Ηρώ
Διακεκριμένο μέλος
Η Μαρούλι αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 39 ετών και επαγγέλεται Αρχιτέκτονας. Έχει γράψει 6,569 μηνύματα.
17-11-09
14:06
Το όνομά του πατέρα του ήταν Νικολακάκος, το οποίο και μετέτρεψε σε Λιαντίνης, λόγω της ιδιαίτερης πατρίδας του Λιαντίνα Λακωνίας, στους πρόποδες του Ταΰγετου, που έμελλε αυτό το βουνό να είναι η τελευταία του κατοικία.
Ποιος είναι ο Λιαντίνης;
Εξαφανίστηκε αυτοθέλητα την 1η Ιουνίου του 1998, σε ηλικία 56 ετών.
Στις 4 Ιουλίου του 2005 αποκαλύφθηκε ο σκελετός του από τον πιο έμπιστο φίλο του, σε μια μικρή σπηλιά του Ταϋγέτου.
Όλα είχαν σχεδιαστεί από τον ίδιο.
Ξεφυλλίζοντας παλιά λευκώματα μαθητών του (απ' το 1988 και μετά που ξεκίνησε να διδάσκει) βλέπεις οι περισσότεροι ν' αφιερώνουν και να θυμούνται έντονα στιγμές από ένα κυρίως καθηγητή. Γράφουν για τον ποιητή Λιαντίνη, το μάγο, το φαινόμενο, τον παθιασμένο, φωτισμένο δάσκαλο που τους γοήτευε, που, κρέμονταν απ' τα χείλη του, που στις διαλέξεις – μαθήματά του δεν έβρισκες καρέκλα να καθίσεις.
Πάντα περιστρέφονταν γύρω από τις δύο αλήθειες της ζωής, τον έρωτα και το θάνατο.
Ο Λιαντίνης έφυγε από Έρωτα. Από Έρωτα για την ζωή, για τον άνθρωπο, για την Ελλάδα. Η ερωτική φύση του Λιαντίνη είναι χωρίς όρια. Και επειδή ακριβώς είναι χωρίς όρια γίνεται στο τέλος τραγική.
Αν μεταφέρω σωστά την σκέψη του, κάπου σε αυτό το σημείο του προβληματισμού του σκέφτηκε και έγραψε πολλά χρόνια αργότερα στη Γκέμμα τον ορισμό του Έρωτα. «έρωτας είπε είναι η τέχνη του να φεύγεις. Να φεύγεις αλλά πώς να φεύγεις. Να φεύγεις έτσι που η σφαγή που θα νιώθεις να είναι πολύ πιο σφαγερή από τη σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις. Αν εκείνος πονάει τρεις εσύ να πονέσεις εννιά».
Ο Λιαντινης αγαπάει τόσο πολύ τη ζωή που δεν αφήνει να φύγει εκείνη από αυτόν, αλλά φεύγει εκείνος από εκείνη. Πότε όμως; όχι τη στιγμή που η εικόνα της ζωής κουρασμένη μπροστά στα γέρικα μάτια του δεν έχει τίποτα άλλο να του δώσει, αλλά τη στιγμή λίγο μετά το μεγάλο οργασμό.
Ο Δημήτρης Λιαντίνης επέλεξε να πονέσει περισσότερο από την ζωή που άφηνε πίσω του. Τόση και τέτοια ήταν η αγάπη του για τη ζωή.
Ναι και όσο και αν ακούγεται παράξενο με αυτήν την αγάπη νίκησε το θάνατο.
Συγγραφικό του έργο:
Υπάρχει, τέλος, και ένα άλλο έργο του Λιαντίνη. Στις 7 Μαρτίου 1998, το εμπιστεύθηκε:σε μορφή χειρογράφου:στον φοιτητή του Ηλία Αναγνώστου και το επισήμανε στην τελευταία του επιστολή: «Κάποια στοιχειά από το αρχείο μου το κρατά ως ιδιοκτησία ο Ηλίας Αναγνώστου».
Είναι μια ανάλυση στο έργο του Κ.Π. Καβάφη. Έχει τον τίτλο Requiem και σύντομα θα πάρει το δρόμο για το τυπογραφείο από τον ιδιοκτήτη του.
Ερώτηση - Ο Δημήτρης Λιαντίνης τελικά αυτοκτόνησε;
Απάντηση - Για μένα αδιάφορον. Ποιο όμως είναι το ενδιαφέρον; Η υστεροφημία του έργου του.
Αυτός ήταν λοιπόν ο Λιαντίνης; Ένας στοχαστής, παιδαγωγός, ποιητής;
Όχι, μας λέει ο ίδιος.
