DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
09-02-10
13:23
Δεν θελω να δουλευει η γυναικα μου..
..ουτε ομως και εγω..
γινεται??
Αν το θεωρεί εφικτό ο λογιστής του μπαμπά σου, γιατί όχι?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
19-01-10
13:27
https://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4556008&ct=2(...) Στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, τα περισσότερα σχολεία στη Γερμανία τελειώνουν τα μαθήματα ακόμα νωρίς το μεσημέρι, μια παράδοση που άρχισε πριν από 250 χρόνια. Το 1763, η Πρωσία τότε ήταν η πρώτη χώρα που έκανε υποχρεωτική την εκπαίδευση των παιδιών. Το σύστημα του σχολείου της μισής ημέρας εφαρμόστηκε για να μπορούν να προσφέρουν τα παιδιά στον οικογενειακό προϋπολογισμό. Έναν αιώνα αργότερα, όταν η Γαλλία και η Βρετανία καθιέρωσαν το σύστημα των ολοήμερων σχολείων, ο γερμανικός τρόπος είχε ήδη βαθιές ρίζες. Και καθώς διατηρήθηκε, εξελίχθηκε σε μια άποψη που θέλει τις Γερμανίδες μητέρες να περνούν περισσότερες ώρες με τα παιδιά τους απ΄ ό,τι άλλες Ευρωπαίες ώστε να τα μεγαλώσουν πιο σωστά.
Οι παράγοντες
Στις ανεπτυγμένες χώρες οι κοινωνικές αλλαγές και οι οικονομικές ανάγκες έχουν οδηγήσει τις εργαζόμενες γυναίκες να είναι ίσες σε αριθμό με τους άνδρες και να διαθέτουν εξίσου υψηλή μόρφωση. Και πλέον αναζητούν νέους τρόπους να συνδυάσουν την οικογενειακή ζωή και τη μητρότητα με έναν πιο δραστήριο κοινωνικό ρόλο.
Το σχολείο της μισής ημέρας στη Γερμανία δεν το επηρέασαν ούτε η φεουδαρχία ούτε η άνοδος και η πτώση του Χίτλερ ούτε το γυναικείο κίνημα της δεκαετίας του 1970 και η επανένωση με την Ανατολική Γερμανία. Τώρα, μπροστά στις οικονομικές ανάγκες όμως υποχωρεί: με έναν από τους χαμηλότερους ρυθμούς γεννήσεων στον κόσμο και μπροστά στο φάσμα της έλλειψης εξειδικευμένου εργατικού προσωπικού και την πτώση του μορφωτικού επιπέδου, οι Γερμανοί το ξανασκέφτονται. Από το 2003, σχεδόν το 1/5 των 400.000 σχολείων της χώρας απέκτησαν και απογευματινά προγράμματα.
Οι γυναίκες ήδη αποτελούν την πλειονότητα των αποφοίτων πανεπιστημίων στις 30 χώρες του ΟΟΣΑ. Φέτος, θα ξεπεράσουν το 50% των εργαζομένων στις ΗΠΑ. Εάν προσθέσουμε σε αυτό και ότι η οικονομική κρίση πλήττει παραδοσιακές ανδρικές δουλειές- στη Γερμανία μόνο 10.000 από τους 230.000 που έχασαν τη δουλειά τους πέρσι είναι γυναίκες- βλέπουμε μια νέα πραγματικότητα να διαμορφώνεται.
