Μοιραζόμαστε ποιήματα

@nt¤wnis|~|¤e · 05-10-08

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ

...Εγώ, Οδυσσέα
τον ουρανό τον είδα
απ' την κορυφή της Γκιώνας, απ' τα ψηλά αετώματα
κι από τα δημόσια ουρητήρια της πλατείας Ομονοίας.
Αυτό δε λέει πως δε σ' αγαπώ. Πως δεν είμαι χτυπημένη...

Γίδι · 17-10-08

Ανδρέας Εμπειρίκος, ΩΣΙΣ

'Εστω κι αν η γαλήνη απλώνεται στα χόρτα
Ουδέποτε τ' ανασαλέματα δεν παύουν
Αυτά μας ζουν και ζούμε εμείς εντός τους
Τα πρώτα ανασαλέματα τα πρώτα αρχέτυπα
Της ίδιας άλικης ορμής που προωθεί τις ώσεις
Σπαθάτα χελιδόνια μέσ' στον ήλιο
Και πουπουλένια νυχτοπούλια μέσ' στο σκότος
Θαρθούν τ' ανασαλέματα θαρθούν τα ρίγη
Κι' όταν ακόμα ακινητούν τ' αστέρια
Στους βελουδένιους των βυθούς.

Δεσμώτης · 20-10-08

Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκι
Σύννεφο με παντελόνια
Μετάφραση από τα Ρωσικά: Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης
Σειρά: Ρωσικό πανόραμα
Εκδόσεις Αρμός, Αθήνα 2008
Απόσπασμα σελ. 23 έως 31

Την σκέψη
στο πλαδαρό μυαλό σας που ονειρεύεται,
σαν υπηρέτης λαίμαργος σε καναπέ λιγδιάρικο
με την καρδιά κουρέλι ματωμένο θα ερεθίσω•
χορταστικά χλευαστικός, ξεδιάντροπος και καυστικός.
Ούτε μια γκρίζα τρίχα δεν έχω στην ψυχή,
μήτε των γηρατειών την στοργή!
Μέγας ο κόσμος με της φωνής τη δύναμη
έρχομʼ όμορφος
στα εικοσιδυό μου χρόνια.
Τρυφεροί μου!
Αφήστε τον έρωτα στα βιολιά
Είναι βάρβαρο στα τύμπανα να μένει.
Και δεν μπορείτε να φέρετε τα πάνω κάτω όπως εγώ,
ώστε να μείνουν μόνο τα χείλη.
Ελάτε να μάθετε –
απʼ το βελούδινο σαλόνι
του τάγματος των αρχαγγέλων το πρωτόκολλο
που ήρεμα τα χείλη ξεφυλλίζει
όπως η μαγείρισσα το βιβλίο των συνταγών.
Πηγαίνετε –
Η σάρκα πάει να με τρελάνει
- κι όπως αλλάζει χρώμα ο ουρανός –
πηγαίνετε –
θα είμαι άψογα τρυφερός,
δεν είμαι άντρας εγώ, είμαι ένα σύννεφο με παντελόνια!

