Εξομολόγηση: Μόδα, ή εσώτερη ανάγκη;

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Η τάση να εμπιστεύεται και να εξομολογείται κανείς τα εσώτερα του εαυτού του, εκείνα που δεν ομολογεί ούτε μπροστά στον καθρέφτη, κάτω από συνθήκες απορρήτου, θεωρείται από ψυχολογικής και κοινωνιολογικής άποψης ως ο ακρογωνιαίος λίθος της ψυχικής ισορροπίας. Αυτός είναι και ο λόγος που τη συναντάμε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης, από καταβολής κόσμου. Μια εκ βαθέων αποκάλυψη συγκεντρώνει πολλές ευεργετικές παραμέτρους για τον εξομολογούμενο:

1. Προσφέρει στον εαυτό του την "πολυτέλεια" να βρεθεί ενώπιος ενωπίω με τα πραγματικά του συναισθήματα και να τα επεξεργαστεί με ηρεμία.
2. Δομεί μια σχέση ουσιαστικής εμπιστοσύνης με τον άνθρωπο που τον ακούει, πράγμα που τον αποσπά από το συνεχή εσωτερικό διάλογο (καταστροφικό κατά τους Τολτέκους Μάγους του Καστανέντα) και από την απομόνωση εντός του εαυτού του.
3. Αφήνει έστω και για λίγο, την ευθύνη του εαυτού του σε κάποιον άλλον, πράγμα που είναι εξόχως λυτρωτικό.
4. Μαθαίνει να συγχωρεί τα λάθη του και ν' αναλαμβάνει την ευθύνη τους, πληρώνοντας το αναγκαίο τίμημα, τα λεγόμενα "επιτίμια".
5. Φεύγει με την αίσθηση της κάθαρσης, της απενοχοποίησης, έτοιμος να "μετανοήσει" (με την έννοια του "αλλάζω τρόπο σκέψης", δηλαδή μαθαίνω γιατί και πώς δεν πρέπει να επαναλάβω το ίδιο λάθος).
6. Το κυριότερο, είναι πως μαθαίνει να είναι μεγαλόψυχος με τον εαυτό του, όπως διδάσκει τον Κοέλιο ο οδηγός του, στο "Ημερολόγιο ενός Μάγου".

Στη σύγχρονη Ελλάδα, η τάση προς την αναζήτηση ενός πνευματικού πατέρα, γίνεται όλο και ισχυρότερη. Η παρουσία του μοιάζει να έχει εδραιωθεί μέσα στη συνείδηση του μέσου ανθρώπου. Ωστόσο, όλα τα νομίσματα έχουν δύο όψεις. Έχω ακούσει, μέσα σε συζητήσεις, πράγματα όπως: "Ο πνευματικός είναι must φίλε μου. Δεν στέκεσαι πλέον σε αξιόλογη παρέα, αν δεν είσαι πνευματικό παιδί κάποιου και μάλιστα επώνυμου! Εγώ είμαι του πατέρα Πέτρου, που είναι πνευματικό παιδί του Καλλίνικου Πειραιώς".
Αυτό με βάζει σε σκέψεις. Μήπως ο πνευματικός είναι τελικά μόδα, προϊόν ενός αδηφάγου κοινωνικού γίγνεσθαι; Μήπως οι άνθρωποι του καιρού μας, αγανακτισμένοι από τα θεσμικά, ιδεολογικά και προσωπικά αδιέξοδα, στράφηκαν προς την "Ανώτερη Δύναμη", με την ελπίδα ν' αντιμετωπίσουν μια σαρωτικά ισοπεδωτική πραγματικότητα; Μήπως κάνουν απλά ό,τι κάνει και ο διπλανός, για να νιώσουν έτσι ότι ανήκουν κάπου; Μήπως καταναλώνουν "πνευματικότητα" για να καλύψουν έτσι τ' ανομήματά τους;

Για πολλούς από εμάς, το ρόλο του εξομολόγου, συχνά παίζουν άλλοι άνθρωποι και όχι κάποιοι ιερωμένοι. Πρόκειται για ψυχαναλυτές, γκουρού και διδασκάλους εσωτερισμού, ή ακόμη και για τους πιο αγαπημένους μας φίλους.

Εσείς εξομολογείστε ή δεν νιώθετε την ανάγκη; Έχετε κάποιον "Πνευματικό Πατέρα", ή προτιμάτε τον ψυχαναλυτή, το γκουρού ή το φίλο σας; Πιστεύετε πως η τάση που αναπτύσσεται εδώ και λίγα χρόνια στην ελληνική κοινωνία είναι αποτέλεσμα εσωτερικής ανάγκης ή επιταγή της μόδας;

Παρακαλώ, τις απόψεις σας...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Corpse Bride

Διακεκριμένο μέλος

Η Corpse Bride αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 6,595 μηνύματα.
Δε νομιζω οτι ο πνευματικος πατερας ειναι μοδα, η θα γινει μοδα στο μελλον. Ο μονος ανθρωπος του περιβαλλοντος μου που εξομολογειται και το νιωθει εξοχως λυτρωτικο ειναι η γιαγια μου. (και ποιος ειναι ο Καλλινικος του Πειραια που ειναι τρεντυ να εισαι πνευματικο του εγγονι?!)

Προσωπικα το δοκιμασα μια φορα, και η διαδικασια στεφθηκε απο απολυτη αποτυχια, αφου ειχα απεναντι μου εναν παπα ξεχασμενο δεκαετιες πισω, που με ρωτουσε αν εχω αγγιξει (..) ποτε αγορι, αν εχω φιληθει και τα λοιπα, και τα λοιπα. Κατα ποσο θα μπορουσα να βγαλω τα σωψυχα μου σ'εναν ανθρωπο που μου συνεστησε να μην αλλαξω *συντροφο* γιατι τωρα ειναι αργα και δεν εκανα τα κουμαντα μου να σκεφτω οτι απαγορευονται οι προγαμιαιες σχεσεις ειναι αλλουνου παπα ευαγγελιο.

Εξομολογουμαι στους φιλους μου, και την οικογενεια μου τακτικα ωστοσο, κι αυτο με ελαφραινει πολυ περισσοτερο.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
Πολυ συντομα να παρατηρησω οτι ειναι κατι που ποτε δε θα εκανα...
Δε με αφορα καθολου εαν καποιοι το θεωρουν λυτρωτικο ή καποιοι αλλοι πιστευουν οτι ειναι της μοδος...

Η κουβεντα που κανω με τον εαυτο μου ειναι ο,τι καλυτερο...
Δε με "φοβαμαι", δε μου "κρυβομαι", δε με "ντρεπομαι" και εν ολιγοις τα βρισκουμε μεταξυ μας....
Αυτο μου ειναι περα απο αρκετο...
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
(και ποιος ειναι ο Καλλινικος του Πειραια που ειναι τρεντυ να εισαι πνευματικο του εγγονι?!)

Από τότε που βγήκε ο Χριστόδουλος και πήραν σβάρνα οι παπάδες τα κανάλια, από πίσω τους κι οι θεολόγοι, όλα να τα περιμένεις.