«Ο 21ος αιώνας ανήκει στις γυναίκες»
«ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ που θέλει τις μητέρες να μεγαλώνουν τα παιδιά και να μη δουλεύουν δεν μπορούμε πια να την κρατήσουμε», λέει η υπουργός Εργασίας Ούρσουλα φον ντερ Λέγιεν, γιατρός και μητέρα 7 παιδιών. «Η χώρα χρειάζεται τις γυναίκες της να είναι ικανές και να εργασθούν και να μεγαλώσουν παιδιά». Και χαρακτηρίζει «μη αναστρέψιμη» την τάση των ολοήμερων σχολείων. «Ο 21ος αιώνας ανήκει στις γυναίκες», διακηρύσσει. Η 51χρονη Ούρσουλα φον ντερ Λέγιεν αποφάσισε να επιδοτεί τους πατέρες για να προσέχουν τα παιδιά παρά τις αντιρρήσεις των συναδέλφων της στο Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα. Η ίδια αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα για όσα λέει. Σε μία χώρα όπου κάθε γυναίκα αποκτά 1,38 παιδιά και μόνο το 6% των μητέρων επιστρέφει στη δουλειά τους με πλήρες ωράριο μετά το δεύτερο παιδί, η υπουργός Εργασίας επιδεικνύει με καμάρι τη φωτογραφία με τις 4 κόρες και τους 3 γιούς της. Πλέον οι γυναίκες με πολλά προσόντα επιλέγουν τη δουλειά από τα παιδιά. Φθάνοντας στα 45 χρόνια, μία στις τρεις Γερμανίδες δεν έχει αποκτήσει παιδί- το υψηλότερο ποσοστό στην Ευρώπη. «Δεν μπορώ να συνεχίσω να ζω σε αυτήν τη Γερμανία», τονίζει. «Σε μία χώρα που δεν διευκολύνει τις μορφωμένες γυναίκες οι οποίες θέλουν και παιδιά και καριέρα. Διότι εάν εμείς δεν τους δώσουμε την ευκαιρία θα πάνε αλλού
Φυσικά δεν πρόκειται να προχωρήσω σε συγκρίσεις μεταξύ Ελλάδα και Γερμανίας. Θα ήθελα όμως να μοιραστώ έναν προβληματισμό που μου γεννήθηκε διαβάζοντας αυτό το άρθρο.
Οι οικονομικές συνθήκες αλλάζουν, οι κοινωνικές ακολουθούν υποχρεωτικά, ομαλά or the hard way.
Είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, οι γυναίκες είναι πιο ευάλωτες στην αγορά εργασίας και πλήττονται περισσότερο από την ανεργία.
Ωστόσο, πόσο έτοιμη είναι ατομικά η ελληνική οικογένεια να δεχτεί την ανατροπή ενός άνεργου σύζυγου και μιας συζύγου που εργαζόμενη ούσα, γίνεται αναπόφευκτα αυτός που στηρίζει το σπίτι?
Και πόσο έτοιμη είναι συνολικά η ελληνική κοινωνία στην περίπτωση που βρεθεί αντιμέτωπη με συσσώρευση παρόμοιων φαινομένων κατά κλάδους ή γενικότερα?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
18-01-10
23:16
Αγαπητοί Himela, love_angel and last but not least, Άγγελε,
Ο Άγγελος ξεκίνησε με μια ανάρτηση που μιλάει για οικογένεια, σπίτι και παιδιά στην οποία και απάντησα.
Ωστόσο έχει κάποια συγκεκριμένα στοιχεία:
Α. Η οικογένεια, παρά το γεγονός ότι έχει μετατραπεί σε μεγάλο βαθμό σε πυρηνική όσον αφορά στην κυρίαρχη μορφή της στην ελληνική πραγματικότητα, εξακολουθεί να διατηρεί κάποια χαρακτηριστικά ευρύτερης και αναφέρομαι στην φροντίδα των ηλικιωμένων (είτε εντός του νοικοκυριού είτε εκτός). Αυτό προσθέτει εργασία η οποία μεταφράζεται σε ώρες και πόρους.
Β. Το σπίτι είναι το σπίτι. Δηλαδή όλες εκείνες οι εργασίες που απαιτούνται για να είναι καθαρό, τακτοποιημένο και λειτουργικό αυτό και οι κάτοικοι του. Δηλ. πλύσιμο, άπλωμα, σιδέρωμα, σφουγγάρισμα, τζάμια, μπαλκόνια, ψώνια, μαγείρεμα, τακτοποίηση σκευών, ρούχων, κλπ.
