Αρχική Forum
Νέα Δημοσίευση
Προσωπικές Συζητήσεις
Πολυμέσα - Gallery
Chat
Συνδεδεμένοι Χρήστες
Λίστα Αποκλεισμένων
Υπεύθυνοι του Forum
Chat and Fun
iSchool
16-10-08
20:28
Απόσπασμα από ένα βιβλίο του Paulo Coelho
Πρωγιτού κλείσω τα μάτια μάτια μου, άκουσα τη φωνή της μητέρας μου. Μού διηγιόταν μια ιστορία που μου έλεγε όταν ήμουν μικρή, αλλά ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ οτι μια μέρα θα με αφορούσε.
<<Μια κοπέλα και ένα παλικάρι ερωτεύτηκαν ο ένας τον άλλο, τρελά>> έλεγε η φωνή της μαμάς, ανάμεσα στο όνειρο και στο παραλήρημα. <<Αποφάσισαν να αρραβωνιαστούν. Οι αρραβωνιασμένοι αλλάζουν πάντα δώρα. Μα το παλικάρι ήταν φτωχό, το μόνο βιος του ήταν ένα ρολοϊ που έχει κληρονομήσει από τον παππού του. Φέρνοντας στο νου του τα όμορφα μαλλιά της αγαπημένης του, αποφάσισε να πουλήσει το ρολοϊ και να της χαρίσει μια υπέροχη ασημένια χτένα.
>>Μα και η κοπέλα δεν είχε λεφτά ν' αγοράσει δώρο για τους αρραβώνες. Πήγε λοιπόν, και βρήκε τον πιο μεγάλο έμπορο του τόπου και του πούλησε τα μαλλιά της. Με τα λεφτά που πήρε, αγόρασε μία χρυσή καδένα για το ρολοϊ του καλού της.
>>Όταν ειδώθηκαν, τη μέρα των αρραβώνων, εκείνη του έδωσε μια χρυσή καδένα για ένα πουλημένο ρολόϊ, και αυτός μια χτένα για μαλλιά που είχαν κοπεί>>
Πρωγιτού κλείσω τα μάτια μάτια μου, άκουσα τη φωνή της μητέρας μου. Μού διηγιόταν μια ιστορία που μου έλεγε όταν ήμουν μικρή, αλλά ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ οτι μια μέρα θα με αφορούσε.
<<Μια κοπέλα και ένα παλικάρι ερωτεύτηκαν ο ένας τον άλλο, τρελά>> έλεγε η φωνή της μαμάς, ανάμεσα στο όνειρο και στο παραλήρημα. <<Αποφάσισαν να αρραβωνιαστούν. Οι αρραβωνιασμένοι αλλάζουν πάντα δώρα. Μα το παλικάρι ήταν φτωχό, το μόνο βιος του ήταν ένα ρολοϊ που έχει κληρονομήσει από τον παππού του. Φέρνοντας στο νου του τα όμορφα μαλλιά της αγαπημένης του, αποφάσισε να πουλήσει το ρολοϊ και να της χαρίσει μια υπέροχη ασημένια χτένα.
>>Μα και η κοπέλα δεν είχε λεφτά ν' αγοράσει δώρο για τους αρραβώνες. Πήγε λοιπόν, και βρήκε τον πιο μεγάλο έμπορο του τόπου και του πούλησε τα μαλλιά της. Με τα λεφτά που πήρε, αγόρασε μία χρυσή καδένα για το ρολοϊ του καλού της.
>>Όταν ειδώθηκαν, τη μέρα των αρραβώνων, εκείνη του έδωσε μια χρυσή καδένα για ένα πουλημένο ρολόϊ, και αυτός μια χτένα για μαλλιά που είχαν κοπεί>>
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
17-10-08
16:39
Ξεκίνησα να διαβάζω γιατί δεν είχα τι άλλο να κάνω και τελικά με απορρόφησαν τόσο οι ιστορίες ώσπου τις διάβασα όλες. Χαίρομαι που υπάρχουν όμορφοι άνθρωποι!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
17-10-08
17:48
ΚΑΡΟΤΟ, ΑΥΓΟ Ή ΚΟΚΚΟΣ ΚΑΦΕ….
Μία νεαρή γυναίκα πήγε στη μητέρα της και της μίλησε για τη ζωή της και πως τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα για εκείνη. Δεν ήξερε πώς να φτιάξει τα πράγματα και ήθελε να εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια, να τα παρατήσει. Είχε κουραστεί να προσπαθεί και να παλεύει. Της φαινόταν πως μόλις λυνόταν ένα πρόβλημα, ένα άλλο νέο προέκυπτε.
Η μητέρα της την πήγε στην κουζίνα. Γέμισε τρία δοχεία με νερό και έβαλε το καθένα σε δυνατή φωτιά. Γρήγορα το νερό στα δοχεία άρχισε να βράζει.
Στο πρώτο δοχείο έβαλε καρότα, στο δεύτερο έβαλε αυγά, και στο τελευταίο έβαλε κόκκους καφέ. Τα άφησε λίγο να βράσουν, χωρίς να πει ούτε μια λέξη. Περίπου σε είκοσι λεπτά έκλεισε τα μάτια της κουζίνας. Έβγαλε τα καρότα έξω απ΄το νερό και τα έβαλε σʼένα μπωλ. Έβγαλε τα αυγά έξω και τα έβαλε σʼένα μπολ. Μετά έβγαλε τον καφέ έξω και τον έβαλε σε ένα φλιτζάνι.
Γυρνώντας στην κόρη της την ρώτησε: “πες μου τι βλέπεις”.
“Καρότα,αυγά και καφέ“, της απάντησε η κόρη.
Η μητέρα της την έφερε πιο κοντά και της ζήτησε να αγγίξει τα καρότα. Το έκανε και παρατήρησε ότι ήταν μαλακά.
Μετά η μητέρα ζήτησε απ΄την κόρη της να πάρει ένα αυγό και να το σπάσει. Αφού έβγαλε τα τσόφλια, παρατήρησε ότι το αυγό ήταν σφιχτό. Στο τέλος, η μητέρα ζήτησε απ΄την κόρη της να πιει μια γουλιά απ΄τον καφέ.
Η κόρη χαμογέλασε καθώς μύρισε το πλούσιο άρωμά του. Μετά η κόρη ρώτησε: “τι σημαίνουν όλα αυτά μητέρα;”.
Η μητέρα της της εξήγησε ότι το καθένα απ΄αυτά τα διαφορετικά αντικείμενα είχε αντιμετωπίσει τις ίδιες συνθήκες, δηλαδή βραστό νερό. Το καθένα όμως αντέδρασε διαφορετικά. Το καρότο αρχικά μπήκε μέσα στο νερό δυνατό και σκληρό. Εντούτοις, εφόσον τοποθετήθηκε στο βραστό νερό, μαλάκωσε και έγινε αδύναμο. Το αυγό ήταν εύθραυστο. Το λεπτό εξωτερικό του περίβλημα είχε προστατέψει το υγρό εσωτερικό του, αλλά μετά την τοποθέτησή του σε βραστό νερό, το εσωτερικό του σκλήρυνε. Όμως οι κόκκοι του καφέ ήταν μοναδικοί. Μετά την τοποθέτησή τους σε βραστό νερό, άλλαξαν το νερό.
“Ποιο απ΄αυτά είσαι εσύ;” ρώτησε την κόρη της.
“Όταν η δυσκολία χτυπάει την πόρτα σου, πώς ανταποκρίνεσαι;” Είσαι καρότο,αυγό ή κόκκος καφέ;”
Σκέψου το λίγο: Τι απ΄αυτά είσαι εσύ;
Είσαι το καρότο που φαίνεται δυνατό, αλλά με τον πόνο και τις δυσκολίες λυγίζεις και μαλακώνεις και χάνεις τη δύναμή σου;
Είσαι το αυγό που ξεκινάει με μαλακή καρδιά, αλλά αλλάζει με τη θερμότητα; Μήπως είχες “υγρό” πνεύμα, αλλά μετά από έναν θάνατο, έναν χωρισμό, μία οικονομική δυσκολία ή μια άλλη δοκιμασία σκλήρυνες; Μήπως το περίβλημά σου μοιάζει το ίδιο, αλλά μέσα σου έχεις πίκρα και σκληράδα, με σκληρό πνεύμα και σκληρή καρδιά;
Ή μήπως είσαι σαν τον κόκκο του καφέ; Ο κόκκος στην πραγματικότητα αλλάζει το καυτό νερό, δηλαδή τις ίδιες τις συνθήκες που προκαλούν τον πόνο. Όταν το νερό ζεσταίνεται, απελευθερώνει το άρωμα και τη γεύση του. Εάν είσαι σαν τους κόκκους του καφέ, όταν τα πράγματα δεν είναι στα καλύτερά τους, εσύ γίνεσαι καλύτερος και αλλάζεις την κατάσταση γύρω σου.
Όταν δεν είναι και η καλύτερη στιγμή και οι δοκιμασίες σε συναντούν, ανυψώνεις τον εαυτό σου σε άλλο επίπεδο;
Πώς αντιμετωπίζεις τις αντιξοότητες;
Είσαι καρότο, αυγό ή κόκκος καφέ; Ελπίζω να έχεις αρκετή ευτυχία για να σε κάνει γλυκό, αρκετές δοκιμασίες για να σε κάνουν δυνατό, αρκετή λύπη για να παραμείνεις ανθρώπινος και αρκετή ελπίδα για να σε κανει ευτυχισμενο.
Οι ευτυχεστεροι των ανθρωπων δεν εχουν απαραιτητως τα καλυτερα απο ολα...
Απλώς κάνουν το καλύτερο που μπορούν με αυτά που τους συμβαίνουν στη διαδρομή τους. Το λαμπρότερο μέλλον πάντοτε θα βασίζεται σε ένα ξεχασμένο παρελθόν.
Δεν μπορείς να προχωρήσεις στη ζωή μέχρι ν΄αφήσεις πίσω τις αποτυχίες σου και τους πόνους σου.
Μία νεαρή γυναίκα πήγε στη μητέρα της και της μίλησε για τη ζωή της και πως τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα για εκείνη. Δεν ήξερε πώς να φτιάξει τα πράγματα και ήθελε να εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια, να τα παρατήσει. Είχε κουραστεί να προσπαθεί και να παλεύει. Της φαινόταν πως μόλις λυνόταν ένα πρόβλημα, ένα άλλο νέο προέκυπτε.
Η μητέρα της την πήγε στην κουζίνα. Γέμισε τρία δοχεία με νερό και έβαλε το καθένα σε δυνατή φωτιά. Γρήγορα το νερό στα δοχεία άρχισε να βράζει.
Στο πρώτο δοχείο έβαλε καρότα, στο δεύτερο έβαλε αυγά, και στο τελευταίο έβαλε κόκκους καφέ. Τα άφησε λίγο να βράσουν, χωρίς να πει ούτε μια λέξη. Περίπου σε είκοσι λεπτά έκλεισε τα μάτια της κουζίνας. Έβγαλε τα καρότα έξω απ΄το νερό και τα έβαλε σʼένα μπωλ. Έβγαλε τα αυγά έξω και τα έβαλε σʼένα μπολ. Μετά έβγαλε τον καφέ έξω και τον έβαλε σε ένα φλιτζάνι.
Γυρνώντας στην κόρη της την ρώτησε: “πες μου τι βλέπεις”.
“Καρότα,αυγά και καφέ“, της απάντησε η κόρη.
Η μητέρα της την έφερε πιο κοντά και της ζήτησε να αγγίξει τα καρότα. Το έκανε και παρατήρησε ότι ήταν μαλακά.
