Ρεγγίνα

Νεοφερμένος

Η Μαρία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 36 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 17 μηνύματα.
Να εύχεσαι νά 'ναι μακρύς ο δρόμος.

Αυτή ειδικά τη φράση την ακούω και τη λέω πολύ συχνά τελευταία... Μόλις πριν λίγο το σκεφτόμουνα και μετά άνοιξα ένα βιβλίο... Πριν καν διαβάσω την αφιέρωση, γύρισα να διαβάσω την τελευταία σελίδα... Δε διορθώνομαι με τίποτα...:P

Το ταξίδι φυσικά και το απολαμβάνω... Και θα συνεχίσω μέχρι τέλους... Και θα προσπαθήσω να μη ρωτάω συνέχεια αν φτάνουμε...:P
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Αγαπητή μου Isi, η θετική ψήφος ήταν για την Ιθάκη. Απορώ πώς δεν σκέφτηκε κανείς μας έως σήμερα να δημοσιεύσει αυτό το αρχετυπικό ποίημα. Σ' ευχαριστώ για την πρωτοβουλία.

Το κείμενο της Ρεγγίνας, μ' έκανε να νιώσω γεύση από σκόνη στο στόμα μου και κόκκους άμμου στο λαιμό μου. Δυνατό κι αληθινό, σαν γροθιά στο στομάχι. Έμοιαζε με ρεπορτάζ πολεμικού ανταποκριτή, μέσα απ' το μέτωπο της μάχης.

Δεν θα μπορούσαμε να βρούμε πιστότερη περιγραφή της αγωνίας του απροετοίμαστου ταξιδιώτη, όταν στην προσπάθειά του να περάσει την πνευματική Έρημο, βρίσκεται αντιμέτωπος με το Χόρονζον και τους Δαίμονές του. Δύσκολα βρίσκει κανείς το θάρρος να μιλήσει έτσι, σε τρίτο πρόσωπο, για τις συναισθηματικές του συγκρούσεις.

Ωστόσο, η μάχη που περιγράφει, είναι μια χαμένη μάχη. Κανείς δεν λέει "Σκάσε" σ' έναν Δαίμονα της Σκόνης, γιατί αυτό σημαίνει άμεσα ότι αυτός έχει φωνή και λέει κάτι που μας ενοχλεί. Αυτό του δίνει δύναμη, τον τρέφει και τον γιγαντώνει. Το "Ηλίθια" σου επιστρέφεται πίσω, κάθε φορά που το προφέρεις, από ένα αερικό που σκοπός του είναι να διαψεύδει καθετί θετικό που σκέφτεσαι για τον εαυτό σου και να επιβεβαιώνει οτιδήποτε αρνητικό.

Ο Άλιστερ Κρόουλυ μας λέει πως ο μυημένος δεν πολεμάει με τους Δαίμονες της Σκόνης. Περνάει από μέσα τους, εν γνώσει της φαινομενικότητας και της έλλειψης συνοχής τους, σκορπίζοντάς τους σε σωρούς από άμμο.
Ο Κάρλος Καστανέντα και οι Τολτέκοι Μάγοι, μιλούσαν για το σταμάτημα του εσωτερικού μας διαλόγου, προκειμένου να βρούμε τον Δρόμο μας.
Ο γέροντας Παΐσιος, έλεγε για τους "Λογισμούς" πως είναι το Διαβόλου.
Όλοι έλεγαν το ίδιο. Έχουμε μιλήσει, μέσα στην παρούσα κάρτα για τη σημασία της Σιγής. Οι Δαίμονες της Σκόνης καταρρέουν αγαπητή Ρεγγίνα, μόνο όταν πια δεν αμύνεσαι. Θυμήσου πως ο νεαρός Αλχημιστής του Κοέλιο έπρεπε να δαμάσει έναν από αυτούς, να τον κάνει να τυφλώσει τους εχθρούς του και να τους κάνει να φοβηθούν. Τότε πέρασε την υψηλότερη μύησή του. Ο συμβολισμός είναι κοινός.

Σε βρήκαμε μέσα σε θύελλα. Οι άνεμοι του Εγώ είναι ισχυροί και πνέουν μανιασμένα. Το καραβάνι μας είναι έτοιμο να σε δεχτεί. Ας ελπίσουμε, μέχρι το τέλος του ταξιδιού, όλοι να βιώσουμε το θάνατο του εαυτού κι ο άνεμος να κοπάσει.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Ρεγγίνα

Νεοφερμένος

Η Μαρία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 36 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 17 μηνύματα.
Συγνώμη που αναφέρομαι πάλι σ'εμένα, αλλά θέλω να ρωτήσω κάτι.

Κανείς δεν λέει "Σκάσε" σ' έναν Δαίμονα της Σκόνης, γιατί αυτό σημαίνει άμεσα ότι αυτός έχει φωνή και λέει κάτι που μας ενοχλεί.

