Ηρώ
Διακεκριμένο μέλος
Η Μαρούλι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 39 ετών και επαγγέλεται Αρχιτέκτονας. Έχει γράψει 6,569 μηνύματα.
26-11-09
23:41
Για όσα γράφτηκαν/ειπώθηκαν μετά την εξαφάνισή του δεν ευθύνεται ο ίδιος. Άλλωστε ο ίδιος όρισε συγκεκριμένους ανθρώπους που "είχαν δικαίωμα" να μιλήσουν.Ναι, είχα ακούσει τον ντόρο που είχε ξεσηκωθεί με την εξαφάνισή του, όπως και την είδηση της ανακάλυψης του σκελετού του σε μια σπηλιά του Ταΰγετου. Είχα ακούσει επίσης τις διάφορες εικασίες ότι δεν είχε στην πραγματικότητα πεθάνει, αλλά ζούσε κάπου αποτραβηγμένος. Ο ίδιος φρόντισε να δώσει αυτόν τον επιδεικτικό τόνο στην αποχώρησή του από το μάταιο τούτο κόσμο, ωσάν να ήταν ο Έλβις Πρίσλεϋ, ή ο Τζιμ Μόρρισον, που και γι' αυτούς ακόμη και σήμερα λέγεται πως δεν πέθαναν, το ίδιο φυσικά λέγεται και για τον ...Μπρους Λη.
Αν είχες διαβάσει έστω ένα δοκίμιό του νομίζω πως δε θα τον συνέκρινες με ροκ σταρ. Ο Λιαντίνης ήταν ανθρώπος του πνεύματος. 'Ενα πνεύμα πολύπλοκο μοιρασμένο στη φιλοσοφία και στις θετικές επιστήμες. Μια ζωή πολύπλοκη και μπερδεμένη όπως και το μυαλό του.Αλλά ας μην εκχυδαΐσω το θέμα. Αυτό που θέλω να δείξω είναι ότι ο όλος ντόρος με τον οποίο τεχνηέντως και κατόπιν σχεδιασμού, επένδυσε το θάνατό του ο Λιαντίνης, συνάδει με ροκ σταρ, περισσότερο απ' ό,τι με άνθρωπο του πνεύματος. Θέλησε να τραβήξει την προσοχή στον εαυτό του, να δομήσει έναν αθάνατο μύθο, που θ' άφηνε στη θέση του θνητού του σαρκίου. Ο Λιαντίνης δεν αγαπούσε τη ζωή, αγαπούσε την αθανασία και ο τρόπος με τον οποίο την επιδίωξε, για μένα προσωπικά είναι ιδιαίτερα άκοσμος.
Το να αποζητά κάποιος την αθανασία σημαίνει πως δεν αγαπά και τη ζωή; Το να θέλει να μείνει για πάντα ζωντανός, μόνο αγάπη προς τη ζωή δε δείχνει;
Στα παραπάνω με βρίσκεις σύμφωνη, με εξαίρεση τον χαρακτηρισμό "θεατρίνος", γιατί είναι υποτιμητικός ακόμα και για τους ηθοποιούς.Αυτός που φεύγει από έρωτα, φεύγει σιωπηλά, επειδή πονά στ' αλήθεια, όχι με φανφάρες και κωδωνοκρουσίες. Αυτός που αγαπάει τη ζωή, αποζητάει να πιει και την τελευταία της σταγόνα, όλες της τις όψεις, ακόμη και την παρακμή, τα γηρατειά και τη λήθη, τα οποία αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της· δεν τη θυσιάζει στο βωμό της αιώνιας επιβίωσης του ΕΓΩ του, του ονόματός του. Αυτός που ερωτεύεται τη ζωή δεν αποζητά να τον θυμούνται, αλλά προσδοκά να διαχυθεί μέσα στο αιώνιο φως, να γίνει ένα με το Παν και ν' αγκαλιάσει το Όλον.
