ΙΧ - Ο Ερημίτης

Μη στεναχωριέσαι Rempeske γιατί στην πραγματικότητα δεν είπαμε πουθενά κάτι τέτοιο. Αντιθέτως προσωπικά έχω υποστηρίξει ότι οι Ταρώ έχουν χαρακτήρα συμβουλευτικό.
Δηλαδή σου δείχνουν κατά κάποιο τρόπο την πιθανή έκβαση ενός ζητήματος, εαν ο τρόπος που το αντιμετωπίζεις και το σκεπτικό σου, συνεχίσει να παραμένει το ίδιο με αυτό που ακολουθείς κατά τη στιγμή που θέτεις το ερώτημα.

Αρχική Δημοσίευση από Rempeskes:

Πάνω που χαιρόμουν ότι η ζωή έχει άπειρες πιθανότητες

Click για ανάπτυξη...

Eμένα αυτός είναι ο λόγος της χαράς μου και της σημερινής γιορτής μετά από έναν σκληρό αγώνα δικαίωσης που ξεκίνησε τρεις μήνες πριν, και αυτό με κάνει να σέβομαι και να προσκυνώ το φαινόμενο της ζωής, ειδικά τους τελευταίους μήνες, ακόμα αυτό με κάνει να λέω λιγότερα και να ζω περισσότερα. Δεν ξέρω αν πρέπει να το συσχετίσω αναγκαστικά με την Αρκάνα, αλλά έτυχε να συμβαίνει η μεγάλη γιορτή να ξεκινήσει με την έλευση του Ερημίτη, καθώς ένα κύμα από αμετάκλητα θετικά γεγονότα μεταμορφωτικής ισχύος κατεδάφισαν τους Διαβόλους της Σκόνης (και τους Αδελφούς της Θλίψης). Η γιορτή ακόμα συνεχίζεται , καθώς οι Διάβολοι της Σκόνης με ικετεύουν να τους λυπηθώ.

Aφιερωμένο στον Ερημίτη και σε κάθε Ερημίτη :

Και κάποιος άντρας είπε, Μίλησέ μας για την Αυτογνωσία.
Κι εκείνος απάντησε λέγοντας: Οι καρδιές σας γνωρίζουν σιωπηλά τα μυστικά των ημερών και των νυχτών.
Αλλά τ' αφτιά σας διψούν για τον ήχο της γνώσης της καρδιάς σας.
Θέλετε να γνωρίσετε με λόγια αυτό που γνωρίζετε από πάντα στη σκέψη.
Θέλετε ν' αγγίξετε με τα δάχτυλά σας το γυμνό σώμα των ονείρων σας.
Και είναι καλό που το θέλετε.
Το κρυφό πηγάδι της ψυχής σας πρέπει να αναβλύσει και να τρέξει κελαρύζοντας προς τη θάλασσα.
Και ο θησαυρός του άπειρου βάθους σας πρέπει να αποκαλυφθεί στα μάτια σας.
Δεν πρέπει όμως να υπάρχουν ζυγαριές για να ζυγίζουν τον άγνωστο θησαυρό σας. Και μη μετράτε τα βάθη της γνώσης σας με το βυθομετρικό κοντάρι ή το σχοινί.
Γιατί ο εαυτός είναι μια θάλασσα απεριόριστη και άμετρη.
Μη λέτε, "Βρήκα την αλήθεια", αλλά να λέτε, "Βρήκα μιαν αλήθεια".
Μη λέτε, "Βρήκα το μονοπάτι της ψυχής", αλλά να λέτε, "Συνάντησα την ψυχή που περπατούσε στο μονοπάτι μου".
Γιατί η ψυχή περπατά πάνω σ' όλα τα μονοπάτια.
Η ψυχή δεν περπατά πάνω σε μια γραμμή, ούτε μεγαλώνει σαν καλάμι.
Η ψυχή ξεδιπλώνεται, όπως ο λωτός με τα αναρίθμητα πέταλα.



του Χαλίλ Γκιμπράν "Ο προφήτης"

...ακόμα ένα κείμενο για τον Ερημίτη και κάθε Ερημίτη :

Και μια γυναίκα μίλησε και είπε, Μίλησέ μας για τον Πόνο.
Και κείνος αποκρίθηκε: Ο πόνος σας είναι το σπάσιμο του οστράκου που περικλείει τη γνώση σας.
Όπως το τσόφλι του καρπού πρέπει να σπάσει, για να βγει η καρδιά του στο φως του ήλιου, έτσι κι εσείς πρέπει να γνωρίσετε τον πόνο.
Κι αν μπορούσατε να κρατάτε στην καρδιά σας το θαυμασμό για τα καθημερινά θαύματα της ζωής σας. Ο πόνος δε θα σας φαινόταν λιγότερο θαυμαστός από τη χαρά σας.
Και θα δεχόσαστε τις εποχές της καρδιάς σας, όπως δέχεστε από πάντα τις εποχές που περνούν πάνω από τα χωράφια σας.
Και θα παρατηρούσατε με ηρεμία τους χειμώνες της θλίψης σας.
Πολλούς από τους πόνους σας τους διαλέγετε μονάχοι.
Είναι το πικρό φάρμακο που μ' αυτό ο γιατρός που είναι μέσα σας θεραπεύει τον άρρωστο εαυτό σας.
Γι' αυτό, να εμπιστεύεστε το γιατρό, και να πίνετε το φάρμακό του, σιωπηλά και ήρεμα.
Γιατί το χέρι του, αν και βαρύ και σκληρό, οδηγείται από το τρυφερό χέρι του Αόρατου,
Και η κούπα που σας δίνει, μ' όλο που καίει τα χείλη σας, είναι φτιαγμένη από τον πηλό που ο μεγάλος Αγγειοπλάστης μούσκεψε με τα δικά του άγια δάκρυα.




του Χαλίλ Γκιμπράν "Ο προφήτης"

Αρχική Δημοσίευση από DrStrangelove:

Αλλά τ' αφτιά σας διψούν για τον ήχο της γνώσης της καρδιάς σας.
Θέλετε να γνωρίσετε με λόγια αυτό που γνωρίζετε από πάντα στη σκέψη.
Θέλετε ν' αγγίξετε με τα δάχτυλά σας το γυμνό σώμα των ονείρων σας.

Click για ανάπτυξη...

αυτό το κομμάτι ακριβώς μου θύμησε τους ανθρώπους που αποζητούν να ακούσουν το "σ' αγαπώ" απ τον/την αγαπημένο/η τους, ακόμα κι όταν αυτός τους το δείχνει αλλά δεν το λέει με λόγια

