giostau
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο giostau αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 43 ετών. Έχει γράψει 1,945 μηνύματα.
06-03-06
21:12
Αρχική Δημοσίευση από Leviathan:Πολυ σωστα μας ενδιαφερει ποσο λαδι εχει μενει στην πατατα με το που την βαζουμε στο στομα μας, το οποιο με την σειρα εξαρταται απο το ποσο λαδι εχει προλαβει να αποροφησει, και ποσο απο αυτο εχει συγκρατησει.
Το ίδιο πάνω κάτω λέμε... με το που βγάλεις την πατάτα από το λάδι δε στάζει; Ακόμα και όταν τη βάλεις στο πιάτο μέχρι να τη φας χάνει κάποιο λάδι....
Αρχική Δημοσίευση από Leviathan:Σωστα, αλλα η πυκνοτητα της πατατας ειναι πανω κατω δεδομενη (κυμαινεται αναμεσα σε καποια συγκεκριμενα οριο αναλογα την ποικιλια της πατατας και καποια αλλα πραγματα, αλλα η πατατα ειναι πατατα ) και δεν μπορουμε να την στιψουμε μετα οπως το σφουγγαρι. (μπορουμε να την στιψουμε λιγο μονο) Αρα συγκρατει το μεγαλυτερο μερος απο αυτο που προλαβε να αποροφησει. Εχει σημασια και το στιψιμο (στραγγισμα αν θελετε) αλλα και το τι προλαβε να απορροφησει μεχερι εκεινη τη στιγμη..
Σαφώς! Δεν είπα πουθενά το αντίθετο!
Απλά άλλη πυκνότητα έχει η πατάτα Καλαμάτας και άλλη αυτή της Ισπανίας... (προφανώς τα όρια διακύμανσης της πυκνότητας είναι σχετικά μικρά)
Αρχική Δημοσίευση από Leviathan:Παντως κε ειδικε επι πατατας επιμενω στην λεπτομερεια οτι την ιδια πατατα (πριν την κοψουμε, αρα ιδια πυκνοτητα), στο συγκεκριμενο λαδι, στο συγκεκριμενο χρονο, στη συγκεκριμενη θερμοκρασια, εχει σημασια σε ποσα κομματια την κοψαμε (και αρα τα σχηματα τους). Αμα την κοψουμε σε μεγαλα (μη flat κομματια) δεν θα προλαβουν να αποροφησουν την ιδια ποσοτητα λαδιου. (θα πρεπει να περιμενεουμε περισσοτερο, και θα μας καει το απ'εξω.. επιφανεια) Γιατι αποροφουν λαδι με μικροτερο ρυθμο (constraining factor η επιφανεια αποροφησης). Για αυτο και την κοβουμε και δεν την πεταμε οπως ειναι μεσα (η ποσοτητα, ογκος/μαζα, λαδι θερμοκρασια και χρονος που ειμαστε διατεθιμενοι να περιμενουμε ειναι τα ιδια.. Ομως την κοβουμε (και οχι απλως στα δυο) για να μπορεσει να ψηθει (μεχρι μεσα - και 'το μεσα το παμε εξω' το δυνατον κανοντας την flat..αυξανοντας την επιφανεια του δεδομενου ογκου, επιμενω ) Και καψτε με τωρα, οσο θελετε (Στην πυρα , στην πυρα.. !)
Μα πετώντας την πατάτα ολόκληρη στο λάδι, και πετώντας την σε κομμάτια, το μόνο που αλλάζει είναι η συνολική επιφάνεια(εμβαδό)!!!
Και όταν την κόψουμε, πάλι όλη την πατάτα θα βάλουμε! Απλά θα την βάλουμε σε κομμάτια! Ο συνολικός όγκος (συνολική μάζα) θα είναι ίδιος!!!
Α μπορούσαμε να πάρουμε την πατάτα και αντί να την κόψουμε να την απλώσουμε (όπως τη ζύμη) σε μια μεγάλη πλακέ πατάτα το ίδιο δεν θα ήταν;;;;
Στο επόμενο μάθημα έχει φασολάδα!!!!
ΥΓ>Γ@μώτο γιατί να μην μπορώ να γράψω με τον ίδιο οίστρο και τη διπλωματική μου;;
Εδώ και μια ώρα έχω κολλήσει σε ένα κεφάλαιο....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
giostau
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο giostau αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 43 ετών. Έχει γράψει 1,945 μηνύματα.
06-03-06
20:20
Είμαι που είμαι καμμένος, ας καώ λίγο παραπάνω...
