Άλλα μηνύματα του μέλους Πιτουρονιφάδα σε αυτό το thread

Αρχική Δημοσίευση από μάρα_κουταμάρα:

Απλά μου έκανε εντύπωση η προσέγγιση της νιφάδας γιατί είναι με διαφορά η πλέον αισιόδοξη προσέγγιση για το πένθος που έχω ακούσει... Εγώ το βίωσα λίγο διαφορετικά αλλά είναι πολλοί οι παράγοντες που ''ορίζουν'' το πως θα το περάσει κάποιος. Δεν είναι μόνο η ψυχοσύνθεση του πενθούντος αλλά και οι συγκυρίες, οι περιστάσεις...είναι μια κάπως περίπλοκη διαδικασία.

Click για ανάπτυξη...

Μην παρεξηγηθώ, δεν είμαι μες την τρελή χαρά όλες τις ώρες..
Είναι όντως θέμα ψυχοσύνθεσης.Η αδερφή μου για παραδειγμα το έχει παρει πολύ άσχημα.Σήμερα όταν βγήκε απο το μπάνιο ανακάλυψε οτι της φεύγουν όλο και περισσότερες τούφες απο τα μαλλιά..είναι συνέχεια στην τσίτα και νιώθει ενοχές επειδή δεν ήταν πολύ κοντά με τον πατέρα μου.Ίσως το χω πάρει ελαφρύτερα διότι είχαμε την πλέον τέλεια σχεση πατερα-κόρης.Ίσως επειδή ξερω τί θα μου λεγε αν μπορούσε να μου μιλήσει.Η αδερφή μου νιώθω πως είναι απαρηγόρητη, δεν ξέρω πώς να την βοηθήσω και με πονάει πολυ, το ίδιο και τη μητέρα μου.

Κάποτε είχα ακούσει πως, όταν "φευγουν" οι γονείς, τα αδέρφια γίνονται "ξαδερφια".Μου φαίνεται παράλογο, εμείς ήρθαμε ακομη πιο κοντά.Έχει ζήσει κανείς σας τέτοια περίπτωση?

Θυμάμαι πως πάντα φοβόμουν μήπως χάσω τον πατέρα μου- δάκρυζα μόνο στη σκέψη.Ήμουν "το κορίτσι του μπαμπα" και του είχα φοβερή αδυναμία.
Τελικά αυτό που φοβόμουν, συνέβει φετος τον Μαιο.Και συνέβει εντελώς ξαφνικά.Έβλεπα ραδιοαρβύλα, χτυπάει το τηλεφωνο, ακουω την αδερφη μου να κλαίει, της πέρνω το ακουστικό απο τα χέρια."Περίεργη κατάσταση" μου λέει μια κυρία στο ακουστικό.Τρέχουμε κεντρο Αθηνα, στο νοσοκομείο.Βλεπουμε τον ξαδερφο μου, μας αγκαλιάζει και μας λεει..ο πατερας σας δεν τα καταφερε τελικά.

Θέλω να τονίσω πως, πέρα απο το τραγικό του γεγονότος, βίωσα συναισθηματα που τελικά με οδήγησαν σε μια αλλη όψη της ζωης.Ξεζουμίζω την καθε ημερα που ζω, κάνω πραγματα για να κανω υπερηφανο τον πατερα μου, αδιαφορώ για ανθρώπους μίζερους και κακούς, διεκδικώ με αποφασιστικότητα τα δικαιωματα μου και νιώθω πως, εφόσον αντιμετωπισα ενα απο τα χειροτερα σεναρια που θα μπορούσαν να μου συμβούν, μπορώ να αντιμετωπίζω το οτιδήποτε.
Το πένθος ως περίοδος αλλαγών, σου δίνει την ευκαιρία να αναθεωρήσεις αξίες, ανθρώπους και καταστασεις.

Alis, ακόμη κι αν είχες προλάβει να κάνεις και να πεις πράματα με τη γιαγιά σου, ο πόνος θα ήταν ο ίδιος.Στο λέω εγώ που, μεχρι τα 20 μου που εχασα τον πατερα μου, καθε πρωι και καθε βραδυ τον αγκαλιαζα και του ελεγα πως τον αγαπω.Είναι ο ίδιος πόνος!

Και κάτι τελευταίο ως συμβουλη: τα σταδια του πενθους, όπως αυτά αναφέρονται στο αρθρο που παρεθεσε η Kajira, δεν θα πρεπει να αποφευγονται.Πολλοι ειναι εκεινοι που αρνούνται να δεχτούν μια απώλεια.Πρέπει να πονέσεις, να θυμώσεις και να ξεσπάσεις ώστε να νιώσεις ψυχική γαλήνη.Αν δεν το κάνουμε για εμας, ας το κανουμε για τα ατομα που χασαμε.

Carpe Diem!