Αναπηρία ή μήπως ...χάρισμα;

_daemon_

Πολύ δραστήριο μέλος

Ο Άγγελος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 1,537 μηνύματα.
Δε νομίζω ότι μιλάμε γι' αυτού του είδους το σεβασμό :hmm:....

Το έχει καταλάβει ότι δεν αναφερόμαστε σε αυτού του είδους το σεβασμό, και η προσπάθεια του να δείξει το αντίθετο, απλά υποδηλώνει την έμμεση παραδοχή της θέσης του valder!

Παρεμπιμπτόντως, ένα σχόλιο (εντελώς ανεξάρτητα από το θέμα) στο...clicher που ειπώθηκε και έχω βαρεθεί να ακούω από τους απανταχού καρπούς όνων και φοράδας, δηλαδή τους mulus που και καλά πρέπει πρώτα να ...."πείσεις" για κάτι που είναι προαποφασισμένοι να ΜΗΝ αποδεχτούν και το χρησιμοποιούν σαν άλλοθι! Δεν αναφέρομαι στον epote, γενικά μιλάω....

Τίποτα δεν "απαιτείται" (σε ιδεατό επίπεδο) σε τούτη την ζωή και ΟΛΑ κερδίζονται, όχι μόνο τα συναισθήματα πόσο μάλλον εκείνο του σεβασμού! Όμως στην πράξη το αποτέλεσμα δεν προκύπτει (και ευτυχώς) από τούτο το "ηλίθιο" σλόγκαν, που μου θυμίζει πανώ σε διαδηλώσεις "ιδεολόγων" που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο (να τον φέρουν στα μέτρα τα δικά τους)

epote, να μη το ξεχάσω, καλή συνέχεια στις... αναλύσεις σου και μη βασίζεσαι πάρα πολύ στα -περιβόητα- λεξικά! Μέγα βιβλίον, μέγα κακόν ;)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

epote

Διάσημο μέλος

Ο epote αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 3,359 μηνύματα.
Το να μην παρκάρει κανείς πάνω στις ράμπες πρόσβασης των αναπήρων, για παράδειγμα, είναι ένα είδος σεβασμού, απαραίτητο κατά τη γνώμη μου για την ομαλή συμβίωση όλων μας.

τσου, το να μην μπλοκαρεις τις ραμπες των αναπηρων ειναι προφανες, το να τις μπλλκαρεις ειναι ηληθιοτητα.

μη βασίζεσαι πάρα πολύ στα -περιβόητα- λεξικά!

αν δεν εχουμε κοινο λεξηλογιο δεν μπορουμε να συνενοηθουμε αδερφε. Τεσπα αν εσυ ο σεβσμο εννοεις το να μην κανουμε την ζωη ΠΙΟ δυσκολη σε ενα αναπηρο, ναι φυσικα, οπως σου ειπα αυτο εινια γονιδιακα προγραμματισμενο στον εγγεφαλο μας.

αλλα εγω οταν ακουω τη λεξη σεβασμος δεν εννοοω αυτο και προφανως ουτε ο webster
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Μελιώ

Δραστήριο μέλος

Η -Το Νου Σου Στην- Αμέλεια αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 695 μηνύματα.


<< I've never met a bitter person who was thankful...or a thankful person who was bitter... >>


ps : me too ...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Η ακόλουθη ομιλία δόθηκε τον Οκτώβριο του 2009 στα πλαίσια του TEDMED.
Στάθηκε ιδιαίτερα δύσκολο να επιλέξω κάποια κομμάτια για την παρουσίαση αυτής της ομιλίας. Μακάρι να μπορούσα να σας εμπνεύσω να τη δείτε ολόκληρη. Η Aimee Mulins, για ακόμη μια φορά, εμπνέει με την όμορφη παρουσία της και το κοφτερό της πνεύμα:



Συνειδητοποίησα ότι ούτε μια φορά στη ζωή μου δεν είχα κοιτάξει τη λέξη "ανάπηρος" [στο λεξικό] για να δω τι θα βρω. Επιτρέψτε μου να σας διαβάσω την καταχώρηση.

