Ophelia
Διάσημο μέλος
Η Μάρα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 2,434 μηνύματα.
06-10-09
01:31
Καθένας με τον θάνατο του...
Kαθένας με το θάνατό του ονειρεύεται.
Kράτησα λίγη απʼ την ανάσα σου
και τη σιωπή ρυτίδα των χειλιών σου
αλλά εσύ δεν έχεις πρόσωπο και σώμα
το κάθε βράδυ λιγοστεύεις σαν μια λέξη
που ράγισε τον άνεμο χωρίς επιστροφή.
Eδώ καθένας ζει το θάνατό του
την κάθε μέρα κρύβοντας τα χέρια του
την κάθε νύχτα με τη μουσική
και τα σκοτάδια.
Όμως σε γνώρισα στο φως πριν από χρόνια
γνώρισα τη φωνή σου και το γέλιο σου
να φέγγει ανάμεσα σε λέξεις που καπνίζουν.
Έπειτα πέρασες στη φλέβα.
Σε χρόνο μέλλοντα...
Κάποτε θα ξυπνήσουμε
χωρίς ουρανό·
μια μαύρη τρύπα θα χάσκει
πάνω απʼ τα κεφάλια μας
ο ήλιος θα ʽναι μια πληγή
αιμορραγούσα στα κατώφλια
ο θλιβερός νεκρός που σέρνει
ο κουφάρι του στους δρόμους
τα δέντρα θάνατος πουλιών
οι θάλασσες στεγνές κηλίδες
μέσα στους καταρράχτες της σιωπής
θʼ αναστενάζει ο τυφλός
δραπέτης με τις χειροπέδες.
-Σωτήρης Τριβιζάς-
Kαθένας με το θάνατό του ονειρεύεται.
Kράτησα λίγη απʼ την ανάσα σου
και τη σιωπή ρυτίδα των χειλιών σου
αλλά εσύ δεν έχεις πρόσωπο και σώμα
το κάθε βράδυ λιγοστεύεις σαν μια λέξη
που ράγισε τον άνεμο χωρίς επιστροφή.
Eδώ καθένας ζει το θάνατό του
την κάθε μέρα κρύβοντας τα χέρια του
την κάθε νύχτα με τη μουσική
και τα σκοτάδια.
Όμως σε γνώρισα στο φως πριν από χρόνια
γνώρισα τη φωνή σου και το γέλιο σου
να φέγγει ανάμεσα σε λέξεις που καπνίζουν.
Έπειτα πέρασες στη φλέβα.
Σε χρόνο μέλλοντα...
Κάποτε θα ξυπνήσουμε
χωρίς ουρανό·
μια μαύρη τρύπα θα χάσκει
πάνω απʼ τα κεφάλια μας
ο ήλιος θα ʽναι μια πληγή
αιμορραγούσα στα κατώφλια
ο θλιβερός νεκρός που σέρνει
ο κουφάρι του στους δρόμους
τα δέντρα θάνατος πουλιών
οι θάλασσες στεγνές κηλίδες
μέσα στους καταρράχτες της σιωπής
θʼ αναστενάζει ο τυφλός
δραπέτης με τις χειροπέδες.
-Σωτήρης Τριβιζάς-
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ophelia
Διάσημο μέλος
Η Μάρα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 2,434 μηνύματα.
13-03-09
22:55
[ΚΑΛΕ ΜΟΥ Η ΑΝΟΙΞΗ ΕΦΤΑΣΕ...]
Καλέ μου, η Άνοιξη έφτασε. Τα βράδια με πλανά
πως παίζει στο παράθυρο τη φωτεινή της σάρπα.
Μα τα μεσάνυχτα γροικώ που φευγαλέα περνά
το θλιβερό τραγούδι σου στη νυμφική τους άρπα.
Καλέ μου, όλα γυρεύουνε γλυκά να με κοιμίσουν
και να μου πουν πως έσβησες για πάντα από τη γη.
Μα όλα, χωρίς να θέλουνε, σένα θα μου θυμίζουν
κιʼ ανίδεα θα μου κάνουνε τη νοσταλγία πληγή.
Καλέ μου, πώς απόσβησε παντοτινά η ματιά σου
από τον Ήλιο που άλλοτε μʼ αγάπη μούχες δείξει;
Πώς έγινε έτσι, να βρεθώ τόσο πολύ μακριά σου
κιʼ ο ήλιος σου εχθρός να μου γενή, σκοτάδι να με πνίξη;
Πριν από σένα πέθαναν όσα μούχες ταμένα
κʼ ύστερα χάθηκες και συ μαζί τους, το πιο ωραίο.
Ένας κυκλώνας γύρω μου τα πάντα έχει θαμμένα
και μʼ έχει αφήσει ζωντανή μόνον για να σε κλαίω.
[ΠΡΙΝ ΦΥΓΩ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΡΙΝΟ ΤΑΞΙΔΙ...]
Πριν φύγω για το μακρινό ταξίδι, θα περάσω,
διασχίζοντας αδιάφορα των δρόμων τη βοή,
από τον κήπο που άλλοτε, κάποια απροσδόκητη ώρα
τα μάτια σου μού μίλησαν για μιαν ωραία ζωή.
Και λησμονώντας πως κʼ οι δυό βγήκαμε γελασμένοι
κʼ έγινε τόνειρο φωτιά μέσʼ στην ανατολή,
θα ιδώ τάνθη νʼ ανοίγωνται στο φως και να προσφέρουν
την εύοσμη ψυχούλα τους στης αύρας το φιλί.
Θα ιδώ τα δέντρα στη βαριά πρασιά ντυμένα πάλι.
Περιπλοκάδες να ρουφούν ζωή στα ταπεινά,
χωρίς νάναι λιγότερο χαρούμενες για τούτο
και τάνθη τους λιγότερο περήφανα κιʼ αγνά.
Και σαν από ένα μάταιο πείσμα και εγώ να ζήσω
όσα μούπαν τα μάτια σου στʼ ωραίο βραδινό,
θα ιδώ να γέρνης πάνω μου και θάναι τόσο λαύρο,
τόσο μεγάλο το φιλί σαν πρώτο, σα στερνό.Mαρία Πολυδούρη
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.