mania
Επιφανές μέλος
Η mania αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Ρόδος (Δωδεκάνησα). Έχει γράψει 12,949 μηνύματα.
11-05-09
13:00
προσωπικά είμαι το παιδί που ξέρει, η γονείς μου πάντα ήταν ενωμένοι λόγο των παιδιών, οι συζητήσεις τους πάντα ήταν γύρο απο τα παιδιά και έτσι πέρασαν χρόνια γάμου απλά με κάτι να ασχολούντε, τώρα που παντρευτηκαν όλα τα παιδιά τους άρχισε η φαγούρα, ο πατέρας μου στον κόσμο του και η μάνα μου με υποψίες πώς υπάρχει 3ο πρόσωπο.
τότε λοιπόν τα πάντα ήταν μεταξύ τους, τώρα όμως μετά που φυγαμε ο καθένας στο σπίτι του η μάνα μου ψάχνει διέξοδο και κάποιον να μηλίσει για τα προβλήματα με τον πατέρα μου, σε καβγάδες τους μας φωνάζουν να είμαστε λένε μάρτηρες του τι περνάνε, μπαίνοντας λοιπόν στο "λούκι" της όλης καταστασης μπορώ να πώ πώς για το παιδί είναι αφόρητη κατάσταση, απο την μία θές να βοηθήσεις αλλα απο την άλλη δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, νοιώθεις πώς δεν έχεις χέρια, πώς δηψάς και δεν μπορείς να πιείς νερό, η ψυχολογία του παιδιού γίνετε σμπαράλια και ξαυνικά μπένεις σε μια διαδηκασία να σκέυτεσε ποιός φτέει και γιατί;
Ο δρόμος είναι γεμάτος σταυροδρόμια μέσα μου, απο την μία θές να βοηθήσεις αλλα αν το κάνεις μπαινεις στην μέση ενώς παραλυρήματος, η μάνα μου για να μου αποδείξει ότι έχει δίκιο μου λέει ακόμα και το πόσες φορές έχουν "σχέση" και τι κάνουν, πώς πόσο και με τί, η κατάσταση βγαίνει εκτώς ελέγχου, η φάση είναι πώς ξεκινάς απλά να ακούς το πρόβλημα των γονιών σου και απο το λίγο παραπάνω θάρος την φορά καταλύγεις να ακούς τα πάντα.
Το χειρότερο πράγμα στον κόσμο, πρέπει οι γονείς να περιορίζονται στα γεγονότα, στα παράπονα αλλα όχι στα βάθοι της σχέσεις τους, προκαλεί τρομερές ευθύνες στα παιδιά και απίστευτα κακή ψυχολογία μαζί με ένα ερώτημα, ΓΙΑΤΙ;;;;
τότε λοιπόν τα πάντα ήταν μεταξύ τους, τώρα όμως μετά που φυγαμε ο καθένας στο σπίτι του η μάνα μου ψάχνει διέξοδο και κάποιον να μηλίσει για τα προβλήματα με τον πατέρα μου, σε καβγάδες τους μας φωνάζουν να είμαστε λένε μάρτηρες του τι περνάνε, μπαίνοντας λοιπόν στο "λούκι" της όλης καταστασης μπορώ να πώ πώς για το παιδί είναι αφόρητη κατάσταση, απο την μία θές να βοηθήσεις αλλα απο την άλλη δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, νοιώθεις πώς δεν έχεις χέρια, πώς δηψάς και δεν μπορείς να πιείς νερό, η ψυχολογία του παιδιού γίνετε σμπαράλια και ξαυνικά μπένεις σε μια διαδηκασία να σκέυτεσε ποιός φτέει και γιατί;
Ο δρόμος είναι γεμάτος σταυροδρόμια μέσα μου, απο την μία θές να βοηθήσεις αλλα αν το κάνεις μπαινεις στην μέση ενώς παραλυρήματος, η μάνα μου για να μου αποδείξει ότι έχει δίκιο μου λέει ακόμα και το πόσες φορές έχουν "σχέση" και τι κάνουν, πώς πόσο και με τί, η κατάσταση βγαίνει εκτώς ελέγχου, η φάση είναι πώς ξεκινάς απλά να ακούς το πρόβλημα των γονιών σου και απο το λίγο παραπάνω θάρος την φορά καταλύγεις να ακούς τα πάντα.
Το χειρότερο πράγμα στον κόσμο, πρέπει οι γονείς να περιορίζονται στα γεγονότα, στα παράπονα αλλα όχι στα βάθοι της σχέσεις τους, προκαλεί τρομερές ευθύνες στα παιδιά και απίστευτα κακή ψυχολογία μαζί με ένα ερώτημα, ΓΙΑΤΙ;;;;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.