Πώς η ολάνθιστη Νίκαια υπάρχει δεν πιστεύω!
Και πάλι θα υμνήσω
τους αραχτούς σα νοσοκομεία άντρες
και τις παλιές σαν παροιμίες γυναίκες.
Πιστεύετε πως τούτα δω είναι μαλάριας λόγια;
Κι όμως συνέβη,
Όλα στην Οδησσό έγιναν.
«Θα ʼρθω στις τέσσερις» - είπε η Μαρία.
Οκτώ.
Εννιά.
Δέκα.
Ήρθε το βράδυ
μέσʼ στης νυχτιάς την φρίκη
κι έφυγε από τα παράθυρα
ο σκυθρωπός Δεκέμβρης.
Γελούν και χαχανίζουν
πίσʼ απʼ την γερασμένη πλάτη μου
Τα κηροπήγια.
Να με αναγνωρίσετε τώρα δεν θα ʼταν δυνατό:
ετούτος ο σκληρός ο κολοσσός
στενάζει
και σφαδάζει.
Τι θέλει άραγε τούτος ο σβώλος;
Είναι πολλά εκείνα που ζητά ο σβώλος!
Για μένα, βλέπετε, σημαντικό δεν είναι
Ούτε να είμαι μπρούτζινος
Μήτʼ η καρδιά μου από ατσάλι να ʼναι.
Τη νύχτα θέλω μοναχά η ταραχή μου
Εκεί όπου είναι μαλακά να καλυφθεί,
Εκεί όπου η γυναίκα είναι.
Και να,
Τεράστιος
Στο παραθύρι σκύβω
Το τζάμι με το κούτελο ακουμπώ.
Θα έρθει ο έρωτας ή όχι;
Θα ʼναι τρανός
Ή μήπως μισερός;
Μα σε τέτοιο κορμί μπορεί μεγάλος να ʼναι:
Μικρός θα πρέπει να ʼναι,
Ένας ερωτάκος ταπεινός.
Με των αυτοκινήτων τις κόρνες να τρομάζει
Μα των αλόγων τα σήμαντρα νʼ αγαπά.
Το πρόσωπό μου
Όλο και βυθίζω
Στη βλογιοκομμένη όψη της βροχής,
Είμαι εκεί και περιμένω
Απʼ τα βογκητά της πόλης σαστισμένος.
Το μεσονύχτι, με μαχαίρι σημαδεύει,
τον φτάνει,
τον σφάζει, -
Πάρʼ τον!
Έπεσε η δωδέκατη ώρα,
σαν εκτελεσμένου κεφαλή,
Σταγόνες γκρίζες
στα τζάμια μαζεύτηκαν
μεγάλωσε η γκριμάτσα, πελώρια πια
σαν των χιμαιρών τα ουρλιαχτά
στου Παρισιού την Παναγιά.
Καταραμένη!
Ακόμα δεν σου φτάνει ούτε αυτό;
Το στόμα θα σκιστεί απʼ τʼ ουρλιαχτό.
Στήνω τʼ αυτί κι ακούω:
ησυχία,
σαν άρρωστος πετιέμαι
απʼ το κρεβάτι ευθύς.
Και να –
αφού πρώτα ανακάθισα
μετά να τρέχω άρχισα
ανήσυχος
μα συνεπής.
Μα τώρα πια αυτός και δύο άλλοι
της απόγνωσης σημαδεύουν την κάνη.
Έπεσε ο σοβάς στο κάτω πάτωμα.
Νεύρα –
μεγάλα,
μικρά,
πολλά!
τρέχουν μανιασμένα
και από τα νεύρα
κόβονται τα πόδια!
Στην κάμαρα η νύχτα ρίχνʼ ολοένα τις σκιές
μα απʼ το κουρασμένο βλέμμα δεν φεύγουνε αυτές.
Σωπάσαν άξαφνα οι πόρτες
στο ξενοδοχείο
ερημιά.
Μπήκες εσύ,
απότομη σα μούντζα
σφίγγοντας τα καστόρινά σου γάντια,
είπες:
«Ξέρετε, παντρεύομαι…»
Εντάξει λοιπόν, παντρευτείτε.
Και τι μʼ αυτό.
Θα επιβιώσω.
Πόσο είμαι ήρεμος κοιτάξτε.
Σαν του νεκρού
τον σφυγμό.
Θυμάστε;
Είχατε πει:
«Τζακ Λόντον,
χρήματα,
έρωτας,
πάθος» -
Εγώ όμως τότε άλλο είχα δει:
Είστε μια Τζοκόντα
που πρέπει να κλαπεί!
Και κλάπηκε.
Στο παιχνίδι θα ριχτώ ξανά ερωτευμένος
μια φλόγα θα φωτίσει των φρυδιών την ένταση.
Και λοιπόν!
Ακόμη και στο σπίτι που κάηκε κάποτε
ζουν, κάποιες φορές, αλήτες άστεγοι!
Εκνευριστήκατε;
«Έχει λιγότερα λεφτά ένας ζητιάνος
απʼ ό,τι εσείς σμαράγδια τρέλας».
Θυμηθείτε!
Η Πομπηία εχάθηκε
σαν ο Βεζούβιος θύμωσε.
Έι!
Κύριοι!
Εραστές
των ιεροσυλιών
των εγκλημάτων
των σφαγών -
είδατε
ότι το πιο παράξενο απʼ όλα –
είναι το πρόσωπό μου
όταν είμαι ήρεμος απολύτως;
Και ξέρω-
Το «Εγώ»
μου πέφτει λίγο.
Άλλος από μέσα μου θα ξεπεταχτεί.
Allo!
Ποιός είμαι;
Μαμά;
Μαμά!
Ο γιός σας είναι εξαιρετικά άρρωστος!
Μαμά!
Η καρδιά του φλέγεται!
Πείτε στις αδελφές μου, στη Λιούντα και Όλια, -
πως δε θα ξεφύγει πλέον.
Κάθε λέξη,
ακόμα κι αστεία,
που το καυτό του στόμα θα πει
σαν γυμνή πουτάνα θα πέσει
απʼ το φλεγόμενο μπουρδέλο.
Οι άνθρωποι ασφρίζονται-
μύρισε καμένο!
Κόσμος μαζεύτηκε.
Αστράφτουν!
Τα κράνη!
Όχι οι μπότες!
Πείτε στους πυροσβέστες:
στην φλεγόμενη καρδιά να πλησιάσουν τρυφερά.
Είμαι μόνος μου.
Τα δακρυσμένα μάτια μου κουβάδες θα γεμίσουν.
Στο πλάι σας αφήστε με να στηριχτώ.
Αδειάζω! Αδειάζω! Αδειάζω! Αδειάζω!
Σωριάστηκα.
Δεν την αδειάζεις την καρδιά!
Απʼ το καμένο πρόσωπο
απʼ τις ρυτίδες μέσα
καρβουνιασμένο προβάλλει ένα χαμόγελο.
Μαμά!
Να ψάλω δεν μπορώ.
Μεσʼ στης καρδιάς την εκκλησιά κλήρος λειτουργεί!
Καμένες λέξεων και αριθμών φιγούρες
απʼ το κρανίο φεύγουν,
σαν παιδιά που τρέχουν μακριά απʼ την πυρκαγιά!
Κι ο φόβος
απʼ τον ουρανό αφανίζεται
υψώνοντας
της «Λουζιτάνιας» τα φλεγόμενα χέρια.
Στο διαμέρισμα
όπου τρέμοντας οι άνθρωποι κάθονται ήσυχα
μια λάμψη εκατόφεγγη ορμά απʼ την προκυμαία.
Τελευταία κραυγή –
εσύ, τουλάχιστον,
πρόφτασε όσα λέω, εις τους αιώνες.

Δεσμώτης · 21-10-08

The genious of the crowd - Charles Bukowski (μτφρ: Νίκος Αδαμόπουλος)
από τη συλλογή The Roominghouse Madrigals, p.31

