Τι έκανες χθες το βράδυ;

Μμμμ....Μέχρι τις 10 ήμουν βόλτα με την παρέα μου και μετά το γωστό λιώσιμο στον υπολογιστη.

Χμμ..

Πήγα απόψενε (χθες πια) σε ενα θερινό σινεμαδάκι στο Ψυχικό (Cine Ψυχικό ),
μέστο λουλουδικό ο χώρος που ομορφαίνει το μάτι,
από πάνω ξύλινη σκεπή που κάλυπτε μονάχα τις 3 πρώτες σειρές καθισμάτων,
κάποιες κυρίες λες και είχαν μοτεράκι στον καρπιαίο σωλήνα τους και πάμπολλες βεντάλιες σχεδόν συγχρονίζονταν σαν αλλοπαρμένα παγώνια.. (είχε άπνοια)

το πήγαινε για βροχή αλλά τα σύννεφα ήταν "αδύναμα" (ευτυχώς που δεν άκουσα καιρό)
οι συνταξιούχοι από άκρη σε άκρη του σινεμά, μια στρατιά από χαρμόσυνα μελαγχολικούς έτοιμοι να τρυπήσουν με καρφίτσα παλιά σύννεφα και να πέσει βροχή.

Για να μη βρέξει στο τέλος θα πεί ότι μάλλον δεν έφτασαν τα σύννεφα ή τους περίσσεψε η μελαγχολία; Γιατί με χαρά σπας και τρυπάς, μωρέ.

Κάτι πυγολαμπίδες στη ροή του έργου, έκαναν έρωτα

Ωχ ξέφυγα...

Το κορίτσι του Μονακό, λεγόταν το έργο.
Με ένα σεξομάνουλο Γαλλιδάκι και μια τέρμα θλιμένη φατσάρα του γάλλου "μετρ" μεγαλοδικηγόρου.

Στο τέλος του έργου ξεπήδησε μέσα μου μια ανάγκη να δω και την καπακιστάν προβολή.
Αλλά έκρυψα τα δάκρυα μου και χάθηκα από τον ορίζοντα από τα ελάχιστα εκείνα μοναδικά ζευγάρια τα τόσο ευχαριστημένα και θλιμμένα.

Αν τελικά είχε βρέξει, θα'μενα και σαν παπί να τη δω μέχρι το τέλος...

Δέστε τη. Κατά προτίμηση σε καλοκαιρινό κινηματογράφο.
Κάργα εργάκι αναπόλησης και καλοκαιρινό.

Για τους κουνουποφοβικούς, φορέστε βασιλικό σε πέτο κι αυτιά κι αν δε σας βρίσκεται, autan ή antimosquito i-phone για τους γκατζεντόπληκτους.

υγ. συμβουλή: μη σφιχτείτε. Κλάψε και μετά κοίτα τα αστέρια να στεγνώσουν τα δάκρυα πιο γρήγορα. Άσε που όταν κοιτάς στον ουρανό, πάντα σε περιμένει κι ένα γλυκό χαμόγελο από τον εαυτό σου. Λες και τ'αστέρια είναι το μικρό σου το καθρεφτάκι..

Έλα ρίγησα πάλι.
Φιλιά.

Περιμένω ανταποκρίσεις...πάω στοίχημα ότι μεταξύ των σπλάχνων και των χειλιών μας θα συναντάμε τη λέξη "δάκρυ" αλλά αυτό από καιρό δεν είναι λέξη πια αλλά η φωτιά από μέσα μας συνθλιβόμενη από φορμαρισμένες σταγόνες δροσιάς , κάθε μία χυμένη για άλλη αιτία..

Πως το'πε κι αυτός ο ποιητάκος,

"χρειάζονται πια έργα μνημειακά για το καλό του μέλλοντος, για το κακό και για το τίποτε".

Εγώ θα΄λεγα πάλι, και για μια στιγμούλα ακόμη, ένα δυωράκι σκοροφαγωμένες ιστοριούλες που βγαίνουν από τις ντουλάπες τους (με ένα τόσο απλοϊκό στόρι) και δίνουν στους σύγχρονους φουκαράδες λίγη χαρά...

Ο δικηγόρος....το γκομενάκι....ο σεκιουριτάς (περσονέλ)...η δίκη...το δίλημμα...τα 6 μέτρα ασφάλισης περιμέτρου...η χαμένη (?) νιότη...

Και το χοτ ντογκ με τα ντορίτος (με τη καυτή τυρένια σαλτσούλα) στο σύντομο μπρέϊκ, τα περασμένα χρόνια τι γρήγορα που περνούν.

Θα κρατήσω αυτό που ένιωσα:

Η δικηγορία είναι βρώμικη, καθαρίζει με αναπόληση παιδικών ιστοριών ή μελλοντικών απορρυπαντικών και μετά χέστην...

Καιρός για τους σοβαροφανείς ή να τραφούν από το σκοτάδι ή να αφήσουν τα προσχήματα και να ζήσουν ακόμα και με κόστος την ...ελευθερία τους?

Κάποτε τελειώνουν τα λόγια και το ξυνισμένο σεξ και τα μασκοφόρα όνειρα γιατί εμφανίζονται επιτέλους οι αναμενόμενοι πιστολάδες που ούτε άργησαν ούτε μας ξέχασαν, ήρθαν στην ώρα τους που απεδείχθη η ώρα μας...

Όμως...προσοχή να μη σε κάνουν γεφύρι...σαν αυτό τον καημενούλη.
Όταν χάνονται όλα τα κλειδιά ασφαλείας γεμίζουμε ασφάλειες...

Πολύ τον αγάπησα...

Άντε άντε φιλιά και παρεσύρθην...

εφυγα απο τη σαμοθρακη κ πηγα σπιτακι μ ξανθη υστερα απο 4 μηνες!!! ωρα για ξεκουραση!!!

ύπνο