WildCherry
Νεοφερμένος
Η WildCherry αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 99 μηνύματα.
18-12-08
20:24
Στοχασμοί
Πώς μπορέσαμε και θάψαμε τόσους νεκρούς...
Με τόσες ανοιξιάτικες ευωδιές
πού βρήκαμε την αντοχή να διώξουμε τα περιστέρια...
Σε αυτό το μεγάλο σπίτι-τον Κόσμο-
η κουρελού ψυχή μας συνεπαίρνεται από τα λόγια
τα μικρά και τα μεγάλα
και γεννοβολά μνημες θλιβερές...
Έτσι όπως τα όνειρα των πεινασμένων
βούλιαξαν με το καράβι των αιμάτων
στα χιονισμένα βουνά αμέτρητων πατρίδων
ή στις φλεγόμενες εστίες τους,
έτσι όπως τα υποκριτικά χαμόγελά μας
σκόρπισαν στον διάβα τους άτιτλους τάφους,
αναζητώ μέσα στην παγωμένη ερημιά
μια ελάχιστη λουρίδα φωτός
που θα σκάψει το μέσα μου
ίσαμε το τελευταίο κύτταρο της βιολογικής μου σύνθεσης,
για να μπορέσω να ζυγώσω την αλήθεια....
Και να συλλογιέμαι..
ποιος άνοιξε τις χιλιάδες αυτές μικρές τρύπες
στην ανθοβολούσα ψυχή μου,
που πολύ πονάνε, ποιος και γιατί έσκαψε αναρίθμητους τάφους για τα αδέρφια μου,τους ανθρώπους,
ποιος βασίλεψε τα ωραία παιδικά μάτια...
Όταν η ευτυχία λιποτακτεί από τα ωραίο γειτονικό σπίτι
δεν έχω το δικαίωμα να ευτυχώ
όταν΄κάθε πέτρα του σπιτιού σου είναι βουτηγμένη στην Δυστυχία,
δεν είμαι άξιος να καυχιέμαι για τις δικές μου χαρές.
Γιατί η ζωή και ο θάνατος παραμένουν τα πελώρια ερωτηματικά,
που χλευάζουν τις μικρές μας συνειδήσεις...
Οι τάφοι είναι ανώνυμοι.
Είναι ο σβώλος της γης που σκεπάζει τις χρυσές οδοντοτοιχίες
(που συνήθως τις κλέβουν οι νεκροθάφτες)
Το χώμα κρύβει όλη την αλήθεια...
Είναι ο βορριάς, είναι και ο νοτιάς που λυσσομανούν
στο μέσα μου τοπίο
και ξεριζώνουν τα αγκάθια και τα πάθη μου.
Είναι και ένας χρόνος αμείλικτος, θανατερός,
ένα μόριο του αιώνιου Χρόνου, που σημαδεύει καρτερικά την ανάσα μας...
Ποιος μπόρεσε να περιμαζέψει τα πικρά μου όνειρα
και πόσο θαυμαστά φιλίωσαν μεταξύ τους οι αντίρροπες δυνάμεις,
η γελούμενη Ζωή και η αγέλαστη Άνοιξη...
Γιάννης Σκαλόπουλος
Πώς μπορέσαμε και θάψαμε τόσους νεκρούς...
Με τόσες ανοιξιάτικες ευωδιές
πού βρήκαμε την αντοχή να διώξουμε τα περιστέρια...
Σε αυτό το μεγάλο σπίτι-τον Κόσμο-
η κουρελού ψυχή μας συνεπαίρνεται από τα λόγια
τα μικρά και τα μεγάλα
και γεννοβολά μνημες θλιβερές...
Έτσι όπως τα όνειρα των πεινασμένων
βούλιαξαν με το καράβι των αιμάτων
στα χιονισμένα βουνά αμέτρητων πατρίδων
ή στις φλεγόμενες εστίες τους,
έτσι όπως τα υποκριτικά χαμόγελά μας
σκόρπισαν στον διάβα τους άτιτλους τάφους,
αναζητώ μέσα στην παγωμένη ερημιά
μια ελάχιστη λουρίδα φωτός
που θα σκάψει το μέσα μου
ίσαμε το τελευταίο κύτταρο της βιολογικής μου σύνθεσης,
για να μπορέσω να ζυγώσω την αλήθεια....
Και να συλλογιέμαι..
ποιος άνοιξε τις χιλιάδες αυτές μικρές τρύπες
στην ανθοβολούσα ψυχή μου,
που πολύ πονάνε, ποιος και γιατί έσκαψε αναρίθμητους τάφους για τα αδέρφια μου,τους ανθρώπους,
ποιος βασίλεψε τα ωραία παιδικά μάτια...
Όταν η ευτυχία λιποτακτεί από τα ωραίο γειτονικό σπίτι
δεν έχω το δικαίωμα να ευτυχώ
όταν΄κάθε πέτρα του σπιτιού σου είναι βουτηγμένη στην Δυστυχία,
δεν είμαι άξιος να καυχιέμαι για τις δικές μου χαρές.
Γιατί η ζωή και ο θάνατος παραμένουν τα πελώρια ερωτηματικά,
που χλευάζουν τις μικρές μας συνειδήσεις...
Οι τάφοι είναι ανώνυμοι.
Είναι ο σβώλος της γης που σκεπάζει τις χρυσές οδοντοτοιχίες
(που συνήθως τις κλέβουν οι νεκροθάφτες)
Το χώμα κρύβει όλη την αλήθεια...
Είναι ο βορριάς, είναι και ο νοτιάς που λυσσομανούν
στο μέσα μου τοπίο
και ξεριζώνουν τα αγκάθια και τα πάθη μου.
Είναι και ένας χρόνος αμείλικτος, θανατερός,
ένα μόριο του αιώνιου Χρόνου, που σημαδεύει καρτερικά την ανάσα μας...
Ποιος μπόρεσε να περιμαζέψει τα πικρά μου όνειρα
και πόσο θαυμαστά φιλίωσαν μεταξύ τους οι αντίρροπες δυνάμεις,
η γελούμενη Ζωή και η αγέλαστη Άνοιξη...
Γιάννης Σκαλόπουλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
WildCherry
Νεοφερμένος
Η WildCherry αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 34 ετών, επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 99 μηνύματα.
16-12-08
21:15
Ο πληθυντικός Αριθμός
Ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού, ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.
Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός
οι φόβοι.
Οι φόβοι για όλα από εδώ και πέρα.
Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.
Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν,
γένους θηλυκού
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από εδώ και πέρα.
Κική Δημουλά "Το λίγο του κόσμου" 1971
Ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού, ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.
Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός
οι φόβοι.
Οι φόβοι για όλα από εδώ και πέρα.
Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.
Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν,
γένους θηλυκού
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από εδώ και πέρα.
Κική Δημουλά "Το λίγο του κόσμου" 1971
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.