Προσωπικα το δοκιμασα μια φορα, και η διαδικασια στεφθηκε απο απολυτη αποτυχια, αφου ειχα απεναντι μου εναν παπα ξεχασμενο δεκαετιες πισω, που με ρωτουσε αν εχω αγγιξει (..) ποτε αγορι, αν εχω φιληθει και τα λοιπα, και τα λοιπα. Κατα ποσο θα μπορουσα να βγαλω τα σωψυχα μου σ'εναν ανθρωπο που μου συνεστησε να μην αλλαξω *συντροφο* γιατι τωρα ειναι αργα και δεν εκανα τα κουμαντα μου να σκεφτω οτι απαγορευονται οι προγαμιαιες σχεσεις ειναι αλλουνου παπα ευαγγελιο.

Όταν η μαμά μου ήταν στο νοσοκομείο, έπεσε στα χέρια μου ένα φυλλάδιο, το οποίο είχε μοιράσει κάποια εκκλησιαστική οργάνωση και μιλούσε για εξομολόγηση, σύμφωνα με τα τυπικά της εκκλησίας. Το τι έλεγε εκεί μέσα δεν περιγράφεται, σχεδόν με εξόργισε. Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά, είναι πως πριν πάμε λέει να εξομολογηθούμε, έπρεπε ν' αναλογιστούμε τις αμαρτίες που κάναμε. Μία απ' αυτές (από τις ουκ ολίγες), ήταν "αν παρακούσαμε τις εντολές κάποιου ανώτερου ή του αφεντικού μας"!!!
Από την άλλη πλευρά, έχω ακούσει από το στόμα ανθρώπων όχι θρησκόληπτων, αν και χριστιανοί, ότι υπάρχουν πνευματικοί που τιμούν τον τίτλο τους. Με κατανόηση, βαθιά αγάπη προς τον άνθρωπο και χωρίς ηθικολογία. Αυτοί για τους οποίους μιλάει η Σκότς Μπράιτ (σόρρυ αλλά δεν αντέχω τα πτώματα, νταξ; :P:P) θεωρούνται ότι "έχουν χαλάσει το όνομα της εξομολόγησης".
Κάποιος γνωστός μου, όχι απόλυτα ισορροπημένος ψυχικά θα έλεγα, πήγαινε τακτικά σε πνευματικό. Κάποια στιγμή υπέπεσε στην αντίληψή μου ένα τετράδιο στο οποίο έγραφε όσα του ζητούσε ο πνευματικός του. Διαβάζοντας το τετράδιο διαπίστωσα ότι ο πνευματικός χρησιμοποιούσε ψυχολογικές τεχνικές, τις οποίες επένδυε με θρησκευτικό χαρακτήρα. Πράγματι, πιστεύω ότι η συνεισφορά του στη διατήρηση της ισορροπίας του γνωστού μου, ήταν σημαντική, απ' όσο μας έλεγε και ο ίδιος. Ας μην ισοπεδώνουμε, δεν είναι όλοι το ίδιο.

Εξομολογουμαι στους φιλους μου, και την οικογενεια μου τακτικα ωστοσο, κι αυτο με ελαφραινει πολυ περισσοτερο.

Αν σου βάλει όμως κάποιος από την οικογένειά σου κάποιο "επιτίμιο" για να ξεπληρώσεις κάποιο σου λάθος, θα το δεχτείς;

Πολυ συντομα να παρατηρησω οτι ειναι κατι που ποτε δε θα εκανα...
Δε με αφορα καθολου εαν καποιοι το θεωρουν λυτρωτικο ή καποιοι αλλοι πιστευουν οτι ειναι της μοδος...

Η κουβεντα που κανω με τον εαυτο μου ειναι ο,τι καλυτερο...
Δε με "φοβαμαι", δε μου "κρυβομαι", δε με "ντρεπομαι" και εν ολιγοις τα βρισκουμε μεταξυ μας....
Αυτο μου ειναι περα απο αρκετο...

Ο εαυτός μου, ο εαυτός μου, ο εαυτός μου. Ο μόνος μου ακροατής κι ο υπέρτατος κριτής μου. Καλή η αυτάρκεια, όμως αυτό που διαβάζω μου φαίνεται από υπεράνθρωπο μέχρι απάνθρωπο.:/:
Είναι δυνατόν να μη νιώθει κανείς την ανάγκη να μιλήσει σε κάποιον γι' αυτά που κουβαλάει μες στην ψυχή του; :hmm:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
Ο εαυτός μου, ο εαυτός μου, ο εαυτός μου. Ο μόνος μου ακροατής κι ο υπέρτατος κριτής μου. Καλή η αυτάρκεια, όμως αυτό που διαβάζω μου φαίνεται από υπεράνθρωπο μέχρι απάνθρωπο.:/:
Είναι δυνατόν να μη νιώθει κανείς την ανάγκη να μιλήσει σε κάποιον γι' αυτά που κουβαλάει μες στην ψυχή του; :hmm:

Να "αδειασω", δεν το εχω νοιωσει καμμια φορα εδω και παρα πολλα χρονια....Χωρις να λεω οτι κραταω τα παντα για τον εαυτο μου...Απλα παρατηρω οτι κραταω πολλα για μενα και μονο και μεχρι τωρα αποδιδει πολυ καλα...Δεν εχω αισθανθει αυτην την αναγκη που αναφερεις....

Αλλωστε οταν καποιος εξομολογειται πραγματα σε καποιον, φανταζομαι οτι δεν περιμενει να τον κρινουν...παρα μονο να τον ακουσουν....γιατι πραγματικα ο χειροτερος κριτης μας, ειναι ο ιδιος μας ο εαυτος, οταν πεφτουμε το βραδυ στο κρεββατι πριν μας παρει ο υπνος...

Το σιγουρο ειναι οτι δεν ειναι κατι το υπερανθρωπο ή απανθρωπο....εχω βρει τις ισορροπιες μου..
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

prime

Πολύ δραστήριο μέλος

Η prime αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 1,680 μηνύματα.
εισαγωγή:

Πνευματικός από πνευματικό διαφέρουν.

έχω επισκεφτεί πρόσφατα έναν γέροντα σε ένα Μοναστήρι.
Πήγα παρέα με άτομο που τα 2 τελευταία χρόνια εξομολογείται και άδραξα την ευκαιρία να μιλήσω με κάποιον που θεωρείται πνευματικός.

Δεν εξομολογήθηκα αλλά συζήτησα μαζί του όλα αυτά που λέμε κατά καιρούς και εδώ, πχ την εκμετάλλευση της πίστης από την Εκκλησία, την ίδια την ύπαρξη του Θεού, τη θεωρία εξέλιξης του Δαρβίνου κόντρα στην δημιουργία του Αδάμ και της Έυας και άλλα πολλά.

Κέρδισε το σεβασμό μου, για τις γενικότερες απόψεις του, γιατί μου αφιέρωσε συνολικά κανένα 2ώρο, ενώ περίμεναν οι πιστοί απ' έξω να εξομολογηθούν και ο ίδιος είχε ξυπνήσει από τα χαράματα.
Θέλω να πω δεν με έδιωξε αλλά ασχολήθηκε με τις απορίες ενός "απίστου", που θα μπορούσαν να θεωρηθούν και προσβλητικές.

