DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
09-02-10
13:23
Δεν θελω να δουλευει η γυναικα μου..
..ουτε ομως και εγω..
γινεται??
Αν το θεωρεί εφικτό ο λογιστής του μπαμπά σου, γιατί όχι?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
19-01-10
10:45
Τα έχουμε πει και ξαναπεί όλα αυτά και η γνώμη μου δεν αλλάζει: το παιδί πρέπει να περνάει ποιοτικό και ποσοτικό χρόνο με τη μάνα του. Ποιοτικός λέγοντας εννοώ να του διαβάζει παραμύθια, να το μαθαίνει νέες λέξεις, να ζωγραφίζουν, να απαντάει σε απορίες του κλπ. Ποσοτικός πάλι λέγοντας εννοώ το να νιώθει το παιδί οτι η μάνα είναι εκεί, άσχετα αν αυτό παίζει με το φίλο του ή κοιμάται ή λείπει, η σιγουριά δηλαδή οτι όταν τελειώσει ό,τι κάνει η μάνα είναι εκεί, κι όχι σε μια εργασία που μπορεί αυτήν να την ευχαριστεί, αλλά το παιδί αυτό δεν το καταλαβαίνει, μπορεί ενδόμυχα να το παίρνει σαν απόρριψη, μπορεί και όχι: αλλά ποτέ δεν μπορείς να ρισκάρεις με τα συναισθήματα των παιδιών.
Τώρα θα βρεθούν κάποιοι να πουν, μα εμένα η μάνα μου δούλευε κι αυτό δε με πείραζε, κι οι άλλοι μισοί θα πουν, εγώ χαίρομαι που η μάνα μου ήταν κοντά μου. Θεωρώ οτι ειδικά σαν παιδί "μαθαίνεις" τι σε πειράζει και τι όχι, συμβιβάζεσαι, συνηθίζεις να μη σου λείπει κάτι αφού εκ των πραγμάτων δεν υπάρχει. Αυτό πάλι δε σημαίνει οτι η μάνα θα είναι όλη τη μέρα στο σπίτι να κοιτάει το παιδί - σίγουρα κι αυτή έτσι θα μαραζώσει. Μπορεί να έχει δικές της ασχολίες, να βγει για καφέ με μια φίλη της αφήνοντας το παιδί να παίξει στο πάρκο, να ακούσει τη μουσική της ή να διαβάσει ενόσω το παιδί κοιμάται κλπ κλπ.
Και για την τελευταία πρόταση, ανέφερα ήδη οτι κι ο πατέρας πρέπει να κάνει δουλειές του σπιτιού. Οπότε δεν καταλαβαίνω προς τι η ερώτηση.
Αν έχει τις σπουδές, την προϋπηρεσία και την ικανότητα, δε νομίζβ οτι 4-5 χρόνια απουσίας θα είναι κάτι το τρομερό. Στην τελική, αν την καίει τόοοοσο πολύ να έχει μια τέλεια δουλειά, ας μην κάνει παιδί. Υποτίθεται όμως οτι όταν κάνεις παιδί οι ανάγκες σου περνάνε δεύτερες. Υποτίθεται...
Κατανοητό. Σε κάποια σημεία διαφωνούμε, οπότε, αφού παραθέσαμε και τα επιχειρήματά μας, πάμε παρακάτω.
Στην τελευταία παράγραφο όμως, να αναφέρω κάτι:
Όσες σπουδές, προϋπηρεσία και ικανότητα να έχει κάποιος, πάντα θα υπάρχει κάποιος άλλος με ανάλογες και ο οποίος δεν έμεινε εκτός εργασίας για 4-5 χρόνια. Αυτή θα είναι πάντα η διαφορά.
Τώρα για τις ανάγκες που περνάνε δεύτερες, συμφωνώ για την οικονομία της συζήτησης, αλλά μετά από μερικά χρόνια, η γυναίκα έχει συνηθίσει σε ρυθμούς εκτός εργασίας, οι υπόλοιποι στο σπίτι έχουν συνηθίσει (για να μην πω βολευτεί) στους ρυθμούς της γυναίκας εκτός εργασίας, αλλά, guess what! το παιδί, ή τα παιδιά μεγαλώνουν και αυτονομούνται, και δεν θέλουν τη μαμά στα πόδια τους, το έχω δει, στο δημοτικό να είναι η μαμά στο γραφείο του Συλλόγου Γονέων για δουλειά, να την εντοπίζει το βλαστάρι της στο διάλλειμμα και να της λέει "Κι εδώ ήρθες?" (sorry αν γίνομαι γλαφυρή αλλά μιλάω μόνο για πράγματα που έχω δει να συμβαίνουν κι όχι επί θεωρητικού επιπέδου)
Και τότε (αν έχεις παρατήσει δουλειά στην οποία δεν ξαναμπαίνεις) αρχίζουν οι εσωτερικές αναζητήσεις για να μην πω τα όργανα...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
18-01-10
23:16
Αγαπητοί Himela, love_angel and last but not least, Άγγελε,
Ο Άγγελος ξεκίνησε με μια ανάρτηση που μιλάει για οικογένεια, σπίτι και παιδιά στην οποία και απάντησα.