Υπάρχει αρκετή προδοσία, μίσος
βία
Παραλογισμός στον μέσο άνθρωπο
Για να τροφοδοτήσει οποιονδήποτε στρατό μια
Οποιαδήποτε μέρα.
ΚΑΙ Οι Καλύτεροι Στο Φόνο Είναι Αυτοί
Που Κηρύσσουν Το Αντίθετο.
ΚΑΙ Οι Καλύτεροι Στο Μίσος Είναι Αυτοί
Που Κηρύσσουν Την Αγάπη.
ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ
ΕΙΝΑΙ - ΤΕΛΙΚΑ - ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ
ΚΗΡΥΣΣΟΥΝ ΤΗΝ
ΕΙΡΗΝΗ
Αυτοί Που Κηρύσσουν Τον Θεό
Χρειάζονται Τον Θεό
Αυτοί Που Κηρύσσουν Την Ειρήνη
Δεν Έχουν Ειρήνη.
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΗΡΥΣΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ
ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΓΑΠΗ
ΦΥΛΑΞΟΥ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΚΗΡΥΣΣΟΥΝ
Φυλάξου Από Αυτούς Που Ξέρουν.
Φυλάξου
Από Αυτούς
Που Συνεχώς
ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ
ΒΙΒΛΙΑ
Φυλάξου Από Αυτούς Που Είτε Απεχθάνονται
Την Φτώχεια ή Που Είναι Περήφανοι Γι΄Αυτήν
ΦΥΛΑΞΟΥ Από Αυτούς Που Βιάζονται Να Επαινέσουν
Γιατί Χρειάζονται Επαίνους Για Ανταμοιβή
ΦΥΛΑΞΟΥ Από Αυτούς Που Βιάζονται Να Επικρίνουν
Φοβούνται Αυτό Που Δεν
Ξέρουν
Φυλάξου Από Αυτούς Που Αναζητούν Συνεχώς
Το Πλήθος. Δεν Είναι Τίποτα
Μόνοι Τους
Φυλάξου
Από Τον Μέσο Άνδρα
Την Μέση Γυναίκα
ΦΥΛΑΞΟΥ Απʼ Την Αγάπη Τους
Η Αγάπη Τους Είναι Μέτρια, Ψάχνει Να Βρει
Το Μέτριο
Αλλά Υπάρχει Ιδιοφυία Στο Μίσος Τους
Υπάρχει Αρκετή Ιδιοφυία Στο
Μίσος Τους Για Να Σε Σκοτώσει, Να Σκοτώσει
Οποιονδήποτε.
Καθώς Δεν Θέλουν Τη Μοναξιά
Καθώς Δεν Καταλαβαίνουν Τη Μοναξιά
Θα Προσπαθήσουν Να Καταστρέψουν
Οτιδήποτε
Διαφέρει
Από Την Δική τους
Καθώς Δεν Μπορούν
Να Δημιουργήσουν Τέχνη
Δεν Θα
Καταλάβουν Την Τέχνη
Θα Θεωρήσουν Την Αποτυχία Τους
Ως Δημιουργοί
Μόνο Ως Αποτυχία
Του Υπόλοιπου Κόσμου
Καθώς Δεν Μπορούν Να Αγαπήσουν Ολοκληρωτικά
Θα Πιστέψουν Την Αγάπη Σου
Ως Ατελή
ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΘΑ ΣΕ
ΜΙΣΗΣΟΥΝ
Και Το Μίσος Τους Θα Είναι Τέλειο
Σαν Λαμπερό Διαμάντι
Σαν Μαχαίρι
Σαν Βουνό
ΣΑΝ ΤΗΝ ΤΙΓΡΗ
ΣΑΝ το Κώνειο
Η Τελειότερή Τους
ΤΕΧΝΗ

Δεσμώτης · 24-10-08

ΣΑΝΤΟΚΑ ΤΑΝΕΝΤΑ - ΦΥΛΛΑ ΠΟΡΕΙΑΣ (Εκδόσεις Έλευσις 2008)
Εισαγωγή, μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς

Όσο πιο βαθιά
πιο βαθιά
βουνά πράσινα
Μουσκίδι
η πέτρα δείχνει
το μονοπάτι
Τρέμει πάνω
στο πόδι μου
το νερό νόστιμο
Ο διαβάτης
στο νερό
αντανάκλαση
Ευτυχής πιωμένος•
φύλλα μακριά
παρασύρονται
Ο δρόμος τρέχει
ευθεία μπροστά
ολομόναχος

Χαϊκού (Ιαπωνικό συστηματικό είδος ποίησης στο στυλ 5-3-5 συλλαβές)

Δεσμώτης · 01-11-08

Άνεμος του Νοεμβρίου

Τώρα όμως βράδιασε. Ας κλείσουμε την πόρτα κι ας κατεβάσουμε
τις κουρτίνες
γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών. Τι κάναμε στη ζωή μας;
Ποιοι είμαστε; Γιατί εσύ κι όχι εγώ;
Καιρό τώρα δεν χτύπησε κανείς την πόρτα μας κι ο ταχυδρόμος έχει
αιώνες να φανεί. Α, πόσα γράμματα, πόσα ποιήματα
που τα πήρε ο άνεμος του Νοεμβρίου. Κι αν έχασα τη ζωή μου
την έχασα για πράγματα ασήμαντα: μια λέξη ή ένα κλειδί, ένα
χτες ή ένα αύριο
όμως οι νύχτες μου έχουν πάντα ένα άρωμα βιολέτας
γιατί θυμάμαι. Πόσοι φίλοι που έφυγαν χωρίς νʼ αφήσουν διεύθυν-
ση, πόσα λόγια χωρίς ανταπόκριση
κι η μουσική σκέφτομαι είναι η θλίψη εκείνων που δεν πρόφτασαν νʼ
αγαπήσουν.
Ώσπου στο τέλος δεν μένει παρά μια θολή ανάμνηση από το παρελ-
θον (πότε ζήσαμε)
και κάθε που έρχεται η άνοιξη κλαίω γιατί σε λίγο θα φύγουμε και
κανείς δεν θα μας θυμηθεί.