Με ρώτησε αν θέλω να του πω κάποια πράγματα για μένα-πέραν της οικογενειακής κατάστασης,ηλικίας, ονόματος, επαγγέλματος- και όταν αρνήθηκα, ήταν ιδιαίτερα ευγενικός και συγκαταβατικός.
Μου έδωσε συμβουλές τις οποίες χαρακτηρίζω αρκετά σωστές και μου χάρισε -τονίζω το χάρισε- 3 βιβλία από τη βιβλιοθήκη τους εκεί που είναι προς πώληση, λέγοντάς μου ότι "πληρωμή θα είναι να τα διαβάσεις".

Είχε πολλούς νέους πάντως και ο ίδιος μου είπε ότι πηγαίνουν πολλοί νέοι εκεί για εξομολόγηση.

Θα επανέλθω.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Ερχόμουν να γράψω μια αντίστοιχη εμπειρία με αυτή της prime.

Κάποτε σε ένα ταξίδι που έκανα με τον πρώην άντρα μου στον Ταϋγετο βρεθήκαμε μπροστά στην πόρτα ενός μοναστηριού. Πάντα παρορμητικός ο πρώην, επέμενε να χτυπήσουμε την πόρτα και να μιλήσουμε στους μοναχούς. Πράγματι εκείνο το απόγευμα θα μου μείνει αξέχαστο καθώς δεν περίμενα να γνωρίσω μοναχούς που να μου εμπνεύσουν, αν μη τι άλλο, διάθεση για διάλογο. Παρόλο που δεν ήταν τυπική εξομολόγηση, ήταν μια εκ βαθέων συζήτηση λίγο-πολύ στο ίδιο μοτίβο με αυτό που περιέγραψε η prime. Φύγαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις γεμάτοι από τον καθαρό αέρα του βουνού και την εποικοδομητική συζήτηση που μοιραστήκαμε με τους μοναχούς, καθώς χαράχτηκε στη μνήμη μας ανεξίτηλα.

Η γιαγιά μου, η μητέρα της μητέρας μου, είχε τρία παιδιά. Στην εποχή της, ούτε λόγος για αντισύλληψη. Ο παππούς μου ήταν μαραγκός. Δύσκολα τα έβγαζαν πέρα με τρία παιδιά. Όταν έμεινε ξανά έγκυος, "αποφάσισε" να κάνει έκτρωση και καθώς ήταν θρησκευόμενη ένιωσε την ανάγκη να πάει να εξομολογηθεί. Ο πνευματικός όχι μόνο δεν τη βοήθησε αλλά θυμάμαι από διηγήσεις πως την έδιωξε κακήν κακώς και της είπε να μην ξαναπατήσει στην εκκλησία του (ΤΟΥ;;;; ) :wink:

Η εξομολόγηση έχει και θέση ψυχανάλυσης καμιά φορά, ή θα 'πρεπε και θα μπορούσε να παίζει τέτοιο ρόλο, δυστυχώς όμως νιώθω πως οι περισσότεροι πνευματικοί το μόνο που κάνουν είναι να γεμίζουν αυτόν που τους πλησιάζει με τύψεις και ενοχές, πολλές φορές ανούσιες και παράλογες.

Νιώθω πως ο πνευματικός θα έπρεπε να προσεγγίσει από τη θέση του, πολύ ευκολότερα μια μερίδα ανθρώπων απ' ότι ένας επαγγελματίας ψυχαναλυτής. Έχω στο μυαλό μου την περίπτωση της μητέρας μιας συναδέρφου, που είναι φανερό πως ο ψυχίατρος δεν την έχει βοηθήσει ιδιαίτερα. Ο καλός πνευματικός είναι σπάνιος όμως, όπως και ο καλός γιατρός. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για πάθη της ψυχής.

Όταν ήμουν νεότερη καθόμουν και έγραφα τα προβλήματά μου στο χαρτί. Mε βοηθούσε να βλέπω τις σκέψεις μου ανεπτυγμένες και οργανωμένες. Πολύ περισσότερο με βοηθούσε δε να τις διαβάζω φωναχτά. Έτσι, έλυνα τις περισσότερες ανησυχίες μου.
Βέβαια τότε τα προβλήματα δεν ήταν ιδιαίτερα σύνθετα...

Αργότερα συνειδητοποίησα πως χρειάζεται και βοηθάει η αλληλεπίδραση με τους άλλους.
Ειδικά όταν καταλαβαίνεις πως οι άνθρωποι λίγο-πολύ μοιράζονται τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες ανησυχίες. Μόνο και μόνο που θα βγει από τα χείλη σου το πρόβλημα και θα εκφραστεί με λέξεις, φτάνει για να σε κάνει να σκεφτείς διαφορετικά. Η αυτοεξομολόγηση είναι λίγο σαν ...ας μου επιτραπεί η έκφραση: Αυνανισμός. Σε ικανοποιεί αλλά δε σου δίνει αυτό το αίσθημα πληρότητας που έχεις ανάγκη. Ο τρίτος είναι ευκολότερο να κρατήσει τις απαιτούμενες αποστάσεις και να δει με περισσότερη ψυχραιμία το όποιο θέμα. Είτε αυτός είναι κάποιος ειδικός, είτε γκουρού και πνευματικός, είτε φίλος.
Βέβαια δεν έχουν πάντα όλοι τις αγνότερες προθέσεις, αλλά είναι κι αυτό ένα κομμάτι του δρόμου:
Να μάθεις να επιλέγεις τους δασκάλους και τους "εξομολογητές" σου.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
Αργότερα συνειδητοποίησα πως χρειάζεται και βοηθάει η αλληλεπίδραση με τους άλλους.
Ειδικά όταν καταλαβαίνεις πως οι άνθρωποι λίγο-πολύ μοιράζονται τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες ανησυχίες. Μόνο και μόνο που θα βγει από τα χείλη σου το πρόβλημα και θα εκφραστεί με λέξεις, φτάνει για να σε κάνει να σκεφτείς διαφορετικά. Η αυτοεξομολόγηση είναι λίγο σαν ...ας μου επιτραπεί η έκφραση: Αυνανισμός. Σε ικανοποιεί αλλά δε σου δίνει αυτό το αίσθημα πληρότητας που έχεις ανάγκη. Ο τρίτος είναι ευκολότερο να κρατήσει τις απαιτούμενες αποστάσεις και να δει με περισσότερη ψυχραιμία το όποιο θέμα. Είτε αυτός είναι κάποιος ειδικός, είτε γκουρού και πνευματικός, είτε φίλος.

Επειδη το συγκεκριμενο θεμα εχει να κανει αυστηρα με εμας του ιδιους , το μονο που μπορω να πω, ειναι οτι ο εαυτος μου ειναι ο αυστηροτερος κριτης και το πιο βασικο για μενα ειναι οτι δεν μπορω να του κρυφτω...Αυτη την αισθηση της μη πληροτητας που αναφερεις δεν την εχω νοιωσει...
Και τολμω να πω οτι σιγουρα δεν ειμαι η μοναδικη που συμπεριφερεται και νοιωθει ακριβως ετσι....