Μετά η μητέρα ζήτησε απ΄την κόρη της να πάρει ένα αυγό και να το σπάσει. Αφού έβγαλε τα τσόφλια, παρατήρησε ότι το αυγό ήταν σφιχτό. Στο τέλος, η μητέρα ζήτησε απ΄την κόρη της να πιει μια γουλιά απ΄τον καφέ.
Η κόρη χαμογέλασε καθώς μύρισε το πλούσιο άρωμά του. Μετά η κόρη ρώτησε: “τι σημαίνουν όλα αυτά μητέρα;”.
Η μητέρα της της εξήγησε ότι το καθένα απ΄αυτά τα διαφορετικά αντικείμενα είχε αντιμετωπίσει τις ίδιες συνθήκες, δηλαδή βραστό νερό. Το καθένα όμως αντέδρασε διαφορετικά. Το καρότο αρχικά μπήκε μέσα στο νερό δυνατό και σκληρό. Εντούτοις, εφόσον τοποθετήθηκε στο βραστό νερό, μαλάκωσε και έγινε αδύναμο. Το αυγό ήταν εύθραυστο. Το λεπτό εξωτερικό του περίβλημα είχε προστατέψει το υγρό εσωτερικό του, αλλά μετά την τοποθέτησή του σε βραστό νερό, το εσωτερικό του σκλήρυνε. Όμως οι κόκκοι του καφέ ήταν μοναδικοί. Μετά την τοποθέτησή τους σε βραστό νερό, άλλαξαν το νερό.
“Ποιο απ΄αυτά είσαι εσύ;” ρώτησε την κόρη της.
“Όταν η δυσκολία χτυπάει την πόρτα σου, πώς ανταποκρίνεσαι;” Είσαι καρότο,αυγό ή κόκκος καφέ;”
Σκέψου το λίγο: Τι απ΄αυτά είσαι εσύ;
Είσαι το καρότο που φαίνεται δυνατό, αλλά με τον πόνο και τις δυσκολίες λυγίζεις και μαλακώνεις και χάνεις τη δύναμή σου;
Είσαι το αυγό που ξεκινάει με μαλακή καρδιά, αλλά αλλάζει με τη θερμότητα; Μήπως είχες “υγρό” πνεύμα, αλλά μετά από έναν θάνατο, έναν χωρισμό, μία οικονομική δυσκολία ή μια άλλη δοκιμασία σκλήρυνες; Μήπως το περίβλημά σου μοιάζει το ίδιο, αλλά μέσα σου έχεις πίκρα και σκληράδα, με σκληρό πνεύμα και σκληρή καρδιά;
Ή μήπως είσαι σαν τον κόκκο του καφέ; Ο κόκκος στην πραγματικότητα αλλάζει το καυτό νερό, δηλαδή τις ίδιες τις συνθήκες που προκαλούν τον πόνο. Όταν το νερό ζεσταίνεται, απελευθερώνει το άρωμα και τη γεύση του. Εάν είσαι σαν τους κόκκους του καφέ, όταν τα πράγματα δεν είναι στα καλύτερά τους, εσύ γίνεσαι καλύτερος και αλλάζεις την κατάσταση γύρω σου.
Όταν δεν είναι και η καλύτερη στιγμή και οι δοκιμασίες σε συναντούν, ανυψώνεις τον εαυτό σου σε άλλο επίπεδο;
Πώς αντιμετωπίζεις τις αντιξοότητες;
Είσαι καρότο, αυγό ή κόκκος καφέ; Ελπίζω να έχεις αρκετή ευτυχία για να σε κάνει γλυκό, αρκετές δοκιμασίες για να σε κάνουν δυνατό, αρκετή λύπη για να παραμείνεις ανθρώπινος και αρκετή ελπίδα για να σε κανει ευτυχισμενο.
Οι ευτυχεστεροι των ανθρωπων δεν εχουν απαραιτητως τα καλυτερα απο ολα...
Απλώς κάνουν το καλύτερο που μπορούν με αυτά που τους συμβαίνουν στη διαδρομή τους. Το λαμπρότερο μέλλον πάντοτε θα βασίζεται σε ένα ξεχασμένο παρελθόν.
Δεν μπορείς να προχωρήσεις στη ζωή μέχρι ν΄αφήσεις πίσω τις αποτυχίες σου και τους πόνους σου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
17-10-08
18:12
ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΤΥΧΙΑ.
Πείθουμε τους εαυτούς μας ότι η ζωή μας θα είναι καλύτερη όταν θα παντρευτούμε, θα αποκτήσουμε ένα μωρό, μετά ένα ακόμα.
Μετά αγχωνόμαστε διότι τα παιδιά μας δεν είναι αρκετά μεγάλα και όλα θα είναι καλύτερα όταν θα μεγαλώσουν.
Στη συνέχεια αγχωνόμαστε γιατί φτάνουν στην εφηβεία και πρέπει να ασχοληθούμε μαζί τους. Θα είμαστε σίγουρα ευτυχείς όταν θα ξεπεράσουν αυτό το στάδιο.
Λέμε στους εαυτούς μας ότι η ζωή μας θα είναι ολοκληρωμένη όταν ο σύντροφός μας θα αποκατασταθεί, όταν θα αποκτήσουμε ένα πιο ωραίο αυτοκίνητο, όταν θα μπορέσουμε να πάμε διακοπές, όταν θα πάρουμε την σύνταξή μας.
Η αλήθεια είναι ότι η καλύτερη στιγμή για να είμαστε ευτυχισμένοι είναι ΤΩΡΑ.
Αλλιώς πότε ;
Η ζωή μας θα είναι πάντοτε γεμάτη με απογοήτευση. Είναι προτιμότερο να το παραδεχτούμε και να αποφασίσουμε να είμαστε ευτυχισμένοι παρόλα αυτά.
Για πολύ καιρό, μου φαινόταν ότι η ζωή μου θα άρχιζε.
Η πραγματική ζωή.
Αλλά υπήρχαν πάντα εμπόδια, μία δοκιμασία να ξεπεραστεί, μια δουλειά να τελειώσει, χρόνος να δοθεί, ένα χρέος να πληρωθεί. Μετά η ζωή θα ξεκινούσε.
Τελικά κατάλαβα ότι αυτά τα εμπόδια ήταν η ΖΩΗ.
Αυτή η προοπτική με βοήθησε να δω ότι δεν υπάρχει μονοπάτι προς την ευτυχία.
ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΤΥΧΙΑ.
Λοιπόν, εκτιμήστε κάθε στιγμή.
Σταματήστε να περιμένετε να τελειώσετε το σχολείο, να ξαναγυρίσετε στο σχολείο, να χάσετε 10 κιλά, να πάρετε 10 κιλά, να ξεκινήσετε να δουλεύετε, να παντρευτείτε, να έρθει η Παρασκευή το βράδυ, η Κυριακή πρωί, να αγοράσετε ένα καινούριο αμάξι, να πληρώσετε την υποθήκη σας, να έρθει η άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο, ο χειμώνας, η πρώτη του μήνα, η τα μέσα του μήνα, να ακουστεί το τραγούδι σας στο ραδιόφωνο, να πεθάνετε, να ξαναγεννηθείτε … πριν αποφασίσετε να ΕΙΣΤΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ.
Η ευτυχία είναι ένα ταξίδι, όχι ένας προορισμός.
Δεν υπάρχει καλύτερος χρόνος για να είστε ευτυχισμένοι ….από το ΤΩΡΑ !
Ζήστε και εκτιμήστε την τωρινή στιγμή.
Πείθουμε τους εαυτούς μας ότι η ζωή μας θα είναι καλύτερη όταν θα παντρευτούμε, θα αποκτήσουμε ένα μωρό, μετά ένα ακόμα.
Μετά αγχωνόμαστε διότι τα παιδιά μας δεν είναι αρκετά μεγάλα και όλα θα είναι καλύτερα όταν θα μεγαλώσουν.
Στη συνέχεια αγχωνόμαστε γιατί φτάνουν στην εφηβεία και πρέπει να ασχοληθούμε μαζί τους. Θα είμαστε σίγουρα ευτυχείς όταν θα ξεπεράσουν αυτό το στάδιο.
Λέμε στους εαυτούς μας ότι η ζωή μας θα είναι ολοκληρωμένη όταν ο σύντροφός μας θα αποκατασταθεί, όταν θα αποκτήσουμε ένα πιο ωραίο αυτοκίνητο, όταν θα μπορέσουμε να πάμε διακοπές, όταν θα πάρουμε την σύνταξή μας.
Η αλήθεια είναι ότι η καλύτερη στιγμή για να είμαστε ευτυχισμένοι είναι ΤΩΡΑ.
Αλλιώς πότε ;
Η ζωή μας θα είναι πάντοτε γεμάτη με απογοήτευση. Είναι προτιμότερο να το παραδεχτούμε και να αποφασίσουμε να είμαστε ευτυχισμένοι παρόλα αυτά.
Για πολύ καιρό, μου φαινόταν ότι η ζωή μου θα άρχιζε.
Η πραγματική ζωή.
Αλλά υπήρχαν πάντα εμπόδια, μία δοκιμασία να ξεπεραστεί, μια δουλειά να τελειώσει, χρόνος να δοθεί, ένα χρέος να πληρωθεί. Μετά η ζωή θα ξεκινούσε.
Τελικά κατάλαβα ότι αυτά τα εμπόδια ήταν η ΖΩΗ.
Αυτή η προοπτική με βοήθησε να δω ότι δεν υπάρχει μονοπάτι προς την ευτυχία.
ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΤΥΧΙΑ.
Λοιπόν, εκτιμήστε κάθε στιγμή.
Σταματήστε να περιμένετε να τελειώσετε το σχολείο, να ξαναγυρίσετε στο σχολείο, να χάσετε 10 κιλά, να πάρετε 10 κιλά, να ξεκινήσετε να δουλεύετε, να παντρευτείτε, να έρθει η Παρασκευή το βράδυ, η Κυριακή πρωί, να αγοράσετε ένα καινούριο αμάξι, να πληρώσετε την υποθήκη σας, να έρθει η άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο, ο χειμώνας, η πρώτη του μήνα, η τα μέσα του μήνα, να ακουστεί το τραγούδι σας στο ραδιόφωνο, να πεθάνετε, να ξαναγεννηθείτε … πριν αποφασίσετε να ΕΙΣΤΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ.
Η ευτυχία είναι ένα ταξίδι, όχι ένας προορισμός.
Δεν υπάρχει καλύτερος χρόνος για να είστε ευτυχισμένοι ….από το ΤΩΡΑ !
Ζήστε και εκτιμήστε την τωρινή στιγμή.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
18-10-08
23:10
Λίγο πριν την έναρξη μιας ιστορικής μάχης, ένας Ιάπωνας στρατηγός αποφάσισε να επιτεθεί στον αντίπαλο παρόλο που οι στρατιές του υστερούσαν αριθμητικά.
Ήταν σίγουρος ότι θα νικούσαν αλλά οι άνδρες του διακατέχονταν από φόβο και αμφιβολία.
Στο δρόμο προς το πεδίο της μάχης, σταμάτησαν σε έναν ναό. Αφού προσευχήθηκαν όλοι μαζί, ο στρατηγός έβγαλε από την τσέπη του ένα νόμισμα και είπε:
«Θα ρίξω αυτό το νόμισμα. Αν πέσει κορώνα θα κερδίσουμε, αν πέσει γράμματα θα νικηθούμε. Η μοίρα θα μας αποκαλυφθεί».
Έριξε το νόμισμα στον αέρα καθώς όλοι κοίταζαν με προσοχή. Έπεσε κορώνα.
Οι στρατιώτες αναθάρρησαν, ρίχτηκαν την άλλη μέρα στη μάχη με γενναιότητα και θάρρος και νίκησαν τον εχθρό.
