[Β' Παγκόσμιος] Πόσο δωσίλογος ήταν τελικά ο Τσολάκογλου;

Γραμμή Μεταξά 6 Απριλίου 1941. Στις 05:15 τα γερμανικά στρατεύματα αρχίζουν να σφυροκοπούν την αμυντική γραμμή- η επιχείρηση «Μαρίτα» έχει ξεκινήσει. Οι Έλληνες αντιστέκονται επί τρεις ημέρες. Στις 9 Απριλίου οι Γερμανοί μπαίνουν στη Θεσσαλονίκη. Κάπως έτσι ξεκινούσε 71 χρόνια πριν η σκοτεινή για την Ελλάδα περίοδος της τριπλής Κατοχής.
Το πρωί της 10ης Απριλίου οι γερμανικές δυνάμεις παρατάσσονται μπροστά στο οχυρό Παληουριώνες. Δεν πρόκειται για παράταξη μάχης αλλά για απόδοση τιμών. Σε ποιους; Στους «ηττημένους» Έλληνες.
Ο Έλληνας διοικητής του οχυρού Ταγματάρχης Χατζηγεωργίου καλείται να επιθεωρήσει τις γερμανικές δυνάμεις και η γερμανική σημαία υψώνεται μόνο όταν έχει φύγει και ο τελευταίος Έλληνας στρατιώτης. Το ίδιο θα συμβεί στα οχυρά Ρούπελ, Λίσσε, Περιθώρι, Εχίνος, Νυμφαία, Ιστίμπεη και Κελκαγιά. Η φρουρά του στηρίγματος Ρουπέσκο συνεχίζει να πολεμάει μόνη της και το βράδυ διαφεύγει ανάμεσα από τους Γερμανούς, αθέατη!
Οι Γερμανοί επιτρέπουν στους αξιωματικούς του ελληνικού στρατού να μην παραδώσουν τα ξίφη τους και οι στρατιώτες αφήνονται ελεύθεροι. Συνολικός απολογισμός; Οι Γερμανοί χάνουν 555 νεκρούς, 2134 τραυματίες και 170 αγνοούμενους. Οι Έλληνες έχουν 1000 νεκρούς και τραυματίες μαζί.
Στις 13 Απριλίου οι ελληνικές δυνάμεις υποχωρούν από τα αλβανικά εδάφη προς το εσωτερικό της Ελλάδας. Πέντε μέρες αργότερα ξεσπάει η μάχη μεταξύ αρκετών ελληνικών μονάδων και της ταξιαρχίας των SS «Adolf Hitler», στην περιοχή των Γρεβενών.
Διοικητής των ελληνικών δυνάμεων στην Αλβανία είναι ο στρατηγός ο Γεώργιος Τσολάκογλου. Συνειδητοποιώντας την απελπιστική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική άμυνα, προσφέρεται να παραδώσει το στρατό του, ο οποίος αποτελείται από δεκατέσσερις μεραρχίες.
Έκτοτε το όνομα του θα γίνει ταυτόσημο με τον δωσιλογισμό καθώς ο στρατηγός στις 29 Απριλίου θα ορκιστεί πρωθυπουργός της κατεχόμενης Ελλάδας. Ωστόσο πόσο αληθής είναι ο ισχυρισμός ότι ο Τσολάκογλου ήταν δωσίλογος;
Σε ότι αφορά την παράδοση του Στρατού, ο ιστορικός του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου Τζον Κήγκαν (John Keegan) γράφει ότι ο Τσολάκογλου «ήταν τόσο αποφασισμένος […] να αρνηθεί στους Ιταλούς την ικανοποίηση μίας νίκης που δεν κέρδισαν ώστε […] ξεκίνησε συζητήσεις, χωρίς να έχει τέτοια διαταγή, με τον διοικητή της γερμανικής μεραρχίας των SS, Ζεπ Ντίντριχ (Sepp Dietrich), ώστε να κανονίσει η παράδοση να γίνει μόνο στους Γερμανούς».
Υπό τις αυστηρές διαταγές του Χίτλερ οι διαπραγματεύσεις παρέμειναν κρυφές από τους Ιταλούς και η παράδοση έγινε δεκτή. Μάλιστα ο Μουσολίνι εξοργίστηκε τόσο που διέταξε αντεπιθέσεις εναντίον των ελληνικών δυνάμεων, οι οποίες αποκρούστηκαν. Χρειάστηκε προσωπική παρέμβαση του Μουσολίνι προς τον Χίτλερ ώστε να επιτευχθεί μία ανακωχή στην οποία περιλαμβανόταν και η Ιταλία στις 23 Απριλίου 1941.