Για να μην αναφερω οτι οσοι(οι τριτοι) ειναι εξω απο το χορο πολλα τραγουδια λενε, ενω ο αμεσα ενδιαφερομενος γνωριζει το καθε τι πολυ καλυτερα....

Κια νομιζω οτι μιλαμε παντα για ισορροπημενους ανθρωπους και οχι με προβληματα ψυχολογικα...Οταν εχουμε μαθει να αγαπαμε τον εαυτο μας, ξερουμε και ποιο ειναι το καλυτερο και ποιο το χειροτερο για μας, καλυτερα απο τον καθενα....Ασχετα με το εαν εθελοτυφλουμε πολλες φορες, οπου και αυτο το αντιλαμβανομαστε οταν το κανουμε...

Ενιγουει...αυτο το θεμα εχει να κανει καθαρα με τι νοιωθει πως εχει αναγκη ο καθενας....
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Φίλη Νεράϊδα, θίγεις ένα ενδιαφέρον θέμα, αυτό της αυτοκριτικής, ισχυρό εργαλείο για όσους προσβλέπουν στην αυτογνωσία. Η αυτοκριτική είναι πράγματι πολύτιμη διότι βοηθάει το άτομο να αποστασιοποιείται, να αντιμετωπίζει τον εαυτό του σαν ολότητα, να συνειδητοποιεί ότι είναι ναι μεν υπεύθυνος για τις πράξεις του, αλλά δεν είναι οι πράξεις του, γι' αυτό και μπορεί να τις τροποποιεί και να τις βελτιώνει. Φυσικά και είναι χρήσιμο να είναι κανείς ο αυστηρότερος κριτής του εαυτού του ειδικά όταν το κάνει εξελικτικά, πράγμα εφικτό, αρκεί να μην πέσει κανείς στην παγίδα του "Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει"...

Μιλάμε μεν για ισορροπημένους ανθρώπους, οι οποίοι βρίσκονται όμως σε ανισορροπία λόγω συγκεκριμένου προβλήματος.
Ο άνθρωπος που αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα όμως, δεν έχει ανάγκη κριτικής αλλά συμπαράστασης η οποία μπορεί να βρεθεί απλά σε ένα πρόθυμο αυτί. Δηλαδή μόνο και μόνο η εξωτερίκευση αυτού που συμβαίνει "μέσα" είναι λυτρωτική.
Λέμε: "Τα 'πα και ξελάφρωσα, μου έφυγε ένα βάρος". Ό,τι κρατάμε μέσα μας "ατακτοποίητο" δημιουργεί συγκρούσεις και αυτό λειτουργεί περίπου έτσι:

Κάθετί που βιώνουμε καταγράφεται στο υποσυνείδητο, συγκρίνεται με ήδη υπάρχουσες εμπειρίες και εάν δεν έρχεται σε σύγκρουση με μια προϋπάρχουσα καταγραφή, "αρχειοθετείται" για μελλοντική χρήση.

Απλοϊκό παράδειγμα:
Έστω ότι έχουμε μέσα μας μια καταγραφή που λέει: "Ο Χ είναι φίλος μου και οι φίλοι κρατούν κρυφά τα μυστικά σου". Ο Χ όμως προδίδει ένα μυστικό μας. Καταγράφεται έτσι στο υποσυνείδητο μια νέα εγγραφή που λέει: "Ο Χ πρόδωσε το μυστικό μου". Αυτό δημιουργεί αυτό που ονομάζουμε σύγκρουση και το υποσυνείδητο καλείται να τη λύσει ώστε να "αρχειοθετηθεί". Συγκρίνει λοιπόν τη νέα εγγραφή με όλο το αρχείο του και χρησιμοποιεί τις εγγραφές που του ταιριάζουν ώστε να βγάλει νέα συμπεράσματα και να δημιουργήσει μια νέα έγγραφή που λέει: "Ο Χ είναι φίλος μου και οι φίλοι κρατούν κρυφά τα μυστικά σου, αλλά μπορεί και να σε προδώσουν". Καταλαβαίνει κανείς πως με τις ήδη υπάρχουσες εγγραφές, το άτομο δεν καταλήγει πάντα σε "ασφαλή" συμπεράσματα, και το υποσυνείδητο δεν καταφέρνει να αρχειοθετήσει την εσωτερική σύγκρουση (έτσι δημιουργούνται οι νευρώσεις) και την αφήνει σε εκκρεμότητα μέχρι να συλλέξει νέα στοιχεία. Είναι αυτό που λέμε: "κάτι δε μου κολλάει"...

Καταλαβαίνει κανείς φυσικά πως μόνο μέσω της αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον λαμβάνουμε νέα στοιχεία, νέες εμπειρίες. Υπό αυτή την έννοια βοηθά η αλληλεπίδραση και το μοίρασμα των προβλημάτων (που δεν είναι άλλο από εσωτερικές συγκρούσεις), με άλλους ανθρώπους. Προσθέτει στο οικοδόμημα ένα ακόμη λιθαράκι ή μάλλον σου δίνει στο χέρι ένα λιθαράκι να το χρησιμοποιήσεις αν σου είναι χρήσιμο στο οικοδόμημά σου. Έχουμε δει πολλές φορές αυτό που περιγράφω να λειτουργεί με επιτυχία και εδώ στο φόρουμ. (Θα δημοσιεύσω παρακάτω σχετικό άρθρο από την Καθημερινή).

Σημειώνω πως αλληλεπίδραση με το περιβάλλον δε σημαίνει απαραίτητα με άλλους ανθρώπους. Μπορεί να συλλέξεις το νέο απαραίτητο στοιχείο/συστατικό της προσωπικής σου λύσης, μέσα από ένα βιβλίο, ταινία, τηλεοπτική εκπομπή, ακόμα και μυρίζοντας ένα λουλούδι. (Δεν είναι απίθανο).
Άρα κατανοώ αυτό που λες, πως μπορούμε και μόνοι μας να προσεγγίσουμε τις λύσεις μας.

Νομίζω ωστόσο πως αυτό στο οποίο πρέπει να εστιάσουμε εδώ, είναι αυτό που λέει η ίδια η λέξη "εξ-ομολόγηση". Δηλαδή κατά πόσο είναι σημαντικό να εξωτερικεύει κανείς τις συγκρούσεις του, αντί να τις κρατάει μέσα του με κίνδυνο να εκδηλωθούν όχι μόνον σαν πάθη της ψυχής, αλλά και ως σωματικές ασθένειες. (Γι' αυτό και μιλάμε για ασθένειες "ψυχοσωματικές").

