WhiteDrum
Διάσημο μέλος
Η Κατίγκω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Γιατρός και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 2,786 μηνύματα.
02-06-09
11:16
Αρχικά να αναφέρω πως το ανέμελο αθλητικό στυλάκι δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου. Σιχαίνομαι (πάνω μου) τα αθλητικά παπούτσια με τις τεράστιες σόλες και τα κορδόνια, σιχαίνομαι τα χοντροκομμένα άρβυλα, τα μποτίνια τα γιουνισεξ, τα σταράκια (παρότι μου πάνε και έχουν πλάκα όταν τα δανείζομαι από την αδελφή με τζινάκι και μια μπλούζα για να πάω μέχρι το περίπτερο ή το βιντεο κλαμπ ), και γενικά οποιοδήποτε παπούτσι φέρνει σε "αθλητικό".
Συμφωνώ, δεν πάει σε όλους, αλλά το χαλαρό και άνετο ντύσιμο χαρακτηρίζεται συχνά "σπορ", λανθασμένα βέβαια. Το αντίθετο για μένα είναι οτιδήποτε δεν είναι και τόσο άνετο αλλά φοριέται για να προσδίδει ομορφιά (ας πούμε) και έχει πολλά μπιχλιμπίδια, σε στυλ άνεση-στυλ 0-1. Αλλά δεν είναι το στυλ το θέμα, αλλά η ηλικία σε σχέση με αυτό.
Το στυλ έχει καμία σχέση με την προσωπικότητα; Αν εννοείς γούστο, οκ, γιατί για μένα π.χ. το ντύσιμο κάποιου δεν λέει απολύτως τίποτα για την προσωπικότητά του.Δεν κατακρίνω αυτούς που τα φοράνε, ίσα ίσα! Η αδελφή μου δείχνει μια χαρά με το τζινάκι και τα σταράκια της, επειδή αυτό είναι το στυλ της.
Εμένα το στυλ μου είναι διαφορετικό για πολλούς λόγους, που έχουν σχέση με την προσωπικότητά μου η οποία διαφέρει κατα πολύ από τη δική της, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει κάτι παραπάνω από το ότι απλά ..διαφέρουν.
Έχουμε λοιπόν το στυλ, όπου εκείνη θα πάει να ψωνίσει σταράκια και σαγιονάρες, ενώ εγώ μπαλαρίνες και παπούτσια με τακούνι έως και γόβα. Και το ευτύχημα είναι ότι φοράμε ακριβώς το ίδιο νούμερο, οπότε ανάλογα με την περίσταση μπορούμε και να ανταλλάσσουμε...
Είμαι της πεποίθησης πως τα ρούχα (και τα παπούτσια και τα αξεσουάρ) πρέπει να τα φοράς και όχι να σε φοράνε. Το ρούχο από μόνο του δεν έχει προσωπικότητα, εσύ του τη δίνεις.
Σου λέει κάτι η μπλούζα με τη στάμπα των AC/DC κρεμασμένη σε μία κρεμάστρα; Τσου.
Εσύ όταν τη φοράς νιώθεις κάτι και αυτό το κάτι βγαίνει προς τα έξω. Αν νιώθεις άβολα με ένα ρούχο, αυτό φαίνεται...
Εδώ συμφωνούμε, και για να είμαστε στο θέμα, αυτό ισχύει και για το ντύσιμο σε σχέση με την ηλικία. Αν δείχνεις άνετος μες στα ρούχα σου , τότε το μεταδίδεις και στους άλλους και "δείχνει" και το ρούχο πάνω σου. Χωρίς βέβαια να τραβολογάς συνέχεια τα υφάσματα και να τσεκάρεις 500 φορές το δευτερόλεπτο αν σου πάει.
Χμ, οκ με την μπλούζα, ναι, όπως και με τα υπόλοιπα ρούχα , ακόμα και όταν χρειαστεί να φορέσω τακούνι ή φούστα (σπάνια.).