Γ. Τα παιδιά. Τα παιδιά είναι η ανατροφή και διαπαιδαγώγηση τους, όχι τα αμέτρητα πλυντήρια των ρούχων τους και τα ατάκτως ερριμμένα παιχνίδια στο πάτωμα. Αυτά ανήκουν στη Β κατηγορία, το σπίτι. Τα παιδιά είναι ο χρόνος που περνάμε μαζί τους μαθαίνοντας, παίζοντας, διδάσκοντες και διδασκόμενοι, όχι ο χρόνος που ψήνουμε πάνω στη σιδερώστρα...
Την ανάρτηση της love_angel (παραθέτοντας μέρος της δικής μου) για συναισθηματική πληρότητα ως αμοιβή για τις οικιακές εργασίες, διατίθεμαι πολύ ευχαρίστως να την συζητήσω αλλά όχι τώρα. Σε 10 χρόνια, ή ακριβέστερα σε 10 χρόνια εγγάμου (ή όχι) βίου μετά συντρόφου και τέκνων, νάμαστε καλά και τα λέμε.
Η Himela όμως με τη σειρά της (παραθέτοντας την love_angel) εστιάζει μόνο στην απόκτηση του παιδιού και στην ανάγκη του για διαρκή παρουσία της μητέρας. Εκεί μπερδεύτηκα. Η παρουσία της μητέρας ορίζεται ποιοτικά ή ποσοτικά? Θέλουμε μια μητέρα που να είναι συνεχώς στο σπίτι πάνω από ένα παιδί ακόμα κι αν της λείπουν ερεθίσματα, επικοινωνία, πάλη έστω στον έξω κόσμο? Θεωρούμε ότι η ποιοτική παρουσία της μητέρας είναι ευθέως ανάλογη της ποσοτικής? Γιατί τότε, φοβάμαι ότι ολισθαίνουμε στο συμπέρασμα του τί παιδιά μεγάλωσαν και μεγαλώνουν με μαμάδες να δουλεύουν ατελείωτες ώρες (από τις αλησμόνητες πλύστρες του '60 μέχρι τις hi fi managers του '90 και ένθεν...)
Βάσει των παραπάνω, παρακαλώ βοηθήστε με να κατανοήσω τη διαφωνία σας με την ανάρτηση μου.
Θεωρείτε ότι η εργασία της συζύγου θίγει μόνο τη λειτουργία της ως μητέρα και ότι μόνο σε αυτήν αναφερόμουν όταν μιλούσα για εργασία και δικαιώματα που απορρέουν από αυτήν?
ή
Αναφέρεστε έστω και σιωπηρά και στο υπόλοιπο πακέτο? (βλ. οικονόμος, καθαρίστρια, κλπ)
Ο Άγγελος ξεκίνησε με μια ανάρτηση που μιλάει για οικογένεια, σπίτι και παιδιά στην οποία και απάντησα.
Ωστόσο έχει κάποια συγκεκριμένα στοιχεία:
Α. Η οικογένεια, παρά το γεγονός ότι έχει μετατραπεί σε μεγάλο βαθμό σε πυρηνική όσον αφορά στην κυρίαρχη μορφή της στην ελληνική πραγματικότητα, εξακολουθεί να διατηρεί κάποια χαρακτηριστικά ευρύτερης και αναφέρομαι στην φροντίδα των ηλικιωμένων (είτε εντός του νοικοκυριού είτε εκτός). Αυτό προσθέτει εργασία η οποία μεταφράζεται σε ώρες και πόρους.
Β. Το σπίτι είναι το σπίτι. Δηλαδή όλες εκείνες οι εργασίες που απαιτούνται για να είναι καθαρό, τακτοποιημένο και λειτουργικό αυτό και οι κάτοικοι του. Δηλ. πλύσιμο, άπλωμα, σιδέρωμα, σφουγγάρισμα, τζάμια, μπαλκόνια, ψώνια, μαγείρεμα, τακτοποίηση σκευών, ρούχων, κλπ.
Γ. Τα παιδιά. Τα παιδιά είναι η ανατροφή και διαπαιδαγώγηση τους, όχι τα αμέτρητα πλυντήρια των ρούχων τους και τα ατάκτως ερριμμένα παιχνίδια στο πάτωμα. Αυτά ανήκουν στη Β κατηγορία, το σπίτι. Τα παιδιά είναι ο χρόνος που περνάμε μαζί τους μαθαίνοντας, παίζοντας, διδάσκοντες και διδασκόμενοι, όχι ο χρόνος που ψήνουμε πάνω στη σιδερώστρα...