"Ανάπηρος," επίθετο: "σακάτης, ανήμπορος, άχρηστος, κατεστραμμένος, στάσιμος, ακρωτηριασμένους, τραυματίας, παραμορφωμένος, κουτσός, υποβαθμισμένος, φθαρμένος, αποδυναμωμένος, ανίκανος, ευνουχισμένος, παράλυτος, άτομο με ειδικές ανάγκες, γεροντικός, εξασθενημένος, αποκαμωμένος, τελειωμένος, χαμένος, ραγισμένος, ξεγραμμένος βλ. επίσης πονεμένος, άχρηστος και αδύναμος. Αντώνυμα, υγιής, ισχυρός, ικανός. "

Διάβαζα αυτό τον κατάλογο σε ένα φίλο και στην αρχή γελούσα, ήταν τόσο γελοίο, αλλά μόλις πέρασα το "παραμορφωμένος", η φωνή μου έσπασε, και έπρεπε να σταματήσω και να συγκρατήσω τον εαυτό μου από το συναισθηματικό σοκ και το βάρος της επίθεσης που εξαπέλυσαν αυτές οι λέξεις.

[...]Άρα, δεν είναι μόνο οι λέξεις. Είναι αυτό που πιστεύουμε για τους ανθρώπους όταν τους αποκαλούμε με αυτές τις λέξεις. Πρόκειται για τις αξίες πίσω από τις λέξεις, και πώς χτίζουμε αυτές τις αξίες. Η γλώσσα μας επηρεάζει τη σκέψη μας και το πώς βλέπουμε τον κόσμο και πώς βλέπουμε τους άλλους ανθρώπους.

[...]Υπάρχει μια σημαντική διαφορά και διάκριση μεταξύ του αντικειμενικού ιατρικού γεγονότος ότι είμαι ακρωτηριασμένη και της υποκειμενικής κοινωνικής άποψης του αν είμαι ή δεν είμαι ανάπηρη. Και, ειλικρινά, η μόνη πραγματική και μόνιμη αναπηρία που είχα να αντιμετωπίσω είναι τον κόσμο που σκέφτηκε ότι θα μπορούσα να χαρακτηριστώ από τέτοιους ορισμούς.

[...]Νομίζω ότι η μεγαλύτερη αντιξοότητα που έχουμε δημιουργήσει μόνοι μας είναι αυτή η ιδέα της κανονικότητας. Σοβαρά τώρα, ποιος είναι κανονικός; Δεν υπάρχει κανονικό.

[...]Οι αντιξοότητες είναι απλώς αλλαγή στην οποία δεν έχουμε προσαρμοστεί ακόμη. [...]η ανθρώπινη ικανότητα προσαρμογής αποτελεί το μεγαλύτερο ατού μας.

[...]Έτσι, πιστεύω ότι η μόνη πραγματική αναπηρία είναι ένα συντριμμένο πνεύμα, ένα πνεύμα που έχει συνθλιβεί δεν έχει ελπίδα. Δεν βλέπει την ομορφιά. Δεν έχει πια φυσική, παιδική περιέργεια και την έμφυτη ικανότητά μας να φανταζόμαστε. Εάν αντίθετα, μπορούμε να ενισχύσουμε ένα ανθρώπινο πνεύμα για να κρατήσει την ελπίδα, για να δει την ομορφιά μέσα του και μέσα στους άλλους, να έχει περιέργεια και φαντασία, τότε πραγματικά χρησιμοποιούμε σωστά την δύναμη μας. Όταν ένα πνεύμα έχει αυτές τις ιδιότητες, είμαστε σε θέση να δημιουργήσουμε νέες πραγματικότητες και νέους τρόπους να υπάρχουμε.