Κων/να... αφού ξέρεις τη διαφορά. Διαφέρει (σε οποιαδήποτε ηλικία) η απλή περιποίηση που προσδίδει γλυκύτητα/νεότητα/κομψότητα από την κοκεταρία, από την υπερβολή, που όπως και να 'χει κάνει μπαμ. Δεν είμαι tomboy, κι εγώ προσέχω τί μου ταιριάζει και τί όχι. Σε περίπτωση που νόμιζες ότι σνομπάρω γυναίκες που το κάνουν. Και ναι, υπάρχουν ορισμένες στιγμές που η περιποίηση είναι περιττή (splatter εργαστήρια όπως προανέφερα, γυμναστήριο, λαϊκή, περίπτερο κ.τ.λ.) Και για το ντεκολτέ... εγώ στον οφθαλμίατρο που ήμουν παραλίγο να αποκτήσω μυωπία από το *BOIIING* ντεκολτέ μιας 50άρας. Ήταν κακόγουστο. Εκεί μιλάμε για ηλικία και ντύσιμο. Όσο για ντεκολτέ γενικότερα, κλαην μαην, δεν θα μου χτυπησει άσχημα στο μάτι. Εκτός βέβαια και αν είναι στη φόρα.Παρότι λοιπόν θα "βόλευε" περισσότερο να φοράω ένα τζιν ή μία φόρμα, από κάτω ένα αθλητικό παπουτσάκι και από πάνω ένα μπλουζάκι- επιλέγω να φοράω ένα μπλουζάκι όπως μου αρέσει, με σχετικά ανοιχτό ντεκολτέ (ανάλογα με την περίσταση πάντα, δεν θα πάω στη σχολή να βάλω τα ντεκολτέ μέχρι κάτω! ήμαρτον..
απλά δεν θα βάλω και μπλούζα με κλειστό λαιμό γιατί δεν θα μου άρεσε πάνω μου ) και το τζινάκι μου και τα παπουτσάκια μου.
Γιατί το παίρνεις προσωπικά; Το παράδειγμα για τις ξαδέρφες μου είχε ως σκοπό να δείξει ότι πολλές μανάδες βιάζονται να κάνουν μικρά κορίτσια "γυναίκες" με ρούχα που δεν τις κάνουν όμορφες αλλά τις "μεγαλώνουν" με έναν άσχημο τρόπο. Τώρα, να τραβολογάς ένα 15χρονο να βγάλει τα αθλητικά και να βάλει μίνι λέγοντάς του "έγινες γυναίκα πια!" δεν νομίζω να είναι σωστό, έτσι; Άρα, ναι , σε μερικές ηλικίες είναι καλό να σε αφήνουν να ντύνεσαι όπως θες, εκεί ήθελα να καταλήξω όπως συνέχισα και παρακάτω περί εργασίας και ένδυσης. Ούτε εμένα με επηρέασε η μάνα μου, καθότι γι αυτήν ντύνομαι σαν νεκροθάφτης και η φίλη της η γερμανίδα λέει ότι ντύνομαι σαν βιβλιοθηκάριος. Ενώ ο πατέρας ότι ντύνομαι σαν να ετοιμάζομαι να πάω στίβο.Whatever.Και πρέπει εδώ να πω ότι το στυλ μου αυτό δεν διαμορφώθηκε εξαιτίας της μαμά μου, η οποία ντύνεται συντηρητικά κατα βάση, φοράει παπούτσια που δεν θα φορούσα ποτέ, και ...χμου, έβγαλε πρώτη φορά τα φρύδια της φέτος. () Και πάντα έδειχνε κούκλα, παρότι είναι αρκετά κιλά πάνω από το κανονικό, γιατί αντλεί την αυτοπεποίθησή της από αυτό που είναι και όχι από αυτό που φοράει, το οποίο λίγη σημασία έχει τελικά.
Δεν διαφώνησε κανείς, αλλά με το πέρας του χρόνου συνεχίζουν να ισχύουν; Μιλάμε για την ηλικία και όχι το στυλ του άλλου μόνο.Προσπαθώ λοιπόν να σου πω, ότι όλα αυτά είναι στον άνθρωπο. Αυτό που εσένα σου φαίνεται απολύτως φυσιολογικό να το φορέσεις, μπορεί για τον άλλο να είναι κάτι που ο ίδιος δεν θα τολμούσε/ μπορούσε/ ήθελε ποτέ να βάλει.