Επιπλέον, το βιβλίο «Οι Γερμανικές Εκστρατείες στα Βαλκάνια (Άνοιξη 1941)» το οποίο απηχεί τις γερμανικές απόψεις και στηρίζεται στα γερμανικά έγγραφα, αναφέρει για την παράδοση του ελληνικού στρατού:
«Ο Έλληνας Διοικητής, αντιλαμβανόμενος την απελπιστική κατάσταση, πρότεινε την παράδοση της ελληνικής Στρατιάς που αριθμούσε δεκατέσσερις Μεραρχίες. Μετά από σύντομες διαπραγματεύσεις, οι οποίες σύμφωνα με αυστηρές εντολές του Χίτλερ κρατήθηκαν μυστικές από τους Ιταλούς, η παράδοση έγινε δεκτή με τιμητικούς όρους για τους ηττημένους. Σε αναγνώριση της ανδρείας με την οποία οι Έλληνες στρατιώτες είχαν πολεμήσει, επι-τράπηκε στους Αξιωματικούς να κρατήσουν τα περίστροφα τους, ενώ τους οπλίτες δεν τους μεταχειρίστηκαν σαν αιχμαλώτους πολέμου και τους άφησαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους μετά την αποστράτευση των Μονάδων τους.
Για λόγους γοήτρου, ο Μουσσολίνι επέμεινε η παράδοση των Ελλήνων να γίνει εκτός των Γερμανών και προς τους Ιταλούς. Οι εχθροπραξίες μεταξύ Ελλήνων και Ιταλών συνεχίστηκαν για δυο ακόμη ημέρες και στις 23 Απριλίου, ο Έλληνας Διοικητής υπέγραψε νέα συνθήκη παραδόσεως η οποία συμπεριλάμβανε και τους Ιταλούς.»
Παραβίασε τις εντολές ή έσωσε τον στρατό;
Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε, ότι μπορεί ο Τσολάκογλου να παραβίασε τις εντολές του Παπάγου ωστόσο από ιστορικής πλευρά θα ήταν εξαιρετικά βεβιασμένο να του αποδοθεί ο όρος «δωσίλογος» καθώς πρέπει να ληφθούν υπόψιν κάποια ιστορικά δεδομένα.
Το πρώτο και θεμελιώδες είναι ότι ο ελληνικός στρατός ήταν ένα νικηφόρος στρατός στα βουνά της Αλβανίας. Την τιμή αυτού του στρατεύματος κλήθηκε να σώσει ο Τσολάκογλου, τη στιγμή μάλιστα που η πολιτική ηγεσία αναχωρούσε για την Κρήτη και από εκεί για την Αίγυπτο.
Επιπλέον όπως προκύπτει από την ιστορική έρευνα ο Τσολάκογλου δεν κινήθηκε αυτοβούλως άλλα είχε έρθει σε συνεννόηση με τον διοικητή του Α΄ Σώματος Στρατού, αντιστράτηγο Παναγιώτη Δεμέστιχα και του Β΄ Σώματος, αντιστράτηγο Γεώργιο Μπάκο πριν προχωρήσει στη συνθηκολόγηση.
Η κίνηση αυτή όσο και αν πληγώνει το γόητρο του «αήττητου στρατού» εντούτοις, λειτούργησε με τρόπο σωτήριο για τους 300.000 απλούς στρατιώτες οι οποίοι μπόρεσαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους και όχι να συλληφθούν ως αιχμάλωτοι πολέμου καταλήγωντας πιθανώς στο εξωτερικό.
Μετά την πτώση της Κρήτης ο βασιλιάς Γεώργιος Β' και η κυβέρνηση έφυγαν για τη Μέση Ανατολή προκειμένου να «συνεχίσουν τον αγώνα». Η κίνηση αυτή βρίθει συμβολισμών καθώς έδινε το στίγμα ότι το έθνος παραμένει «εμπόλεμο» και δεν συνθηκολογεί με τον αντίπαλο. Ωστόσο εγκαταλείποντας την Ελλάδα η ηγεσία άφηνε πίσω της ένα λαό, ο οποίος καλούταν να επιβιώσει σε πολύ δύσκολες συνθήκες.
Ο πολιτικός κόσμος στήριξε την κυβέρνηση Τσολάκογλου