Αυτό είναι απαραίτητο? Χωρίς να ισχυρίζομαι ότι κέρδισα ή ότι κερδίζω... Μίλησα για μία φωνή, στην οποία είχα δώσει ανθρώπινη υπόσταση. Πρώτα την άκουγα και της είχα τυφλή εμπιστοσύνη, μετά άρχισα να την αμφισβητώ και κατέληξα να μην την υπολογίζω... Όταν σε κάποιον που εμπιστεύομαι και σέβομαι φτάνω στο σημείο να πω σκάσε, σημαίνει ότι τον έχω βαρεθεί. Κι όταν κάτι το βαριέμαι, παύει να με απασχολεί... Θεωρώ ότι το ίδιο ισχύει κι εδώ, εγώ αυτό βλέπω. Εντάξει, την ακούω ακόμα, αλλά δεν της δίνω σημασία... Γιατί αυτό σημαίνει ότι έχασα τη μάχη και όχι ότι είμαι σε καλό δρόμο?
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Γιατί με αυτόν τον τρόπο, συνεχίζεις να της δίνεις υπόσταση. Είναι σαν να πρόκειται για μια αληθινή οντότητα, που έπεσε σε δυσμένεια. Δεν σταμάτησε όμως να υπάρχει. Μπορεί προσωρινά να μειώθηκε η δύναμή της, όμως κάπου εκεί καραδοκεί. Με την πρώτη ευκαιρία που η ισορροπία σου θα ταλαντευτεί, λόγω ας πούμε κάποιου ατυχούς γεγονότος, αυτή θα είναι πάλι εκεί και κάθε "Σκάσε" που εισέπραξε, θα σου το δώσει πίσω...
Ο Κρόουλυ μιλάει για άρνηση της ύπαρξης ενός Δαίμονα της Σκόνης ή καλύτερα για κατανόηση της μη ύπαρξης. Τότε, χωρίς να πεις τίποτε, περνάς από μέσα του και τον σκορπάς σε σωρό από άμμο.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Πέρασε ένας χρόνος από τη μέρα που με αβέβαιο βήμα διαβήκαμε το κατώφλι της Ερήμου. Ένας χρόνος δίσεκτος, δύσκολος, μακρύς σαν αιώνας.
Ο Ερημίτης μας περίμενε υπομονετικά, ποιος ξέρει για πόσον καιρό. Χωρίς να βγάλει μιλιά, σήκωσε το φανάρι του και κίνησε για άγνωστη κατεύθυνση, πριν κάποιος από εμάς προλάβει να ξαποστάσει. Με τα μάτια τυφλωμένα απʼ τους Δαίμονες της Σκόνης, με τʼ αυτιά μας να βουίζουν από την ιαχή του Κυρίου της Αβύσσου, που ούρλιαζε σαν κοσμική θύελλα «Εγώ είμαι Εγώ», τον ακολουθήσαμε χωρίς να σκεφτούμε πού μας οδηγεί.
Ως ψυχοπομπός μας οδήγησε στο βασίλειο του Άδη, μας σύστησε στον Θάνατο, τον πιο πιστό μας φίλο, μας γνώρισε την απελπισία της ύπαρξης, χωρίς ούτε μια λέξη, ή ένα νεύμα παρηγοριάς. Χαρίσαμε το αίμα μας στη σκιά του μάντη, για να πάρουμε το χρησμό για το ταξίδι. Έπειτα, μας οδήγησε στην Άνοιξη, είδαμε πράσινα νεαρά στάχυα να κυματίζουν, όσο έπιανε το μάτι.
Ως διδάσκαλος μας δίδαξε τη Σιγή, την οποία μας επέβαλλε για κάμποσους μήνες. Μας κράτησε θαρρείς ζηλότυπα κοντά του, όσο κι αν η καρδιά μας πετάριζε ανυπόμονα στη σκέψη του ταξιδιού, προετοιμάζοντάς μας για τις επόμενες κάρτες, κάποιες εκ των οποίων τρομάζουν την ψυχή με τη θωριά τους.
Κάποια μέρα, για πρώτη φορά είδαμε ένα ανεπαίσθητο μειδίαμα με αόριστο νόημα, να φωτίζει το γέρικο πρόσωπό του και μας επέτρεψε επιτέλους να συνεχίσουμε το Δρόμο.

Ήταν ένας χρόνος σκληρός, μουντός και θλιμμένος, σαν τη γκρίζα γενειάδα και τις ρυτίδες του γέρου αρχετυπικού μας Διδασκάλου, αλλά παραγωγικός και πλούσιος σε υποσχέσεις. Καθώς βαδίζουμε σιγά σιγά προς το τέλος της Ερήμου, κανείς μας δεν θα είναι πια ο ίδιος, ούτε και το καράβι μας. Ας ευχηθούμε να είναι καλοτάξιδο και να μας οδηγήσει στον πολυτιμότερο απʼ όλους τους θησαυρούς, το Θέλημα.