Παίζουν πολλοί παράγοντες, όπως το γούστο, το πόσο συντηρητικός είναι κανείς, αλλά ακόμα και το αν νιώθει άνετα να βάλει κάτι ή θεωρεί πως δεν μπορεί να το υποστηρίξει.
Χαρακτήρας και στυλ δεν συνάδουν απαραίτητα.Η αδελφή μου υποστηρίζει καλύτερα από εμένα τα σταράκια, κι εγώ καλύτερα από εκείνη τις γόβες. Αυτό δεν σημαίνει πως είτε εγώ είτε εκείνη δεν θα έπρεπε να τα φοράμε και τα δύο.
Απλά κάνει η καθεμία της επιλογές της, όπως αυτές ταιριάζουν στο στυλ και το χαρακτήρα της
Ναι, άρα στυλ-//- προσωπικότητα.Επίσης, να πω ότι αυτό δεν σημαίνει ότι τα πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν... Οι άνθρωποι αλλάζουν μεγαλώνοντας, οι συνήθειες το ίδιο, γιατί όχι και το στυλ (αν και φαντάζομαι πως θα ακολουθεί μία συγκεκριμένη γραμμή, δεν πρόκειται ποτέ να πιάσω να βάλω τσόκαρα* ;p)
άλλο μπουστάκι και άλλο τριπλή ενίσχυση σε 14χρονο παιδόνι
πς. και κάτι τελευταίο... το σουτιεν δεν είναι στα πλαίσια της κοκεταρίας βρε συ
στα 14 με 15 είναι σημαντικό το στήθος να έχει υποστήριξη- επιβάλλεται μη σου πω..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
WhiteDrum
Διάσημο μέλος
Η Κατίγκω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Γιατρός και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 2,786 μηνύματα.
02-06-09
00:32
χμου χμου...
Η μητέρα μου ντύνεται με αθλητικά, τζιν και t-shirts (ενίοτε παίρνει και του αδερφού μου που έχουν στάμπεσ) και την βρίσκω πολύ χαριτωμένη, ειδικά τα γκρίζα της μαλλιά , βλέπεις τα γκρίζα μπουκλάκια και από κάτω t-shirt με στάμπα και τζιν με μποτάκια. Όταν ήμουν μικρό και βλαμμένο νόμιζα ότι η μαμά μου έχει κάποιο πρόβλημα και δεν κοκετάρεται πολύ (απ την άλλη βέβαια εμένα με έσερναν μες στο σπίτι να μου βάλουν μια φούστα).
Δεν θεωρώ ότι έχει ιδιαίτερη σημασία η ηλικία για να ντύνεται κάποιος πιο σπορ και κάζουαλ (όπως η μάνα), αρκεί το ντύσιμο να μην φωνάζει "κοιτάξτε μεεε" ή "στριμώχτηκα εδώ μέσα και τραβολογάω τα ρούχα μου από ανασφάλεια".
Παράδειγμα : η θεία μου πάντα έδινε κολλητά ρούχα, σετ καλλυντικών και μακιγιάζ στις ξαδέρφες μου από τότε που ήταν 14-15. Σταμάτησαν να φοράνε τζιν, σαλοπέτες, κολάν, μπλουζάκια με στάμπες και γίναν όλα σουτιέν, ντεκολτέ, στενά παντελόνια και make up. Γιατί, ω γιατί, να στριμωχτεί κανείς σε τέτοια ρούχα τώρα που μπορεί να κυκλοφορεί χύμα, άνετα και σπορ, ενώ αργότερα στον εργασιακό του χώρο θα πρέπει να ντύνεται σαν πιγκουίνος ή σαν μοντέλο εκκλησιαστικού οίκου μόδας ; (ή σαν παγωτατζής στο δικό μου επάγγελμα ναουμ).Δεν είμαι υπέρ της ατσουμπαλιάς και της μπίχλας, αλλά υπέρ της άνεσης.
Για μένα...