Την ίδια ώρα ο παλαιός πολιτικός κόσμος με ελάχιστες εξαιρέσεις δεν δυσαρεστήθηκε καθόλου με το σχηματισμό της κυβέρνησης Τσολάκογλου την οποία αντιλαμβανόταν ως «κυβέρνηση εθνικής ανάγκης» (Ελεύθερον Βήμα 08/05/1941). Σημειώνεται ενδεικτικά ότι στην συνάντηση που έγινε υπο τον Τσολάκογλου πήραν μερος οι Παπανδρεου, Κανελλόπουλος, Τσαλδαρης, Στεφανοπουλος, Οθωναιος καθώς και ο αριστερός αγροτιστής Σοφιανοπουλος.
Ο ιστορικός Προκόπης Παπαστράτης σημειώνει πως «το βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει αυτή η πολιτική ηγεσία σε όλη τη διάρκεια της κατοχής είναι πως θα επανέλθει στο πολιτικό προσκήνιο μετά την απελευθέρωση….Έτσι η αστική πολιτική ηγεσία απέχει συνειδητά σε όλη τη διάρκεια της περιόδου αυτής από δραστηριότητες που θα την εξέθεταν στις αρχές κατοχής και μετατρέπεται σε ουδέτερο παρατηρητή. Αυτή η στάση δεν ήταν τυχαία. Η συμπεριφορά του «πολιτικού κόσμου» αντανακλούσε τη στάση μιας ολόκληρης κοινωνικής τάξης».
Στις 29 Απριλίου του 1941 ο Τσολάκογλου, ορκίσθηκε από μόνος του στα Παλαιά Ανάκτορα χωρίς την παρουσία του Αρχιεπισκόπου Χρύσανθου, που είχε αρνηθεί να τον ορκίσει, με το επιχείρημα ότι είχε ήδη ορκίσει εθνική κυβέρνηση.
Ο Τσολάκογλου παρέμεινε στη θέση του πρωθυπουργού ως τις 2 Δεκεμβρίου του 1942. Της παραίτησής του είχε προηγηθεί έντονη πίεση από τους πολιτικούς ηγέτες, μεταξύ αυτών οι Καφαντάρης, Σοφούλης, Γονατάς, Μάξιμος και Πάγκαλος. Επιπλέον είχαν προηγηθεί δύο αποτυχημένες διαπραγματεύσεις με τους Γερμανούς και τους Ιταλούς τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο του 1942 με θέμα τα δημοσιονομικά.
Κατά την πρωθυπουργία του, προσπάθησε να διατηρήσει τη δραχμή ως κατοχικό νόμισμα, ωστόσο η δέσμευσή του από τους Ναζί οδήγησε σε αλλεπάλληλες υποτιμήσεις, αύξηση των τιμών και πείνα. Για την κατάσταση εκείνη οι Γερμανοί επέρριπταν τις ευθύνες στις Ιταλικές αρχές οι οποίες πράγματι δεν έκαναν τίποτε για να προλάβουν τις οικονομικές εξελίξεις.
«Ευρέθην αντιμέτωπος ιστορικού διλήμματος...»
Ο ίδιος ο Τσολάκογλου δε φαίνεται να μετάνιωσε για τις κινήσεις του τον Απρίλιο του '41. Στα απομνημονεύματα του γράφει μεταξύ άλλων πως «Ευρέθην αντιμέτωπος ιστορικού διλήμματος : Ή ν' αφήσω να συνεχισθή ο αγών και να γίνη ολοκαύτωμα, ή υπείκων εις τας παρακλήσεις όλων των ηγητόρων του στρατού ν' αναλάβω την πρωτοβουλίαν της συνθηκολογήσεως... "Τολμήσας" δεν υπελόγισα ευθύνας... Μέχρι σήμερον δεν μετενόησα δια το τόλμημά μου. Τουναντίον αισθάνομαι υπερηφάνειαν.»
Δωσίλογος ή κάποιος που κλήθηκε να πάρει στις πλάτες του την τύχη ενός λαού όταν εγκαταλείφθηκε στη μοίρα του; Η ιστορική επιστήμη μπορεί ενδεχομένως να δικαιώσει τον Γεώργιο Τσολάκογλου, ωστόσο στην ιστορική μνήμη του λαού το όνομα του στρατηγού έγινε συνώνυμο της συνεργασίας με τις δυνάμεις του Άξονα. Πολλοί υποστηρίζουν πως έπρεπε να ακολουθήσει το παράδειγμα του πρωθυπουργού Αλέξανδρου Κορυζή ο οποίος λίγο πριν την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα αυτοκτόνησε προκειμένου να μην παραδώσει τη χώρα. Ο Τσολάκογλου αντίθετα αντέτεινε πως «παρέδωσε το κράτος ελληνικό». Τα συμπεράσματα δικά σας...