Μετά τη μάχη ο υπολοχαγός σχολίασε:
-«Κανείς δε μπορεί να αλλάξει το πεπρωμένο»
-«Σωστά» απάντησε ο στρατηγός και έδειξε το νόμισμα στον υπολοχαγό:
Είχε κορώνες και στις δύο του όψεις...
Ήταν σίγουρος ότι θα νικούσαν αλλά οι άνδρες του διακατέχονταν από φόβο και αμφιβολία.
Στο δρόμο προς το πεδίο της μάχης, σταμάτησαν σε έναν ναό. Αφού προσευχήθηκαν όλοι μαζί, ο στρατηγός έβγαλε από την τσέπη του ένα νόμισμα και είπε:
«Θα ρίξω αυτό το νόμισμα. Αν πέσει κορώνα θα κερδίσουμε, αν πέσει γράμματα θα νικηθούμε. Η μοίρα θα μας αποκαλυφθεί».
Έριξε το νόμισμα στον αέρα καθώς όλοι κοίταζαν με προσοχή. Έπεσε κορώνα.
Οι στρατιώτες αναθάρρησαν, ρίχτηκαν την άλλη μέρα στη μάχη με γενναιότητα και θάρρος και νίκησαν τον εχθρό.
Μετά τη μάχη ο υπολοχαγός σχολίασε:
-«Κανείς δε μπορεί να αλλάξει το πεπρωμένο»
-«Σωστά» απάντησε ο στρατηγός και έδειξε το νόμισμα στον υπολοχαγό:
Είχε κορώνες και στις δύο του όψεις...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Ο Αντώνης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 787 μηνύματα.
19-10-08
03:19
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε μια γυναίκα πολύ κακιά και πέθανε. Και δεν έμεινε ξοπίσω της ούτε μια καλή πράξη. Την άρπαξαν τα διαβόλια και την έριξαν στη φλεγόμενη λίμνη (!!!) Και ο φύλακας άγγελός της σκέφτηκε: "πώς να θυμηθώ καμιά καλή της πράξη, για να την πω στο Θεό;" Θυμήθηκε και είπε στο Θεό: "αυτή", είπε, "έβγαλε ένα κρεμμυδάκι από το περιβόλι της και το έδωσε σε μια ζητιάνα." Και του απάντησε ο Θεός: "πάρε, λοιπόν, αυτό το κρεμμυδάκι και δώσε της το εκεί στη λίμνη, ας πιαστεί απʼ αυτό και τότε τράβα την. Αν τη βγάλεις από τη λίμνη, τότε ας έρθει στον Παράδεισο, αν όμως κοπεί το κρεμμυδάκι, τότε ας μείνει η γυναίκα εκεί που είναι τώρα."
Έτρεξε ο άγγελος στη λίμνη και της πήγε το κρεμμυδάκι: "πιάσου γυναίκα απʼ αυτό" της είπε, "και θα σε τραβήξω." Κι άρχισε να την τραβάει προσεκτικά, μα σαν την είδαν οι άλλοι αμαρτωλοί μέσα στη λίμνη, άρχισαν να πιάνονται από τα πόδια της για να βγουν κι αυτοί μαζί της... Μα η γυναίκα άρχισε να τους κλωτσάει και φώναξε: "Εμένα βγάζουν κι όχι εσάς, δικό μου είναι το κρεμμυδάκι!!" Και μόλις το είπε αυτό, το κρεμμυδάκι έσπασε….
Κι ο άγγελος άρχισε να κλαίει κι έφυγε…
Έτρεξε ο άγγελος στη λίμνη και της πήγε το κρεμμυδάκι: "πιάσου γυναίκα απʼ αυτό" της είπε, "και θα σε τραβήξω." Κι άρχισε να την τραβάει προσεκτικά, μα σαν την είδαν οι άλλοι αμαρτωλοί μέσα στη λίμνη, άρχισαν να πιάνονται από τα πόδια της για να βγουν κι αυτοί μαζί της... Μα η γυναίκα άρχισε να τους κλωτσάει και φώναξε: "Εμένα βγάζουν κι όχι εσάς, δικό μου είναι το κρεμμυδάκι!!" Και μόλις το είπε αυτό, το κρεμμυδάκι έσπασε….
Κι ο άγγελος άρχισε να κλαίει κι έφυγε…
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
22-10-08
14:25
Μια απίστευτη ιστορία αγάπης που ήρθε από την Κίνα πρόσφατα κατάφερε να αγγίξει τον κόσμο. Είναι η ιστορία ενός άνδρα και μιας γυναίκας μεγαλύτερης ηλικίας που έφυγαν για να ζήσουν και να αγαπούν ο ένας τον άλλο σε συνθήκες ειρήνης για πάνω από μισό αιώνα.
Πάνω από 50 χρόνια πριν,ο Liu Guojiang ένα 19χρονο αγόρι, Ερωτεύτηκε μια 29 ετών χήρα μητέρα που ονομάζεται Xu Chaoqin .. Με μια εξέλιξη αντάξια του Σαίξπηρικού Ρωμαίου και Ιουλιέτα, φίλοι και συγγενείς επέκριναν τη σχέση, λόγω της διαφοράς ηλικίας και του γεγονότος ότι ήδη είχε παιδιά.
Την εποχή εκείνη, ήταν ανήθικο και απαράδεκτο για έναν νεαρό να αγαπά μια μεγαλύτερη γυναίκα ..
Για να αποφύγουν τα κουτσομπολιά και την περιφρόνηση των κοινοτήτων τους, το ζευγάρι αποφάσισε να δραπετεύσει και να ζήσει σε μια σπηλιά στην Jiangjin στη Νότια Τσονγκίνγκ.
Στην αρχή, η ζωή ήταν σκληρή, δεν είχαν τίποτα, ηλεκτρικό ή ακόμη και τρόφιμα. Έπρεπε να τρέφονται με χορτάρι και ρίζες που έβρισκαν στο βουνό, και ο Λιού έκανε μια λάμπα κηροζίνης που χρησιμοποιούσαν για να φωτίζουν τη ζωή τους.
Η Xu θεώρησε ότι είχε εγκλωβήσει τον Liu και επανειλημμένα τον ρωτούσε, «Μήπως είσαι θλιμμένος;
Ο Liu πάντα απάντούσε, «Όσο είμαστε εργατικοί, η ζωή θα βελτιώνεται».
Στο δεύτερο έτος της ζωής τους στο βουνό, ο Liu άρχισε και συνέχισε για πάνω από 50 χρόνια, να λαξεύει με το χέρι του σκαλοπάτια, έτσι ώστε η γυναίκα του να μπορεί να κατεβαίνει το βουνό εύκολα.
Μισό αιώνα μετά, το 2001, μια ομάδα εξερευνητών εξερευνούσαν το δασος και εξεπλάγησαν όταν βρήκαν το ζευγάρι των ηλικιωμένων και πάνω από το 6000 χειροποίητα σκαλοπάτια .
Ένα από τους επτά τους παιδιά είπε: «Οι γονείς μου αγαπούν πολύ ο ένας τον άλλον. Εχουν ζήσει στην απομόνωση για πάνω από 50 χρόνια και ποτέ δεν ήταν χωριστά έστω και για μία μόνο ημέρα. Ο πατέρας μου έχει σκαλίσει πάνω από 6.000 σκαλοπάτια με τα χέρια του στο πέρασμα του χρόνου για την άνεση της μητέρας μου, αν και δεν κατεβαίνουν το βουνό τόσο πολύ ».
Το ζευγάρι είχε ζήσει ειρινικά για 50 χρόνια μέχρι τον Ιούλιο του 2008.
Ο Liu, 72 χρόνων, επέστρεψε από τις καθημερινές γεωργικές εργασίες και κατέρρευσε.
Η Xu κάθησε και προσευχήθηκε με τον σύζυγό της καθώς ξεψύχησε στα χέρια της. Τόσο πολύ αγαπούσε την Xu ο Liu, ώστε κανείς δεν ήταν σε θέση να αποδεσμεύσει τα χέρια του από την σύζηγο του ακόμη και μετά τον θάνατο του.
Μου υποσχέθηκες ότι θα με φροντίζεις, ότι θα είσαι πάντα μαζί μου μέχρι να πεθάνω, τώρα έφυγες πριν από εμένα, πώς θα ζήσω χωρίς εσένα; ”
Η Xu επι ημέρες επαναλάμβανε αυτή την φράση και άγγιζε με το μαύρο φέρετρο του σύζυγου της με δάκρυα στα μάτια.
Το 2006, η ιστορία τους έγινε μία από τις 10 πρώτες ερωτικές ιστορίες από την Κίνα. Η τοπική κυβέρνηση αποφάσισε να διατηρήσει την αγάπη τους και τον τόπο όπου έζησε ως μουσείο, οπότε και αυτή η ερωτική ιστορία μπορεί να ζήσει για πάντα.
Πάνω από 50 χρόνια πριν,ο Liu Guojiang ένα 19χρονο αγόρι, Ερωτεύτηκε μια 29 ετών χήρα μητέρα που ονομάζεται Xu Chaoqin .. Με μια εξέλιξη αντάξια του Σαίξπηρικού Ρωμαίου και Ιουλιέτα, φίλοι και συγγενείς επέκριναν τη σχέση, λόγω της διαφοράς ηλικίας και του γεγονότος ότι ήδη είχε παιδιά.
Την εποχή εκείνη, ήταν ανήθικο και απαράδεκτο για έναν νεαρό να αγαπά μια μεγαλύτερη γυναίκα ..
Για να αποφύγουν τα κουτσομπολιά και την περιφρόνηση των κοινοτήτων τους, το ζευγάρι αποφάσισε να δραπετεύσει και να ζήσει σε μια σπηλιά στην Jiangjin στη Νότια Τσονγκίνγκ.
Στην αρχή, η ζωή ήταν σκληρή, δεν είχαν τίποτα, ηλεκτρικό ή ακόμη και τρόφιμα. Έπρεπε να τρέφονται με χορτάρι και ρίζες που έβρισκαν στο βουνό, και ο Λιού έκανε μια λάμπα κηροζίνης που χρησιμοποιούσαν για να φωτίζουν τη ζωή τους.
Η Xu θεώρησε ότι είχε εγκλωβήσει τον Liu και επανειλημμένα τον ρωτούσε, «Μήπως είσαι θλιμμένος;
Ο Liu πάντα απάντούσε, «Όσο είμαστε εργατικοί, η ζωή θα βελτιώνεται».
Στο δεύτερο έτος της ζωής τους στο βουνό, ο Liu άρχισε και συνέχισε για πάνω από 50 χρόνια, να λαξεύει με το χέρι του σκαλοπάτια, έτσι ώστε η γυναίκα του να μπορεί να κατεβαίνει το βουνό εύκολα.
Μισό αιώνα μετά, το 2001, μια ομάδα εξερευνητών εξερευνούσαν το δασος και εξεπλάγησαν όταν βρήκαν το ζευγάρι των ηλικιωμένων και πάνω από το 6000 χειροποίητα σκαλοπάτια .
Ένα από τους επτά τους παιδιά είπε: «Οι γονείς μου αγαπούν πολύ ο ένας τον άλλον. Εχουν ζήσει στην απομόνωση για πάνω από 50 χρόνια και ποτέ δεν ήταν χωριστά έστω και για μία μόνο ημέρα. Ο πατέρας μου έχει σκαλίσει πάνω από 6.000 σκαλοπάτια με τα χέρια του στο πέρασμα του χρόνου για την άνεση της μητέρας μου, αν και δεν κατεβαίνουν το βουνό τόσο πολύ ».
Το ζευγάρι είχε ζήσει ειρινικά για 50 χρόνια μέχρι τον Ιούλιο του 2008.