Μου είναι γνωστό, αρκετό καιρό πριν ανοίξουμε την κάρτα, ότι ο Ερημίτης συνδέεται με το μύθο του Περιπλανώμενου Ιουδαίου. Ο μύθος αυτός συνδέεται άμεσα, άλλοτε με τον Κάιν, τον πρώτο φονιά της ανθρωπότητας κι άλλοτε με τον Ιούδα, προδότη του ίδιου του Θεού.
Ο Κάιν καταδικάστηκε να μην πεθάνει ποτέ, προκειμένου να κατανοήσει την αξία του αγαθού που αφαίρεσε, σύμφωνα με την εσωτερική παράδοση. Αντίστοιχα ο Ιούδας, δεν ήταν δυνατόν να πεθάνει έτσι εύκολα, μετά από αυτό που είχε διαπράξει. Έτσι το δένδρο, μια συκιά, λύγισε τα κλαδιά του και ο Ιούδας ακουμπούσε στο έδαφος. Έμεινε σʼ αυτήν την κατάσταση για τρεις μέρες, ώσπου το κλαδί έσπασε κι έτσι δεν πέθανε. Οι δύο αυτοί καταραμένοι τριγυρίζουν στη γη, χωρίς να μπορούν να πεθάνουν.
Πού βρίσκεται όμως, η σύνδεση με την κάρτα του Ερημίτη; Όπως γράψαμε σε προηγούμενο ποστ, ο Ερημίτης, κατά μία εκδοχή, παραμένει στην Έρημο (ή Άδη, ή Κόλαση), μέχρι να βρει την Εσωτερική Φώτιση, ώστε να μπορέσει νʼ αναγεννηθεί. Είναι φανερό ότι, στην περίπτωση των δύο προαναφερθέντων, απαραίτητη προϋπόθεση για κάτι τέτοιο, είναι προηγουμένως να τους επιτραπεί να πεθάνουν. Ταυτόχρονα, με την ίδια κάρτα, όπως εκτενώς προαναφέραμε, σχετίζεται άμεσα κι ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος ενσαρκώνει θαυμάσια το αρχέτυπο του Ερημίτη.
Θα πρέπει εδώ να επισημάνουμε, ότι οι διδασκαλίες με τις οποίες έχουμε καταπιαστεί, προέρχονται από τους κόλπους της Σέκτας των Γνωστικών. Σε προηγούμενο ποστ, έχουμε πει ότι ο ίδιος ο Άλιστερ Κρόουλυ, αναφέρει πώς γράφει «σύμφωνα με την παράδοση της Γνωστικής Καθολικής Εκκλησίας». Για τους γνωστικούς και τα πιστεύω τους, θα γράψουμε παρακάτω. Εδώ, θα πω μόνο ότι με αυτήν την παράδοση, σχετίζεται άμεσα το περίφημο «Ευαγγέλιο του Ιούδα» , όπως και τα υπόλοιπα λεγόμενα «Απόκρυφα Ευαγγέλια». Μάλιστα, τα τελευταία έχουν βρεθεί το 1945 στο Νταγκ Χαμαντί (Χηνοβόσκιον) της Αιγύπτου. Το Ευαγγέλιο του Ιούδα, είναι γραμμένο σε Αιγυπτιακά Κοπτικά. Αν συνδυάσουμε τα παραπάνω με το γεγονός ότι οι κάρτες μας έλκουν, σύμφωνα με το Μύθο, την καταγωγή τους από την Αίγυπτο κι ότι οι Κόπτες ή Μονοφυσίτες ήταν από τις πρώτες αιρέσεις που εμφανίστηκαν στο Χριστιανισμό της πρώτης περιόδου, αρνούμενοι όχι τη Θεία, άλλα την ανθρώπινη φύση του Θεανθρώπου, τότε εύλογα προκύπτουν οι συνδέσεις.
Η φράση από το ποίημα «Αχυράνθρωποι», με την οποία ανοίγω το παρόν κείμενο, μου θυμίζει έντονα κάτι από το Ευαγγέλιο του Ιούδα:

«Ο Ιησούς λέει, βρήκε κάποτε τους μαθητές του να κάθονται συγκεντρωμένοι, σε ευσεβή προσήλωση. Όταν τους είδε να προσφέρουν την προσευχή της ευχαριστίας επάνω στον άρτο, Αυτός γέλασε. Και φαίνεται πώς γέλασε έντονα, γιατί, όπως θα δούμε παρακάτω, οι μαθητές του ενοχλήθηκαν ιδιαίτερα. ʽΚύριε, γιατί γελάς, δεν έχουμε κάνει ό,τι είναι σωστό;ʼ. Εκείνος τους απάντησε: ʽΔεν γελώ με σας. Όμως εσείς δεν κάνετε αυτό εξαιτίας του θελήματός σας, αλλά επειδή είναι αυτό, διαμέσου του οποίου, ο θεός σας (προσέξτε το μικρό θ) θα δοξαστείʼ. ʽΜα Κύριε, του αντέτειναν αυτοί, Εσύ είσαι ο υιός του θεού μαςʼ. Τότε ο Ιησούς είπε σʼ αυτούς: ʽΠώς με γνωρίζετε; Αμήν λέγω υμίν, καμία γενιά ανθρώπων που είναι ανάμεσά σας, δεν θα με γνωρίσειʼ. Όταν οι μαθητές του άκουσαν αυτό, άρχισαν να βλασφημούν ενδόμυχα εναντίον τουʼ…
Εδώ λοιπόν ο Ιησούς εμφανίζεται να διασκεδάζει και να γελά όχι με τους μαθητές του, αλλά με τον ψευδή θεό (αυτόν που εμείς έχουμε εδώ συναντήσει με το όνομα «Κύριος της Αβύσσου» ή Χόρονζον), που έχει πείσει την ανθρωπότητα για την παντοδυναμία του. Το γέλιο του προέρχεται από την κατανόηση των μυστηρίων του ανώτερου κόσμου, από τον οποίο υπονοεί πως προέρχεται. Οι μαθητές του, βρίσκονται ακόμη μέσα στην Έρημο και θα πρέπει να τη διασχίσουν. Αυτός είναι και ο λόγος που συνδέω το παραπάνω απόσπασμα με την «Αγαλλίαση» του Κρόουλυ. Ωστόσο, ο Ιούδας δεν είναι προδότης, σύμφωνα βέβαια με το Ευαγγέλιο που υποτίθεται πως έγραψε ο ίδιος, αλλά ο καλύτερος μαθητής του Ιησού, αυτός που ο Ιησούς ξεχωρίζει, αφού μόνο εκείνος κατανοεί κάποια από τα Μυστικά του Βασιλείου. Παρακάτω, η διήγηση συνεχίζεται:
«Όλοι οι μαθητές είπαν ʽΔιαθέτουμε τη δύναμη να σταθούμε μπροστά Σουʼ, όμως τα πνεύματά τους δεν τολμούσαν να σταθούν ενώπιόν του˙ εκτός απʼ τον Ιούδα τον Ισκαριώτη. Αυτός ήταν ικανός να σταθεί μπροστά του, αλλά δεν μπορούσε να τον κοιτάζει στα μάτια κι απέστρεψε μακριά το πρόσωπο από αυτόν». Οι μελετητές, σε τούτο το σημείο σχολιάζουν, ότι η στάση του Ιούδα δείχνει σεμνότητα και σεβασμό, παρά τη δύναμη την οποία επίσης επέδειξε.
«Ο Ιούδας είπε σʼ αυτόν, ʽΓνωρίζω ποιος είσαι και από πού έρχεσαι. Κατάγεσαι από τον αθάνατο κόσμο (στο κείμενο «Αιών») του Μπάρμπελο κι είμαι ανάξιος να προφέρω το όνομα του Ενός που σε έχει στείλειʼ». Σε κάποια άλλη στιγμή, ο Ιησούς είπε στον Ιούδα, όταν τον συνάντησε κατʼ ιδίαν: «Πήγαινε μακριά από τους άλλους και θα σου πω τα Μυστήρια του Βασιλείου. Είναι δυνατόν για σένα να το πλησιάσεις, όμως θα πικραθείς πολύ. Γιατί κάποιος άλλος θα σε αντικαταστήσει, με σκοπό οι δώδεκα να μπορέσουν ξανά να συμπληρωθούν με το θεό τους».
Κατά τους μελετητές του Ευαγγελίου, το να ομολογεί ο Ιούδας ότι ο Ιησούς προέρχεται από τον Αθάνατο Κόσμο ή Αιώνα (η κάρτα του Αιώνα που θα συναντήσουμε παρακάτω, έχει ακριβώς αυτήν την έννοια) του Μπάρμπελο, είναι το ίδιο με το να ομολογεί ότι ο Ιησούς προέρχεται από τον επάνω κόσμο (δηλαδή, σύμφωνα με αυτά που έχουμε μέχρι στιγμής μάθει, από την επάνω τριάδα του Δένδρου της Ζωής, αυτή που αποτελείται από τα τρία πρώτα Σεφιρόθ, επάνω από την Άβυσσο (Κέττερ-Στέμμα, Χόχμα-Σοφία, Μπίνα-Κατανόηση). Επίσης, ότι είναι ο υιός του Θεού. Στα σηθιανά γνωστικά κείμενα, ο Μπάρμπελο είναι η θεία Μητέρα όλων, η οποία συχνά λέγεται ότι είναι η Πρόνοια του Πατρός, του Απείρου ενός. Το όνομα του Μπάρμπελο φαίνεται πως βασίζεται σε μια μορφή του Τετραγράμματου, τα ιερά τέσσερα γράμματα του ονόματος του Θεού στον Ιουδαϊσμό. Το όνομα μεταφράζεται μάλλον ως «Θεός σε τέσσερα (γράμματα)». Ο Ένας που έχει στείλει τον Ιησού, είναι ο άρρητος Θεός.