Αρχική Δημοσίευση από Rempeskes:

To ότι δέχτηκε να σχηματίσει κυβέρνηση επί ξένης κατοχής, απαντά στο ερώτημα πλήρως

Click για ανάπτυξη...

Ρεμπεσκέ συμφωνώ και επαυξάνω.
Απλά επειδή δεν έχω υπάρξει στρατηγός του ΓΕΕΘΑ και δεν ξέρω από μάχες και στρατηγικές θέλω να θέσω έναν αθώο προβληματισμό μου.
Είσαι στρατηγός σε περίοδο πολέμου. Οι Ιταλοί και οι Γερμανοί σε έχουν περικυκλώσει από δυο μέτωπα και όλα φαίνονται μάταια. Τι κάνεις;
Η επίσημη διαταγή ήταν να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων με προτιμότερη μια "έντιμη ήττα".
Ο Τσολάκογλου, θεώρησε πιο σωστό να συνθηκολογήσει με τους Γερμανούς για να γλιτώσει τους στρατιώτες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Προφανώς για να αγνοήσει τις επίσημες διαταγές της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας είναι αυτομάτως προδότης.
Άσχετα που μετά σχημάτισε κατοχική κυβέρνηση και συνεργάστηκε με τους Γερμανούς....σε στρατιωτικό επίπεδο και κάτω από την αγριότητα του πολέμου τι θα έκανες;
Καλά το πιο "ηθικό" είναι να πολεμήσεις μέχρι τελικής πτώσεως και να μην παραδοθείς στον εχθρό αλλά αναρωτιέμαι εκείνη τη στιγμή πόσο καθαρά μπορείς να σκεφτείς;;;;;
Ίσως και χαζό το ερώτημά μου. Δεν ξέρω.

Αρχική Δημοσίευση από Rempeskes:

Ο Καρτιέ αναφέρει πως αυτή η επίσημη διαταγή ερχόταν από τον ...Τσώρτσιλ.

Click για ανάπτυξη...

Δηλαδή;
Αν εννοείς ότι η Ελλάδα ήταν προτεκτοράτο της Αγγλίας....ε ναι προφανώς.

Αρχική Δημοσίευση από Rempeskes:

Δεν το εννοώ απλώς.


Η "κυβέρνηση" Τσο ήταν μια ακόμα κυβέρνηση κουίσλινγκ, η οποία βαρύνεται με πλήθος εγκλημάτων. Και αυτό δεν αλλάζει με ρομαντικές προσεγγίσεις στο πως "εξαναγκάστηκε να δράσει όπως έδρασε".

Όχι ρε postη.
Πάντα έχεις επιλογή ανάμεσα στο να ζείς έρποντας και στο να πεθαίνεις όρθιος.

