DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
01-02-09
11:47
Όσο κι'αν αγαπώ τα ζώα(παιδιά δεν έχω) δεν νομίζω ότι η είσοδος ενός παιδιού στη ζωή μας μπορεί να συγκριθεί σαν συναίσθημα με οτιδήποτε άλλο στον κόσμο.Αγαπώ τον σκύλο μου αλλά δεν είναι παιδί.
H απάντηση σου, χωρίς φυσικά να θέλω ή να μπορώ να την κρίνω γιατί είναι καθαρά υποκειμενικό το θέμα, με οδήγησε σε ένα - δύο ερωτήματα:
Το πρώτο μπαίνει αυτόματα με τη χρήση της λέξης "είσοδος" που έκανες. Έντονα δραματοποιημένες και φορτισμένες συναισθηματικά καταστάσεις που συνοδεύουν το πριν και το μετά της άφιξης του νέου μωρού στο σπίτι ενώ στον αντίποδα, ένα σκυλί μπορεί να μπει στη ζωή μας εντελώς απλά, τυχαία, μια κυριακή πρωί στη βόλτα όταν βρίσκουμε ένα χαμένο κουτάβι...
Το δεύτερο αφορά στην εξέλιξη. Ζωής, συναισθημάτων, αγάπης, συνύπαρξης. Αυτό που ακολουθεί στη ζωή μας και μας ακολουθεί στη ζωή μας. Με τις ποιοτικές διαφορές κάθε κατάστασης πάντα.
Στους άλλους φίλους που είχαν την ευγένεια να απαντήσουν στο θέμα θα ήθελα να κάνω μια ακόμα ερώτηση: Αν είχατε και παιδί και κατοικίδιο ταυτόχρονα ή όχι, και μπαίνατε κάποια στιγμή στη διαδικασία να αναλογιστείτε τις στιγμές με το ένα, με το άλλο και με τα δύο μαζί, τί συμπεράσματα θα βγάζατε? Μήπως τελικά χρειάζονται και τα δύο για να βγει ο "καλός" εαυτός μας?
(Επειδή κινδυνεύω να παρεξηγηθώ, θα ήθελα να τονίσω ότι αυτό το θέμα το έβαλα γιατί μου κέντρισε το ενδιαφέρον το άρθρο το οποίο παρέθεσα με βάση τα ευρήματα της έρευνας (τα οποία ως μετρήσιμα και επαληθεύσιμα θεωρήτικά είναι και αντικειμενικά) και θεώρησα εποικοδομητικό το να εξερευνήσουμε και απόψεις που ίσως δεν συμπίπτουν με τα "κοινώς παραδεκτά".)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.