Το αληθινότερο ποίημα στο γνήσιο ποιητή είναι η ίδια η ζωή του. (Χάσμα Σεισμού σελ. 24)
πηγές :wiki, https://www.liantinis.gr/
Γνωρίζετε τον Λιαντίνη; Έχετε διαβάσει κάποιο δοκίμιό του; Θυμάστε το μέγεθος που είχε λάβει η εξαφάνισή του; Ποια η γνώμη σας για τη ζωή και το έργο του;
Ποιος είναι ο Λιαντίνης;
- Είναι πατέρας, σύζυγος, δάσκαλος και παιδαγωγός, εραστής της ζωής!
Εξαφανίστηκε αυτοθέλητα την 1η Ιουνίου του 1998, σε ηλικία 56 ετών.
Στις 4 Ιουλίου του 2005 αποκαλύφθηκε ο σκελετός του από τον πιο έμπιστο φίλο του, σε μια μικρή σπηλιά του Ταϋγέτου.
Όλα είχαν σχεδιαστεί από τον ίδιο.
Ξεφυλλίζοντας παλιά λευκώματα μαθητών του (απ' το 1988 και μετά που ξεκίνησε να διδάσκει) βλέπεις οι περισσότεροι ν' αφιερώνουν και να θυμούνται έντονα στιγμές από ένα κυρίως καθηγητή. Γράφουν για τον ποιητή Λιαντίνη, το μάγο, το φαινόμενο, τον παθιασμένο, φωτισμένο δάσκαλο που τους γοήτευε, που, κρέμονταν απ' τα χείλη του, που στις διαλέξεις – μαθήματά του δεν έβρισκες καρέκλα να καθίσεις.
Πάντα περιστρέφονταν γύρω από τις δύο αλήθειες της ζωής, τον έρωτα και το θάνατο.
- Για άλλους είχε ψυχολογικά προβλήματα. Ήταν τρελός! Μισούσε τη ζωή.
Ο Λιαντίνης έφυγε από Έρωτα. Από Έρωτα για την ζωή, για τον άνθρωπο, για την Ελλάδα. Η ερωτική φύση του Λιαντίνη είναι χωρίς όρια. Και επειδή ακριβώς είναι χωρίς όρια γίνεται στο τέλος τραγική.
Αν μεταφέρω σωστά την σκέψη του, κάπου σε αυτό το σημείο του προβληματισμού του σκέφτηκε και έγραψε πολλά χρόνια αργότερα στη Γκέμμα τον ορισμό του Έρωτα. «έρωτας είπε είναι η τέχνη του να φεύγεις. Να φεύγεις αλλά πώς να φεύγεις. Να φεύγεις έτσι που η σφαγή που θα νιώθεις να είναι πολύ πιο σφαγερή από τη σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις. Αν εκείνος πονάει τρεις εσύ να πονέσεις εννιά».
Ο Λιαντινης αγαπάει τόσο πολύ τη ζωή που δεν αφήνει να φύγει εκείνη από αυτόν, αλλά φεύγει εκείνος από εκείνη. Πότε όμως; όχι τη στιγμή που η εικόνα της ζωής κουρασμένη μπροστά στα γέρικα μάτια του δεν έχει τίποτα άλλο να του δώσει, αλλά τη στιγμή λίγο μετά το μεγάλο οργασμό.
Ο Δημήτρης Λιαντίνης επέλεξε να πονέσει περισσότερο από την ζωή που άφηνε πίσω του. Τόση και τέτοια ήταν η αγάπη του για τη ζωή.
Ναι και όσο και αν ακούγεται παράξενο με αυτήν την αγάπη νίκησε το θάνατο.
Συγγραφικό του έργο:
- Έξυπνον ενύπνιον (1977): Ερμηνεύει φιλοσοφικά και σε σχέση με την αρχαία Ελλάδα τις ελεγείες του Ντούινο του Ρίλκε, τις οποίες παραθέτει στο τέλος σε δική του νεοελληνική μετάφραση. Το βιβλίο εκδόθηκε με την οικονομική χορηγία του πρίγκιπα della Torre e Tasso, ιδιοκτήτη του πύργου του Ντούινο. Το βιβλίο με μικρές διαφοροποιήσεις αποτελεί απόδοση στη δημοτική της διδακτορικής του διατριβής σε καθαρεύουσα γλώσσα με τον τίτλο "Η παρουσία του ελληνικού πνεύματος στς ελεγείες του Duino του R. M. Rilke" που εκδόθηκε από το Ίδρυμα Σαριπόλου και ανατυπώθηκε μεταγενέστερα για διδακτικές ανάγκες των φοιτητών της Θεολογικής Σχολής Αθηνών στο μάθημα "Φιλοσοφία και ποίηση".