Μετάφραση: Αγγελική Ζαφειροπούλου
tedlink


Για περισσότερες ομιλίες στο e-steki, από το TED, πατήστε εδώ.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Δεν μπορείς να ξέρεις σε καμία περίπτωση πως νιώθει ο άλλος και ιδιαίτερα όταν δεν θέλει καν να το δείξει στον κόσμο...
Σε αυτή την τελευταία ομιλία που παρέθεσα η Mullins απαντά σε πολλά από τα ερωτήματα και τις απόψεις που τέθηκαν στη συζήτηση γι' αυτά που νιώθει. Ας δούμε μερικά:

δε θα μπορούσα να μην πω ειλικρινά οτι αυτό που μου βγάζει επίσης είναι ο οίκτος, η λύπηση.
Aimee Mullins: Υπάρχει μια σημαντική διαφορά και διάκριση μεταξύ του αντικειμενικού ιατρικού γεγονότος ότι είμαι ακρωτηριασμένη και της υποκειμενικής κοινωνικής άποψης του αν είμαι ή δεν είμαι ανάπηρη. Και, ειλικρινά, η μόνη πραγματική και μόνιμη αναπηρία που είχα να αντιμετωπίσω είναι τον κόσμο που σκέφτηκε ότι θα μπορούσα να χαρακτηριστώ από τέτοιους ορισμούς.

Βάζω στοίχημα ότι αν αυτή τη στιγμή τη ρωτούσε ένας Θεός αν θέλει να γυρίσει πίσω στο παρελθόν και να της διορθώσει το πρόβλημα στα πόδια, αυτή θα απαντούσε ΟΧΙ.
Aimee Mullins: [...]αν με ρωτούσες στα 15 μου, αν θα αντάλλασσα τα προσθετικά μου, για πόδια με σάρκα και οστά στα, δεν θα δίσταζα ούτε δευτερόλεπτο. Φιλοδοξούσα να πετύχω αυτή την κανονικότητα τότε. Αν με ρωτήσεις σήμερα, δεν είμαι τόσο σίγουρη. Και αυτό συμβαίνει χάρις τις εμπειρίες που είχα μαζί τους, όχι παρά τις εμπειρίες που είχα μαζί τους. Και, ίσως, αυτή η αλλαγή σε μένα έχει συμβεί επειδή έχω εκτεθεί σε περισσότερους ανθρώπους που έχουν ανοίξει τις πόρτες για μένα από αυτούς που μου έχουν βάλει ετικέτες και με έχουν επισκιάσει.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Βρήκα το link στις Σκέψεις και σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να το καταθέσω εδώ... Για να μην ξεχνάμε την Ελληνική πραγματικότητα :/:

Αβατο για τον σκύλο-οδηγό το νέο Μουσείο
Γύρισε όλα τα μουσεία του κόσμου με τη βοήθεια του πιστού της σκύλου-οδηγού. Από το Λούβρο μέχρι το Μουσείο του Βατικανού και το Πάνθεον ουδείς απαγόρευσε την είσοδο στην τυφλή Ισπανίδα φιλόλογο Antonia Pons Losada και τον σκύλο της. Ουδείς, εκτός από τους υπευθύνους στο νεότευκτο Μουσείο της Ακρόπολης.

Πριν από λίγες μέρες και συγκεκριμένα στις 3 Απριλίου η κ. Λοσάντα βρέθηκε στην Ελλάδα μαζί με τον άντρα της και μια δεκαμελή παρέα Ισπανών. Ηταν η τέταρτη επίσκεψή της στη χώρα μας, την οποία επισκέπτεται συχνά και λόγω των σπουδών της (κλασική φιλολογία, ελληνική και λατινική). Οπως κατήγγειλε στην «Ε», όταν έφτασαν στην είσοδο του μουσείου ένας από τους εργαζομένους στην ασφάλεια του μουσείου τής είπε ότι τα σκυλιά δεν επιτρέπονται. Του εξήγησε ότι δεν είναι απλός σκύλος και ότι πρόκειται για ειδικά εκπαιδευμένο σκύλο-οδηγό τυφλών, αλλά ο υπάλληλος επέμεινε. Το ίδιο είπε και ο επικεφαλής της ασφάλειας, ο οποίος κλήθηκε από την ίδια.