(Συνεχίζεται...)

Ας κάνουμε ένα ευχάριστο διάλειμμα από το μεστό κείμενο του Χάους, ώστε να δωθεί χρόνος σε όσους θέλουν να το μελετήσουν και επιτρέψτε μου να σας μεταφέρω εδώ τις φωτογραφίες του Dr Masaru Emoto που σχετίζονται με τις ιδιότητες του νερού. Όπως έχουμε αναφέρει αρκετές φορές στο ταξίδι μας, το νερό σχετίζεται με το συναίσθημα και αυτό είναι σημαντικό αν αναλογιστούμε ότι το 70% του ανθρώπινου σώματος είναι νερό...

Το πρόσωπο του νερού

«Ο Dr. Masaru Emoto επιχειρεί κάτι που μέχρι σήμερα φαινόταν αδιανόητο: να αποδείξει ότι το νερό είναι μια ζωντανή οντότητα που ανταποκρίνεται συνειδητά, όχι μόνο στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος, αλλά και στις ανθρώπινες ψυχικές ενέργειες (...). Ποιες είναι οι μουσικές προτιμήσεις του νερού; Πώς αντιδρά όταν του μιλήσουμε με αγάπη; Πώς ανταποκρίνεται στις σκέψεις και στις προθέσεις μας; Πόσο υποφέρει το νερό από τη ρύπανση του περιβάλλοντος; Και ποια διαφορετικά πρόσωπα εμφανίζει στην πόλη ή την ύπαιθρο; Αυτά είναι μερικά μόνο από τα ερωτήματα στα οποία απαντά αυτό το εκπληκτικό και ανατρεπτικό βιβλίο, που ανοίγει νέους δρόμους για την ανθρώπινη συνειδητότητα και μας καλεί να επαναπροσδιορίσουμε τη στάση μας απέναντι στο περιβάλλον, πριν να είναι πολύ αργά...».

Ο συγγραφέας εξηγεί πώς άρχισε τα πειράματά του, για να αποδείξει ότι στους κρυστάλλους του νερού απεικονίζεται το πρόσωπό του: «Οι κρύσταλλοι είναι μια στερεά ουσία, της οποίας τα άτομα και τα μόρια εμφανίζουν μια δομημένη διάταξη (...). Έκανα λοιπόν μια υπόθεση:
Αν κρυσταλλώσουμε ένα μόριο καθαρού νερού, αυτό θα σχηματίσει ένα φωτεινό και καθαρό κρύσταλλο. Τότε, με αυτό το σκεπτικό, το ρυπασμένο νερό δεν θα πρέπει να παράγει όμορφους κρυστάλλους (...).

»Έπρεπε να καταψύξω κάθε δείγμα νερού. Μετά, πριν λιώσουν, έπρεπε να τοποθετήσω αυτούς τους εύθραυστους κρυστάλλους στο μικροσκόπιο, για να φωτογραφηθούν με μια εξαιρετικά μεγάλης ταχύτητας μηχανή (...). Οι εικόνες των κρυστάλλων του νερού εκφράζουν την κατάσταση στην οποία βρισκόταν το δείγμα τη συγκεκριμένη μέρα και ώρα της δειγματοληψίας».

Διαπίστωσε ο Masaru Emoto ότι το καθαρό, το υγιές νερό έχει και όμορφο πρόσωπο, δηλαδή ο κρύσταλλός του είναι ένα συμμετρικό εξάγωνο, χωρίς κενά και ραγίσματα. Προχώρησε, όμως, ακόμη πιο πέρα τα πειράματά του, εκθέτοντας τα δείγματα του νερού σε επαναλαμβανόμενα οπτικά και ηχητικά ερεθίσματα για μεγάλο διάστημα.

Είδε έτσι ότι το νερό αλλάζει πρόσωπο, ανάλογα με το πως νιώθει, ο κρύσταλλός του ασχημαίνει, καταστρέφεται η συμμετρία του και παραμορφώνεται, όταν το ερέθισμα είναι ενοχλητικό, ενώ όταν το ερέθισμα είναι ευχάριστο, τότε ο κρύσταλλος τείνει προς την τελειότητα, διατηρώντας πάντα τη μοναδικότητά του. Καταλαβαίνει και αισθάνεται το νερό, βλέπει και ακούει, αντιδρά και εκφράζεται!

Click για ανάπτυξη...

Τονίζω πως οι μέθοδοι του Dr Emoto έχουν αμφισβητηθεί ευρέως από την επιστημονική κοινότητα, παρ' ολ' αυτά, τα αποτελέσματα της έρευνάς του αν μη τι άλλο έχουν εικαστική αξία.

Αφού ευχαριστήσω την αγαπητή μας Αρχιέρεια Isiliel για τις πολύ όμορφες εικόνες που μας χάρισε, θα συνεχίσω τη δημοσίευση του κειμένου, το οποίο ξεκινά από το ποστ #47:

Αν μιλήσουμε με Καββαλιστικούς όρους, το Μπάρμπελο αντιστοιχεί στο πρώτο Σεφιρόθ, το Κέττερ (Στέμμα). Αυτή θεωρείται ως η Πρώτη Αιτία, ή ο Δημιουργός, αποκαλείται επίσης Μακροπρόσωπος, η Μεγάλη Όψη. Είναι ένα κέντρο πνευματικής ενέργειας, η ανεξιχνίαστη μονάδα, η ρίζα όλων των πραγμάτων, ένα μεταφυσικό σημείο αόρατο και χωρίς έκταση, γεμάτο ακατάπαυστη ζωή, δραστηριότητα και δύναμη. Είναι το πρωτότυπο οτιδήποτε πνευματικού και καθετί άλλου που υπάρχει στον κόσμο. Πράγματι, το Δένδρο της Ζωής μπορεί να τοποθετηθεί σε καθέναν από τους αποκαλούμενους Τέσσερις Κόσμους του Καββαλιστικού Εξελικτικού Σχεδίου. Οι Καββαλιστές θεωρούσαν ότι με κάποιου είδους ροή ή εκπόρευση από το Άιν (το Άπειρο Διάστημα, το Ουδέν, η Αναίτια Αιτία όλης της εκδήλωσης), δημιουργήθηκαν διαδοχικά τέσσερις Κόσμοι ή Πεδία Συνείδησης. Έτσι, το Δένδρο διαιρείται σε τέσσερις διαφορετικές περιοχές συνείδησης, τέσσερα κοσμικά πεδία, στα οποία το δημιουργικό ρεύμα ή το παλλόμενο ρεύμα της Ζωής, εξαπλώνεται. Υπʼ αυτό το πρίσμα, είναι ιδιαίτερα σημαντική η μετάφραση του «Μπάρμπελο», ως «Ο Θεός σε Τέσσερα».

Η παραπάνω ιστορία συνδέεται και με τη θρυλική μυστική οργάνωση των «Αδελφών της Θλίψης», η οποία εκθειάζει τον Ιούδα ως τον μεγαλύτερο μάρτυρα, προκειμένου να ολοκληρωθεί το θείο σχέδιο. Αφού ο Θεός έκανε την έσχατη θυσία, λένε οι παραδόσεις που έχουν διαρρεύσει, να ενσαρκωθεί και να πεθάνει, για τις αμαρτίες των ανθρώπων, θα έπρεπε, βάσει το Συμπαντικού Νόμου της Ανταπόδοσης κι ένας άνθρωπος να κάνει την έσχατη θυσία: Να φορτωθεί το κρίμα της Προδοσίας, του ίδιου του Θεού. Κάποιες άλλες απόψεις, πιστεύουν πως ο Θεός, μέσα στην απέραντη αγαθότητά του, δεν θα μπορούσε ποτέ να ζητήσει από έναν άνθρωπο, όσο εκλεκτός κι αν ήταν αυτός, να παίξει έναν τόσο θλιβερό ρόλο. Σύμφωνα με αυτές, ο Ιησούς και ο Ιούδας είναι το ίδιο και το αυτό πρόσωπο!!!

Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο οποίος ως γνωστόν ήταν μυημένος και πιθανότατα Μέγας Διδάσκαλος, άσχετα αν υπήρξε ή όχι το περιβόητο «Κοινό της Σιών» του Νταν Μπράουν, άφησε πίσω του έναν μύθο, με αυτό το περιεχόμενο. Πέρασαν χρόνια λέει, καθώς ζωγράφιζε τον περίφημο μυστικό δείπνο κι έψαχνε απεγνωσμένα να βρει το πρόσωπο που θα ενσάρκωνε τη μορφή του Ιούδα. Μετά από μεγάλη αναζήτηση, τελικά κάποιο βράδυ, βρίσκει τον κατάλληλο άνθρωπο μέσα σʼ ένα καπηλειό. Η μορφή του έχει τέτοια αγωνία, που είναι ό,τι πρέπει για να ενσαρκώσει τον Ιούδα. Μόλις ο Λεονάρντο του μίλησε, εκείνος του είπε: «Δεν με γνώρισες μαέστρο; Εγώ ήμουν που ενσάρκωσα τον Ιησού». Φυσικά τα παραπάνω είναι απλά και μόνο μύθος, καθώς «Ο Μυστικός Δείπνος» είναι νωπογραφία και έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί έως ότου να στεγνώσει ο σοβάς στον τοίχο. Ωστόσο, ο Διδάσκαλος άφησε πίσω του μια αναφορά: Ο Ιησούς και ο Ιούδας ήταν το ίδιο πρόσωπο. Μόνο ο ίδιος θα μπορούσε, εξηγεί η παράδοση, να επωμιστεί τόσο βάρος.

Όσο κι αν τα παραπάνω ακούγονται παράξενα κι αιρετικά, στην πραγματικότητα απηχούν κάποιες πίστεις που ήταν αρκετά κοινές στον χριστιανισμό των πρώτων αιώνων, πριν οι Οικουμενικές Σύνοδοι καθορίσουν το ποια είναι «Η Ορθή Πίστη» (= Ορθοδοξία). Έτσι, οι Χριστιανοί μυστικοί ταύτιζαν το σταυρό του Χριστού με ένα Δένδρο (σύμβολο του Δένδρου της Γνώσης, που προκάλεσε την πτώση και το Δένδρο της Ζωής (ο αντίστοιχος Καββαλιστικός όρος δεν είναι τυχαίος), που χαρίζει την Αθανασία. Σύμφωνα με τα λόγια του Πέτρου προς τον αρχιερέα της Ιερουσαλήμ, μετά το θάνατο του Ιησού: «Εσύ είσαι εκείνος που Τον φόνευσες, κρεμώντας Τον πάνω σʼ ένα δένδρο. Αλλά τον πήρε με το δεξί Του χέρι ο Θεός και τον έκανε Κύριο και Σωτήρα». (Time-Life books, Παγκόσμια Ιστορία, Οι Μεγάλες Εισβολές, 200-600 μ.Χ., εκδόσεις Κ. Καπόπουλος).

Σε άλλη περίπτωση, η παρακάτω απεικόνιση, από Καθολική Εκκλησία, δεν αφήνει καμμία αμφιβολία για όσα προείπαμε:
Ο Ιησούς ταυτίζεται με την κάρτα του Ερημίτη, όπως και ο Ιούδας. Ο Ιησούς κρεμάστηκε σε δένδρο, όπως και ο Ιούδας. Ο Λεονάρντο μας άφησε πίσω του μια υπενθύμιση: Τελικά, μήπως ο Ιησούς και ο Ιούδας ήταν πράγματι το ίδιο πρόσωπο;

Όσο για το συμβολισμό του Δένδρου, μάλλον χρειαζόμαστε ξεχωριστό θέμα για να τον αναλύσουμε. Ελπίζω ότι θα καταλάβουμε περισσότερα γιʼ αυτό, όσο θα προχωρά το ταξίδι μας.

(Συνεχίζεται...)

(Συνέχεια από το προηγούμενο ποστ):

