underwater
Περιβόητο μέλος
Η underwater αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,343 μηνύματα.
30-08-09
13:00
Διαβάζω αυτή την περίοδο 1 βιβλίο (''The Healing Path with Children'' του Mark Barnes) πάνω στην παιγνιοθεραπεία, το οποίο αφορά τόσο ειδικούς όσο γονείς. Εκεί διάβασα κάτι που μου άρεσε πολύ. Ότι ο κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη από κάποιους μη-υλικούς ''χώρους'' για να τοποθετήσει την έννοια της ταυτότητάς του και ότι ο 1ος ''χώρος'' είναι αυτός του ονόματός του. Οπότε το όνομά μας είναι 1 από τα στοιχεία που κουβαλάνε τον εαυτό μας εφ'όρου ζωής. Γι'αυτό πρέπει να είναι καλά επιλεγμένo.
Ο συγγραφέας επιμένει ότι το όνομα πρέπει να επιλέγεται όσο πιο νωρίς γίνεται στην ζωή του παιδιού, αλλά μετά την γέννησή του. Αν και δεν διαφωνεί στην συγκέντρωση εναλλακτικών πριν το παιδί έρθει στον κόσμο, αναφέρει ότι κάποια ονόματα απλώς δεν αντιπροσωπεύουν το κάθε συγκεκριμένο παιδί, οπότε δεν είναι σωστό να επιλέγονται προκαταβολικά. Αναφέρει επίσης πόσο σημαντικό είναι το όνομα του παιδιού να έχει θετικό φορτίο. Να εξασφαλιστεί ότι το παιδί δεν θα γελοιοποιηθεί ποτέ για αυτό. Εντάξει, αγαπάς πολύ τον πατέρα σου τον Βρασίδα και την μάνα σου την Λεσβία, όσο όμως κι αν θες να υπεκφύγεις, ξέρεις ότι θα κοροϊδέψουν το παιδί σου στο σχολείο.
Επίσης, αναφέρει ότι είναι σεβαστό να θες να τιμήσεις το παρελθόν σου, αλλά δεν το περιορίζει στην επιλογή οικογενειακού ονόματος. Μπορεί δηλαδή κάποιος να δώσει όνομα προερχόμενο από την καταγωγή του για την οποία είναι περήφανος (ας πούμε κάποιος που αισθάνεται πολύ περήφανος για την ελληνική καταγωγή του θα μπορούσε να δώσει κάποιο αρχαιοελληνικό όνομα) ή να δώσει το όνομα κάποιου αγαπημένου συγγενή. Και με αυτό δεν εννοεί ντε και καλά τους γονείς, αλλά πιθανώς ακόμα και κάποιον/α θείο/α ή whatever, ο οποίος είναι/ήταν καλό κι αξιολάτρευτο πλάσμα.
Η εντύπωση που μου δόθηκε από τις απόψεις του είναι ότι το όνομα πρέπει να διαποτίζεται με θετική ενέργεια, κάτι που καμία σχέση δεν έχει με έριδες μεταξύ του ζευγαριού για το ποιό σόι θα τιμηθεί ή με κατεβασμένα μούτρα προσβεβλημένων συμπεθέρων. Επίσης αναφέρει την εναλλακτική του δευτερεύοντως ονόματος (ή middle name σύμφωνα με την αγγλοσαξωνική κουλτούρα) όταν θες να τιμήσεις κάποιον αλλά αισθάνεσαι πως δεν ταιριάζει απόλυτα στο παιδί.
Για να κλείσω, θα αναφέρω 1 φράση του συγγραφέα που συνοψίζει την άποψή του (που τυγχάνει και δικιά μου): ''The name should be an honour to the child, not something to fulfil parental needs''.
Ο συγγραφέας επιμένει ότι το όνομα πρέπει να επιλέγεται όσο πιο νωρίς γίνεται στην ζωή του παιδιού, αλλά μετά την γέννησή του. Αν και δεν διαφωνεί στην συγκέντρωση εναλλακτικών πριν το παιδί έρθει στον κόσμο, αναφέρει ότι κάποια ονόματα απλώς δεν αντιπροσωπεύουν το κάθε συγκεκριμένο παιδί, οπότε δεν είναι σωστό να επιλέγονται προκαταβολικά. Αναφέρει επίσης πόσο σημαντικό είναι το όνομα του παιδιού να έχει θετικό φορτίο. Να εξασφαλιστεί ότι το παιδί δεν θα γελοιοποιηθεί ποτέ για αυτό. Εντάξει, αγαπάς πολύ τον πατέρα σου τον Βρασίδα και την μάνα σου την Λεσβία, όσο όμως κι αν θες να υπεκφύγεις, ξέρεις ότι θα κοροϊδέψουν το παιδί σου στο σχολείο.
Επίσης, αναφέρει ότι είναι σεβαστό να θες να τιμήσεις το παρελθόν σου, αλλά δεν το περιορίζει στην επιλογή οικογενειακού ονόματος. Μπορεί δηλαδή κάποιος να δώσει όνομα προερχόμενο από την καταγωγή του για την οποία είναι περήφανος (ας πούμε κάποιος που αισθάνεται πολύ περήφανος για την ελληνική καταγωγή του θα μπορούσε να δώσει κάποιο αρχαιοελληνικό όνομα) ή να δώσει το όνομα κάποιου αγαπημένου συγγενή. Και με αυτό δεν εννοεί ντε και καλά τους γονείς, αλλά πιθανώς ακόμα και κάποιον/α θείο/α ή whatever, ο οποίος είναι/ήταν καλό κι αξιολάτρευτο πλάσμα.
Η εντύπωση που μου δόθηκε από τις απόψεις του είναι ότι το όνομα πρέπει να διαποτίζεται με θετική ενέργεια, κάτι που καμία σχέση δεν έχει με έριδες μεταξύ του ζευγαριού για το ποιό σόι θα τιμηθεί ή με κατεβασμένα μούτρα προσβεβλημένων συμπεθέρων. Επίσης αναφέρει την εναλλακτική του δευτερεύοντως ονόματος (ή middle name σύμφωνα με την αγγλοσαξωνική κουλτούρα) όταν θες να τιμήσεις κάποιον αλλά αισθάνεσαι πως δεν ταιριάζει απόλυτα στο παιδί.
Για να κλείσω, θα αναφέρω 1 φράση του συγγραφέα που συνοψίζει την άποψή του (που τυγχάνει και δικιά μου): ''The name should be an honour to the child, not something to fulfil parental needs''.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.