Τάσος Λειβαδίτης / Τα χειρόγραφα του Φθινοπώρου

Νωεύς · 05-11-08

Χωρίς την αντηλιά σου

Είμαι καμένο χαρτί χωρίς τον ερωτά σου
Είμαι άκτιστο γιαπί χωρίς την αντηλιά σου
Σε έναν κόσμο καυτερό, σε έναν κόσμο δόλιο
Είσαι πουλί χωρίς φτερά, παιδί χωρίς παιχνίδι
Είσαι φιλί χωρίς υγρά, χάδι χωρίς στολίδι
Σε έναν κόσμο καυτερό, σε έναν κόσμο δόλιο

roumana · 6 Νοεμβρίου 2008

Το παραμύθι της γιαγιάς…

Είναι ακριβά, και απόμακρα της μοίρας τα ταξιμια
Τώρα τραγούδι ψάχνεις τους πόνους να γιατρέψει,
στο παραμύθι της γιαγιάς που ξέφτισε, ξεθώριασε,
να βρει το γιατρικό…
Μα δεν είναι πια άνοιξη, δεν είναι θεριστής…
Είναι που η νιότη έφυγε, η σκέψη φθινοπώριασε
Και πρέπει το χειμώνα να αντέξεις…

Δημητρης Καραγιαννης

Νωεύς · 06-11-08

Αρχική Δημοσίευση από roumana:
Το παραμύθι της γιαγιάς…

Είναι ακριβά, και απόμακρα της μοίρας τα ταξιμια
...........................................
Και πρέπει το χειμώνα να αντέξεις…

: εκπληκτή "πλοκή!!! Συγχαίρω...

roumana · 06-11-08

(το αγαπημενο μου :redface:

)

Λεξιλόγιο.

Θα ήθελα να φτιάξω ένα ημερολόγιο με φράσεις που λένε ό,τι πάντα ήθελα να πω, για να το ανοίγει κάθε απελπισμένος. Σκόρπιες γραμμές από βιβλία,κομματιασμένοι στίχοι ποιητών, παυσίπονα ψυχών. Να μίλαγα μόνο μ'αυτές τις φράσεις θα'θελα. Να'ταν αυτές το λεξιλόγιό μου. Η μόνη απάντηση σ'ό,τι κι αν μου συμβαίνει ή με ρωτούν. Ή η σιωπή. Μήπως και καταφέρω να κρατήσω συμπαγή τον όγκο από τις πετρωμένες λέξεις που μ'αποτελεί και κατρακυλά, πετροστοιβάδα, κάθε που ανοίγω το στόμα μου. Και λερώνει και φουσκώνει τη θάλασσα της ζωής μου τόσο, που την κάνει να μοιάζει με κάτι που μπορεί να γεμίσει ή ν'αδειάσει κανείς.

Πέννυ Μηλιά

ironlion · 14 Νοεμβρίου 2008

[SIZE=+1]ΓΙΑ Τ ΑΔΕΡΦΙΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ ΝΩΡΙΣ -active member