Η κ. Λοσάντα ζήτησε να μιλήσει και με τον διευθυντή του μουσείου, ο οποίος διά τηλεφώνου κράτησε την ίδια στάση. «Τελικά εμφανίστηκε ένας αρχαιολόγος και μου πρόσφερε ένα αναπηρικό καροτσάκι λέγοντας ότι ο σκύλος δεν μπορεί να μπει μέσα. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πώς αισθάνθηκα, πόσο ντράπηκα. Απλώς δεν μπορώ να δω, δεν έχω κάποια αναπηρία. Ηταν τόσο εξευτελιστικό... Και εγώ και οι φίλοι μου επιμείναμε ότι η ευρωπαϊκή νομοθεσία είναι σαφής και επιτρέπει την είσοδο των σκύλων-οδηγών παντού, αλλά όλοι ήταν ανένδοτοι».
Σύμφωνα πάντα με την κ. Λοσάντα, η δικαιολογία που προέβαλαν ήταν ότι ο σκύλος θα μπορούσε να δαγκώσει κάποιον, να σπάσει κάτι ή να δημιουργήσει πρόβλημα σε κάποιον επισκέπτη αλλεργικό στους σκύλους. «Ζήτησα τη φόρμα παραπόνων του μουσείου και τη συμπλήρωσα. Θα καταγγείλω το γεγονός και στη Βουλή της Καταλονίας όπου και ζω. Ποτέ δεν είχα πρόβλημα με τον σκύλο μου σε όλο τον κόσμο. Είχα λίγα προβλήματα και στο Μουσείο της Βεργίνας στη Θεσσαλονίκη, αλλά τους εξήγησα και με άφησαν να μπω με τον σκύλο μου. Στο Μουσείο της Πέλλας μάλιστα οι υπάλληλοι ήταν ιδιαίτερα ευγενικοί μαζί μου και δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα εξαρχής».



Η «Ε» απευθύνθηκε στον Δημήτρη Παντερμαλή, πρόεδρο του Οργανισμού Ανέγερσης του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης, ο οποίος είπε ότι προτάθηκε στην τυφλή επισκέπτρια να αφήσει τον σκύλο απ' έξω και να τη συνοδέψει κάποιος αρχαιολόγος μέσα στο μουσείο. «Το κοινό δεν μπορώ να το ελέγξω. Μπορεί κάποιος να αντιδρούσε, να δημιουργούνταν πανικός και να έπεφτε ένα βάθρο με κάποιο έκθεμα. Ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω... Η ευθύνη μας είναι τεράστια απέναντι στον πολιτιστικό θησαυρό. Η διάθεσή μας είναι απολύτως φιλική απέναντι σ' αυτούς τους ανθρώπους και μάλιστα σκοπεύουμε να φτιάξουμε και ένα μικρό μουσείο αφής».



Από τα παραπάνω προκύπτουν κάποια εύλογα ερωτήματα. Το Μουσείο του Λούβρου, της Περγάμου, το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Ελσίνκι, το Μουσείο των Συρακουσών ή ο αρχαιολογικός χώρος της Ταορμίνα, στα οποία επετράπη ανενόχλητα η είσοδος του σκύλου-συνοδού, δεν έχουν τόσο σημαντικά εκθέματα όσο τα δικά μας; Οι επισκέπτες του Μουσείου της Ακρόπολης είναι τόσο απαίδευτοι που θα πανικοβάλλονταν στη θέα ενός ήρεμου σκύλου-οδηγού, ειδικά εκπαιδευμένου ώστε να μην αποπροσανατολίζεται και να μην αντιδρά στην πολυκοσμία;
Πηγαίνει η γυναίκα με τον εκπαιδευμένο σκύλο που της έχει δώσει τη δυνατότητα να κυκλοφορεί χωρίς να επιβαρύνει κανέναν και της προτείνουν να τη βάλουν σε αναπηρικό καροτσάκι;;;!!!! Τι σκουριασμένα μυαλά είναι αυτά; :rant:

