Ophelia
Διάσημο μέλος
Η Μάρα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 2,434 μηνύματα.
06-03-09
18:32
Δυστυχώς, μερικοί άνθρωποι παίρνουν περισσότερο θάρρος από ότι πρέπει παρεξηγώντας την ευγένεια ή το ενδιαφέρον που μπορεί να τους δείξεις…το οτι σαν χαρακτήρας είσαι ανοιχτός και φιλικός δεν μπορώ να σε συμβουλεύσω να το αλλάξεις. Απλά προσπάθησε, όσο μπορείς, να προσέχεις τις πράξεις και τα λεγόμενα σου ώστε να μην υπάρχουν πολλά περιθώρια παρεξήγησης. Όχι βέβαια ότι και αυτό είναι απόλυτο, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που παρανοούν ή παρεξηγούν… Κατά τ' άλλα συμφωνώ με Ηρώ.
Έχω πάθει κάτι ανάλογο, λίγο πιο χοντρό βέβαια πέρσι...
Είχαμε στο φροντιστήριο ένα παιδί στην τάξη το οποίο ήταν λίγο αντικοινωνικό να το πω; Μουντρούχο να το πω; Μια τέτοια κατάσταση…να φανταστείτε δύο χρόνια ήμασταν στην ίδια τάξη και πέρα από τα τυπικά δεν μιλάγαμε καθόλου. Γενικά είχα παρατηρήσει ότι ήταν λίγο στον κόσμο του, δεν έκανε παρέα με κανέναν και ακόμα και στα διαλλείματα καθόταν μόνος του και άκουγε μουσική.
Ε, μια μέρα που είχα πάει νωρίτερα στο φροντιστήριο για ένα τεστ τον είδα χάλια, μόνο του σε ένα παγκάκι, να κοιτάει στο υπερπέραν… Αν και δεν μιλάγαμε, είπα αμαρτία είναι μωρέ ας πάω να δω αν είναι καλά ο καημένος. Η αλήθεια είναι ότι είχε χοντρό θεματάκι -χωρίζανε οι γονείς του- και καθίσαμε να μου πει τον πόνο του. Επειδή εκείνη την εποχή ήταν φρέσκο και το διαζύγιο των γονιών του αμορεμίου, ήμουν κάπως ευαισθητοποιημένη με το θέμα και ήξερα πώς να τον χειριστώ.
Κατά τα άλλα ήταν συμπαθέστατο παιδάκι – συζητώντας μάλιστα, ανακάλυψα ότι είχαμε και αρκετά κοντινά μουσικά γούστα- απλά λίγο αντικοινωνικό… Έκανα και μια προσπάθεια να του γνωρίσω τα υπόλοιπα παιδιά της τάξης, μπας και κοινωνικοποιηθεί καθόλου και είχα χαρεί πολύ γιατί είχε αρχίσει να δένει με μερικούς. Βέβαια, είχε αρχίσει να γίνεται και ιδιαίτερα φορτικός σε εμένα. Όποτε με έβλεπε, τσουυυυπ, ερχόταν δίπλα μου, μου έπιανε την κουβέντα, μου έλεγε πόσο πολύ χαιρόταν που με είχε φίλη του και κάτι τέτοια. Και κάποιο τζιμάνι από την τάξη πάει και του δίνει το τηλέφωνο μου…από εδώ αρχίζει ο γολγοθάς!! Άρχισε να με παίρνει τηλέφωνο κάτι κουλές ώρες, πότε να θέλει να μιλήσουμε περί ανέμων και υδάτων, πότε να τον πιάνουν τα υπαρξιακά του, πότε να μου βάζει τραγούδια, να μου στέλνει κάτι περίεργα μηνύματα στο κινητό…να προσπαθώ εγώ να του εξηγήσω οτί δεν γίνεται από την μια στιγμή στην άλλη να γίνουμε κολλητάρια και να σταματήσει να είναι τόσο πιεστικός, τίποτα! Να τα έχει πάρει και ο Δημήτρης στο κρανίο -πραγματικά, από τις ελάχιστες φορές που η ζήλια του είχε κάποιον λόγο ύπαρξης- ο οποίος να μου λέει: ʽʼδεν μπορεί, για να σου στέλνει τέτοια μηνύματα, θα του έχεις δώσει θάρρος και εσύ!ʼʼ.