[/SIZE] [SIZE=+1]Οι πιο πολλοί δεν θα θυμάστε αυτά που τότε είχα πεί,[/SIZE]
[SIZE=+1]και με αναγκάζετε ξανά να σας χαλάσω τη γιορτή,[/SIZE]
[SIZE=+1]το βόλεμά σας ,και την ατέλειωτη χαρά[/SIZE]
[SIZE=+1]κι ότι είχα αφήσει απ την προηγούμενη φορά.[/SIZE]
[SIZE=+1]Τα ίδια μάτια με την τόση αδιαφορία[/SIZE] ,
[SIZE=+1]καλά στημένη και η αλώβητη ιστορία[/SIZE]
[SIZE=+1]βλέπεις τώρα είναι μπανάλ η ωμή ολιγαρχία[/SIZE]
[SIZE=+1]κυβερνάει η γκλαμουριά και η σινιέ αληταρχία.[/SIZE]
[SIZE=+1]Η ευκολία τα λεφτά ,πανίσχυρο το τέρας[/SIZE]
[SIZE=+1]μα για τα αδέρφια μου δε φτάνει ο αέρας[/SIZE] ,
[SIZE=+1]τους μοιάζει η φτώχια φυλακή και ζητούν την ευκαιρία[/SIZE]
[SIZE=+1]να ξεφύγουν από αυτή την τιμωρία.[/SIZE]
[SIZE=+1]Και πάλι εκεί, φυτώριο καλό εντατικό[/SIZE]
[SIZE=+1]σε ένα κολλέγιο που λες ιδιωτικό[/SIZE]
[SIZE=+1]λαμπρό το μέλλον ,γιάπης με φράγκα[/SIZE]
[SIZE=+1]κι αν την χωθείς και στη στοά σε κάνουν μάγκα.[/SIZE]
[SIZE=+1]Τη λέν παιδεία, τι κοροιδία[/SIZE]
[SIZE=+1]λαμπαδιασμένα τα όνειρά τους τι αηδία[/SIZE] ,
[SIZE=+1]αυτά τα αδέρφια χάνονται εδώ στο δυο χιλιάδες[/SIZE]
[SIZE=+1]και φταίτε εσείς ρε πατεράδες και μανάδες.[/SIZE]
[SIZE=+1]
[/SIZE]
[SIZE=+1]Για τα αδέρφια που χαθήκανε νωρίς[/SIZE] ,
[SIZE=+1]δεν φτάνει μόνο της λύπης το τραγούδι[/SIZE] ,
[SIZE=+1]τα λάθη σας να ξέρεις πως δεν σβήνουνε,[/SIZE]
[SIZE=+1]μοναχά με ένα δάκρυ ή ένα λουλούδι.[/SIZE]
[SIZE=+1]Για αυτά αδέρφια που χαθήκανε νωρίς[/SIZE] ,
[SIZE=+1]κοιτάω τον ουρανό και σιγοτραγουδάω[/SIZE] ,
[SIZE=+1]και αφού νοιώθω την καρδιά μου να πονάει,[/SIZE]
[SIZE=+1]δεν ξεχνάω και εκδίκηση ζητάω.[/SIZE]
[SIZE=+1]
[/SIZE]
[SIZE=+1]Αλλού γιορτάζουνε αλλιώς για αυτό και εγώ standar τρελός[/SIZE] ,
[SIZE=+1]σκάω ακάλεστος και έχει ο Θεός[/SIZE] ,
[SIZE=+1]παιχνίδια εδώ πολιτικα,κι ας έχει έδρανα αδειανά[/SIZE]
[SIZE=+1]είν η πορεία σταθερή στο πουθενά.[/SIZE]
[SIZE=+1]Γιουροκουρέλια από εδώ ,το μισοφέγγαρο από εκεί[/SIZE]
[SIZE=+1]και πάνω απ όλα η μαμά Αμερική[/SIZE]
[SIZE=+1]νοιώθω καλά που είμαι απ την χώρα σου Σωκράτη[/SIZE] ,
[SIZE=+1]κι ας έχω τσίμπλα στο ένα μάτι.[/SIZE]
[SIZE=+1]Μα δε βαριέσαι, πόσα αδέρφια να χαθούνε,[/SIZE]
[SIZE=+1]οι υπόλοιποι ίσως να μπορούνε, να π*δ***νται απ�το PC τους[/SIZE]
[SIZE=+1]και να αλλάζουν τη ζωή τους[/SIZE]
[SIZE=+1]με κοκτέιλ αλχημικών παραγωγή τους.[/SIZE]
[SIZE=+1]Με λίγο clubbing ,πρασινοκόκκινα μαλιά[/SIZE]
[SIZE=+1]πίσω κουφάλες θα μας βάλουν τα γυαλιά[/SIZE] ,
[SIZE=+1]αυτοί τα πάνε πιο καλά στους αριθμούς[/SIZE]
[SIZE=+1]θα μας κερδίσουν στους μαρμάρινους σταυρούς.[/SIZE]
[SIZE=+1]
[/SIZE]
[SIZE=+1]Για τα αδέρφια που χαθήκανε νωρίς[/SIZE] ,
[SIZE=+1]δεν φτάνει μόνο της λύπης το τραγούδι[/SIZE] ,
[SIZE=+1]τα λάθη σας να ξέρεις πως δεν σβήνουνε[/SIZE] ,
[SIZE=+1]μοναχά με ένα δάκρυ ή ένα λουλούδι.[/SIZE]
[SIZE=+1]Για αυτά αδέρφια που χαθήκανε νωρίς[/SIZE]
[SIZE=+1]κοιτάω τον ουρανό και σιγοτραγουδάω[/SIZE]
[SIZE=+1]και αφού νοιώθω την καρδιά μου να πονάει[/SIZE] ΄
[SIZE=+1]δεν ξεχνάω και εκδίκηση ζητάω.[/SIZE]
[SIZE=+1]
[/SIZE]
[SIZE=+1]Κι είναι τα αδέρφια μου πιστοί σαν καταναλωτές[/SIZE] ,
[SIZE=+1]φανατικοί των show τηλεθεατές,[/SIZE]
[SIZE=+1]άλλοι dealerια ,μπορει και δικηγόροι[/SIZE] ,
[SIZE=+1]το ίδιο μου κάνει κι ας αλλάζουνε οι χώροι.[/SIZE]
[SIZE=+1]ʼλλοι μπράβοι, και μες την νύχτα καθώς πρέπει,[/SIZE]
[SIZE=+1]αφού η φτώχια η π**τ*να το επιτρέπει[/SIZE] ,
[SIZE=+1]άλλοι φορέσανε στολή για εκείνους ντρέπομαι πολύ[/SIZE] ,
[SIZE=+1]άλλοι τελειώσαν όποια νά τανε σχολή.[/SIZE]
[SIZE=+1]ʼλλοι γιατροί, και επιχηρηματίες,[/SIZE]
[SIZE=+1]άλλοι στον τόκο τα λεφτά και εγκληματίες,[/SIZE]
[SIZE=+1]μα δεν τ αντέχω ρε παιδιά εγώ σας έζησα αλλιώς[/SIZE]
[SIZE=+1]για αυτό σας λέω ότι δεν είμαι τυχερός.[/SIZE]
[SIZE=+1]Έμεινα εδώ να τραγουδάω και σας ρωτάω[/SIZE] ,
[SIZE=+1]τελικά από ποιούς εκδίκηση ζητάω[/SIZE] ,
[SIZE=+1]από εκείνους που ξέρουμε ότι φταίνε[/SIZE]
[SIZE=+1]ή από εκείνους που τριγύρω πάλι κλαίνε.[/SIZE]

Neraida · 08-11-08

Τάσος Λειβαδίτης

supergirl55 · 11 Νοεμβρίου 2008

Πολύ ωραίο αυτό το ποίημα του Καβάφη..Τώρα τελευταία το διάβασα..δεν το ήξερα..και μου άρεσε πάρα πολύ.

Δεσμώτης · 16-11-08

- Alberto Caeiro -
O Φύλακας των κοπαδιών
Ι
Εγώ ποτέ δεν φύλαξα κοπάδια,
Αλλά σαν να τα φύλαξα είναι.
Η ψυχή μου είναι ένας βοσκός,
Γνωρίζει τον άνεμο και τη βροχή
Κι απ' το χέρι κρατώντας τις Εποχές
Ακολουθεί και κοιτάζει.
Oλη η γαλήνη της Φύσης δίχως ανθρώπους
Eρχεται να καθίσει δίπλα μου.
Αλλά εγώ μένω θλιμμένος όπως το ηλιοβασίλεμα
Στη Φαντασία μας,
Οταν πέφτει παγωνιά μακριά στην κοιλάδα
Και νιώθεις τη νύχτα να μπαίνει
Σαν πεταλούδα από το παράθυρο.

Αλλά η θλίψη μου είναι ηρεμία
Γιατί είναι φυσική και δίκαιη
Και είναι ότι πρέπει να υπάρχει στην ψυχή
Οταν σκέφτεται ότι υπάρχει
Και τα χέρια μαζεύουν λουλούδια χωρίς αυτή να το ξέρει.

