Heptamer
Δραστήριο μέλος
Ο Heptamer αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Ιδιωτικός υπάλληλος και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 690 μηνύματα.
04-09-09
10:38
η καλυτερη εκδικηση πιστευω ειναι να ξερει ο αλλος πως μπορεις να τον εκδικηθεις και8 να μην το κανεις ποτε!
Eιναι καλό αυτο ίσως για τα πιο ευαίσθητα - και ισως και αδυναμα να εκδικηθουν - πνεύματα.
Τα οποια μπορουν μονο ισως να καλλιεργησουν κλίμα εκδίκησης,ως εκδίκηση αυτή καθεαυτή.
Τα ανησυχα πνεύματα - οπως εγώ - πρεσβευουν πως οτιδηποτε πρέπει να πληρώνεται σε αυτη τη ζωη.Εξάλλου,αν ολοι ξεφεύγουν ατιμώρητοι,τότε χανεται το μετρο και απλώνεται η ασυδοσια λογω ατιμωρησιας.
Οταν πληγώνεις,πρεπει να πληγώνεσαι. Δρα ανασταλτικά μετά σε παρομοιες "φιλοδοξίες" σου.
Τι να κανουμε!..
Ζουμε σε εναν κοσμο,που η ολη ισορροπια του βασιζεται στο φοβο της τιμωριας.
Λοιπόν, επειδή αναφέρθηκε η ατιμωρησία, θα ήθελα να θέσω σαν ερώτημα και στον Heptamer και σε όποιον ενδιαφέρεται να απαντήσει, αν θεωρεί ότι πρέπει να εκδικηθεί ακόμα και αν έχει παρέμβει η δικαιοσύνη(με τη μορφή του κράτους ή και άλλη). Αν δηλαδή αισθάνεται ανάγκη για προσωπική εκδίκηση, ή απλά θέλει να επιβληθεί μια τιμωρία. Θέλει εκδίκηση γενικά ή ειδικά να την επιβάλλει ο ίδιος;
Γιατί κυρίως μιλάω για την ανάγκη να επιφέρουμε εμείς οι ίδιοι τον πόνο στον άλλο, με οποιαδήποτε μορφή. Αλλά το θέμα είναι ανοιχτό για όλες τις οπτικές. Απλά με ενδιαφέρει να δω πως το σκέφτεται ο καθένας.
Oταν μιλω για εκδικηση,αναφερομαι συνηθως στον καθημερινό προσωπικο μας (συναισθηματικό / σχεσιακό και μη) μικρόκοσμο,οπου εχουμε τον πληρη ελεγχο και φυσικά οχι σε περιπτώσεις οπου επεμβαινει ο νομος.
Ο νομος υπαρχει,για να εμποδιζει ακριβως την εκδικηση.
Αν πληγώ στα πλαισια του νομου,σαφώς - θελω δε θελω - θα αφησω το νομο να "εκδικηθει" για μενα.
Για αυτο τον έχω αλλωστε!
Αν καποιος με πληγώσει συναισθηματικά ή σε αλλο επιπεδο,τετοιο που δεν μπορει να αγγιξει ο νομος και να ικανοποιησει το περι δικαιου αισθημα μου,εκει σαφώς τιθεται θεμα προσωπικής εκδικησης.
Αν η παρεμβαση της δικαιοσυνης με καλυπτει,δε θα συνεχισω εκδικητικά.
Αν δε με καλυπτει,θα ασκησω απλά "συμπληρωματικά" της δικαιοσυνης - πλην ομως νομιμα και δικαια - μέτρα,που θα ξεδιψασουν την αναγκη μου για τιμωρια.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Heptamer
Δραστήριο μέλος
Ο Heptamer αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Ιδιωτικός υπάλληλος και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 690 μηνύματα.
03-09-09
16:00
Μερικές προσωπικές σκέψεις....
Η εκδίκηση εχει διπλό όφελος.
Περαν του λυτρωτικου συναισθηματος που επιφέρει (λογω άσκησης προσωπικής δικαιοσύνης / ικανοποιησης του αισθηματος δικαιου),ατσαλώνει συγχρόνως (ψυχικα) τον εκδικηματία,τον κανει πιο δυνατό ενάντια σε πιθανές ιδιες ή παρεμφερεις μελλοντικές πλήξεις.
Κύριο ζητουμενο στην εκδίκηση,είναι η ψυχική λύτρωση. Η λύτρωση που επέρχεται απο την ανταπόδοση.
Η λύτρωση που θα αισθανθείς έχοντας κάνει τον άλλο να αιθανθεί και αυτός πόνο (και όχι να χαίρεται ατιμώρητος),θα σε βοηθήσει σίγουρα να συνέλθεις πιο γρήγορα. Εκδικώντας,εχεις δείξει ,πως είσαι δυνατός,υπολογίσιμος.
Προσωπικα,είμαι υπέρ της εκδίκησης.
Πιθανόν,επειδη οι καιροί ειναι αυτοί που ειναι.
Ανταποδίδω σε βαση δικαιοσύνης πάντα, - ειδάλλως εξομοιώνομαι με αυτον που με έπληξε - το κακό που έχω εισπράξει.
