@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
31-01-09
20:25
Θα μου επιτρέψεις όμως να επιμείνω! Το "τίποτα" σαν μέτρο χρησιμότητας υφίσταται γιατί φέρει μέσα του τον λόγο ύπαρξης του, είναι απόλυτο και δεν εξαρτάται από "κάτι" άλλο!
Αντίθετα, από αυτό -με την έννοια που του προσδίνουμε- εξαρτώνται τα...πάντα!
daemon
Παραπάνω αναφερόμουν στο πώς το τίποτα λαμβάνει "υπόσταση"...από τη συνείδηση.
Θα προσπαθήσω να είμαι πιο σαφής στο τι ήθελα πραγματικά να πω (είναι και μια προσπάθεια να ξεκαθαρίσω κι εγώ τις δικές μου σκέψεις που είναι υπό διαμόρφωση...):
Ας φανταστούμε ότι στο κέντρο μιας κενής και σκοτεινής σφαίρας «συλλαμβάνεται», «γεννιέται» και αναπτύσσεται σε κατάσταση απόλυτης ησυχίας και ακινησίας… ένας «άνθρωπος» του οποίου η κατάσταση προσιδιάζει σε έναν συνεχόμενο "ύπνο δίχως όνειρα." Ας δεχτούμε ως δεδομένο ότι ο εγκέφαλός του έχει τη δυνατότητα να αναπτύξει συνείδηση, αλλά το μόνο δεδομένο που έχει είναι ο "ύπνος δίχως όνειρα." Ήτοι καμία συνείδηση του εαυτού του, του χώρου και του τίποτα. Θα έπρεπε, λοιπόν, να υπάρξει ένα «ελάχιστο κάτι» (να δει κάτι, να ακούσει κάτι, να αγγίξει κάτι, …), ώστε να αποκτήσει έστω και μια στοιχειώδη συνείδηση του τίποτα, του τι σημαίνει απουσία του «κάτι».
Εάν αυτή τη στιγμή κλείσω τα μάτια και φανταστώ το κενό, έχοντας στο μυαλό μου μονάχα αυτό, διαπιστώνω ότι και πάλι μπορώ να νοήσω το τίποτα, διότι σε μένα έχει προηγηθεί η εμπειρία του "κάτι", άρα και της απουσίας του (έχω ήδη νιώσει το σώμα μου να κινείται στο χώρο και συνειδητοποίησα το χώρο και την απουσία της κίνησης, έχω γνωρίσει τι είναι να ακούς "κάτι" και να μην ακούς τίποτα, να βλέπεις "κάτι" και μη βλέπεις τίποτα, να αγγίζεις "κάτι" και να μην αγγίζεις τίποτα, να μην υπάρχει τίποτα γύρω από "κάτι"…κ.ο.κ…) Το τίποτα έχει γίνει αναπόσπαστη έννοια στο εσωτερικό μας σύμπαν όπου γεννιώνται και αναπτύσσονται οι σκέψεις μας, επειδή έχει προηγηθεί η εμπειρία, κι αυτή είναι εμπειρία του "κάτι." Μονάχα σε έναν ύπνο δίχως όνειρα θα έλεγα ότι η έννοια του τίποτα μέσα μας "κοιμάται" κι αυτή, μέχρι να ξυπνήσει ταυτόχρονα μαζί μας, γιατί "μένει πάντα μαζί μας" εφόσον έχει προηγηθεί η εμπειρία του "κάτι".
Εάν, αντί να γεννηθώ, ήμουν μια αυθύπαρκτη και άυλη υπόσταση μέσα στο κενό , είναι δυνατόν να νοηθεί ότι θα είχα σκέψεις, συνείδηση του εαυτού μου και του τίποτα;;
Το θέμα σου έχει και προεκτάσεις deamon....
Σχετικά με την "ύπαρξη" του χώρου:
Εκ πρώτης όψεως αυτό που μπορώ να πω είναι ότι τις έννοιες του χώρου και του τίποτα δεν τις συλλαμβάνουν ο χώρος, οι πέτρες, τα αστέρια κι ο άνεμος, παρά μονάχα η συνείδηση. Τα πράγματα βρίσκονται ή κείτονται στον κόσμο χωρίς να έχουν συνείδηση της ύπαρξής τους. Εάν εξαφανιζόταν μονομιάς κάθε συνείδηση απʼ το σύμπαν κι έμενε μονάχα…η άψυχη ύλη και ο χώρος, τότε και το τίποτα ως έννοια θα εξαφανιζόταν, όπως θα εξαφανιζόταν η νοητική εικόνα κάθε κύκλου και κάθε γεωμετρικού σχήματος από τον κόσμο. Κι ενώ τη συνείδηση μπορούμε να τη φανταστούμε ως ανύπαρκτη (αρκεί να αναλογιστούμε έναν ύπνο δίχως όνειρα ή την κατάσταση που ήμασταν πριν γεννηθούμε), η ανυπαρξία του χώρου είναι αδιανόητη για μας, γιʼ αυτό και φαίνεται πιστευτό (από όλους; ) ο χώρος να υπάρχει ανεξάρτητα από την ύπαρξη ή τη μη ύπαρξη της συνείδησης.
Έχει θεωρηθεί νομίζω ότι η μορφή εποπτείας του χώρου, βρίσκεται από πριν την εμπειρία στο ανθρώπινο πνεύμα, ότι βρίσκεται στη συνείδηση πριν αυτή έρθει σ' επαφή με την πραγματικότητα, ώστε, κατά την επαφή αυτή, να μπορούμε να βάζουμε σε τάξη τα εμπειρικά δεδομένα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.