Σαν θόρυβος από κουδούνια
Πέρα από τη στροφή του δρόμου,
Οι σκέψεις μου είναι ευχαριστημένες.
Μόνο λυπάμαι που ξέρω πως είναι ευχαριστημένες,
Γιατί, αν δεν το ήξερα,
Αντί να είναι ευχαριστημένες και θλιμμένες,
Θα ήταν χαρούμενες και ευχαριστημένες.

Να σκέφτεσαι είναι ενοχλητικό σαν να βαδίζεις στη βροχή
Οταν ο άνεμος δυναμώνει και μοιάζει σαν να βρέχει περισσότερο

Δεν έχω φιλοδοξίες μήτε επιθυμίες
Να 'μαι ποιητής δεν είναι δική μου φιλοδοξία.
Είναι ο τρόπος μου να είμαι μόνος.

Κι αν κάποτε επιθυμώ,
Με τη φαντασία μου, αρνάκι να 'μαι
(Ή και το κοπάδι ολόκληρο
Σκόρπιο να τρέχει σ' όλη την πλαγιά
Και να 'μαι πολλά πράγματα ευτυχισμένα την ίδια στιγμή),
Είναι μόνο γιατί αισθάνομαι ό,τι γράφω στο ηλιοβασίλεμα
Ή όταν ένα σύννεφο απλώνει το χέρι του πάνω από το φως
Κι η σιωπή τρέχει έξω στο χορτάρι.

Οταν κάθομαι να γράψω στίχους
Ή, περνώντας από δρόμους και μονοπάτια,
Γράφω στίχους στο χαρτί που υπάρχει στη σκέψη μου,
Νιώθω μια γκλίτσα στα χέρια
Και βλέπω μια σιλουέτα του εαυτού μου
Στην κορφή του λόφου,
Να κοιτάζει το κοπάδι μου και να βλέπει τις ιδέες μου
Ή να κοιτάζει τις ιδέες μου και να βλέπει το κοπάδι μου,
Και να χαμογελάει αόριστα σαν κάποιος που δεν καταλαβαίνει τι λένε
Και παριστάνει πως καταλαβαίνει.

Χαιρετάω όλους όσους θα με διαβάσουν,
Βγάζοντάς τους το πλατύγυρο καπέλο μου
Σαν θα με δουν στην πόρτα μου
Οταν η άμαξα φανεί στην κορφή του λόφου.
Τους χαιρετώ και τους εύχομαι ήλιο,
Και βροχή, όταν η βροχή είναι αναγκαία,
Και τα σπίτια τους να 'χουν
Ενα παράθυρο ανοιχτό και στο πλάι
την αγαπημένη τους καρέκλα
Για να κάθονται να διαβάζουν τους στίχους μου.
Και διαβάζοντάς τους να σκέφτονται
Πως είμαι πράγμα φυσικό-
Για παράδειγμα, το αρχαίο δέντρο
Που στη σκιά του παιδιά όταν ήταν
Σωριάζονταν, κουρασμένα απ' το παιχνίδι,
Σκουπίζοντας τον ιδρώτα του ζεστού μετώπου τους
Με το μανίκι της ριγέ ποδιάς τους.

ΙΧ
Είμαι ένας φύλακας κοπαδιών.
Το κοπάδι είναι οι σκέψεις μου.
Και οι σκέψεις μου είναι αισθήσεις.
Σκέφτομαι με τα μάτια και τα αυτιά
Τα χέρια και τα πόδια
Τη μύτη και το στόμα.

Σκέφτομαι ένα λουλούδι είναι το βλέπω και το μυρίζω
Και τρώω έναν καρπό είναι γνωρίζω το νόημά του.

Γι' αυτό όταν μια μέρα με ζέστη
Αισθάνομαι λυπημένος απ' την πολλή απόλαυση,
Ξαπλώνω στο χορτάρι φαρδύς πλατύς,
Κλείνω τα μάτια μου που καίνε,
Νιώθω ολόκληρο το κορμί μου ξαπλωμένο στην πραγματικότητα,
Γνωρίζω την αλήθεια και είμαι ευτυχισμένος.

ΧΧ
O Τάγος είναι ωραιότερος απ' το ποτάμι που περνάει απ' το χωριό μου,
Αλλά ο Τάγος δεν είναι ωραιότερος απ' το ποτάμι που περνάει απ' το χωριό μου,
Γιατί ο Τάγος δεν είναι το ποτάμι που περνάει απ' το χωριό μου.

Ο Τάγος έχει μεγάλα πλοία.
Και μπορούν ακόμα να ταξιδεύουν πάνω του,
Οσοι βλέπουν σε όλα αυτό που δεν υπάρχει,
Την ανάμνηση από τις καραβέλες.

Ο Τάγος έρχεται από την Ισπανία
Και πέφτει στη θάλασσα της Πορτογαλίας
Ολος ο κόσμος το ξέρει.
Αλλά λίγοι ξέρουν ποιο είναι το ποτάμι του χωριού μου
Από πού πάει
Κι από πού έρχεται.
Γι' αυτό, γιατί ανήκει σε λιγότερους,
Το ποτάμι του χωριού μου είναι πιο ελεύθερο και μεγαλύτερο.

Απ' τον Τάγο πάει κανείς στον κόσμο.
Πέρα απ' τον Τάγο είναι η Αμερική
Και ο πλούτος για όσoυς τη βρουν.

Κανείς ποτέ δεν σκέφτηκε τι υπάρχει πέρα
Απ' το ποτάμι του χωριού μου.

Το ποτάμι του χωριού μου δεν σε κάνει να σκέφτεσαι τίποτα.
Οποιος στέκεται δίπλα του στέκεται απλά δίπλα του.

Δεσμώτης · 19-11-08

Εγώ δεν ξέρω από πουλιά,
δεν γνωρίζω την ιστορία της φωτιάς.