Νομίζω οι ειδικοί του φόρουμ μας μπορούν να βοηθήσουν πολύ με την εμπειρία τους αλλά και να με διορθώσουν αν κάνω κάπου λάθος. :)
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
(Ζητώ συγγνώμη για τα δύο απανωτά σεντόνια :redface:)

Η σύγχρονη «εξομολόγηση» είναι ψηφιακή

Της Σαντυς Τσαντακη / sandytsantaki@kathimerini.gr

Η εξομολόγηση δεν αποτελεί για όλους εύκολη διαδικασία. Ούτε είναι μια καθημερινή πρακτική που μοιραζόμαστε χωρίς φόβο και πάθος. Τώρα, λοιπόν, που υπάρχει το Ιντερνετ, όλο και περισσότεροι χρήστες, αναγνώστες, πρώην και νυν «αμαρτωλοί» έχουν άμεση πρόσβαση σε κάτι πολύ πιο ουδέτερο, γιʼ αυτό και ανώδυνο, ένα πληκτρολόγιο και μια οθόνη, για να εκθέσουν τις μικρές και τις μεγάλες ανασφάλειες, τα λάθη, τις στιγμές της κρίσης και της απόγνωσης, τα πάθη...

Το θέμα είναι ποιος ακούει. Και ποιος καθοδηγεί. Η εξομολόγηση αποτελεί τελετουργία, όμως είναι κοινή διαπίστωση ότι όλο και λιγότερος νεαρόκοσμος πηγαίνει τακτικά στην εκκλησία. Στην Αγγλία μόνο το 7% των χριστιανών επισκέπτεται κάθε βδομάδα την εκκλησία, ενώ οι καθολικοί στην Ουάσιγκτον δεν ξεπερνούν το 14% κι αυτό κάτι λέει. Η ανάγκη των ανθρώπων, ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου, παραμένει. Ο ηλεκτρονικός κόσμος είναι πιο απρόσωπος, πιο γρήγορος, πιο ευέλικτος. Πιο «ασφαλής». Δεν χρειάζεται καν να αποκαλύψεις το όνομά σου αν δεν το επιθυμείς, όχι ότι δεν ισχύει το ίδιο και στην εκκλησία. Μιλάμε όμως για ένα σύγχρονο τρόπο εξομολόγησης, άφεσης αμαρτιών, έστω και πλασματικής. Μπορεί να μην είναι καν εξομολόγηση, αλλά ψυχανάλυση μεταξύ αγνώστων. Οπως και να ʼχει, το Διαδίκτυο έχει γίνει ένας πιο φιλόξενος χώρος για να μοιραζόμαστε μυστικά και να βρίσκουμε συγχώρεση, κάποιο είδος κάθαρσης.

Πρόκειται για νέα τάση. Πείτε τα όλα και... ξελαφρώστε ή κάπως έτσι. Ολα ξεκίνησαν με τα μπλογκ, τις προσωπικές καταθέσεις «ανώνυμων» ανθρώπων που θέλησαν να βγάλουν το ημερολόγιό τους στη... φόρα. Αν και το 1994 μόλις που ξέραμε την ετυμολογία της λέξης, σήμερα έχουν καταμετρηθεί περισσότερα από 80 εκατομμύρια. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλα τα μπλογκ είναι αυτοβιογραφικά, πολλά όμως είναι. Σʼ ένα για παράδειγμα που είναι και από τα πιο δημοφιλή παγκοσμίως, το www.dooce.com, η Χέδερ Αρμστρονγκ μοιράζεται με όλους εμάς τις λεπτομέρειες της επαγγελματικής της ζωής, την εγκυμοσύνη της και την κατάθλιψη που επακολούθησε, με απίστευτη ειλικρίνεια. Την απέλυσαν επειδή έγραφε για τους συναδέλφους της, αλλά τώρα είναι σε θέση να υποστηρίζει οικονομικά την οικογένεια της και μόνο από τις διαφημίσεις του μπλογκ της.

Πολλοί ακολουθούν το παράδειγμά τους και εκτονώνονται, γράφοντας για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στο εργασιακό περιβάλλον. Απλώς τώρα που έμαθαν από το λάθος της Χέδερ, χρησιμοποιούν ψευδώνυμο. Ενας Αμερικανός στρατιώτης, ο Κόλμπι Μπαζέλ, εκμεταλλεύτηκε τη νέα τεχνολογία και έγραψε για την εμπειρία του στο Ιράκ, αποσπώντας και βραβείο για το βιβλίο με κείμενα από το μπλογκ του με τίτλο «Ο δικός μου πόλεμος: Σκοτώνοντας χρόνο στο Ιράκ».

Ο νέος τρόπος εξομολόγησης δεν έχει να κάνει μόνο με τα μπλογκ. Από το 2005 και μετά, αρκετές ιστοσελίδες μας ζητούν να μοιραστούμε ανώνυμα μυστικά. Στο www.shopandconfess.com μπορείς να παραδεχτείς πόσα χρήματα ξόδεψες τον τελευταίο μήνα σε ρούχα. Στο www. postsecret.com, το οποίο διαβάζουν 1.000.000 χρήστες την εβδομάδα, η ιδέα βασίζεται στο ότι στέλνεις μία κάρτα με ένα κρυφό μήνυμα στον ιδρυτή του, Φρανκ Γουόρεν. «Οταν κανείς δεν κοιτάζει, ανεβαίνω τη σκάλα στα τέσσερα» ή «Μπαμπά, είμαι καλύτερος από σένα γιατί δεν χτυπάω τα παιδιά μου». Ακόμη κι ένας ιερέας το «τόλμησε» στη Φλόριντα, στήνοντας το www.ivescrewedup. com. Εχει δημοσιεύσει ήδη 12.000 εξομολογήσεις. Η επόμενη, μπορεί να είναι η δική σας.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Αλλωστε οταν καποιος εξομολογειται πραγματα σε καποιον, φανταζομαι οτι δεν περιμενει να τον κρινουν...παρα μονο να τον ακουσουν....γιατι πραγματικα ο χειροτερος κριτης μας, ειναι ο ιδιος μας ο εαυτος, οταν πεφτουμε το βραδυ στο κρεββατι πριν μας παρει ο υπνος...

Το σιγουρο ειναι οτι δεν ειναι κατι το υπερανθρωπο ή απανθρωπο....εχω βρει τις ισορροπιες μου..

Αγαπητή μου Νεράιδα, δεν είναι καθόλου άδικα ή αστοιχείωτα αυτά που λες. Πραγματικά, η δυνατότητα να συζητήσεις με τον εαυτό σου, θέτοντας τη σκέψη σου σε μια σχετική απόσταση από αυτά που σε απασχολούν, είναι μια από τις κυριότερες μεθόδους αυτοβελτίωσης. Το ν' αντικρίζεις τη συνείδησή σου κατάματα, είναι ίσως από τα δυσκολότερα πράγματα που μπορεί ν' αντέξει κανείς. Όποιος το τολμήσει και το καταφέρει, είναι πάντα κερδισμένος.

Θα μπορούσα κι εγώ να πω ότι σε πλείστες περιπτώσεις ανακάλυψα ότι ήμουν εξ αρχής ο αυστηρότερος κριτής του εαυτού μου. Αυτό όμως δεν μπορεί κανείς να το ισχυριστεί αβασάνιστα, γιατί τότε θα μπορούσε κάποιος τρίτος να υποθέσει ότι όλη μας η προσπάθεια ήταν να βγάλουμε λάδι τον εαυτό μας και να τα φορτώσουμε όλα στους άλλους. Το ότι κάποιος από εμάς παρατήρησε ότι τελικά εκείνος υπήρξε ο αυστηρότερος κριτής του εαυτού του, οφείλεται στην αλληλεπίδρασή του με τους άλλους, όποτε αποδείχτηκε ότι εκείνοι τον έκριναν με μεγαλύτερη επιείκεια απ' ότι αυτός ο ίδιος. Θέλω να πω ότι αν δεν τσεκάρουμε τ' αποτελέσματα της εσωτερικής μας Εργασίας σε συσχέτιση με τους άλλους γύρω μας, ποτέ δεν μπορούμε να ισχυριστούμε πως ήμασταν αρκετά αυστηροί με τον εαυτό μας.