"Απλώς δεν μπορώ να δω, δεν έχω κάποια αναπηρία", είπε η γυναίκα, επιβεβαιώνοντας αυτά που μας έλεγε παραπάνω και η Mullins...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DreamsRevenge

Περιβόητο μέλος

Η DreamsRevenge αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 4,757 μηνύματα.
Βρήκα το link στις Σκέψεις και σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να το καταθέσω εδώ... Για να μην ξεχνάμε την Ελληνική πραγματικότητα :/:

Αβατο για τον σκύλο-οδηγό το νέο Μουσείο
Πηγαίνει η γυναίκα με τον εκπαιδευμένο σκύλο που της έχει δώσει τη δυνατότητα να κυκλοφορεί χωρίς να επιβαρύνει κανέναν και της προτείνουν να τη βάλουν σε αναπηρικό καροτσάκι;;;!!!! Τι σκουριασμένα μυαλά είναι αυτά; :rant:

"Απλώς δεν μπορώ να δω, δεν έχω κάποια αναπηρία", είπε η γυναίκα, επιβεβαιώνοντας αυτά που μας έλεγε παραπάνω και η Mullins...

Το ίδιο το κείμενο καλή μου δίνει την απάντηση:

Οι επισκέπτες του Μουσείου της Ακρόπολης είναι τόσο απαίδευτοι που θα πανικοβάλλονταν στη θέα ενός ήρεμου σκύλου-οδηγού, ειδικά εκπαιδευμένου ώστε να μην αποπροσανατολίζεται και να μην αντιδρά στην πολυκοσμία;

Η απάντηση είναι ένα απόλυτο ΝΑΙ.

Οι έλληνες (που δεν το γράφω με κεφαλαίο Ε σε αυτό το θέμα, με τίποτα όμως) είναι απαίδευτοι, πανικόβλητοι και ακόμα και αν παρακάμψουμε την πρόσφατη γενιά μαμάδων, υπάρχουν ακόμα οι γιαγιάδες που λένε στο εγγονάκι τους ότι "θα τους φάει ο σκύλος"

Είναι οι ΑΑΑ (απαίδευτοι, αμόρφωτοι, ακαλλιέργητοι) της Ελλάδας των αδέσποτων, της φόλας, των βασανισμών και των σκύλων στα μπαλκόνια πλάϊ στη γλάστρα.

Είναι αυτοί που τρέμουν στην ιδέα ότι μια έγκυος θα δει μπροστά της γάτα, λες και δεν έχει πιο σοβαρά πράγματα να σκεφτεί το γατί, την έννοια της εγκύου έχει να την κολλήσει τοξοπλάσμωση.

Αυτοί είναι οι έλληνες που δεν πάει το μυαλό τους ότι οι τυφλοί έχουν σκύλους συνοδούς και θα έπρεπε να προβλέπεται η είσοδος τους σε μουσεία και λοιπούς ανάλογους χώρους.

Δυστυχώς, ΚΑΙ αυτό δηλ. η αλλαγή στην αντιμετώπιση των ζώων συντροφιάς ή όχι μόνο, θα πρέπει να ξεκινήσει από το σχολείο, γιατί αλλοιώς, για να περάσει η αλλαγή στη νοοτροπία από γονείς σε παιδιά, θα πάρει φοβάμαι αρκετές γενιές ακόμα...

Όσο για τα επιχειρήματα του κ. Παντερμαλή, θυμάμαι τις δηλώσεις και αντιδράσεις του αναφορικά με το βίντεο του Κώστα Γαβρά για τις φθορές που προξενήθηκαν στον Παρθενώνα από τους χριστιανούς και σιωπώ παραδίδοντας τον στην κρίση των αναγνωστών του...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 11 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top