Όμως, ποιοι είναι αυτοί οι γνωστικοί, στων οποίων τα χωράφια έχουμε μπει άθελά μας εδώ και πολύ καιρό, χωρίς ωστόσο να το γνωρίζουμε; Ποια είναι η σχέση τους με τον Κάιν, τον Ιούδα και τον Ιησού; Γιατί ο Ιησούς γελά με την απόδοση τιμών στον ψευδή θεό που μάλιστα γράφεται με μικρό θ; Ας δούμε λίγα πράγματα για τους γνωστικούς και τα πιστεύω τους:
Θα πρέπει να πούμε εξαρχής ότι υπήρχαν πολλές γνωστικές θρησκείες και πως αυτές διέφεραν μεταξύ τους σε πολλά ζητήματα, μεγάλα και μικρά. Σε σχέση με το ιδιαίτερο είδος γνωστικισμού που αντιπροσωπεύει το Ευαγγέλιο του Ιούδα, πρόκειται για την αίρεση που είναι γνωστοί ως σηθιανοί γνωστικοί και το Ευαγγέλιο του Ιούδα θεωρείται από τους μελετητές ως συλλογικό έργο εκείνης της αδελφότητας. Ας εξηγήσουμε όμως, σε γενικές γραμμές, τι το κοινό έχουν οι ποικίλες κι ευρύτατου φάσματος σέκτες των γνωστικών, ώστε να φανεί γιατί αυτές θεωρήθηκαν τόσο επικίνδυνες και γιατί διώχθηκαν απηνώς από την επίσημη Χριστιανική Εκκλησία.
Ο όρος «Γνωστικισμός» προέρχεται από την ελληνική λέξη «Γνώσις». Γνωστικοί είναι εκείνοι που «είναι μέσα στη γνώση». Γνωρίζουν μυστικά, τα οποία μπορούν να τους χαρίσουν τη σωτηρία. Για τους γνωστικούς, κάποιος σώζεται, όχι επειδή πιστεύει στον Χριστό, ή επειδή κάνει καλές πράξεις, αλλά επειδή γνωρίζει την Αλήθεια: την αλήθεια για τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε (το Matrix ήταν βασισμένο στις ίδιες γνωστικές αντιλήψεις), για το ποιος είναι ο αληθινός Θεός και ιδιαίτερα για το ποιοι είμαστε εμείς οι ίδιοι. Με άλλα λόγια πρόκειται σε μεγάλο βαθμό για την αυτογνωσία: γνώση σχετικά με ζητήματα όπως από πού ερχόμαστε, πώς βρεθήκαμε εδώ και πώς μπορούμε να επιστρέψουμε στην αιώνια κατοικία μας. Σύμφωνα με τους περισσότερους γνωστικούς, αυτός ο υλικός κόσμος δεν είναι η κατοικία μας. Είμαστε παγιδευμένοι εδώ, αυτά τα σάρκινα σώματα και πρέπει να μάθουμε πώς να ξεφύγουμε από αυτά. Όσοι από τους γνωστικούς ήταν και χριστιανοί, γιατί δεν ήταν όλοι, γεγονός που υποδηλώνει την αρχαιότερη προέλευση της «Γνώσης», από τους χριστιανικούς χρόνους, πίστευαν ότι ο Χριστός φέρνει από ψηλά αυτήν την απόκρυφη γνώση, αποκαλύπτει αυτήν την αλήθεια στους κοντινούς τους μαθητές και ότι αυτή η αλήθεια μπορεί νʼ απελευθερώσει. Θεωρείται πως οι γνωστικοί είναι τμήμα του αρχαίου εκείνου ρεύματος γνώσης, που σχετίζεται με τους Μάγους της Βαβυλώνας (οι Μάγοι με τα δώρα), τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, τα Αιγυπτιακά και τα Ελευσίνια μυστήρια.
Σύμφωνα με ένα ευρύ φάσμα γνωστικών ομάδων, ο θεός που δημιούργησε αυτόν τον κόσμο δεν είναι ο μοναδικός Θεός και στην πραγματικότητα δεν είναι καν ο παντοδύναμος ή παντογνώστης Θεός. Είναι μια ελάσσων, κατώτερη και συχνά αδαής θεότητα, η οποία ταυτίζεται με το θεό της Παλαιάς Διαθήκης.
Μερικοί μάλιστα γνωστικοί στοχαστές εξηγούσαν αυτόν τον κακό υλικό κόσμο (ή «Μαύρη Σιδερένια Φυλακή», την οποία μπορούμε να παραβάλουμε και με τη «Σκοτεινή Σπηλιά» του Πλάτωνα) αναπτύσσοντας κάποιους μύθους για τη δημιουργία. Σύμφωνα με αυτούς τους μύθους, η υπέρτατη θεότητα είναι εντελώς απόμακρη από τον κόσμο, με την έννοια ότι είναι αποκλειστικά πνεύμα χωρίς υλικές πλευρές ή ιδιότητες («Ο Θεός κατοικεί στο Αΐδιον» λένε οι Ορθόδοξοι Πατέρες, έχουμε ήδη μιλήσει περί του Άδη ή Άιδη κλπ). Αυτή η αντίληψη ταυτίζεται και με την Καββαλιστική σύλληψη του Κέττερ. Αυτό λοιπόν το θεϊκό Ον παρήγαγε πολλούς απογόνους γνωστούς ως «Αιώνες» οι οποίοι, ήταν κι αυτοί πνευματικές οντότητες. Αρχικά υπήρχε μόνο αυτό το θεϊκό βασίλειο, το οποίο κατοικούσαν ο Θεός και οι Αιώνες του. Όμως, συνέβη κάποια καταστροφή κατά την οποία ένας από αυτούς τους Αιώνες εξέπεσε από το θεϊκό βασίλειο, οδηγώντας στη δημιουργία άλλων θεϊκών όντων, τα οποία επομένως έκαναν την εμφάνισή τους, έξω από την κοσμική σφαίρα. Αυτά τα ελάσσονα θεϊκά όντα δημιούργησαν τον υλικό κόσμο μας.
Για τους περισσότερους σύγχρονους αναγνώστες, αυτοί οι μύθοι μπορεί να φαντάζουν εξαιρετικά μπερδεμένοι και παράξενοι. Όμως το προέχον στοιχείο τους είναι σαφές: αυτός ο κόσμος δεν είναι δημιούργημα του μοναδικού αληθινού Θεού. Ο θεός που έφτιαξε αυτόν τον κόσμο – ο Θεός της Παλιάς Διαθήκης – είναι μια δευτερεύουσα, κατώτερη θεότητα. Δεν είναι ο Θεός που είναι πάνω απʼ όλα και που πρέπει να λατρεύουμε. Απεναντίας, θα πρέπει να τον αποφεύγουμε, μαθαίνοντας την αλήθεια για το υπέρτατο θεϊκό βασίλειο («Αιών»). Η απόκρυφη γνώση που είναι αναγκαία δεν μπορεί νʼ αποκτηθεί κοιτάζοντας τον κόσμο γύρω μας και να την υπολογίσουμε από μόνοι μας. Χρειαζόμαστε μια αποκάλυψη που θα μας δοθεί από ψηλά. Χρειάζεται ένας απεσταλμένος από τον πνευματικό κόσμο. Σύμφωνα με τις χριστιανικές γνωστικές αντιλήψεις, ο Χριστός δεν είναι απλώς ένας θνητός με σοφές θρησκευτικές διδασκαλίες, ούτε είναι ο υιός του δημιουργού θεού, του Θεού της Παλαιάς Διαθήκης. Μερικοί γνωστικοί δίδασκαν ότι ο Χριστός ήταν ένας Αιών από τον επάνω κόσμο, τον κόσμο επάνω από την Έρημο την οποία ήδη διασχίζουμε κι εμείς. Εδώ οι γνώμες διίστανται. Άλλοι πιστεύουν ότι δεν είχε καθόλου υλική υπόσταση, αλλά ήταν ένα φάντασμα, με την όψη της ανθρώπινης σάρκας, άλλοι πάλι ότι ήταν ένας άνθρωπος του οποίου η ψυχή ήταν ένα ιδιαίτερο θεϊκό Ον, που ήρθε από πάνω, για να κατοικήσει προσωρινά εντός του ανθρώπου Ιησού, για να τον χρησιμοποιήσει ως αγωγό μετάδοσης της απόκρυφης γνώσης. Γιʼ αυτόν τον λόγο, λένε, ο Ιησούς στο σταυρό φώναξε «Θεέ μου Θεέ μου, ινατί με εγκατέλιπες;» Αυτό συνέβη επειδή το θεϊκό στοιχείο τον είχε εγκαταλείψει πριν τη σταύρωσή του, αφού τελικά δεν μπορεί να υποφέρει και να πεθαίνει.

(Συνεχίζεται...)

''Ενας άνθρωπος ζει και πεθαίνει πολλές φορές
ανάμεσα στις δυο αιωνιότητες του
Εκείνη της φυλής κι εκείνη της ψυχής.
'Ενας αρχαίος Ιρλανδός το ήξερε καλά.
Είτε ο άνθρωπος πεθαίνει στο κρεββάτι του
είτε τον ρίχνει κάτω το τουφέκι.
'Ενας μικρός αποχαιρετισμός απ'τους αγαπημένους
Είναι το χειρότερο που μπορεί κάποιος να φοβάται
Αν και ο μόχθος του νεκροθάφτη είναι μεγάλος,
ακονισμένη η αξίνα του, οι μύες του γεροί,
Το μόνο που κάνει είναι να ρίχνει τους νεκρούς
ξανά πίσω στον ανθρώπινο νου.

Under Ben Bulben

O Eρημίτης είναι ένας νεκροθάφτης. Ο Ερημίτης είναι ο μόνος που μπορεί να σκοτώσει το μόνο που αξίζει να σκοτωθεί και που πρέπει να σκοτωθεί, το παλιό μας σκεπτικό. Βρίσκεται στη μέση του ταξιδιού σαν σε μια έρημο. Θέλει να φτάσει σε μια όαση, αλλά είναι και κουρασμένος. Βλέπει πολύ μπροστά ακόμα κι αν οι προφητείες του χλευάζονται. Δικαιώνεται πάντα πολύ αργά και συνήθως εκτοπισμένος, εξόριστος από τους τόπους της Βεβαιότητας, αυτού του Τέρατος της 'Αγνοιας που είναι και η πηγή της δυστυχίας της ανθρωπότητας. Θα μπορούσαμε να ήμασταν περισσότερο ευτυχισμένοι πάνω στη γη, αν οι βεβαιότητες είχαν διαλυθεί έγκαιρα. Αν ήμασταν περισσότερο 'Ανθρωποι, προφητικοί και αυτάρκεις. Πολλοί Ερημίτες αφήνουν τα κόκκαλά τους στον 'Αδη, άλλοι νικούν τον Θάνατο (τον προσωπικό τους Θάνατο) και προχωρούν.