Αλλά πιστεύω πως η μοναξιά μου έπρεπε να 'χει φτερά.

- Αλεχάντρα Πισαρνίκ -

e-sofia · 19-11-08

Πως μπαίνει φως σε ένα σπίτι;

Αν είναι ανοιχτά τα παράθυρα.

Πως μπαίνει φως σε έναν άνθρωπο;

Αν είναι ανοιχτή η πόρτα του έρωτα.

PAulo Coelho

Δεσμώτης · 23 Νοεμβρίου 2008

Ο ΛΙΠΟΤΑΧΤΗΣ

Κύριε Πρόεδρε
Σας γράφω ένα γράμμα
Που ίσως να διαβάσετε
Αν έχετε καιρό.

Φτάσανε τα χαρτιά μου
Πως πρέπει να καταταγώ
Να φύγω για τον πόλεμο
Τʼ αργότερο Τετάρτη.

Όμως Κύριε Πρόεδρε
Δεν πρόκειται να πάω
Δεν βρέθηκα σʼ αυτή τη γη
Για να σκοτώνω αθώους.

Δε θέλω να θυμώσετε
Μα πρέπει να σας πω
Πως το ʼχω πάρει απόφαση
Να γίνω λιποτάχτης.

Βλέπω στη λίγη μου ζωή
Πως πέθανε ο πατέρας μου
Πως φύγανε τʼ αδέρφια μου
Και τα παιδιά μου κλαίνε.

Η μάνα μου απʼ τα βάσανα
Τώρα βαθιά στον τάφο
Γελάει με τους εξοπλισμούς
Περιγελάει τους στίχους.

Όταν με χώσαν φυλακή
Αρπάξαν τη γυναίκα μου
Αρπάξαν την ψυχή μου
Το παρελθόν που αγάπησα.

Αύριο ξημερώματα
Την πόρτα θα χτυπήσω
Στα μούτρα των νεκρών καιρών
Και θα χυθώ στους δρόμους.

Θα ζητιανέψω τη ζωή μου
Γυρνώντας τη Γαλλία
Από Βρετάνη ως Προβηγκία
Και σʼ όλους θα φωνάξω

Άρνηση στην υποταγή
Άρνηση στην κατάταξη
Μην πάει κανείς στον πόλεμο
Να φύγετε αρνηθείτε.

Αν πρέπει αίμα να χυθεί
Να δώστε το δικό σας
Αφού αυτό διδάσκετε
Σε όλους, Κύριε Πρόεδρε.

Κι αν είναι να με πιάσετε
Πέστε στους χωροφύλακες
Ότι θα είμαι άοπλος
Κι αν θέλουν, ας μου ρίξουν.

ΠΡΩΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ
Στον Ζαν Μπουλλέ
για να του αλλάξω ιδέες

Όταν ένας άντρας αγαπάει μια γυναίκα
Την παίρνει καταρχή στα γόνατά του
Φροντίζει να της βγάλει τη φουστίτσα
Ώστε το πανταλόνι του να μην καταστραφεί
Γιατί το ύφασμα πάνω στο ύφασμα
Φθείρει το ύφασμα.
Κατόπι με τη γλώσσα του κοιτάει αν της έγινε
Σωστά η αφαίρεση αμυγδαλών
Αλλιώτικα υπάρχει φόβος μόλυνσης.
Μετά, για να μη μένουνε τα χέρια του αδρανή
Ψάχνει βαθιά, όσο μπορεί βαθύτερα
Ωσότου ανακαλύπτει την ουρά
Από ʼναν άσπρο ποντικό
Που ʼχει βαφτεί στο αίμα
Και μαλακά τραβάει την κλωστή
Να φτάσει ως το ταμπάξ.

Boris Vian - ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΣΤΙΕΡΗΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΣΗΣ Θ. ΝΙΑΡΧΟΣ (ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΝΩΣΗ, 1992)

Να σημειώσω πως ο "Λιποτάχτης" δημοσιεύτηκε το 1954, τραγουδήθηκε από τον ίδιο τον Μπορίς Βιαν ανήμερα της ήττας των Γάλλων στο Ντιεν Μπιεν Φου και παίχτηκε μεν από τα ραδιόφωνα αλλά αμέσως απαγορεύτηκε έως το 1962.
Σύμφωνα με ορισμένους, η αρχική μορφή των δυο τελευταίων στίχων ήταν Que je tiendrai une arme / Et que je sais tirer par (ότι θα κρατάω όπλο και ξέρω να ρίχνω) και ο Μουλουτζί έπεισε τον Βιάν να τους αλλάξει επί το πασιφιστικότερο, αλλά άλλοι λένε πως εξαρχής οι στίχοι ήταν αυτοί και πως η παραλλαγή είναι μεταγενέστερη.

olibos2008 · 23-11-08

Επιθυμίες

Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν
και τάκλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,
με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά --
έτσ' οι επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν
χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν' αξιωθεί καμιά
της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Corpse Bride · 23-11-08

Θαρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ εισ' η ελπίδα.
Ακου θάρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές
με γυρμένους απέξω
Και τη δουλειά
θα τη διαλέγουμε
δε θάμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες.
Να φυλάξεις μονάχα
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις και έννοιες σαν και αυτές
απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί.
Και θαρθούνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά-
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο:
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία.