Καθώς το μάτι αντικρύζει το σκοτεινό ωκεανό του Μπίνα, για να διασκεδάσω τον κουλουριασμένο φόβο που σαλεύει μέσα μου και να πάρω ίσως λίγο κουράγιο, τα χείλη μου σιγομουρμουράν ένα τραγούδι για το Δρόμο:



Ο Δρόμος

Ο Δρόμος μʼ έσπειρε, με θέρισε, με πήρε
Ο Δρόμος φλόγισε με πόθο την καρδιά μου
Με αποπλάνησε μα και με συνεπήρε
με υποσχέσεις, όσο έφτανʼ η ματιά μου

Όρθιος περίμενε ο Κάιν τη σειρά του
γύρω του γελωτοποιοί και τσαρλατάνοι
Μʼ αυτοί που ξέραν την αξία του Θανάτου
τον καταδίκασαν ποτέ να μην πεθάνει

Κλαίγαν οι μάνες σαν κινούσαμε τη δύση
τʼ άπαρτο κάστρο θα κρατούσε δέκα χρόνια
Και στων θεών ήταν αντίθετο τη φύση
στ' άβουλα πιόνια τους να δείξουνε συμπόνια

Ο Δρόμος κάλυψε τα ίχνη μου στη Λήθη
μού ʽδειξε πράγματα που τʼ αγνοούσαν όλοι
Οι φλόγες χόρτασαν και σιώπησαν οι μύθοι
τη νύχτα που άνοιξε η Κερκόπορτα στην Πόλη

Γύριζαν οι κονκισταδόρες τραγουδώντας
με του μεγάλου Μοντεζούμα το χρυσάφι
Μα όσοι κι αν χάθηκαν το θρύλο κυνηγώντας
κανείς πού βρίσκεται η Τσιμπόλα δεν θα μάθει

Ο Δρόμος μού ʽδωσε τα Φώτα και το Νόμο
Αυτός με μύησε στης μάχης το μεθύσι
Κι όταν πληρώσω όλα τα χρέη μου στο Δρόμο
το θείο χέρι Του τα μάτια θα μου κλείσει

Δεν έχουμε βγει ακόμη από την Έρημο. Μπροστά μας ορθώνεται ο Τροχός, που ήδη ακούγεται να τρίζει και κανείς δεν ξέρει αν στο τέλος θα βρεθεί στην επάνω ή στην κάτω πλευρά του. Συνηθίζεται τέτοιες μέρες να μετράμε την Τύχη μας. Προσδεθείτε αγαπητοί μου συνταξιδιώτες και πάντα να κοιτάτε το κέντρο του Τροχού.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Πέρασε ένας χρόνος...
Ως ψυχοπομπός μας οδήγησε στο βασίλειο του Άδη, μας σύστησε στον Θάνατο, τον πιο πιστό μας φίλο, μας γνώρισε την απελπισία της ύπαρξης, χωρίς ούτε μια λέξη, ή ένα νεύμα παρηγοριάς. Χαρίσαμε το αίμα μας στη σκιά του μάντη, για να πάρουμε το χρησμό για το ταξίδι.

Για να περάσεις την 'Αβυσο πρέπει να εγκαταλείψεις όλα όσα έχεις και όλα όσα είσαι (Α.C : Magick without tears). Οικογένεια, φίλους, υλικά αγαθά, χρόνο, προσωπικές ανάγκες, συνήθειες. Ουσιαστικά το "Εγώ". Διαισθητικά βλέπω επίσης μια διασύνδεση μεταξύ Ερημίτη, Λαγνείας, Κρεμασμένου και Θανάτου. Βλέπω ότι όλες οι κάρτες μέχρι και τον Θάνατο, είναι ουσιαστικά διαφορετικά πρόσωπα του Ερημίτη ή τα τμήματα ενός κύκλου που ολοκληρώνεται...γιατί είναι όλες κάρτες μεταμόρφωσης. 'Εγραψες "κανείς μας δεν είναι πια ο ίδιος". Διαβαίνεις την εσωτερική σου 'Ερημο (Ερημίτης), τρελαίνεσαι από τους Ανέμους της Σκόνης (Τροχός), αλλά εσύ πρέπει να μείνεις προσηλωμένος στο Θέλημά σου, κατόπιν επακολουθεί η νίκη της μεταμόρφωσης (Πόθος-Δύναμη, - αυτή η κάρτα θεωρώ ότι περιγράφει την Babalon και την "αιμοδοσία"), ύστερα η θυσία του Εγώ (Κρεμασμένος) και τέλος ο θάνατος του παλιού εαυτού (Κάρτα Θανάτου) και η εσωτερική αναγέννηση. Δεν ξέρω αν συμφωνείς μ'αυτήν την υπέρβασή μου να τα βλέπω όλα ενιαία μέχρι το Θάνατο. Ο Κρεμασμένος συμβολίζει τον Μεσσία. Την θυσία. Το "αίμα", την έσχατη πράξη αυτοθυσίας του Εγώ ; Εξακολουθώ να βλέπω πολλούς συσχετισμούς μεταξύ Θελήματος και του εσωτερικού κομματιού της χριστιανικής διδασκαλίας, εκείνου του απόκρυφου Χριστιανισμού. Ο Ιησούς λέει πχ σε κάποιο σημείο "δεν γίνεσαι μαθητής μου αν δεν μισείς την οικογένειά σου και τον εαυτό σου τον ίδιο ακόμα και αν δεν τα εγκαταλείψεις όλα για μένα". Ο Crowley γράφει κάπου ότι η οικογένεια είναι δημόσιος εχθρός νούμερο 1. Αν δεχτούμε τις διδασκαλίες των Γνωστικών για τον Ιησού, κάπου το μπέρδεμα αρχίζει να ξεκαθαρίσει...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Θα συμφωνήσω με την ενιαία θεώρηση των καρτών αυτών. Δεν θα πρέπει δε να παραγνωρίσουμε πως μετά την κάρτα του Θανάτου, ακολουθεί αυτή της Τέχνης, που συμβολίζει τον νέο Εαυτό, τον Ερμαφρόδιτο, αυτόν που γεννιέται όταν ο παλιός μας εαυτός έχει πια πεθάνει. Βρίσκω κι εγώ πολλές ομοιότητες με τον εσωτερικό χριστιανισμό, ο οποίος υπερβαίνει σε πολλές περιπτώσεις την εικόνα που έχουμε για τη χριστιανική διδασκαλία. Επίσης, μπορεί κανείς να παρατηρήσει πολλές ομοιότητες με τη διδασκαλία του Δον Χουάν, όπως μας την μεταβίβασε ο Κάρλος Καστανέντα, περί "μηδενισμού της προσωπικής μας ιστορίας".

