΟΡΝ! ΘΑ ΠΑΡΟΥ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΚΙ ΘΑ ΤΑ ΚΑΝΟΥ Κ*ΛΟΠΑΝΑ ΝΑ Χ#$Ω ΣΤΟ ΜΠΑΝΙΟ!" , η μάνα (μητριά) έσπαγε στο ξύλο την κόρη (18-19) η οποία σπάραζε στο κλάμα κάθε 02.00-03.00 το πρωί, έφευγε κλαίγοντας και τσιρίζοντας απ το σπίτι με το αυτοκίνητο του αγοριού της. Όταν έλειπαν οι γονείς απ το σπίτι, ο μικρός κοιμόταν στο μπαλκόνι (!!) και 2/3 φορές έβγαινε από μέσα η κοπελιά κλαίγοντας και με τον άλλον από πίσω να της πετάει αντικείμενα φωνάζοντας "ΑΣΕ ΜΕ ΡΕ Μ@Λ@Κ@, ΠΟΣΑ ΧΑΠΙΑ ΠΗΡΕΣ ΣΗΜΕΡΑ Ε? ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΘΑ ΦΩΝΑΞΩ". Και η διπλανή τους τύγχανε να είναι γνωστή της μάνας μου και είπε ότι άλλαξε δωμάτιο στα μικρά για να μην ακούνε τα όργια και τα κλάματα της μικρής μουρλής...
Ο κόμπος όμως έφτασε στο χτένι όταν σε περίοδο εξετάσεων (την επομένη θα έδινα μαθ.κατ.) είχαν βάλει τόσο δυνατά τη μουσική που έτριζαν τα τζάμια του δωματίου μου... Μην έχοντας το κουράγιο να κάνω νταϊλίκια, είπα στη μάνα μου να ρίξει ένα φωνήεν μπας και την χαμηλώσουν, αναφέροντας και το λόγο βέβαια, που δεν ήταν αμελητέος... Απάντηση στη μάνα μου απ την μικρή τσουτσούρδω.. "ΔΕ ΜΑΣ Χ#ΖΕΙΣ ΜΩΡΗ ΚΙ ΕΣΥ; Ο,ΤΙ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΘΑ ΚΑΝΩ". Επειδή ως οικογένεια είχαν και ιστορικό ναρκωτικών είπε η μάνα μου να το αφήσει το θέμα...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.