Από βιωματικής απόψεως, έχω να πω τα εξής: Κάποτε αντιμετώπιζα μια πολύ δύσκολη και μπερδεμένη συναισθηματική κατάσταση. Κατά το μεγαλύτερο ποσοστό την πέρασα μόνος μου, με τη μέθοδο που αναφέρεις. Έκρινα πολύ αυστηρά (και δίκαια τελικά) τον εαυτό μου, όμως δεν μπορούσα να βρω διέξοδο, ούτε τις απαιτούμενες απαντήσεις που έψαχνα. Μέχρι που "εξομολογήθηκα" το πρόβλημά μου σε δύο φίλους μου, άσχετους τον έναν από τον άλλο. Όταν άκουσα και τους δύο να μου λένε το ίδιο πράγμα, χωρίς να υπάρχει καμμία αλληλεπίδραση μεταξύ τους, κλονίστηκα. Στην πραγματικότητα, εκείνο που μου είπαν αμφότεροι το είχα σκεφτεί κι εγώ προηγουμένως. Ωστόσο, μου φάνηκε απίθανο και είχα πει "Αποκλείεται να ισχύει αυτό". Οι φίλοι μου, όχι μόνο επιβεβαίωσαν μια μειοψηφική σκέψη, αλλά μου έδωσαν και τα κατάλληλα επιχειρήματα, ώστε να τη δεχτώ ευκολότερα. Η παραδοχή αυτή, ήταν η αρχή του τέλους της ανισορροπίας μου.

Με τα παραπάνω κατάλαβα στην πράξη, ότι όσο καλή κι αν είναι η αυτοανάλυση, όσο τίμιος κι αν είσαι με τον εαυτό σου, η ανταλλαγή των απόψεων και η αλληλεπίδραση με τους άλλους είναι συχνά χρήσιμη ή και απαραίτητη για να σε οδηγήσει στη λύση των προβλημάτων σου. Πόσο μάλλον αν απέναντί σου έχεις κάποιον που εκτιμάς για την ηθική του στάση, τις γνώσεις του, την ευθυκρισία του και την κατανόησή του, με λίγα λόγια για τη "Σοφία" του. Αυτό θα έπρεπε να αντιπροσωπεύει ένας Πνευματικός, ώστε ν' ανταποκρίνεται επάξια στον ίδιο του τον τίτλο.

Για να μην αναφερω οτι οσοι(οι τριτοι) ειναι εξω απο το χορο πολλα τραγουδια λενε, ενω ο αμεσα ενδιαφερομενος γνωριζει το καθε τι πολυ καλυτερα....

Το ότι γνωρίζουμε τα πάντα, όσα σχετίζονται με τη ζωή και τον εαυτό μας, πολύ καλύτερα από τον οποιονδήποτε άλλον, είναι για μένα δεδομένο και δεν το αμφισβητώ σε καμμία περίπτωση. Ωστόσο, αυτό για το οποίο είμαι πεπεισμένος ότι δεν ισχύει είναι το αν πάντοτε έχουμε την απαιτούμενη θέληση και το θάρρος να δούμε αυτά που γνωρίζουμε. Πολλές φορές ο τρίτος έχει πιο καθαρή ματιά, με την έννοια ότι δεν σχετίζεται άμεσα με το θέμα και έτσι τον χαρακτηρίζει ουδετερότητα, εφόσον βέβαια του έχουμε εμπιστοσύνη.

Αρχική Δημοσίευση από Neraida:
Κια νομιζω οτι μιλαμε παντα για ισορροπημενους ανθρωπους και οχι με προβληματα ψυχολογικα...Οταν εχουμε μαθει να αγαπαμε τον εαυτο μας, ξερουμε και ποιο ειναι το καλυτερο και ποιο το χειροτερο για μας, καλυτερα απο τον καθενα....Ασχετα με το εαν εθελοτυφλουμε πολλες φορες, οπου και αυτο το αντιλαμβανομαστε οταν το κανουμε...

Κατ' αρχήν η έννοια της ισορροπίας είναι ξεκάθαρα δυναμική κι όχι στατική, όπως συμβαίνει σε όλα τα "ζωντανά" συστήματα. Οπότε, ας μην παίρνουμε όρκο για το πότε είμαστε ισορροπημένοι και πότε όχι. Η διατήρηση της ισορροπίας είναι μια συνεχής διαδικασία, με κύκλους διατάραξης και προσαρμογής να εναλλάσσονται. Όσο για το τελευταίο; Όταν εθελοτυφλούμε σαφώς και το ξέρουμε κατά βάθος. Για να το κάνουμε όμως θα πει πως κάπου μας βολεύει. Πολύ συχνά, για να φτάσουμε να το αντιληφθούμε (θεωρώ ότι εννοείς "συνειδητά"), χρειάζεται να φάμε ένα πολύ ισχυρό χαστούκι για να μας ταρακουνήσει και να μας αναγκάσει να σταματήσουμε ν' αποστρέφουμε το βλέμμα από το προφανές. Ίσως μια εξομολόγηση μας βοηθά ν' αποφύγουμε το χαστούκι και να σταματήσουμε έγκαιρα την εθελοτυφλία, πριν χρειαστεί ν' αντιμετωπίσουμε τις αναπόφευκτες συνέπειές της.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

prime

Πολύ δραστήριο μέλος

Η prime αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 1,680 μηνύματα.
Νομίζω ότι έχει τελείως διαφορετική έννοια η εξομολόγηση ενώπιον πνευματικού και το να "εξομολογούμαστε'' σε γνωστούς και φίλους.

Διαβάζω ένα από τα βιβλία που μου έδωσε ο γέροντας σχετικά με την εξομολόγηση και επιφυλάσσομαι μέχρι να το τελειώσω για να εκφράσω την άποψή μου.

Συνοπτικά πάντως η εξομολόγηση αποτελεί μυστήριο, δεν έχουν όλοι οι ιερείς το δικαίωμα να εξομολογούν και σκοπός της είναι κυρίως η ελάφρυνση της ψυχής και του πνεύματος από τις αμαρτίες καθώς διαβάζονται κατόπιν και ευχές συγχωρέσεως αμαρτιών.