"Η ιστορία του σύμπαντος, καθώς και οι προσωπικές μας ιστορίες, είναι γραμμένες από το ίδιο χέρι"...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Δόκτορα, μήπως το "θρυματισμένο Εγώ";

Μέσα στην 'Ερημο θρυματίζεται. Πριν είναι ακέραιο. Συνήθως στο θρυματίζει βέβαια μια άκρως εγωκεντρική προσωπικότητα. Κάπου μέσα σου όμως παραμονεύει πάντα ένα αγρίμι. Με άλλα λόγια, όπως είπε και ο Ντενκ Ξ.Πινγκ, δεν μπορείς για πολύ καιρό να στριμώξεις ένα γάτο σε μια γωνία. Τότε αποχωρείς από την 'Ερημο, την φυλακή ή ό,τι άλλο σου έχτισαν. Οι άνθρωποι δεν είναι για τις ερήμους ούτε για τις "καλόγριες". Κάποτε παίρνεις το "δίπλωμα" απ'τα σχολεία της Ερήμου. Ο Τρελλός δεν υπακούει σε κανόνες. Ψάχνει το νερό και την τροφή. Το πέρασμα από την 'Ερημο ευεργετικό, αλλά όχι ο προορισμός η 'Ερημος. Ο μόνος κριτής για τον προορισμό είναι η ψυχή μας.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Νωεύς

Τιμώμενο Μέλος

Ο Ιάσων αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Άγιο Πνεύμα (Σέρρες). Έχει γράψει 5,713 μηνύματα.
Μέσα στην 'Ερημο θρυματίζεται. Πριν είναι ακέραιο. Συνήθως στο θρυματίζει βέβαια μια άκρως εγωκεντρική προσωπικότητα. Κάπου μέσα σου όμως παραμονεύει πάντα ένα αγρίμι. Με άλλα λόγια, όπως είπε και ο Ντενκ Ξ.Πινγκ, δεν μπορείς για πολύ καιρό να στριμώξεις ένα γάτο σε μια γωνία. Τότε αποχωρείς από την 'Ερημο, την φυλακή ή ό,τι άλλο σου έχτισαν. Οι άνθρωποι δεν είναι για τις ερήμους ούτε για τις "καλόγριες". Κάποτε παίρνεις το "δίπλωμα" απ'τα σχολεία της Ερήμου. Ο Τρελλός δεν υπακούει σε κανόνες. Ψάχνει το νερό και την τροφή. Το πέρασμα από την 'Ερημο ευεργετικό, αλλά όχι ο προορισμός η 'Ερημος. Ο μόνος κριτής για τον προορισμό είναι η ψυχή μας.

Σε ευχαριστώ!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Κατά την παρουσίαση αυτής της κάρτας μιλήσαμε για το μύθο της Περσεφόνης, που συμβολίζει το πέρασμα της Ψυχής από το ανεκδήλωτο στο εκδηλωμένο, από τον Άιδη στον Κόσμο και για το Φως της γνώσης που μεταφέρει ο Ερημίτης, ο οποίος έκανε συνειδητά τούτο το ταξίδι, για όποιον μπορεί να το δει μέσα στο σκοτάδι και να τον ακολουθήσει για να περάσει την Άβυσσο του Εγώ και το Βασίλειο του Κυρίου της Ψευδαίσθησης. Μιλήσαμε ακόμη για τον Ήλιο που κοσμεί το κέντρο της κάρτας, όπως και της επόμενης, του Τροχού. Η παρακάτω "παιδική" ιστορία, η οποία θα δημοσιευτεί σε δύο μέρη, προσεγγίζει την ίδια διδασκαλία από μια άλλη οπτική γωνία...