Εχει ειπωθει - και ειπωνεται αδιαλλειπτως - πως η καλυτερη εκδικηση,ειναι η αδιαφορία,η συγχωρεση,η επιδειξη ανωτερότητας.
Σε καποιες περιπτώσεις,αυτο ισως και να ειναι καλυτερο.
Δεν καθολικεύεται ομως.
Ο μέσος άνθρωπος,του μέσου πνεύματος συνήθως δεν έχει τόσο μεγάλους ορίζοντες και είναι πιο πεζός και άμεσος στις αντιδράσεις του. Ποιός ο λόγος να ασκήσει ευγενή και συγχωρητική συμπεριφορική - ακόμα και εαν το μπορεί - απέναντι σε κάτι (που θεωρεί) βλαπτικό?
Σε αυτή τη ζωή,τα πάντα (οφείλουν να) πληρώνονται εδώ. Να ισχύει η ανταποδοτικότητα.
Η στα ίσα αντπαπόδοση. Οποιαδήποτε άλλη αντιμετώπιση - όσο ευγενής και αν βαφτίζεται - εκλαμβάνεται την σήμερον ως αδυναμία και ανοίγει περισσότερο την όρεξη.
Ασκώ αντίποινα - εάν και εφόσον είμαι σε διάθεση,εάν κρίνω πως πρέπει. Αν δεν το κάνω,δεν οφείλεται στην απαξιωτική ανωτερότητα,μα στη στάθμιση των παραγόντων.Καθαρά θέμα υπολογισμού.Αν αποφασίσω να πλήξω - είτε συναισθηματικά είτε σωματικά - ,δε χαμπαριάζω απο ανωτερότητες (sic)!
Δείχνω (εφόσον το αποφασίσω) πυγμή.Δε μπαίνω στη διαδικασία να τσεκάρω τα όρια αν(τ)οχής μου - ακόμα και αν τα ξέρω,ακόμα και αν δεν βλάπτομαι.Ακόμα και αν βαράει στο βρόντο ο άλλος.Ακόμα και αν δε με αγγίζει. Δεν είμαι του "βάρα βάρα εσύ,τον καιρό σου χάνεις,σε αγνοώ,δε μπορείς να μου κάνεις τίποτα,είσαι ένα ζωύφιο". Είμαι του "ατιμώρητος δε θα μείνεις,θα πληρώσεις για να μάθεις πως ο άλλος δεν είναι εύκολος στόχος,δεν είναι αδύναμος / αδιάφορος όσο δείχνει,θα μάθεις δια πόνου (συναισθηματικού ή σωματικού,ανάλογα τη βλάβη) να σέβεσαι". Είμαι υπερ της άμεσης αποθάρρυνσης,που στοχεύει κύρια στο να κερδίσω το φόβο του άλλου. Είναι καλό να σε φοβούνται για το δυναμικό που αποπνέεις (και αφήνεις να διαφαίνεται),παρά να σε σέβονται για μια αμφίβολη στωικότητα / μειλιχειότητα / ανωτερότητα.
Η ανωτερότητα είναι περιττή πολυτέλεια.
Εξαίρεση - όχι κανόνας.
Τα ζωύφια όταν σε ενοχλούν τα πατάς. Δεν ασκείς ανωτερο πνεύμα.
(στη μύγα π.χ που διαρκώς με ενοχλεί,δε θα ασκησω αδιαφορία,ανωτερο πνεύμα,συγχώρεση!!!)
Ειμαι υπέρ το απτού,του άμεσου - στα πάντα.Αν έχω την πολυτέλεια,το χρόνο και τη διάθεση,ισως να ασκήσω απαξίωση,στωικότητα ή αδιαφορία.
Παραφράζοντας τη ρήση "η οποιαδήποτε εργασία δεν είναι ντροπή",λέω πως δεν είναι ντροπή να κάνεις χρήση του οποιουδήποτε δόκιμου μέσου προκειμένου να πονέσεις αυτόν που σε πόνεσε - σωματικά ή ψυχικά - δίχως λόγο ,ικανοποιώντας το αίσθημα δικαίου σου. Αν είναι να κυλιστείς στα σκατά,να κυλιστείς.Δεν αποτελεί ντροπή.
Και δεν υπάρχει σαβουάρ βίβρ στην άσκηση εκδίκησης. Ο καθείς εκδικείται κατά τρόπο που να ευχαριστεί / βολεύει τον ίδιο.
Η εκδίκηση εχει διπλό όφελος.
Περαν του λυτρωτικου συναισθηματος που επιφέρει (λογω άσκησης προσωπικής δικαιοσύνης / ικανοποιησης του αισθηματος δικαιου),ατσαλώνει συγχρόνως (ψυχικα) τον εκδικηματία,τον κανει πιο δυνατό ενάντια σε πιθανές ιδιες ή παρεμφερεις μελλοντικές πλήξεις.
Κύριο ζητουμενο στην εκδίκηση,είναι η ψυχική λύτρωση. Η λύτρωση που επέρχεται απο την ανταπόδοση.