Ωστόσο έχει κάποια συγκεκριμένα στοιχεία:
Α. Η οικογένεια, παρά το γεγονός ότι έχει μετατραπεί σε μεγάλο βαθμό σε πυρηνική όσον αφορά στην κυρίαρχη μορφή της στην ελληνική πραγματικότητα, εξακολουθεί να διατηρεί κάποια χαρακτηριστικά ευρύτερης και αναφέρομαι στην φροντίδα των ηλικιωμένων (είτε εντός του νοικοκυριού είτε εκτός). Αυτό προσθέτει εργασία η οποία μεταφράζεται σε ώρες και πόρους.
Β. Το σπίτι είναι το σπίτι. Δηλαδή όλες εκείνες οι εργασίες που απαιτούνται για να είναι καθαρό, τακτοποιημένο και λειτουργικό αυτό και οι κάτοικοι του. Δηλ. πλύσιμο, άπλωμα, σιδέρωμα, σφουγγάρισμα, τζάμια, μπαλκόνια, ψώνια, μαγείρεμα, τακτοποίηση σκευών, ρούχων, κλπ.
Γ. Τα παιδιά. Τα παιδιά είναι η ανατροφή και διαπαιδαγώγηση τους, όχι τα αμέτρητα πλυντήρια των ρούχων τους και τα ατάκτως ερριμμένα παιχνίδια στο πάτωμα. Αυτά ανήκουν στη Β κατηγορία, το σπίτι. Τα παιδιά είναι ο χρόνος που περνάμε μαζί τους μαθαίνοντας, παίζοντας, διδάσκοντες και διδασκόμενοι, όχι ο χρόνος που ψήνουμε πάνω στη σιδερώστρα...
Την ανάρτηση της love_angel (παραθέτοντας μέρος της δικής μου) για συναισθηματική πληρότητα ως αμοιβή για τις οικιακές εργασίες, διατίθεμαι πολύ ευχαρίστως να την συζητήσω αλλά όχι τώρα. Σε 10 χρόνια, ή ακριβέστερα σε 10 χρόνια εγγάμου (ή όχι) βίου μετά συντρόφου και τέκνων, νάμαστε καλά και τα λέμε.
Η Himela όμως με τη σειρά της (παραθέτοντας την love_angel) εστιάζει μόνο στην απόκτηση του παιδιού και στην ανάγκη του για διαρκή παρουσία της μητέρας. Εκεί μπερδεύτηκα. Η παρουσία της μητέρας ορίζεται ποιοτικά ή ποσοτικά? Θέλουμε μια μητέρα που να είναι συνεχώς στο σπίτι πάνω από ένα παιδί ακόμα κι αν της λείπουν ερεθίσματα, επικοινωνία, πάλη έστω στον έξω κόσμο? Θεωρούμε ότι η ποιοτική παρουσία της μητέρας είναι ευθέως ανάλογη της ποσοτικής? Γιατί τότε, φοβάμαι ότι ολισθαίνουμε στο συμπέρασμα του τί παιδιά μεγάλωσαν και μεγαλώνουν με μαμάδες να δουλεύουν ατελείωτες ώρες (από τις αλησμόνητες πλύστρες του '60 μέχρι τις hi fi managers του '90 και ένθεν...)
Βάσει των παραπάνω, παρακαλώ βοηθήστε με να κατανοήσω τη διαφωνία σας με την ανάρτηση μου.
Θεωρείτε ότι η εργασία της συζύγου θίγει μόνο τη λειτουργία της ως μητέρα και ότι μόνο σε αυτήν αναφερόμουν όταν μιλούσα για εργασία και δικαιώματα που απορρέουν από αυτήν?
ή
Αναφέρεστε έστω και σιωπηρά και στο υπόλοιπο πακέτο? (βλ. οικονόμος, καθαρίστρια, κλπ)
Ο Άγγελος ξεκίνησε με μια ανάρτηση που μιλάει για οικογένεια, σπίτι και παιδιά στην οποία και απάντησα.
Ωστόσο έχει κάποια συγκεκριμένα στοιχεία:
Α. Η οικογένεια, παρά το γεγονός ότι έχει μετατραπεί σε μεγάλο βαθμό σε πυρηνική όσον αφορά στην κυρίαρχη μορφή της στην ελληνική πραγματικότητα, εξακολουθεί να διατηρεί κάποια χαρακτηριστικά ευρύτερης και αναφέρομαι στην φροντίδα των ηλικιωμένων (είτε εντός του νοικοκυριού είτε εκτός). Αυτό προσθέτει εργασία η οποία μεταφράζεται σε ώρες και πόρους.