Click για ανάπτυξη...

Πιστεύεις ότι η Ελλάδα μπορούσε να κρατήσει ουδέτερη θέση στον Β'ΠΠ;

Αρχική Δημοσίευση από Γιώργος:

Φυσικά και δεν έχω διαβάσει τα σεντόνια σας. Εγώ θα κάνω την ίδια ερώτηση σε σας που μιλάτε εκ του ασφαλούς: έχετε Γερμανούς και Ιταλούς τριγύρω, έχετε τον στρατό αποδεκατισμένο και σας λένε: «παραδοθείτε ή σας σφάζουμε όλους στο γόνατο»

Τι θα κάνατε;

Click για ανάπτυξη...

Γιώργη, με σεντόνι θα σου απαντήσω. Αν έχεις κουράγιο...διάβασέ το.
Δεν ξέρω ποιος είναι ο πόλεμος αυτός στον οποίο αναφέρεσαι. Λογικά είναι επιστημονικής φαντασίας αλλά νομίζω έπιασα την κεντρική ιδέα του αποσπάσματος.

Στο ερώτημά σου αν θα παραδιδόμουν ή αν θα καθόμουν να με σφάξουν πραγματικά δεν ξέρω τι θα απαντούσα, διότι δεν έχω βρεθεί σε πραγματικές συνθήκες πολέμου και δεν ξέρω τι ψυχολογία έχει κάποιος εκείνη τη στιγμή. Και ειδικά ένας στρατηγός ή ένας στρατιώτης που πολεμάει στην πρώτη γραμμή. Μπορώ να φανταστώ ως ένα βαθμό, όμως.

Γενικά... δυο τινά υπάρχουν. Περνάμε λίγο σε φιλοσοφική συζήτηση αλλά χρειάζεται. Λοιπόν:
Ή θα με υπερνικούσε ο ανθρώπινος φόβος και η ανάγκη για επιβίωση με οποιοδήποτε τίμημα ακόμα και αν απαιτούσε συνθηκολόγηση με τον εχθρό....οπότε θα παραδιδόμουν και θα κοιτούσα να κερδίσω όσο το δυνατόν ευνο'ι'κότερους όρους. Σε αυτήν την περίπτωση, δε νομίζω ότι θα με απασχολούσε ιδιαίτερα η υστεροφημία μου αλλά περισσότερο η αγωνία μου να ζήσω. Ποιος μπορεί να κατηγορήσει κάποιον για αυτό το τόσο ιερό και πρωτόγονο ένστικτο της επιβίωσης; Μόνο αυτοί, ίσως, που θα ήταν έξω από τον χορό.
Μπορεί, όμως, να υπερίσχυε και το "πείσμα του ήρωα" και να θυσίαζα τη ζωή μου ,όχι απαραίτητα για χάρη της πατρίδας αλλά περισσότερο να υπερασπιστώ κάποια ιδανικά πανανθρώπινα και καθολικά, τα οποία είναι πάνω από έθνη και φυλές....όπως την αδικία, την εκμετάλλευση του δυνατού προς τον αδύνατο, την καταπάτηση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων ...κτλ. Μπορεί εκείνη την ώρα να έβαζα όλα αυτά τα ιδανικά πάνω από τη ζωή μου και να μην τα παρατούσα ακόμα και αν όλα φαίνονταν καταδικασμένα.
Άλλωστε δεν είναι απαραίτητο να μιλάμε μόνο για περίοδο πολέμου. Και στην καθημερινή μας ζωή μπορεί να συμβεί αυτό. Να ενεργήσεις εις βάρος του εαυτού σου ένεκα κάποιων αξιών και ιεραρχιών που έχεις θέσει ως σύστημα να πορεύεσαι στη ζωή σου. Το έχω σκεφτεί πολλές φορές αυτό. Εώς πού θα έφτανα αν κάποιος μου καταπατούσε το σύστημα αξιών που έχω θέσει στη ζωή μου;Και προς μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι η απάντηση που έδωσα στον εαυτό μου ήταν, αν όχι τελείως θετική (δηλαδή θυσιάζω τα πάντα) πάντως σίγουρα αρκετά συγκαταβατική προς αυτή την κατεύθυνση. Δηλαδή, κάποιες αξίες για μένα είναι απαράβατες και θεωρώ πάρα πολύ πιθανό το ενδεχόμενο να ξεπερνούσα τον εαυτό μου για να τις υπερασπιστώ.