θα ήταν όμορφο
Το ντύσιμο δεν έχει ηλικία και ίσως να είμαι λίγο βλαμμένη για την παρακάτω ερωτηση αλλά, γιατί ορισμένα άτομα βιάζονται να ξεφορτωθούν το ανέμελο-χύμα ή αθλητικό στυλάκι ; Δεν είναι σαφώς πιο άνετο; Δεν πάει σε όλες τις ηλικίες; Δείχνει ανωριμότητα;
Η μητέρα μου ντύνεται με αθλητικά, τζιν και t-shirts (ενίοτε παίρνει και του αδερφού μου που έχουν στάμπεσ) και την βρίσκω πολύ χαριτωμένη, ειδικά τα γκρίζα της μαλλιά , βλέπεις τα γκρίζα μπουκλάκια και από κάτω t-shirt με στάμπα και τζιν με μποτάκια. Όταν ήμουν μικρό και βλαμμένο νόμιζα ότι η μαμά μου έχει κάποιο πρόβλημα και δεν κοκετάρεται πολύ (απ την άλλη βέβαια εμένα με έσερναν μες στο σπίτι να μου βάλουν μια φούστα).
Δεν θεωρώ ότι έχει ιδιαίτερη σημασία η ηλικία για να ντύνεται κάποιος πιο σπορ και κάζουαλ (όπως η μάνα), αρκεί το ντύσιμο να μην φωνάζει "κοιτάξτε μεεε" ή "στριμώχτηκα εδώ μέσα και τραβολογάω τα ρούχα μου από ανασφάλεια".
Παράδειγμα : η θεία μου πάντα έδινε κολλητά ρούχα, σετ καλλυντικών και μακιγιάζ στις ξαδέρφες μου από τότε που ήταν 14-15. Σταμάτησαν να φοράνε τζιν, σαλοπέτες, κολάν, μπλουζάκια με στάμπες και γίναν όλα σουτιέν, ντεκολτέ, στενά παντελόνια και make up. Γιατί, ω γιατί, να στριμωχτεί κανείς σε τέτοια ρούχα τώρα που μπορεί να κυκλοφορεί χύμα, άνετα και σπορ, ενώ αργότερα στον εργασιακό του χώρο θα πρέπει να ντύνεται σαν πιγκουίνος ή σαν μοντέλο εκκλησιαστικού οίκου μόδας ; (ή σαν παγωτατζής στο δικό μου επάγγελμα ναουμ).Δεν είμαι υπέρ της ατσουμπαλιάς και της μπίχλας, αλλά υπέρ της άνεσης.
Για μένα...
θα ήταν όμορφο
- να δω άτομα των 40-60 ετών με σπορ ντύσιμο.
- άτομα της ηλικίας μου με ένα απλό τζινάκι ή αθλητικά στη σχολή (παίδες, τα καλλιστεία είναι προς Αθήνα μεριά που μου 'ρθατε σαν 40άρες προξενήτρες-ντροβαδούρες στις 8 το πρωί στην παρασκευή πτώματος)
- να βλέπω τη μάνα και τις φίλες της με αθλητικά και φουτεράκια για βόλτα. (όχι, το τακούνι δεν βολεύει στην λαϊκή)
- Ντεκολτέ. Η βαρύτητα επέδρασε, ο χρόνος πέρασε, γιατί να γελοιοποιούνται;
- Μίνι φούστες και κολάν. Μπορεί να αισθάνονται άνετα (I doubt it) αλλά δείχνει να έχουν μείνει πίσω
- ταγιεράκια και σινιέ βραδινά φορεματάκια το πρωί, σε εργαστήρια, σε βόλτα. Ακόμα και στο σχολείο.
Το ντύσιμο δεν έχει ηλικία και ίσως να είμαι λίγο βλαμμένη για την παρακάτω ερωτηση αλλά, γιατί ορισμένα άτομα βιάζονται να ξεφορτωθούν το ανέμελο-χύμα ή αθλητικό στυλάκι ; Δεν είναι σαφώς πιο άνετο; Δεν πάει σε όλες τις ηλικίες; Δείχνει ανωριμότητα;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.