Ο Liu, 72 χρόνων, επέστρεψε από τις καθημερινές γεωργικές εργασίες και κατέρρευσε.
Η Xu κάθησε και προσευχήθηκε με τον σύζυγό της καθώς ξεψύχησε στα χέρια της. Τόσο πολύ αγαπούσε την Xu ο Liu, ώστε κανείς δεν ήταν σε θέση να αποδεσμεύσει τα χέρια του από την σύζηγο του ακόμη και μετά τον θάνατο του.
Μου υποσχέθηκες ότι θα με φροντίζεις, ότι θα είσαι πάντα μαζί μου μέχρι να πεθάνω, τώρα έφυγες πριν από εμένα, πώς θα ζήσω χωρίς εσένα; ”
Η Xu επι ημέρες επαναλάμβανε αυτή την φράση και άγγιζε με το μαύρο φέρετρο του σύζυγου της με δάκρυα στα μάτια.
Το 2006, η ιστορία τους έγινε μία από τις 10 πρώτες ερωτικές ιστορίες από την Κίνα. Η τοπική κυβέρνηση αποφάσισε να διατηρήσει την αγάπη τους και τον τόπο όπου έζησε ως μουσείο, οπότε και αυτή η ερωτική ιστορία μπορεί να ζήσει για πάντα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
27-10-08
17:49
Μερικές φορές αναρωτιόμαστε: τί έκανα για να το αξίζω αυτό;
Γιατί ο Θεός επέτρεψε να μου συμβεί αυτό;
Εδώ είναι η εξήγηση…
Μια κόρη λέει στη μητέρα της, πως όλα της πηγαίνουν στραβά.
Μπορεί να έγραψε χάλια στο διαγώνισμα των Μαθηματικών,
Μπορεί να έγραψε χάλια στο διαγώνισμα των Μαθηματικών,
…Ο φίλος της να την άφησε… για την καλύτερη φίλη της.
Σε τέτοιες δύσκολες ώρες, μια καλή μητέρα ξέρει καλά τί χρειάζεται για να παρηγορήσει την κόρη της… Λέει : “Θα φτιάξω ένα υπέροχο κέικ!” , την αγκαλιάζει και πάνε στην κουζίνα, ενώ η κόρη κάνει προσπάθεια να χαμογελάσει.
Καθώς η μητέρα ετοιμάζει τα σκεύη και τα υλικά, η κόρη κάθεται απέναντί της στον πάγκο. Η μητέρα ρωτά,
“Γλυκιά μου, θα ήθελες ένα κομμάτι κέικ;”
Η κόρη απαντά, “Φυσικά, μαμά! Ξέρεις ότι μου αρέσει πολύ!”
“Γλυκιά μου, θα ήθελες ένα κομμάτι κέικ;”
Η κόρη απαντά, “Φυσικά, μαμά! Ξέρεις ότι μου αρέσει πολύ!”
“Εντάξει…”
λέει η μητέρα,
“Πιες λίγο λάδι!” Εκπληκτη η κόρη απαντά,
“Τί;!; Με τίποτα!!!”
λέει η μητέρα,
“Πιες λίγο λάδι!” Εκπληκτη η κόρη απαντά,
“Τί;!; Με τίποτα!!!”
“Tί θα έλεγες για δυο ωμά αυγά;”
Η κόρη απαντά, “Με δουλεύεις;”
Η κόρη απαντά, “Με δουλεύεις;”
“Λιγάκι αλεύρι;”
“Όχι μαμά! Θα με πιάσει η κοιλιά μου!”
Η μητέρα λέει,
“Όλα αυτά τα υλικά είναι άψητα και έχουν άσχημη γεύση, αλλά αν τα βάλεις μαζί
και τα ψήσεις…
“Όλα αυτά τα υλικά είναι άψητα και έχουν άσχημη γεύση, αλλά αν τα βάλεις μαζί
και τα ψήσεις…
…Φτιάχνουν ένα υπέροχο κέικ!”
Ο Θεός εργάζεται με τον ίδιο τρόπο.
Όταν αναρωτιόμαστε, γιατί μας υποχρεώνει να περνάμε δυσκολίες,
δεν αντιλαμβανόμαστε το πού θα μας βγάλουν ή τί θα μας φέρουν.
Μόνο Εκείνος γνωρίζει
και ΔΕΝ μας αφήνει να πέσουμε.
Δεν χρειάζεται να αρκεσθούμε στα ωμά υλικά: να του έχουμε εμπιστοσύνη…
και θα δούμε να βγαίνει από αυτά, κάτι που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε !
Όταν αναρωτιόμαστε, γιατί μας υποχρεώνει να περνάμε δυσκολίες,
δεν αντιλαμβανόμαστε το πού θα μας βγάλουν ή τί θα μας φέρουν.
Μόνο Εκείνος γνωρίζει
και ΔΕΝ μας αφήνει να πέσουμε.
Δεν χρειάζεται να αρκεσθούμε στα ωμά υλικά: να του έχουμε εμπιστοσύνη…
και θα δούμε να βγαίνει από αυτά, κάτι που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε !
Ο Θεός μας αγαπάει τόσο πολύ…
Μας στέλνει λουλούδια κάθε άνοιξη…
Μας στέλνει λουλούδια κάθε άνοιξη…
…Ανατέλλει τον ήλιο κάθε μέρα…
… και κάθε φορά που χρειάζεσαι να μιλήσεις…
είναι εκεί για να σʼ ακούσει!
Μπορεί να ζει οπουδήποτε θέλει μέσα στο σύμπαν…
αλλά διαλέγει να ζεί μέσα στην καρδιά σου!
αλλά διαλέγει να ζεί μέσα στην καρδιά σου!
κι η δική σου μέρα να είναι σαν
“ένα κομμάτι κέικ”!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
06-11-08
01:09
[...]
"Λοιπόν, Ερυξίμαχε" είπε ο Αριστοφάνης "πράγματι έχω σκοπό να μιλήσω κάπως διαφορετικά απ' ό,τι και συ και ο Παυσανίας μιλήσατε. Έχω δηλαδή τη γνώμη, ότι η ανθρωπότητα δεν έχει αντιληφθεί καθόλου τη σπουδαιότητα του Έρωτος. Αν την εννοούσαν, θα κατασκεύαζαν προς τιμήν του μεγαλοπρεπέστατα ιερά και βωμούς και θα προσέφεραν πολύ λαμπρές θυσίες. Όχι όπως τώρα, που δεν γίνεται προς τιμήν του τίποτε, ενώ έπρεπε πρώτα απ' όλα να γίνεται. Διότι μεταξύ των θεών είναι ο μεγαλύτερος φίλος του ανθρώπου, αφού είναι βοηθός των ανθρώπων και ιατρός για όλα εκείνα, με την θεραπεία των οποίων θα υπήρχε υψίστη ευδαιμονία στο γένος των ανθρώπων. Θα προσπαθήσω λοιπόν εγώ να σας παρουσιάσω τη σημασία του και σεις πάλι γίνετε διδάσκαλοι των άλλων.
Πρωτίστως πρέπει να καταλάβετε καλά την φύση του ανθρώπου και τις περιπέτειές της. Παλαιά δηλαδή ο οργανισμός μας δεν ήταν ο ίδιος, όπως τώρα, ήταν διαφορετικός. Πρώτα πρώτα τα φύλα των ανθρώπων ήταν τρία, και όχι όπως σήμερα δύο, αρσενικόν και θηλυκόν. Υπήρχεν ακόμη και ένα τρίτο, αποτελούμενο απ' αυτά τα δύο. Το όνομά του μένει ακόμη, το ίδιο όμως έχει εξαφανισθεί: το ανδρόγυνο. Ήταν τότε ένα ξεχωριστό φύλο, και συνδύαζε και στην εμφάνιση και στο όνομα τα δύο άλλα, το αρσενικό και το θηλυκό. Τώρα δεν υπάρχει παρά μόνον σαν λέξη και χρησιμοποιείται σαν ύβρις. Έπειτα ολόκληρος ο κορμός του κάθε ανθρώπου ήταν στρογγυλός και είχε ολόγυρα ράχη και πλευρές. Είχε τέσσερα χέρια και άλλα τόσα σκέλη και δύο πρόσωπα επάνω σ' ένα λαιμό κυλινδρικό, όμοια και απαράλλακτα, που έβλεπαν προς αντίστροφη κατεύθυνση το καθένα, και ένα κρανίο επάνω από τα δύο πρόσωπα, και αυτιά τέσσαρα και διπλά γεννητικά όργανα και όλα τ' άλλα, όπως θα μπορούσε κανείς επί τη βάσει αυτών να φαντασθεί. Μετεκινείτο δε όχι μόνον όρθιο, όπως τώρα, αν ήθελε προς την μία ή προς την αντίθετη διεύθυνση. Αλλά, όποτε αποφάσιζε να τρέξει γρήγορα, όπως οι ακροβάτες γυρίζουν τα πόδια προς τα επάνω σαν τροχός και κάνουν τούμπες, έτσι και τότε στηρίζονταν και στα οκτώ τους άκρα και μετακινούνταν πολύ γοργά περιστροφικά.
Ο λόγος τώρα που ήσαν τρία τα φύλα και είχαν αυτή την εμφάνιση, είναι διότι το αρσενικό ήταν αρχικά γέννημα του ηλίου, το θηλυκό της γης, το ανάμεικτο της σελήνης. Αφού και η σελήνη αποτελείται και από τα δύο. Περιφερικά πάλι ήσαν και αυτά και ο τρόπος της μετακινήσεώς των, διότι ομοίαζαν με τους προγόνους τους. Η σωματική τους δύναμη και η αντοχή τους ήταν τρομερά, και είχαν απέραντη έπαρση. Τα έβαλαν μάλιστα με τους θεούς. Αυτό που διηγείται ο Όμηρος για τον Ώτο και τον Εφιάλτη, αναφέρεται σε εκείνους κυρίως: τόλμησαν να κατασκευάσουν ανάβαση προς τον ουρανό για να κτυπήσουν τους θεούς.
Ο Ζευς τότε σκεπτόταν με τους άλλους θεούς, τι να τους κάμουν, και δεν εύρισκαν λύση. Να τους σκοτώσουν και με τους κεραυνούς να εξαφανίσουν το γένος τους, όπως τους Γίγαντες, δεν τους φαινόταν σωστό. Η λατρεία τότε και οι θυσίες των ανθρώπων θα χάνονταν. Ούτε πάλι να τους ανέχονται ν' ασχημονούν. Τέλος ύστερ' από πολλά είχε ο Ζεύς μια έμπνευση και τους λέγει:
"Έχω, μου φαίνεται, ένα μέσον, ώστε και να διατηρηθεί η ανθρωπότητα και να παραιτηθεί από την αυθάδειά της: να γίνουν ασθενέστεροι. Προς το παρόν" είπε "θα τους κόψω σε δύο μέρη τον καθένα. Έτσι θα γίνουν αφ' ενός μεν ανίσχυροι, αφ' ετέρου δε χρησιμότεροι για μάς, αφού θα είναι αριθμητικώς περισσότεροι. Θα περπατούν δε ορθοί με τα δύο πόδια. Αν όμως αποδειχθεί ότι εξακολουθούν να είναι ανυπότακτοι και δεν θέλουν να καθίσουν ήσυχα, δεύτερη φορά", είπε, "θα τους χωρίσω και πάλι στα δύο, ώστε να περπατούν με το ένα σκέλος, σαν να παίζουν κουτσό".
[...]