Ξαναγυρνάω λίγο στο θέμα.
Όσον αφορά το Β'ΠΠ πόλεμο ας μην ξεχνάμε ότι τουλάχιστον από την πλευρά της Ελλάδας επρόκειτο για έναν αμυντικό πόλεμο. Τι επιλογές είχε; Ουδετερότητας; Να συμμαχήσει με τον Άξονα και να πει στους Ιταλούς "Περάστε"; Δε νομίζω. Στον Β'ΠΠ η Ελλάδα βρέθηκε στη μέση ενός ανταγωνισμού μεταξύ κυρίως της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Γερμανίας , των ΗΠΑ και της Σοβ. Ένωσης και άλλων χωρών φυσικά που μπλέχθηκαν αργότερα. Η είσοδός μας στον πόλεμο ήταν αναπόφευκτη μιας και αποτελούσε στρατηγικό πέρασμα για Μ. Ανατολή και Β. Αφρική. Το περίεργο είναι, βέβαια, πώς και δεν μπλέχθηκε η Τουρκία που ήταν δίπλα μας.Πάντως, για το θέμα της ουδετερότητας έχω την εντύπωση πως αν δε δεχόμασταν επίθεση από Ιταλία..πιθανώς ο πόλεμος να περνούσε ξώφαλτσα μιας και η Ελλάδα δεν ήταν ο άμεσα στρατηγικός στόχος για τη Γερμανία.
Και, επίσης, να μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για έναν πόλεμο ο οποίος ακουλούθησε έπειτα από τον Α'ΠΠ , Βαλκανικούς και τη Μικρασιατική εκστρατεία. Όταν βρίσκεσαι για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα σε εμπόλεμη κατάσταση, άσχετα αν σε κάποιες μάχες βγήκες νικητής (στην ουσία κανείς δεν είναι νικητής σε κανέναν πόλεμο) παρ'όλα αυτά δυο πιθανότητες παίζουν:
α)Ή να αποκτηνωθείς και να αλλοτριωθείς ως άνθρωπος και ως έθνος γενικότερα και να διψάς για αίμα και εκδίκηση χωρίς τέλος
β)Ή να κουραστείς και να εξαντληθείς και να επιδιώκεις τη λήξη αυτής της "ανούσιας" αντιπαλότητας.
Στην προκειμένη περίπτωση, της εισβολής των Γερμανών από τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα με την επακόλουθη πτώση όλων των οχυρών της περιοχής και ως συνέπεια την αναποτελεσματική εώς μάταιη αντίσταση από την πλευρά των Ελλήνων...νομίζω ότι επικράτησε τελικά το (β).
Για την αίσια ή όχι αίσια έκβαση μιας μάχης θεωρώ ότι πέρα από τον πολεμικό εξοπλισμό, την ικανότητα και την ευελεξία των στρατηγικών κινήσεων ενός στρατεύματος, την προβλεπτικότητα και την οξυδέρκεια που πρέπει να διακρίνει τους στρατηγούς ώστε να "διαβάζουν" το επιχειρησιακό πεδίο μαχών και να είναι σε θέση να κινούνται εναντίον του εχθρού πριν από τον εχθρό...δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι κοινός και καθοριστικός παρονομαστής όλων αυτών είναι η ψυχολογία που έχει κάθε στρατιώτης χωριστά αλλά και γενικότερα ως σύνολο.