Να προσπαθώ πάλι να του εξηγήσω ότι η συμπεριφορά του με φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση, και με τους φίλους μου, και με την σχέση μου και με την οικογένεια μου (έπαιρνε στο σταθερό 2 η ώρα την νύχτα για να δει αν είμαι καλά ), τίποτα αυτός, στον κόσμο του. Ε, του το ʽπα μια, δυο, τρεις (!) φορές και μετά αναγκαστικά τον έβρισα. Από τότε, ούτε μου ξαναμίλησε, ούτε μου ξανατηλεφώνησε, τίποτα…και είναι κρίμα γιατί, εξʼ αρχής τον είχα συμπαθήσει και δεν τον είχα πλησιάσει γιατί έπρεπε, πραγματικά ενδιαφερόμουν για ʽκείνον και ήθελα να τον βοηθήσω όσο μπορούσα!
Έχω πάθει κάτι ανάλογο, λίγο πιο χοντρό βέβαια πέρσι...
Είχαμε στο φροντιστήριο ένα παιδί στην τάξη το οποίο ήταν λίγο αντικοινωνικό να το πω; Μουντρούχο να το πω; Μια τέτοια κατάσταση…να φανταστείτε δύο χρόνια ήμασταν στην ίδια τάξη και πέρα από τα τυπικά δεν μιλάγαμε καθόλου. Γενικά είχα παρατηρήσει ότι ήταν λίγο στον κόσμο του, δεν έκανε παρέα με κανέναν και ακόμα και στα διαλλείματα καθόταν μόνος του και άκουγε μουσική.
Ε, μια μέρα που είχα πάει νωρίτερα στο φροντιστήριο για ένα τεστ τον είδα χάλια, μόνο του σε ένα παγκάκι, να κοιτάει στο υπερπέραν… Αν και δεν μιλάγαμε, είπα αμαρτία είναι μωρέ ας πάω να δω αν είναι καλά ο καημένος. Η αλήθεια είναι ότι είχε χοντρό θεματάκι -χωρίζανε οι γονείς του- και καθίσαμε να μου πει τον πόνο του. Επειδή εκείνη την εποχή ήταν φρέσκο και το διαζύγιο των γονιών του αμορεμίου, ήμουν κάπως ευαισθητοποιημένη με το θέμα και ήξερα πώς να τον χειριστώ.
Κατά τα άλλα ήταν συμπαθέστατο παιδάκι – συζητώντας μάλιστα, ανακάλυψα ότι είχαμε και αρκετά κοντινά μουσικά γούστα- απλά λίγο αντικοινωνικό… Έκανα και μια προσπάθεια να του γνωρίσω τα υπόλοιπα παιδιά της τάξης, μπας και κοινωνικοποιηθεί καθόλου και είχα χαρεί πολύ γιατί είχε αρχίσει να δένει με μερικούς. Βέβαια, είχε αρχίσει να γίνεται και ιδιαίτερα φορτικός σε εμένα. Όποτε με έβλεπε, τσουυυυπ, ερχόταν δίπλα μου, μου έπιανε την κουβέντα, μου έλεγε πόσο πολύ χαιρόταν που με είχε φίλη του και κάτι τέτοια. Και κάποιο τζιμάνι από την τάξη πάει και του δίνει το τηλέφωνο μου…από εδώ αρχίζει ο γολγοθάς!! Άρχισε να με παίρνει τηλέφωνο κάτι κουλές ώρες, πότε να θέλει να μιλήσουμε περί ανέμων και υδάτων, πότε να τον πιάνουν τα υπαρξιακά του, πότε να μου βάζει τραγούδια, να μου στέλνει κάτι περίεργα μηνύματα στο κινητό…να προσπαθώ εγώ να του εξηγήσω οτί δεν γίνεται από την μια στιγμή στην άλλη να γίνουμε κολλητάρια και να σταματήσει να είναι τόσο πιεστικός, τίποτα! Να τα έχει πάρει και ο Δημήτρης στο κρανίο -πραγματικά, από τις ελάχιστες φορές που η ζήλια του είχε κάποιον λόγο ύπαρξης- ο οποίος να μου λέει: ʽʼδεν μπορεί, για να σου στέλνει τέτοια μηνύματα, θα του έχεις δώσει θάρρος και εσύ!ʼʼ.
Να προσπαθώ πάλι να του εξηγήσω ότι η συμπεριφορά του με φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση, και με τους φίλους μου, και με την σχέση μου και με την οικογένεια μου (έπαιρνε στο σταθερό 2 η ώρα την νύχτα για να δει αν είμαι καλά ), τίποτα αυτός, στον κόσμο του. Ε, του το ʽπα μια, δυο, τρεις (!) φορές και μετά αναγκαστικά τον έβρισα. Από τότε, ούτε μου ξαναμίλησε, ούτε μου ξανατηλεφώνησε, τίποτα…και είναι κρίμα γιατί, εξʼ αρχής τον είχα συμπαθήσει και δεν τον είχα πλησιάσει γιατί έπρεπε, πραγματικά ενδιαφερόμουν για ʽκείνον και ήθελα να τον βοηθήσω όσο μπορούσα!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.