Πλάτωνος, Συμπόσιο
"Λοιπόν, Ερυξίμαχε" είπε ο Αριστοφάνης "πράγματι έχω σκοπό να μιλήσω κάπως διαφορετικά απ' ό,τι και συ και ο Παυσανίας μιλήσατε. Έχω δηλαδή τη γνώμη, ότι η ανθρωπότητα δεν έχει αντιληφθεί καθόλου τη σπουδαιότητα του Έρωτος. Αν την εννοούσαν, θα κατασκεύαζαν προς τιμήν του μεγαλοπρεπέστατα ιερά και βωμούς και θα προσέφεραν πολύ λαμπρές θυσίες. Όχι όπως τώρα, που δεν γίνεται προς τιμήν του τίποτε, ενώ έπρεπε πρώτα απ' όλα να γίνεται. Διότι μεταξύ των θεών είναι ο μεγαλύτερος φίλος του ανθρώπου, αφού είναι βοηθός των ανθρώπων και ιατρός για όλα εκείνα, με την θεραπεία των οποίων θα υπήρχε υψίστη ευδαιμονία στο γένος των ανθρώπων. Θα προσπαθήσω λοιπόν εγώ να σας παρουσιάσω τη σημασία του και σεις πάλι γίνετε διδάσκαλοι των άλλων.
Πρωτίστως πρέπει να καταλάβετε καλά την φύση του ανθρώπου και τις περιπέτειές της. Παλαιά δηλαδή ο οργανισμός μας δεν ήταν ο ίδιος, όπως τώρα, ήταν διαφορετικός. Πρώτα πρώτα τα φύλα των ανθρώπων ήταν τρία, και όχι όπως σήμερα δύο, αρσενικόν και θηλυκόν. Υπήρχεν ακόμη και ένα τρίτο, αποτελούμενο απ' αυτά τα δύο. Το όνομά του μένει ακόμη, το ίδιο όμως έχει εξαφανισθεί: το ανδρόγυνο. Ήταν τότε ένα ξεχωριστό φύλο, και συνδύαζε και στην εμφάνιση και στο όνομα τα δύο άλλα, το αρσενικό και το θηλυκό. Τώρα δεν υπάρχει παρά μόνον σαν λέξη και χρησιμοποιείται σαν ύβρις. Έπειτα ολόκληρος ο κορμός του κάθε ανθρώπου ήταν στρογγυλός και είχε ολόγυρα ράχη και πλευρές. Είχε τέσσερα χέρια και άλλα τόσα σκέλη και δύο πρόσωπα επάνω σ' ένα λαιμό κυλινδρικό, όμοια και απαράλλακτα, που έβλεπαν προς αντίστροφη κατεύθυνση το καθένα, και ένα κρανίο επάνω από τα δύο πρόσωπα, και αυτιά τέσσαρα και διπλά γεννητικά όργανα και όλα τ' άλλα, όπως θα μπορούσε κανείς επί τη βάσει αυτών να φαντασθεί. Μετεκινείτο δε όχι μόνον όρθιο, όπως τώρα, αν ήθελε προς την μία ή προς την αντίθετη διεύθυνση. Αλλά, όποτε αποφάσιζε να τρέξει γρήγορα, όπως οι ακροβάτες γυρίζουν τα πόδια προς τα επάνω σαν τροχός και κάνουν τούμπες, έτσι και τότε στηρίζονταν και στα οκτώ τους άκρα και μετακινούνταν πολύ γοργά περιστροφικά.
Ο λόγος τώρα που ήσαν τρία τα φύλα και είχαν αυτή την εμφάνιση, είναι διότι το αρσενικό ήταν αρχικά γέννημα του ηλίου, το θηλυκό της γης, το ανάμεικτο της σελήνης. Αφού και η σελήνη αποτελείται και από τα δύο. Περιφερικά πάλι ήσαν και αυτά και ο τρόπος της μετακινήσεώς των, διότι ομοίαζαν με τους προγόνους τους. Η σωματική τους δύναμη και η αντοχή τους ήταν τρομερά, και είχαν απέραντη έπαρση. Τα έβαλαν μάλιστα με τους θεούς. Αυτό που διηγείται ο Όμηρος για τον Ώτο και τον Εφιάλτη, αναφέρεται σε εκείνους κυρίως: τόλμησαν να κατασκευάσουν ανάβαση προς τον ουρανό για να κτυπήσουν τους θεούς.
Ο Ζευς τότε σκεπτόταν με τους άλλους θεούς, τι να τους κάμουν, και δεν εύρισκαν λύση. Να τους σκοτώσουν και με τους κεραυνούς να εξαφανίσουν το γένος τους, όπως τους Γίγαντες, δεν τους φαινόταν σωστό. Η λατρεία τότε και οι θυσίες των ανθρώπων θα χάνονταν. Ούτε πάλι να τους ανέχονται ν' ασχημονούν. Τέλος ύστερ' από πολλά είχε ο Ζεύς μια έμπνευση και τους λέγει:
"Έχω, μου φαίνεται, ένα μέσον, ώστε και να διατηρηθεί η ανθρωπότητα και να παραιτηθεί από την αυθάδειά της: να γίνουν ασθενέστεροι. Προς το παρόν" είπε "θα τους κόψω σε δύο μέρη τον καθένα. Έτσι θα γίνουν αφ' ενός μεν ανίσχυροι, αφ' ετέρου δε χρησιμότεροι για μάς, αφού θα είναι αριθμητικώς περισσότεροι. Θα περπατούν δε ορθοί με τα δύο πόδια. Αν όμως αποδειχθεί ότι εξακολουθούν να είναι ανυπότακτοι και δεν θέλουν να καθίσουν ήσυχα, δεύτερη φορά", είπε, "θα τους χωρίσω και πάλι στα δύο, ώστε να περπατούν με το ένα σκέλος, σαν να παίζουν κουτσό".
[...]
Πλάτωνος, Συμπόσιο
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
06-11-08
15:54
¨Ερως & Ψυχή...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
06-11-08
16:08
Η Ζωή της Πεταλούδας...
Κάποια μέρα ένας άνθρωπος είδε το κουκούλι μιας κάμπιας,
στο οποίο υπήρχε μία χαραμάδα από την οποία προσπαθούσε να βγεί μια μικρή πεταλούδα....
Περνούσε όμως ο καιρός και η πεταλούδα αδυνατούσε να ανοίξει την χαραμάδα για να βγει...
Έτσι ο άνθρωπος αποφάσισε να την βοηθήσει.Με τον σουγιά του άνοιξε την χαραμάδα και η πεταλούδα αμέσως βγήκε...
Αλλά το κορμάκι της ήταν αδύνατο,τα φτερά της βαριά και η πεταλούδα μπορούσε να κινηθεί με μεγάλη δυσκολία...
Ο άνθρωπος την παρακολουθούσε πιστεύοντας πως σε λίγο θ'άνοιγε τα φτερά της για να πετάξει...όμως τίποτα δεν έγινε...η πεταλούδα συνέχισε να σέρνει το κορμί της και να κουβαλάει τα φτερά της..
Και όλα αυτά έγιναν γιτί ο άνθρωπος θέλοντας να την βοηθήσει,δεν κατάλαβε ότι η πεταλούδα
έπρεπε να δυσκολευτεί γιατί μόνο τότε η δύναμη θα απλωνόταν σε όλο το κορμί της και στα φτερά της.
Η ίδια η ζωή ανάγκαζε την πεταλούδα να προσπαθεί
και να αποκτήσει δυνάμεις που θα της επέτρεπαν
να σπάσει το κουκούλι και να βγει να πετάξει.
Η ζωή φέρνει πάντα δυκολίες....Εάν η ζωή ήταν μια συνεχιζόμενη λιακάδα θα μετατρεπόταν σε έρημο...
έτσι είναι η ζωη...
Γι'αυτό όταν ζητάς δυνάμεις η ζωή δίνει δυσκολίες για να γίνεις πιο δυνατός...
Όταν ζητάς σοφία η ζωή σε γεμίζει με προβλήματα για να τα λύσεις
Η ζωή μπορεί να μην σου δίνει όλα αυτά που θα ήθελες
αλλά σου δίνει όλα τα απαραίτητα για ν'αποκτήσεις αυτά που χρειάζεσαι!
Κάποια μέρα ένας άνθρωπος είδε το κουκούλι μιας κάμπιας,
στο οποίο υπήρχε μία χαραμάδα από την οποία προσπαθούσε να βγεί μια μικρή πεταλούδα....
Περνούσε όμως ο καιρός και η πεταλούδα αδυνατούσε να ανοίξει την χαραμάδα για να βγει...
Έτσι ο άνθρωπος αποφάσισε να την βοηθήσει.Με τον σουγιά του άνοιξε την χαραμάδα και η πεταλούδα αμέσως βγήκε...
Αλλά το κορμάκι της ήταν αδύνατο,τα φτερά της βαριά και η πεταλούδα μπορούσε να κινηθεί με μεγάλη δυσκολία...
Ο άνθρωπος την παρακολουθούσε πιστεύοντας πως σε λίγο θ'άνοιγε τα φτερά της για να πετάξει...όμως τίποτα δεν έγινε...η πεταλούδα συνέχισε να σέρνει το κορμί της και να κουβαλάει τα φτερά της..
Και όλα αυτά έγιναν γιτί ο άνθρωπος θέλοντας να την βοηθήσει,δεν κατάλαβε ότι η πεταλούδα
έπρεπε να δυσκολευτεί γιατί μόνο τότε η δύναμη θα απλωνόταν σε όλο το κορμί της και στα φτερά της.
Η ίδια η ζωή ανάγκαζε την πεταλούδα να προσπαθεί
και να αποκτήσει δυνάμεις που θα της επέτρεπαν
να σπάσει το κουκούλι και να βγει να πετάξει.
Η ζωή φέρνει πάντα δυκολίες....Εάν η ζωή ήταν μια συνεχιζόμενη λιακάδα θα μετατρεπόταν σε έρημο...
έτσι είναι η ζωη...
Γι'αυτό όταν ζητάς δυνάμεις η ζωή δίνει δυσκολίες για να γίνεις πιο δυνατός...
Όταν ζητάς σοφία η ζωή σε γεμίζει με προβλήματα για να τα λύσεις
Η ζωή μπορεί να μην σου δίνει όλα αυτά που θα ήθελες
αλλά σου δίνει όλα τα απαραίτητα για ν'αποκτήσεις αυτά που χρειάζεσαι!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
08-11-08
10:38
'Hταν κάποτε ένας πρίγκηπας. Ζούσε σε μια μακρινή χώρα, επειδή ήταν ονειροπόλος, προτιμούσε να είναι ξαπλωμένος πολλές ώρες τη μέρα σ'ένα λειβάδι κοντά στο παλάτι. Ονειροπολώντας κοιτούσε τον γαλανό ουρανό και τα λευκά σύννεφα που διάβαιναν. Αυτό το λιβάδι του άρεσε τόσο πολύ, γιατί σ'αυτό τα λουλούδια άνθιζαν πιο μεγάλα και πιο ωραία από οπουδήποτε αλλού. Και ο πρίγκηπας ονειρευόταν λευκά και μεγάλα παλάτια με τεράστιες πόρτες, ψηλά παράθυρα και περήφανους πύργους.
'Ομως μετά από μερικά χρόνια πέθανε ο πατέρας του, ο γέρος βασιλιάς. Τώρα ο πρίγκηπας τον διαδέχθηκε. Σαν νέος βασιλιάς στεκόταν τώρα συχνά πάνω στους περήφανους πύργους από τα λευκά και τα μεγάλα παλάτια με τις τεράστιες πόρτες και τα ψηλά παράθυρα. Και ονειρευόταν ένα μικρό λιβάδι, όπου τα λουλούδια άνθιζαν πιο μεγάλα και πιο ωραία από οπουδήποτε αλλού.