Β. Το σπίτι είναι το σπίτι. Δηλαδή όλες εκείνες οι εργασίες που απαιτούνται για να είναι καθαρό, τακτοποιημένο και λειτουργικό αυτό και οι κάτοικοι του. Δηλ. πλύσιμο, άπλωμα, σιδέρωμα, σφουγγάρισμα, τζάμια, μπαλκόνια, ψώνια, μαγείρεμα, τακτοποίηση σκευών, ρούχων, κλπ.
Γ. Τα παιδιά. Τα παιδιά είναι η ανατροφή και διαπαιδαγώγηση τους, όχι τα αμέτρητα πλυντήρια των ρούχων τους και τα ατάκτως ερριμμένα παιχνίδια στο πάτωμα. Αυτά ανήκουν στη Β κατηγορία, το σπίτι. Τα παιδιά είναι ο χρόνος που περνάμε μαζί τους μαθαίνοντας, παίζοντας, διδάσκοντες και διδασκόμενοι, όχι ο χρόνος που ψήνουμε πάνω στη σιδερώστρα...
Την ανάρτηση της love_angel (παραθέτοντας μέρος της δικής μου) για συναισθηματική πληρότητα ως αμοιβή για τις οικιακές εργασίες, διατίθεμαι πολύ ευχαρίστως να την συζητήσω αλλά όχι τώρα. Σε 10 χρόνια, ή ακριβέστερα σε 10 χρόνια εγγάμου (ή όχι) βίου μετά συντρόφου και τέκνων, νάμαστε καλά και τα λέμε.
Η Himela όμως με τη σειρά της (παραθέτοντας την love_angel) εστιάζει μόνο στην απόκτηση του παιδιού και στην ανάγκη του για διαρκή παρουσία της μητέρας. Εκεί μπερδεύτηκα. Η παρουσία της μητέρας ορίζεται ποιοτικά ή ποσοτικά? Θέλουμε μια μητέρα που να είναι συνεχώς στο σπίτι πάνω από ένα παιδί ακόμα κι αν της λείπουν ερεθίσματα, επικοινωνία, πάλη έστω στον έξω κόσμο? Θεωρούμε ότι η ποιοτική παρουσία της μητέρας είναι ευθέως ανάλογη της ποσοτικής? Γιατί τότε, φοβάμαι ότι ολισθαίνουμε στο συμπέρασμα του τί παιδιά μεγάλωσαν και μεγαλώνουν με μαμάδες να δουλεύουν ατελείωτες ώρες (από τις αλησμόνητες πλύστρες του '60 μέχρι τις hi fi managers του '90 και ένθεν...)
Βάσει των παραπάνω, παρακαλώ βοηθήστε με να κατανοήσω τη διαφωνία σας με την ανάρτηση μου.
Θεωρείτε ότι η εργασία της συζύγου θίγει μόνο τη λειτουργία της ως μητέρα και ότι μόνο σε αυτήν αναφερόμουν όταν μιλούσα για εργασία και δικαιώματα που απορρέουν από αυτήν?
ή
Αναφέρεστε έστω και σιωπηρά και στο υπόλοιπο πακέτο? (βλ. οικονόμος, καθαρίστρια, κλπ)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DreamsRevenge
Περιβόητο μέλος
Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
18-01-10
18:24
αν ειναι η οικογενεια ,το σπιτι και ιδιαιτερα τα παιδια καλα και τακτοποιημενα (οχι κατι ιδιαιτερο αλλα οχι μπαχαλο)ας κανει οτι θελει..δεν εχω το δικαιωμα να την κλεισω μεσα ουτε να την πεταξω εξω..ελευθερος ανθρωπος ειναι..
Φίλτατε, εάν αντιληφθούμε την οικογένεια, το σπίτι και τα παιδιά ως εργασία που πρέπει να γίνει προτού η σύζυγος αναζητήσει "δεύτερη δουλειά", τότε θα πρέπει να ανοίξουμε και το θέμα της αμοιβής για την εργασία αυτή καθώς και όλων των δικαιωμάτων που θα έπρεπε να υπάρχουν σε αυτή στα πλαίσια μιας ευνομούμενης κοινωνίας.
Εάν τώρα, η οικογένεια, το σπίτι και τα παιδιά είναι αποτέλεσμα της κοινής ζωής των συζύγων και επιλογή και των δύο, τότε μάλλον θα πρέπει να μιλήσουμε για το μοίρασμα των ευθυνών και εργασιών μεταξύ των δύο ούτως ώστε και στη σύζυγο να μείνει ικανός χρόνος είτε για να εργαστεί και να συνεισφέρει στην οικογένεια αλλά και στον εαυτό της, είτε, εάν δεν υπάρχει κανένα θέμα βιοπορισμού, για να ασχοληθεί με κάτι που θα βοηθά στην προσωπική της ανάπτυξη και βελτίωση ώστε να συνεχίσει να είναι μια καλή σύζυγος και μητέρα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.