«Η μικρή Ψυχή και ο Ήλιος», μια παιδική παραβολή
του Neale Donald Walsch

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μικρή Ψυχή, που είπε στο Θεό, «Γνωρίζω ποια είμαι».
Και ο Θεός είπε «Αυτό είναι υπέροχο! Ποια είσαι;»
Και η μικρή Ψυχή φώναξε, «Είμαι το Φως!»
Ο Θεός χαμογέλασε, μʼ ένα πλατύ χαμόγελο. «Σωστά!» αναφώνησε, «Είσαι το Φως».
Η μικρή Ψυχή ήταν τόσο ευτυχισμένη, γιατί είχε προσέξει πως όλες οι ψυχές μέσα στο Βασίλειο ήταν εκεί για να δουν τι συνέβαινε.
«Ουάου», είπε η μικρή Ψυχή, «αυτό είναι στʼ αλήθεια καταπληκτικό!»
Όμως σύντομα, αυτό δεν ήταν αρκετό. Η μικρή Ψυχή ένιωσε κάτι να σαλεύει μέσα της και τώρα ήθελε να είναι αυτή που ήταν. Έτσι, πήγε πίσω στο Θεό (πράγμα που δεν είναι κακή ιδέα για όλες τις ψυχές που ήθελαν να γίνουν Αυτό που Πραγματικά Είναι) και είπε:
«Γεια Θεέ! Τώρα που ξέρω Ποια Είμαι, είναι καλό για μένα να γίνω αυτή;»
Ο Θεός είπε, «Εννοείς πως θέλεις να είσαι Αυτό που Ήδη Είσαι;»
«Λοιπόν,» απάντησε η μικρή Ψυχή, «είναι άλλο πράγμα να ξέρω Ποια Είμαι και άλλο να είμαι στην πραγματικότητα αυτό. Θέλω να νιώσω πώς είναι να είσαι το Φως».
«Μα είσαι ήδη το Φως» επανέλαβε ο Θεός, χαμογελώντας πάλι.
«Ναι, αλλά θέλω να δω πώς είναι αυτή η αίσθηση», έσκουξε η μικρή Ψυχή.
«Λοιπόν,» είπε ο Θεός με έναν ελαφρύ καγχασμό, «υποθέτω πως θα ʽπρεπε να μάθεις. Πάντα ήσουν περιπετειώδης ψυχή». Η έκφρασή Του άλλαξε. «Υπάρχει μόνον ένα πράγμα…»
«Τι;» ρώτησε η μικρή Ψυχή.
«Λοιπόν, δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από το Φως. Βλέπεις, δεν δημιούργησα τίποτε εκτός από αυτό που είσαι κι έτσι, δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να έχεις την εμπειρία του εαυτού σου ως Αυτό που Είσαι, αφού δεν υπάρχει κάτι που να μην είσαι».
«Ε;» είπε η μικρή Ψυχή, που τώρα ήταν λίγο μπερδεμένη.
«Σκέψου το αλλιώς,» είπε ο Θεός. «Είσαι σαν ένα μικρό κερί μέσα στον Ήλιο. Βρίσκεσαι εκεί μαζί μʼ εκατομμύρια άλλα κεράκια, που όλα μαζί αποτελείτε τον Ήλιο. Και ο Ήλιος δεν θα ήταν ο Ήλιος χωρίς εσένα. Όχι, θα ήταν ένας Ήλιος χωρίς ένα από τα κεριά του…και δεν θα ήταν καθόλου πια ο ίδιος· γιατί δεν θα έλαμπε τόσο δυνατά όσο τώρα. Όμως πάλι, πώς να γνωρίσεις τον εαυτό σου ως το Φως, όταν βρίσκεσαι ανάμεσα στο Φως, ιδού η ερώτηση.»
«Ε λοιπόν,» αναθάρρησε η μικρή Ψυχή, «Θεός είσαι, σκέψου κάτι!»
Για άλλη μια φορά ο Θεός χαμογέλασε. «Έχω ήδη σκεφτεί. Αφού δεν μπορείς να δεις τον εαυτό σου ως το Φως, όταν είσαι μέσα στο Φως, θα σε περιβάλω με σκοτάδι.»
«Τι είναι σκοτάδι;» ρώτησε η μικρή Ψυχή.
«Είναι εκείνο που δεν είσαι» απάντησε ο Θεός.
«Θα φοβάμαι το σκοτάδι;» κλαψούρισε η μικρή Ψυχή.
«Μόνο εάν επιλέξεις να το φοβάσαι» απάντησε ο Θεός. «Δεν υπάρχει τίποτε, πραγματικά, να φοβηθείς, εκτός κι αν αποφασίσεις ότι υπάρχει. Βλέπεις, εμείς τα δημιουργούμε όλα, υποκρινόμαστε.»
«Ω» έκανε η μικρή Ψυχή, που ήδη ένιωθε καλύτερα.
Τότε ο Θεός εξήγησε πως για να έχεις την εμπειρία του οτιδήποτε, θα εμφανιστεί το ακριβώς αντίθετό του. «Είναι σπουδαίο δώρο, γιατί χωρίς αυτό δεν θα μπορούσες να ξέρεις τι είναι το καθετί. Δεν θα ήξερες τη Ζέστη χωρίς το Κρύο, το Επάνω χωρίς το Κάτω, το Γρήγορο χωρίς το Βραδύ. Δεν θα ήξερες το Αριστερά χωρίς το Δεξιά, το Εδώ χωρίς το Εκεί, το Τώρα χωρίς το Μετά.»
«Έτσι,» κατέληξε ο Θεός, «όταν περιβάλλεσαι από σκοτάδι, μην υψώνεις τη γροθιά σου και τη φωνή σου και μην το καταριέσαι. Καλύτερα να είσαι απλά ένα Φως μέσα στο σκοτάδι και μη θυμώνεις γιʼ αυτό. Τότε θα γνωρίζεις Ποια στʼ Αλήθεια Είσαι και οι άλλοι θα το γνωρίζουν επίσης. Άφησε το Φως σου να λάμψει και όλοι θα δουν πόσο ξεχωριστή είσαι.»
«Εννοείς πως είναι σωστό να δείχνω στους άλλους το πόσο ξεχωριστή είμαι;» ρώτησε η μικρή Ψυχή.
«Φυσικά,» γέλασε ο Θεός, «είναι απολύτως σωστό. Να θυμάσαι όμως ότι ʽξεχωριστόςʼ δεν σημαίνει ʽκαλύτεροςʼ. Ο καθένας είναι ξεχωριστός, με το δικό του μοναδικό τρόπο! Κι όμως, πολλοί άλλοι το έχουν ξεχάσει αυτό. Θα δουν ότι είναι καλό γιʼ αυτούς να είναι ξεχωριστοί, μόνο όταν δεις εσύ πως είναι καλό να είσαι ξεχωριστή.»
«Ουάου,» είπε η μικρή Ψυχή χορεύοντας, χοροπηδώντας και γελώντας από χαρά. «Μπορώ να είμαι όσο ξεχωριστή θέλω.»
«Ναι, και μπορείς νʼ αρχίσεις από τώρα», είπε ο Θεός, που χόρευε και χοροπηδούσε και γελούσε μαζί με τη μικρή Ψυχή. «Ποιο τμήμα του ξεχωριστού θέλεις να είσαι;»
«Ποιο τμήμα του ξεχωριστού;» επανέλαβε η μικρή Ψυχή. «Δεν καταλαβαίνω.»
«Λοιπόν,» εξήγησε ο Θεός, «το να είσαι το Φως σημαίνει να είσαι ξεχωριστός και το να είσαι ξεχωριστός έχει πολλές πλευρές. Είναι ξεχωριστό το να είσαι αβρός. Είναι ξεχωριστό το να είσαι ευγενικός. Είναι ξεχωριστό να είσαι δημιουργικός. Είναι ξεχωριστό το να είσαι υπομονετικός. Μπορείς να σκεφτείς άλλους τρόπους να είναι κανείς ξεχωριστός; »
Η μικρή Ψυχή κάθισε ήσυχη για μια στιγμή. «Μπορώ να σκεφτώ πολλούς τρόπους να είμαι ξεχωριστή. Είναι ξεχωριστό να είμαι εξυπηρετική, είναι ξεχωριστό να μοιράζομαι πράγματα, είναι ξεχωριστό να είμαι φιλική, ή να νοιάζομαι για τους άλλους!»
«Ναι,» συμφώνησε ο Θεός, «και μπορείς να είσαι όλα αυτά τα πράγματα, όποια πλευρά του ξεχωριστού θέλεις να είσαι, σε κάθε στιγμή. Αυτό σημαίνει να είσαι το Φως.»
«Ξέρω τι θέλω να είμαι, ξέρω τι θέλω να είμαι», ανακοίνωσε η μικρή Ψυχή με μεγάλη έξαψη. «Θέλω να είμαι εκείνη η πλευρά του ξεχωριστού που ονομάζεται ʽΣυγχώρεσηʼ. Δεν είναι ξεχωριστό να συγχωρείς;»
«Μα φυσικά,» διαβεβαίωσε ο Θεός την μικρή Ψυχή. «Αυτό είναι πολύ ξεχωριστό.»
«Ωραία,» είπε η μικρή Ψυχή. «Αυτό λοιπόν θέλω να είμαι. Θέλω να συγχωρώ. Θέλω να έχω αυτήν την εμπειρία του εαυτού μου.»
«Ωραία,» είπε ο Θεός, «όμως υπάρχει ένα πράγμα που θα έπρεπε να ξέρεις.»
Η μικρή Ψυχή άρχισε τώρα νʼ ανυπομονεί ελαφρά. Φαινόταν πως πάντα θα προέκυπτε κάποια περιπλοκή. «Τι είναι αυτό λοιπόν;» αναστέναξε.
«Δεν υπάρχει κανένας να συγχωρήσεις.»
Συνεχίζεται...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Δημοσιεύω σήμερα τη συνέχεια και το τέλος της ιστορίας του Neale Donald Walsch, «Η μικρή Ψυχή και ο Ήλιος», μια παιδική παραβολή