(από ένα σχολικό βιβλίο)
'Ομως μετά από μερικά χρόνια πέθανε ο πατέρας του, ο γέρος βασιλιάς. Τώρα ο πρίγκηπας τον διαδέχθηκε. Σαν νέος βασιλιάς στεκόταν τώρα συχνά πάνω στους περήφανους πύργους από τα λευκά και τα μεγάλα παλάτια με τις τεράστιες πόρτες και τα ψηλά παράθυρα. Και ονειρευόταν ένα μικρό λιβάδι, όπου τα λουλούδια άνθιζαν πιο μεγάλα και πιο ωραία από οπουδήποτε αλλού.
(από ένα σχολικό βιβλίο)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
08-11-08
10:48
Μια ομάδα σκαντζόχοιροι στριμώχτηκαν κάποιο κρύο χειμώνα ο ένας πολύ κοντά στον άλλον, για να προφυλαχθούν από το ξεπάγιασμα ζεσταίνοντας ο ένας τον άλλον. Ωστόσο σε λίγο ο ένας ένοιωθε τα αγκάθια του άλλου. Αυτό απομάκρυνε ξανά τον έναν από τον άλλον. 'Οταν λοιπόν η ανάγκη τους ξανάφερνε κοντύτερα, επαναλαμβάνοταν εκείνο το δεύτερο κακό. 'Ετσι ρίχνονταν πέρα δώθε ανάμεσα σ'αυτά τα δυο πάθη, μέχρι που βρήκαν μια μέση απόσταση στην οποία μπορούσαν να το αντέξουν πιο καλά. Αυτή την απόσταση την ονόμασαν ευγένεια και ευπρέπεια.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
DrStrangelove
Περιβόητο μέλος
Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
08-11-08
10:57
Συμμετείχε στις συζητήσεις μας, εκείνες τις θαυμάσιες διεξοδικές νυχτερινές συζητήσεις για τη φύση του παράδεισου, που με μεγάλη σιγουριά στεκόμασταν στο κατώφλι του, συνήθως πεινασμένοι και με τσόκαρα στα πόδια. Μας είχε καταλάβει η ιδέα της τελειότητας, είχε εισβάλει μέσα μας από τα βιβλία και τα εγχειρίδια μας και από τα βήματα των συγκεντρώσεων ερχόταν να προστεθεί η ανυπομονησία. Πράγματι σου λέω, πως σήμερα κιόλας θα βρεθείς στον παράδεισο ! Ω είχαμε το προαίσθημα πως ήταν αναμφισβήτητος και αναντικατάστατος, πειστήκαμε γι'αυτόν μαλώνοντας : θα είναι άραγε ζεσταμένος με ρεύμα από πυρηνική ενέργεια ο παράδεισός μας ; 'Η με γκάζι ; Και θα είχε άραγε δυο προκαταρτικές βαθμίδες ή περισσότερες και πώς θα τον διακρίναμε όταν επιτέλους εμφανιζόταν ; Ποιός όμως θα είχε την τιμή να τον κατοικήσει ; Μόνο ο πιο καθαρός, αυτό φαινόταν να είναι σίγουρο
Christa Wolf : Nachdenken uber T.
Christa Wolf : Nachdenken uber T.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
09-11-08
23:30
Ο κύκνος και το κοράκι
Υπήρχε ένα σμήνος κορακιών. Το ένα από αυτά ήταν δυνατό, έξυπνο και όμορφο, έτσι το έκαναν αρχηγό τους. Αυτός ο βασιλιάς των κορακιών αισθανόταν περήφανος για τα κατορθώματά του και υποτιμούσε τα άλλα δημιουργήματα.
Μια μέρα εμφανίστηκε ένας νεαρός κύκνος. Τα κοράκια μαζεύτηκαν γύρω του και τον ρώτησαν αν γνώριζε για τους μεγάλους άθλους του βασιλιά τους. Αυτός παραδέχθηκε την άγνοιά του και ζήτησε να δει το βασιλιά τους. Ο βασιλιάς των κορακιών εμφανίστηκε και ρώτησε τον κύκνο για τους διάφορους τύπους πετάγματος. Ο κύκνος, στην απλότητά του, είπε ότι γνώριζε μονάχα ένα τύπο.
Ο βασιλιάς των κορακιών τότε ξεκίνησε μια επίδειξη των εκατό και ένα τρόπων πετάγματός του. Αφού εκτέλεσε τους ακροβατισμούς του, ζήτησε να δει την τέχνη του κύκνου. Ο νεαρός κύκνος απογειώθηκε με το χαριτωμένο, απαλό και φυσικό πέταγμά του και όπως συνήθιζε, αύξησε την ταχύτητά του μονάχα σταδιακά. Επειδή ο κόρακας ήταν μικρός και γοργός, πέταξε γρήγορα και αφού συνειδητοποίησε ότι ο κύκνος έμεινε πίσω, επέστρεψε για να τον χαροποιήσει. Ο κύκνος σταδιακά αύξησε την ταχύτητά του και πριν περάσει λίγη ώρα, ο κόρακας κουράστηκε και έτρεμε και τελικά έπεσε στη θάλασσα. Ο κύκνος κατέβηκε και έσωσε το κοράκι και το βοήθησε να επιστρέψει στο σμήνος του. Το κοράκι τότε ντράπηκε για την αλαζονεία του και ευχαρίστησε τον κύκνο για τη μετριοπάθεια και τη μεγαλοψυχία του.
Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι ότι ο κύκνος ζούσε μια φυσική ζωή, ενώ το κοράκι ήταν απασχολημένο με περιαυτολογία, ακροβασίες, φλυαρία και εξυπνάδες.
Η έσχατη ευτυχία πηγαίνει σε εκείνους που ζουν μια φυσική και απλή ζωή, σε αρμονία με τους νόμους και τη βούληση του Δημιουργού, παρά στους εξυπνάκιες και τους αυθάδεις που σπαταλούν ενέργεια σε μηδαμινές ασχολίες και περνούν τη ζωή τους με μια απατηλή εικόνα για τον εαυτό τους.
Υπήρχε ένα σμήνος κορακιών. Το ένα από αυτά ήταν δυνατό, έξυπνο και όμορφο, έτσι το έκαναν αρχηγό τους. Αυτός ο βασιλιάς των κορακιών αισθανόταν περήφανος για τα κατορθώματά του και υποτιμούσε τα άλλα δημιουργήματα.
Μια μέρα εμφανίστηκε ένας νεαρός κύκνος. Τα κοράκια μαζεύτηκαν γύρω του και τον ρώτησαν αν γνώριζε για τους μεγάλους άθλους του βασιλιά τους. Αυτός παραδέχθηκε την άγνοιά του και ζήτησε να δει το βασιλιά τους. Ο βασιλιάς των κορακιών εμφανίστηκε και ρώτησε τον κύκνο για τους διάφορους τύπους πετάγματος. Ο κύκνος, στην απλότητά του, είπε ότι γνώριζε μονάχα ένα τύπο.
Ο βασιλιάς των κορακιών τότε ξεκίνησε μια επίδειξη των εκατό και ένα τρόπων πετάγματός του. Αφού εκτέλεσε τους ακροβατισμούς του, ζήτησε να δει την τέχνη του κύκνου. Ο νεαρός κύκνος απογειώθηκε με το χαριτωμένο, απαλό και φυσικό πέταγμά του και όπως συνήθιζε, αύξησε την ταχύτητά του μονάχα σταδιακά. Επειδή ο κόρακας ήταν μικρός και γοργός, πέταξε γρήγορα και αφού συνειδητοποίησε ότι ο κύκνος έμεινε πίσω, επέστρεψε για να τον χαροποιήσει. Ο κύκνος σταδιακά αύξησε την ταχύτητά του και πριν περάσει λίγη ώρα, ο κόρακας κουράστηκε και έτρεμε και τελικά έπεσε στη θάλασσα. Ο κύκνος κατέβηκε και έσωσε το κοράκι και το βοήθησε να επιστρέψει στο σμήνος του. Το κοράκι τότε ντράπηκε για την αλαζονεία του και ευχαρίστησε τον κύκνο για τη μετριοπάθεια και τη μεγαλοψυχία του.
Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι ότι ο κύκνος ζούσε μια φυσική ζωή, ενώ το κοράκι ήταν απασχολημένο με περιαυτολογία, ακροβασίες, φλυαρία και εξυπνάδες.
Η έσχατη ευτυχία πηγαίνει σε εκείνους που ζουν μια φυσική και απλή ζωή, σε αρμονία με τους νόμους και τη βούληση του Δημιουργού, παρά στους εξυπνάκιες και τους αυθάδεις που σπαταλούν ενέργεια σε μηδαμινές ασχολίες και περνούν τη ζωή τους με μια απατηλή εικόνα για τον εαυτό τους.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
09-11-08
23:33
Πως επιτυγχάνεται η Αυτογνωσία
Η Αυτογνωσία δηλώνεται από το Μαντείο των Δελφών ως η έξοχη γνώση. Πώς μπορεί να επιτευχθεί; Υπάρχει μια ιστορία Ζεν που έχει κάτι να μας διδάξει.
Ο Ναν-ιν, ένας Γιαπωνέζος δάσκαλος της περιόδου Μεϊτζί (1868-1912) δέχθηκε ένα καθηγητή πανεπιστημίου που ήλθε να ρωτήσει για το Ζεν.
Ο Ναν-ιν σέρβιρε τσάι. Γέμισε το φλιτζάνι του επισκέπτη του και μετά συνέχισε να χύνει τσάι.
Ο καθηγητής παρατηρούσε το ξεχείλισμα μέχρι που δεν μπορούσε πια να κρατηθεί: «Έχει ξεχειλίσει. Δεν χωρά άλλο!», φώναξε. «Σαν κι αυτό το φλιτζάνι» - είπε ο Ναν-ιν – «είσαι γεμάτος με τις δικές σου γνώμες και εικασίες. Πώς μπορώ να σου δείξω το Ζεν αν δεν αδειάσεις πρώτα το φλιτζάνι σου;»
(Zen Flesh, Zen Bones)
Το θέμα πρέπει να προσεγγιστεί με ανοικτό και ατάραχο νου. Η απόκτηση της αυτογνωσίας δεν είναι μονάχα θέμα θεωρίας ή απόψεων. Είναι επίσης θέμα οντότητας. Όταν είμαστε σε πλήρη ανάπαυση, χωρίς οποιεσδήποτε επιθυμίες ή σκέψεις να ταράζουν το νου, μπορούμε να αποκτήσουμε μια αίσθηση κάτι που είναι αιώνιο, ολότελα πέρα από τη συνηθισμένη εμπειρία.
Η Αυτογνωσία δηλώνεται από το Μαντείο των Δελφών ως η έξοχη γνώση. Πώς μπορεί να επιτευχθεί; Υπάρχει μια ιστορία Ζεν που έχει κάτι να μας διδάξει.
Ο Ναν-ιν, ένας Γιαπωνέζος δάσκαλος της περιόδου Μεϊτζί (1868-1912) δέχθηκε ένα καθηγητή πανεπιστημίου που ήλθε να ρωτήσει για το Ζεν.
Ο Ναν-ιν σέρβιρε τσάι. Γέμισε το φλιτζάνι του επισκέπτη του και μετά συνέχισε να χύνει τσάι.