Γίδι · 23-11-08

Τελευταίος σταθμός, Γιώργος Σεφέρης

Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσαν.
Τ' αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις
όπως το φέρει ο κόπος της τελειωμένης μέρας
και βγάζεις άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες,
πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις.
Τώρα που κάθομαι άνεργος και λογαριάζω
λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη·
νησιά, χρώμα θλιμμένης Παναγίας, αργά στη χάση
ή φεγγαρόφωτα σε πολιτείες του βοριά ρίχνοντας κάποτε
σε ταραγμένους δρόμους ποταμούς και μέλη ανθρώπων
βαριά μια νάρκη.
Κι όμως χτες βράδυ εδώ, σε τούτη τη στερνή μας σκάλα
όπου προσμένουμε την ώρα της επιστροφής μας να χαράξει
σαν ένα χρέος παλιό, μονέδα που έμεινε για χρόνια
στην κάσα ενός φιλάργυρου, και τέλος
ήρθε η στιγμή της πλερωμής κι ακούγονται
νομίσματα να πέφτουν πάνω στο τραπέζι·
σε τούτο το τυρρηνικό χωριό, πίσω από τη θάλασσα του Σαλέρνο
πίσω από τα λιμάνια του γυρισμού, στην άκρη
μιας φθινοπωρινής μπόρας, το φεγγάρι
ξεπέρασε τα σύννεφα, και γίναν
τα σπίτια στην αντίπερα πλαγιά από σμάλτο.
Σιωπές αγαπημένες της σελήνης.

Είναι κι αυτός ένας ειρμός της σκέψης, ένας τρόπος
ν' αρχίσεις να μιλάς για πράγματα που ομολογείς
δύσκολα, σε ώρες όπου δε βαστάς, σε φίλο
που ξέφυγε κρυφά και φέρνει
μαντάτα από το σπίτι κι από τους συντρόφους,
και βιάζεσαι ν' ανοίξεις τη καρδιά σου
μη σε προλάβει η ξενιτιά και τον αλλάξει.
Ερχόμαστε απ' την Αραπιά, την Αίγυπτο την Παλαιστίνη τη Συρία·
το κρατίδιο
της Κομμαγηνής που 'σβησε σαν το μικρό λυχνάρι
πολλές φορές γυρίζει στο μυαλό μας,
και πολιτείες μεγάλες που έζησαν χιλιάδες χρόνια
κι έπειτα απόμειναν τόπος βοσκής για τις γκαμούζες
χωράφια για ζαχαροκάλαμα και καλαμπόκια.
Ερχόμαστε απ' την άμμο της έρημος απ' τις θάλασσες του Πρωτέα,
ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες,
καθένας κι ένα αξίωμα σαν το πουλί μες στο κλουβί του.
Το βροχερό φθινόπωρο σ' αυτή τη γούβα
κακοφορμίζει την πληγή του καθενός μας
ή αυτό που θα 'λεγες αλλιώς, νέμεση μοίρα
ή μοναχά κακές συνήθειες, δόλο και απάτη,
ή ακόμη ιδιοτέλεια να καρπωθείς το αίμα των άλλων.
Εύκολα τρίβεται ο άνθρωπος μες στους πολέμους·
ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο·
χείλια και δάχτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος
μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της μέρας
και πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα,
στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους.
Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο,
άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν·
σαν έρθει ο θέρος
προτιμά να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ' άλλο χωράφι·
σαν έρθει ο θέρος
άλλοι φωνάζουνε για να ξορκίσουν το δαιμονικό
άλλοι μπερδεύουνται μες στ' αγαθά τους, άλλοι ρητορεύουν.
Αλλά τα ξόρκια τ' αγαθά τις ρητορείες,
σαν είναι οι ζωντανοί μακριά, τι θα τα κάνεις;
Μήπως ο άνθρωπος είναι άλλο πράγμα;
Μην είναι αυτό που μεταδίνει τη ζωή;
Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν.

Πάλι τα ίδια και τα ίδια, θα μου πεις, φίλε.
Όμως τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμάλωτου τη σκέψη
του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια
δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς.
Ίσως και να 'θελε να μείνει βασιλιάς ανθρωποφάγων
ξοδεύοντας δυνάμεις που κανείς δεν αγοράζει,
να σεργιανά μέσα σε κάμπους αγαπάνθων
ν' ακούει τα τουμπελέκια κάτω απ' το δέντρο του μπαμπού,
καθώς χορεύουν οι αυλικοί με τερατώδεις προσωπίδες.
Όμως ο τόπος που τον πελεκούν και που τον καίνε σαν το πεύκο, και τον βλέπεις
είτε στο σκοτεινό βαγόνι, χωρίς νερό, σπασμένα τζάμια, νύχτες και νύχτες
είτε στο πυρωμένο πλοίο που θα βουλιάξει καθώς το δείχνουν οι στατιστικές,
ετούτα ρίζωσαν μες στο μυαλό και δεν αλλάζουν
ετούτα φύτεψαν εικόνες ίδιες με τα δέντρα εκείνα
που ρίχνουν τα κλωνάρια τους μες στα παρθένα δάση
κι αυτά καρφώνουνται στο χώμα και ξαναφυτρώνουν·
ρίχνουν κλωνάρια και ξαναφυτρώνουν δρασκελώντας
λεύγες και λεύγες·
ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας.
Κι α σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ' ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει·
στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων πόνος.

Να μιλήσω για ήρωες να μιλήσω για ήρωες: ο Μιχάλης
που έφυγε μ' ανοιχτές πληγές απ' το νοσοκομείο
ίσως μιλούσε για ήρωες όταν, τη νύχτα εκείνη
που έσερνε το ποδάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία,
ούρλιαζε ψηλαφώντας τον πόνο μας· "Στα σκοτεινά
πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε ..."
Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά.

Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσουν.

Cava dei Tirreni, 5 Οκτωβρίου '44

Μοιραζόμαστε ποιήματα

Δραστήριο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Περιβόητο μέλος

Περιβόητο μέλος

Περιβόητο μέλος

Περιβόητο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Διάσημο μέλος

Τιμώμενο Μέλος

Διάσημο μέλος

Νεοφερμένος

Επιφανές μέλος

Νεοφερμένος

Περιβόητο μέλος

Περιβόητο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Περιβόητο μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Διακεκριμένο μέλος

Τιμώμενο Μέλος