«Κανένας;» Η μικρή Ψυχή μετά βίας μπορούσε να πιστέψει αυτό που είχε ακούσει.

«Κανένας!» επανέλαβε ο Θεός. «Όλα όσα έφτιαξα είναι τέλεια. Δεν υπάρχει ούτε μια ψυχή σε όλη την πλάση που να είναι λιγότερο τέλεια από εσένα. Κοίταξε γύρω σου.»

Μόλις τότε η μικρή Ψυχή συνειδητοποίησε ότι ένα μεγάλο πλήθος είχε συγκεντρωθεί. Ψυχές έρχονταν από πολύ μακριά, απʼ όλο το Βασίλειο, γιατί είχε διαδοθεί πως η μικρή Ψυχή είχε μια ασυνήθιστη συζήτηση με το Θεό και όλοι ήθελαν νʼ ακούσουν το τι έλεγαν. Κοιτάζοντας τις αμέτρητες άλλες ψυχές που είχαν συναθροιστεί εκεί, η μικρή Ψυχή ήταν υποχρεωμένη να συμφωνήσει. Καμμία ψυχή δεν έδειχνε λιγότερο υπέροχη, λιγότερο μεγαλόπρεπη ή λιγότερο τέλεια από την ίδια. Τέτοιο ήταν το δέος που προκαλούσαν οι ψυχές που είχαν μαζευτεί τριγύρω και τόσο λαμπρό ήταν το Φως τους, που η μικρή Ψυχή μπορούσε μόλις και μετά βίας να κοιτάξει προς αυτές.