Ο καθηγητής παρατηρούσε το ξεχείλισμα μέχρι που δεν μπορούσε πια να κρατηθεί: «Έχει ξεχειλίσει. Δεν χωρά άλλο!», φώναξε. «Σαν κι αυτό το φλιτζάνι» - είπε ο Ναν-ιν – «είσαι γεμάτος με τις δικές σου γνώμες και εικασίες. Πώς μπορώ να σου δείξω το Ζεν αν δεν αδειάσεις πρώτα το φλιτζάνι σου;»
(Zen Flesh, Zen Bones)
Το θέμα πρέπει να προσεγγιστεί με ανοικτό και ατάραχο νου. Η απόκτηση της αυτογνωσίας δεν είναι μονάχα θέμα θεωρίας ή απόψεων. Είναι επίσης θέμα οντότητας. Όταν είμαστε σε πλήρη ανάπαυση, χωρίς οποιεσδήποτε επιθυμίες ή σκέψεις να ταράζουν το νου, μπορούμε να αποκτήσουμε μια αίσθηση κάτι που είναι αιώνιο, ολότελα πέρα από τη συνηθισμένη εμπειρία.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
09-11-08
23:35
Η ωραιότητα βρίσκεται στο καθετί
Υπήρχε κάποτε ένας άγιος, που ονομαζόταν Έκναθ, από τη νότια Ινδία, ο οποίος ξεκίνησε να πάρει αγίασμα από το Γάγγη, από την πηγή του στα Ιμαλάια στα βόρεια της Ινδίας, σʼ ένα ναό στο Τέλος της Γης (Landʼs End) στη νότια Ινδία, κάπου 2000 μίλια μακριά. Στο δρόμο, κοντά σε μια πόλη, ένας νεκρός σκύλος κειτόταν στο δρόμο.
Του ζητήθηκε να τον αποφύγει, εξαιτίας της κακοσμίας που απλωνόταν παντού. Ήταν όμως κοντά του και προχώρησε λέγοντας: «Τα δόντια του σκύλου είναι πολύ άσπρα και λαμπερά.» Αγνόησε τη μυρωδιά.
Μετά από λίγη ώρα, είδε ένα γάιδαρο ξαπλωμένο στο δρόμο, που σχεδόν πέθαινε από δίψα. Σταμάτησε και έριξε όλο το αγίασμα στο στόμα του γάιδαρου. Πολύ γρήγορα ο γάιδαρος πετάχτηκε πάνω γεμάτος ενέργεια. Αφού χρησιμοποίησε όλο το νερό, ο Άγιος Έκναθ απλά προσευχήθηκε στον Κύριο, στον οποίο έπαιρνε το νερό, λέγοντας: «Μου ζήτησες να σου φέρω αγιασμένο νερό από το Κανγκότρι για να το ρίξω πάνω σου, αλλά, ευτυχώς, μόλις με συνάντησες στο δρόμο, έτσι με χαρά εκτέλεσα το καθήκον μου. Η φωνή του Κυρίου ήρθε για να τιμήσει την πράξη.
Υπήρχε κάποτε ένας άγιος, που ονομαζόταν Έκναθ, από τη νότια Ινδία, ο οποίος ξεκίνησε να πάρει αγίασμα από το Γάγγη, από την πηγή του στα Ιμαλάια στα βόρεια της Ινδίας, σʼ ένα ναό στο Τέλος της Γης (Landʼs End) στη νότια Ινδία, κάπου 2000 μίλια μακριά. Στο δρόμο, κοντά σε μια πόλη, ένας νεκρός σκύλος κειτόταν στο δρόμο.
Του ζητήθηκε να τον αποφύγει, εξαιτίας της κακοσμίας που απλωνόταν παντού. Ήταν όμως κοντά του και προχώρησε λέγοντας: «Τα δόντια του σκύλου είναι πολύ άσπρα και λαμπερά.» Αγνόησε τη μυρωδιά.
Μετά από λίγη ώρα, είδε ένα γάιδαρο ξαπλωμένο στο δρόμο, που σχεδόν πέθαινε από δίψα. Σταμάτησε και έριξε όλο το αγίασμα στο στόμα του γάιδαρου. Πολύ γρήγορα ο γάιδαρος πετάχτηκε πάνω γεμάτος ενέργεια. Αφού χρησιμοποίησε όλο το νερό, ο Άγιος Έκναθ απλά προσευχήθηκε στον Κύριο, στον οποίο έπαιρνε το νερό, λέγοντας: «Μου ζήτησες να σου φέρω αγιασμένο νερό από το Κανγκότρι για να το ρίξω πάνω σου, αλλά, ευτυχώς, μόλις με συνάντησες στο δρόμο, έτσι με χαρά εκτέλεσα το καθήκον μου. Η φωνή του Κυρίου ήρθε για να τιμήσει την πράξη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
16-11-08
18:31
Μια ιστοριούλα που εξηγούσε πως…
” με τις ιστορίες κοιμούνται τα παιδιά και ξυπνάνε οι μεγάλοι”
Ένας ερευνητής βρέθηκε σε μιά απο τις περιηγήσεις του σε ένα χωριό.
Ο ερευνητής είναι ένας άνθρωπος που αναζητά … δεν βρίσκει πάντα αλλά ωστόσο αναζητά.
Καποια στιγμή αισθάνθηκε την ανάγκη να μπει σε ένα σπίτι που του φαινόταν ότι είχε κάτι ελκυστικό… κάτι που τον προσκαλούσε.
Μπαινοντας μέσα άφησε το βλέμμα του να ξαποστάσει πάνω στα κάδρα στις καρέκλες … στην φτωχική κουζίνα, και στις ηλιαχτίδες που έπαιζαν με τις γρύλιες.
Ισως επειδή είχε βλέμμα ερευνητή στάθηκε σε μια λευκή πέτρα που βρισκόταν ανάμεσα σε άλλες έξω στην αυλή και πρόσεξε την επιγραφή. Αμπντουλ Ταρεγκ: έζησε 8 χρόνια, 6 μήνες , δυο εβδομάδες και 3 μέρες.
Τρόμαξε λίγο συνειδητοποιώντας πως αυτή η πέτρα δεν ήταν μια απλή πέτρα αλλά μια ταφόπλακα.
Λυπήθηκε για το χαμό ενός τόσο νέου παιδιού. Σιγά σιγά συνειδητοποίησε επίσης ότι …
η πανέμορφη αυλή δεν ήταν αυλή αλλά ένα νεκροταφείο.
Μια μια άρχισε να διαβάζει τις πλάκες και παρατήρησε ότι ολες είχαν ένα ονομα και τον ακριβή χρόνο της ζωής του νεκρού.
Αυτό όμως που τον τάραξε ήταν ότι ο μεγαλύτερος δεν ξεπερνούσε τα 11 χρόνια.
Νικημένος απο μια απίστευτη θλίψη κάθισε κάτω και άρχισε να κλαίει.
Μετά απο λίγο ή πολύ δεν ξέρουμε ο φύλακας τον βρήκε στην ίδια θέση. να κλαίει με λυγμούς. τον ρώτησε αν έκλαιγε για κάποιο συγγενή . “Οχι για κανέναν συγγενή ή φίλο”είπε ο ερευνητής.”πια κατάρα … Τι φοβερό κακό κρύβει αυτός ο τόπος;Γιατί τόσα πολλά παιδιά είναι νεκρά;”
Ο ηλικιωμένος φύλακας χαμογέλασε και του είπε πως μπορούσε να ηρεμήσει.Δεν υπήρχε κατάρα ή επιδημία.
Του εξήγησε πως το μυστικο κρυβόταν σε μια συνήθεια που είχαν εκεί.
“Βλέπεις” του είπε “όταν κάποιος συμπληρώνει τα 15 του χρόνια οι γονείς του του δίνουν ένα τετραδιο και εκεί καταγράφει όλες τις καλές στιγμές της ζωής του…
Στα δεξιά αυτό που απόλαυσε
Στα αριστερά, πόσο χρόνο κράτησε η απόλαυση
ένα ωραίο γεύμα, ένα δώρο, το πρώτο φιλί, ένα στοργικό βλέμμα, ένα χάδι, ένα χαμόγελο …
πόση ώρα κράτησε η απόλαυση του… η σκέψη αυτού του γεγονότος … λεπτά, δύο μέρες, μιά εβδομάδα , μήνες;
Πόσο κράτησε στα αλήθεια η απόλαυση των όμορφων αυτών στιγμών… αυτών των αισθήσεων….
το καταγράφει στο τετράδιο.
Ετσι συνεχίζουμε να σημειώνουμε σε αυτά τα τετράδια κάθε λεπτό που απολαμβάνουμε … κάθε λεπτό!!!!
όταν κάποιος πεθάνει τότε παίρνουμε αυτό το τετράδιο και προσθέτουμε τους χρόνους γιατί ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΕΖΗΣΕ ΚΑΠΟΙΟΣ.
Ευχη όλων….
"Να μάθουμε να απολαμβάνουμε κάθε στιγμή τα καλά που μας περιτριγυρίζουν… να είναι γεμάτο το δικό μας τετράδιο"
” με τις ιστορίες κοιμούνται τα παιδιά και ξυπνάνε οι μεγάλοι”
Ένας ερευνητής βρέθηκε σε μιά απο τις περιηγήσεις του σε ένα χωριό.
Ο ερευνητής είναι ένας άνθρωπος που αναζητά … δεν βρίσκει πάντα αλλά ωστόσο αναζητά.
Καποια στιγμή αισθάνθηκε την ανάγκη να μπει σε ένα σπίτι που του φαινόταν ότι είχε κάτι ελκυστικό… κάτι που τον προσκαλούσε.
Μπαινοντας μέσα άφησε το βλέμμα του να ξαποστάσει πάνω στα κάδρα στις καρέκλες … στην φτωχική κουζίνα, και στις ηλιαχτίδες που έπαιζαν με τις γρύλιες.
Ισως επειδή είχε βλέμμα ερευνητή στάθηκε σε μια λευκή πέτρα που βρισκόταν ανάμεσα σε άλλες έξω στην αυλή και πρόσεξε την επιγραφή. Αμπντουλ Ταρεγκ: έζησε 8 χρόνια, 6 μήνες , δυο εβδομάδες και 3 μέρες.
Τρόμαξε λίγο συνειδητοποιώντας πως αυτή η πέτρα δεν ήταν μια απλή πέτρα αλλά μια ταφόπλακα.
Λυπήθηκε για το χαμό ενός τόσο νέου παιδιού. Σιγά σιγά συνειδητοποίησε επίσης ότι …
η πανέμορφη αυλή δεν ήταν αυλή αλλά ένα νεκροταφείο.
Μια μια άρχισε να διαβάζει τις πλάκες και παρατήρησε ότι ολες είχαν ένα ονομα και τον ακριβή χρόνο της ζωής του νεκρού.
Αυτό όμως που τον τάραξε ήταν ότι ο μεγαλύτερος δεν ξεπερνούσε τα 11 χρόνια.
Νικημένος απο μια απίστευτη θλίψη κάθισε κάτω και άρχισε να κλαίει.
Μετά απο λίγο ή πολύ δεν ξέρουμε ο φύλακας τον βρήκε στην ίδια θέση. να κλαίει με λυγμούς. τον ρώτησε αν έκλαιγε για κάποιο συγγενή . “Οχι για κανέναν συγγενή ή φίλο”είπε ο ερευνητής.”πια κατάρα … Τι φοβερό κακό κρύβει αυτός ο τόπος;Γιατί τόσα πολλά παιδιά είναι νεκρά;”
Ο ηλικιωμένος φύλακας χαμογέλασε και του είπε πως μπορούσε να ηρεμήσει.Δεν υπήρχε κατάρα ή επιδημία.
Του εξήγησε πως το μυστικο κρυβόταν σε μια συνήθεια που είχαν εκεί.