- Χάσμα σεισμού (1979): Ερμηνεύει φιλοσοφικά το έργο του Σολωμού. Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών το 1978.
- Ίδε ο άνθρωπος (1979) του Νίτσε: Απόδοση στην ελληνική με προλόγισμα (ο Λιαντίνης αναφερόμενος στη μεταφραστική του εργασία χρησιμοποιεί το ρήμα ελλήνισε).
- Homo educandus (1984): Εγχειρίδιο φιλοσοφίας της αγωγής.
- Πολυχρόνιο (Α΄ έκδ. 1989, Β΄ έκδ. 1997): Εξετάζει τη φιλοσοφία της στοάς και την επίδρασή της στην πολιτική της Ρώμης.
- Ο Νηφομανής (Α΄ έκδ. 1986, Β΄ έκδ. 1996): Αναλύεται η ποίηση του Γιώργου Σεφέρη με φιλοσοφικές συντεταγμένες. Στο τέλος του βιβλίου προστίθενται επτά ανεξάρτητα πεζά του κείμενα, αλλά με αξιώσεις ποιητικές, με το γενικό τίτλο "Τα χορικά της φωτονερόπετρας", τα περισσότερα των οποίων αφετηρία έμπνευσης έχουν βιώματα της προσωπικής του ζωής.
- Διδακτική (Α΄ έκδ.1989): Παιδαγωγικό εγχειρίδιο αρχών και μεθόδων της διδακτικής, καθώς και της τεχνικής και δομής τής διδασκαλίας των ελληνικών μαθημάτων (αρχαίων και νέων), με σύντομη αναφορά σε διάφορα συστήματα (π.χ. ερβαρτιανό), προορισμένο για τους φοιτητές.
- Τα Ελληνικά (Α΄ έκδ. 1990, Β΄ έκδ. 1994): Αναφέρεται στη διδακτική των αρχαίων και νέων ελληνικών, κυρίως της λογοτεχνίας (με κριτήρια για την αποτίμηση του ποιητικού έργου), και προορίζεται για εκπαιδευτικούς. Περιέχει ενδεικτικό κατάλογο κειμένων τα οποία πρέπει να κατέχει ο εκπαιδευτικός για προσωπική του κατάρτιση. Το βιβλίο τελειώνει με ένα "Επίμετρο", ανεξάρτητο από το θέμα του όλου βιβλίου, το οποίο αποδεικνύει τη βαθειά γνώση του συγγραφέα στο χώρο των θετικών επιστημών και την ικανότητά του να αντλεί φιλοσοφικό στοχασμό ξεκινώντας από θετικές μεθόδους έρευνας.
- Γκέμμα (1997): Περιέχει 16 αυτόνομα κεφάλαια με κυρίαρχα ζητήματα το περί Θεού ερώτημα, τη σύγχρονη συνείδηση του "ελληνοέλληνα" και το πρόβλημα του θανάτου στη σύζευξή του με τον έρωτα.
- Οι ώρες των άστρων (2006): κυκλοφόρησε μετά τον θάνατό του και περιέχει δύο ανέκδοτες ποιητικές συλλογές του.
Υπάρχει, τέλος, και ένα άλλο έργο του Λιαντίνη. Στις 7 Μαρτίου 1998, το εμπιστεύθηκε:σε μορφή χειρογράφου:στον φοιτητή του Ηλία Αναγνώστου και το επισήμανε στην τελευταία του επιστολή: «Κάποια στοιχειά από το αρχείο μου το κρατά ως ιδιοκτησία ο Ηλίας Αναγνώστου».
Είναι μια ανάλυση στο έργο του Κ.Π. Καβάφη. Έχει τον τίτλο Requiem και σύντομα θα πάρει το δρόμο για το τυπογραφείο από τον ιδιοκτήτη του.
Ερώτηση - Ο Δημήτρης Λιαντίνης τελικά αυτοκτόνησε;
Απάντηση - Για μένα αδιάφορον. Ποιο όμως είναι το ενδιαφέρον; Η υστεροφημία του έργου του.
Αυτός ήταν λοιπόν ο Λιαντίνης; Ένας στοχαστής, παιδαγωγός, ποιητής;
Όχι, μας λέει ο ίδιος.
Το αληθινότερο ποίημα στο γνήσιο ποιητή είναι η ίδια η ζωή του. (Χάσμα Σεισμού σελ. 24)
πηγές :wiki, https://www.liantinis.gr/
Γνωρίζετε τον Λιαντίνη; Έχετε διαβάσει κάποιο δοκίμιό του; Θυμάστε το μέγεθος που είχε λάβει η εξαφάνισή του; Ποια η γνώμη σας για τη ζωή και το έργο του;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.