Επίσης, όταν μιλάμε για μια εμπόλεμη κατάσταση (πρέπει να) εννοούμε όλα τα στάδια από τα οποία αποτελείται και να τα λαμβάνουμε υπόψη. Δηλαδή, το διπλωματικό στάδιο που συνήθως προηγείται πριν από μια πολεμική σύγκρουση, το διπλωματικό παρασκήνιο κατά τη διάρκεια αυτής της πολεμικής σύγκρουσης και σαφώς το στάδιο του απολογισμού για τις αμφότερες εμπλεκόμενες πλευρές μετά το πέρας αυτού του πολέμου που ακόμα και τότε το διπλωματικό παιχνίδι δίνει και παίρνει.
Σε όλα αυτά τα στάδια μπορώ να κρίνω και να κατακρίνω τον Χ Τσολάκογλου για προδοσία, για λάθος χειρισμούς, για συμφεροντολογικά παιχνίδια υπέρ μιας χώρας και κατά κάποιας άλλης χώρας κτλ. Ένα μόνο στάδιο δεν μπορώ να κρίνω ελαφρά την καρδία, αλλά αντιθέτως να κρατήσω κάποιες επιφυλάξεις. Και αυτό το στάδιο είναι η φάση του πολέμου. Όταν, δηλαδή, βρίσκεσαι στο πεδίο της μάχης και έχεις ένα όπλο απέναντί σου να σου απειλεί τη ζωή. Μόνο σε αυτό το στάδιο δυσκολεύομαι να χαρακτηρίσω και να κρίνω τις αποφάσεις και τις ενέργειες αυτών που εμπλέκονται γιατί πολύ απλά είμαι έξω από το χορό. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, οπότε δεν ξέρω αν είναι σωστό να καταδικάσεις κάποιον επειδή επέλεξε να ζήσει.
Βέβαια, υποτίθεται πως πολεμάς για μια ανώτερη ιδέα και δεν πρέπει να υπολογίζεις τη ζωή σου αλλά από την άλλη ας παραδεχθούμε ότι ο φόβος είναι πολύ ανθρώπινος και το να γίνεις ήρωας δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα.

Γενικότερα, είμαι αντίθετη και στη θανατική ποινή που εφαρμόζεται στους λιποτάκτες για όλους αυτούς τους λόγους που εξήγησα που κατά βάση στηρίζονται στην ψυχολογία του πολέμου.


Και κλείνω με ένα ερώτημα; Γιατί άραγε οι Γερμανοί δέχθηκαν τη συνθηκολόγηση; Θα μπορούσαν να κόψουν σε όλους τα κεφάλια. Επειδή εντυπωσιάστηκαν από την ανδρεία των Ελλήνων;

Αρχική Δημοσίευση από exc:

Σχηματισμό κυβέρνησης;

Click για ανάπτυξη...

Στο πεδίο της μάχης θα κάνεις σχηματισμό κυβέρνησης; Τι εννοείς;

Αρχική Δημοσίευση από exc:

Εννοώ ότι το πόσο δοσίλογος ήταν φάνηκε όταν διορίστηκε πρωθυπουργός από τους ναζί.
Νομίζω ότι αυτό είναι αρκετό για να καταλάβουμε και προγενέστερες αποφάσεις του.

Επόμενο θέμα: Ήταν ο Γεώργιος Ράλλης δοσίλογος;

Click για ανάπτυξη...

Τον Ιωάννη Ράλλη εννοείς.
Ναι, ήταν.
Από τη στιγμή που συνεργάστηκε με τους Γερμανούς.
Για να το ξεκαθαρίσω λίγο το θέμα.
Εγώ δεν λέω ότι όλοι αυτοί δεν ήταν δωσίλογοι. Είπα σε ποιο σημείο μόνο κρατώ κάποιες επιφυλάξεις.

Αρχική Δημοσίευση από exc:

Shit! Ναι, τον Τζον εννοώ.

Κατάλαβα τι εννοείς, εγώ τα διάβασα τα «σεντόνια», αλλά αυτό που λέω είναι ότι μάλλον ο ιδεολογικός προσανατολισμός του, που φάνηκε καθαρά αργότερα, δεν ήταν μία ξαφνική αλλαγή, θα έπαιξε ρόλο και στην παράδοση τους στρατεύματος.

Click για ανάπτυξη...

Ε καλά και ο ιδεολογικός προσανατολισμός του Ιωάννη Μεταξά ήταν φασιστικός, παρ' όλα αυτά είπε το "ΟΧΙ".
Ανάλογα την φάση.