«Λοιπόν, ποιον να συγχωρήσω;» ρώτησε το Θεό.

«Φίλε μου, δεν θα έχει καθόλου πλάκα! Ήθελα να αισθανθώ τον εαυτό μου ως Κάποιον Που Συγχωρεί, ήθελα να νοιώσω την αίσθηση αυτής της πλευράς του ξεχωριστού.»

Και η μικρή Ψυχή έμαθε πως είναι να νοιώθεις θλίψη. Όμως τότε ακριβώς μια φιλική Ψυχή ξεπρόβαλε απʼ το πλήθος. «Μην ανησυχείς μικρή Ψυχή,» είπε η φιλική Ψυχή, «εγώ θα σε βοηθήσω.»

«Θα με βοηθήσεις;» αναθάρρησε η μικρή Ψυχή. «Όμως τι μπορείς να κάνεις;»

«Μπορώ να σου δώσω κάποιον για να συγχωρήσεις!»

«Αλήθεια μπορείς;»

«Σίγουρα!» τιτίβισε η φιλική Ψυχή. «Μπορώ να έρθω σε σένα στην επόμενη ζωή που θα γεννηθούμε και να σου κάνω κάτι που να μπορείς να το συγχωρήσεις.»

«Όμως γιατί; Γιατί να το κάνεις αυτό;» ρώτησε η μικρή Ψυχή. «Εσύ, που είσαι ένα Ον με τέτοια απόλυτη τελειότητα! Εσύ, που πάλλεσαι με τέτοια ταχύτητα, η οποία παράγει ένα Φως τόσο λαμπρό που με δυσκολία μπορώ να σε κοιτάξω! Τι θα μπορούσε να σε κάνει να επιβραδύνεις τη δόνησή σου σε τέτοια χαμηλή ταχύτητα που το λαμπρό σου Φως να γίνει σκοτεινό και πυκνό; Τι θα μπορούσε να σε κάνει –εσένα που είσαι τόσο ελαφριά ώστε να χορεύεις στʼ αστέρια και να κινείσαι μέσα στο Βασίλειο με την ταχύτητα της σκέψης σου- να έρθεις στη ζωή μου και να γίνεις τόσο βαριά ώστε να μπορείς να κάνεις κάτι κακό;»

«Απλό!» είπε η φιλική Ψυχή. «Θα το κάνω επειδή σε αγαπώ.»

Η μικρή Ψυχή φάνηκε να ξαφνιάζεται από την απάντηση.

«Μην εντυπωσιάζεσαι τόσο πολύ,» είπε η φιλική Ψυχή, «έχεις κάνει κι εσύ το ίδιο για μένα. Δεν θυμάσαι; Ω έχουμε χορέψει μαζί, εσύ κι εγώ, πολλές φορές. Διαμέσω των Αιώνων και μέσα από όλες τις Εποχές έχουμε χορέψει. Διασχίζοντας το χρόνο και σε πολλά διαφορετικά μέρη έχουμε παίξει μαζί. Απλά δεν το θυμάσαι.»
«Υπήρξαμε και οι δυο μέρος του Όλου. Υπήρξαμε το Πάνω και το Κάτω του, το Αριστερό και το Δεξί του. Υπήρξαμε το Εδώ και το Εκεί του,, το Τώρα και το Μετά του, το Αρσενικό και το Θηλυκό του, το Καλό και τι Κακό· υπήρξαμε και οι δύο το θύμα και ο θύτης του.»
«Έτσι βρεθήκαμε μαζί, εσύ κι εγώ, πολλές φορές στο παρελθόν, κάθε μία εκ των οποίων έδωσε ο ένας στον άλλον την ακριβή και τέλεια ευκαιρία να Εκφραστεί και να Νοιώσει Αυτό που Πραγματικά Είναι. Έτσι,» εξήγησε περαιτέρω η φιλική Ψυχή «στην επόμενη ζωή σου θα έρθω κοντά σου και αυτή τη φορά θα είμαι εγώ ʽο κακόςʼ της υπόθεσης. Θα σου κάνω κάτι τρομερό, έτσι ώστε να μπορέσεις να αισθανθείς τον εαυτό σου ως Αυτόν που Συγχωρεί.»

«Μα τι θα κάνεις;» ρώτησε η μικρή Ψυχή, λίγο νευρικά, «που να είναι τόσο τρομερό;»

«Ω, θα σκεφτούμε κάτι.» είπε η φιλική Ψυχή με ένα φευγαλέο παιχνίδισμα στη φωνή. Μετά φάνηκε να σοβαρεύεται και είπε με ήσυχη φωνή, «Έχεις δίκιο για ένα πράγμα, ξέρεις.»

«Τι είναι αυτό;», θέλησε να μάθει η μικρή Ψυχή.

«Θα πρέπει να επιβραδύνω τη δόνησή μου και να γίνω πολύ βαριά, ώστε να κάνω αυτό το όχι και τόσο καλό πράγμα που σου υποσχέθηκα. Θα πρέπει να υποκριθώ πως είμαι κάτι πολύ διαφορετικό από τον πραγματικό μου εαυτό. Έτσι, θα πρέπει να σου ζητήσω μια χάρη για αντάλλαγμα.»