Συσχετίζω το οδοιπορικό του Ερημίτη όπως έγραψα και αλλού και με τον άθλο της κόπρου του Αυγεία : "Ο μόχθος είναι μεγάλος, οι μύες γεροί", γράφει ο ποιητής...Μην σας ξεγελά, δεν είναι ένας μεσόκοπος γέρος όπως παρουσιάζεται στην Κάρτα. Η κάρτα του Ερ(η)μίτη παριστάνει έναν γέρο. Αυτό έρχεται αρχικά σε αντίφαση με τα νειάτα του Ερμή, το φρέσκο του μυαλό και τον ενθουσιασμό που αναζητά την γνώση. Η αλήθεια είναι ότι ο Ερμής ως σύμβολο έχει πολλές εκδηλώσεις (όπως όλα τα σύμβολα) και μια από αυτές μόνο είναι ο Ερημίτης. Ο γέρος Ερημίτης κρύβει μέσα του ένα παιδί, ένα ζωντανό μυαλό πρόθυμο να μαθαίνει για τα μυστικά της Ζωής και την Αλχημεία. Ακόμα και για να πιστέψει όμως, πρέπει να δει τα πράγματα βιωματικά και το σύνηθες είναι μέσα από σκληρά βιώματα στέρησης και αυτοπειθαρχίας. Υπάρχει μεγάλη δίψα για Γνώση όπως ακριβώς σε ένα παιδί, αλλά η Γνώση εδώ πρέπει να φιλτραριστεί, και θα φιλτραριστεί. Γι'αυτόν δεν υπάρχουν βιβλία με συνταγές σοφίας. Θέλει ο ίδιος να γράψει ένα Αιρετικό Βιβλίο βγαλμένο από την πείρα της ζωής. Είναι η ενοχλητική αλογόμυγα, ο κριτής. Εδώ τα προσωπεία του καθωσπρεπισμού καταρέουν. Εδώ ο καθρέφτης γίνεται σκληρός.

Νεκροί δεν υπάρχουν παρά μόνο στον ανθρώπινο νου... 'Εχει καθαρίσει τον χώρο από πτώματα... Με το παρελθόν δεν θέλει να έχει τίποτα πια. Δεν έχει χρόνο να σκεφτεί και το μέλλον. Διδάσκεται από το "κάποτε", σαρκάζει το κατεστημένο των τάχα σοφών και λογίων, πολιτικών και "αγίων" κάθε λογής. Και με τους Σωτήρες δεν τα'χει καλά. Ξέρει ότι δεν έχει σώσει ακόμα τον εαυτό του, πώς θα σώσει τους άλλους ; Σωτήρα τον κάνανε οι άλλοι, επειδή έτσι τους βόλευε. ('Ενας ήταν ο Χριστός. 'Ηταν κι αυτός ο πιο ταπεινός Δάσκαλος). Ο κάθε Ερημίτης το μόνο που γνωρίζει είναι ότι δεν είναι παρά μόνο ένας καλός Μαθητής. Ο Υπηρέτης, ο ανυψωμένος από τα χαμηλά.

'Ενας Ερημίτης...Κάθε γωνία του εγκεφάλου του έχει τακτοποιηθεί. Ο αιώνιος αντιρρησίας, ο αιώνιος σκεπτικιστής.
Ο Ερμής μπορεί να είναι και ο λόγιος, μπορεί όμως να είναι και ο Ψυχοπομπός. Ο θάνατος παραμόνευε στη γωνιά για μερικούς από μας... 'Αλλοτε βιώθηκε εσωτερικά, άλλοτε πραγματικά.
Νεκρώσου ώστε να αναστηθείς ! Ποτέ άλλοτε φαίνεται δεν είναι πιο επιτακτικό το εσωτερικό αίτημα μιας οριστικής μεταμόρφωσης του τρόπου που βλέπουμε τα πράγματα, όταν πέφτει η Κάρτα του Ερημίτη. 'Αλλοτε ενός πραγματικού θανάτου της Συνείδησης.

Μετά είναι όλα πιο καθαρά. 'Οπως σοφά είπε κάποιος, το όνομα του οποίου μου διαφεύγει, "όταν ο Θεός σβήνει, είναι επειδή ετοιμάζεται να γράψει''. Ο Ερημίτης είναι σκληρός. Διψάει για γνώση και είναι πρόθυμος να πληρώσει ένα τίμημα για να την αποκτήσει. Η γνώση του δεν παρέχεται σε ένα οργανωμένο σχολείο, σε ένα κολλέγιο ή σε μια Εκκλησία. Η γνώση η αληθινή, που είναι αποτέλεσμα βιωμάτων, κοστίζει. Αυτές οι τελευταίες σκέψεις για τα όσα γράφτηκαν για τους Γνωστικούς, τον Ντα Βίντσι, τους Δασκάλους και τον Ιησού, που έφτασαν πολύ κοντά στην Αλήθεια.

Αρχική Δημοσίευση από Νωεύς:

Αγαπητέ και φίλτατε Dr., διαβάζω και ξαναδιαβάζω τις σκέψεις σου (αυτές) και πάντα μου 'ρχεται στη θύμηση ένας (φίλος) "Ερ(η)μη(τικό)ς"! Γι' αυτό τολμώ να (σε) ρωτήσω: τι εννοείς, όταν γράφεις "...που έφθασαν πολύ κοντά στην Αλήθεια"; Πως αλλιώς να το εννοήσει αυτό κανείς, αν δεν βρεθεί λίγο πιο κοντά στην "Αλήθεια", απ' όσο "Εκείνοι";

Click για ανάπτυξη...

Επέλεξα την φράση "κοντά στην αλήθεια", αντί ''στην αλήθεια'', γιατί στην αλήθεια τη μία και μοναδική την υπέρτατη, δεν φτάνει κανείς πιστεύω. Ουσιαστικά πολύ αμφιβάλω τελικά και αν υπάρχει μια αλήθεια και αν υπάρχει κανείς που την κατακτά. Αν αυτοί οι Δάσκαλοι έφτασαν κοντά σε κάποιες αλήθειες, οι περισσότεροι των κοινών θνητών δεν καταφέρνουμε ούτε ένα απειροελάχιστο της αλήθειας να φτάσουμε.

Η Άβυσσος κατοικείται από τον Choronzon, που αποτελεί και το τελευταίο της εμπόδιο και αντιπροσωπεύει εκείνα τα κομμάτια μας που είναι απρόθυμα ή ανίκανα να ενωθούν με το Θείο.
Αν ο μαθητευόμενος είναι σωστά προετοιμασμένος ,τότε ο Choronzon θα γίνει μόνον η αιτία για να σπάσει τη σκοτεινή πλευρά του Εγώ του, πράγμα που θα του επιτρέψει να προχωρήσει πέρα από την Άβυσσο. Χωρίς προετοιμασία, ο άτυχος ταξιδιώτης είναι καταδικασμένος να αφανιστεί.

Click για ανάπτυξη...