Την ανάρτηση της love_angel (παραθέτοντας μέρος της δικής μου) για συναισθηματική πληρότητα ως αμοιβή για τις οικιακές εργασίες, διατίθεμαι πολύ ευχαρίστως να την συζητήσω αλλά όχι τώρα. Σε 10 χρόνια, ή ακριβέστερα σε 10 χρόνια εγγάμου (ή όχι) βίου μετά συντρόφου και τέκνων, νάμαστε καλά και τα λέμε.
Η Himela όμως με τη σειρά της (παραθέτοντας την love_angel) εστιάζει μόνο στην απόκτηση του παιδιού και στην ανάγκη του για διαρκή παρουσία της μητέρας. Εκεί μπερδεύτηκα. Η παρουσία της μητέρας ορίζεται ποιοτικά ή ποσοτικά? Θέλουμε μια μητέρα που να είναι συνεχώς στο σπίτι πάνω από ένα παιδί ακόμα κι αν της λείπουν ερεθίσματα, επικοινωνία, πάλη έστω στον έξω κόσμο? Θεωρούμε ότι η ποιοτική παρουσία της μητέρας είναι ευθέως ανάλογη της ποσοτικής? Γιατί τότε, φοβάμαι ότι ολισθαίνουμε στο συμπέρασμα του τί παιδιά μεγάλωσαν και μεγαλώνουν με μαμάδες να δουλεύουν ατελείωτες ώρες (από τις αλησμόνητες πλύστρες του '60 μέχρι τις hi fi managers του '90 και ένθεν...)
Βάσει των παραπάνω, παρακαλώ βοηθήστε με να κατανοήσω τη διαφωνία σας με την ανάρτηση μου.
Θεωρείτε ότι η εργασία της συζύγου θίγει μόνο τη λειτουργία της ως μητέρα και ότι μόνο σε αυτήν αναφερόμουν όταν μιλούσα για εργασία και δικαιώματα που απορρέουν από αυτήν?
ή
Αναφέρεστε έστω και σιωπηρά και στο υπόλοιπο πακέτο? (βλ. οικονόμος, καθαρίστρια, κλπ)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
18-01-10
18:24
αν ειναι η οικογενεια ,το σπιτι και ιδιαιτερα τα παιδια καλα και τακτοποιημενα (οχι κατι ιδιαιτερο αλλα οχι μπαχαλο)ας κανει οτι θελει..δεν εχω το δικαιωμα να την κλεισω μεσα ουτε να την πεταξω εξω..ελευθερος ανθρωπος ειναι..
Φίλτατε, εάν αντιληφθούμε την οικογένεια, το σπίτι και τα παιδιά ως εργασία που πρέπει να γίνει προτού η σύζυγος αναζητήσει "δεύτερη δουλειά", τότε θα πρέπει να ανοίξουμε και το θέμα της αμοιβής για την εργασία αυτή καθώς και όλων των δικαιωμάτων που θα έπρεπε να υπάρχουν σε αυτή στα πλαίσια μιας ευνομούμενης κοινωνίας.
Εάν τώρα, η οικογένεια, το σπίτι και τα παιδιά είναι αποτέλεσμα της κοινής ζωής των συζύγων και επιλογή και των δύο, τότε μάλλον θα πρέπει να μιλήσουμε για το μοίρασμα των ευθυνών και εργασιών μεταξύ των δύο ούτως ώστε και στη σύζυγο να μείνει ικανός χρόνος είτε για να εργαστεί και να συνεισφέρει στην οικογένεια αλλά και στον εαυτό της, είτε, εάν δεν υπάρχει κανένα θέμα βιοπορισμού, για να ασχοληθεί με κάτι που θα βοηθά στην προσωπική της ανάπτυξη και βελτίωση ώστε να συνεχίσει να είναι μια καλή σύζυγος και μητέρα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.