«Ω οτιδήποτε, οτιδήποτε!» φώναξε η μικρή Ψυχή κι άρχισε να χορεύει και να τραγουδά «Θα μάθω να συγχωρώ, θα μάθω να συγχωρώ.» Τότε όμως είδε πως η φιλική Ψυχή παρέμεινε σιωπηλή.

«Τι συμβαίνει;» ρώτησε η μικρή Ψυχή. «Τι μπορώ να κάνω για σένα; Είσαι ένας άγγελος που δέχεσαι να κάνεις αυτό για μένα.»

«Φυσικά και η φιλική Ψυχή είναι ένας άγγελος» τις διέκοψε ο Θεός. «Όλοι είναι άγγελοι. Πάντα να θυμάσαι: Δεν σου έχω στείλει παρά μόνο αγγέλους.»

Έτσι η μικρή Ψυχή ήθελε, περισσότερο από ποτέ να ικανοποιήσει το αίτημα της φιλικής Ψυχής. «Τι μπορώ λοιπόν να κάνω για σένα;» ξαναρώτησε.

«Τη στιγμή που θα σε χτυπήσω και θα σε πληγώσω,» απάντησε η φιλική Ψυχή, «τη στιγμή που θα σου κάνω το χειρότερο που θα μπορούσες να φανταστείς, εκείνη την ίδια στιγμή…θυμήσου Ποια Είμαι στʼ Αλήθεια.»

«Ω, θα το θυμάμαι!» φώναξε η μικρή Ψυχή, «Το υπόσχομαι! Θα σε θυμάμαι πάντα, όπως σε βλέπω τώρα, αυτή τη στιγμή.»

«Ωραία,» είπε η φιλική Ψυχή, «γιατί βλέπεις, θα πρέπει να υποκριθώ τόσο πολύ, που θα έχω ήδη ξεχάσει τον εαυτό μου. Εάν κι εσύ δεν με θυμάσαι όπως είμαι στʼ αλήθεια, μπορεί να μην μπορώ να με θυμηθώ κι εγώ για πάρα πολύ καιρό. Εάν ξεχάσω το Ποια Είμαι, μπορεί κι εσύ να ξεχάσεις Ποια Είσαι και τότε θα χαθούμε και οι δυο. Τότε θα χρειαστεί μια ακόμη ψυχή να έρθει κοντά μας και να μας θυμίσει το Ποιοι Είμαστε.»

«Όχι, δεν θα ξεχάσω!» υποσχέθηκε ξανά η μικρή Ψυχή. «Θα σε θυμάμαι και θα σʼ ευχαριστώ για το δώρο που θα μου φέρεις –την ευκαιρία να νοιώσω τον εαυτό μου ως Αυτό που Είμαι.»

Έτσι, έκλεισε η συμφωνία. Η μικρή Ψυχή προχώρησε σε μια νέα ζωή, ενθουσιασμένη που θα ήταν το Φως, πράγμα που είναι πολύ ξεχωριστό, και συνεπαρμένη από το να είναι εκείνη η πλευρά του ξεχωριστού που ονομάζεται Συγχώρεση. Η μικρή Ψυχή περίμενε με αγωνία να μπορέσει να νοιώσει τον εαυτό της ως Συγχώρεση και να ευχαριστήσει οποιαδήποτε άλλη ψυχή έκανε κάτι τέτοιο εφικτό. Όλες τις στιγμές της νέας της αυτής ζωής, όποτε μια νέα ψυχή εμφανιζόταν στο προσκήνιο, είτε έφερνε χαρά, είτε λύπη –και ειδικά εάν έφερνε λύπη– η μικρή Ψυχή θυμόταν τι είχε πει ο Θεός:
«Πάντα να θυμάσαι,» είχε πει χαμογελώντας, «δεν σου έχω στείλει παρά μόνο αγγέλους.»
Η γνώμη σας και τα συμπεράσματά σας καλοδεχούμενα. Στο κάτω κάτω δεν είναι παρά μια παιδική ιστορία...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
«Ωραία,» είπε η φιλική Ψυχή, «γιατί βλέπεις, θα πρέπει να υποκριθώ τόσο πολύ, που θα έχω ήδη ξεχάσει τον εαυτό μου. Εάν κι εσύ δεν με θυμάσαι όπως είμαι στʼ αλήθεια, μπορεί να μην μπορώ να με θυμηθώ κι εγώ για πάρα πολύ καιρό. Εάν ξεχάσω το Ποια Είμαι, μπορεί κι εσύ να ξεχάσεις Ποια Είσαι και τότε θα χαθούμε και οι δυο. Τότε θα χρειαστεί μια ακόμη ψυχή να έρθει κοντά μας και να μας θυμίσει το Ποιοι Είμαστε.»

«Όχι, δεν θα ξεχάσω!» υποσχέθηκε ξανά η μικρή Ψυχή. «Θα σε θυμάμαι και θα σʼ ευχαριστώ για το δώρο που θα μου φέρεις –την ευκαιρία να νοιώσω τον εαυτό μου ως Αυτό που Είμαι.»

Με συγκίνησες Walsh. Τίποτα άλλο, τα λόγια θα' ναι φτωχά.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 0 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top