Οι αναφορές του Κρόουλι στον Ερημίτη και την 'Ερημο γενικά, με βάζουν σε σκέψεις περεταίρω. Βλέπω συγκεκριμένα μια διάθεση του Κρόουλι που πλησιάζει αρκετά την φιλοσοφική θέση του Νίτσε για τον Ερημίτη : Σύμφωνα με Νίτσε ο Ερημίτης είναι ένας τύπος ανθρώπου που έχει ''βαρύνει'' πολύ από την μεταφυσική και την ηθική. Αυτός που δεν είναι πληροφορημένος για το θάνατο του Θεού και η αγάπη του για το Θεό τον αποτρέπει από την αγάπη για τους ανθρώπους. Υπάρχει άρα μια εναντίωση του Κρόουλι και όλων που πλησιάζουν στο σκεπτικό του με τον μοναχισμό λόγου χάρη ή όσους γίνονται ασκητές ή επιλέγουν έναν πιο εσωτερικό τρόπο ζωής με στερήσεις, πόνους κλπ. Την ίδια εναντίωση που χαρακκτήριζε και το Νίτσε σε ένα άλλο επίπεδο, καθαρά φιλοσοφικό, και όχι μεταφυσικό.
Ο Κρόουλι απ'όσα γνωρίζω μιλάει και για ένα αρχέτυπο που βρίσκεται στην αντιπέρα όχθη για να προειδοποιήσει τον μαθητευόμενο ότι ο Χόρονζον τον παραπλανά. Είναι σωστοί οι συνειρμοί που κάνουν κάποια με την Βαβυλώνα, την πόρνη την μεγάλη ; Την αναφέρουν και ως Babalon ή Scarlet Woman (για την δεύτερη υπάρχουν διαφωνίες αν είναι ένα και αυτό με την Babalon), αυτή που αναφέρεται και στην Αποκάλυψη. Δεν ξέρω αν το θέμα προσφέρεται για ανάλυση, αλλά καλό ήταν να γίνουν κάποιες αναφορές και σε αυτό το αρχέτυπο, καθώς και στο τι εννοεί ακριβώς ο Κρόουλι όταν μιλάει για Πόλη των Πυραμίδων που θα οδηγηθεί ο μαθητευόμενος μόνο όταν δώσει το είναι του στην Μπάμπαλον. Ο Κρόουλι μάλιστα αναφέρει ότι ο μαθητής γίνεται Master ή 'Αγιος στην Πόλη των Πυραμίδων. Οι πειρασμοί του ερημίτη ασκητή στους οποίους αναφέρεται ο Χριστιανισμός, θα μπορούσαμε να πούμ ότι ταυτίζονται με τον Χόρονζον ; Θα μπορούσαμε να πούμε ότι εδώ ο Κρόουλι δαιμονοποιεί τη μοναξιά και την απομόνωση από τον έξω κόσμο προκαλώντας κάποια ερωτηματικά γιατί αεφενός στην 'Ερημο μπορεί κάποιος να τρελλαθεί, αφετέρου μπορεί να έχει τις μεγαλύτερες αποκαλύψεις και αυτογνωσία. Από την άλλη, όσο κι αν προσπαθώ να δω με άλλο μάτι τη Βαβυλώνα μετά από αιώνες χριστιανικής προπαγάνδας, συναντώ τεράστιες δυσκολίες να καταλάβω πως ''η πόρνη η μεγάλη'' είναι επιβοηθητική να διαλυθούν οι αυταπάτες, αφού την έχουμε συνδέσει με αρνητικές έννοιες.

Αρχική Δημοσίευση από Νωεύς:

Εν τοιαύτη περιπτώσει, τι είναι η αλήθεια, πέρα από την ετυμολογική της ταυτότητα: "α-λήθεια"; Μ' ενδιαφέρει εξαιρετικά, η απάντησή σου!

Click για ανάπτυξη...

Θα έλεγα ότι η αλήθεια είναι άγραφη, ανείπωτη και άχρονη. 'Ισως κατοικεί στην πηγή της δημιουργίας, στην ρίζα της ύπαρξης, στην ουσία του Είναι. Μήπως είναι η ανείπωτη Θεότητα όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας, εσωτερικά ; Λέω...μήπως ; Απάντηση δεν έχω. Αυτό που δεν μπορούμε να περιγράψουμε με λόγια, αυτό που δεν περιγράφεται με ψυχολογικούς, κοινωνιολογικούς και βιολογικούς όρους ίσως. Το μεγάλο σκοτάδι ίσως απ'το οποίο ερχόμαστε ;
Το απόλυτο Τίποτα απ'το οποίο γεννήθηκαν τα πάντα (γεννήθηκε το Σύμπαν δηλαδή) ; Οι πολλαπλές επιμέρους ''αλήθειες'' μας δεν είναι παρά διαφορετικές απόπειρες διαχείρισης του σκοταδιού, της αγνοίας μας δηλαδή. Ο σοφός δεν γνωρίζει την αλήθεια, την αναζητά διαρκώς. Οι φιλόσοφοι που ισχυρήστηκαν ότι την γνώρισαν, μας φλόμωσαν στα παραμύθια (είδαμε λόγου χάρη πόσο ουτοπικός ήταν ο διαλεκτικός υλισμός ή πόσο fake ήταν η ελευθερία του νεο-φιλελευθερισμού). Με τον ίδιο τρόπο που απο-γοητευθήκαμε από την Εκκλησία που μίλησαν και μιλάνε με όρους μη θρησκευτικούς. Βλέπετε τον 'Ανθιμο πχ. Στο κύρηγμά του ασχολείται με το μήκος της φούστας των γυναικών επικαλούμενος ευσέβεια...Καμμία εσωτερικότητα και πνευματικότητα και η αναζήτηση αλήθειας. Οι ιερείς μιλούν με πολιτικούς και κοινωνικούς όρους, και τα πολιτικά συστήματα θεοποιούνται.
Απ'αυτούς περιμένουμε αλήθειες ή καλύτερα να ψάξουμε σε τίποτα μονάδες ; Μην ξεχνάτε και ο Χριστός ως μονάδα επέδρασε στην ιστορία, με 12 μαθητές, και όλοι οι μύστες ήταν μοναχικοί και outsider. Γενικά δεν πιστεύω ότι αλήθειες μπορεί να ακουστούν από κοινωνικές ομάδες και σύνολα, αλλά μάλλον από ανεξάρτητους πνευματικούς ανθρώπους.

Μια από τις πολλές γνωστικές ομάδες τις οποίες αναφέρει ένας από τους κυριότερους χριστιανούς συγγραφείς διώκτες των γνωστικών ο Ειρηναίος, ήταν εκείνη των Καϊνιτών. Δεν γνωρίζουμε αν αυτοί υπήρξαν πραγματικά ή αν ήταν μια απλή επινόηση του ίδιου του Ειρηναίου, αφού δεν υπάρχει άλλη καταγραφή της ύπαρξής της. Ωστόσο, ένα από τα πράγματα που λέει ο Ειρηναίος γιʼ αυτούς είναι ότι στήριζαν τις παρεκκλίνουσες πεποιθήσεις τους επικαλούμενοι το Ευαγγέλιο του Ιούδα.
Η ομάδα πήρε τʼ όνομά της από τον Κάιν, τον πρωτότοκο γιό του Αδάμ και της Εύας. Ζήλευε το μικρότερο αδελφό του, τον Άβελ, τον οποίο αγαπούσε ιδιαίτερα ο Θεός και έτσι ο Κάιν τον δολοφόνησε (Γένεσις 4). Οι Καϊνίτες τον επέλεξαν ως τον ήρωα της πίστης τους, επειδή πίστευαν ότι ο θεός της Παλαιάς Διαθήκης δεν ήταν ο αληθινός θεός, αλλά ο αδαής δημιουργός του ατελούς αυτού κόσμου (Χόρονζον κατά τον Κρόουλυ) από τον οποίο πρέπει νʼ αποδράσουμε. Έτσι, όλα τα πρόσωπα της εβραϊκής και χριστιανικής ιστορίας που στράφηκαν εναντίον του θεού, ο Κάιν, οι κάτοικοι των Σοδόμων και των Γομόρρων και φυσικά ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, ήταν αυτοί που είδαν την αλήθεια και κατανόησαν τα μυστικά που είναι αναγκαία για τη σωτηρία. Σύμφωνα με τον Ειρηναίο, οι Καϊνίτες οδήγησαν την αντίθεσή τους με το θεό της Π. Διαθήκης σε ηθικά ακραίες θέσεις. Ήταν αντίθετοι με οτιδήποτε εντελλόταν ο θεός και υποστήριζαν ό,τι εκείνος απέρριπτε. Αν ο θεός λέει να τηρούμε το Σάββατο, να μην τρώμε χοιρινό και να μη μοιχεύουμε, τότε ο μόνος τρόπος για να δείξει κανείς την ελευθερία του από το Θεό είναι να δουλεύει το Σάββατο, να τρώει χοιρινό και να μοιχεύει. Το παραπάνω, ίσως βοηθήσει τον αναγνώστη να καταλάβει καλύτερα τους λόγους για τους οποίους ο Κρόουλυ επεδείκνυε τόση «ανηθικότητα» κι έκλυτο βίο.