Το ν' αποχωρήσεις απ' τη σκηνή τη στιγμή της δόξας σου, μην αφήνοντας το κοινό σου να θυμάται την πτώση σου, είναι σοφή επιλογή για έναν ηθοποιό, όχι για έναν πνευματικό δάσκαλο. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο θεωρώ ότι ο Λιαντίνης έζησε και πέθανε σαν θεατρίνος.
Αν ήταν τέτοιος έδωσε την καλύτερη ερμηνεία του. Αφιερώθηκε ψυχή τε και σώματι στον ρόλο που αποφάσισε να ενσαρκώσει. "Ξύπνησε" και δίδαξε μυαλά και το έκανε με όλο του το είναι για χρόνια. Άφησε ένα σπουδαίο συγγραφικό έργο και έγινε η μόρφωσή του παράδειγμα προς μίμηση ή αποφυγή.
Αν ήταν ηθοποιός ήταν τουλάχιστον ταλαντούχος. Μαγκιά του.
Διαφωνώ.Ο Λιαντίνης δεν ήξερε να υποφέρει με επιτυχία και αξιοπρέπεια. Όπως σημειώνει ο Αλαίν ντε Μποττόν, αυτός είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο θ' άξιζε να μελετήσουμε το έργο κάποιου, ο οποίος δεν έγινε ευτυχέστερος ακολουθώντας τα ίδια του τα γραφόμενα. Έτσι, δεν έκανα ποτέ τον κόπο να μελετήσω το έργο του, θεωρώντας ότι το αποκορύφωμα αυτού, ο θάνατός του, ακυρώνει με τον τρόπο του όλο το προηγούμενο. Μια κακή σκηνοθεσία, δεν φανερώνει σίγουρα έναν μεγάλο σκηνοθέτη.
'Εφυγε με αξιοπρέπεια και όλη του η ζωή μόνο έτσι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Μια επιτυχημένη γεμάτη γνώση και άγνοια πορεία στο χρόνο, μα πάνω απ΄όλα με τιμιότητα και ειλικρίνεια τουλάχιστον στον ίδιο του τον εαυτό.
Έμεινε πιστός σε όλη τη διάρκεια τη ζωής του, στις αρχές και στις απόψεις του και τα έκανε πράξεις με ύστατη την αυτοκτονία του.
Ήμουν πολύ μικρή για να είχα διαμορφώσει άποψη όταν εξαφανίστηκε και συνεπώς να είμαι προκατειλημένη απέναντι στο εργο του. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με τη μελέτη 2 δοκιμίων του Τα Ελληνικά και τη Γκέμμα με έκαναν να τον λατρέψω ως άνθρωπο και προπάντων ως δάσκαλο.
Ο τρόπος γραφής του, που όπως και ο ίδιος αναφέρει στο οπισθόφυλλο ("το δοκίμιο αυτό προορίζεται για φοιτητές") είναι άκρως διδακτικός με παραπομπές στον Όμηρο, στον Σωκράτη, στον Γκαίτε και σε όλους τους σημαντικούς ανθρώπους που έχουν περάσει από αυτόν τον πλανήτη.
Ο Λιαντίνης με έκανε να αγοράσω διστακτικά στα 17 μου το Συμπόσιο του Πλάτωνα. Με μάγευε μέσω μικρών αποσπασμάτων που σχολίαζε στα δοκίμιά του και ήθελα να μελετήσω φιλοσοφία..
Αυτός ηταν και ο λόγος που τον έκανε να γράφει έτσι.
Έγινα πιο μορφωμένη χάρη στον Λιαντίνη και αυτό του το οφείλω.
Μακάρι να πάμε εμείς ως λιγότερο σοφοί, εκεί που ονειρευόμαστε!Λυπάμαι πολύ γι' αυτόν, αλλά ο μόνος έρωτας που βίωσε ποτέ, ήταν για το Εγώ του. Νόμιζε πως ήταν σοφός, όμως υπήρξε θύμα του Κυρίου της Αβύσσου, ως εκ τούτου θεωρώ ότι στην Άβυσσο κατέληξε, αντί του κόσμου του ανέσπερου φωτός που ονειρευόταν...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.