Δεν υπέχει δλδ ο πνευματικός θέση ψυχολόγου αλλά το μέσον μεταξύ ανθρώπου και Θεού και πενυματικός καθοδηγητής βάσει των διακηρυττωμένων στη θρησκεία.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Η εξομολόγηση αν δεν κάνω λάθος δεν είναι μυστήριο αποδεκτό από τους Προτεστάντες που έχουν μια σκληρή άποψη για τα πράγματα και ένα σκεπτικό ότι εδώ πληρώνονται όλα και ότι λίγο έως πολύ είμαστε εδώ για να ''σπάμε πέτρες'' σαν κατάδικοι. Τι ύβρις να θεωρείται ένας ιερέας ότι έχει εξουσία να συγχωρεί εκ μέρους της θεότητας για τις ανθρώπινες βιοπραγίες άλλωστε. Ο Μάνφρεντ Βέρνερ, τέως γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, άρρωστος από καρκίνο, στα τελευταία του το'ριξε στη Βίβλο και στην εξομολόγηση και μετάνοια για να σωθεί. Ο Κάρατζις που βαρύνεται με τα χειρότερα εγκλήματα πολέμου, είναι φανατικός Χριστιανός και προσευχόταν τακτικά και συνειδητά για συγχώρεση. 'Αλλες περισσότερο ψυχοπαθητικές προσωπικότητες όπως ο Bush έχουν καταργήσει τον εξομολογητή και μιλούν σε απευθείας σύνδεση γουόκι τόκι με τον Θεό. Μακάρι να είχαμε περισσότερο κέφι για ψυχανάλυση με την ευρεία έννοια (και όχι αναγκαστικά με την φρουδική του καναπέ) και ας αφήναμε κατά μέρος τις εξομολογήσεις όταν πια είναι πολύ αργά. Στη θέση μιας σκληρής μορφολογικής θεραπείας (βλ.Φριτς Περλς) για παράδειγμα, που είναι σε θέση να τσακίσει τον κακό εαυτό του ασθενή προκειμένου να τον θεραπεύσει και να τον αναγεννήσει, εκτός από θρησκείες και αιρέσεις προσφέρονται σήμερα και οι ανώδυνες τηλεοπτικές εκπομπές τύπου Ράνιας Θρασιά, όπου η κάθε πικραμένη λέει τον πόνο της, και το ίντερνετ φυσικά, το μεγαλύτερο παγκόσμιο free εξομολογητήριο. Η εξομολόγηση πιστεύω είναι υποκατάστατο θεραπείας. Η κοινωνία που δεν θα έχει ανάγκη τα "ιερά" και δημόσια εξομολογητήρια είναι ουτοπία.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Συνοπτικά πάντως η εξομολόγηση αποτελεί μυστήριο, δεν έχουν όλοι οι ιερείς το δικαίωμα να εξομολογούν και σκοπός της είναι κυρίως η ελάφρυνση της ψυχής και του πνεύματος από τις αμαρτίες καθώς διαβάζονται κατόπιν και ευχές συγχωρέσεως αμαρτιών.

Δεν υπέχει δλδ ο πνευματικός θέση ψυχολόγου αλλά το μέσον μεταξύ ανθρώπου και Θεού και πενυματικός καθοδηγητής βάσει των διακηρυττωμένων στη θρησκεία.

Μέσα από το πρίσμα της Θρησκείας, παρ' όλ' αυτά, η εξομολόγηση προσφέρει τις ίδιες υπηρεσίες στο άτομο με αυτές της ψυχανάλυσης: Το αλάφρωμα της ψυχής.
Φυσικά ο Πνευματικός δε μπορεί να έχει θέση ψυχολόγου, μια που δεν έχει τις απαραίτητες γνώσεις. Αν ξεχάσουμε όμως για λίγο το Θρησκευτικό κομμάτι, η ουσία παραμένει η ίδια: Εξωτερικεύοντας κάτι που μας τρώει μέσα μας, αλαφραίνουμε την ψυχούλα μας.

Περιμένω με ενδιαφέρον να τελειώσεις το βιβλίο και να μας γράψεις περισσότερα!
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

prime

Πολύ δραστήριο μέλος

Η prime αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 1,680 μηνύματα.
Tα κάτωθι τα αναφέρω με επιφύλαξη καθώς ούτε ειδικός είμαι επειδή διαβάζω ένα βιβλίο και ούτε είμαι σίγουρη ότι κατενόησα και πλήρως τα γραφόμενα όσων μέχρι τώρα έχω διαβάσει.

Νομίζω ότι υπάρχει μια σημαντική διαφορά ως προς τα κίνητρα που έχει κανείς για να εξομολόγηθεί στον πνευματικό και στον ψυχολόγο.


Ο πιστός που θα προσέλθει συνειδητά σε πνευματικό προς εξομολόγηση, το κάνει επειδή γνωρίζει και αποδέχεται εκ των προτέρων ότι έχει αμαρτήσει, νιώθει τη θλίψη της αμαρτίας του και επιθυμεί να εξαγνιστεί.
Πχ: αμαρτία είναι και να κρίνεις τον πλησίον σου.
Ο πνευματικός, εφόσον το αναφέρεις θα αναγνωρίσει τη συμπεριφορά ως αμαρτία, θα σε κατηχήσει σύμφωνα με τα όσα δίδαξε ο Ιησούς και θα προσπαθήσει βάσει αυτού να σε αποτρέψει να το ξανακάνεις.

Το άτομο που επιλέγει ένα ψυχολόγο το κάνει για να ερμηνεύσει επιστημονικά και με τη βοήθεια ειδικού τη συμπεριφορά του ως κοινωνικό ον.
Ο ψυχολόγος στην ίδια περίπτωση θα προσπαθήσει με τον "ασθενή" να ανακαλύψει τα βαθύτερα αίτια που οδήγησαν σε αυτή τη συμπεριφορά/σκέψη.

Αν δε, "εξομολογηθείς'' την κρίση σου για κάποιον άλλον σε φίλους/οικογένεια το πιο πιθανό είναι να δημιουργηθεί ένα κεντρικό συμβούλιο κρίσης των πάντων :P

Συμφωνώ απόλυτα ότι το επιθυμητό αποτέλεσμα είναι η ελάφρυνση της ψυχής αλλά νομίζω ότι η διαδρομή διαφέρει.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Isiliel

Επιφανές μέλος

Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 51 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
Συμφωνώ απόλυτα ότι το επιθυμητό αποτέλεσμα είναι η ελάφρυνση της ψυχής αλλά νομίζω ότι η διαδρομή διαφέρει.

Θα συμφωνήσω κι εγώ με τη σειρά μου μαζί σου σ'αυτό. Η διαδρομή διαφέρει και δεν είναι όλες οι διαδρομές για όλους. Προσωπικά δε θα μπορούσα να εξομολογηθώ σε πνευματικό. Μια φορά που συνέβει στη ζωή μου από σπόντα, ήταν απογοητευτική.