Αρχική Δημοσίευση από DrStrangelove:

Οι πειρασμοί του ερημίτη ασκητή στους οποίους αναφέρεται ο Χριστιανισμός, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ταυτίζονται με τον Χόρονζον ;

Υπάρχει άρα μια εναντίωση του Κρόουλι και όλων που πλησιάζουν στο σκεπτικό του με τον μοναχισμό λόγου χάρη ή όσους γίνονται ασκητές ή επιλέγουν έναν πιο εσωτερικό τρόπο ζωής με στερήσεις, πόνους κλπ.
Ο Κρόουλι απ'όσα γνωρίζω μιλάει και για ένα αρχέτυπο που βρίσκεται στην αντιπέρα όχθη για να προειδοποιήσει τον μαθητευόμενο ότι ο Χόρονζον τον παραπλανά... Θα μπορούσαμε να πούμε ότι εδώ ο Κρόουλι δαιμονοποιεί τη μοναξιά και την απομόνωση από τον έξω κόσμο προκαλώντας κάποια ερωτηματικά γιατί αεφενός στην 'Ερημο μπορεί κάποιος να τρελλαθεί, αφετέρου μπορεί να έχει τις μεγαλύτερες αποκαλύψεις και αυτογνωσία.


Από την άλλη, όσο κι αν προσπαθώ να δω με άλλο μάτι τη Βαβυλώνα μετά από αιώνες χριστιανικής προπαγάνδας, συναντώ τεράστιες δυσκολίες να καταλάβω πως ''η πόρνη η μεγάλη'' είναι επιβοηθητική να διαλυθούν οι αυταπάτες, αφού την έχουμε συνδέσει με αρνητικές έννοιες.

Click για ανάπτυξη...

1. Απόλυτα.

2. Ο Κρόουλυ δεν δαιμονοποιεί κατά τη γνώμη μου τον ασκητισμό. Αυτό που λέει είναι ότι η πνευματική έρημος είναι ένα αναπόφευκτο τμήμα της διαδρομής για κάθε Μύστη. Από αυτήν πρέπει να βγει κανείς, αν πρόκειται να ανεβεί στις ανώτερες Σφαίρες (Σεφίρες) του Δένδρου της Ζωής. Βγαίνοντας από εκεί, θα πρέπει ήδη να έχει κατανοήσει ότι όλα τα φαινόμενα, όσο κι αν μοιάζουν πραγματικά, δεν είναι παρά μόνο μια παραίσθηση. Ότι όλες οι μορφές που σχηματίστηκαν μπροστά του, όλες οι φωνές που του ψιθύρισαν στ' αυτί λόγια παρηγοριάς, υποσχέσεις δύναμης ή απειλές και φόβους, δεν ήταν παρά δημιουργήματα της ίδιας του της νόησης, κινούμενα από τον άνεμο του Εγώ. Ο μυητικός δρόμος του Φρόντο κατά τον Τόλκιν, εμπεριέχει έντονα αυτό το στοιχείο. Το δαχτυλίδι βασανίζει το Εγώ των ηρώων, μέχρι που τους διαστρέφει. Μόνον όποιος κατασιγάσει αυτόν τον άνεμο, σκοτώνοντας το Εγώ του, μπορεί να συνεχίσει το Δρόμο. Όλοι οι μεγάλοι Μύστες πέρασαν από την Έρημο, όμως βγήκαν από εκεί, προκειμένου να εκτελέσουν τον προορισμό τους ή καλύτερα το Θέλημά τους.

Η πυραμίδα είναι φαλλικό σύμβολο, δηλαδή σύμβολο του μεγάλου ζωοδότη Ήλιου. Συμβολίζουν λοιπόν τη φώτιση και τη δύναμη που πηγάζει από αυτήν. Ωστόσο, είναι παράλληλα και τάφος. Σε αυτόν τον τάφο ο Μύστης θα κηδέψει το Εγώ του, ώστε να ξαναγεννηθεί ως Άγιος ή Νέμο (λατινικά = Κανένας. Ας θυμηθούμε και τον Οδυσσέα, ο οποίος διάλεξε αυτό το ψευδώνυμο).

3. Όσο για τη σχέση αυτών με τη Μπάμπαλον (ή Βαβυλώνα, η Πόρνη της αποκάλυψης), θέλω να πιστεύω πως θα προσπαθήσουμε, όταν έρθει η ώρα της, να καλύψουμε αυτό το θέμα όσο πιο σφαιρικά μπορούμε, ώστε τελικά να γίνουν κατανοητές όλες οι ασαφείς της πλευρές.

Τέλος θα ήθελα να πω τη γνώμη μου περί αληθείας. Η ετυμολογία της λέξης αγαπητέ Νωεύ είναι από μόνη της αρκετή για να μας περιγράψει και την έννοιά της. Α-λήθεια δεν σημαίνει αυτό που έτυχε να θυμόμαστε, δηλαδή με λίγα λόγια "ό,τι θυμάμαι χαίρομαι". Σημαίνει αντίθετα αυτό το οποίο δεν υπόκειται σε λήθη, δηλαδή δεν μπορεί να ξεχαστεί. Πράγματι, η Αλήθεια, σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια, με την έννοια που την ψάχνουν οι Μύστες, είναι γνωστή σε όλους. Όποιος μεγάλωσε ένα μικρό παιδί ίσως να έχει διαπιστώσει πως "Ο άνθρωπος γεννιέται γνωρίζοντας το παν και μεγαλώνει διαρκώς απομακρυνόμενος από τη γνώση αυτή". Αυτό που κάνουν οι Μύστες δεν είναι μια προσπάθεια ν' ανακαλύψουν την Αλήθεια, αλλά να τη φέρουν στο συνειδητό τους. Ίσως γι' αυτό "αν δεν είσαστε σαν τα παιδιά, δεν σας ανήκει η Βασιλεία των Ουρανών", όπως είπε και ο Ιησούς.

Αρχική Δημοσίευση από Ρεγγίνα:

Μου πήρε μέρες να διαβάσω αυτό το θέμα... Όλο έλεγα να τελειώσει να απαντήσω επιτέλους κι όλο φοβόμουνα ότι θα'ρθει η ώρα να απαντήσω και δε θα'χω καταλάβει τίποτα... Κι ήταν τόσο μεγάλος αυτός ο φόβος, που από την ώρα που πάτησα το κουμπάκι που λέει απάντηση, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ, είναι πως όταν ήμουν μικρή... Ήθελα να με υιοθετήσει η Ζήνα... Και μετά θυμήθηκα τι μου αρέσει περισσότερο σ'αυτό το θέμα και έστειλα τη Ζήνα να δείρει τον Άρη για να απαντήσω επιτέλους...

Click για ανάπτυξη...

Αγαπητή Ρεγγίνα σε καλοσορίζω στο θέμα μας και εύχομαι το ταξίδι μας να είναι ευχάριστο. Τόσο ευχάριστο, ώστε να μη χρειάζεται από εδώ και στο εξής να βιάζεσαι τόσο πολύ να φτάσεις στο τέρμα του...
Το ταξίδι αυτό, είναι αέναο και κυκλικό, σύμφωνα και με τη φιλοσοφία των καρτών. Είναι ένας Δρόμος χωρίς αρχή και τέλος... Γιατί...

ʼʼΣα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι νά 'ναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις. Τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι, τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις, αν μέν' η σκέψης σου υψηλή, αν εκλεκτή συγκίνησης το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει. Τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νά 'ναι μακρύς ο δρόμος. Πολλά τα καλοκαιρινά πρωία να είναι που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους· να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά, και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις, σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους, και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής, όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά· σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας, να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη. Το φθάσιμον εκεί είν' ο προορισμός σου. Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου. Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει· και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί, πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο, μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ' έδωσε το ωραίο ταξίδι. Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο. Άλλο δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.ʼʼ



Χαλάρωσε λοιπόν Ρήγισσα και απόλαυσε το ωραίο ταξίδι. Θέλουμε να πιστεύουμε πως κι εμείς σαν τον Καστανιέντα, ακολουθούμε ένα δρόμο με Καρδιά...