Πάμε λοιπον:
Αυτό που μας ενδιαφέρει, κατά την άποψή μου, δεν είναι το πόσο λάδι απορροφά η πατάτα κατά τη διάρκεια του τηγανίσματος, αλλά το πόσο από αυτό το λάδι παραμένει στην πατάτα μετά το τηγάνισμα! (κοινώς πόσο λάδι θα καταλλήξει στο στομάχι μας)
Εγώ πιστεύω πως σημαντικότερο ρόλο παίζει η πυκνότητα! Και το αναλύω:
(στην παρακάτω μελέτη θεωρούμε σταθερές την θερμοκρασία του λαδιού, την ποιότητά του και το χρόνο τηγανίσματος)
Αν η πυκνότητα της πατάτας είναι πολύ μικρή, ναι μεν θα απορροφήσει πολύ λάδι κατά το τηγάνισμα, αλλά μόλις τη βγάλουμε από το τηγάνι, το λάδι θα φύγει(φανταστείτε το σαν ένα σφουγγάρι που το βγάζουμε από το νερό... το νερό πέφτει ανάλοφα με την πυκνότητα του σφουγγαριού).
Αν πάλι η πυκνότητα είναι πολύ μεγάλη, δεν θα απορροφήσει πολύ λάδι (πιθανώς δε θα ψηθεί και καλά).
έτσι μπορούμε να καταλλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η ποσότητα του λαδιού που έχει μια πατάτα μετά το τηγάνισμα, σε σχέση με την πυκνότητά της έχει ένα μέγιστο σε μια μέση πυκνότητα, για την οποία η πατάτα απορροφά αρκετό λάδι κατά το τηγάνισμα και δεν το αφήνει να πέσει μόλις βγει από το τηγάνι!
Όσο αφορά στην επιφάνεια της πατάτας, η απορρόφηση του λαδιού είναι, προφανώς, ευθέως ανάλογη αυτής! (όσο μεγαλώνει η επιφάνεια, τόσο περισσότερο χώρο έχει το λάδι για να εισχωρήσει στην πατάτα)
Ο όγκος παίζει κι αυτός ρόλο, αλλά κυρίως ως προς τον ορισμό της μέγιστης ποσότητας λαδιού που μπορεί να απορροφηθεί, και όχι τόσο ως προς το πόσο θα απορροφηθεί τελικά.
Τελικά καταλλήγουμε σε ένα τύπο για την απορρόφηση του λαδιού:
V_λαδιού= J * t_τηγανίσματος * Θ_λαδιού * Εμβαδό_πατάτας * (R - πυκνότητα_πατάτας^2)
όπου R σταθερά για όλες τις πατάτες και J σταθερά που εξαρτάται από το λάδι.
Αυτά από μένα!
Πάω να κάνω καμιά σοβαρή δουλειά τώρα....
Πάμε λοιπον:
Αυτό που μας ενδιαφέρει, κατά την άποψή μου, δεν είναι το πόσο λάδι απορροφά η πατάτα κατά τη διάρκεια του τηγανίσματος, αλλά το πόσο από αυτό το λάδι παραμένει στην πατάτα μετά το τηγάνισμα! (κοινώς πόσο λάδι θα καταλλήξει στο στομάχι μας)
Εγώ πιστεύω πως σημαντικότερο ρόλο παίζει η πυκνότητα! Και το αναλύω:
(στην παρακάτω μελέτη θεωρούμε σταθερές την θερμοκρασία του λαδιού, την ποιότητά του και το χρόνο τηγανίσματος)
Αν η πυκνότητα της πατάτας είναι πολύ μικρή, ναι μεν θα απορροφήσει πολύ λάδι κατά το τηγάνισμα, αλλά μόλις τη βγάλουμε από το τηγάνι, το λάδι θα φύγει(φανταστείτε το σαν ένα σφουγγάρι που το βγάζουμε από το νερό... το νερό πέφτει ανάλοφα με την πυκνότητα του σφουγγαριού).
Αν πάλι η πυκνότητα είναι πολύ μεγάλη, δεν θα απορροφήσει πολύ λάδι (πιθανώς δε θα ψηθεί και καλά).
έτσι μπορούμε να καταλλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η ποσότητα του λαδιού που έχει μια πατάτα μετά το τηγάνισμα, σε σχέση με την πυκνότητά της έχει ένα μέγιστο σε μια μέση πυκνότητα, για την οποία η πατάτα απορροφά αρκετό λάδι κατά το τηγάνισμα και δεν το αφήνει να πέσει μόλις βγει από το τηγάνι!
Όσο αφορά στην επιφάνεια της πατάτας, η απορρόφηση του λαδιού είναι, προφανώς, ευθέως ανάλογη αυτής! (όσο μεγαλώνει η επιφάνεια, τόσο περισσότερο χώρο έχει το λάδι για να εισχωρήσει στην πατάτα)
Ο όγκος παίζει κι αυτός ρόλο, αλλά κυρίως ως προς τον ορισμό της μέγιστης ποσότητας λαδιού που μπορεί να απορροφηθεί, και όχι τόσο ως προς το πόσο θα απορροφηθεί τελικά.
Τελικά καταλλήγουμε σε ένα τύπο για την απορρόφηση του λαδιού:
V_λαδιού= J * t_τηγανίσματος * Θ_λαδιού * Εμβαδό_πατάτας * (R - πυκνότητα_πατάτας^2)
όπου R σταθερά για όλες τις πατάτες και J σταθερά που εξαρτάται από το λάδι.
Αυτά από μένα!
Πάω να κάνω καμιά σοβαρή δουλειά τώρα....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.