“Βλέπεις” του είπε “όταν κάποιος συμπληρώνει τα 15 του χρόνια οι γονείς του του δίνουν ένα τετραδιο και εκεί καταγράφει όλες τις καλές στιγμές της ζωής του…
Στα δεξιά αυτό που απόλαυσε
Στα αριστερά, πόσο χρόνο κράτησε η απόλαυση
ένα ωραίο γεύμα, ένα δώρο, το πρώτο φιλί, ένα στοργικό βλέμμα, ένα χάδι, ένα χαμόγελο …
πόση ώρα κράτησε η απόλαυση του… η σκέψη αυτού του γεγονότος … λεπτά, δύο μέρες, μιά εβδομάδα , μήνες;
Πόσο κράτησε στα αλήθεια η απόλαυση των όμορφων αυτών στιγμών… αυτών των αισθήσεων….
το καταγράφει στο τετράδιο.
Ετσι συνεχίζουμε να σημειώνουμε σε αυτά τα τετράδια κάθε λεπτό που απολαμβάνουμε … κάθε λεπτό!!!!
όταν κάποιος πεθάνει τότε παίρνουμε αυτό το τετράδιο και προσθέτουμε τους χρόνους γιατί ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΕΖΗΣΕ ΚΑΠΟΙΟΣ.
Ευχη όλων….
"Να μάθουμε να απολαμβάνουμε κάθε στιγμή τα καλά που μας περιτριγυρίζουν… να είναι γεμάτο το δικό μας τετράδιο"
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
19-11-08
01:52
Δύο άγγελοι που ταξίδευαν σταμάτησαν να περάσουν την νύχτα σε ένα σπίτι μιας πλούσιας οικογένειας. Η οικογένεια ήταν αγενής και αρνήθηκε στους αγγέλους να μείνουν στο δωμάτιο των ξένων της βίλας. Αντιθέτως, έδωσαν στους αγγέλους ένα μικρό μέρος σε ένα κρύο υπόγειο. Καθώς εκέινοι έφτιαχναν τα κρεβάτια τους στο σκληρό πάτωμα, ο μεγαλύτερος άγγελος είδε μια τρύπα στον τοίχο και την επισκεύασε. Όταν ο μικρότερος άγγελος τον ρώτησε γιατί, ο μεγαλύτερος απάντησε: "Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται"...
Την επόμενη νύχτα το ζευγάρι των αγγέλων ήρθε να ξεκουραστεί σε ένα πολύ φτωχικό σπίτι αλλά ο αγρότης και η γυναίκα του ήταν πολύ φιλόξενοι. Αφού μοιράστηκαν τη λίγη τροφή που είχαν, το ζευγάρι των αγγέλων κοιμήθηκαν στο κρεβάτι τους όπου μπορούσαν να έχουν μια ξεκούραστη νύχτα. Όταν βγήκε ο ήλιος, το επόμενο πρωί οι άγγελοι βρήκαν τον αγρότη και την γυναίκα του να κλαίνε. Η μοναδική τους αγελάδα της οποίας το γάλα ήταν το μόνο τους εισόδημα ήταν νεκρή στο λιβάδι.
Ο μικρότερος άγγελος ήταν αναστατωμένος και ρώτησε το μεγαλύτερο πως ήταν δυνατόν και άφησε να γίνει κάτι τέτοιο.
Ο πρώτος άντρας είχε τα πάντα και παρόλα αυτά τον βοήθησες, τον κατηγόρησε εκείνoς.Η δεύτερη οικογένεια είχε ελάχιστα και όμως ήταν πρόθυμη να μοιραστεί τα πάντα και εσύ άφησες την αγελάδα να πεθάνει... "Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται", απάντησε ο μεγαλύτερος άγγελος.
"Όταν μείναμε στο υπόγειο της βίλας, πρόσεξα πως ήταν χρυσός αποθηκευμένος σε εκείνη την τρύπα στον τοίχο. Μια και ο ιδιοκτήτης ήταν τόσο άπληστος και δεν είχε τη διάθεση να μοιραστεί την καλή του τύχη, σφράγισα τον τοίχο ώστε να μην μπορεί να βρει το χρυσό. Εχθές τη νύχτα καθώς κοιμόμασταν στο κρεβάτι του αγρότη ήρθε ο άγγελος του Θανάτου για την γυναίκα του, κι εγώ έδωσα στη θέση της την αγελάδα. Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται."
Μερικές φορές αυτό ακριβώς συμβαίνει όταν τα πράγματα δεν έχουν το αποτέλεσμα που πρέπει. Αν έχεις πίστη, θα πρέπει να μάθεις να εμπιστεύεσαι και να πιστεύεις ότι το κάθε αποτέλεσμα είναι πάντα προς όφελός σου. Μπορεί να μην το ξέρεις παρά μονάχα πολύ αργότερα.
Μερικοί άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας και γρήγορα φεύγουν.
Μερικοί άνθρωποι γίνονται φίλοι και μένουν λίγο αφήνοντας όμορφα χνάρια στην καρδιά μας και εμείς δεν είμαστε ποτέ το ίδιο γιατί έχουμε κάνει έναν καλό φίλο...
Το εχθές είναι παρελθόν.
Το αύριο μυστήριο.
Το σήμερα είναι δώρο.
πηγή
Αφήνει ανάμεικτα συναισθήματα σαν ιστορία.
Η αληθεια είναι ότι ξεχνάμε να ζούμε το "σήμερα".
Την επόμενη νύχτα το ζευγάρι των αγγέλων ήρθε να ξεκουραστεί σε ένα πολύ φτωχικό σπίτι αλλά ο αγρότης και η γυναίκα του ήταν πολύ φιλόξενοι. Αφού μοιράστηκαν τη λίγη τροφή που είχαν, το ζευγάρι των αγγέλων κοιμήθηκαν στο κρεβάτι τους όπου μπορούσαν να έχουν μια ξεκούραστη νύχτα. Όταν βγήκε ο ήλιος, το επόμενο πρωί οι άγγελοι βρήκαν τον αγρότη και την γυναίκα του να κλαίνε. Η μοναδική τους αγελάδα της οποίας το γάλα ήταν το μόνο τους εισόδημα ήταν νεκρή στο λιβάδι.
Ο μικρότερος άγγελος ήταν αναστατωμένος και ρώτησε το μεγαλύτερο πως ήταν δυνατόν και άφησε να γίνει κάτι τέτοιο.
Ο πρώτος άντρας είχε τα πάντα και παρόλα αυτά τον βοήθησες, τον κατηγόρησε εκείνoς.Η δεύτερη οικογένεια είχε ελάχιστα και όμως ήταν πρόθυμη να μοιραστεί τα πάντα και εσύ άφησες την αγελάδα να πεθάνει... "Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται", απάντησε ο μεγαλύτερος άγγελος.
"Όταν μείναμε στο υπόγειο της βίλας, πρόσεξα πως ήταν χρυσός αποθηκευμένος σε εκείνη την τρύπα στον τοίχο. Μια και ο ιδιοκτήτης ήταν τόσο άπληστος και δεν είχε τη διάθεση να μοιραστεί την καλή του τύχη, σφράγισα τον τοίχο ώστε να μην μπορεί να βρει το χρυσό. Εχθές τη νύχτα καθώς κοιμόμασταν στο κρεβάτι του αγρότη ήρθε ο άγγελος του Θανάτου για την γυναίκα του, κι εγώ έδωσα στη θέση της την αγελάδα. Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται."
Μερικές φορές αυτό ακριβώς συμβαίνει όταν τα πράγματα δεν έχουν το αποτέλεσμα που πρέπει. Αν έχεις πίστη, θα πρέπει να μάθεις να εμπιστεύεσαι και να πιστεύεις ότι το κάθε αποτέλεσμα είναι πάντα προς όφελός σου. Μπορεί να μην το ξέρεις παρά μονάχα πολύ αργότερα.
Μερικοί άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας και γρήγορα φεύγουν.
Μερικοί άνθρωποι γίνονται φίλοι και μένουν λίγο αφήνοντας όμορφα χνάρια στην καρδιά μας και εμείς δεν είμαστε ποτέ το ίδιο γιατί έχουμε κάνει έναν καλό φίλο...
Το εχθές είναι παρελθόν.
Το αύριο μυστήριο.
Το σήμερα είναι δώρο.
πηγή
Αφήνει ανάμεικτα συναισθήματα σαν ιστορία.
Η αληθεια είναι ότι ξεχνάμε να ζούμε το "σήμερα".
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
19-11-08
02:00
Σʼ ένα απόμακρο ορεινό χωριό, πέθανε ο αρχηγός του χωριού και η αρχηγία πέρασε στο γιο του. Ως τότε, οι άνθρωποι είχαν ζήσει πολλά χρόνια κάτω από τον έλεγχο μιας πελώριας σκιάς πάνω από το χωριό. Όποτε επιχειρούσε κάποιος να ελευθερωθεί, αυτή η μεγάλη σκιά εμφανιζόταν με βροντερή φωνή που αντηχούσε σʼ όλο το βουνό. Οι χωρικοί πάντοτε υποχωρούσαν στη θέα αυτής της σκοτεινής εικόνας.
Ο νεαρός, που ήταν τώρα αρχηγός, συνειητοποίησε ότι είχε έρθει η ώρα να αντιμετωπίσει αυτό το τέρας. Βγήκε έξω με μια ομάδα χωρικών και, μόλις εμφανίστηκαν στην άκρη του χωριού, παρουσιάστηκε η τεράστια σκιά. Αυτοί οπισθοχώρησαν τρομαγμένοι.
Ο νεαρός παρατήρησε πως η σκιά έγινε μεγαλύτερη και η φωνή δυνατότερη καθώς υποχωρούσαν. Σταμάτησε και τότε έκανε ένα γενναίο βήμα προς το μέρος της σκιάς.
Φάνηκε να γίνεται ελαφρά μικρότερη. Έκανε ακόμα ένα βήμα, και η άποψή του επιβεβαιώθηκε: η σκιά έγινε μικρότερη και η φωνή λιγότερο ισχυρή.
Συνέχισε να κινείται προς αυτή, μέχρι που στα πόδια του βρισκόταν η πηγή της σκιάς. Σήκωσε αυτό το μικρό εφήμερο αντικείμενο στο χέρι του και ρώτησε:
-«Ποιός είσαι;»
-«Ο Φόβος», ήταν η αδύναμη, ανίσχυρη απάντηση.
Ο νέος έκλεισε το χέρι του κι ο Φόβος εξαφανίστηκε ολότελα...
Ο νεαρός, που ήταν τώρα αρχηγός, συνειητοποίησε ότι είχε έρθει η ώρα να αντιμετωπίσει αυτό το τέρας. Βγήκε έξω με μια ομάδα χωρικών και, μόλις εμφανίστηκαν στην άκρη του χωριού, παρουσιάστηκε η τεράστια σκιά. Αυτοί οπισθοχώρησαν τρομαγμένοι.
Ο νεαρός παρατήρησε πως η σκιά έγινε μεγαλύτερη και η φωνή δυνατότερη καθώς υποχωρούσαν. Σταμάτησε και τότε έκανε ένα γενναίο βήμα προς το μέρος της σκιάς.
Φάνηκε να γίνεται ελαφρά μικρότερη. Έκανε ακόμα ένα βήμα, και η άποψή του επιβεβαιώθηκε: η σκιά έγινε μικρότερη και η φωνή λιγότερο ισχυρή.
Συνέχισε να κινείται προς αυτή, μέχρι που στα πόδια του βρισκόταν η πηγή της σκιάς. Σήκωσε αυτό το μικρό εφήμερο αντικείμενο στο χέρι του και ρώτησε:
-«Ποιός είσαι;»
-«Ο Φόβος», ήταν η αδύναμη, ανίσχυρη απάντηση.
Ο νέος έκλεισε το χέρι του κι ο Φόβος εξαφανίστηκε ολότελα...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Χρήστες Βρείτε παρόμοια
-
Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:Tα παρακάτω 36 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
-
Φορτώνει...