Η λύτρωση που θα αισθανθείς έχοντας κάνει τον άλλο να αιθανθεί και αυτός πόνο (και όχι να χαίρεται ατιμώρητος),θα σε βοηθήσει σίγουρα να συνέλθεις πιο γρήγορα. Εκδικώντας,εχεις δείξει ,πως είσαι δυνατός,υπολογίσιμος.
Προσωπικα,είμαι υπέρ της εκδίκησης.
Πιθανόν,επειδη οι καιροί ειναι αυτοί που ειναι.
Ανταποδίδω σε βαση δικαιοσύνης πάντα, - ειδάλλως εξομοιώνομαι με αυτον που με έπληξε - το κακό που έχω εισπράξει.
Εχει ειπωθει - και ειπωνεται αδιαλλειπτως - πως η καλυτερη εκδικηση,ειναι η αδιαφορία,η συγχωρεση,η επιδειξη ανωτερότητας.
Σε καποιες περιπτώσεις,αυτο ισως και να ειναι καλυτερο.
Δεν καθολικεύεται ομως.
Ο μέσος άνθρωπος,του μέσου πνεύματος συνήθως δεν έχει τόσο μεγάλους ορίζοντες και είναι πιο πεζός και άμεσος στις αντιδράσεις του. Ποιός ο λόγος να ασκήσει ευγενή και συγχωρητική συμπεριφορική - ακόμα και εαν το μπορεί - απέναντι σε κάτι (που θεωρεί) βλαπτικό?
Σε αυτή τη ζωή,τα πάντα (οφείλουν να) πληρώνονται εδώ. Να ισχύει η ανταποδοτικότητα.
Η στα ίσα αντπαπόδοση. Οποιαδήποτε άλλη αντιμετώπιση - όσο ευγενής και αν βαφτίζεται - εκλαμβάνεται την σήμερον ως αδυναμία και ανοίγει περισσότερο την όρεξη.
Ασκώ αντίποινα - εάν και εφόσον είμαι σε διάθεση,εάν κρίνω πως πρέπει. Αν δεν το κάνω,δεν οφείλεται στην απαξιωτική ανωτερότητα,μα στη στάθμιση των παραγόντων.Καθαρά θέμα υπολογισμού.Αν αποφασίσω να πλήξω - είτε συναισθηματικά είτε σωματικά - ,δε χαμπαριάζω απο ανωτερότητες (sic)!
Δείχνω (εφόσον το αποφασίσω) πυγμή.Δε μπαίνω στη διαδικασία να τσεκάρω τα όρια αν(τ)οχής μου - ακόμα και αν τα ξέρω,ακόμα και αν δεν βλάπτομαι.Ακόμα και αν βαράει στο βρόντο ο άλλος.Ακόμα και αν δε με αγγίζει. Δεν είμαι του "βάρα βάρα εσύ,τον καιρό σου χάνεις,σε αγνοώ,δε μπορείς να μου κάνεις τίποτα,είσαι ένα ζωύφιο". Είμαι του "ατιμώρητος δε θα μείνεις,θα πληρώσεις για να μάθεις πως ο άλλος δεν είναι εύκολος στόχος,δεν είναι αδύναμος / αδιάφορος όσο δείχνει,θα μάθεις δια πόνου (συναισθηματικού ή σωματικού,ανάλογα τη βλάβη) να σέβεσαι". Είμαι υπερ της άμεσης αποθάρρυνσης,που στοχεύει κύρια στο να κερδίσω το φόβο του άλλου. Είναι καλό να σε φοβούνται για το δυναμικό που αποπνέεις (και αφήνεις να διαφαίνεται),παρά να σε σέβονται για μια αμφίβολη στωικότητα / μειλιχειότητα / ανωτερότητα.
Η ανωτερότητα είναι περιττή πολυτέλεια.
Εξαίρεση - όχι κανόνας.
Τα ζωύφια όταν σε ενοχλούν τα πατάς. Δεν ασκείς ανωτερο πνεύμα.
(στη μύγα π.χ που διαρκώς με ενοχλεί,δε θα ασκησω αδιαφορία,ανωτερο πνεύμα,συγχώρεση!!!)
Ειμαι υπέρ το απτού,του άμεσου - στα πάντα.Αν έχω την πολυτέλεια,το χρόνο και τη διάθεση,ισως να ασκήσω απαξίωση,στωικότητα ή αδιαφορία.
Παραφράζοντας τη ρήση "η οποιαδήποτε εργασία δεν είναι ντροπή",λέω πως δεν είναι ντροπή να κάνεις χρήση του οποιουδήποτε δόκιμου μέσου προκειμένου να πονέσεις αυτόν που σε πόνεσε - σωματικά ή ψυχικά - δίχως λόγο ,ικανοποιώντας το αίσθημα δικαίου σου. Αν είναι να κυλιστείς στα σκατά,να κυλιστείς.Δεν αποτελεί ντροπή.
Και δεν υπάρχει σαβουάρ βίβρ στην άσκηση εκδίκησης. Ο καθείς εκδικείται κατά τρόπο που να ευχαριστεί / βολεύει τον ίδιο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.