Μένω πάντως σε αυτά που ανέφερε ο Great Chaos:

1. Προσφέρει στον εαυτό του την "πολυτέλεια" να βρεθεί ενώπιος ενωπίω με τα πραγματικά του συναισθήματα και να τα επεξεργαστεί με ηρεμία.
2. Δομεί μια σχέση ουσιαστικής εμπιστοσύνης με τον άνθρωπο που τον ακούει, πράγμα που τον αποσπά από το συνεχή εσωτερικό διάλογο (καταστροφικό κατά τους Τολτέκους Μάγους του Καστανέντα) και από την απομόνωση εντός του εαυτού του.
3. Αφήνει έστω και για λίγο, την ευθύνη του εαυτού του σε κάποιον άλλον, πράγμα που είναι εξόχως λυτρωτικό.
4. Μαθαίνει να συγχωρεί τα λάθη του και ν' αναλαμβάνει την ευθύνη τους, πληρώνοντας το αναγκαίο τίμημα, τα λεγόμενα "επιτίμια".
5. Φεύγει με την αίσθηση της κάθαρσης, της απενοχοποίησης, έτοιμος να "μετανοήσει" (με την έννοια του "αλλάζω τρόπο σκέψης", δηλαδή μαθαίνω γιατί και πώς δεν πρέπει να επαναλάβω το ίδιο λάθος).
6. Το κυριότερο, είναι πως μαθαίνει να είναι μεγαλόψυχος με τον εαυτό του, όπως διδάσκει τον Κοέλιο ο οδηγός του, στο "Ημερολόγιο ενός Μάγου".
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Neraida

Επιφανές μέλος

Η Bitch... αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 13,073 μηνύματα.
Αυτα που παρατηρει ο Χαος ειναι σωστα, μονο που δεν τα αισθανονται ολοι και συνεπως δεν ισχυουν για ολους...
Τα περισσοτερα στα οποια αναφερεται, εμενα πχ δε με αγγιζουν καθολου, ουτε μου γεννουν συναισθηματα οπως αυτο της λυτρωσης, της απενοχοποιησης ή της καθαρσης....
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

prime

Πολύ δραστήριο μέλος

Η prime αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 1,680 μηνύματα.
. Προσωπικά δε θα μπορούσα να εξομολογηθώ σε πνευματικό. Μια φορά που συνέβει στη ζωή μου από σπόντα, ήταν απογοητευτική.

Το καταλαβαίνω. Εξαρτάται πάντως και δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες.

Ο πνευματικός πάντως με τον οποίο μίλησα εγώ, ως άνω, μου είπε το εξής όταν ανέφερα ότι δεν έχω σχέση:
Να βγαίνεις με ανθρώπους που πιστεύεις ότι σου ταιριάζουν για να γνωριστείς. Αλλά να μην κοιμάσαι μαζί τους. Ο γάμος και η οικογένεια είναι ευλογία. Μην κοιτάς τώρα που είσαι νέα, σε μερικά χρόνια η μοναξιά θα είναι δυσβάσταχτη.

Δεν μπορώ να πω ότι είπε κάτι παράλογο.:hmm:
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Great Chaos

Περιβόητο μέλος

Ο Όττο αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 56 ετών, επαγγέλεται Συγγραφέας και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 4,911 μηνύματα.
Ο ψυχολόγος στην ίδια περίπτωση θα προσπαθήσει με τον "ασθενή" να ανακαλύψει τα βαθύτερα αίτια που οδήγησαν σε αυτή τη συμπεριφορά/σκέψη.

Μας έχεις πει ότι συνάντησες έναν γέροντα κι αυτός ξόδεψε δυό-τρεις ώρες να συζητάει μαζί σου για διάφορα θέματα. Δεν έκανε τίποτα διαφορετικό από αυτό που αναφέρεις παραπάνω ότι θα έκανε ένας ψυχολόγος. Έχουν και οι γέροντες τις γνώσεις τους, μην τους υποτιμάτε.

Όσο για το αν ήταν λογικά αυτά που σου είπε; Το να σου πει κάποιος να μην "κοιμάσαι" μ' αυτούς που κάνεις παρέα, αν το δει κανείς ηθικολογικά θα χάσει το νόημά του. Σε τέτοια περίπτωση το μόνο που θα προσφέρει, αντί για ελάφρυνση της ψυχής, είναι περισσότερες ενοχές και συνεπώς περισσότερα αδιέξοδα. Όμως στ' αλήθεια ο Γάμος είναι κάτι το ιερό, κι αυτό όχι γιατί το λένε τα εκκλησιαστικά δόγματα. Πράγματι το να κάνεις έρωτα με τον καθένα που σου ταιριάζει ή που σου αρέσει δε σου προσφέρει τίποτα παρά μόνο απογοήτευση.

Για να τελεστεί ο Ιερός Γάμος, η αλχημιστική ένωση του ρόδου με τον σταυρό, θα πρέπει να υπάρξει επιλογή και διάκριση που είναι μια από τις υψηλότερες αρετές.

Αν ο πνευματικός σου ήθελε στην πραγματικότητα να πει αυτά ή αν σκοπεύει να στα πει παρακάτω, τότε ναι, είναι λογικά και θα συμφωνήσω. Αν όμως ο σκοπός του είναι να ηθικολογήσει, προσωπικά θα προτιμούσα να τα πω σε κάποιο φίλο μου, γιατί κανείς δε χρειάζεται περισσότερες ενοχές από αυτές που ήδη έχει.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Lorien

Περιβόητο μέλος

Ο Lorien αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 5,880 μηνύματα.
Το ότι γνωρίζουμε τα πάντα, όσα σχετίζονται με τη ζωή και τον εαυτό μας, πολύ καλύτερα από τον οποιονδήποτε άλλον, είναι για μένα δεδομένο και δεν το αμφισβητώ σε καμμία περίπτωση. Ωστόσο, αυτό για το οποίο είμαι πεπεισμένος ότι δεν ισχύει είναι το αν πάντοτε έχουμε την απαιτούμενη θέληση και το θάρρος να δούμε αυτά που γνωρίζουμε. Πολλές φορές ο τρίτος έχει πιο καθαρή ματιά, με την έννοια ότι δεν σχετίζεται άμεσα με το θέμα και έτσι τον χαρακτηρίζει ουδετερότητα, εφόσον βέβαια του έχουμε εμπιστοσύνη.

Οταν εθελοτυφλούμε σαφώς και το ξέρουμε κατά βάθος. Για να το κάνουμε όμως θα πει πως κάπου μας βολεύει. Πολύ συχνά, για να φτάσουμε να το αντιληφθούμε (θεωρώ ότι εννοείς "συνειδητά"), χρειάζεται να φάμε ένα πολύ ισχυρό χαστούκι για να μας ταρακουνήσει και να μας αναγκάσει να σταματήσουμε ν' αποστρέφουμε το βλέμμα από το προφανές. Ίσως μια εξομολόγηση μας βοηθά ν' αποφύγουμε το χαστούκι και να σταματήσουμε έγκαιρα την εθελοτυφλία, πριν χρειαστεί ν' αντιμετωπίσουμε τις αναπόφευκτες συνέπειές της.
Ηθελα να πω αυτα τα 2 ακριβως, γιατι εχω βρεθει καποιες φορες στη θεση να τα εξηγω, και ειναι κριμα που πολυς κοσμος δεν εχει αρκετα ανοιχτο μυαλο να τα ακουσει και να τα σκεφτει λιγο. Η την δυναμη να θελει.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

  • Τα παρακάτω 0 μέλη και 1 επισκέπτες διαβάζουν μαζί με εσάς αυτό το θέμα:
    Tα παρακάτω 1 μέλη διάβασαν αυτό το θέμα:
  • Φορτώνει...
Top