Nininaou
Διάσημο μέλος
Η Ρηνούλα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 32 ετών και μας γράφει απο Πειραιάς (Αττική). Έχει γράψει 2,455 μηνύματα.
04-06-09
19:36
χμ...
Σκεφτείτε το καλά όσοι σκέφτεστε να μετακομίσετε. Να κάνετε καλή επιλογή. Έχω ζήσει στην επαρχία. Δεν ήταν επαρχία, ήταν παραμεθώριος. Στην Κάρπαθο. Κι ακόμα ζω εκεί, αφού περνάω πολλούς μήνες το χρόνο στο νησί και κάνω ταξίδια συνέχεια για να δω φίλους/συγγενείς που μένουν μόνιμα. Είμαι δεμένη με τους ανθρώπους και με το μέρος, αλλά δεν μπορώ να πω ότι θα ήθελα να μείνω εκεί, να δουλεύω εκεί αργότερα. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι δε θα ξαναζήσω στο ίδιο σπίτι με τον πατέρα μου. Γιατί η κατάσταση ήταν περίεργη.
Υπήρχαν, βέβαια τα θετικά στοιχεία. Υπήρχε έντονη επικοινωνία. Παίζαμε συνέχεια ως παιδιά. Γυρνούσαμε στους δρόμους όλη μέρα, κοντά στη φύση και στους ανθρώπους. Και το βράδυ μαζευόμασταν κάτω απ'το φεγγάρι κι έλεγε ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του. Ιστορίες και ιστορίες. Με φαντασία, δική μας. Δεν βλέπαμε τηλεόραση, ούτε παίζαμε με ηλεκτρονικά. Δεν είμασταν κλεισμένοι στους τέσσερις τοίχους. Δεν μας έλειπε η χαρά και η γνώση ευτυχώς. Είναι η πιο σημαντική μορφή παιδείας το παιχνίδι. Κι είμασταν τυχεροί.
Αλλά, μόνο του το παιχνίδι δε βοηθάει να αναπτύξεις τις δεξιότητές σου, να βρεις ευκαιρίες. Δεν είχαμε ωδείο στο χωριό μου και ούτε γήπεδο. Ερχόταν θυμάμαι ένας δάσκαλος κιθάρας μια φορά την εβδομάδα και έκανε μάθημα σε καμιά δεκαριά παιδιά διαφορετικών ηλικιών, με διαφορετικές δυνατότητες και ακούσματα. Τι να μάθεις;
Κι ύστερα, δεν είχαμε νοσοκομείο. Βλέπαμε να φεύγουν οι δικοί μας άνθρωποι στην Κρήτη ή στην Αθήνα μόνο για να κάνουν εξετάσεις. Και δεν καταλαβαίναμε γιατί έφευγαν. Ρωτούσαμε τι έχουν κι ανησυχούσαμε. Κι άλλοι πέθαιναν μέσα στα ελικόπτερα, άλλοι τρέχανε να γεννήσουν.
Για θέατρο και σινεμά ούτε λόγος. Μόνο κάποιες επιθεωρήσεις έρχονταν και διάφοροι τραγουδιστές. Τίποτα οργανωμένο. Όλα επιφανειακά. Για το καλοκαίρι, για τους τουρίστες. Όλη τη χρονιά στην απομόνωση. Να θέλεις να πας στην Αθήνα και να νομίζεις ότι είναι σ'άλλη χώρα. Μια μέρα ολόκληρη με το καράβι.
Πολλά προβλήματα. Βέβαια, δεν είναι έτσι παντού. Δυο βήματα παραπέρα η Κρήτη και η Ρόδος καμία σχέση. Γι'αυτό να προσέξετε. Μην τη δείτε πολύ εξτρίμ αποκεντρωμένοι. Ελέγξτε τα πάντα πριν αποφασίσετε.
Σκεφτείτε το καλά όσοι σκέφτεστε να μετακομίσετε. Να κάνετε καλή επιλογή. Έχω ζήσει στην επαρχία. Δεν ήταν επαρχία, ήταν παραμεθώριος. Στην Κάρπαθο. Κι ακόμα ζω εκεί, αφού περνάω πολλούς μήνες το χρόνο στο νησί και κάνω ταξίδια συνέχεια για να δω φίλους/συγγενείς που μένουν μόνιμα. Είμαι δεμένη με τους ανθρώπους και με το μέρος, αλλά δεν μπορώ να πω ότι θα ήθελα να μείνω εκεί, να δουλεύω εκεί αργότερα. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι δε θα ξαναζήσω στο ίδιο σπίτι με τον πατέρα μου. Γιατί η κατάσταση ήταν περίεργη.
Υπήρχαν, βέβαια τα θετικά στοιχεία. Υπήρχε έντονη επικοινωνία. Παίζαμε συνέχεια ως παιδιά. Γυρνούσαμε στους δρόμους όλη μέρα, κοντά στη φύση και στους ανθρώπους. Και το βράδυ μαζευόμασταν κάτω απ'το φεγγάρι κι έλεγε ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του. Ιστορίες και ιστορίες. Με φαντασία, δική μας. Δεν βλέπαμε τηλεόραση, ούτε παίζαμε με ηλεκτρονικά. Δεν είμασταν κλεισμένοι στους τέσσερις τοίχους. Δεν μας έλειπε η χαρά και η γνώση ευτυχώς. Είναι η πιο σημαντική μορφή παιδείας το παιχνίδι. Κι είμασταν τυχεροί.
Αλλά, μόνο του το παιχνίδι δε βοηθάει να αναπτύξεις τις δεξιότητές σου, να βρεις ευκαιρίες. Δεν είχαμε ωδείο στο χωριό μου και ούτε γήπεδο. Ερχόταν θυμάμαι ένας δάσκαλος κιθάρας μια φορά την εβδομάδα και έκανε μάθημα σε καμιά δεκαριά παιδιά διαφορετικών ηλικιών, με διαφορετικές δυνατότητες και ακούσματα. Τι να μάθεις;
Κι ύστερα, δεν είχαμε νοσοκομείο. Βλέπαμε να φεύγουν οι δικοί μας άνθρωποι στην Κρήτη ή στην Αθήνα μόνο για να κάνουν εξετάσεις. Και δεν καταλαβαίναμε γιατί έφευγαν. Ρωτούσαμε τι έχουν κι ανησυχούσαμε. Κι άλλοι πέθαιναν μέσα στα ελικόπτερα, άλλοι τρέχανε να γεννήσουν.
Για θέατρο και σινεμά ούτε λόγος. Μόνο κάποιες επιθεωρήσεις έρχονταν και διάφοροι τραγουδιστές. Τίποτα οργανωμένο. Όλα επιφανειακά. Για το καλοκαίρι, για τους τουρίστες. Όλη τη χρονιά στην απομόνωση. Να θέλεις να πας στην Αθήνα και να νομίζεις ότι είναι σ'άλλη χώρα. Μια μέρα ολόκληρη με το καράβι.
Πολλά προβλήματα. Βέβαια, δεν είναι έτσι παντού. Δυο βήματα παραπέρα η Κρήτη και η Ρόδος καμία σχέση. Γι'αυτό να προσέξετε. Μην τη δείτε πολύ εξτρίμ αποκεντρωμένοι. Ελέγξτε τα πάντα πριν αποφασίσετε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.