Idril
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Idril αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 41 ετών. Έχει γράψει 1,435 μηνύματα.
16-10-09
15:24
Δηλαδή οι συγγενείς μου θα είχαν τον πόνο οτι με έχασαν (φτου φτου μακριά!), θα πρέπει να ξέρουν οτι θα υποβληθώ και σε πειραματισμό - εγχείριση - πετσόκομα; Απαιτώ αν μη τι άλλο μια αξιοπρεπή ταφή, κι αυτή δε θα γίνει αν είμαι πετσοκομμένη με ένα νεφρό-συκώτι μπλα μπλα λιγότερα.
Τι το αναξιοπρεπές έχει η ταφή κάποιου που δώρισε όργανα?
Και με ποια λογική θεωρείς ότι θα αυξήσει τον πόνο των οικείων αυτή η διαδικασία? Εγώ αντίθετα πάντα φανταζόμουν ότι θα ήταν στοιχειο παρηγοριάς για αυτούς το να ξέρουν ότι από την τραγωδία αυτή βγήκε και κάτι καλο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Idril
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Idril αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 41 ετών. Έχει γράψει 1,435 μηνύματα.
16-10-09
10:08
Πάντα θεωρούσα ότι ο καλύτερος κώδικας ηθικής είναι "να φέρεσαι πάντα στους άλλους όπως θα ήθελες να σου φερθούν". Στα πλαίσια αυτού λοιπόν, αν δεχόμουν επίθεση με μαχαίρι δε θα ήθελα να επέμβει κάποιος και να πάθει κι εκείνος κακό χωρίς λόγο. Θα μου αρκούσε να καλέσει την αστυνομία η το ασθενοφόρο, το ίδιο λοιπόν θα έκανα κι εγώ. Αν όμως χρειαζόμουν μεταμόσχευση θα ήθελα να μη σκεφτεί ο εν δυνάμει δότης μου πόσο όμορφος θα φαίνεται στο φέρετρο του (μπρρρρρρ!), κατά συνέπεια δε θα το σκεφτώ ούτε εγώ.-
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Idril
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Idril αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 41 ετών. Έχει γράψει 1,435 μηνύματα.
16-10-09
09:56
Είναι κι αυτό στα πλαίσια της γενικής νοοτροπία όπου ο καθένας κοιτάει την πάρτη του.
Κι εμενα πάντως με σόκαρε ο απόλυτος αρνητισμός κάποιων με παιδαριώδεις αιτιολογίες. Ειλικρινά, δεν το περίμενα με τίποτα.
Προσωπικά δε με φοβίζει ιδιαιτερα η πιθανότητα να με στείλουν πριν της ώρας μου γιατί όταν φτάνει κάποιος έστω και κοντά στο σημείο να κηρυχτεί εγκεφαλικά νεκρός οι πιθανότητες να ανακάμψει και ζήσει μια στοιχειωδώς ανθρώπινη ζωή είναι μάλλον ούτως η άλλως μηδαμινές. Προκειμενου λοιπόν να με αφήσουν να "ζήσω" σαν φυτό, η ακόμα χειρότερα να ανακτήσω τις αισθήσεις μου και να έχω χίλια δυο προβλήματα προτιμώ να τραβήξουν την πρίζα μια ώρα αρχύτερα. Θα το ζητούσα δηλαδή από μονη μου ακόμα κι αν δεν είχε τεθεί το θέμα να σώσω μια άλλη ζωή. Όσο για την οικογένεια μου, έχω την εντύπωση ότι πιο εύκολα θα μπορέσουν να διαχειριστούν την απώλεια μου έχοντας για παρηγοριά ότι με αυτήν έκανα καλο σε κάποιους συνανθρώπους μας, παρα μια παρατεταμένη ύπαρξη (δε μπορώ να την ονομάσω ζωή) η οποια όσο πιο πολύ κρατούσε τόσο πιο ψυχοφθόρα για όλους θα ήταν.
Κι εμενα πάντως με σόκαρε ο απόλυτος αρνητισμός κάποιων με παιδαριώδεις αιτιολογίες. Ειλικρινά, δεν το περίμενα με τίποτα.
Προσωπικά δε με φοβίζει ιδιαιτερα η πιθανότητα να με στείλουν πριν της ώρας μου γιατί όταν φτάνει κάποιος έστω και κοντά στο σημείο να κηρυχτεί εγκεφαλικά νεκρός οι πιθανότητες να ανακάμψει και ζήσει μια στοιχειωδώς ανθρώπινη ζωή είναι μάλλον ούτως η άλλως μηδαμινές. Προκειμενου λοιπόν να με αφήσουν να "ζήσω" σαν φυτό, η ακόμα χειρότερα να ανακτήσω τις αισθήσεις μου και να έχω χίλια δυο προβλήματα προτιμώ να τραβήξουν την πρίζα μια ώρα αρχύτερα. Θα το ζητούσα δηλαδή από μονη μου ακόμα κι αν δεν είχε τεθεί το θέμα να σώσω μια άλλη ζωή. Όσο για την οικογένεια μου, έχω την εντύπωση ότι πιο εύκολα θα μπορέσουν να διαχειριστούν την απώλεια μου έχοντας για παρηγοριά ότι με αυτήν έκανα καλο σε κάποιους συνανθρώπους μας, παρα μια παρατεταμένη ύπαρξη (δε μπορώ να την ονομάσω ζωή) η οποια όσο πιο πολύ κρατούσε τόσο πιο ψυχοφθόρα για όλους θα ήταν.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.