Τι θα κάνατε αν κάποια μέρα ξεκινούσε πάλι στην Ελλάδα(του μέλλοντος) εμφύλιος;

Το ερώτημα πρωτίστως είναι ψυχολογικής υφής, αλλά έχει πολιτικά αίτια. Σε τούτο τον τόπο, μετά τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, ο εμφύλιος πόλεμος ενυπάρχει στο ιστορικό προσκήνιο, παράλληλα με το "ελληνικό DNA". Πρώτα ο "πελοποννησιακός", έπειτα οι χονδρομ@λ@κες "Επίγονοι" , στη συνέχεια, οι "Χριστιανοί" με του "Ειδωλολάτρες", οι "Καντακουζηνοί" με τους "Παλαιολόγους", οι "Βασιλικοί" με τους "Βενιζελικούς" και, φευ μόλις προσφάτως, οι "Ελληνάραδες" συνεργάτες των εκάστοτε κατακτητών με τους "Ανθέλληνες" εσαεί "αντιστασιακούς"!
Το μόνο τελικά και απόλυτα θετικό, που η εγκάθετη πολιτική των βασικών πολιτικών ανδρών της Μεταπολίτευσης προσέφερε στην Ελληνική Κοινωνία, με τις σημερινές συνθήκες και επιγνώσεις που συντελούνται απ' άκρου σε άκρο της χώρας μας, θα πρέπει να αναγνωριστεί, πως κατόρθωσαν το Καλοκαίρι του 1974, να "ελέγξουν τα πράγματα", για την αποφυγή ενός πιθανότατου νέου εμφυλίου πολέμου. Αν τότε έλεγαν την αλήθεια και κήρυσσαν πτώχευση και "μία νέα αρχή", "επανίδρυση" ή ακόμη "Νέα Ελλάδα", ήταν εξαιρετικά πιθανό, ή να είχαμε μία επαναφορά της Χούντας(μαζί με το Παλάτι, ίσως!) ή, κάποια "κοινωνική περιπέτεια" παρόμοια με την "εξέγερση των Αλβανών". Πέραν τούτου, η "Συμφωνία Κυρίων" που διαδέχθηκε την "νατοϊκή αντιπροσωπεία"(Χούντα) στη διοίκηση της χώρας, το είχε μετρημένο, πως "το σύστημα θ' αντέξει...", όσο ένας "30ετής κύκλος". Το ρολόι ήταν τόσο καλοκουρδισμένο- γαλλογερμανικό από κατάστημα ελβετικό, ήτανε!- που έμελλε για "επανίδρυση" να μιλήσει ο Καραμανλής Β΄και τη ξεθεμελίωση να την πραγματοποιήσει, ο Παπανδρέου Γ΄. Γαμάτο, το σενάριο της "ιστορικής αναγκαιότητας", παιγμένο, από άνδρες, γυναίκες, γκέιδες και γκέισες!
Εκείνο λοιπόν που θα πρέπε σήμερα μία σοβαρή εθνική ηγεσία, και εν πάσει περιπτώσει "για τη σωτηρία της πατρίδας", θα ήταν να αναλογιστεί, για το σχετικά κοντινό μέλλον του τόπου, τους κινδύνους που ενέχει ο "Καλλικράτης", για την περαιτέρω "αποσύνθεση του Ελληνισμού". Με τον Καλλικράτη, η χώρα μετατρέπεται σε ένα "εξ αδιαιρέτου οικόπεδο, υπό διανομή". Αλλά σε τούτο τον τόπο, ακόμη διαλύονται οικογένειες και γίνονται σκοτωμοί, για το μοίρασμα "ενός μέτρου γης". Πόσο μάλλον, αν συμβάλλουν και οι ...διαβολές των Μεσιτών!
Προσωπικά, σε μία τέτοια περίπτωση, ακόμη και αν ήμουν(τεχνητά ή φυσικά) παράλυτος, θα έφευγα οριστικά προς την Ευρώπη, κατά προτίμηση. Εσείς, τι θα κάνατε;

Θα πηγαινα να ζησω στο χωριο,στον Ταυγετο,οσο το δυνατον πιο μακρια(αλλα στην Ελλαδα)απο την δυσωδια και την βρομια τους...

Αρχική Δημοσίευση από Eupatridis:

Θα πηγαινα ...,οσο το δυνατον πιο μακρια(αλλα στην Ελλαδα)απο την δυσωδια και την βρομια τους..

Click για ανάπτυξη...

Και η θεατρική ειρωνεία ιστορικά είναι, ότι ο λαός στη συντριπτική του πλειοψηφία φώναζε το 1981: "Ανδρέα προχώρα, για μιά Ελλαδα νέα"! Αλλά ήδη από το Καλοκαίρι 1974, το "Νέα" έπαιζε στην μεταπολιτευτική μας σκηνή ποικιλότροπα. Το μεν ΚΚΕ, στη θέση του παράνομου ακόμη Ριζοσπάστη, εξέδιδε την εφημερίδα "Νέα Ελλάδα" και στο Πρόγραμμά του, από το 1968, μιλούσε για το μεταχουντικό "κράτος της Νέας Δημοκρατίας", ενώ η βαρωνία της πάλαι ποτέ μετεμφυλιοπολεμικής ελληνικής δεξιάς συσπειρωνόταν γύρω από το νέο κόμμα του Κ. Καραμανλή, υπό το εύηχο τίτλο "Νέα Δημοκρατία". Καλοστημένο το παίγνιο, νομίζω...

Αρχική Δημοσίευση από mindcircus:

Είχα προσφάτως σκεφτεί, αν γινόταν πόλεμος με πυρ και μανία, τι θα έκανα...
Σκεφτόμουν για κάμποση ώρα και διάφορα μου πέρασαν απο το μυαλό... αλλά κατέληξα πως θα έμενα εδώ και θα έδινα τις πρώτες βοήθειες

Click για ανάπτυξη...

νομιζω δεν κατάλαβες την ερώτηση

Για την ποιότητα του θέματος, νομίζω ότι δεν θα πρέπει να έχουμε επιλογή μετανάστευσης. Γιατί αν είναι έτσι, όλοι θα έφευγαν και στον πόλεμο θα έμεναν μόνο οι επαγγελματίες στρατιωτικοί και αυτοί που τον ξεκίνησαν. Μούφα πόλεμος δηλαδή.
Εγώ, αν πήγαινε ο πατέρας μου, ο αδερφός μου και ο boyfriend να πολεμήσουν, σιγα μην καθόμουν πίσω να τους πλέκω τις φανέλες και να μυξοκλαίω τη μοίρα μου. Θα πήγαινα μαζί, να πεθάνουμε όλοι αμα είναι. Αν τώρα αυτοί δεν πήγαιναν, μάλλον θα κρυβόμασταν όλοι μαζί κάπου (ξέρω και που, αλλά δεν σας λέω γιατί τότε θα χαλάσει η κρυψώνα μου) και θα περιμέναμε να τελειώσει.