Great Chaos
Περιβόητο μέλος
Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
18-04-09
00:07
Ο υπερβολικος σεβασμος κρυβει απο πισω του φοβο. Καμια φορα πρεπει να εισαι και λιγο ερειστικος για να μπορεις να αφυπνισεις τον συνομιλητη σου απ'τις προκαταληψεις και τους ισχυρισμους του.
Μαζι σου epote.
Παραδόξως θα συμφωνήσω κι εγώ μ' αυτό. Φυσικά, όλα πρέπει να ισχύουν μέσα σε διαλλεκτικώς καθοριζόμενα πλαίσια και κάθε υπερβολή μειώνει τον υπερβάλλοντα.
Κατ' αρχήν, όλοι οι άνθρωποι δικαιούνται έναν ελάχιστο σεβασμό, ως προϋπόθεση για τη συμμετοχή τους σ' ένα διάλογο, όπως πολύ σωστά παρατήρησε ο jrot.
Εάν σ' έναν χώρο με θεωρούν λαλάκα και μου το δείχνουν με κάθε μέσο, τότε είτε έχουν δίκιο και άρα πράγματι δεν υπάρχει λόγος να μιλούν αυτοί μαζί μου, είτε με αδικούν και άρα δεν υπάρχει λόγος να συζητώ εγώ μαζί τους.
Εάν πάλι τους θεωρώ εγώ λαλάκες και τους το τρίβω στη μούρη με κάθε δυνατό τρόπο, τότε είτε έχω δίκιο είτε άδικο, βάσει του παραπάνω σκεπτικού μου, πάλι δεν υπάρχει πεδίο διαλόγου.
Αυτό το ελάχιστο επίπεδο σεβασμού του ενός συνομιλητή προς τον άλλον, είναι υποχρεωτικό να διατηρείται και μάλιστα εν ανάγκη διά ροπάλου κατά τη γνώμη μου, σ' έναν χώρο ο οποίος έχει ως λόγο ύπαρξής του ακριβώς το διάλογο.
Από εκεί κι ύστερα όμως, θεωρώ ότι ο σεβασμός είναι κάτι που κερδίζεται και δεν επιβάλλεται διά νόμου ή ροπάλου. Εάν εγώ με τις πράξεις μου γίνομαι γραφικός και κάνω τους άλλους αυθόρμητα να μειδιούν με τα γραφόμενά μου (σάμπως με ήξεραν κι από χθες για να συνομωτήσουν εναντίον μου;), τότε όσο κι αν φωνάζω και ωρύομαι απαιτώντας σεβασμό, το μόνο που καταφέρνω είναι να γίνομαι ακόμη πιο γραφικός και τα μειδιάματα να καταλήγουν σε γέλωτες.
Εάν λοιπόν ζητώ το σεβασμό, θα πρέπει να τον κερδίσω, εμπνέοντας τους συνομιλητές με τη στάση μου και τη γραφή μου. Το κυριότερο σ' αυτήν την περίπτωση είναι πως πρώτος εγώ πρέπει να σέβομαι τη νοημοσύνη των συνομιλητών μου κατά τη συζήτηση. Τότε θεωρώ πως αργά ή γρήγορα θα κερδίσω και το δικό τους σεβασμό.
Μέσα λοιπόν σ' αυτά τα πλαίσια, πιστεύω στον έντονο, ευθύ κι εκφραστικό διάλογο και όταν βρίσκω συνομιλητές που αντέχουν τα στενά "μαρκαρίσματα", τα δυνατά (αλλά όχι αντιαθλητικά) "τάκλιν" και τα ισχυρά "τζαρτζαρίσματα" ώμο με ώμο, πάντοτε απολαμβάνω τη συζήτηση. Ο νερόβραστος διάλογος με το "σεις" και με το "σας" δεν είναι η καλύτερή μου, άσε που κινδυνεύει να μου εξαρθρωθεί η κάτω σιαγόνα από το χασμουρητό, οπότε κάνει κακό και στην υγεία. Στην πράξη, οι συνομιλητές που μ' έχουν προκαλέσει, με ανάγκασαν να βάλω τα δυνατά μου και να βγάλω το καλύτερό μου, ή τουλάχιστον μ' έκαναν να μάθω πολλά και χρήσιμα περί ανθρώπινης συμπεριφοράς, άρα και στις δύο περιπτώσεις μ' έκαναν κατάτι σοφότερο. Δεν είμαι δα κι από ζάχαρη να λιώσω!!
Όσο για την προσωπική ευθιξία του καθενός, με αφήνει παγερά αδιάφορο, όταν τουλάχιστον ξεφεύγει από τα όρια του κοινώς αποδεκτού, για το οποίο μίλησα στην αρχή τούτου εδώ του ποστ. Εάν έπρεπε να προσαρμόζω τη γραφή μου με βάση τις ιδιοτροπίες του κάθε εύθικτου και με προνομιακή σχέση με το Εγώ του, τότε εύκολα κατανοεί κανείς ότι ο χώρος που θα περίσσευε θα μ' έκανε να γράφω όχι σαν τον Όττο, αλλά σαν το γέροντα Παΐσιο!! Διασκεδάζω δε ιδιαίτερα, με όσους όταν τα βρίσκουν μπαστούνια από επιχειρήματα, αρχίζουν να κραυγάζουν πως προσβλήθηκαν. Το μόνο που μπορώ να κάνω λοιπόν από την πλευρά μου ως ευγενική ανταπόδοση προς τους συνομιλητές μου, είναι να θυμάμαι πως οι προσωπικές μου ιδιοτροπίες σωστά αφήνουν τους υπόλοιπους, επίσης παγερά αδιάφορους.
Σε τελική ανάλυση, πιστεύω ότι αυτός που ξεπερνά τα όρια της στοιχειωδώς καλής συμπεριφοράς μέσα σε μια συζήτηση και δεν σέβεται τους συνομιλητές του, στην πραγματικότητα απαξιώνει τον ίδιο του τον εαυτό και τις απόψεις του.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.